Xalq şairi Vaqif SƏMƏDOĞLU.”Bütün pəncərələr yumulmuş gözdür”

Bütün pəncərələr yumulmuş gözdür.
Bu evlər, küçələr deyilmiş sözdür.
Yaralı buluddan
yağan yağışdan
günah yumasa da
bir az bağışlar…

Bəlkə bizdən bir az
yan keçər bu gün,
həyalı söyüşlər, doğma qarğışlar.
Və quşlar,
və quşlar qəfəsə vurğun,
İlahi, çox sağ ol.
Yenə də heysizəm, yenə də yorğun…

İçərişəhər haqqında film beynəlxalq kinofestivalda göstəriləcək

Azərbaycan kinorejissoru Adil Azayın “Şəhərin iç sədası” sənədli filmi avqustun 24-dən 27-dək Ufada keçiriləcək “Gümüş Akbuzat” IV Beynəlxalq kinofestivalında göstəriləcək.

AZƏRTAC başqırd KİV-nə istinadla xəbər verir ki, festivalın müsabiqə proqramı çərçivəsində tamaşaçılara dörd gün ərzində 48 film təqdim ediləcək. Həmçinin, yaradıcılıq görüşləri, diskussiyalar və ustad dərsləri də nəzərdə tutulub.

Bu il festivalın jüri heyətinə teatr və kino aktyoru, RSFSR-in Xalq artisti, SSRİ Dövlət mükafatı laureatı Sergey Şakurov başçılıq edəcək. Dəvət olunmuş qonaqların arasında isə Polşa kinorejissoru, ssenarist və prodüser, bir çox beynəlxalq kinofestivalların laureatı, Venesiya kinofestivalının “Qızıl şir” mükafatının sahibi Kşiştof Zanussi, Rusiya Federasiyası Dövlət Film Fondunun baş direktoru Nikolay Borodaçev, M.Qorki adına Uşaq və Gənclər Kinostudiyasının baş redaktoru Andrey Apostolov, “Tatarkino”nun direktoru Milyauşa Aytuqanova və digərləri var.

“Gümüş Akbuzat” IV Beynəlxalq kinofestivalının müsabiqə proqramında Avstraliya, Azərbaycan, Hindistan, Çin, Myanma, İndoneziya, İran, Fransa, Qazaxıstan, Qırğızıstan, Litva, Nepal, Moldova, Ruanda və digər ölkələrdə lentə alınmış ekran əsərləri təqdim olunacaq.

Festivalın təsisçiləri Başqırdıstan hökuməti, bu respublikanın Mədəniyyət Nazirliyi, Əmir Əbdrazakov adına “Başkortostan” kinostudiyasıdır.

Mənbə: azertag.az

“Sonuncu Pərdə” filminin ilk tizeri yayılıb

Rejissor Emil Quliyevin ekranlaşdırdığı “Sonuncu Pərdə” filminin ilk tizeri yayılıb.

AZƏRTAC xəbər verir ki, ekran işinin quruluşçu operatoru Orxan Abbasov, ssenari müəllifləri Emil Quliyev və Qorqud Cəfərdir.

“Art film Baku” şirkətinin istehsalı olan filmdə Xalq artisti Vidadi Həsənov, aktyorlar Oqtay Mehdiyev, Cövdət Şükürov, Nofəl Şahlaroğlu, Əlibəy Məmmədli, Əzizə Həşimova və başqaları çəkilib.

Mənbə: azertag.az

Xalq şairi Zəlimxan YAQUB.”Gəlmişəm”

Alıb çiyinlәrimә ömür adlı bir yükü,
Qışdan yaza çıxmışam, yazdan yaya gәlmişәm.
Yağış kimi hopmuşam torpağın ciyәrinә,
Süzülüb çeşmәlәrә, axıb çaya gәlmişәm.

Şimşәklә, ildırımla döyüşüm, davam olub,
Könlümdә tufanlarım, başımda havam olub.
Qarlı zirvә, dağ döşü, mәnim ilk yuvam olub,
Güllәri-çiçәklәri saya-saya gәlmişәm.

Dәn-dәn olub, әlәnib, әlәyindәn keçmişәm,
Çәrxindә fırlanmışam, fәlәyindәn keçmişәm.
Beşiyindәn çıxmışam, bәlәyindәn keçmişәm,
Haqqın mәnә verdiyi haqqı-saya gәlmişәm.

Ağladım, gözlәrimin yaşını sildi dünya,
Qәdir ağacı әkdim, qәdrimi bildi dünya.
Mәn ki doğulmamışdım, mәnim deyildi dünya,
Dünya mәnim olanda mәn dünyaya gәlmişәm.

Azərbaycanın kino xadimlərinə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdünün verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Azərbaycanın kino xadimlərinə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdünün verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Mənbə: http://www.president.az

Azərbaycan kino sahəsi işçilərinin “Tərəqqi” medalı ilə təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Azərbaycan kino sahəsi işçilərinin “Tərəqqi” medalı ilə təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Mənbə: http://www.president.az

Azərbaycanın kino xadimlərinə fəxri adların verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Azərbaycanın kino xadimlərinə fəxri adların verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Mənbə: http://www.president.az

Tanınmış tədqiqatçı alim Teymur Əhmədov beynəlxalq mükafata layiq görülüb

Tanınmış tədqiqatçı alim, yazıçı Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının (AMEA) Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun “Cənubi Azərbaycan ədəbiyyatı” şöbəsinin müdiri, filologiya elmləri doktoru, professor, akademik, Azərbaycan Respublikası Prezideti Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, “Respublika” qəzetinin və “Füyuzat” jurnalının baş redaktoru cənab Teymur Əhmədov Beynəlxalq Atatürk Mükafatına layiq görülüb.

AZƏRTAC xəbər verir ki, mükafat yazıçıya Türkiyə ilə Azərbaycan arasında ədəbiyyatı və mədəniyyəti sahəsində yüksək xidmətlərinə görə verilib.

Mənbə: azertag.az

Kadir BAYRAK.”Biz istemeyi bilelim”

Bütün zaman ve mekânın Peygamberi (sav), bütün insanlığa, bütün varlığa geldikten sonra dili, ırkı, memleketi, ten rengi ne olursa olursun beşeriyetin, varlığın O’nun etrafında halkalanıp bir medeniyet inşa etmesi gerekmez miydi…

O’na inanan ve inanmayanların kutuplaştırdığı iki dünya teşekkül etti böylece; Hâk ve bâtıl…

Dünya; kuruldu kurulalı, bu iki kutbun mücadelesine sahne oldu. Bütün insanlık tarihi, farkında olunsun veya olunmasın fertlerinden en gelişmiş devletlerine kadar bu savaşın izlerini taşır. Bâtılda olan iki ferdin, iki topluluğun mücadelesinde hüküm Hakk’a yakın olana göre verildi. Bırakın insanlığı, iki karıncanın kavgasında bile biri haktan diğeri bâtıldan yana oldu.

Dünyayı asıl vatandan bir ayrılış, kopuş, gurbet olarak görenlerle, hayatı sadece buradakinden ibaret sananların mücadelesi, dağların un ufak olup pamuk gibi atılacağı, denizlerin, suların kaynayacağı, güneşin bir mızrak boyuna kadar ineceği kıyamete kadar devam edecek. Teslim olanlarla olmayanlar arasında hüküm o gün verilecek.

Son Gün’e kadar, dünyayı imar ve ihya etmek aslında Hakk’ın vazifesiydi. Peygamberinin dilinden, uzun bir çöl yolculuğunda gölgesi altında nefesleneceği bir ağaç altı kadar ömrü vardı dünya hayatının. Hadisteki dünya hayatının kısalığına ve ebedi hayat içindeki yerine çekilen dikkati lâyıkıyla anlayamadığımız dönemler, anladığımız devirlerin ötesine geçti. Dünyayı ihmal edebilirsiniz ruhsatı değildi ki bu hadis. Oysa Peygamberi, elinde ağaç fidanı olana kıyametin kopacağını bilse o fidanı dikmeyi tavsiye etmişti, ilmin müminin yitik malı olduğunu ve nerede bulursa almasını emretmişti, eşyanın hakikatini olduğu gibi görebilmek için dua etmişti. Dünyayı ihmal değil, ebedî hayatın tarlasını imar ve ihyaydı tavsiye edilen, emredilen.

Allah, mutlak âdil, bu dünyada bütün varlığa acıyıcı, emeklerin karşılığını misliyle verici. Kim ne istediyse, neye gayret gösterdiyse bu dünyada karşılığını aldı. Bugün bâtıl’ın dünyaya, maddeye hâkimiyeti bir tesadüf değil, gayretinin neticesi. Hakk’ın zaafı da aynı cümlede gizli…

Şükür ki, Hakk’a tam mânâsıyla teslim olduğumuz devirlerde, insanlar bir yana kurdun, kuşun bile hukukunu gözetici medeniyetler inşa ettik. Adalet mi dediniz, işte yürüyen adalet o’dur denilen bir abide şahsiyet, Ömer (ra) çıktı aramızdan. Ardına çil çil kubbeler serpen ordularla, yaşanabilir hayattan örnekler verdik. Ya bunlar da nasip olmasaydı, sizler birer kuru hayal peşinde koşan yığınlarsınız denmez miydi…

Bâtıl fikrine rağmen, dünya inadı, ısrarı, gayreti Batı’yı; ölümden gayrı değil ölüm de dâhil her derde deva elindeki reçeteyi okumayan, okuduğunu idrak edemeyen anlayış da Doğu’yu doğurdu.

Doğu ve Batı ayrımı böylece hecelenmiş oldu.

Son gün hakkımızda verilecek hükmü, bu yazıyı kaleme alan kadar hatta ondan da fazla, bâtılın, Batı’nın en hakir ferdi de biliyor. Güneş meydan yerinde. Kimseden ışığını, sıcağını esirgemiyor. Davet, alenî. Gelecek için kapı ardına kadar açık. Nasibi olanı bekliyor.

Doğu, kendi derdine yansın. Hakk’ın, mukaddes emanetin hesabını nasıl verecek? Kıyamet bugün kopsa ötelerin hesabı şöyle dursun, bu dünyanın hesabını verebilir mi, verebilir miyiz?

Şairin “eski esvaplarım tutun elimden” dediği gibi, geçmişte hakkını, hukukunu gözettiğimiz kurdun, kuşun hatırına, yürüyen adalet Ömer’in (ra) hatırına Doğu’ya yeniden bir oluş nasip olur mu…

Halis niyet, kâmil iman, kavlî ve fiilî dua. Belki de fiilî dua önce.

Allah, mutlak âdil, emeklerin karşılığını misliyle verici. Bir kere nasip ettiğini, bir kere daha nasip eder. Biz istemeyi bilelim…

Kaynak: http://kardelendergisi.com

Necip Fazıl KISAKÜREK.”Batı’nın üç gözü ve”

Bu gözler, komünizma, Yahudilik ve Hristiyanlık… Dört gözle âkibetini kollayan Batı’nın insaniyetçi gözü çoktan kapanmış ve yerini öbürlerine bırakmıştır.

Bu gözler Batı’nın kendi dalaşmasını ve parçalanmasını göstermekle beraber dışarıya karşı ananevî tasallutunu belirtmekte ve tahrip âleti olmakla aynı şeydir. Yani domuz, sırtlan ve yılan, her biri öbürüne en büyük düşmanlık içinde, ceylânı boğmak ve parçalamak gayesi bakımından bir ve bu gayenin taktiğinde beraber…

Ceylân sadece İslâmiyet ve Doğu’nun milliyetçi ve şahsiyetçi ruhu; ve bu kıymetlere bağlı, uçsuz, bucaksız maddesi…

Batı’nın gizli bünyesi birbirini tahrip edici bu üç müesseseyi tam bir emperiyalizma vahdeti içinde dışarıya yöneltmekte âdeta bir (kokteyl) kıvamı elde etmiş gibidir; ve başta Türkiye bulunmak üzere bütün Asyalı ve Afrikalı milletlere düşen borç, bu üç ejderhaya hangi ruh ve madde tedbiriyle karşı çıkılabileceğini, uykuya ve yemek yemeye veda edercesine düşünmekten ibarettir.

Komünizma (anti kapitalizm) masalı arkasında Yahudilik ve Hristiyanlıksa kapitalizma Firavun’un ayrı soydan iki başbuğu halinde. Doğu’nun ruh ve madde dünyasına tasallutunu o hale vardırmıştır ki, başkalarına en hazin üç misal olarak, komünizma kurbanı Çin, Yahudilik kurbanı Mısır, hristiyanlık kurbanı Türkiye gösterilebilir.

Binbir tezat içinde dışarıya karşı böyle bir vahdet arzeden Batı’nın kendi öz bünyesini kollayıcı büyük ihtilâl ümidi bir yana; Doğu hesabına biricik kurtuluş yolu, ölü bir marka haline getirdiği Müslümanlığı yanardağdan bir ruha çevirip bütün Doğu’ya yaymaktır. Bu dâvâda örnek de, Türkiye’den başka bir yer olamaz. (Büyük Doğu Dergisi; 1 Kasım 1967, s. 16)

Kaynak: http://kardelendergisi.com

Bilecikli yazarlar toplantısındaki konuşma

Ali ERDAL:

Bu topluluk, kalemi esas alan bir topluluk, kalemi merkeze alan bir topluluk. Öyleyse bu topluluğu, şair diliyle; en büyük şairimiz diyebileceğimiz Yunus’un diliyle selâmlamak münasip olur:

“Bilmeyen ne bilsin bizi;

Bilenlere, selâm olsun!”

Şair diliyle dedik, öyle devam edelim… Bir başka şair de “Hayâlî cihan değer” demiş. Hayali, cihana değenin, hakikatinin değeri ne olur?

