Ruhumun yolundan aza bilmirəm,
Ürəyin dərdini yoza bilmirəm,
Duyğular süzülüb dolur içimə,
Heyif hər birini yaza bilmirəm.
Uzaqdan duyulur şeirin ətri,
Hecalar yazdırır gedən sətiri,
Kəsib doğrayıram itməsin məna,
Heyif sonda qalır sözün kəsiri.
Axşamdan səhərə qonaq oluram,
Yaşaya-yaşaya seyrə dalıram,
Hecaya bölünür beləcə ömrüm,
Zaman axıb gedir, mən qocalıram.
XXI-əsrdə media əlaqə və xəbərləşmə vasitəsi olmaqdan daha çox əxlaqi yozmaları tıxaclayan, gerçəkləri əsas güc adına örtbasdır edib, olduğundan daha fərqli bir görüntü verən, siyasi çıxar və məqsədlər üçün ümumi psixoloji yönləndirmələri davam etdirməkdədir.
Ümumilikdə götürəndə, hal-hazırki medianın heç bir işindən bir gənc olaraq, tam razı deyiləm. “Qaçqın və məcburi köçkünlərin, əhalinin sosial cəhətdən qayğıya ehtiyacı olan təbəqələrinin problemlərinin həlli ilə bağlı, daha dəyərli işlər görə bilərlər. Çünki, media ölkədə yeganə vasitədir ki, hər bir dövlət orqanının dinləyə bildiyi, çəkindiyi, onların digər yerdə qalan camaatdan daha çox sözü keçdiyi ən dəyərli qurumdur. Hər nə qədər, ölkədə jurnalistika sahəsində savadlı kadrların sayı günü-gündən aşağı ensədə, buna baxmayaraq, media olduqca mukəmməl, yeganə, həmişə gənc qalan təbliğat vasitəsidir.
Əslində, hər bir yerdə olduğu kimi, media vasitələri də, hər şeyin daha yaxşı səviyyədə həyata keçməsi və əhalinin sosial cəhətdən qayğıya ehtiyacı olan təbəqələrinə kömək etmələri üçün hər şeyə bir addım öncədən, yəni uşaqlardan başlamalıdırlar..
Bunun üçün ilk növbədə, ölkədə insan haqları mədəniyyətinin bütövlükdə inkişaf etdirilməsinə səy göstərən, insan hüquqları üzərində təmərküzləşən idarənin yaradılması gələcəyə doğru mədəniyyətin formalaşması istiqamətində uşaqların inkişaf etməkdə olan münasibətlərinin başlıca əhəmiyyətini nəzərə alaraq həssas başlanğıc nöqtəsi ola bilər.
Medianın yayılması və qloballaşması hazırda, müasir gənclik mədəniyyətinin xüsusiyyətlərini müəyyən edən amillər arasında yer tutur. Bir çox ölkələrdə gənclər əvvəlki ənənəvi, peyk və kabel televiziyası kanalları, radiostansiyalar, qəzetlər və jurnallar internet, kompüter və video oyunlara nisbətən çoxsaylı multimedia seçimlərindən istifadə edirlər. Hazırda dünyanın əksər bölgələrində xarici proqramlaşdırma və media üçün geniş imkanlar, eləcə də daha az senzura və nəzarət mövcuddur. Məlumatlar, e-mail və kadrlar əvvəlkilərlə müqayisədə dünyada daha tez və daha sərbəst yayılır. Müdafiə, habelə iştirak məsələləri nəzərdən keçirilməlidir.
Uşaqların mediada işıqlandırılması elə bir səviyyədə olmalıdırki, bu onların gələcəklə bağlı olan ümidlərini və arzularını qırmamalıdır. İnkişaf etməkdə olan ailələr, yoxsulluq şəraitində yaşayan uşaqlar, müharibə və fəlakət qurbanları öz fərdiyyətini və insanlığını günü-gündən itirirlər. Çünki hər bir media vasitəsində onlar çox vaxt hərəkət etmək, düşünmək və ya özləri üçün danışmaq qabiliyyətində olmayan köməksiz zərərçəkmişlər kimi təsvir edilir. Ələxsus, uşaqlar xəbərlərdə aktual mövzuya çevrildikdə, onlar tez-tez «məsuliyyətsiz yeniyetmələr» olaraq stereotiplər kimi canlandırılır. Çünki uşaqların mediada işıqlandırılması uşaqlara və uşaqlığa olan münasibətlərə dərin təsir edir və yaşlıların uşaqlara qarşı davranışına mühüm nüfuz edir. Media təsvirləri gənclərin münasibətlərinə və ümidlərinə təsir göstərərək onlar üçün təqlidi modelləri təmin edir. Medianın təcəssüm etdirdiyi və ya hətta diqqət göstərmədiyi üsulla, uşaqlar onların adından qəbul edilən qərarlara və cəmiyyətin qalan təbəqəsinin onlarla necə hesablaşdığına təsir edə bilərlər. Media tez-tez uşaqları sakit «qurbanlar» kimi təsvir edir. Uşaqları və gəncləri özləri üçün danışmaq imkanları ilə təmin etməklə – öz ümidləri və qorxuları, nailiyyətləri və yaşlıların davranışının onların həyatına təsiri barədə – media peşəkarları uşaqların fərdi insan varlıqları kimi hörmət göstərilməsinə layiq olduğunu ictimaiyyətə xatırlatmalıdır.
Uşaqlar haqqında media hesabatları çox vaxt kiçik təhlil və ya heç bir təhlil və ya müşahidə olmadan birdəfəlik əhvalatlaran ibarətdir.
Uşaqların məxfiliyinə həmişə hörmət göstərilmir!
Bütünlükdə götürəndə, hər bir problemin həllinin daha sadə və xüsusi variantları var. Amma bu o demək deyilki, hər bir cəmiyyətin gələcək qurucuları olan uşaqları təbliğat, tədqiqat və əyləncə vasitəsinə çevirməliyik.
Hər bir halda media vasitələri nəyi həyata keçirirsə, keçirsin, “Qaçqın və məcburi köçkünlərin, əhalinin sosial cəhətdən qayğıya ehtiyacı olan təbəqələrinin problemlərinin həlli ilə bağlı, hər bir qaldırdığı məsələnin son nöqtəsinə qədər getməli və həll etmədən geri çəkilməməlidir. Hamımız bilirik ki, problemin həlli yolu mediada bir dəfə işıqlandırılmaqla və ya xalqımızın onilliklər boyu başına gətirilən faciələr ildə bir dəfə hadisənin baş verdiyi günü televiziyalarda göstərilib xatırlamaqla, qəzet, jurnal, saytlarda dərc edilməklə, nə cəmiyyətimizn dəyərləri qorunub saxlanıla bilər, nə də cəmiyyətimizdə olan mənəvi və maddi problemlər öz həlli yolunu tapa bilər…
Ülkər (DƏNİZ) Piriyeva
DGTYB üzvü
dörd bir yanı xarabalıq..
burda olub nəhəng
məmləkət vaxtilə.
Nə səmti var nə yönü –
adamı sıxır tənhalıq.
Uçuq-sökük
çayır basmış qala,
uçulmuş divarları
dəlik-deşik.
Homerin yazısı
Nəsiminin dərisi
Füzulinin şamı
Afrodita-
qolları kəsili,
Şekspirin siqarı
Cabbarlının
çayı, qəndi, şərabı,
bir qadın tökür
göz yaşları .
Gedirəm…nəfəs tutulur..
Uzaqlaşıram
gözlərimi açıram –
bir dünya yaratmışam
söylədiklərim bir cərgə,
bir yerə toplamışam
olub qarışıq düşərgə.
Çıxım burdan ,
boğur məni sıxıntılar .
Keçirəm-
şam ,şərab , siqar,
üzərinə damcılayan göz yaşı,
kəsilmiş qollar
dəri üzərində yazı
bir də addımlar-
mənim addımım.
Bu insan taleyi
insan xəyalı.
Buraxın məni,-
fikrim azacıq titrək
azacıq da havalı.
qeyd- “Şekspir siqar istifadə etməyib ”
Gel, nefesten ince bu cân;
“Vahdet” ister a Sevgili!..
Gönül denen Arş-ı Rahmân;
“Halvet” ister a Sevgili!..
Sen yoğurdun söz harcımı;
Mi’râç ettin cân burcumu!..
Niyâzda duy kul borcumu;
“Himmet” ister a Sevgili!..
Girdim o nûr deryâsına;
Yandım vahyin ihyâsına!..
El ver aşkın mayasına;
“Haslet” ister a Sevgili!..
“Dosdoğru ol” dedin bana;
Misâl oldun cümle câna!..
Bu garîp kul yana yana;
“Vuslat” ister a Sevgili!..
Ayet ayet devir, devrân;
“Sen’i” söyler kevn ü mekân!..
Her bir nefes, yer, âsumân;
“İbret” ister a Sevgili!..
Dedin “kul ol, Hakk’a eğil;
Cân O’nundur, O’nsuz değil!”
Bu dil, bu renk, ma’nâ, şekil;
“Hikmet” ister a Sevgili!..
AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Qapı açıq… taybatay…
Getmək ürək istəyir…
Bax bu il… elə bu ay
Ölmək ürək istəyir…
Ölməyə söz vermirəm…
Gedirəm…bax, gedirəm…
Sənə vida etmirəm…
Dərdə qonaq gedirəm…
Gedişlər möhtəşəmdi…
Yola salan sağ olsun…
Dilimdə pörşələndi
Burax, sözüm dağ olsun:
Könlünə xoş gəlmədim…
Yolum uzağa düşdü…
Mən səni tərk etmədim…
Səndən qabağa düşdüm…
İnsan cılızlaşır bəzən həyatda
varı olmasada ürəyi zəngin
yorsada hər addım onu həyat da
sevincli görünməz , görünər qəmgin…
Nə dosta inanar nə də ki yada
Ömür vəfa etsə yaşayar o da
sanki milyon ildir susuz səhrada
arzusu puç olar özüdə bədbin..
Sıxar ürəyini sözlər söhbətlər
çox gələr hər hansı bir hərəkətlər
sanki süfrəsindən bol bərəkətlər
çəkilər o zaman tükənər beyin….
Dilində ilahi əff et bizləri
daim söyləyəcək o son sözləri
o ilk baxışları, o ilk gözləri
gərə biləcəkmi onda siz deyin…?
Fidan ruhun yenə eşikdə yatar
gecələr sabaha bir məna qatar
gedirsən nə olar məni də apar
hisslərim hər zaman səni səsləsin..
Fabian bir anlıq xəyala dalmışdı.Keçmiş xatirələr yadına düşmüşdü. Hələ uşaq ikən atası anasını üst dodağının üst hissəsində yerləşən batmış hissədən öpür və sonra əlavə edir: -Göyərçinim,bilirsən səni nə üçün üst dodağınla burnun arasındakı hissəni öpdüm? Anası şirin gülümsəmədən sonra dinləndi: -Nə üçün canım? Atası özündən razı halda sevinib dedi: -Çünki,insan ana bətnində ilk olaraq bu hissədən inkişafa başlayır.Mən səni ilk yaranışından öpmək istədim… Bu dialoqdan sonra onlar hər ikisi ilandan qorxan uşaqlar kimi bir-birinə sarıldılar. Fabianın xəyalları uşaqlar evinin nəzarətçisi və idarəçisi Annanın qorxunc səsindən havada siqaret tüstüsü kimi yox oldu.Uşaqlar uzandıqları yerdən qalxıb cəld yerlərini yığdılar. Fabian və dostları danışmasalar da düşünürdülər.Buradan qaçmağı,polisə zəng etməyi sınaqdan keçirsələr də alınmamışdır.Hiyləgər Anna onları tutmuş və cəzalandırmışdı. Səbəbsiz döyülən,söyülən uşaqlar burada xoşbəxt deyildilər.Təbii ki,bura heç kim səbəbsiz düşməmişdi.Fabianın atası və anası qəzada həyatlarını itirmişdilər.Qohumlarından heç kəs Fabiana cavabdeh durmamışdı və onu uşaqlar evinə qoymuşdular.Annanın belə qansız olmağından uşaqlardan başqa heç kimin xəbəri yox idi.Çünki Anna ikiüzlü idi.Harda sərf edirdisə mülayim,harda işə yarıyırdısa sərt olurdu.Onun üçün insanlıq sözü çoxdan yox olmuşdu. Bir gün Fabian anasının və atasının səbəbsiz yerə söyülməsindən sonra qərara gəldi ki,mütləq Annanı qətlə yetirməlidir.Heç kim onun valideynlərini söyə bilməzdi.Hətta özü də.Anası və atası Fabian üçün müqəddəs idilər.Bunları düşünə-düşünə Fabian həyətdə yerdən yumruq boyda daş gətirib yatdığı çarpayının altına qoyur.Gecə Anna nəzarətə gələndə qaranlığda heç nədən şüphələnmir və yatmış uşaqların arası ilə əlində taxta gəzişir.Bu an Annaya arxadan yaxınlaşan Fabian çarpayının küncünə çıxır və daşın köməyi ilə cəld olaraq başına zərbə endirir.Gicgahdan tutan zərbənin gücündən Anna yerə sərilir.Bunu görən Fabian sakitləşmir və Annanın başına daha bir zərbə vurur.Anna yerindəcə keçinir. Səhər açılanda hamı yerindən qalxır və ağlamağa başlayırlar.Təkcə Fabian valideynlərinə görə qisas aldığı üçün sevinirdi.Amansız həyatın ona 13 yaşda nələri yaşatdığını bir anda gözü qarşısına gətirdi. Artıq günorta telefon zənginə dəfələrlə cavab verilmədiyinə görə idarədən bir nəfər uşaq evinə göndərilir.Gələn orta yaşlı,saçı seyrəkləşmiş işçi gözlərinə inanmır.Tez idarəyə zəng vurub hər şeyi çatdırır.Otuz dəqiqədən sonra polislər,həkimlər əraziyə doluşur.Bir həftədən sonra cinayət işi açılır və cinayət hadisəsi zamanı istifadə olunan,üstündə qan ləkəsi olan daşdan izlər tapılır.Fabianı həbs edirlər.O heçnə anlamır.Axı,o,düzgün davrandığına əmin idi.O,inanırdı ki,göylərdə anası və atası onunla fəxr edirlər. Beləliklə həyatın amansız qanunları daha bir körpəni vəhşicəsinə öz ağuşunda əzir.
