kumbet

KAR BAHARI

Bir turna uçurdum, gönlüm ağına.
Yaktı yüreğimi saldı, bağına.
Gelir diye koştum, zorlu dağına.
Döndü güzel günüm, zar baharına.

Yasla geçer benim, kara gözlerim.
Gün geçtikçe yârim, canım özlerim.
Gelmez olur kızım, kızan sözlerim.
Yandı güzel sürüm, er baharına.

Düşe kalka çıktım, ben bu dağlara.
Yavruma yandım da kandım ağlara.
Nasıl gidem dosta, nasıl bağlara.
Söndü güzel sözüm, var baharına.

Nazlı yavrum gömdüm, kara toprağa.
Ezildi yüreğim, kuru yaprağa.
Kapandı gözlerim, döndü kurağa.
Erdi güzel gönlüm, har baharına.

Bu dünyada var mı candan bir özge
Gün geçtikçe, kanlı bağrımı eze
Görsün eller, nasıl geldim ben dize
Sevdi güzel gözüm, dar baharına.

Varın gidin, derdim anama verin
Açmadan güllerim, bağımda derin
Kara saçım akla, doldu kederin
Bitti güzel dünüm, yar baharına.

Öztek Ahmet, nasıl geldi bu başa
Ağuyu yuttun da saldın mı aşa
Kanlı yüreğin çaldın, taştan taşa
Öldü güzel gülüm, kar baharına.

02 Şubat 2015/Ahmet ÖZTEK
Tablo: Hüseyin SARTAŞ