Bunu söyleyenin mahlâsı “Hayalî”… Öyle şeyler var ki, hayali bile cihana değer derken, bir yandan da, “Hayalî, senin değerin bir gün anlaşılır.” diyor Biz bir bakıma bu duyguları taşıyanlar olarak, haliyle değerimizin anlaşılmasını istiyoruz. İşte bu toplantı, yapılmasını hayal etmek bile cihana değecek bir toplantı.

Ben şahsen düşünemiyordum, Bilecikli yazarları toplayacak bir kurum, kuruluş, topluluk, cemiyet, dernek var mıdır? Böyle bir şeyi hayal dahi edemiyordum. Hakikat oldu… Hakikatine ne değer, siz takdir edin.

Bizi birbirini tanıması gereken değerde insanlar olarak görmüşler, bir araya gelmemizde fayda olacağını düşünmüşler, bir araya getirmişler, demetlemişler. Öyleyse buraya gelenlerin hepsi, sayın Başkanım başta olmak üzere, bütün herkes bunun takdiri içersinde.

Öyle kelimeler var ki, aslında ölmesi gerekirken uzun yıllar yaşıyor. Meselâ ‘ocak’… Eski ısınma ve yemek pişirme mekânı. Artık hayatımızdan çıktı. Öyle ki, ocağı bugün ancak ihtiyarlar hatırlayabiliyor. Unutulup gitmesi gerekir. Ama öyle olmuyor. Atasözlerinde, deyimlerde, şarkı ve türkülerde yaşıyor. Hattâ bazı sivil toplum kuruluşlarının ismi içinde geçiyor.

Kalem de öyle… Bugün kalemin bir eşya olarak, yazma aracı olarak hayatımızdan çıkma yolunda olduğu muhakkak. Ama buna rağmen ‘kalem’ mânâsıyle yaşıyor. Türkümüz, “Kurban olam, kalem tutan ellere!” diyor; atasözümüz: “Kalem, kılıçtan üstündür.” diyor.

Kafka: “Kalem” diyor, “yazarın, düşünen adamın elinde bir araç değil, organlarından biridir.” diyor.

Sait Faik, bir sıkıntı, buhran geçiriyor, her ne sebeple ise, yazmaktan vaz geçiyor. Bir zaman sonra, “Yazmadan duramayacağım” diyor. “Elime kalemi aldım… Yonttum…” Kurşun kalem… “Öptüm ve yazmaya başladım.”

Sezai Karakoç, “Kalem, yazmak zorundadır” diyor.

Bu sözlerin de üstünü var… Üstad Necip Fazıl, “Kitap” başlıklı yazısına, “Yeni bir görüş ve duyuş mimarîsinin toprak üstünde sarayını kuracak tek vasıta, kitap” diye başlıyor…

Demek ki, yeni ve eski… Dün dünyayı inşa eden kalemdi, yarın da inşa edecek olan kalemdir.

Kılıç fetheder; kalem inşa eder. Zaten kılıcı da, yapan ustayı da, kılıcı kullananı da yetiştiren kalem değil midir?

Bütün bu söylediklerimin daha da üstünü var…

Allah, Habibine kefil oluyor; ve bu kefaletini de kalem üzerine yemin ederek beyan ediyor:

“Kaleme ve yazdıklarına andolsun!” Kalem suresinde…

Kalemden ari olmak, hiç kimse için mümkün değil.

Klavye, daha müsait bir yazma aracı olsa da, onun yerine kullanılsa da, mânâsı itibariyle onun yerine geçemeyecektir. Klavye ile yapılan iş de, faaliyet olarak, klavye ile yaptığımız iş, “kaleme almaktır”…

Öyleyse bu topluluğa yapılabilecek en güzel hitap, “KALEM ERBABI” olur. Buradaki herkese, Sayın Başkanım başta olmak üzere, yapılabilecek en uygun hitap, “KALEM ERBABI” olur.

Ey kalem erbabı!.. Ey kalem erleri!..

Biz yalnız gezen yıldızlardık, bizi bir araya getirdiler. Tespih taneleri gibi köşelerimizde belki münzevi, belki münkesir, belki üzgün yıldızlardık. Bizi buraya getirdiler, bir araya getirdiler ve tespih gibi dizdiler…

Bilecik ve çevresi, ey kalem erbabı, her hangi bir yer, her hangi bir toprak değildir. Daire üzerinde her nokta başlangıçtır ve sondur. Aynen bunun gibi, toprak da bazı fikirler ihtiva ediyorsa, orada fikirler neşvünemâ buluyorsa, orada bazı fikirler yaşanmışsa, o toprak için fikir olmak, mânâ olmak, ruh olmak, zaman olmak vardır. O toprak mekân olmaktan çıkmış, terfi etmiştir. Artık Bilecik ve çevresi fikir olmuş, mânâ olmuş, zaman olmuştur. Bu söylediklerime de, toprağın mânâ ve fikir olabileceğine delil olarak da Mekke şahittir, Medine şahittir, Kudüs şahittir. İstanbul şahittir… Hattâ Bursa şahittir, Kırkpınar şahittir, Akşehir şahittir!

En büyük devletimizin kurulduğu toprakların yazarları!.. Kayı boyu kalemleri!.. Şimdi bir araya geldikten, getirildikten, tespih gibi dizildikten sonra, şimdi toplantı bitince, ipi kopmuş tespih taneleri gibi, köşelerimize çekilip gidecek miyiz?

Siz değerli büyüklerime, kardeşlerime, arkadaşlarıma teklif ediyorum… Bu güzel başlangıcı devam ettirelim. Ve buradan da öyle bir kararla çıkalım.

Kayı boyu kalemleri, kalemimiz keskin olsun, kalemimiz etkin olsun!..
Kaynak: http://kardelendergisi.com

Gülnar SƏMA (Özgeçmiş)

Rəşid Behbudov adına Mahnı Teatrında şair Akif Səmədin 60 illik yubileyinə həsr olunmuş ədəbi-bədii keçiriləcək

Xan Sarayı ilə birgə Şəkinin tarixi mərkəzinin UNESKO-nun Ümumdünya İrs Siyahısına daxil edilməsi münasibətilə Azərbaycan xalqına təbrik

Xan Sarayı ilə birgə Şəkinin tarixi mərkəzinin UNESKO-nun Ümumdünya İrs Siyahısına daxil edilməsi münasibətilə Azərbaycan xalqına təbrik

Mənbə: http://www.president.az

Dəyərli aşıq sənəti və poeziya sevərlər!

Dəyərli aşıq sənəti və poeziya sevərlər!
Azərbaycan Aşıqlar Birliyi Sumqayıt Bölgə təşkilatı və Ə.Kərim adına Poeziya Evi Sizi sumqayıtlı aşıq və şairlərin iştirakı ilə “Sazla sözün vəhdəti” adlı ədəbi-bədii gecəyə dəvət edir.
Tədbir Azərbaycan Aşıq sənətinin UNESCO-nun Qeyri maddi-Mədəni İrsin Reprezentativ siyahısına daxil edilməsinin 10 illiyi qarşısında tədbirlər çərçivəsində keçirilir.
Tədbir 06 İyul 2019-cu il tarixdə, saat 12:00-da Sumqayıt Poeziya Evində keçiriləcək.
Giriş sərbəstdir.

Məlahət BABAYEVA.”Jose Mauro De Vaskonselosun uşaqlığı və ya“Şirin portağal ağacım” əsəri”

İstər Azərbaycan, istərsə də dünya ədəbiyyatında elə əsərlər var ki, onların qəhrəmanları uşaqlar olsa da mövzusu əsasən böyüklərin anlayacağı ağırlıqda olur. Belə əsərlərdə uşaqlar ya valideynlərini erkən itirir ya da ailənin maddi problemləri onun hər bir üzvünü ayrı-ayrılıqda çətin imtahanlarla qarşı-qarşıya qoyur. Bu mövzuda yazılan əsərlərə istənilən qədər misal gətirə bilərik. Misal üçün, Çarlz Dikkens özünün “Oliver Tvistin macəraları”, “Böyük ümidlər” əsərlərilə uşaqların erkən yaşlardan maddi problemlərlə, amansız həyat şərtləri ilə üzləşdiyini təsirli səhifələrlə canlandırır.
Jose Mauro De Vaskonselosun “Şirin portağal ağacım” romanı da məhz belə əsərlərdəndir. Maraqlıdır, bu əsər niyə birdən-birə bu qədər məşhurlaşdı, dünyanın ən çox oxunan əsərlərindən birinə çevrildi? Nə oldu ki, 12 günlük qısa müddətdə araya-ərsəyə gələn bu əsər illərlə yazılan romanlardan daha məşhur oldu? Müəllifin də qeyd etdiyi kimi, əsər illərlə formalaşmışdı və onu yalnız qələmə almaq qalmışdı. Bu romanı oxunaqlı edən ən əsas məqam isə əlbəttə ki, mövzunun bütün dövrlər üçün aktual olmasıdır. Dünya durduqca yoxsulluq, ailə-məişət zorakılıqları, valideyn-uşaq problemləri gündəmdə qalacaqdır.
Onu da qeyd edək ki, bir çox yazıçının taleyi uşaqlıqdan çox kədərli keçmiş, bəzilərində hətta yeniyetməlik, yetkinlik dövründə də bu davam etmiş və təbii ki, bütün bunlar onların qələminə də təsir etmişdi. Misal üçün Anton Pavloviç Çexov öz çətin uşaqlığını yada salaraq yazırdı: “Despotizm və yalanlar uşaqlığımızı elə səviyyəyə gətirdi ki, onu xatırlamaq çox iyrənc və qorxuludur” və üstəlik “bir uşaq kimi mənim uşaqlığım da yox idi”.
Xalid Hüseyni isə özünün məşhur “Çərpələng uçuran” romanında milli, dini, sosial ayrı-seçkiliyə görə böyüklərlə yanaşı uşaqların da faciələr yaşadığını real boyalarla canlandırmışdır. Yazıçının “Əfqanıstanda uşaq var, uşaqlıq yoxdur” sözləri isə bu uşaqların acı həyatını bütün dünyaya olduğu kimi göstərməyə kifayət etmişdir.
“Şirin portağal ağacım” romanı isə brazilyalı yazıçı Jose Vaskonselosun avtobioqrafik əsəridir. Onu da qeyd edim ki, yazılanların real həyatdan götürüldüyünü xatırlayanda əsərə qarşı maraq daha da artır. Əsərdə Zeze adlı braziliyalı uşağın beş yaşındakı həyatı təsvir edilmişdir. Zeze hər bir uşaq kimi sevgiyə möhtacdır, lakin bunun əksinə olaraq atası tərəfindən daim yersiz təhqirlərə və zorakılığa məruz qalır. Həssas qəlbə malik olan Zeze öyrənmə və qavrama qabiliyyətinə malikdir, lakin yoxsulluğun idarə etdiyi və öz problemləri ilə əzilən soyuq insanların əhatəsindədir. Zezenin başına gətirilənlər uşaqlarını sevən valideynlərin anlamayacağı şəkildə qəbuledilməzdir. Baş verənlərə Zezenin gözü ilə baxmaq isə inanılmaz dərəcədə ağrılı və əzablıdır.
Yaşına uyğun özünü apardığı üçün uşağa ədalətsiz şəkildə davranmaq böyük qəddarlıqdır. Zeze ətrafdakıların, ən əsas da ailəsinin anlayışını qazana bilmir. O, böyüklərin öz problemlərini yüklədiyi və günahsız döydüyü qurbandır. Zeze, yalnız sevilmək və başa düşülmək istərkən valideynlərinə və yaxınlarına inamını itirmiş bir uşaqdır.
Bir uşaq kimi Zezenin dəcəlliyini anlamaq çətin deyil. Ailədə uşağa diqqət yalnız o dəcəllik edəndə göstərilirdi. Nəticədə Zeze ailəsindən sevgi axtararkən qəddarlığa dözmək məcburiyyətində qalırdı. Oxucunu ən çox mütəəssir edən isə bu döyülmələrdə belə valideynlərin gücsüzlük və ümidsizliklərini görməkdir. Yoxsulluq, işsizlik, böyük ailə və cəmiyyətin münasibəti – bunların hamısı təbii olaraq öz izini buraxır.
Psixoloqların da qeyd etdiyi kimi uşaqların davranışlarındakı emosional hərəkətlər onlarda olan sevgizislikdən, ailə problemlərindən irəli gəlir. Zeze də məhz bu münasibəti öz hərəkətləri ilə əks etdirirdi. Yersiz dəcəllikləri, bəzən hətta aqressiv hərəkətləri məhz atası ilə olan münasibətdən qaynaqlanırdı.
Yazıçı əsərdə hər iki tərəfin münasibətini elə qələmə alıb ki, biz nə atanı, nə Zezeni günahlandıra bilmirik. Beş yaşlı uşağın vaxtından tez ağrı-acı ilə üzləşməsi, ətrafındakılara həssaslığı, onların iztirablarını dərindən hiss etməsi, dostluqdakı sədaqəti insanı heyrətləndirir. Onun zəngin xəyal dünyası uşaq məsumluğu ilə birləşir və bizlərə böyüklərin zamanla itirdiyi bir paklığı yaşadır. Əsərdə balaca Zeze həqiqətən böyüklərin problemlərinə görə günahlandırılır. Bu məqamda “Balaca Şahzadə” əsərindən proloq tam yerinə düşür: “Bütün böyüklər uşaq olublar, amma bunu hamısı xatırlamır”.
Hər insanda qoruyucu reaksiya və mexanizmlər var ki, onunla ən dözülməz vaxtlarında da özünü ələ almağı, nisbətən xoşbəxt etməyi bacarır. Zeze də özünü xoşbəxt etməyin yolunu xəyal gücündə tapmışdı. Onun rəngarəng xəyal dünyası tək özünü deyil, balaca qardaşını və dostu Portuqanı da xoşbəxt edə bilirdi. Zezenin çox maraqlı insan öldürmə fəlsəfəsi də vardı ki, bu da sonralar yaxın dostu olan Portuqada da dərin həyat fəlsəfəsinə çevrilmişdi: “Öldürmək o deyil ki, Bak Consun revolverini götürüb güllə açmaq lazımdır. O demək deyil! Qəlbdə öldürürlər. Daha sevmirsən və günlərin bir günü həmin insan ölür”.
Əsərin ən təsirli məqamlardan biri də Zezenin qardaşı üçün yeni il hədiyyəsi istəməyi olur. Zeze əvvəllər dualar edərək heç olmasa qardaşının sevinməsini istəyir. Lakin o, hədiyyə ala bilməyən atasının kədərini hiss edir və özü işləyərək həm qardaşını sevindirir, həm də atasına hədiyyə ala bilir. Məktəbdə isə Zeze hər gün müxtəlif dəcəlliklərlə təngə gətirdiyi müəllimini güllərlə sevindirir.
Zezenin ailəsi işsizlikdən başqa yerə köçmək məcburiyyətində qalır və bu hər bir uşaq kimi onun da kədərlənməsinə səbəb olur. Bacısı bu kədərini azaltmaq üçün Zezeyə yeni həyətdəki ağaclardan birini seçməsini, ona qulluq etməsini məsləhət bilir. Zezenin bəxtinə də şirin portağal ağacı düşür. Lakin bu portağal ağacının başqa bir xüsusiyyəti də vardır. Yalnız o, Zezeni səssiz dinləyir və onun sirdaşı olur. İkili buna görə çox yaxın dost olur və Zeze gün ərzində etdiklərini ona danışmağa başlayır.
Bildiyimiz kimi, Antuan de Sent-Ekzüperi də “Balaca şahzadə” əsərində Balaca Şahzadənin gözü ilə böyüklərin, yetkin insanların həyatı, düşüncələri, həyat fəlsəfələri, sevgi mövzularına toxunmuşdur. “Balaca şahzadə” ilə “Şirin portağal ağacım” əsərindəki ortaq nöqtə isə hər iki qəhrəmanın insanla yox, məhz bitki ilə yaxın dost olmasıdır. Şahzadənin çiçəyi, Zezenin isə şirin portağal ağacı olur.
Əsərdə Zezenin sonralar dostu olan bir obraz da vardır ki, bu da Portuqadır. Zezenin, yəni Vaskonselosun əsərini ithaf etdiyi dostu Manuel Valadares. “İllər keçdi, əziz Manuel Valadares… Həyatın ən gözəl cəhətlərini sən mənə öyrətdin, əziz Portuqam. İndi sənət və sənətkarları yaymaq mənim növbəmdir, çünki sevgisiz həyatın mənası yoxdur…
O çağlarda, yəni bizim dövrümüzdə mehrabın önündə diz çökmüş sadəlövh Şahzadədən bu sözləri eşitmişdim: “Olanları uşaqlara niyə danışırlar?”
Sevgili Portugam; olanları mənə çox erkən danışdılar”.
Zeze, əvvəllər Portuqaya da atası kimi nifrət edirdi. Lakin Zezenin həmyaşıdlarından fərqləndirən cəsurluğu və inadkarlığı bir gün Portuqanın diqqətini çəkir. Zeze-Portuqa dostluğu cəmiyyət tərəfindən anlaşılmayan iki tənha qəlbin bir-birini kəşf etməsidir. Onların hər ikisi bir-birinə dərində kök salmış mənəvi yaraları bağlamağa, ən xırda şeylərdən xoşbəxt olmağı öyrədirlər. Tale elə gətirir ki, beş yaşlı uşaq-Zeze hər iki dostunu eyni vaxtda itirir. Portuqa qəzada həlak olur, portağal ağacı isə kəsilməli olur. Üst-üstə gələn itkilər Zezeni yatağa salır, amma müəyyən zaman keçdikdən sonra onun səhhəti bərpa olur, hətta atası da bir iş tapır. Amma Zezenin uşaqlığı ölür; onun kövrək qəlbi həmişəlik qırılır.
Sonda onu qeyd edək ki, Zezenin obrazında yazıçı özünü, ağrılı-acılı, məhrumiyyətlətlə dolu uşaqlığını təsvir edir. Əsər yarandığı dövrdən öz ölkəsində 150 dəfə təkrar çap olunmaqla yanaşı, həm də dünyanın bir çox dillərinə tərcümə olunmuşdur. Bundan əlavə, əsər Brazilya məktəblərində tədris olunmaqdadır. Jose Mauro De Vaskonselosun zəngin həyat təcrübəsi, onun həyata uşaq yaddaşı ilə baxması, qeyri-adi xəyal gücü, hekayələri möhtəşəm üslubda çatdırmaq qabiliyyəti əsərlərinin dünya miqyasında tez bir zamanda məşhurlaşmasına səbəb olmuşdur.