İllərdir xalqına şeirlər yazan şairə Aysu Pərqu 87 yaşına bir gün qalmış özünü pis hiss edir.Öləcəyindən şüphələnən şairə bütün yaxınlarını yanına toplayır və son musiqili nitqini,incələnmiş və hecalanmış şeirini,bir növ vəsiyyətini sakit,aram səslə deməyə başlayır. Salam əziz dostlarım, Mənim təmiz dostlarım. Yaxşı ki,var idiniz, Ömrümə yar idiniz. Sizsiz bir şeir belə, Yazmamışam mən hələ. Sizin sayənizdə mən, Batmadım dənizdə həm, Çəkmədim kədər və qəm. Son sözümü dinləyin, Tək özümü dinləyin. Mənə qardaşsan Nicat, Anlatdın mənə həyat. Çətin günlərimdə sən, Dağ oldun qəlbimdə sən. Tutdun daim əlimdən, Qələm oldun dilimdən. Bu səbəbdən də sənə, Qələmi pay verirəm, Səmadan ay verirəm. Vahid səni sevirəm! Sən mənim həm həyatım, Həm sonsuz kainatım. Sən ata oldun mənə, Sən ana oldun mənə. Sevgindən ilham aldım, İçi şərab cam aldım. Ən çətin günlərimdə, Qaralmış dəftərimdə. Ömrümə maraq oldun, Yeni səhifə oldun, Tər təmiz varağ oldun. Buna görə qəbul et, Öz ömrünü məşğul et. Ağ vərəq verdim sənə, Sevgimi verdim sənə. Yenidən ağ varağdan, Lap əvvəldən,qabağdan. Yaxşı bəxtə laiqsən, Taca taxta laiqsən. Qızım qızılım mənim, Tənha,yalqızım mənim. Adı Bahar ,özü yay, Qışım,payızım mənim. Öz ayamam Pərqunun, Mənası deyil uzun. Qu quşunun lələyi, Dəyər sənə köməyi. Məndən xatirə qalsın, Məni yadına salsın. Pərqu kimi incə ol, Ən gözəl düşüncə ol. Heca-heca ömrümü, Hər səsimi,səmrimi. Sizə həsr edirəm, Sözə əsir edirəm. Son şeiri bitirdim, Heyif sizi itirdim…
…və bu şeirdən sonra Aysu Pərqunun gözlərində son dəfə işıq közərib söndü…
Hər kəsin acığına,
Can ulduzum parılda.
Məni bu gün ay kimi,
san ulduzum parılda.
Yaşıl otlar,göy səma,
Qan ulduzum parılda.
Ayparanı unutma,
An ulduzum patılda.
Odlan odlar yurduna,
Yan,ulduzum parılda.
Öz şərəfli adına,
Dan ulduzum parılda.
Xalqı yatıran şairi
Sayara dəvət etdilər
Dörd tərəfin bəzədilər
Var dövlət də vəd etdilər
Yaza yaza məhəbbətdən
Qızıllara qərq etdilər
Yazmadıqca həqiqətdən
Şimalı da şərq etdilər
Bir iki misra söz ilə
Aləmi cənnət etdilər
Şair oynadı köz ilə
Sonunda nifrət etdilər
Dövran keçdi zaman gəldi
Sarayları tərk etdilər
nağıl yazan şairlərə
Lənət deyib ərk etdilər
Sözlə quyu qazanları
Tarixdə bərbad etdilər
Həqiqəti yazanları
Ürəklərdə yad etdilər
Tərk edilmiş kəs üçün
Qatarlar soyuq olur
yata bilmir gecəni
Qaragün ayıq olur
Ayrılıq ritmindədir
Onun getdiyi qatar
Bu ayrılıq havası
Adamı bütöv udar
Qəmə boyun əyəcək
Ürəyində daşıyan
Həyatı da keçəcək
Bərabəryavaşıyan
Qatardan düşən kimi
Ümid edir düzələr
Dağ boyda ağrıları
Yavaş yavaş kiçilər
Gündüzlər işləyəcək
Gecə şeir yazacaq
Keçmişini unudub
Gələcəyə baxacaq
Vaxt aşırı yadına
Düşəcək ötən illər
Amma o dönməyəcək
Qayıdsa da fəsillər
Kitab təki varaqla
Ömrümü,hər anımı
Bəzən ürəkdən ağla
Nəm elə varağımı
Bəyəndikcə izlər qoy
Karadaşla,qələmlə
Fikrini fikrim ilə
Calaq elə,qələmlə
Qoyma toz bağlayım mən
Hədiyyə et birinə
Paylaşdıqca enəcək
Bu məhəbbət dərinə
Çay içə-içə oxu
Ətirlənsin düşüncə
Yolda,metroda oxu
Qatarlardan düşüncə
Bağışla ki,bitirəm
Epiloqum tükənir
Gözlərindən itirəm
Fikirlərim səslənir
Bəzən ürəkdən ağla
Nəm elə varağımı
Kitab təki varaqla
Ömrümü,hər anını
Neçin qarşıma çıxdın?
Biz ayrılandan sonra.
Könül mülkümü yıxdın,
Biz ayrılandan sonra.
Ağladı tər çiçəklər,
Ağladı saf mələklər,
Ağladı ağ ürəklər,
Biz ayrılandan sonra.
Doğmalar da yad oldu,
Adım çıxdı ad oldu,
Düşmənlər də şad oldu,
Biz ayrılandan sonra.
Özümə qapanmışam,
Səhv edib inanmışam,
Axırı oyanmışam,
Biz ayrılandan sonra.
Qarşıma çıxma daha,
Hisləri yıxma daha,
Qəlbimi sıxma daha,
Biz ayrılandan sonra.
Şeir də yazdım sənə,
Qəzəl də yazdım sənə,
İlk dəfə yazdım sənə,
Biz ayrılandan sonra.
AXŞAMÜSTÜ
Göylərdə kövrələn buludlar deyil,
Beynimin içinə dolan tüstüdü.
Bilirəm qarşıdan qaranlıq gəlir,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.
Qəlbin həm sevinci, həm də yası var,
Hər günün öz hökmü, öz dünyası var.
Ömrün səhəri var, günortası var,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.
Dünyanın üzünə gələndən bəri,
Həmişə sevmişəm nurlu səhəri.
Kimə xeyir verib axşamın şəri,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.
Alınmaz qalanı kim tikib görən,
Nə deyir hördürən, nə deyir hörən.
Geriyə qayıtmır qapıdan girən,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.
Səhər bu dünyanın hər şeyi təzə,
Günorta gözəllik gətirir gözə.
Axşam qaranlığı heç baxmır sözə,
Yaman darıxıram, axşamüstüdü.
SƏN YORULMADIN
Yollara baxmaqdan gözüm yoruldu,
Səni çağırmaqdan sözüm yoruldu.
İradə yoruldu, dözüm yoruldu,
Ey mənim inadım, sən yorulmadın.
Yerlərə, göylərə saldın səs-səda,
Uca zirvələri gətirdin yada.
Üfüqlər nə qədər geniş olsa da,
Ey qolum, qanadım, sən yorulmadın.
Bütün ömrün boyu yardın, yaratdın,
Arzuya yetişdin, mətləbə çatdın.
Ruhuma uyuşdun, könlümə yatdın,
Zəhmətim, ustadım, sən yorulmadın.
Düşmən bostanıma xeyli daş atdı,
Gah möhkəm tutdurdu, gah yavaş atdı.
Təmizlik, halallıq səni yaşatdı,
Məğrur istedadım, sən yorulmadın.
Allah, gözlərə bax
Belə baxış olmaz, bele göz olmaz,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Belə atəş olmaz, belə köz olmaz,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Göylər ulduz verib, ay verib ona,
Yerlər çeşmə verib, çay verib ona.
Peyğəmbər nurundan pay verib ona,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Haqqın dərgahından enən işıqdı,
Ömrə naxış vuran bir yaraşıqdı.
Mən gül ağacıyam, o sarmaşıqdı,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Baxışlar nə qədər həlim olarmış,
Gözün zarafatı zülüm olarmış.
Zülmün axırı ölüm olarmış,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Ürək yüz parçadır, könül yüz para,
Bir gözəl gözündə çəkildim dara.
Öldürməz, əlindən canım qurtara,
Allah, gözlərə bax, nə gözəl baxır.
Çin qızı çin gözəli
Yanağın güldən zərif,
Belin telindən incə.
Dilin sözündən şirin
Sözün dilindən incə
Göy suların ağ quşu
Qızdan, gəlindən incə
Sən mənim nəzərimdə
Dünyanın ən gözəli,
Çin qızı, Çin gözəli!
Bu ağlıq ki, səndə var,
Süd gölündə çimənsən.
Bu ətir ki, səndə var,
Yamyaşıl bir çəmənsən
Yerini verə bilməz
Dünyanın min gözəli!
Çin qızı, Çin gözəli.
11 yanvar 2016-cı il tarixində, saat 12:00-14:00-da Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının “Xalq şairi”,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, “Nazim Hikmət” Beynəlxalq Ədəbiyyat Mükafatı laureatı, şair, ictimai xadim Zəlimxan Yaqub ilə son vida mərasimi Bakı şəhərində Təzə Pir Məscidində keçiriləcək.Sonra Xalq şairi Zəlimxan Yaqub I Fəxri Xiyabanda dəfn olunacaq.Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dair böyük xidmətlər göstərmiş sevimli Xalq şairimiz Zəlimxan Yaqub yanvar ayının 9-da saat 16 radələrində dünyasını dəyişib.
Qeyd edək ki, bundan öncə keçən ilin yanvar ayında Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Fərdi prezident təqaüdçüsü, şair, dramaturq, publisist Vaqif Səmədoğlu I Fəxri Xiyabanda dəfn olunmuşdu.
Gülnarə ŞÖHRƏDDİNQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”
Yanvar ayının 11-də saat 12:00-14:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində TəzəPir Məscidində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının “Xalq şairi”, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, “Nazim Hikmət” Beynəlxalq Ədəbiyyat Mükafatı laureatı, şair, ictimai xadim Zəlimxan Yaqub ilə son vida mərasimi keçirilib.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin iştirakı ilə keçirilən tədbirdə Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatları, dövlət və hökumət nümayəndələri, eləcə də mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimləri iştirak ediblər.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin mərhumun ailəsinə və qohumlarına başsağlığı verib.Sonra Müqəddəs “Qurani-Kərim”dən ayələr oxunub və mərhum Xalq şairimiz I Fəxri Xiyabanda torpağa tapşırılıb.
Qeyd edək ki, Xalq şairi Zəlimxan Yaqub uzun müddət idi ki, böyrək çatışmazlığından əziyyət çəkirdi.Yanvar ayının 9-da saat 16 radələrində 65 yaşında ikən dünyasını dəyişib.Müalicə olunmaq üçün dəfələrlə dövlət hesabına Almaniya Federasiyana göndərilmişdi və ən ünlü həkimlərinin nəzarəti altında müalicəsini davam etdirmişdi.
Gülnarə ŞÖHRƏDDQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”
Azərbaycan ədəbiyyatına ağır itki üz verib. Müasir Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, xalq şairi Zəlimxan Yaqub (Zəlimxan Yusif oğlu Yaqubov) 2016-cı il yanvarın 9-da ömrünün 66-cı ilində vəfat edib.
Zəlimxan Yaqub 1950-ci il yanvar ayının 21-də Gürcüstanın Bolnisi rayonunun Kəpənəkçi kəndində anadan olub. O, 1967-ci ildə həmin kənddə orta məktəbi bitirdikdən sonra Azərbaycan Dövlət Universitetinin kitabxanaçılıq fakültəsinə daxil olub və 1972-ci ildə ali təhsilini başa vurub.
Ali məktəbi bitirdikdən sonra əmək fəaliyyətinə 1973-cü ildən “Azərkitab” sistemində müxtəlif vəzifələrdə işləməklə başlayan Zəlimxan Yaqub 1975–1982-ci illərdə Azərbaycan Könüllü Kitabsevərlər Cəmiyyətində redaktor, şöbə müdiri, 1982–1992-ci illərdə isə “Yazıçı” nəşriyyatının poeziya şöbəsində redaktor, şöbə müdiri vəzifələrində çalışıb.
Bədii yaradıcılığa gənc yaşlarından başlayan Zəlimxan Yaqub Azərbaycanın zəngin şeir ənənələrini uğurla davam etdirən şairlərdəndir. O, xalq yaradıcılığından məharətlə bəhrələnərək müasirlərimizin yüksək insani keyfiyyətlərini, ümumbəşəri və milli dəyərləri, tariximizin taleyüklü anlarını özündə əks etdirən əsərlər yaradıb. Şairin rəngarəng mövzulu və dolğun məzmunlu şeirləri poeziyamızın inciləri səviyyəsinə qalxaraq Azərbaycan ədəbiyyatında yeni söz kimi qəbul edilib. Onun qəhrəmanlıq ruhu, vətənpərvərlik hissi, azərbaycançılıq məfkurəsi ilə aşılanmış əsərləri əsl vətəndaşlıq mövqeyi nümayiş etdirərək gənc nəslin tərbiyəsində xüsusi əhəmiyyət kəsb edir.
Dilimizin bütün çalarlarından və tükənməz imkanlarından faydalanaraq yazılmış şeirləri şairin poetik təfəkkürünün məhsulu kimi öz xəlqiliyi, rəvanlığı, milli koloriti ilə səciyyələnir və böyük təsir gücünə malikdir. Zəlimxan Yaqubun tarixi şəxsiyyətlərə həsr etdiyi poemaları yaradıcılığının zirvəsini təşkil edir. Onun “Əbədiyyət dastanı” poeması Azərbaycan xalqının ümummilli lideri Heydər Əliyevə həsr olunmuş əsərlər arasında xüsusi yer tutur.
Zəlimxan Yaqubun aşıq yaradıcılığını dərindən bilməsi və onu bütün incəlikləri ilə qavraması şeirlərinin lirizmini daha da qüvvətləndirib. Poeziyasının dilinə xas olan şeiriyyat və axıcılıq Zəlimxan Yaqubun əsərlərinə bəstəkar və aşıqların müraciət etmələri üçün zəmin yaradıb.
Şairin əsərləri bir çox dillərə tərcümə olunub və sənətsevərlər tərəfindən rəğbətlə qarşılanıb. Müxtəlif ölkələrdə keçirilən poeziya gecələrində Zəlimxan Yaqub Azərbaycan ədəbiyyatını layiqincə təmsil edib. Onun yaradıcılığının Gürcüstanın ali mükafatı olan “Şərəf” ordeni ilə qiymətləndirilməsi şairin ölkəmizin hüdudlarından kənarda da geniş şöhrət qazanmasının təzahürüdür.
Zəlimxan Yaqubun ictimai fəaliyyəti də səmərəli olub. O, 1995–2005-ci illərdə iki çağırış Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatı seçilib. Aşıqlar Birliyinin sədri kimi Zəlimxan Yaqub aşıq sənətinin inkişafında və təbliğində böyük əmək sərf edib. Şairin ədəbi-ictimai fəaliyyəti daim yüksək qiymətləndirilib. O, bir çox mükafatlara, o cümlədən Azərbaycan Respublikasının ali dövlət təltifləri “Şöhrət” və “Şərəf” ordenlərinə layiq görülüb.
Görkəmli şair, tanınmış ictimai xadim və səmimi insan Zəlimxan Yaqubun əziz xatirəsi xalqımızın qəlbində daim yaşayacaqdır.
Allah rəhmət eləsin!
İlham Əliyev
Artur Rasizadə
Oqtay Əsədov
Ramiz Mehdiyev
Elçin Əfəndiyev
Hacıbala Abutalıbov
Fatma Abdullazadə
Əbülfəs Qarayev
İsa Həbibbəyli
Anar Rzayev
Rafael Hüseynov
Fikrət Qoca
Söhrab Tahir
Nəriman Həsənzadə
Sabir Rüstəmxanlı
Ədalət Nəsibov
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının “Xalq şairi”, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri, “Nazim Hikmət” Beynəlxalq Ədəbiyyat Mükafatı laureatı, şair, ictimai xadim Zəlimxan Yaqubun “Məni sabahıma qovuşdur, ana” adlı yeni kitabı Bakı şəhərində, “Elm və təhsil” Nəşriyyatı tərəfindən 228 səhifə həcmində işıq üzü görüb.Kitabın redaktoru Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin katibi, “Ozan” jurnalının baş redaktoru, Azərbaycan Respublikasının Əməkdar mədəniyyət işçisi Musa Nəbioğludur.Kitaba müəllifin heç bir kitabına daxil edilməyən şeirləri, “Çanaqqala dastanı” və “Şuşada balam qaldı” poemaları bir neçə hekayəsi daxil edilib.
Qeyd edək ki, bundan öncə Xalq şairi Zəlimxan Yaqubun 65 illik yubileyi münasibətilə “Şərq-Qərb” nəşriyyatı tərəfindən “Dünya çiçək, insan oğlu arıdı” adlı kitabı işıq üzü görmüşdü.
Gülnarə ŞÖHRƏDDİNQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”
Qarğış et
Sazağından çəkim,ah,
Baharımı,qar-qış et.
Kölən olum,ay Allah,
Onu mənə qarğış et.
Dəlisov,ərkəsöyün,
De ki,yıxılsın öyün.
Dilucu düyün-düyün,
Onu mənə qarğış et.
Sevincim qala-qala,
Kədərimi,yırğala.
Sağ,bəxtimi soy,tala,
Onu mənə qarğış et.
Bəxtəvərə,xoşbəxt demə,
Bəxt odur ki,bəxtə dinə.
Qədərimə,ya bəxtimə,
Onu mənə qarğış et.
08.01.16.
Boylanır nə boylanır?..
Qoyun-quzu yamaclara,
Haylanır nə haylanır.
Solğun günəş boz qaclara,
Boylanır nə boylanır?
Göyündən quş gəlib,gedib,
Dərdindən cuş gəlib,gedib.
Dağından qış,gəlib,gedib,
Yaylanır nə yaylanır?
Duman,dağların ətəyi,
Donub çobanın tütəyi.
Baldır,qüssəmin pətəyi,
Taylanır nə taylanır?
Ağdır,zirvələr üstü nə?
Dərdini çəkmiş üstünə.
Durmuş Nigarın qəsdinə,
Huylanır nə huylanır?
07.01.2015.
Qac-biz tərəflərdə şumlanmış və dincə qoyulmuş sahə anlamında.
QƏRİBLİK ÖMRÜMÜN YÜKÜ OLUBDUR
Həsrət dağlarını aşıram hər gün.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.
Dumanlı dağlara baxıram hər gün.
Xəzan saçlarımı yaman yolubdur.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.
Sən varkan sənsizəm ay elim-obam.
Sönübdü Ağdamda çoxdandı sobam.
Hələdə qövr edir sinəmdə yaram.
Açılan güllərim çoxdan solubdu.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.
Mehri deyər Qarabağsız neylərəm.
Qürbət eldə için-için göynərəm.
Mən Şuşamı,Cıdırımı istərəm.
Həsrət oxu ürəyimi oyubdu.
Qeriblik ömrümün yuku olubdur.
QƏRİBLƏR AĞLAYANDA
Daş-kəsək də ağlayar,
Qəriblər ağlayanda.
Dünya ona dar olar,
Qəriblər ağlayanda .
Bulud dolar,boşalar,
Çaylar daşar,dolanar,
Yas saxlayar sonalar.
Qəriblər ağlayanda .
Dağlarda dilə gələr,
Susar güllər-bülbüllər.
Solar eldə çəmənlər,
Qəriblər ağlayanda .
Göyərər qara daş da,
Yanağa düşər yaş da.
Əgər ki,görsən harda?
Qəriblər ağlayanda .
Mehri qərib,qəmlidi
Dərdi,vətən dərdidi.
Ömürdə tez gedəndi,
Qəriblər ağlayanda .
SONU OLARMIŞ.
Şirin nağılların sonu olarmış,
Uydurub yalandan ,büküb yalana,
Əyninə geydiyi donu olurmuş,
Şirin nağılların sonu olurmuş.
Vədəsi,zamanı gəlib çatanda,
Şirin yalanlara ,acı qatanda,
İnanıb ,uyuyub ,şirin yatanda,
Şirin nağılların sonu olurmuş.
Vədəsi boş olan biri varmışın,
Biri yoxmuşuna çatıb dayandıq,
Şirin nağılların oduna yandıq,
Şirin nağılların sonu olarmış.
Uşaqkən inandıq biri varmışa,
Biri yoxmuşunu tamam unudub,
Bir gün acısını yamanca daddıq,
Şirin nağılların sonu olarmış.
Həqiqət axtarmaq düşmədi yada,
Vədəyə inanıb ,inandıq yada,
Bəzən unutduq ki bir gün dünyada,
Şirin nağılların sonu olarmış.
Şirin nağılların sonu olarmış,
Uydurub yalandan,büküb yalana,
Əyninə geydiyi donu olarmış,
Bir gün nağılların sonu olarmış.
08 01 2016.
YUXUMA GƏLƏRSƏN.
İllərin qanadlarından qanadlanıb,
Könlümdə dolanır bir arzu ,istək.
Ötən günlərin üstündən adlayıb,
Qərib bir axşama,qərib qonaq tək ,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.
İşinin-gücünün ağırlığından,
Yorulub gündüzün yorğunluğundan.
Düşüb yollarının cığır ,izinə,
Baxıb ürəyinin gizli sözünə,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.
Qürurum yolhmu kəsən sərhəddim,
Bir zaman səsinə laqeyd dayandım,
Qərib həsrətimi yoluna sərdim,
Bu həsrət oduna birgə yanmağa,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.
Bir tale yaşayıb şirin yuxuda,
Həyatın ən şirin laylası kimi,
Könlüm səksəkədə,qara -qorxuda,
İtmiş günlərimin qayğısı kimi,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.
İllərin qanadlarından qanadlanıb,
Könlümdə dolanır bir arzu ,istək.
Ötən günlərin üstündən adlayıb,
Qərib bir axşama qərib qonaq tək,
Yuxuma gələrsən yenə bir axşam.
14 11 2015
* * *
Бұл дүниеге ұры да келер,туры да келер,
Пəк болу да əлдекімнің арманы.
Күнə мен сауапты əркім білер,
Ел ішінде жақсысы бар, жаманы.
Өмірдің ағымын тоқтату қиын,
Ара түспес ешкім қарылған лайынан.
Бір рет тазаланып алғаннан кейін,
Істерін бастайды келген жайынан…
ҚАРДАҒЫ ГҮЛ
Махаббаттан көңлім қалды көктем де,
Түңілдіріп күздің ізі жеткен де..
Гүл сыйладың маған ғашық бір адам,
Қар гүліне өмірім де ұқсап кеткен бе?
Үйреніп те қалдым бүгін суыққа,
Өтінемін келіп бекер жылытпа.
Екеу болып, жалғыз болып өткенше,
Қуантамын қарда жалғыз тұрып та..
* * *
Ақыл айту қандай оңай біреуге,
Қайғы келсе тілің келмес күрмеуге.
Сенің жайың басқа түспей, түсінбес,
Сабыр сұра шамаң келсе тілеуге.
Сабыр сұра, қайғы түссе басыңа,
Қаза келсе кəрі менен жасыңа.
Алланыкі, бəрі Аллаға қайтады,
Сөз менікі, мейлі қосыл, қосылма.
* * *
Ол саған көрсетті тура жолды,
Жүрсең де, жүрмесең де, өзің біл адам.
Мүмкін сен тұттың Ібіліс қолынан,
Жаратқан иеме баршасы аяан.
Тасыған дарияның шетінде егер,
Сусырап шөліксең айыптысың өзің.
Басыңа жауса көптеп бəлелер,
Ерніңнен шыққан шақ, жаман сөзің.
Ғайыптан бақыт күтесің не үшін,
Сенің қалбың бекерді арман етер.
Жер бетінде көрсеткен қылмысың үшін..
..Іздеме көктен айыпты бекер.
Zamana buraxdım olub keçəni
yara da sağalır keçən zamanla
qəlbim unudarmı bilmirəm səni
bələdə unudar gəl bunu anla…
Dözmür həsrətinə yuxum gecəmdə
döyünən ürəkdə yanır sinəmdə
baharda ən gözəl lalə çəməndə
gözəldir bax o da solur zamanla…
Ruhum içim sudur sevginə möhtac
nə qədər var olsan duyar ehtiyac
qaça bilərsənsə bu yol səndə qaç
axı qaçmaq olmur ötən zamanla…
Nə var olduğuna inandır məni
yada ki elə et unudum səni
bir alma birinə bənzəyər yəni
yanağı qızarar yetişən anda…
Qoy mənim ruhumu bəzəsin duam
Fidanam mən belə çətin qocalam
hər gün mən sevginə verərək salam
qaynayır elə bil coşqun qanımda
nə yaxşı sevgin var mənim yanımda…
HARİKA UFUK Kimdir?
Adana’da doğdu. Öğrenim hayatına İstanbul’da Çengelköy İlkokulu’nda başladı. İstanbul Marmara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türkçe Bölümünü bitirdi. Aynı yıl Ankara Gazi Üniversitesi Mimarlık Fakültesi’ni kazandı. Adana’da Türkçe-Edebiyat öğretmenliği yaptı.
‘Çiçek Açtı Yalnızlığım’ ilk şiir kitabıdır. Genellikle serbest yazılmış gençlik şiirlerden oluşmakta olan bu kitap Gürcistan’da çevirisi yapılarak yayınlandı. Şiir, öykü, deneme, çocuk öyküleri, çocuk şiirleri ve çocuk oyunları yazdı. Yazdığı oyunların yanı sıra başka tiyatro eserleri de sahneye koydu. Çeşitli yarışmalarda Türkiye birincilikleri, yurt içinde ve yurt dışında pek çok ödül aldı.
Mustafa ŞAHİN: Merhaba Harika Hanım, öncelikle mülakatımıza katıldığınız için çok teşekkür ederim. Müsaadenizle hemen sorularıma geçmek istiyorum. Yazmaya ne zaman başladınız? Genellikle hangi türde yazılar yazarsınız?
Harika UFUK: Merhaba Mustafa Bey, bu imkanı verdiğiniz için ben de size teşekkür ederim. Sorularınız cevaplamaya çalışacağım. Umarım Edebiyat Ufku okurları için yararlı olur.
Okuma yazmayı öğrendiğim günden beri yazıyorum dersem yalan olmaz. İlkokul öğretmenim ve ailem bendeki şiir yazma sevdasını ilkokul ikinci sınıfa geçtiğimde fark ettiler. O günden sonra şiirlerim sınıf ve okul panolarına asılmaya başladı. Törenlerde de şiir okurdum.
M.Ş.: Yazmanızda etkili olan birileri oldu mu?
H.U.: Ailem okumaya çok düşkündü. Evde kitaplığımız vardı. Kitaplarım büyülü dünyası her zaman ilgimi çekmiştir. Annem de babam da şiir yazarlardı. Annem serbest tarzda yazarken babam heceyi tercih ederdi. Ben ikisinden de etkilendim. En çok babamın şiirlerinden etkilendiğimi söyleyebilirim. Çünkü babamın kalemi anneme göre daha güçlüydü.
M.Ş.: İlk yazınızı hatırlıyor musunuz, bu yazıdan bize biraz söz edebilir misiniz?
H.U.: İlk şiirim Anadolu adlı bir dörtlük… İlkokul ikinci sınıfta yazmıştım.
Anadolu
Toprağım Anadolu,
İçim iyilik dolu,
Kucağım sevgi dolu,
Vatanım Anadolu.
(daha&helliip;)
Türk edebiyatında, fıkra türünü ne kadar çok irdelerseniz; o kadar geniş anlama ulaşırsınız. Çünkü fıkra; bir zekâ ürünüdür. İçerisinde geniş kapsamlı anlamlar yüklüdür. Aynı zamanda; Türk halkının keskin zekâsı içinde gizlidir. Halkımızın her sözünde, her jest ve mimiğinde emsalsiz sırlar ve ders veren öğütler yatar.
Reşat Nuri diyor ki; “Türk halkı âlim değil, ariftir.” Ne kadar güzel bir söz. Halkımızın “Arif” olmasının en büyük nedeni, yaşamı, sosyal kültürü, gelenek ve göreneklerini diline yansıtmış olmasıdır.
Hani deriz ya; “Ağzından bal akıyor” her duruma, her konuya bir “Nükte” uydurur. Bu nükteler, zaman içinde anlamı geniş olan sözlere ulaşır, her söyleyenin o söze bir katkısı olur ve halk kültürü olarak nesilden nesile devam eder. O söz zamanla “Atasözü” haline gelir. Böylece de dil; üretkenliğini devam ettirir.
Bu yazımda, atalar sözü haline gelmiş olan bu antika sözlerin hangi fıkradan, hangi olaydan kaynaklanan, o fıkranın veya olayın ürünü olduğunu “Kümbet” okuyucularına sunmak istedim.
Malum olduğu üzere, yine bir değerli sözümüz vardır. “Söz gider, yazı kalır” Bu tip araştırmaların gelecek kuşaklara aktarılmasında bir köprü görevi görecektir.
Uzayıp giden hayatı, kısaltmamız ve süresini durdurmamız elimizde değildir. Günün konusu olan “Reklam arasını” vermek gücümüzün üstündedir. O halde; halkın içinde dolaşan ve konuşulan bu sözler, yazıya aktarmalar Mazi-Ati ilişkisinde biz aydınlara düşen görevdir.
İnceleyip, araştırdığım bu sözlerin çıkış kaynağı bilimsel olmasa bile, yine de bir gerçeğe dayandırdım. Şimdi sırasıyla bu anlamlı sözlerin kaynağına inelim:
-BU İŞ HEM UZADI, HEM DE TADI KAÇTI;
Köylü şehre inmiş, bir bakkala uğramış. Acıktığı için gözü yiyeceklere ilişmiş. Bu arada sandıklar içerisindeki inciri görmüş. Bir kilo istemiş. Oturup oracıkta inciri afiyetle yemiş. Ama bunun incir olduğunu yediği halde bilmediği de bir gerçekmiş.
Aynı köylü aylar sonra aynı bakkala uğramış ama incir sandığını görememiş, bakkal amcaya;
-Sen bana dışı meşin gibi, içi çekirdekli bir yiyecek vermiştin. Çok hoşuma gitmişti. Şimdi yine ondan bir kilo istiyorum. Demiş.