Emil RASİMOĞLU.”…Sən demə, hər şamın arxası bir qadın yuvası imiş…”

Ağaclardakı dənizlər,
dənizlərdəki yanan kimsəsiz kibritlər
və göy üzündəki torpaq.
…və bir də
alnımdakı qandallı qırışların edam günü.

Evimizin divar saatı
bağışlayır ana bətnlərinin günahını,
unuduram aynaların küçəsini Vətən olan hər yerdə.
…Sən demə,
hər şamın arxası bir qadın yuvası imiş.
Məni bağışlamağa can atma,
kəsməyib siqaret bədənindəki yağışlar.

…hələ də
maestronun eynəkləri müharibə aşiqidisə
yalnız sonuncu doğulan adam
diş çıxardacaq hər fəsil,
hər gün
sudan qorxan balıqlar qaçacaq kilsə zənginə.

İndi döydüyüm bütün qapılar da
süd dişinə tərəf açılır…
Sənsə tələsirsən üzü çətirlərin divarlarına sarı.
Daha bilmirsən ki,
nə qədər ki, qayıqlar var
demək, qovuşmaq vərdişdi, xoşbəxtlik deyil…

…Mən də
sonuncu məktubuna öyrəşəndə bildim,
bildim ki,
hər gecə akvarumdakı skripkanın notlarına
ölümünü sevdirməkmiş payız,
bir cüt ayaqqabı imiş arxamca düşən sabahlar.

…ağaclardakı dənizlərə,
dənizlərdəki yanan kimsəsiz kibritlərə
və
göy üzündəki torpağa qədər
qoy, küçələr gecələsin quşların dimdiyində.

Qədim Musiqi Alətləri Dövlət Ansamblı konsert proqramı ilə çıxış edəcək

İyulun 5-də Heydər Əliyev Sarayında Azərbaycan Musiqi Mədəniyyəti Dövlət Muzeyinin nəzdində fəaliyyət göstərən Qədim Musiqi Alətləri Dövlət Ansamblı konsert proqramı ilə çıxış edəcək. Ansamblın bədii rəhbəri və konsertmeysteri Xalq artisti Munis Şərifovdur.

Sarayın mətbuat xidmətindən AZƏRTAC-a bildirilib ki, gecədə Xalq artisti Teyyub Aslanov və Əməkdar artist Nuriyyə Hüseynova iştirak edəcək. Konsertdə xalq və bəstəkar mahnıları, şərq musiqiləri səsləndiriləcək.

Biletləri Heydər Əliyev Sarayının kassasından, şəhərin kassalarından, www.iticket.az saytından onlayn və “ASAN xidmət” mərkəzlərindən, “Gənclik” və “28 Mall” ticarət mərkəzlərindəki kassalardan əldə etmək olar.

Mənbə: https://azertag.az

Sumqayıt şəhər S.Rüstəmov adına uşaq incəsənət məktəbində hesabat konsertləri keçirilib

Sumqayıt Regional Mədəniyyət İdarəsinin dəstəyi ilə Sumqayıt şəhər S.Rüstəmov adına uşaq incəsənət məktəbində Abşeron rayon Mehdiabad qəsəbə uşaq musiqi məktəbinin kollektivi hesabat konserti ilə çıxış edib.

Konsertdə məktəbin xor kollektivinin ifasında S.Rüstəmovun “Sumqayıt” , E.Sabitoğlunun “Azərbaycan”, İ.Abdullayevin “Hepimiz bir günəşin zərrəsiyik”, H.Xanməmmədov “Aldatmayaq bir birimizi”, nağara çalanlar ansamblının ifasında “Yallı”, xanəndəlik sinfi şagirlərinin ifasında “Qarabağ şikəstəsi”, sazçalanlar ansamblının ifasında “Azərbaycanım” mahnıları, şagirdlərin solo ifalarında P.İ.Çaykovskinin “Yatmış gözəl”, D.Shostokoviçin “Vals № 2” , E.Sabitoğlunun “Gözümdə Leylisən” , F.Əmirovun “Vals”, V.Montinin “Çardaş”, L.Şittenin “Etüd” əsərləri dinlənilib. Konsertdə iştirak edən Sumqayıt regional Mədəniyyət İdarəsinin rəisi mehman Şükürov dərs ilinin müvəffəqiyyətlə başa çatması münasibətilə şagirdləri təbrik edib, yeni dərs ilində uğurlar arzulayıb.

S.Rüstəmov adına 3№-li uşaq incəsənət məktəbində daha bir konsert proqramını məktəbin şagirdlərindən ibarət “Uğur” xalq çalğı alətləri ansamblı (bədii rəhbəri İsmayıl Quliyevdir) keçirib. Konsertdə ansamblın ifasında xalq mahnıları, təsniflər, şagirdlərdən Rövşanə Əliyevanın ifasında “Qaragilə “, Namiq Nuruşovun ifasında “Sudan gələn sürməli qız”, Rəvan Abdullazadənin ifasında ” Gülə-gülə”, Hüseyn Qədirovun ifasında “Yadıma sən düşəndə”, Nigar Kiçikbəyovanın ifasında “Elə bəndəm”, Nəzrin Hüseynlinin ifasında “Ay bəri bax”, Şövkət Alxanlının ifasında “Tellərini yan dara qız” və s. maraqla dinlənilib. Sonda dərs ilində fərqlənən şagirdlər Fəxri Fərmanla təltif olunub.

Sumqayıt Regional Mədəniyyət İdarəsinin Mətbuat xidməti

İradə AYTEL.”SƏHV DÜŞƏN «FATİHƏ»” (Hekayə)

Axşamdan bir yerdə qərar tutmayan Simnaz, gecəni səhərə dirigözlü açmışdı. Bu gün onun bacısı Çimnazın ölümünün ildönümü idi. Dərdi-azarı olanda, sıxılanda, hətta ağrıyıb-acıyanda da Çimnazın məzarını ziyarət edər, ürəyini qara çərçivəyə salınmış şəkilə boşaldardı.

Bu gün qəbiristanlığa tək getməyəcəkdi. Çimnazın ildönümündən xəbər tutan qonşular ona zəng etmiş, qəbir üstə getmək istədiklərini söyləmişdilər. O, qonşularından narazı deyildi. Axı onlar bu on ildə bircə dəfə də olsun Çimnazın ölüm gününü unutmamışdılar.

Son zamanlar yaddaşı korlanmışdı. Getdiyi yeri, danışdığı sözü, yediyi yeməyi unudurdu. Hətta, bacısının qəbrini də çox çətinliklə tapar, «aman Allah, bura günü-gündən dəyişir. İlahi, bir belə də ölüm olarmı, bu dünya hara gedir» – xəyallarıyla geri dönərdi.

…Səhər obaşdan gözü Məsmənin qapısında qalmışdı. Axşamdan Məsmə onlara, o biri yoldaşlarının isə məhəlləyə yaxın dayanacağa gələcəklərini söyləmişdi.

Məsməylə Simnaz görüş yerinə vədələşdiklərindən də tez gəldilər. On dəqiqəyə yaxın idi ki, sümüyə işləyən soyuqdan qorunsunlar deyə, dayanacaqdakı tikilinin arxasına daldalanır, tez-tez də yola boylanırdılar. Dekabr ayı olmasına baxmayaraq, qar yağmamışdı.

Məsmə:

– Deyirəm, ay Simnaz, qar sada yağmır bir damcı. Yağseydi şaxta sınardı. – Sonra o, təşvişlə Simnazın əlindəki torbaya baxdı – Aaaz, ay Simnaz, gülaf yadından çıxmayıb ki?

– Yox, götürmüşəm.

– Bə, moolluya da deyifsənmi?

– Oy, a Məsmə, ora dolu döyülmü molluynan. Elə bil, it xılıdı. O meçidin yanında duran dilənçilər var ey, olar nətər adamın üstünə cumurlarsa mollalar da elədi, çatan kimi alır başının üstünü.

Sonra o, əlindəki gülabdan olan torbanı ehmallıca yerə qoyaraq, yaylığının sinəsinə düşən tərəfini arxaya atdı və yenidən yola boylandı.

Məsmə:

– Aaz, bə bular harda qaldı? Gec olacax.

– Olsun dana, a Simnaz, elə bil ölülər işə gedəcəklər…

Simnaz:

– Aaz, yaxşı, şəkk eləmə. – Sonra da o, hündür binalara tərəf boylanaraq sözünə davam elədi: – Özü də dedim, gecikməyin, gün gödəkdi. Günün dalınca qəbirstanlığa getmək olmaz.