Bakkal incir mevsiminin geçtiğini ve yeni mahsulün çıkmadığını bildiği için tarifi üzerine bir kilo patlıcan tartıp, köylü müşterisine vermiş. Köylü müşteri patlıcanı afiyetle yemiş. Parasını öderken demiş ki;
– Bakkal hemşerim, sen bunu hem uzatmış, hem de tadını kaçırmışsın.
Vallahi ne diyelim, bakkal mı kurnaz, yoksa köylümü “arif” bunun yorumunu okuyucularımızın yüksek zekâsı çözümünü ve analizini yaparlar, günümüze adapte etsinler.
-BİR MİSAFİR GETİRECEĞİM KABUL EDER MİSİNİZ?
Misafir severlik (Konukseverlik) Türk halkının genlerinde vardır. Hanlar, imarethaneler, aşevleri, konukevleri, hep Tanrı misafirleri için yapışmıştı. Bu konuda dünya ülkeleri arasında birinciye gelir. Ama anlatacağım bu olay; bize ait değil. Öykünün esprisini iyi anlayanlar bu değerli özelliğimizin gittikçe kaybolduğunu, batılılara benzemeye çalıştığımızı görerek, üzüldüğümü belirteyim. Değişen dünya koşulları, bütün üstün hasletimizin şal altında kalmasına vesile oldu. Olay A.B.D de geçer.
Savaşa katılan bir genç, askerlikten tecrit edilerek, evine gönderilir. Genç askerlikten ayrılmasından önce telefonla ailesini arar. Onlara müjdeyi verdikten sonra bir ricası olduğunu telefonda anlatır. Ricası şöyledir:
“Babacığım, askerden dönüyorum. Size kavuşacağım mutlu saati bekliyorum. Ancak size dönmeden bir ricamı iletmek istiyorum.”
Baba, oğlunun ricasını can kulağı ile dinler. “Seni dinliyorum oğlum” cevabını verir. Askerden dönecek genç ricasını şöyle sürdürür;
“Babacığım, yanımda kimsesiz bir asker arkadaşım var. Bir kolu ve bir bacağını savaşta kaybetti. Hayatta benden başka tutunacağı dalı yok. Benimle gelip bizde kalabilir mi?”
Telefonun öbür ucundaki baba, bakıma muhtaç bu trajediyi hayalinde canlandırır. Manzara onun için ürkütücüdür. Cevabı net ve kesin olur.
“Oğlum, bak biz o arkadaşına bakamayız, ona başka bir imkân sun.”
Aradan iki gün geçer. Genç askerden dönmez. Aile telaşa kapılır. Ancak polis acı haberi getirir.
-İnşaattan atlayarak intihar eden, bir bacağı ve bir kolu olmayan bir gazinin cesedi bulunmuştur. Araştırmalardan bu gencin size ait olduğu ve savaşta kol ve bacağını kaybettiği anlaşılmıştır.
Bu öykü bize ait olmasa bile, çok düşündürücüdür.
-VERMEYİNCE MABUT NEYLESİN SULTAN MAHMUT
Bu deyimi de çok kullanırız. Hani derler ya; “Fakir çocuğunu, zengin danasını sever” bu deyimin çıkış kaynağına şöyle ulaştık.
Sultan Mahmut tebdili kıyafetle halkı kontrole çıkmış. Bir fakire misafir olmuş. Fakirin yatağı olmadığı için, komşudan yatak getirtmiş. Sultan Mahmut; evden ayrılırken, yastıkla kılıfın arasına bir iki altın sikke bırakmış ve evden ayrılmış.
Günlerden bir gün aynı eve tekrar uğramış. İlk geldiği anla, şu andaki arasında bir gelir farkı görmemiş. Bu kez de ev sahibi görmeden yemek tabağının altına birkaç altın sikke yapıştırmış. Evden ayrılmış.
Üçüncü kez aynı eve uğramış. “Eski tas eski hamam” Bir gece daha misafir olduktan sonra, ev sahibi ile yola çıkmış. Önlerinde köprü varmış, ev sahibini “Bak köprü tehlikeli mi, kontrol et, köprünün ilerisinde beni bekle” diye önden göndermiş ve köprü üzerine altın sikkeleri bırakmış. Daha sonra kendini bekleyen ev sahibine;
-Haydi, sen, geri dön, köprüden geç evine git” deyip teşekkür etmiş ve ayrılmış.
Sultan Mahmut dördüncü kez aynı eve uğramış ama hiçbir gelişme görmemiş. Sonunda hayretini gizlemeden;
-Ben Sultan Mahmut; Birincide yastıkla kılıf arasına altınları koydum. İkincide yemek kaplarının altına yapıştırdım altınları. Üçüncüsünde mutlaka köprüden geçersin diye köprü üzerine altınları koydum. Gördüm ki sende hiçbir değişiklik yok.
Ev sahibi şöyle der;
-Sultanım, yatağımız yoktu, yemek kaplarımız yoktu, onlar komşuya nasip olmuştur.
Sultan Mahmut;
– Ya sen köprüden geçmedin mi?
-Geçtim Sultanım. Köprüye gelince, acaba gözüm yumuk köprüyü geçebilir miyim? dedim ve öyle geçtim.
Sultan Mahmut işte o zaman bu edebî sözü söylemiş;
“-Vermeyince Mabut, neylesin Sultan Mahmut”
Hani Ziya Paşa der ya;
“Bi-baht olanın bağına bir katresi düşmez;
Bârân yerine dürr-ü güher yağsa semâdan.”
-KÂRI KESEYE YÜKLEMEK
Harun Reşit, mabeyincisi ile kırda geziye çıkmışlar. Bakmış ki; seksenlik bir ihtiyar (Piri Fâni) kazma kürek elinde ağaç dikiyor. Yanına yaklaşarak; “Yahu amca seksenlik bir adamsın, bu ağaçların meyvesini yiyebilecek misin?”
İhtiyar, oturaklı bir cevapla;
“-Ben meyvesini yemek için dikmiyorum, torunlarım yesin diye dikiyorum.” cevabını verince, çok hoşuna giden bu söz üzerine Harun Reşit; Mabeyincisine; Bu yaşlıya bir altın ver der.
İhtiyar altını alır, Harun Reşit’i şöyle bir süzdükten sonra ; “-Gördün mü herkes diktiği fidanın 3-5 yıl sonra meyvesini yer, bense henüz dikerken yedim.”
Bu söz Harun Reşit’in hoşuna gider; Mabeyinciye bir kese altın vermesini söyler, bunun üzerine yaşlı zat;
“-Efendim, herkes ürünü yılda bir kere alır, bense iki kere aldım.”
Bu söz Harun Reşit’i daha çok etkiler. Mabeyincisine iki kese altın vermesini söyler. Mabeyinci dayanamaz;
“-Sultanım kârı keseye yükleyeceğiz. Biz buradan ayrılalım. Yoksa hazineyi bu adam alacak.”
Günümüzde ağaç dikme şöyle dursun, gözümüzü kırpmadan yılların ağaçlarını katlediyoruz. Keyif uğruna, getirim uğruna yakıyoruz. Hâlbuki ; “Kıyamet kopuyorken bile elinizdeki hurma dalını dikiniz.” Hadisi dinimizin direği ve temel felsefesi değil mi? Harem alanında bir ağacın yaprağını koparırsanız, kurban kesmek durumundasınız.
-HER KOYUN KENDİ BACAĞINDAN ASILIR
Kişisel çıkarları ön plana çıkaran bu söze; bazı edebiyat dönemlerinde karşı çıkanlar olmuştur. Özellikle toplum sorunları ile ilgilenen “Tanzimatçılar” bu ekolün temsilcisi olmuştur.
“Sen zanneder misin ki benim hep elemlerim,
Heyhat, ben nevaib-i eyyamı inlerim”
Veya bir diğer şair de;
“Bais-i şekva bize hüzn-i umumidir Kemal
Kendi derdi gönlümün billah gelmez yadına”
Ama bazı devlet adamları da kişisel kaygılarını önde götürmüşlerdir. Harun Reşit, kardeşi Behlül Dane’yi çağırarak ; “-Bak Behlül, halk senden şikâyetçi. Sen çocukları toplayıp onlarla abuk sabuk şeyler telkin ediyormuşsun, bundan vazgeç , “Her koyun kendi bacağından asılır”
Behlül Dane; Saraydan çıkar ve bir kasabaya gider, birkaç koyun budu, birkaç keçi budu alır. Mahallenin önemli noktalarına asar. Aradan birkaç saat geçtikten sonra etler kokuşmaya başlar. Halk bundan rahatsız olunca Harun Reşit’e durumu aktarırlar. Harun Reşit, Behlül’ü çağırıp;
“-Behlül ne yaptın? Sokakları leş kokusuna verdin.”
Behlül bu soruya şöyle cevap verir;
“-Sen her koyun kendi bacağından asılır demiştin ya; Ben keçi ve koyun bacaklarını sokaklara astım. Her ikisi de kokmaya başladı. Halkı rahatsız etti.”
Görüldüğü gibi bir kötülük; aynen bir lağımın patlaması ve etrafı pis kokuya yayması gibidir. O kötülüğü elbirliği ile yok etmek gerekir.
Hey gidi Behlül; Kemiklerin sızlasın. Sana deli diyenler bu bilgelikten sonra utanmadılar mı acaba!
-YERİN KULAĞI VARDIR
Atalarımızın güzel bir sözü vardır. “Sırrını söyleme dostuna, o da söyler dostuna”
Rivayete göre “Zekeriyya Aleyhisselam’ın boynuzları varmış. Ama bunu kimseye göstermezmiş. Nasıl olduysa, bu boynuzları biri görmüş. Zekeriyya Aleyhisselam bu sırrı kimseye paylaşmamasını rica etmiş.
Yıllarca bu sırrı saklayan adam dayanamamış, söylemese neredeyse çatlayacak. Nihayet kör bir kuyunun başına gelmiş. Kuyuya yönelerek;
“-Hz. Zekeriyya’nın boynuzları var” diye üç defa bağırmış.
Yıllar sonra o kuyudan kamışlar çıkmış. Halk kamışlardan düdük yapmışlar. Düdük öttüğü zaman şu sesi çıkarmış:
“Hz. Zekeriyya’nın boynuzları var”
Hey hak; sen neye kadir değilsin. Hiçbir sır gizli kalmıyor.
-YORGAN GİTTİ KAVGA BİTTİ
Bu sözün babası; Türk edebiyatının aynası olan Nasrettin Hoca’dır. Olay şöyle cereyan eder.
Gecenin geç vakti Hoca ve hanımı yatak döşek yatarlarken; dışardan acayip sesler gelir. Hoca bu, yatakta durur mu? Üşümeyim diye yorgana sarılıp, evden aşağı, seslerin geldiği yere kadar gider.
Burada kavga edenleri görünce, Hoca’nın hoşgörülüğü aklına gelir, kavgacıları ayırırken, birisi Hoca’nın yorganını kaptığı gibi kaçar, Hoca bakar ki kavga edenler yalancılıktan yapıyorlar. Çarnaçar eve çıkar. Hanım çenesi bu durur mu?
“-Hoca yorganı nettin ?”
Hoca sözün altın da kalır mı?
“-Hanım hırsızlar yalancıktan kavga ediyorlarmış, Ben ayırmaya gittim. İçlerinden biri yorganı kaptı ve kaçtı. Kavga edenler de onun peşinden gittiler. Senin anlayacağın;
“-Yorgan gitti, kavga bitti”
Hani deriz ya ; “Sel gitti, kum kaldı” çeşitli çatışmalardan sonra, ortalık sakinleşir. Ölen ölür; kalan kalır. Kavga bir müddet sükûnet bulur ya; Biz de şöyle bir geriye döner bakarız ki; yorgan gitmiş, kavga bitmiş. Nasrettin Hoca klasiği, edebiyatın ağırlıklı noktası da olduğunu bilelim.
Yaşlanan yorgunluğuyla
Hüzünler yüklenecek
Yollarında günlerinin
Ve akşam dönüşlerinde
Çökecek omuzları
Biraz daha
Çünkü çocukları bekleyecek kapıda
Ellerine bakacaklar
Boş duran ellerinde nasırlarıyla
Bükülecek boyunları bir kez daha
Kim duyacak ki dersiniz?
Bir baba ellerinde ağlarken
Geçecek yine de
Bazen aç
Bazen tok
Yaşanacak işte
Birileri
Paris’de bir kahvaltı yaparken.
Elimizden tuttuğundan beri
İçimizde duyuverdik
Öylece öğrendik özgürlük nedir
Ve çocuklar gibi şendi artık düşünce
Seninle yürürken
Yaşam da başkalaşıverdi
Bir gül bahçesi olduk insanlığa açan
Ey gökçek cumhuriyet!
Sen ne özlü bir dostsun bize
Nice günler, nice yıllar
Hep el ele , ayrılmaz bir sevgiyle yürüdük
Dostluğun o kadar sağlam ki
Annemiz kadar yakın sanki
Bir gül bahçesi işte
Açacak, çok daha, çok daha…
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi
Fesleğen kokulu anılar
Gözlerinde yakamoz sevgilim
Baktıkça derinliğinde kaybolurum
Umman mı desem volkan mı gözlerin?
Göz göze geldiğimiz zaman başlar
Uzak diyarlara yolculuğum!
Ürkek gecelerin karanlığı mı
Yoksa küllenen yalnızlığım mı
Başımı döndüren?
Alevden anafor mu aşkımız
Tutunamadığım yaşamda?
Yankısız bir kuyu mu sevdamız?
Lavanta ferahlığında
Deli bir nehir mi
Beni benden alan?
Kor ateş mi yar mı beni yakan?
Gül kokulu sevdamız
Gözlerinde yakamoz
Aşk mahmuru nazarların
İçime serinlik!
Ne yeşil,ne siyah,ne de mavi
Bakmayı bilen göz en güzeli!
Yedi iklim gezdim,
Görmedim benzerini!
Her sabah
Bir çift kumru
Kanat kanat
Gözlerinden gözlerime uçar,
Sıcaklığını getirir bana
Ve bende her gün yeniden yeşeren aşkı
Usanmadan ulaştırır
Sevdalı yüreğine!
Gözlerinde pırıltıdır aşkımız,
Ateş böceğisin tekdüze gecelerimde!
Aydınlanır seninle
Hüzün karanlığım!
Şiir gözlüm,
Gerçek aşk gözde başlar;
Sonra şelale olur duygular!
Söz dinlemez asi nehir,
Akar yürekten yüreğe
En sonunda yakamoz olur
Gözlerinde aşkımız!
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi
Alacakaranlık,
Gün doğuyor işte…
Hiç aksatmadan üstelik
Her gün yapıyor görevini
Bıkmadan…
Gün, hep doğar.
Bizden önce de doğuyordu,
Bizden sonra da doğacak.
Önemli olan öncesi sonrası değil,
Doğan günü kaç kez izlediğimizdir.
Bugünden tat almak,
Her yeni doğan günde
Yeni anlamlar bulmaktır.
Adana.22 Ekim 2013.SAAT: 09.55
Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,
Ustad Şəhriyarın xatirəsinə
Ustad babam, ildırımlar səngiyib,
Sellər, sular cilovlanıb, ləngiyib.
Sənsiz qəlbim yavaş vurur, təngiyib,
Şair babam adın yenə dildədir,
Şan- şövkətin qəlbimizdə,eldədir.
Ustad babam, artıq sular durulub,
Şimalımda azad dövlət qurulub.
Həsrət qoyan məftillər də yorulub,
Indi xalqın bir- birini yad edir,
Şimal gülür, Cənubu da şad edir.
Ustad babam,zamananı haxladım,
Qismət oldu gəlib səni yoxladım.
Sevə- sevə məzarını qoxladım.
Övladınam, Səni deyib gəlmişəm,
Yas içində ustada baş əymişəm.
Ustad babam səd duvarlar uçuldu,
Düyünlənmiş düyünümüz açıldı.
Qələmindən qəlbimə nur saçıldı,
Ömür sənə kaş ki, vəfa edəydi,
Şəhriyarla, Bəxtiyar cüt gəzəydi.
Ustad babam, ruhun gəzir yelinən,
Çağlayırsan Arazımda selinən.
Qovuşmusan o tay, bu tay- elinın,
Şair babam tam vüsala az qalıb,
Heyratımız ənginliyə ucalıb.
Ustad babam, sis,dumanım çəkilib,
Yaman günün vərəqəsi bükülüb.
Övladların ayrılmayıb, bərkiyib,
Yaxşılığı gözə çıraq ediblər,
Yamanlığı eldən qıraq ediblər.
Ustad babam, gözün yolda qalmasın,
Soyunacaq bir gün elin çalmasın.
Millət niyə “haqq etdiyin”almasın?
Yüksəldəcək günəştəkin bayrağı,
Təbriz, Baki bir- birinin dayağı.
07.01.2016.
Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,
Həsrətimdən qisas alım doyunca,
Görməmişdim səni ömrüm boyunca.
Torpağını gözüm üstə qoyunca,
Dalğalandı ürək adlı dənizim,
Təbrizim, ay Təbrizim.
Qurban olum Şəhriyarın sözünə,
Düşdüm doğma nəğmələrin izinə.
Könül verdim hər dağına, düzünə,
Çiçək açdı qızılgülüm, nərgizim,
Təbrizim, ay Təbrizim.
Məğrur başın illərdi ki, dumandı,
Qov üstündən buludları amandı.
Türk düşməni hiyləgərdi, yamandı,
Türkdür türkün dostu, yarı, əzizim,
Təbrizim, ay Təbrizim.
İnqilablar şimşəyindir hey çaxan,
Qəhrəmanlıq salnaməsi Səttar Xan.
Xiyabani, Pişəvəri, Bağır xan,
Qaranlıqdan doğan parlaq gündüzüm,
Təbrizim, ay Təbrizim.
Qoy başını bir də duman almasın,
Heydər baba, zirvəndə qar qalmasın.
At başından istibdadın çalmasın,
Sevicinə, vüsalına gül düzüm,
Təbrizim, ay Təbrizim.
06.01.2016.
AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Dostum… küsə bilərsən
Yenə ikinci oldun…
Getdi bütün sevgilər…
Mənsə seyrçi oldum…
Sənə “bağışla” demək
Günahım sayılacaq…
Dodağım büküləcək…
Gözlərim qıyılacaq…
Bu qız sənə tanışdı…
Darıxar özü üçün…
Gəl, bir şeir danışım…
Elə-belə… söz üçün…
Küssək də hər axşamdan
Bu günlə barışmışıq…
Bir də… soruşmasan da
“O”nunla ayrılmışıq…
TOKAT… Güzel şehir!… Gülen Şehir!…
Coğrafî konum olarak Karadeniz Bölgesinin İçanadolu’ya geçiş kapısıdır. Her iki bölgenin de özelliklerinden, güzelliklerinden nasibini alan bu güzel şehir Tokat, yeşilliği bağ ve bahçe safâları, fıskiyeli havuzlarıyla asırlar öncesi Evliya Çelebi’nin gönlünde ve kaleminde yer tutmuştur.
Günümüzde ise bağlarımıza, bahçelerimize, bağ kültürümüze, bağ bozumu geleneklerimize sahip çıkamadığımız gibi, zamanında da türkülerimize sahip çıkamamanın sıkıntılarını yaşamaktayız.
O Tokat bağları ki; dertlilere deva, hastalara şifa sunarken, temiz havası, suyu, zerzevatıyla yıllarca insanlarını sırtında taşıdı. Üçüncü, dördüncü nesilleri doyuran bu güzelliklere ne yazıktır ki son nesil sahip çıkamadı. Buna sebep de insanların yaşam felsefelerinin zaman içerisinde değişime uğraması diye düşünüyorum.
“Doğduğun yer değil, doyduğun yer…” zihniyetinin yaşam koşullarına özel, önem kazandığı zaman diliminde kaderlerine terk edilen güzel bağlarımız, inşaat sektörünün de talanına uğramış, uğratılmıştır.
Tokat Bağları!… O doyumsuz güzellikleriyle artık türkülerde, ezgilerde, şiirlerde, hayallerde ve hatıralarda kalan cennet bağlar.
Evliya Çelebi’nin övgü dolu sözlerle anlattığı o bağlar ki; yeşilin en güzelini sergileyen, meyvelerin en lezzetlisini, sebzelerin en bereketlisini, çiçeklerin en güzel kokanlarını sunan, kuşların en güzel ötenlerini barındıran Tokat Bağları… Malkayası, Kaşıkçı, Beybağları, Doğancı, Kemer, Soğucak, Kışla ve Çay Bağları…
“Tokat’ın etrafı al yeşil dağlar/ Lale sümbül dolu bahçeler bağlar” diyen diller ne güzel anlatmış o güzellikleri. Lâkin o güzellikler ki ona sahip çıktığın, yaşattığın müddetçe senin olur ve güzel kalır. Aksi durumda o güzellikler çirkinliğe, yozlaşmaya dönüşür ki o vakit canlar acır, yürekler acır… Böyle olunca da bizler ata mirası bağlarımızın güzellikleriyle birlikte yok oluşuna seyirci kalmaktan öte yol alamıyoruz. Yüreğimiz acılar içinde kıvranırken hep suçlu arıyoruz. Ama o suçluların aramızda yaşadıklarının düşünemiyoruz. Kim bunlar? Biz, siz, onlar… Birileri tabiî ki. O birileri ki tutunduğumuz dalları kesen bizler değil miyiz?
Tokat bağları yok oluyor!. Yok olurken de çevrede ekolojik denge yok oluyor. Baharı görmeden gelen yaz mevsimi çöl sıcaklarını taşıyor. Sonbaharı yaşamadan ayaz kapımıza dayanıyor. Leylekler bile şaşkın ve kararsız, göç zamanına uyum sağlayamıyor ve ölüyorlar. Yağmurlarımızı davet eden ev sahibinin yok oluşu yağmurlarımıza da ambargo koydu tabii ki. Dört bir yanı bağ ve bahçe olan Tokat’ın birkaç yıl önceye kadar ayakta kalmaya çalışan son bağ evlerinin de yok oluşunu görmek yüreğimi sızlattı. Sahip çıkamayan son nesle söylendim durdum.
O bağ evleri ki; içinde nice umutların yeşerdiği, öbek öbek sevgilerin paylaşıldığı, acıların ortak yaşandığı, ahşap, kerpiç evler. Beyaz badanalarıyla, tahta merdivenleri, cumbalı çatıları, tahta kepenkleriyle kucak açardı insanlarına. Hele yaz gecelerinin ay ışığı ile efsunlaşan cırgıt sesleri. Ayrı bir dünyaya taşırdı seni. Gemici fenerleri ve gaz lambalarının ışığındaki eğlence ve sohbetlere tanık olan tahta köşkler. Tokat bağlarının vazgeçilmeyen özellikleri ve güzellikleriydi bütün bunlar. Öte yandan elma, ayva, armut, tarhana kokan odalarıyla, tahta kepenklerin yarı kapattığı pencereleriyle yaşayanların gönül sarayı olmuştur yıllarca. Bu bağ evlerini artık tanıtmaya, anlatmaya gerek de yok. Ne yazık ki onlar anılarımızda, yüreklerimizde yaşanmış hasretlik hikâyeleri olarak özlemle yâd edilecektir bundan böyle.
Bu güzellikleri bildiğim, yaşadığım için yok edilen Tokat Bağları ve bağ evleri gözümü rahatsız ederken, gönlümü de incitip rahatsız ediyor. Çünkü gözü rahatsız eden her şey gönlümüzü de rahatsız etmektedir.
Moloz yığınına dönmüş bağ evleri. Acı veren bir görünüm. Asırlardır süregelen, temeli sevgi ve özveri üzerine kurulmuş komşuluk, dostluk, arkadaşlık ilişkilerinin yardımlaşma, dayanışma ve saygı duygularının tükenişiydi bu görüntüler.
Bir Pazar günü yürüyüş sırasında moloz yığınlarına dönüşmüş bir bağ evinin tozlu yollarından geçip ana yola çıkmak istedim. Gördüğüm manzara içimi acıttı. Bildiğim en güzel bağlardan biriydi bir zamanlar. Kerpiç ve kalas artıklarından, yeşili kirlenmiş tümseklerden atlıyordum ki ışığa ulaşmak için yol arayan iki dal sarmaşıkla, orayı terk etmekte olan bir çift kaplumbağa takıldı gözlerime. Biri ışık arıyor, diğerleri ise terk ediyordular orayı. Haklıydılar da. Bülbüllerin ötmediği, ibibiklerin, bıldırcınların konacak, leyleklerin yuva yapak tek bir dal, tek bir baca bulamadıkları bu bağlarda işleri de yoktu zaten.
Gözüm, bu bağların hiç kapanmayan tahta kapılarını ve üzerlerinde sallanan zerzelerini aradı. Yıllara meydan okuyan yaşlı möhre duvarlarını, dalları ve sürgünleriyle süsleyen çiçekli mor salkımları aradı. Kerpiç duvarlar üzerinde gelişigüzel açan nergisleri, aslanağzı çiçeklerini aradı. Tokat bağlarının kendine özgü kokusuyla şebboylar, kadife çiçekleri hiç birinden eser yoktu.
Boğazım kurumuştu. Elimde taşıdığım suyumdan yudumlarken ağlamaklıydım. Derinden bir iç geçirdim. Çocukluğumu, ayak izlerimi aradım. Güneş kızdırmaya başlamıştı. Yürümeye devam ettim. Tepemin yandığını hissettim. Hiç gölgelik yoktu ki sığınayım.
Bağ yollarının vefakâr kadim dostları, gölgelikleri akasya ağaçlarını, kendine özgü çiçeklerini ve kokularını aradım. Meyvelerini yiyerek çekirdeklerini “püf”leyip fırlattığımız heybetli lülüt ağaçları da yok olmuşlardı.
Havuz başlarının herkese göz kırpan hovarda çiçekleri hokka güller. Bağların vazgeçilmezleri, bülbüllerin sevdalıları, güzellerin adaşı hokka güller. Neredeydiler?…
Bağ evlerine uzanan cılga yolların tek hâkimi, sevgili halamın ve annemin özenle topladıkları kokusu çok farklı reçellik, şurupluk dikenli has güller!… Ne bir dal, ne bir kök kalmış. Dikenlerinin elime batarak canımı acıttığı o günlere dönmeyi hiç bu kadar çok istememiştim.
Komşu bağlarla arada sınır oluşturan pembe, beyaz renkleriyle sağlık deposu hatmiler. Hiçbir ortamı yadırgamayan, insanlarla barışık gülhatmi de dediğimiz bu güzelliklere de rastlayamadım.
Maşala sularken oluşan küçük su harklarının kenarlarındaki su nanelerinin kokularını aradım. Ne bir iz, ne bir kök…
İhtiyar bağ duvarlarının böğrüne yaslanarak onları koruma altında tutan sarı kanaryalar, kartopu çiçekleri… Bu bağların olmazsa olmazları leylaklar!… Yıpranmış yorgun görüntüleriyle fırtına sonrası sessizliğe, terk edilmişliğe, sahipsizliğe boyun eğmiş, yok oluşun ezikliğini ve ısdırabını yaşıyorlardı belli ki.
Tokat Bağlarının asil ve tescilli çiçeklerinden beyaz zambaklar. Ne güzel yakışıyordu havuz boylarına. Onlar da tükenmişlerdi.
Yaz gecelerinin ay ışığı ile birlikte etrafa yayılan ıhlamur ağacı çiçeklerinin baygın kokusunu aradım derin nefes çekerek… Küçük su birikintilerinden yükselen kurbağa vırraklarını ve tembel tembel gece gündüz öten cırgıtların seslerini duymak istedim.
Yoktu!… Yok olmuşlardı hepsi de…
Ancak molozların üzerinde yem arayan kargaların “gak”larını kulaklarımda hissediyordum.
Estetik güzelliğinin adı ile çok güzel örtüşen hanımeli çiçekleri. Onlar da renklerini yitirmişler, tozlu yolların kenarlarında yağmur bekliyorlar aklanıp paklanmak için. Arılar, kelebekler konamıyorlar o nadide çiçeklere. Çamur çökmüş tümüne.
Biraz ilerde bir başka katliam yaşanmıştı. Bir biri üstüne devrilmiş kesik ağaçlar. Hepsi meyveli, hepsi henüz canlılar. Belli ki yeni kesilmişler. Yüreğimin sızladığını, ayaklarımın beni çekemediğini hissettim. Bir taşın üzerine oturdum. İnsanlara, insanlığa isyan ederek kendimi de, hayatın acımasızlığını da sorgulayarak serzenişte bulundum. Yıllar önce yaşanan deprem, ölen insanlar, onlarca can ve cananın yok oluşu canlandı gözlerimin önünde. Bu görüntülerin de o görüntülerden farkı yoktu.
Off’layarak kalktım yerimden Geksi Deresi boyunda yürümeye başladım. Derede çok az bir su akıyor görünüyordu. Çağıl çağıl akan derede su yoktu. Hayıflandım. Bir yandan da pozitif düşünme mücadelesi veriyordum. Tokat kentleşiyor, büyüyor, gelişiyordu. Gelişiyordu lâkin birçok güzellikleri de yok ediliyordu. Her güzellik bir bedelle yaşanırdı tabii ki. Ama o bedel gelecek nesillere çok ağır yaptırımlarla dönecekti. Bu son, görünen köye kılavuz istenmemesi kadar net bir sondu.