Bu vaxt arxadan Sənubərin səsi gəldi:

– Aaaz birəz gejikdim. İş-güj imkan verir ki… Eyy, Allah kəssin buranın qışını. Birəz söyux tüşən kimi, qaz elə gəlir, elə bil şam işığıdır. Yiməyi də balon qazda pişirmişəm.

Məsmə:

– Boy, a Sənubər, aaz, nə naşükürsən, heç o da yoxuydu, genə şükür indi qazımız, işığımız var.

Sənubər:

– Aaz, elə biryolluq olmasaydı, bundan yaxşı olardı. Mağıl onda yoxu bilif, özümüzə bir gün ağlıyırdıx.

Bayaqdan bəri sakitcə bir kənarda durub onlara qulaq asan Simnazı elə bil od götürdü.

– Aaz, nəəman naşükürsən, əlimiz-əyağımız hisdə qalmışdı dana. İşıq üzünə də həsrətiydik. İndi işıq keçdi nədi…

Sənubər:

– Zarafat-zarafat, işıqlar yanandan elə bil doğan da azalıb… – Sonra onun çiyinləri qalxıb-enməyə başladı. Bir əlini qaldırıb, metal qəbirstanlığına bənzəyən ağzına tutdu. O güləndə elə səs çıxarırdı ki, güldüyü və yaxud ağladığı bəlli olmurdu. Məsmə də ona qoşuldu. Onların gülüşü dayanacağı başına götürdü. Arxadan qadınlara yaxınlaşan Nisə istehza ilə:

– Boy, aaz, aaz, elə bil toya gedirsiniz, bu nə hay-küydü?

Məsmə:

– Aaz, gəldin, ay Nisə, aaz keşkə bunun söhbətini eşidəydin…

Sənubər:

– Yoxsa ki, sən danışmırdın, eləcə qulaq asırdın.

Nisə:

– Nətərsən, ay Simnaz xala? Kişi bu gün evdədi. Ha dedim, bir az tez çıxım, əmələ gəlmədi.

Məsmə:

– A Nisə, uşaqları kimə qoydun?

Nisə:

– Dərsdədilər. Elə onları yola saldım, tələm-tələsik evləri yığışdırıb, yemək hazırladım. Kişi də imkan verir ki… Kişilər evdən nə qədər uzaqda olsalar o qədər yaxşıdı. Adamı lap çərlədirlər, onu ver, bunu ver…

Məsmə Sənubərə göz vurub üzünü Nisəyə tutdu:

– Aaz, a Nisə, nə ver, deyillər?

Nisə:

– Avrın olsun, Simnaz xala eşitmirmi, çay ver, su veri deyirəm.

Məsmə:

– Ay qız, ərli baxtavarsan dana…

Simnaz:

– Ay Nisə, sən gərək gəlməzdin. Uşaqlı adamsan. Ərin də deyirsən evdədi.

Nisə on beş ilə yaxın idi ki, Simnazın qonşuluğuna gəlin köçmüşdü. Aralarında olan yaş fərqinə baxmayaraq, sirrlərini bir-birlərinə açardılar. Sarıbəniz, gəlin idi. Sadəliyi və şirindilliliyi ilə bütün qonşların hörmətini qazanmışdı. Bu on beş ildə qonşular onun səsini yüksəkdən eşitməmişdi. Əri ilə də çox mehriban dolanırdı. Kasıb da olmuşdu, çətinliyi də. Lakin, heç bir zaman dərdini yadlara açmamışdı.

Nisə:

– Boy, ay Simnaz xala, Kərim nə dəəndi ki. Axşam mən Sona xalıya zəng edəndə, bildi ki, büyün qəvir üstə gedəjeyik. Hələ dedi ki, qoyun maşınnan aparım, dedim yox, özümüz gedəjeyik.

Məsmə:

– Aaz, a Nisə, bə Sona xala hanı?

Nisə dillənənə kimi Sənubər:

– Aaaz, odey, yanını basa-basa gəlir.

Məsmə:

– Gözümü açandan bu Sona xalanı elə beləcə görürəm. Nə artmır, nə də əysilmir, elə bil, bədbax qızının üstündən yel də əsmir.

Məsmə:

– Aaz, kiri, eşidər.

Sona arvad çox səliqəli geyinmişdi. Əynindəki qara, şal donu, qara ayaqqabıları, şabalıdı jaketi və qara tirmə şalı onu əsil, sanballı ağbirçəyə bənzədirdi. Elə əslində, onu hamı sayıb-seçir, hörmətini saxlayırdı. Yaşını isə heç kəs bilməzdi. Ağzını açan, Sona xalanı beləcə gördüyünü söyləyərdi. O, heç bir xeyir-şərdən qalmazdı. Əri onu çox tez tək qoymuşdu. Ərinin ölümündən sonra övladlarının hamısını ev-eşik eləmişdi. Nəvələri-nəticələri var idi.

Sona xala:

– Salam əleyküm, şaddıxlara yığışaq. Bə sizin maşınınız hanı?

Məsmə:

– Şaddıxlarda görüşək, ay Sona xala, dedik yığışax, elə burdanca bir taksi dayandırarıx.

Sona xala:

– Taksiyə sığışarıxmı?

Simnaz:

– Sığışarıx, ay Sona xala, sən qavaxda oturarsan, biz dördümüz dalda birtəhər oturarıx.

Sənubər:

– Oyy, ay Sona xala, dördümüz birə dəymərik, birimiz də heçə…- deyib, istehza ilə Məsməyə baxaraq, yenə çiyinlərini oynatmağa başladı.

Məsmə:

– Aaz, maa niyə elə baxırsan? Mənim nəyim var, boşqa zad ha döyləm.

Sənubər:

– Boy, nə dedim a Məsmə, amba maa baxanda sən yupyumrusan dana…

Sənubərin də yaşı az deyildi. Əllini çoxdan keçmişdi. O qədər arıq idi ki, deyərdin cəhənnəmdən elə indi xortlayıb. Özünəməxsus gülüşü, davranışı çəlimsiz, qara bənizinə heç yaraşmırdı. Əri on il idi ki, dünyasını dəyişmişdi. Bu on ildə başından qara yaylığı açmayan Sənubər ildən-ilə dəni artan saçlarını da rəngləməzdi. Yaylığının altından üzünə təkəmseyrək tökülən telləri qara paltardakı ağ yamaq kimi ürək bulandırırdı. Üç övlad anası olsa da tək yaşayırdı. Qızları ailə qurub başqa evə köçmüş, yeganə oğlu isə xaricdə yaşayırdı. Hərdən yay tətillərində Sənubərin evində şənlik olardı. Qalan vaxtlar isə elə evinin qabağındaca tum satan qadın demək olar ki, tənha olardı. Yaşadığı məhəllə sakinlərinin hamısını tanıyırdı. Qeybət gəzdirməkdən də çəkinməzdi. Filankəsin qızı filankəsə ərə getdi, filankəsin evinə filankəs gəldi, filankəsin arvadı filan şeyi geyindi, filankəs filan iş gördü və s. Geyimi ilə də hamıdan seçilirdi. Həmişə yaşına yaraşmayan, enli ətəkli don, ölçüsündən böyük jaket geyərdi. Gəncliyindən dişləri metal olduğundan hamı ona «Metallom Sənubər» deyərdi.

Məsmə də Sənubərlə eyni binada yaşayırdı. Bütün günü binanın qabağında, Sənubərin eyvanının artırmasının yanında keçərdi. Sənubər tum masasını çıxaran kimi, Məsmə onun başının üstünü kəsdirərdi. Məsmə də tək yaşayırdı. Hamı deyirdi ki, Rusiyada əri var. Amma onun ərini görən olmamışdı. Əvvəllər Məsmə hara gedirdisə, yanında qapqara, qıvrım saçlı bir oğlan uşağı da olurdu. Düzdür, uşaq anasının yaşına görə çox kiçik idi. Amma Məsmənin doğma oğlu olduğu elə üz-gözündəncə bilinirdi. Sonralar oğlu da yoxa çıxdı. Dedilər ki, o da atasının yanına, Rusiyaya gedib.

Məsmənin balaca boyu, qap-qara boyanmış, kişi saçı kimi boynunun arxasını göstərən saçları, yastı bədəni var idi. Onun da yaşı əllini çoxdan keçmişdi. Amma buna baxmayaraq, özünə fikir verir, nisbətən gənc görünməyə çalışırdı. Məhəllədə onu da tanımayan yox idi. Cır, cingiltili səsi ilə seçilən bu qadının evinə daim cürbəcür qızlar, qadınlar gəlirdi. Qonşular bu qadınları tanımasalar da, əslində Məsmənin nə ilə məşğul olduğunu bilirdilər. Elə buna görə də Məsməyə «Roza Məsmə» deyirdilər.

Məsmənin öz məhəlləsinə az məlum olan başqa bir tərəfi də var idi – sələmçilik. Deyilənə görə, bu işlə oğlu Rusiyaya gedəndən sonra məşğul olmağa başlayıb. Lakin, bu barədə məhəllədə heç kim danışmazdı. Heç Məsmənin ən yaxın rəfiqəsi olan Sənubər də «sələm» sözünü ağzına gətirməzdi. Sənubər də Məsmənin tutduğu əməllərin günah olduğunu dərk edirdi. Hərdən öz-özünə fikirləşirdi: «Aman Allah, bu Məsmənin heç nəyə ehtiyacı yoxdur, çox yerdən gəliri var. Qızlar, mızlar… nə bilim, bəlkə də günah edirəm, o qızlar da deyildiyi kimi döyül, onlar da qohumları zaddı. Bu qadın görəsən niyə bir belə günah işlərlə məşğuldur? Axı bircə balasından qorxmurmu?»

Amma Məsmə heç nədən qorxmur, çəkinmirdi. Ətrafı geniş olan bu qadına heç kəs qaşın üstə qara var deyə bilməzdi. Niyə də desin, hamı bilirdi ki, o sözü demək üçün neçə polisin cibini qalınlaşdırmalı, neçə gün «KPZ»-də yatmalıdı…

…Adət-ənənəyə görə, rəhmətə gedən olanda bütün yaxınlar, qohum-qonşular mərhumun ailəsinin başında olur. Bu mərasim mərhumun ilinə qədər davam edir. Heç kimi olmayan Simnaz yeganə bacısını itirəndən sonra lap kimsəsiz qalmışdı. Əvvəllər bacısının qəbrini tez-tez ziyarət etsə də, son zamanlar evdən bayıra çıxa bilmirdi. Səhhəti ilə əlaqədar həkim ona matəm mərasimlərində olmağı qadağan etmişdi. Lakin, o, yenə də bu mərasimlərə gedir, bəlkə də öz təkliyini unutmağa çalışırdı. Hamı deyirdi ki, Simnaz yas yerlərində mərhumu yox, özünü ağlayır. Çox danışmağı sevməyən bu qadın kimsənin işinə qarışmağı da sevməzdi.

Sona xala:

– Heç olmasa, o yekə taksilərdən dayandırın. Sovetin taksilərini deyirəm.

Nisə:

– A Sona xala indiyə Sovetin nəyi qalıb ki, taksisi də qala.

Sənubər Məsmənin qulağına:

– Bunun özü sovetdən saz qalıb deyə, elə bilir hər şey qalıb. – yenə başladı çiyinlərini oynada-oynada əlləri ilə «metallomunu» yummağa.

… Birazdan onlar «Volqa» maşınına əyləşib, yeni qəbiristanlığa tərəf gedirdilər. Sona xala qabaqda əyləşmişdi. Arxada oturanların səs-küyü, pıqqıltıları kəsmirdi. Baxışları bir nöqtəyə zillənən Simnaz da hərdən onlara qoşulur, deyib-gülürdü. Kənardan baxan kəs deməzdi ki, bu qadınlar qəbiristanlığa gedir.

«Volqa» qəbiristanlığın qapısında dayandı. Simnaz tez əlini sinəsinə ataraq, pul çıxarıb sürücüyə verdi.

Sona xala:

– A Simnaz, nə olmuşdu, verirdim dana.

Simnaz:

– Oyy, ay Sona xala, onsuz da səni əziyyətə saldım.

Sona xala:

– O nə sözdü, a bala, borcumuzdu. Rəhmətlik hamının işinə yarayıb. Bir gün hamımız oralığıx…

Sənubər yenə də Məsmənin qulağına pıçıldamağa macal tapdı:

– Təkcə sən oralıx döyülsən, a Sona xala, sən əntiq mal kimi muzeylərə qoyulajaxsan.

Məsmə də Sənubərə qoşularaq pıqqıldadı.

Qadınlar qapıda onlara tərəf gələn mollayla salamlaşdılar. Ortayaşlı bu mollanın paltarının üstündən saldığı əba qırış-qırış idi. Qırmızı yanaqlarından görünürdü ki, isti yerdə oturubmuş, müştəriləri görən kimi özünü soyuğun qucağına atıb. Əlləri də yanaqları kimi qızarmışdı. Dolu bədəni balaca boyuna yaraşmasa da, əbası bədəninin eybəcərliyini gizlətmişdi. Başındakı papaq da əlindəki kitab kimi əski zamanlardan xəbər verirdi. Ayaqqabılarını isə sanki ölülər geydikdən sonra əziz-xələf mollalarına hədiyyə eləmişdilər.

Simnaz üzünü mollaya tutdu:

– Qardaş, zəhmət olmasa, bir yarım saatdan sonra gələrsiniz, bizim rəhmətliyin ruhuna dua oxuyarsınız.

Müştərini əlində daha möhkəm saxlamaq üçün, molla tez əbasının cibindən köhnə dəftərçə çıxardı.

– Allah rəhmət eləsin, baci. Mərhumun və yaxud mərhumənin adını deyərdiniz, inşaallah, mən yazardım.