Tokat’ımızda güllerimiz, çiçeklerimiz yine açıyor. Çeşit çeşit açılıyorlar ama şairin dediği gibi “Bu dağlar o dağlar değil/ Rüzgârında kekik kokusu yok!…” dizelerini yüreğimin derinlerinde hissediyorum. Ve ben de diyorum ki “Bu bağlar benim bağlarım değil/ Rüyalarında leylak kokusu, ıhlamur kokusu yok!..” Şu bir gerçek ki;
Tokat’ta sosyal yaşam değişirken ekolojik denge de değişime uğradı. Böyle olunca da hiçbir şey artık eskisi gibi olamayacaktır. Yol boyu aynı görüntüler, aynı resimler vücut kimyamı bozdu. Başım şiddetle ağrıyordu.
Bağ evlerinin yerinde otoparkları, dutların, kirazların, göğsulu armutlarının, karadutların, çavuş üzümü deveklerinin yerinde iş makineleri görmek ve böğürtülerini duymak ruhumda fırtınalar yarattı.
Ahh!… Tokat Bağları!… Can çekişen güzel bağlar. Anılarla, hatıralarla boğuşarak yürüyordum ki eski bir su kuyusu “ ben de buradayım” dercesine karşıma çıktı. Yıpranmış, kanadı yok olmuş çıkrığı, kırılmış taşları, bozuk çatısı, onca talana rağmen ayakta kalabilmişti. Belki de talana meydan okuyuştu bu.
Çocukluğumuzda hepimize korku salan su kuyusu… Kuyular!.. Yanına asla yaklaşamadığımız ama buz gibi sularıyla büyüdüğümüz su kuyusu… Harap olmuş tavanına serçe kuşları yuva yapmışlar. Suyu da çekilmiş, kör kuyu olmuş artık.
Çevrede tek bir su kaynağı kalmamış. Bağ havuzlarını geceler boyu tatlı şırıltıları ile dolduran aksular, pöhrenklerden taşarcasına bahçelere akan karasular… Hepsi yerin derinliklerine dönmüşler sitem edercesine.
Tahta yalaklarından gözün gözün taştığı pınarın suları da tükenmiş bitmiş belli ki.
Eee!… Sen!… İnsanoğlu. Bu yeşilliği acımasızca katledersen, asırlardır gürül gürül akan Geksi Deresi, şehre serinlik veren Behzat Deresi, hatta Anadolu’nun gerdanlığı Yeşilırmak da sizlere, bizlere bir bedel ödetecektir mutlaka.
Düşlerim, düşüncelerim, geçmişim birbirine karışmıştı. Yürüdüm. Yürüdüm. Yürüdüm. Yürürken de geçmişe özlem, geleceğe sitem dolu yüreğimin sesini dinledim…
“Tokat bağ evlerimiz, bağ bozumu kültürümüz, türkülerimiz hepimizin ortak sevdası, kültür mozaiğimizdir. Onlara sahip çıkmak, yaşanmış tüm güzellikleri anılarda, hatıralarda yaşatmak asli görevimiz olmalıdır.” diyerek kendimi rahatlattım.
Eve döndüm ve notlarıma aynen yazdım:
Tokat!… Gülen Şehir!… Güzel Şehir!…
Mevsimler gelip geçse de, nesiller değişse de elbette ki o güllerin hep açacak, açılacak!…
Ama gönlüm… Ahh!… Bu gönlüm ki geçmişe özlemle hep mahzun kalacak!…
Gönül, açma her efkârı;
Aşk oduna bu köz yeter!..
Son menzilde duy ikrârı;
Kor yüreğe bu haz yeter!..
Dön, ibret al, dünya fâni;
Halîl nerde, Nemrût hani?..
Tefekkür et, nefsi tanı;
Yedi nefse bu iz yeter!..
Yol aç bu Hak aşığına;
Baş koy himmet eşiğine!..
Sal ma’rifet ışığına;
Hak katına bu yüz yeter!..
Devrân döner, sebep benim;
Dost çağırır her düzenim!..
Bir ‘emanet’ yüklü tenim;
Görmek için bu göz yeter!..
Aşk derdiyle hoştur başım;
Ömür işler bu gözyaşım!..
Gör, baharı saklar kışım;
Ehl-i hâle bu söz yeter!..
Eğ başını koy mihrâba;
Can seyrini sor kitaba!..
Selâm olsun dost, ahbaba;
Vuslat için bu öz yeter!..
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi
Gönlümün köşesinde
Renkli bir dünya çizdim,
O dünyanın içinde
Sanki hayaldim, gizdim.
Sevenlerin gözünde
Gökkuşağından izdim.
Acılarıma
Yorgan yaptım gülüşlerimi,
Yaş odunda iz bırakmamışım,
Geçmişi geleceğe katarak
Yaşadığım tatsızlıklara
Tuz yapmışım
Umutlarımı…
Mezarlık bekçisiyim,
İçimde doğmadan ölen hayallerim var.
Boşluğa tutunmuşum,
Salıncak kurmuşum üstelik
Sallanıp duruyorum
Güzel günlere kavuşma dileğiyle…
Sesim tuğlaların arasına hapsolmuş,
Dilim sıkışmış demir kapının mandalına
Başımı her kaldırmamda
Bir balyoz iniyor kafama…
Çizdiğim pembe dünyamı
Kapkaraya boyuyor bir el…
Renklerim diye inliyorum.
Heyhat!
Bu şehir eninde sonunda yanacak
Gök kuşağımı elimden alırsanız!
HARİKA UFUK
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi
Deprem yaşamışım,
Umutlarım hedef tahtası,
Kurşun yarası düşlerim!
Ölüm Demokles’ in kılıcı,
Tepemde gel-gitler,
Duygularım harman yeri,
Göçebe miymiş yüreğimdeki aşk?
İçimdeki boşlukta
Şafağı örüyor örümcek
Katran karası kaderime inat,
Gökkuşağı oluşturmuş rengârenk!
HARİKA UFUK
ADANA
Bir yıl daha eskidik
Bir parça daha koptu yaşamımızdan
Geride bir dolu anılarla
Hüzünler sarkıtarak
Belki biraz da sevinçler mi desem
Ama o kadar azlar ki
Çocuklar gibi ürkek bakışlar
Bir yıl daha kocadık
Bir nehir gibi kollarını salmış şu yüzümüzdeki çizgiler
Aynalara bakmaktan korkar olduk artık
Beyazlar, beyazlar
Kar taneleri gibi
Dökülmüş yüreğimin yaprakları
Sararmış umutlar
Bir yıl daha
Sonra
Defter yaprakları gibi çevrilecek günler yine
Çizilecek üzerleri de tek tek
Bilinmeyen bir yolcu gibiyiz şu göğün altında işte
Ve kendi elimize tutuşarak
Yalnızlığı paylaşarak içimizde
Nerede duracağımızı bilmeden
Bir yıl daha…
Unutmadık, unutamayız
Çanakkale
Uğrunda akıttığımız
Kanımızdı, vatanımız
Kim bilir
Ne kıskanmıştır
Çin Seddi, kurşunlara karşı koyan
0 korkusuz göğüsleri
Ayaklar çıplak olsa da
Üstler yırtık
Şu akıl almaz sevdasıyla
Koca bir tarih olmuştur yine Mehmetçik
Unutulur mu hiç
Özgürlük gülümsemişse yeniden
Toprak okşamışsa tenleri sevinçle
Çanakkale bir büyük gururdur
Bugün
Her yürek Seyit Ali sanki
Her yürek Nusret Mayın Gemisi
Ve Çanakkale içinde yatarken, nice canlar
Çanakkale ki
Bakar durur şimdilerde aynı yere
Güneş ışıldarken boğazın sularında
Gözleri takılır maviye, derinleşir düşünce.
Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,
Həsrət küləyitək aradan əsən,
Dedilər qayçısan vətəni kəsən,
Bu qara yalana necə dözəsən?
Sənsiz nəyə lazım baharım, yazım
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.
Qaldın qovğasında illərin, ayın,
Seyrindən doymayır o tay, bu tayın,
Tezliklə başlanar büsatın, toyun,
Budur ürəkdəki ən böyük arzum
Yurdun yaraşığı, ey Xan Arazım.
Lal axan suların dərindir, dərin,
Əbədi yox olsun qəmin, kədərin,
Gümüş kəmərindir, xan Xudafərin,
Şəninə söz deyir sədəfli sazım,
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.
Qüssə də, kədər də eldən qaçacaq,
Sərhəd dirəkləri çiçək açacaq,
Daha çox bəndlərin işıq saçacaq,
Dövranla səsləşən şirin avazım,
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.
05.01.2016.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “MƏŞƏL” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalın məsul katibi , Şair Etibar Vəliyev – Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin “Azərbaycan” jurnalında poeziya söbəsinin müdiri, uşaq ədəbiyyatı seksiyasının rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Milli Radio və Televiziya Şurasının ekspert şurasının üzvü Şair Qəşəm Nəcəfzadəyə şeir həsr etdi.
(Şair dostum Qəşəm Nəcəfzadəyə)
Oğul fəryadıdır “Ay vətən” şeiri.
Vətən vuqarımdı, yazım, yazmayım?!
Doğmadır vətənin hər qarış yeri.
Dövlətim, varımdı, yazım, yazmayım?!
Zəngilan, Qubadlı, Şuşa, Laçınım.
Cəbrayıl, Xocalı, canımdı, canım.
Ağdam, Kəlbəcər də qaynayan qanım.
Dərdim, qubarımdı, yazım, yazmayım?!
Bu həsrət, bu hicran olmayaydı kaş.
Həsrətli gözlərdə qurumur ki yaş.
Səninlə Şuşaya gedərik qardaş.
Arzum, muradımdı. yazım, yazmayım?!
Ev nədi, daxmanı yozanlar da var.
Ayağın altını qazanlar da var.
Bir quru sağola yazanlar da var.
Xəcalət, arlmdl, yazım, yazmayım?!
Sönməyən bir ocaq, can Azərbaycan.
Torpağın alacaq, can Azərbaycan.
Tam, butöv olacaq, can Azərbaycan.
Arzum, diləyimdi, yazım, yazmayım?!
Lalənin bağrına elə qan çıxıb,
Görsən,deyərsən ki,burda can çıxıb.
Məni xatırlamaq yadından çıxıb,
Sevdası başqadır bu ayrılığın.
Sazın sinəsinə hər eşq sim çəkib,
Məni bu görüşə öz nəfsim çəkib.
Bunu kim yaradıb,belə kim çəkib,-
Son nəğmə rəsmidir Qu ayrılığın?!
Hələ barışmaz ki bu eşq,bu dinlə,
Sevib adam oldun ibadətinlə.
Hər gün həsrətimi üst-üstə çinlə,-
Tökdüyüm qanını yu ayrılığın!
Cəmilə oğlunu Lamiyəni evə çağırdığı üçün danlayırdı.
– Bəs, sən boşanmaq istəyirdin? Nə tez dəyişdin fikrini?
Səfər – Pis-yaxşı ailəmdi. İstəmirəm dağılsın.
– Dünənəcən belə danışmırdın, az qala yalvarırdın ki, boşanasan.
Səfər səsini bir az yüksəltdi.
– Dünənəcən Fidanın ailəli olduğunu bilmirdim çünki. Unutma, Lamiyə içkili vəziyyətimdən istifadə edənəcən onun başına məni sən salmışdın. Lamiyəylə ailə qurmağımın günahkarı da sənsən
– Yenə günahkar mən oldum. Neynək. Gedin yaşayın. Amma o gəlini birdə evimdə görməyim. Get, sənə xəyanət edən qadınla yaşa.
– Ufff… Sənə qalsa, Fidan da xəyanət etmişdi.
Cəmilə özünü itirdi, Fidana tələ qurduğunu bir anliq unutdu. Cavab verməyə tələsdi.
– Fidan sənə xəyanət etməmişdi.
Səfər şübhəylə anasına baxdı.
– Nə bilirsən? Şəkili sən göstərmişdin.
Cəmilə cavab verə bilməyib susdu. Səfər anasının əvəzinə cavab verdi
– Fidanı tələyə saldığını boynuna alırsan.
– Mən heç kimə tələ qurmamışam. Neçə ildir atan da, sən də mənə şübhəylə baxırsız. Bəzən ikinizdən də yoruluram.
Səfər şübhəli baxışlarla anasına baxa-baxa otaqdan çıxdı. Pilləkənləri düşüb qonaq otağına keçdi. Otaqda bacısı Aybənizdən başqa heç kimi görmədi.
Səfər – Lamiyə hardadı?
Aybəniz – Eve getdi.
– Məni niyə gözləmədi?
Səfər cibindən telefonunu çıxardıb Lamiyəyə zəng etdi. Lamiyə taksidən şəhərə baxırdı. Gözləri dolmuşdu. Telefonun zəngini eşidib çantasından götürdü
Səfərin adını görüb telefona cavab verdi.
– Allo
– Məni niyə gözləmədin?
– Aybəniz məni evdən qovdu.
– Necə? Yaxşı. Mən özüm gələcəm
Səfər telefonu cibinə qoydu, astaca Aybənizə yaxınlaşdı.
– Sənin Lamiyəylə problemin nədir?
– Mən ona heç nə deməmişəm.
– Evdən qovmusan.
– Həmişəki Lamiyədir. Artistlik elədi yenə.
– Sən yaxşısı budur öz problemlərinlə başını qat, qızınla məşğul ol. Sənin seçimin mənimkindən uğurlu deyil.
Səfər otağına getmək üçün ikinci mərtəbəyə çıxdı. Deyilənlər Aybənizin qəlbinə dəysə də, fikir vermədi. Telefonunda Elçinlə birgə çəkdirdiyi şəkillərə baxdı. (daha&helliip;)
Edebiyyat-Az.Com xəbər verir ki, Sumqayıtın bir qrup jurnalisti sağlamlıq imkanı məhdud olan və yaradıcılığı ilə hər kəsi heyran qoyan I qrup əlil, gənc yazar Samir İmanovu Yeni il bayramı münasibəti ilə ziyarət edib. Jurnalistlərin bu humanist, humanitar aksiyasına ”Bismak” şirkəti də qoşulub.
Samir İmanovla həmsöhbət olan jurnalistlər səbəbkara kitablar hədiyyə ediblər.
Samir İmanov öz növbəsində müəllifi olduğu kitablarından jurnalist dostlarına təqdim edib. Gənc yazar bayram günlərində onu yaddan çıxarmayan hər kəsə təşəkkürünü bildirib.
Qeyd edək ki, Samir İmanov 1981-ci il avqustun 27-də Sumqayıt şəhərində anadan olub. Anadangələ olaraq iflicin “paraplegiya” növündən əziyyət çəkir və 1-ci qrup əlildir. Təhsilini “Sumqayıt şəhər evdətəhsil məktəbi”-də alıb. Azərbaycan, rus, türk və ispan dillərini bilir. 2013-cü ildə əlil insanlardan bəhs edən “Hədəfdəki insan” adlı ilk kitabı işıq üzü görüb. Bir il sonra isə “Mənim hədəfim” kitabı çapdan çıxıb.Məqalələri Türkiyədə çap olunub. Gənc yazar bir sıra ictimai təşkilatlarla da əməkdaşlıq edir. Hazırda “Əlil Sahibkarlar Təşkilatı” İctimai Birliyinin baş məsləhətçisi vəzifəsində çalışır.Ailəlidir 1 övladı var.