Simnaz:

– Çimnazdı, molla qardaş. Çimnaz Həsənqulu qızı. Dua oxunajax, bacısı Simnaz Həsənqulu qızı tərəfindən.

Molla dəftərçəsinə qeyd etdikdən sonra əlini saqqalına çəkib dedi:

– Yaxşı bacı, inşaallah, yarım saatdan sonra gələrəm. Ona kimi də mən mərhumənin ruhuna bir neçə dua oxuyum. Sonra sözünə davam elədi. – Bacilər, sizin də rəhmətliklərin ruhuna oxunası duanız varsa, deyin yazım.

Sənubər:

– Elə yeri gəlmişkən, mən də rəhmətlik kişiyə bir dua oxutdurum deyirəm…

Qadınları ilk görəndən gözünü Nisədən çəkməyən molla «rəhmətlik kişi» sözünü eşidən kimi, sevincək halda üzünü ona tutdu:

– Ay, Allah rəhmət eləsin, baci, Allah rəhmət eləsin, dünya belə qurulub…

Mollanın sözündən diksinən Nisə tez qulağını çəkdi:

– A kişi, nə danışırsan, Allah eləməsin, mənim ərim sağdı.

Sənubər:

– Molla qardaş, mənəm ey, mənim kişim rəhmətə gedif.

İçində dərin təəssüf hissi keçirən molla yenə «Allah rəhmət eləsin! – deyib, onlardan uzaqlaşdı.

Məsmə:

– Oy, a Sənubər, deyirəm hələ də kişin yadından çıxmır. Aaz, mənimki sağdı heç yadıma da tüşmür, ölsə noolardı görən…

Sənubər:

Ey, a Məsmə, yaxşı adam idi rəhmətlik.

Məsmə:

– Aaz, yaxşı olmasaydı dal-dala doğardınmı…

Qadınlar başladı gülməyə. Hətta, Sona xala da dodaqaltı qımışdı. Bu deyib-gülmələr qəbrin yanına qədər davam etdi. Qəbirlə onların arasında təxminən iki-üç metr məsafə qalanda, hamı birdən hansısa əmr eşitmiş kimi dayandı və əllərini ciblərinə salaraq yaylıq çıxardı. «Yaylıqçıxarma» mərasimindən sonra gözlər zilləndi səbəbkarın bacısı Simnazın üzünə.

Simnaz adəti üzrə qəbrin başdaşısına yaxınlaşaraq, ağ mərmər başdaşındakı qara çərçivəyə salınmış şəkili iki dəfə öpdükdən sonra, daşın üzərinə gülab səpdi. Ətrafına nəzər salıb, qəbrin ayaq tərəfində yerini rahatladı və on ildən çoxdur əzbərlədiyi, hətta bütün qəbiristan «əhalisinə» əzbərlətdiyi bayatılara start verdi:

Laylay, cavanca bajım,

Laylay, başımda tajım.

Sən gedəli şirin də

Olub dilimdə ajım.

Laylay, cavanca bajım,

Laylay, başımda tajım.

Məsmə Sənubərin qulağına:

– Aaz, elə də cavan deyir, elə bil Çimnaz elə gərdəkdəjə canını tafşırıf.

Sona xalanın tərs-tərs onlara baxdığını görüb, əlini qəbirə uzadaraq: – Caan, can ay Simnaz bajı… – deməyə macal tapdı.

Simnaz:

Elimdə elim yandı,

Çəməndə gülüm yandı.

Bajın ölsün, A Çimnaz,

Ağzımda dilim yandı.

Hamı birlikdə:

Laylay, cavanca bajım,

Laylay, başımda tajım.

Simnazın xırıltılı səsi ətrafı başına elə götürmüşdü ki, kənardan baxanın bu qadınlara yox, bunların səsini dinləmək məcburiyyətində qalan ölülərə yazığı gələrdi. Bayatının hər nəqarətində qadınlar xor ifaya keçirdi. Burada solo çıxışla xor arasında elə bir harmoniya yaranmışdı ki, musiqi məktəblərinin müəllimləri eşitsəydilər, əyani vəsait kimi tələbələrinə məhz buranı məsləhət görərdilər.

Simnazın avazının pəsə endiyini görən Sona xala bir az irəli duraraq:

– Ağız, a Simnaz, qoy mən deyim, a qonşular, ay el, ay oba, aaz maa bajı oluf, Çimnaz, aaaz maa ana oluf Çimnaz, aaz maa sirdaş oluf Çimnaz… – Sonra o da fikrini nəzmə çəkməyə başladı. Sanki, bununla demək istəyirdi ki, a Simnaz, ədəbiyyatı, xalq yaradıcılığını, bayatını təkcə sən bilmirsən, bax gör analar necə bayatı ustaları doğub, matəm mərasimlərində qadınların «ağlaşma» məclisində ədəbiyyatın bu janrına necə yaxından yiyələnib.

Sona:

Qonşuların tajıydın,

Çimnaz, mənə bajıydın.

Deyənin dili yanar,

Pisiydin, ya ajıydın.

Hamı birlikdə:

Laylay, cavanca bajım,

Laylay, başımda tajım.

«Ağlaşma» mərasiminin bu yerində Sənubərin kal səsi eşidildi:

– Aaz, niyə qoymursunuz mən də bir ağız deyim. Aaz, ürəyim partdadı, aaz yol verin. – Bir addım qabağa atıldı, əlindəki yaylığı yellədərək, sözün başına keçdiyi üçün məmnunluq hissi ilə başladı çıxışa:

Qönçə güllərin soldu,

Bajın saçını yoldu.

Əziz qonşum, can qonşum,

Ölüm səni tez aldı.

Hamı birlikdə:

Laylay, cavanca bajım,

Laylay, başımda tajım.

Bayatıyla ürəyi sakitləşməyən Sənubər: – Caan, ay Simnaz bajı, caan, dərdimiz birdi, aaz gözü çıxmış fələk dərdi sinəmizə bir vurdu. Aaz səni bajısız, məni ərsiz qoydu. Aaz Çimnazdan soruş gör, mənim öyümün dirəyini, balalarımın ürəkli ürəyini görürmü heç… – deyib, süni hönkürtülərə başladı. Bir dəqiqə də olsun qeybətdən, pıçıltıdan uzaq düşməyən Məsmə Sənubər rəfiqəsinin «söz başında» olduğunu görüb, Nisənin qulağına pıçıldadı:

– Görür, ay Sənubər, görür, olar elə diri vaxtlarında da tez-tez görüşərdilər.

Elə bu yerdə gülməkdən özünü saxlaya bilməyən Nisəni ifanın xor yeri xilas elədi.

Hamı birlikdə:

Laylay, cavanca bajım,

Laylay, başımda tajım.

«Ağlaşma» mərasiminin sona çatmasını uzaqdan izləyən mollanın səbri tükəndi. O, yavaş-yavaş qadınlara yaxınlaşdı.

– Bismillahi-rəhmani-rəhim, mənim bacilərim, analarım… – Bir anlıq dayandı, biclik yağan gözlərini Nisəyə zillədi, yox, ona ana-bacı demək olmazdı axı… sonra nə fikirləşdisə yenə sözünə davam elədi – xanimlər, dünya, ölüm-itim dünyasıdı…

Bayaqdan bəri sakitləşmək üçün əlverişli vaxt gözləyən qadınlar elə bil mollanın himinə bənd idi. Hamı «farağat» dayanıb mollanı dinləməyə başladı. Bir əli keçi saqqalını xatırladan saqqalında, bir əli də «Quran» kitabında olan molla dil-boğaza qoymurdu. O, oxuduqca qadınlar da ona qoşulur, birağızdan salavat çevirirdilər. Hər «salavat» fasiləsində molla gözlərini Nisəyə zilləyirdi. Nəhayət, o, əlini saqqalına çəkib, duanı başa vurdu və:

– Allah, cəmi ölənlərə rəhmət eləsin. O cümlədən də bu gün bu məzarda uyuyan… – bu dəfə başını qaldırıb Nisəyə yox, qeyri-ixtiyari qəbirdaşına baxdı və şəkilin altındakı adı oxudu -… Kərbəlayı Mahmudun yeri behişt olsun…- Öz sözündən özü diksinmiş kimi susdu. Qadınlar da eyni vaxtda qəbir daşına baxdılar və yerlərindəcə donub qaldılar. Başdaşından onlara boylanan sivri bığlı, motal papaqlı, ağsaqqal kişi, sanki, uzun illər qadın həsrətində imiş kimi, məzarının üstündə göz yaşı tökən, müxtəlif yaşda, müxtəlif biçimli bu beş qadının peyda olmasına sevinir, bığlarının altından oğrun-oğrun gülümsünürdü…

Dekabr-2008-Gəncə

Mənbə: http://www.kultur.az

Unudulmaz şair Mikayıl Müşfiqin anadan olmasından 111 il ötür

M.Müşfiq çox gənc yaşlarından yaradıcılıq aləminə gəlmiş, həyatını, taleyini şeirlə bağlamış və ömrünün sonuna kimi ondan ayrılmamışdır. O, poetik yaradıcılığa 1926-cı ildə “Gənc işçi” qəzetində çap etdirdiyi “Bu gün” şeiri ilə başlamış və sonrakı illərdə dövri mətbuatda müntəzəm çıxış etmişdir.1927-ci ildən “Maarif və mədəniyyət”, “Komsomol” jurnallarında və “Gənc işçi” qəzetində nəşr olunmuşdur.1930-cu ildə şairin ilk “Küləklər” adlı şeir kitabı işıq üzü görmüş, kitabda müəllifin əlli üç şeiri və iki tərcüməsi toplanmışdır.

1932-ci il Müşfiqin həyatında məhsuldar olmuş, “Günün səsləri”, “Vuruşmalar”, “Pambıq”, “Buruqlar arasında” kitabları, daha sonra bir-birinin ardınca “Şeirlər”, “Çoban”, “Mənim dostum”, “Səhər”, “Sındırılan saz”, “Azadlıq dastanı”, “Buruq adamı” əsərləri nəşr edilmişdir.1934-cü ildə Azərbaycan Yazıçılar İttifaqına üzv seçilmişdir.

Həqiqi bir müəllim, əsl vətənpərvər olan Müşfiq öz yaradıcılığında uşaqlar üçün də yer ayırmış, bir-birindən gözəl əsərlər yaratmışdır.”Şəngül, Şüngül, Məngül”, “Kəndli və ilan” mənzum nağılları, “Vuruşmalar”, “Qaya” poemaları, “Coğrafiya”, “Məktəbli şərqisi”, “Zəhra üçün” və digər şeirləri uşaqlar arasında şairə böyük məhəbbət qazandırmışdır.

Mikayıl Müşfiq yaradıcılığında bədii tərcümə fəaliyyəti də xüsusi yer tuturdu.1930-1937-ci illərdə onun tərcümə etdiyi Aleksandr Puşkinin “Qaraçılar” (Ş.Abbasovla birgə), Taras Şevçenkonun”Kobzar” (Əhməd Cavadla birgə), Yegişe Çarensin “Şeirlər”, Samuil Marşakın “Huşsuza bax, huşsuza”, Mirzə Fətəli Axundovun”A.S.Puşkinin ölümünə Şərq poeması” əsərləri nəşr edilmişdir. Bundan əlavə Müşfiq Mixail Lermontovun “Demon” poemasını (Rəsul Rza ilə birgə), “Qafqaz” (Mikayıl Rəfili ilə birgə), “Şairin ölümünə”, “Tənha yelkən ağarı” şeirlərini, A.S.Puşkinin “Yevgeni Onegin” mənzum romanından “Tatyananın Onegenə məktubu”nu (R.Rza ilə birgə), “Poltava” əsərindən bir parçanı, “Dustaq” şeirini, Ömər Xəyyamın rübailərinin çox hissəsini, Firdovsinin “Şahnamə”sindən bəzi parçaları (Mirmehdi Seyidzadə ilə birgə) tərcümə etmiş, gözəl mütərcim kimi oxucuların rəğbətini qazanmışdır.

1936-cı ildə Mikayıl Müşfiqin “Səhər” poeması Azərbaycanda Sovet hakimiyyətinin qurulmasının 15 illiyi münasibətilə keçirilən müsabiqədə “Yeddi yaxşı ədəbi əsər” mükafatına layiq görülmüşdür. 1937-ci ildə çapa hazırladığı “Çağlayan” kitabına şair on bir illik yaradıcılığı ərzində yazmış olduğu ən qiymətli əsərlərini, o cümlədən “Səhər”, “Azadlıq dastanı”, “Sındırılan saz”, “Əbədiyyət nəğməsi”, “Şeirim”, “Yenə o bağ olaydı”, “Duyğu yarpaqları”, “Tərtərhes nəğmələri”, “Mingəçevir həsrəti” və digər şeir və poemalarını daxil etmişdir. Lakin kitabı nəşr etdirmək şairə qismət olmamışdır.

Mikayıl Müşfiqin Azərbaycan poeziyasının nadir incilərindən sayılan “Oxu, tar, oxu tar”, “Qal, sənə qurban”, “Sənin gülüşlərin”, “Maralım”, “Ana”, “Küləklər”, “Yenə o bağ olaydı” və digər şeirlərinə bəstələnən mahnılar dinləyici alqışını, rəğbətini qazanmış sənət əsərləridir.

1937-ci ilin represiya dalğası mədəniyyətimizin görkəmli siması Mikayıl Müşfiqdən də yan keçmir. Həbs olunmuş müttəhimlərin “könüllü” surətdə yazdığı izahatlar da nəzərə alınmış və müstəntiq tərəfindən hazırlanan həmin arayışa əsasən Mikayıl Müşfiqin adına iyunun 3-də 508 nömrəli order yazılmış, cümə günü, iyun ayının 4-də isə evində həbs edilmişdi.