Möminlər Allaha və Onun yaratdığı qədərə iman gətirdiyinə görə daima sevinclidirlər. Bu hal onların gündəlik həyatına da yansıyır və möminlərin xarakterinin əsas mənbəyini təşkil edir. Allaha iman gətirməyin, hər an imanın dəlillərini görməyin, yaxşı işlər görməyin, batil fəlsəfələrə qarşı fikri mübarizə aparmağın və Cəhənnəmdən qorxub Cənnəti qazanmaq cəhdinin həyəcanı ilə yaşayırlar. Quran əxlaqının yayılmasını arzulayır və bilirlər ki, Quran əxlaqı sakit, monoton əxlaq modeli ilə hakim olmaz. Bu səbəbdən, zəif və passiv olduğunun fərqinə varan mömin dərhal özünə bu sualları verməlidir:
Əgər dünyadakı bütün müsəlmanlar bu şəkildə öz dərdlərinə başı qarışıb ləng olub özünə qapansalar, Quran əxlaqı insanlara necə təbliğ edilər? İnkar edənlərin müsəlmanlara və din əxlaqının yayılmasına qarşı qurduğu tələlər necə pozular?
İnsanlara yaxşı işləri əmr edib pis işlərdən çəkindirmək vəzifəsini kim boynuna götürər? Müsəlmanları kim şövqləndirər? Müsəlmanları daha gözəl əxlaqlı olmağa kim təşviq edər?
Allahdan layiqincə qorxub çəkinən mömin Allahın Quran hökmləri ilə boynuna qoyduğu məsuliyyətləri öhdəsinə götürər və şövqlə mübarizə aparar. Uca Allahın Quranda: “…Möminləri də təşviq et!..” (Nisa surəsi, 84) ayəsi ilə əmr etdiyi kimi, ətrafındakı möminləri də şövqləndirər.
Din əxlaqı ilə yaşamayan insanlar gördükləri işdən mənfəətləri olmadıqca şövqlə hərəkət etməzlər. Əsla həyatlarına məna verən idealları olmaz. Bu hal işlərinə də yansıyır və gördükləri işin nəticəsi bərəkətsiz olur. Halbuki möminlərin imanlarından qaynaqlanan enerji və şövqləri heç tükənmir. Hər gün Allahın rizasını daha çox qazanmaq üçün səmimi cəhd göstərirlər. Qısa dünya həyatında Allahın rizasını qazanmaq üçün nə qədər çox saleh əməl etsələr, axirətdəki mükafatlarının o qədər böyük olacağını bilirlər. Bu müjdə Quranda belə bildirilir:
Və öndə olanlar. Onlar öndədirlər! Onlar yaxınlaşdırılmış kimsələrdir. Onlar Nəim cənnətlərində olacaqlar. Çoxu əvvəlkilərdən, bir azı da axırıncılardandır. Bəzənmiş taxtlar üstündə qərar tutacaq. Onlara söykənib bir-biri ilə qarşı-qarşıya əyləşəcəklər. (Vaqiə surəsi, 10-16)
Gülnarə YADİGAROVA
İmansızlıq insanı dərin mənəvi boşluğa, sıxıntıya, narahatlığa sürükləyir və həyatın əsl məqsədindən uzaqlaşmasına səbəb olur. Belə insanlar hadisələrə çox səthi yanaşırlar. Dar düşüncə tərzinə malik olan bu insanlar hər şeyi dayaz düşüncələri çərçivəsində dəyərləndirirlər.
İman gətirməyən insan üçün hər şeyin mərkəzi özüdür. Dünyada böyük müharibə baş verdikdə belə, onu maraqlandırmır, çünki onun üçün əsas özünün bu müharibədən zərər çəkib-çəkməməsidir.
İnsanın belə vəziyyətdə özü və yaxınları üçün tədbir görməsi, əlbəttə, normaldır. Ancaq insanın cavabdehlik şüuru sadəcə yaxın ətrafı ilə məhdudlaşmamalıdır. Çünki bu cür insan ancaq şəxsi rahatlığını düşünür. Çətinliklərlə qarşılaşan, həyat uğrunda mübarizə aparan insanların vəziyyətini yaxşılaşdırmaq onu maraqlandırmır.
Bu insan hər hansı ölkədə təhlükəsiz yaşayarkən bir anda müharibə mühitinə düşən qadınlar, uşaqlar, qocaların yaşadığı çətin şəraiti düşünmür. İnsanların bu vəziyyətə düşməsinə səbəb olan əsl səbəbləri araşdıraraq bu çatışmazlıqları aradan qaldırmaq üçün cəhd etməyən insan var gücü ilə özünü xilas etməyə çalışar.
Allah qorxusu olmadıqda isə dünyadakı qarışıqlıqları görüb səmimi şəkildə Quran əxlaqının hakim olmasına cəhd etməyin yerinə, ancaq özünü və yaxın ətrafını xilas etmək istəyər. Öz ehtiyaclarını təmin etmək, çətinlik çəkməmək onun üçün kifayətdir. Başqalarının nə vəziyyətdə olması, qorxu içində və aclıq təhlükəsi ilə yaşaması onun üçün əhəmiyyət daşımır.
Halbuki yüksək əxlaqa malik şüurlu insan yuxarıda çəkdiyimiz misaldakı kimi mühitdə olmasa da, dünyadakı qlobal hadisələrə baxaraq bəşəriyyətin din əxlaqına ehtiyacı olduğunu dərhal anlayar. Özündən başqasına laqeyd yanaşan və eqoist insanlardan ibarət cəmiyyətin insanları dinsizliyə sürükləyəcəyini dərk edər. Allahın razı olduğu gözəl əxlaqın yaşanmamasının cəmiyyətə vurduğu dərin yaraları görər və anlayar ki, bu yaraları sağaltmağın yeganə yolu din əxlaqını cəmiyyətdə hakim etməkdir. Sonra əlindən gəldiyi qədər çalışar, bu üstün əxlaqla yaşamağı və insanların da yaşamasına vəsilə olmağı qarşısına məqsəd qoyar. Allah gözəl əxlaqlı möminləri Quranda belə müjdələyir:
Onlar özlərinə edilmiş xəbərdarlığı unutduqları zaman Biz pis əməlləri qadağan edən kimsələri xilas etdik… (Əraf surəsi, 165)
Tövbə edən, ibadət edən, həmd edən, oruc tutan, rüku və səcdə edən, yaxşı işlər görməyi buyurub pis əməlləri qadağan edən və Allahın hüdudlarını qoruyan o möminləri müjdələ. (Tövbə surəsi, 112)
İman gətirməmiş və ya imanı zəif olan insanlar çox vaxt hadisələrin xeyirli tərəflərini görmədiklərinə görə hər şey üçün kədərlənir, sıxıntıya düşəcəklərini zənn edir və haqsızlığa məruz qaldıqlarına inanırlar. Hətta belə insanlara yaxşı söz dedikdə belə, birdən emosionallaşır, ağlamsınırlar. Bütün bunların ən əsas səbəbi dinin məğzini qavramamaqlarıdır. Çünki Quranı bütün həyatına tətbiq edən insan mənfi düşüncələrin təsirinə düşməz və Allahın rəhmətindən ümidini üzməz. Bu, Allahın Quranda bildirdiyi mühüm mövzudur:
… Allah`ın mərhəmətindən ümidinizi kəsməyin. Allahın mərhəmətindən yalnız kafirlər ümidini üzər! (Yusif surəsi, 87)
Ümidsizlik və bədbinlik imansız və zəif insanların maddi-mənəvi gücünü əlindən alan, onların əhvalını pozan, şövqsüzlüyə, kədərə səbəb olan xüsusiyyətdir. Bu insanlar mənfi düşündükləri kimi, möminlərin hər hadisəyə xeyir və hikmət gözü ilə baxmasına da təəccüblənirlər. Fəlakət kimi gördükləri hadisələrin tamamilə Allahın nəzarətində olduğunu qavramırlar. Bu anlayışsızlıq danışıqlarına da yansıyır. Yanlış düşüncə ilə ətraflarındakı özləri kimi insanlara da sıxıntı verir, onların da ümidini qırırlar. Əsla İslam əxlaqının bəşəriyyətə gətirdiyi sülh, əmin-amanlıq və xoşbəxtlikdən bəhs etmirlər. Müsəlmanların faydalı fəaliyyətindən, İslam əxlaqı ilə yaşamağın asanlığından, Allahın möminlər üzərindəki rəhmətindən danışmırlar. Onlara daima mənfi əhval-ruhiyyə hakimdir.
Möminlər isə əsla belə davranmırlar. Çünki bilirlər ki, insan çətinliklə qarşılaşırsa, həmin çətinliyi Allah yaradır və hər şeydə olduğu kimi, çətinliklərin də insan üçün xeyirli cəhətləri var. Allahın köməyi ilə elə bir çətinlik yoxdur ki, insan onun öhdəsindən gəlməsin. Bunu bilən müsəlmanlar həmişə ümidvar olurlar. Ona görə, əsla mənfi düşüncəyə yer vermirlər. Başlarına gələn hər hadisəyə xeyir gözü ilə baxır, əsla “görəsən sonu necə olacaq?” “birdən belə olsa…” kimi düşünmürlər.
Bu insanlar hər hansı mövzuda “bilmirəm, məlumatım yoxdur, xəbərim yoxdur” demək istəmirlər. Əksinə, bilmədiyi mövzu, tanımadığı insan, qarşılaşmadığı hadisə haqqında təxmini şərh verirlər. Quran əxlaqı ilə düşünmədiklərinə görə, bilməsələr də, bilirmiş kimi davranırlar. Səbəbi isə həmin insanların gözündə imicini zədələməkdən çəkinir və bilmədiyini demək nəfsinə ağır gəlir. Allah bir ayədə: “Bax, siz o kəslərsiniz ki, bildiyiniz şeylər barəsində də höcətləşirsiniz. Bəs nə üçün bilmədiyiniz şeylər barəsində höcətləşirsiniz? Allah bilir, siz bilmirsiniz!” (Ali-İmran surəsi, 66) -bildirərək insana məlumatı olmayan mövzuda mübahisə etməməyi, bilmədiyi şeyin ardınca getməməyi əmr edir.
Bir insan nə qədər çox bilsə də, bilmədiyi şeylər də vardır. Hər şeyi ancaq sonsuz ağıl və elm sahibi uca Allah bilir. İnsanın bir çox sahədə məlumatı olsa belə, Allah’ın “…Hər bilik sahibindən də üstün bir bilən vardır” (Yusif surəsi, 76) ayəsini unutmamalıdır. Allah bu ayə ilə insanlara nə qədər bilikli olsalar da, təvazökar olmağı buyurmuşdur.
Allahdan səmimi qorxan insan doğruluğuna şübhə etdiyi sözü deməkdən çəkinər. Belə bir halla qarşılaşdıqda xəbəri olmadığını deməyə utanmaz. Ək təqdirdə, Allahın “Bilmədiyin bir şeyin ardınca getmə. Çünki qulaq, göz və ürək, bunların hamısı sorğu-sual olunacaqdır” (İsra surəsi, 36) ayəsində bildirdiyi kimi, boynuna məsuliyyət götürür.
Belə adamlar başqasının diqqətini cəlb etmək, onları güldürmək kimi bayağı məqsədlər üçün hadisələri şişirdirlər. Hətta buna görə inadla mübahisə edir, yalan belə danışırlar. Özlərini göstərmək üçün yalana o qədər də əhəmiyyət vermirlər. Hətta şişirdilmiş söhbətləri yalan hesab etmir, bunu əyləncə kimi göstərməyə çalışarlar. Halbuki Quranda “…yalan sözlərdən də çəkinin” (Həcc surəsi, 30) buyurulur. Bu səbəbdən, böyük-kiçik, zərərli-zərərsiz deyə düşünmədən yalandan çəkinmək lazımdır.
Gülnarə YADİGAROVA
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri,
”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatı,
Əməkdar jurnalist
Dərdi dərd edəndə dərdə çevrilir,
Ürəkdə boy atır, sərdə çevrilir,
Dərd var, öndə durur – mərdə çevrilir,
Dərd var namərd kimi arxadan gəlir.
Haçandı bu çax-çax baş aparmayır,
Zirvənin gözünü yaş aparmayır,
Sel gəlib gərədən daş aparmayır,
Daşlar kövrək vurur, çarxa qan gəlir.
Qanqallar calanır yolumun üstə,
Tonqallar qalanır yolumun üstə,
Ümidim can verir qolumun üstə,
Mən candan oluram, xalxa can gəlir.
Tufandı, şimşəkdi, qasırğalı el,
Firon qulağında bir sırğalı el,
Buğdanın ətrinə yadığardı el,
Bəs bu nə tamdı ki, arpadan gəlir.
Vaxtdı, qara ruhu odandan ayır,
Bəxtdə uduzanı, udandan ayır.
Buyur bu şəfəqi o dandan ayır,
Suya şəfəq düşür, arxa dan gəlir.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri,
”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatı,
Əməkdar jurnalist
Haray yox, bir titrək havaram sənsiz,
Çatmaram arzuma – ha varam – sənsiz.
Fərqi nə, ya yoxam, ya varam sənsiz,
Silinməz bu qəlbin yarası yəqin.
Səhv etsəm el-aləm yamanlar məni,
Tərk etməz qəlbimə damanlar məni.
Alar ağuşuna dumanlar məni,
Bilmərəm dünyanın harası yəqin.
Əyilməz – bu yurdun nər manı varsa,
Tanrının haqq adlı fərmanı varsa.
Bir dərdin minbir də dərmanı varsa,
Tapılar bunun da çarası yəqin.
Boş qalmış ələyin yiyəsi mənəm,
Oxlanmış kürəyin yiyəsi mənəm.
Bu sınıq ürəyin yiyəsi mənəm,
Parası gümandı, parası yəqin.
Doğmadan yan qaçıb yada varalı,
Yurdumun hasarı yaman daralır.
Bir ömür yaşaram – ağlı, qaralı,
Aği müəmmədı, qarası – yəqin!
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru
Didərgindi qarabağlı,
Pərişandı indi halı,
Neçə-neçə dağ qartalı,
Qolsuz, qanadsız qalıbdı.
Yurd-yuvasız qalmışıq biz,
Qaçqın, köçkündü elimiz,
Dünyaya çıraq ölkəmiz,
İşıqsız, odsuz qalıbdı,
Başımızı qatıb nağıl,
Dağıl belə dünya dağıl,
Vətən deyən neçə oğul,
Qılıncsız, atsız qalıbdı,
Məddahlar plov, bal yeyir,
Gecə-gündüz tərif deyir,
,Haqq söyləyən neçə şair.