Mikayıl Müşfiqi həbs edənlər və evində axtarış aparanlar Dövlət Təhlükəsizliyi İdarəsinin əməkdaşları M.Mustafayev, N.Petrunin və MİK-nin (Mərkəzi İcraiyyə Komitəsi) sədri Şevçenko idi. Axtarış zamanı Türkiyədə nəşr olunmuş 14 kitab, başqa nəşrdən olan 5 kitab, türk dilində 4 müxtəlif jurnal, 6 İran nəşri, 14 foto şəkil, pasport, hərbi bilet, əlyazmalar və digər əşyalar müsadirə olunmuşdu. Əlyazmaların içində Mirzə Qədir Visaqinin şeir divanı, opera librettoları, mənzum nağılları, müşfiqin yüzlərcə şeiri, türk-dram teatrının üçün işlədiyi mənzum dramın əlyazması, məktublar və Dilbər Axundzadənin “Dilbərnamə” yazılmış dəftəri də var idi. Müsadirə olunmuş əşyalar 13 oktyabr 1937-ci ildə yandırılımışdı.

Şairin ilk istintaqı 1937-ci il iyun ayının 5-də baş tutur. İstintaqı aparan 4-cü şöbənin IV bölməsinin əməliyyat müvəkkili serjant Q.B.Platonov idi.

Şairdən sorğu zamanı əksinqilabçı təşkilatın üzvü olduğu və əksinqilabi millətçi mövqedə dayandığı barədə soruşulmuş, lakin şair əksinqilabçı millətçi təşkilatın üzvü olmadığını və əksinqilabi millətçi mövqedə dayanmadığını söyləmişdir.

Həbsdə olarkən şairə işgəncələr verilirdi. Əvvəlcə əl və ayaq dırnaqları çıxardılmış, daha sonra onu su quyusu olan xüsusi kamerada iki gün qurşağacan içində siçovullar olan suda saxlayırlar. İki gecə yatmayandan sonra təkadamlıq kamerada yerə şüşə qırıntıları töküb onu ayaqyalın gəzməyə məcbur edirlər. M.Müşfiqə işgəncələr verib onu adamlarla üzləşdirsələr də, şair heç kəsin üzünə durmayır…

Amma M.Müşfiq həbsdə olarkən onun əleyhinə yazanlar olur!

Müşfiqin sonuncu istintaqı 27 noyabr 1937-ci ildə baş tutur. SSR Ali Məhkəməsi hərbi kollegiyasının səyyar sessiyası 5 yanvar 1938-ci ildə, çərşənbə günü güllələnmə qərarı çıxarır. 1938-ci i il yanvar ayının 5-də SSRİ Ali Məhkəməsinin 20 dəqiqəlik məhkəmə iclası Müşfiq barəsində güllələnmə qərarı verilir və hökm yanvarın 6-da Nargin adasında yerinə yetirilir.

Qeyd edək ki, hər il İyun ayının 5-i Azərbaycanda “Şairlər günü” olaraq qeyd edilir.

Mənbə: http://www.edebiyyatqazeti.az

Səxavət İZZƏTİ (ƏNDƏLİB).Yeni şeirlər

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının İran İslam Respublikası üzrə yeganə təmsilçisi

İstanbul

Sənə heyran baxıram min gözünən istanbul
Gəlmişəm qolluğuna son hızınan istanbul.

Qişin oğlan çağıdir düşdü səninlə dıdar,
Xüş keçindi neçə gün qiş bizinən istanbul.

Qışda olsa məni alqışladı güllər burda,
Bəzənibdir nə gözəl nərgizinən istanbul.

Tofiqi , akıfı , nazimidə yad edəlim,
Fatehə qatqılı qutsal sözünən istanbul.

Fatehın at nalınin ızlərı hala görünür,
Fəxr edir millətimiz mərd ızınən istanbul.

Məni heyran edici abidələr var burda,
Hünərin zövqünü buldum sizinən istanbul.

Yer üzündə bilirəm çoxlu şəhərlər vardır,
Könlümə həkk olunub təbrizinən istanbul.

Ənədəlib səndə olan hər şeyi parlaq gördü,
Gecəniz fərq eləmir gündüzünən istanbul.

Qar Yağışı

Nə yaxşı çirpinir göy mələkləri,
Yağır yer üzünə ağ lələk yağır.
Bəlkə yerlə göyün toyudur bu gün,
Göydən yer özünə kəpənək yağır.

Yağır göydən yerə çiçək sovqatı,
Sevgidən sevgiyə ürək sovqatı,
Bəy dən gəlin qıza çörək sovqatı,
Yağır ruzu yağır, duz, çörək yağır.

Yağır kəndimizin kefi saz olsun,
Bulaqlar oxusun xoş avaz olsun,
Yağır kəndimizin yazı- yaz olsun,
Bu yağış min ümid, min dilək yağır.

Təpənin öz dərdi, təpə həsrəti,
Dərənin sel dərdi, ləpə həsrəti,
Haçandı bu dağlar şəpə həsrəti,
Kəsməsin bu yağış nə göyçək yağır.

“Ənədəlib” ağaran bu ağ lələklər
Səbah yer üzündə güllüyəcəklər,
Yağsın qanadını yağsın məlklər,
Bu yağış dünyaya gəlcək yağır.

Xalq şairi Musa YAQUB.”Onu biləcəksən…”

İndi nazın böyük, ürəyin aram,
Eh, mən də səninçün belə qalmaram…
Bir də görərsən ki, bir ərk yerin yox,
Qalmısan neçə yad baxışın altda.
Qəfil görəcəksən çətirin də yox,
Əsirsən bir qərib yağışın altda.
Günəşdə üstünə kölgə salan yox,
Tənhasan, amma heç yada salan yox.
Sönüb səndən ötrü o isti ocaq.
Onda bilcəksən mənim sevgimi,
Biləcəksən,
O da çox gec olacaq.

Könlün darıxanda, lap darıxanda,
Kimlərsə hardansa qoşa baxanda,
Bir də görəcəksən
Sən burda təksən,
Yanında boş qalıb bir sirdaş yeri,
Sızlayır könlünün həmin boş yeri.
O sözün, o səsin, o ərkin yoxdur,
Dərdin var, bu dərdə şərikin yoxdur.
Onda birdin-birə gözün dolacaq,
Onda biləcəksən mənim sevgimi,
Biləcəksən,
O da çox gec olacaq.

Məsələn, bir dəfə yeri gələndə,
Bir gizli vaxt tapıb güzgülənəndə
Bir də görəcəksən şümşad əllərin,
Çiyninə tökülmüş dalğın tellərin,
Bir gülər üzün var,
Amma bilən yox,
Bu xumar gözlərlə birgə gülən yox.
Yoxdur bu əllərin qədirbiləni,
Yoxdur bu tellərin qədirbiləni,
Çiynin boş, əlin boş, boş qalan qucaq..
Onda biləcəksən mənim sevgimi,
Biləcəksən,
O da çox gec olacaq.

Soraq almayanda eldən, mahaldan,
Yığa bilməyəndə gözünü yoldan,
Könlün bir qanadlı söz istəyəndə,
Ümid qanadıyla uçum deyəndə
Bir də görəcəksən qanadın yoxdur.
Çağrılır, deyilir, adı var,amma
Dilimdə şipşirin o adın yoxdur,
Bir nağıl, bir sevgi, həyatın yoxdur.
Gün keçib, vaxt ötüb, xatirəm uzaq…
Onda biləcəksən mənim sevgimi,
Biləcəksən,
O da çox gec olacaq…

Mənbə: Klassik Ədəbiyyat İnciləri

Xalq şairi Hüseyn ARİF.”Aşıq Mirzə Bayramova”

Mən beşikdə ikən telli sazınla
Laylamı sən çaldın, ay Mirzə dayı
Yenə dilləndirdin “Yanıq Kərəmi”
Canıma od saldın, ay Mirzə dayı.

Ağır toylar gördün, nişanlar gördün,
Mahaldan-mahala atını sürdün.
Gəlinlər gətirdin, qızlar köçürdün,
Çox nəmərlər aldın, ay Mirzə dayı.

Sənət meydanında imtahan olur,
Hüseynin əhvalı pərişan olur.
Səsin tutulanda könlüm qan olur,
Sən niyə qocaldın, ay Mirzə dayı?

Mənbə: Klassik Ədəbiyyat İnciləri

Xalq şairi Osman SARIVƏLLİ.”Günah onun özündədir”

Dostum, incə barmaqların
Sədəflərin üzündədir.
Mənim meylim bir sazında,
Bir də şirin sözündədir.

Qarayazı meşəsində,
Cavan ovçu həvəsində,
Qulağın maral səsində,
Gözün ceyran izindədir.

Tarixi var hər daşın da,
Tərlanın on beş yaşında,
Bəzən qarlı dağ başında,
Bəzən Muğan düzündədir.

Baxan kimi sərraf gözün,
Təmtəraqlı yalan sözün
Canı yoxdur, dedin özün,
Məna sözün düzündədir.

Zaya getməz alın tərin,
Bir gün bitər şah əsərin,
Arzuların, diləklərin
Hələ sənin gözündədir.

Söz şairin ürəyində,
Zor binanın dirəyində,
Güc pələngin biləyində,
Pəhləvanın dizindədir.

Heç əlinə alma əsa,
Yetmişində batma yasa,
Hər kim yüz il yaşamasa,
Günah onun özündədir.

Mənbə: Klassik Ədəbiyyat İnciləri

Xalq şairi Vahid ƏZİZ.Bayatılar

BAYATILAR

Ürəyimdə ayaz var,
Nə qış gedib,nə yaz var
Oyatma bənövşəni,
Kol dibində ayaz var

Kədərli baxmayaydın,
Göz yaşım axmayaydı
Yad baxmağı bir yana,
Yar yada baxmayaydı

Bu dünya çətin qala,
Yolları çətin qala
Yaxşı yarı yazda gəz,
Payıza çətin qala

Qalanın daşı oldum,
Gözümün yaşı oldun
Dünyada gün görmədim,
Sevəndə naşı oldum

Yanımda qal bir az da
Göz yaşı var arazda
Yar yuxusun danışıb,
Şəkli qalıb arazda

Yenə də axşam oldu
Gün keçdi,axşam oldu
Gecələr mən alışdım
Əriyən şam oldu…

Mənbə: Klassik Ədəbiyyat İnciləri

Melek Temelin iki yeni kitabı yayında

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

XATIRLA MƏNİ
/”Könül dəftərim” – silsiləsindən/

Kor olsun talenin, qismətin gözü.
Görən necə qıydı, ayırdı bizi.
Baxma ki, “soyuqdur torpağın üzü”,
Hər nəfəs alanda, xatırla mənı.

Hər axşam al günəş qürub edəndə,
Hər payız durnalar köçüb gedəndə.
Hər kədər, hər qüssə, qəlbə yetəndə,
Hicranda qalanda, xatırla məni.

Gecələr təklikdən yuxun qaçanda,
Səhər pəncərəndən şəfəq saçanda.
İlk bahar yasəmən, nərgiz açanda,
Payızda solanda, xatırla məni.

Axşam ay çıxanda, ulduz doğanda,
Həsrət güc gələndə, qəhər boğanda,
Şimşəklər çaxanda, yağış yağanda,
Buludlar dolanda, xatırla məni.

Soyuq otağımda tənha qalanda,
Gözlərin şəklimə baxıb dolanda.
Xəyal, xatirələr saçın yolanda,
Sübh, əzan olanda, xatırla məni.

Qəmimi çatdırsın dağların mehi,
Qüssəmi anlatsın lalənin şehi.
Həsrətim şeirimin bəhri, təşbehi,
Yadına salanda, xatırla məni.

Hərdən sevənləri qoşa görəndə,
Saça taxmaq üçün çiçək dərəndə.
Çobanyastığından çələng hörəndə,
Xəyala dalanda, xatırla məni.

Xatırla Dövranı, yaşat bu gün də,
Siması dayansın hey göz önündə.
Hər bir ziyafətdə, toyda, düyündə,
“Vağzalı” çalanda, xatırla məni…

– BU GÜN ŞUŞANIN İŞĞALI GÜNÜDÜR –
BÜLBÜLÜM

Bu qədər ağlayıb qəlbimi oyma,
Sevda xiffətindən solan bülbülüm.
Elini şeydaya intizar qoyma,
Gözləri həsrətdən, dolan bülbülüm.

Nə vaxtdan Şuşaya güzar salmayan,
Xarı bülbülünün könlün almayan.
Gülxarsız gecəsi- gündüz olmayan,
Yuvası viranə, qalan bülbülüm.

Qonşu namərd oldu, kəsdi yolları,
Arxadan oxladı, mərd oğulları.
Unutdun dastanı, ər nağılların,
Uydun bayatıya, nalan bülbülüm.

Dağ belə dağ olmaz, dumansız, çənsiz,
Söylə, ruh neyləsin cansız, bədənsiz.
Neçə yaz açıbdır, Gülxarın sənsiz,
Əhdinə vəfası, yalan bülbülüm.

Güman var vüsala, bitəcək hicran,
Bizə də güləcək Yaradan, Mövlan.
Sizi cüt, qol- qola görəcək Dövran,
Gücünü eşqindən, alan bülbülüm.

HAQQIN DƏRGAHI

“Düşünçələrim” – silsiləsindən

Hər məzar bir qapı, Haqq dünyasına,
Torpaq qapılara qıfıl, baş daşı.
Buradan keçərlər can bahasına,
O an başa çatar bir ömrün yaşı.

Başlanar əbədi axirət yolu,
Əməli bələdçi olar insana.
Olarlar səssizcə imanın qulu,
Məhşər xofu düşər, burda hər cana.

Haqqdan uzaq düşən bənizlər solar,
Tutqun bulud kimi üzləri gülməz.
Hamı bir geyimdə, bərabər olar,
Kimsə bir kimsəyə hökm edə bilməz.

Sirat üstün açar suçun, günahın,
Tük qədər vəbal da gözdən yayılmaz.
Sözü keçməz bəyin, xaqanın, şahın,
Ruha sahib çıxar ibadət, namaz.

Əməli salihlər hüzur taparlar,
Gəzərlər İrəmdə qumrular kimi.
İmanlı ruhları zöhrətək parlar,
Olarlar ey Dövran, behişt sakini.

“Zərif kölgələr” layihəsinin iştirakçısı: Yeganə

YEGANƏ
Poeziya duyğuların dərinliklərinə nüfuz edən, ruhu gözə‐
görünməz məqamlarını sözə çevirən, idrakən böyüklüyünə
dəlalət edən təkrarsız və əvəzolunmaz vasitədir. Poeziya tanrının
bəndələrinə lütf etdiyi ilahi ifadə qabiliyyətidir. Və təsadüfən
deyilməyib ki, yer üzündə sonuncu insan qalana qədər poeziya
yaranacaqdır.

Antologiya
133
BURLAXATUN
(Qızıma)
Sən mənim canımdan deyil,
ürəyimdən doğuldun.
İşıq oldun gözlərimə yığıldın.
Nə qədər ki, yoxdun –
Mələklərin pıçıldadığı
ən şirin nağıldın.
Gəldin… gerçəyim oldun,
bircəyim oldun.
Çin olan tək arzum,
Xanım ədalı qızım,
Adına yaraşanım…
Baxışların ruhumu isidən
yeganə hərarətdir,
Bilmirəm Sənmi dünya deməksən,
Yoxsa…
dünya səndən ibarətdir?..
BU GECƏ
Bu gecə
ara-sıra sayrışan ulduzlar
sevincim kimi kəm-kəsir.
Donub düşüncələrim –
Nə keçmişə qayıdır,
nə gələcəyə tələsir.
Hərdən soyuq külək əsir
xatirələrin üzərindən.
Gecə lampasına daraşan
pərvanələrin
ölüm şərqisi yağır şəhərə.
Ağır bir səssizlik
və sükut.
Hələ milyon il qalıb səhərə.
134
HARA ÇƏKİR
Duyğularımı parçalayır
Xatirələrin qəlpələri.
Yox, bitməyibmiş… illər sonra
Ürəyimin sahillərini
Döyür həsrətin ləpələri.
Düşüncələrim dumanlanır,
Baxışlarıma xiffət çökür.
Qəlbim vurnuxur içərimdə,
İllər tutub ətəyimdən,
Görən indi məni hara çəkir.
Eh, o zavallı xatirələr
Yollarım üstə çözələnir.
Nə çətinmiş həyat deyilən…
Sevinci bitir, dərdi bitmir,
Elə həmişə təzələnir.
SUSDURUN O NƏĞMƏNİ
Tərpəndikcə o tellər,
Həsrətimə toxunur.
Elə bil kəlmə-kəlmə
İçərimdə oxunur.
Susdurun o nəğməni.
Səslənir həzin-həzin,
Dədimə köklənirəm.
Çölümdən üzülürəm,
İçimdə təklənirəm,
Susdurun o nəğməni.
Antologiya
135
Uyuşub ahənginə,
Pıçıldayır dodağım.
Necə yatır dilimə,
Göynəyir köhnə dağım,
Susdurun o nəğməni.
Xatirələr yol boyu,
Sökülür ilmə-ilmə,
Elə bil çəkib məni
Aparırlar ölümə.
Susdurun o nəğməni.
DAŞ QATDIM
Yamanca su apardı
Bu taleyin xəmiri.
Bəs etmədi, indi də
Gözlərimdən yaş qatdım.
Həyatımdan hər ötən
Eh, ömrümdən qopardı.
Axı mən də insanam…
İnsaf-mürvət yerinə
Ürəyimə daş qatdım.
Heç bilmədim yelkənim
Hansı dəryada batdı,
Elə getdi dərinə.
Çox da ki, tanrı gördü,
Nə səsimə hay verdi,
Nə əlini uzatdı.
Həsrətimin üstündən
Qara-qura xətt çəkib,
Xatirəylə baş qatdım.
136
NƏSƏ
Nəsə yarımçıq qalıb
elə bil.
Hardasa xatirələrin qapısı
həsrətimin üzünə açıq qalıb
deyəsən.
Yoxsa…
sabaha tələsən arzularımı
geriyə çəkən nədir..?
Ürəyimə çökən yorğunluq
indi daha uzun sürür.
Bəzən də nə beynim düşünür,
nə gözlərim görür.
Həyat deyilən bu çarxda
talelər tərsinə dövr edir.
Eh…
çox da desinlər –
«Olan olub, keçən keçib».
Axı içimdə məni didir nəsə.
Nəsə üşünür duyğularımda
xatirə qismində
hərdən.
Bilirəm

“Zərif kölgələr” layihəsinin iştirakçısı: Aysel NƏSİRZADƏ

Şeir yazmaq eşqə aşiq olmaqdır. Hər hansı insana
vurulmadan belə eşqi tərənnüm etmək özünü aşiq roluna salıb,
Xəyalən həsrətini, ayrılığın cəfasını, qovuşmağın sevincini yaşa‐
maqdır. Şeir yazma ruhun dilə gəlməsidir. Empati qurmaqdır ‐
başqasının dərdini öz dərdin bilmək, ağlayanla ağlamaq, gülənlə
gülməkdir. Bir də şeir olmaq var‐ən təmiz qəlbli adamın ən
sevilən şeiri olmaq.

TƏNHALIQ

Ölümün səssizliyidir Tənhalıq. Duyğuların, nifrətin, sevginin ürəkdəki ən sərbəst halıdı. Yaradılışın çılğınlığı, hay
küyündən əsər qalmayışı, sevgi məhrumiyyətidir. İçinə dəyən
zərbələrin həyata əks sədasıdı. Çəkdiklərimizin, içimizə basdırdığımız acıların gün işığına çıxışıdı. Həyatın bir köşəsində
bir damcı sevinc üçün tutulan göz qamaşdıran işıqlara, qaranlıqda gizlətdiyimiz böyük acılarımızın qıcqanclığıdır. Dörd bir
yanını saran, ancaq özünü tapmadığın insanların arasında qeyb
oluşundu. Ölümlə həyat arasında ki, yeganə bərabərlikdi
tənhalıq…
Bürüyür varlığımı kədər, uzandıqca uzanır, susduqca
susur gecə. Batırır qulağımı gecənin sükutu… Yuxusuzluq gecə
insana verilən ən böyük cəzadır və ya düşünmək üçün ən
böyük fürsət. Düşün… düşün… Min fikir bir dərdə dərman
olurmu əsla. Nə qəribə duyğular yaşayır insan İlahi… Ölüm və
həyat – hər ikisi qorxudur insanı. Həm adam kimi yaşamalısan,
həm ölməlisən adam kimi. Həyat daima insanı məngənədə
saxlayır. Kiçik-kiçik dadımlıq sevincləri, doyumluq kədərləriylə
bitiririk zamanı. Başqasının arzusuyla doğulur, yaşaya bilmədiymiz arzuların acısıyla təslim verib ruhumuzu gömülürük
torpağa.

ƏLLƏRIM OVCUNDAN SÜRÜŞDÜ

Əllərim ovcundan sürüşdü
Tuta bilməzsən daha.
Geri sayım başladı
Yol görünmür sabaha.

Xəyanət damğaladı,
Gözün gözümdən düşdü.
Ey çox sevdiyim adam,
Özüm gözümdən düşdü.

Ehh… nələr qurban getdi,
Nələr nəfsinin badına.
Sən necə qıydın söylə?
Necə, sevdiyin qadına?!

GET YAVAŞ‐YAVAŞ

Buludun gözündən yağış damlayır,
Çilənir yoluna, get, yavaş- yavaş.
Boş qalan ürəyim qubar bağlayır,
Vida et soluma, get, yavaş-yavaş.

Bizi birləşdirən körpüləri yıx,
Uzatma zamanı, qapını ört, çıx.
Az zülm elə sən, yalvarıram çox,

Bu Allah quluna get, yavaş-yavaş.
Verdiyin vədədən, sözündən cayıb,
Deyirsən, qismətdi, bir yazılmayıb.
Alçaltma özünü, eşqindən ayıb,
Gir özgə qoluna, get, yavaş-yavaş.

GECƏ LAYLA ÇALIR MƏNƏ

Xatirələr odlu çıraq,
Yanır qəlbim varaq-varaq,
Sükutuma sığınaraq
Gecə laylay çalır mənə.

Açılıb dünyamın üzü,
Bəllidi əyrisi-düzü,
İstəmirəm heç gündüzü
Gecə laylay çalır mənə.

Ortaq olub kədərimə,
Hey boğulur qəhərimə,
Çatmaq üçün səhərimə
Gecə laylay çalır mənə.

Oyandı yadlaşmış yadım,
Odlandı küllənmiş odum,
Nəqarətdə mənim adım
Gecə laylay çalır mənə.

***
Kağız üşüyər
Üstünə səpilən soyuq sözlərdən.
Nöqtə qoyulduqca
ümid doğar isinməyə.
Səbəb olar günəşin doğuşu,
Ən kədərli insanda
Səbəbsiz gülməyə…

YAŞLI ADAM

Hər səhər pişikləri yemləyən,
yaşlı adam,
Burda tək sən idin,
ağıllı başlı adam.
Hər səhər pəncərəm açılanda,
ilk sənin səsin gəlirdi…
Piş… Piş…piş…
Ya da kış…kış…
Göydələnlər insanları insanlardan ayrır,
bəlkə də insanlıqdan.
Bu qədər yad içində,
Tək sən idin doğma olan
Ötüb keçən günlərimi xatırladan.
Təmiz ürəkli adam,
Hər səni görəndə
Xəyalım uçardı taxta qapılı həyətimizə.
Heç orda qapımız da bağlı qalmırdı
Qonşuların bir açırdı,
biri örtürdü…
Səssiz qalmazdı küçəmiz
Uşaqların qəhqəhəsi,
Həyətlərdən yüksələn
“bayağı”mahnıların səsi.
Bilirdin ki, yaşayırsan.
Ağlasan səsini duyan olacaq,
Kimsə gəlib ayan olacaq.
Burda qapı qonşumu belə tanımıram,
Hərdən, kiməsə salam verirəm,
Kimdənsə Salam alıram.
Bu səhər pəncərəmi acdım
Ac pişiklərin miyoltusu,
Qurulan çadırın xışıltısı vardı.
Bir də hıçqırıb ağlayan uşaq səsi…
Babasına ağlayanYaşlı adamın son beşik nəvəsi.

ÜRƏYİM DƏNİZ DEYİL

Ürəyim dəniz deyil,
Dərdi sahilə vura.
Qocaldır ürəyimi
Dərdlərim yora-yora.

Bəzən məlhəm ürəyə,
Bir narin insan səsi.
Hər vaxt çatır köməyə,
Dostun varam kəlməsi.

Ağıl çəkdiyi fikrin,
Yükün ürəyə salır.
Ürəyi tərk edənin,
İzi ürəkdə qalır.

Ürəyin qidasıdır,
Sevgi, xoş söz, xoş dilək.
Ürəyin tək çarəsi,
Ürəyi sevən ürək.

ŞƏHİDLƏR UNUDULMAZ

Torpaq üstə isti qan,
Tapılar qisas alan!
Gənc ömrü nakam qalan,
Şəhidim unudulmaz,
Şəhidlər unudulmaz.

Səsləndikcə hər adı,
Dinməz ana fəryadı.
Hələ gözü yoldadı,
Şəhidim unudulmaz,
Şəhidlər unudulmaz.

Gözləyin qisas günün,
Mərd oğlu çox bu elin.
Qırar düşmənin belin,
Şəhidim unudulmaz,
Şəhidlər unudulmaz.

Sahibsiz deyil vətən,
Sarsılmaz hər zərbədən.
Vətənə canın verən,
Şəhidim unudulmaz,
Şəhidlər unudulmaz.

ÜRƏYİM BARLI TORPAQ

Ürəyim barlı torpaq,
Bir dərddən min bitirər.
Sevinclə qalxan duam,
Geriyə qəm gətirər.

Kimin toyuğuna kış
Kimə qarğış etmişəm?
Dərdliyə həmdərd olub,
Hər dadına yetmişəm.

Düzünü, Allah bilir,
Bəlkə də günahım var.
Dar günün aydınlığı,
Deyiblər geniş olar.

Günəşdən parça qopub,
Düşəcək bəxtimizə.
Bəlkə hardasa gizli,
Mükafat var səbrimizə.

***

İlahi, sən bilirsən,
Yaşadığım hər nə var
Yük oldu ürəyimə.
Verilən o qədər vəd,
Yetmədi köməyimə.
İçimdə dəli fırtına
Gözlərim qara bulud
İlahi, min arzumdan
Birinin yolunu aç…

HƏYATA YARI YAMAĞAM

Elə tutubdu tərsliyim,
Ağlamağa ərinirəm.
Mən yetimin fağır qızı,
Bəxti yavər görünürəm.

Ruhumda bir yorğunluq var,
Yükü ürəyimi əzib.
Deyingənəm bu aralar,
Öz anam da məndən bezib.

Dua etdim duyulmadı,
Əlim ətəyimə düşdü.
Günahlarım yuyulmadı,
Ölüm gəlib, son görüşdü.