Təltifsiz, adsız qalıbdı.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru
Günəş tək nurludu ömrü, həyatı,
Hər anı mənalı layla, bayatıı,
Canıdı, gözüdü doğma övladı,
Müqəddəs varlıqdı, mələkdi, ana.
Sevgisi tükənməz ürəkdə, canda,
Ümidin itirməz ən çətin anda,
Dünyanın tacıdı, qocalanda da,
Hər evə çıraqdı, bəzəkdi, ana.
Təbiət nurlanır üzü güləndə,
Daş da muma dönür onun əlində,
Bir sirr, möcüzə var şirin dilində,
Hamıya, hər kəsə gərəkdi, ana,
Ürəyi günəş tək sönməyən məşəl,
Hamıdan ucadı, hamıdan gözəl,
Ən incə nəğmədi, ən şirin qəzəl,
Gül kimi zətifdi , kövrəkdi ana.
Hər sözü mənalı, hər kəlməsi “can”,
Qızına, oğluna doğma, mehriban,
Ömrünü şam kimi əridər hər an,
Heç zaman solmayan çiçəkdi ana.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü
Tarixləri ötüb yaşın,
Min tarixdir dağın, daşın..
Göylərə ucalıb baışın,
Dağ vüqarım ulu Dərbənd.
Divarların min əsərdir,
Keçmişlərdeən edir təsir.
Səndə dağ küləyi əsir,
Dağ vüqarım ulu Dərbənd.
Dədəm Qorqud yaddaşısan,
Koroglunun savaşısan.
Əsrin bilinməz yaşısan,
Dağ vüqarım ulu Dərbənd.
Göz oxşayan meşələrin,
Şixsalahın suyu sərin.
Anasısan göy xəzərin,
Dağ vüqarım ulu Dərbənd.
Tarixlərdən qoymusan iz,
Bir diyarsan candan əziz.
Sənə kəşik cəkir dəniz,
Dağ vüqarım ulu Dərbənd.
Zeynəbin vuran ürəyi,
Səndə yazılıb taleyi.
Ozan Qorqudun beşiyi,
Dağ vüqarım ulu Dərbənd.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü
Kimlər durub keşiyində?
Sökülüb ev, eşiyin də.
Ilan yatır beşiyində,
Yol gözləyir Qarabağım.
Qəribsəyib cıdır düzü,
Görən yoxdur əyri, düzü.
Xəcalət çəkirəm duüzü,
Yol gözləyir Qarabağım.
Topxanası viran olub,
Isa bulağı qan dolub.
Xarı bülbül saçın yolub,
Yol gözləyir Qarabağım.
Xankəndi göz yaşı tökür,
Xocalım qəddimi bükür.
Aglar qəlbim hönkür hönkür,
Yol gözləyir Qarabağım.
Qız, gəlinim əsarətdə,
Can qalmadı bu millətdə.
Laçınım, Şuşam həsrətdə,
Yol gözləyir Qarabağım.
Zəngilan, Zəngəzur, Ağdam,
Viran oldu elim, obam.
Alınacağ bu intiqam,
Yol gözləyir Qarabağım.
Fizuli, Qubadlı, qandı,
Kəlbəcər od tutub yandı.
Yolunda düşmən dayandı,
Yol gözləyir Qarabağım.
Ağdərə göyə sovruldu,
Ağdaban yandı qovruldu.
Göyçəmə qıfıl vuruldu,
Yol gözləyir Qarabağım.
Daglarım küsgün dayanıb,
Şəlaləm qana boyanıb.
Düşmən çox erkən oyanıb,
Yol gözləyir Qarabağım.
Zeynəbəm, aglayır sözüm,
Həsrətdir yurduma gözüm.
Bu aciya necə dözüm?
Yol gözləyir Qarabağım.
Dəyişən bir sənsən, birdəki zaman
Yer də həmən yerdir göy də həmən göy
Sənin bu dünyayla işin olmasın,
Yetər deyindiyin arxasınca hey.
Bir damla göz yaşın sonda ölən köz,
Dilinlə gor eşmə ürəyimdə sən.
Dünən sevincimə şərik olan, qız,
Bu gün kədərinlə ürəyimdəsən.
Əllərim bulaşır göz yaşlarına,
Alın yazısıdır-göz yaşı deyil,
Qucub dizlərini hönkürmə belə ,
Dizlərin eşqinə baş-daşı deyil.
Qapımı açmışam dağlara sarı,
Dağlardan əsən meh üzümdən öpür.
Neçə kədərimə dağlar hasarım,
Gözüm zirvələrin gözündən öpür.
Qürubun gözündən qərib bir həsrət,
Günəşin üzündən qəm-qüssə yağır.
Bu günüm ömrümə yazılan qismət,
Sabahım RƏBBİMİN əlinə baxır.
Solur buludların qızıl yanağı,
Qaralır səmanın mavi bənizi.
Çəkdikçə ay üzdən bəyaz düvağı,
Əriyir göylərin zülmət dənizi.
Ulduzlar səmada yanan çıraqban,
Gecənin qoynunda Ay ocaq çatır.
Bu gecə sükuta qərq olur hər yan,
Bu gecə hər nə var ürəyə yatır.
An ana calanıb gecədən keçir,
Bir də ayılıram- gecə yarıdır.
Sən demə xəyalım gecədən keçib
Yuxumu qaçıran sözün yarıdır.
Bu gecə sıgınıb tənhalığıma,
Barışa bilmirəm dərdlə,qədərlə.
Bürünüb ümidin bəyazlığına,
Vaxtı öldürürəm xatirələrlə.
Gecəmi vaxt yeyir,özümü sözüm,
Söz-söz boşalıram varağın üstə.
Sözümün əlindən əlimi üzüb,
Yeriyə bilmərəm ayağım üstə.
Qapımı açmışam dağlara sarı,
Dağlardan əsən meh üzümdən öpür.
Neçə kədərimə dağlar hasarım,
Gözüm zirvələrin gözündən öpür.
Azərbaycan Quba
04.05.2001.
Bayırda külək əsir,
Vıyıltısı içimdə.
Sazaq qəlbimi kəsir,
Bürünüb xəyalına.
Birazdan qar yağacaq,
Həyat mətəl qalacaq.
Misralar da donacaq,
Bürünüb xəyalına.
Ağaclar yarpağını,
Saxlaya bilmir daha.
Bir-bir yerə düşürlər,
Bürünüb xəyalına.
Sevgi tablosu çəkir,
Göy üzündə buludlar,
Küləklər rəngi yayır,
Bürünüb xəyalına.
Ürək damarlarımda,
Sən adlı tromb gəzir.
Ölüncə daşıyacam,
Bürünüb xəyalına.
29.12.2015
Günəş olub həyatıma doğanım,
Sənsən ilham pərim, sözümün üstə.
Sevinc verib, qəm-kədəri boğanım,
Demərəm qaşın var gözünün üstə.
Məni məndən alıb, aparan səni,
Çəkib xəyalımı qoparan səni.
Hər gecə yuxuda taparam səni,
Qoymaram yanasan közümün üstə.
Söz vermişəm, and içmişəm düzünə,
Ömür böyü düz baxaram gözünə.
Bir telini dəyişmərəm yüzünə,
Xəyalın baş qoyar dizimin üstə.
Yadlar baxıb bizə, köksün ötürüb,
Bu sevgi günahın Tanrı götürüb.
Nur yağışda sənə pənah gətirib,
Söykərəm üzümü üzünün üstə.
30.12.2015
Nəşəm qəmdən aşağıdır,
Üzümdəki yaş, ağıdır.
Gözlərimdən yaş axıdır,
Yoxdur həyası- dərdimin.
Tükənməyir, yetmir sona,
Vərdiş edib, qəlbə qona.
Gündə girir dondan-dona,
Mindi boyası,-dərdimin.
Hay verən yoxdur səsimə,
Nə zilimə, nə pəsimə.
Necə qıyım özgəsinə,
Özüm geyəsi dərdimi?
Pəl qatır, xoş diləyimə,
Hopub qana, iliyimə.
Neştər olub ürəyimə
Batır tiyəsi dərdimin.
Könül sızlar, hər gün, hər ay,
Bir kimsədən gəlməz haray.
Ürəklərdə qurub saray,
Üzdə dəyəsi*- dərdimin.
Andıra qalmış birdimi?
Dərdim açılmaz sirdimi?
Mən belə dərd istəmirəm,
Gəlib aparsın dərdini,
Həyatda pak yaşamaq, doğrunu-doğru, əyrini-əyri yazmaq və ya söyləmək bütün bəşər əhlinə tanrıdan buyrulan bir hökm və vacib əməllərdən biridir.
Bir də ki, Tanrı insanı yaradanda insanlığa xas olan bütün əlamətləri-yaxşılıqları onda əks etdirdi. Ona şüur, dərin zəka bəxş etməklə onu öz dərgahında mələklərdən də üstün görməyi arzuladı. Quyruqdan savayı bütün insani cizgiləri, bütün təbii boyaları onda tərənnüm etdi. Lakin insanlar sonradan tanrı yolunu azıb, bütün süni boyaları, cizgiləri özündə əks etdirməklə ona ona müxalif çıxmağa başladılar. Tanrı onlara quyruq verməyə-verməyə özlərinə quyruqlar düzəltdilər. Özü kiməsə quyruq olan özünə də bir neçə quyruq yapışdırdı.Və beləliklə ,quyruqların quyruğu artmağa başladı.
Yəqin mövzunun hansı quyruqlardan getdiyi hamıya yavaş-yavaş aydın olur. Aydın olmaya da bilməz. Axı ,dərin zəka sahibləri, ancaq inək quyruğu,çaqqal, tülkü quyruqlarını və bir çox heyvanların quyruqları olduqlarını çox yaxşı bilirlər.
Bu quyruqlardan fərqli olaraq bir quyruq üstündə dayanmaq istəyirəm: Tülkü quyruğu. Nəyə görə tülkü quyruğu? Çünki bu bu tülkünün əsl quyruğudur. Onu danmaq, qaraya ağ, ağa qara deməkdən başqa bir şey deyildir. Onu tülküyə Allah verib. Bir də ki, tülkü quyruğunu buluyanda öz həqiqi quyruğunu bulayır.Özünə süni quyruqlar düzəldib və onu özünə bağlayanlar isə qorxuya düşən kimi , bir quyruğun həyəcan keçirməsindən bütün quyruqlar təşvişə düşüb başlayırlar həyəcan keçirməyə . Mənim bəzi insanlara tülkü deməyə dilim gəlmir.Çünki onlar hiyləgərlikdə tülküdən də dəhşətli görünür. Axı tülkü dovşanla çaqqalın arasını vurub özü kənarda qalmır. Hələ tülküyüynən . Axı tülkü öz dostu tülkünün “süfrə”sində yemək yeyib, sonra da gedib öz tülkü dostuna hansı bir çaqqala və ya canavara satmır. Hələ öz tülkülüyüynən.
Axı tülkü öz tülkü dostunun ocağını söndürüb və bu ocaqdan azacıq köz götürüb öz düşməni itin ocağını və ya çırağını həmin közlə yandırmır.Hələ tülkülüyüynən . Bir də ki , tülkü xəlvətdə nəsə edib , aşkarda sinəsini qabağa verib qeyrətdən dəm vurmur. Xülasə: hələ öz tülkülüyüynən !
Əsil şəxsiyyətləri də heyrətləndirən, dəhşətə gətirən də tülküdən daha dəhşətli görünən , tülkü qədər qeyrəti olmayan şəxsiyyətsizlər adi insan olan şeytan donlu iblislər, üzdə “can” deyib xəlvətdə quyu qazanlar , məni görəndə məndən , səni görəndə səndən , insanlığa xas olmayan ideyaları əsas tutanlar,hər iki üzü sürtülmüş bir neçə quyruğu olan yaltaqlar , xəlvətdə “filankəs ən rəzil, qan içən adamdır “ deyib üz-üzə gələndə ikiəlli görüşüb hər iki üzündən öpən yaltaqlığı sümüyünəcən hopan “insan”lardır.
Bəli ,bütün bunlar cəmiyyətdə baş verən ən iyrənc , ən alçaq hərəkətlərdən savayı bir şey deyildir.
Mən yazımı hələ yekunlaşdırmamış ANS telekanalının hörmətli jurnalisti , əyri ni -əyri , doğrunu –doğru deyən qılıncdan kəsərli sözü ilə bütün haqsızlıqlara qarşı mübarizə aparan “Zorxana “ aparıcısı Orxan Fikrətoğlunun bir yekun sözünü xatırlamaq istəyirəm :–“Hələlik,sizinlə yeni görüşlərədək .,,Köhnə” Azərbaycanlı Orxan Fikrətoğlu”.
Mən heç də sözümün yekununda belə demək və ya da yazmaq istəməzdim. Ona görə ki, Azərbaycan dəyişir, artıq köhnəlikdən uzaqdır. İnkişaf edir, yeniləşir, gündən–günə çiçəklənir. Köhnə sovet bayrağı əvəzində yeni üçrəngli bayrağımız vətən səmasında başımız üstündə dalğalanır. Bir əldə Azərbaycanımızın yeni üçrəngli bayrağı , bir əldə bütün haqsızlıqlara qarşı kəsərli sözünü , qılıncdan iti qələmini süngüyə çevirən, yeni azərbaycanda yeni addımlarla irəliləyən , yeni müqəddəs arzularlarla yaşayan Yeni Azərbaycanlı
Ay ellər , deyəsən yenə sökülür ,
Eşqin səmasında dan yavaş-yavaş .
Möhnətin yüküylə belim bükülür ,
Yenə də üzülür can yavaş-yavaş .
Yenə də başlanır əzab , əziyyət ,
Yenə halım fəna , pisdir vəziyyət .
Bu halda da vardır özgə məziyyət ,
Eşq ilə qaynayır qan yavaş-yavaş .
İdrakım sevgiyə tuşlanır yenə ,
Yuxusuz gecələr başlanır yenə .
Gözlərimin yaşı daşlanır yenə ,
Dəryalar yaranır , san , yavaş-yavaş .
Qalib Şamxaloğlu sevgi xəstəsi ,
Dərmanı yarının bircə busəsi .
Yara yetişməsə bu şikəstəsi ,
Viranəyə dönər kan yavaş-yavaş .
Deyirlər , dünyadan yaz ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
Әyrisi baz , düzü qaz ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
Dərdlərimlə dərdləşən ,
Gündən günə sərtləşən ,
Mərdləri namərdləşən ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
Dahiləri xəstədir ,
Cahil dəstə-dəstədir ,
Haqq işimiz nəhsdədir ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
Artıb pulu , parası ,
Xançoban üz qarası ,
Dübaydadır Sarası ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
Başbiləni baş qatan ,
Millətin haqqın satan ,
Haqqı qəflətdə yatan ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
Bizlərə torba tikir ,
Başları bir-bir əkir ,
Şamxaloğlu dad çəkir ,
Dünyadan mən nə yazım ?!
17 sentyabr 2009