Neçə ildi öyrəşməmiş,
Həyata yarı yamağam.
Hamı ev sahibi gəlmiş,
Bu dünyaya mən qonağam.

***

Başıma nə yaxşı şey gəldisə,
Burnumdan gəldi.
Yaxama yapışdı
pis olan hər kəs,
Gözümü dəldi…
Haqsızlıqlar yordu məni,
Haqq görür dedim, durdum.
-Günahkarsan!
dedikləri hər şeydə dupduruydum.
Ahlarla yandı qəlbim,
İçimdən yıxıldım, içimdən çökdüm.
Allah yazmayan dərdi,
İnsanlar verdi çəkdim.

YUXUDAN DURDU ÇOXU

Yenə elə bu gecə
içimə ağlamışam,
Hıçkırtım öz içimdə,
Göz yaşıma boğulub.

Səsləşib sükutumla,
Gecənin kor sükutu.
Zülmətin qucağına
Yeni bir “mən”doğulub.

Fikirlər tikan kimi
Dəlir-deşir ruhumu,
Çəkilmək bilmir bir an,
Gözümün yorğunluğu.

Səhər Azan səsilə
Gözümə gələn yuxu,
Bu nə vaxtın gəlişi?!
Sən də gecikdin mənə,
Yuxudan durdu çoxu.

***
Saçını yola tökən söyüd ağacı,
Qovuşmayan yolS
onu cığır.
Sevincdən doğan acı
Qanadı qırıq arzular.
Yüklənmiş beyin
Beyindən didərgin ağıl.
Gerçək həyat,
Gerisi nağıl.

QÜRBƏTƏ DAŞ KİMİ DÜŞDÜK

Qürbətə daş kimi düşdük,
Yerimiz çox ağır oldu.
Vətənsiz dilimiz gödək,
Bəxtimiz də fağır oldu.

Vurdular düz sinəmizdən,
Vətənsizlik adlı dağı.
Bir otağa sığışdıq biz,
Yurdu talan etdi yağı.

Balalar qaçqın doğuldu,
Babalar da qaçqın öldü.
Neçə evsiz cavanların,
Eşqi qəlbinə gömüldü.

Hər kim çəkir həsrətini,
Dilində kəlməsi ahdır.
Bu qədər ağrı acıya,
Dözüb-dözüb axırda.
Vətənsiz ölmək günahdır.

Emin PİRİ.”Birinci məktub”

Birinci məktub
Bir az əsmər, bir az günəş-şokolad qız,
sən gedəli
Burda şirniyyatların dadı qaçıb.

Venesiyanın suları
gecələr pıçıldayırmı qulağına
Sumqayıtın yalnızlığını?

Heç gördünmü
Eşqə qalxmışam desin kimsə?
Hamı düşdü,
düşdü.

Düşmək qalxmaqdı
necə ki, Yusifi endirdilər
qalxmasıyçün
Allahın eşq quyusuna.
Sən də mənim eşq quyumsan
balıqların Marian zirvəsi kimi.

Ayaqlarımın addımlamağı
əllərimi aldatmaqdı
səcdə edir getdiyin yollara.
Üzümü hara tutum dua edəndə
Məkkəyə, Vatikana
Yoxsa Venesiyaya?

Bədənimdən ayrı düşən ayaqlarım,
“Axilles dabanı”msan.
Kişilər qadınsız yeriyə bilməz bu həyatı.

Günəşə həsrət mamırlar
ayağına dolanıb yalvarırmı
getmə, qal, əsmər günəş-deyə?!

Üzük yerinə
öpsəmmi barmağından?!

…bəlkə də, bir itimiz olar,
adını Kio qoyarıq.
Sevgi dilində danışır itlər-
elə mənim dilimdə.
Çox yorulmuşam, şokolad qız…
Bu həyatdan nə doydum, nə də bezdim.
Yoruldum,
yoruldum, şokolad qız.

Aldadasan hamını…
Elə özünü də
Tanrını da
Onun yazdığı 75 illik ömrü də
33 yaşında
atasan özünü
dənizin qolları arasına.

Cırasan alın yazısının qalan səhifələrini
balıqlar öpə gözündən,
yosunlar anantək bələyə səni.
Allah da köks ötürüb deyə:
“Bağışla.
Bağışla məni”.

Mənim gücüm çatan iş deyil bu iş,
alın yazısında proqnozlarım
özünü doğrultmur buralarda heç…

İkiəlli yapışıb tavandakı ipdən
özünü asan gəncin kölgəsi.
Körpüdən ölümünə tərəf boylanan
bir başqasının da kölgəsi
boğulub dənizdə çoxdan…
Kölgəmiz cəsarətli çıxır özümüzdən.

Yuxularımız necə
Onlar da yazılıb alın yerinə?!
Şeytan Allahın,
gecə gündüzün,
yuxular həyatın
sən mənim kölgəmsən.

Kitabxanada “Nəsimi ili” çərçivəsində növbəti tədbir

Bakı Şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) M.Ş.Vazeh adına Mərkəzi Kitabxanasında böyük Azərbaycan şairi İmadəddin Nəsiminin anadan olmasının 650 illik yubileyi və “Nəsimi ili” ilə əlaqədar pleykast hazırlanıb.

Kitabxanadan AZƏRTAC-a bildirilib ki, pleykast da İmadəddin Nəsiminin fotoşəkli, şairin kitabı, üzərində fotoşəkli olan xalça, 600 illik yubileyi ilə əlaqədar buraxılmış poçt markası, Bakı şəhərində ucaldılan heykəli, şairin Hələbdəki (Suriya) məzarı və “Nəsimi” metrostansiyasının kollajının fonunda 17 aktiv nöqtə yerləşdirilib.

Burada “Azərbaycan şairi İmadəddin Nəsiminin 650 illik yubileyinin qeyd edilməsi haqqında” və “Azərbaycan Respublikasında 2019-cu ilin “Nəsimi ili” elan edilməsi haqqında” Prezidentin sərəncamları, Nəsimi haqqında Azərbaycan və rus dillərində məlumat, Nəsimi yaradıcılığı haqqında, böyük şair-mütəfəkkirin həyatı haqqında 10 maraqlı fakt, “Nəsimi” kinofilmi, nəsimişünas Səadət Şıxıyevanın araşdırmaları, Kamran Yunisin səsləndirməsində Nəsiminin “Hardasan” qəzəli və s. yer alıb.

Mənbə: azertag.az

Mədəniyyət naziri Lənkəran şəhərində vətəndaşları qəbul edəcək

Mərkəzi icra hakimiyyəti orqanları rəhbərlərinin 2019-cu ilin aprel ayında şəhər və rayonlarda vətəndaşların qəbulu cədvəlinə əsasən mədəniyyət naziri Əbülfəs Qarayev aprelin 22-də saat 11:00-da Lənkəran şəhərində vətəndaşları qəbul edəcək.

Nazirlikdən AZƏRTAC-a bildirilib ki, şəhərdəki Mədəniyyət Mərkəzində ( Lənkəran şəhəri, Zərifə Əliyeva küçəsi, 99 ) keçiriləcək qəbulda Astara, Lerik rayonlarından və Lənkəran şəhərindən olan vətəndaşlar iştirak edəcəklər.

Vətəndaşlar nazirliyin mct@mct.gov.az elektron poçt ünvanı, e-services. mct.gov.az elektron xidmətlər saytı, telefon məlumat sistemi (çağrı mərkəzi): 147 və ya (012) 493-92-17 (əlaqələndirici şəxs: Pərviz İsgəndərli – Regional siyasət şöbəsinin müdiri) və (012) 493-55-21 nömrəli telefonlar vasitəsi ilə qəbula yazıla bilərlər.

Qəbula gəlmək istəyən vətəndaşların, həmçinin yuxarıda adları qeyd olunan rayonların mədəniyyət şöbələri ilə əlaqə saxlamaları xahiş olunur.

Mənbə: azertag.az

Bakı Musiqi Akademiyası bəstəkarlar üçün romans müsabiqəsi elan edib

Ü.Hacıbəyli adına Bakı Musiqi Akademiyasının təşkilatçılığı ilə bəstəkarlar üçün “Nəsimi romans” adlı respublika müsabiqəsi elan olunub.

AZƏRTAC xəbər verir ki, “Nəsimi ili” çərçivəsində reallaşan müsabiqə gənc bəstəkarları şairin irsi ilə tanış etmək, gələcək fəaliyyətlərində peşə inkişafı, yeni musiqili dil və onun inkişaf yollarını axtarmaq məqsədi daşıyır.

Müsabiqədə 20-35 yaşarası akademik səviyyədə bəstəkarlıq təhsili olan, habelə bəstəkarlıq ixtisası üzrə məzun olan gənc bəstəkarlardan ibarət Azərbaycan respublikasının vətəndaşları iştirak edə bilərlər.

Müsabiqənin əsas ideyası Azərbaycan xalqının ümumbəşər mədəniyyətinə bəxş etdiyi qüdrətli söz ustası Nəsiminin poeziyasının gənc musiqiçilər tərəfindən öyrənilməsi, romans janrında müasir repertuarların yaradılmasıdır.

Müsabiqənin birinci mərhələsi 23-24-may tarixlərində reallaşacaq.

Müsabiqənin ilk mərhələsində gənc bəstəkarların 4-8 dəqiqəlik Nəsiminin sözlərinə yazılmış bir romans ifa ediləcək və münsiflər heyətinə təqdim olunacaq.

Müsabiqənin ikinci mərhələsi 29-30 may tarixlərində keçiriləcək. Müsabiqədə iştirak etmək istəyənlər

nasimicompetition@gmail.com elektron ünvanına mayın 10-dək əsərlərin notlarını və öz tərcümeyi-hallarını göndərməlidir.

Sonda qaliblər pul mükafatı və diplomla təltif olunacaq.

Mənbə: azertag.az

Məhəmməd FÜZULİ.”Məni candan usandırdı, cəfadan yar usanmazmı?”

Məni candan usandırdı, cəfadan yar usanmazmı?
Fələklər yandı ahimdən, muradım şəmi yanmazmı?

Qəmu bimarinə canan dəvayi-dərd edər ehsan.
Nəçin qılmaz mənə dərman, məni bimari sanmazmı?

Qəmim pünhan tutardım mən, dedilər yarə qıl rövşən
Desəm, o bivəfa bilməm, inanarmı, inanmazmı?

Şəbi-hicran yanar canım, tökər qan çeşmi-giryanım
Oyadar xəlqi əfğanım, qara bəxtim oyanmazmı?

Güli-rüsxarinə qarşı gözümdən qanlı axar su,
Həbibim, fəsli-güldür bu, axar sular bulanmazmı?

Degildim mən sənə mail, sən etdin əqlimi zail,
Mənə tən eyləyən qafil səni görcək utanmazmı?

Füzuli rind ü şeydadır, həmişə xəlqə rüsvadır,
Sorun ki, bu nə sevdadır, bu sevdadan usanmazmı?

Azərbaycan Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrı əməkdaşlarının təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Azərbaycan Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrı əməkdaşlarının təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Azərbaycan Respublikası Konstitusiyasının 109-cu maddəsinin 23-cü bəndini rəhbər tutaraq qərara alıram:

Azərbaycan Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrının 90 illik yubileyi münasibətilə və Azərbaycanda teatr sənətinin inkişafında xidmətlərinə görə aşağıdakı şəxslər təltif edilsinlər:

3-cü dərəcəli “Əmək” ordeni ilə

Qasımov Tariel İsgəndər oğlu

“Tərəqqi” medalı ilə

Babayeva Məsumə Mustafa qızı
Babayeva Sona

Əliyev Rahib Səyidağa oğlu

Əsədov İsa Qadir oğlu

Hüseynova Kəmalə Müzəffər qızı

Muradxanlı Ələsgər Calal oğlu.

İlham Əliyev
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti
Bakı şəhəri, 10 dekabr 2018-ci il.

Mənbə: http://www.president.az

“Açık Kara” dergisinin 9. sayısı yayında

AYPARA MEHMAN.”HOŞÇA KAL”

Madem bu aşkı burda bitirelim diyorsun
Bağrıma taş basıp ta giderim ben hoşçakal.
Bana ceza olarak kestiğin ayrılığın
Faturası ne ise öderim ben, hoşçakal.

Demek taşıyamadın ağır geldim soluna
Tak hadi öyle ise başkasını koluna
Nasıl olsa bu ömrü hasretinin yoluna
Sineyi gere gere adarım ben, hoşçakal.

Sen de gururlusun ya asla dönme sözünden
Düşürüver bir zaman sakındığın gözünden.
Korkma beddua etmem git ellerin izinden
Şu kalbimi teselli ederim ben hoşça kal

Duyduğum her türküde kokun burnumda tüter
O an kim bilir özlem beni nelere iter
Can özüm, sen rahat ol, sen rahat uyu yeter
Acının en hasını tadarım ben, hoşçakal.

Ahmet YALÇINKAYA.”Tuş üstünde savrulan”

öyle aç şaşkın akıl, öyle aç şu meçhule
ince turuncu şafak sanır elvan sarayı
varlık listede bir ad mesaj kanatlı sayı
dijital kancalarda ışık gelince dile

tuş üstünde parmağın açtığı gizli geçit
Cehennem’den çukur mu, Cennet’ten bir bahçe mi?
Kâinatı gezmeyi hayal ettiğim gemi
bakarım loş ekranda beni çevreleyen çit

dünya küçülmüş artık uzaklar yakın olmuş
ataların töresi kodlamada bîçare
dünde mi yarında mı sorsaydım yeni yâre
bunca vurgun köleyi nereden nasıl bulmuş

meğer altın saçıyla ahu bildiğimiz yar
foton huzmelerinde seyreden cadı imiş
bizi bu hale koyan sanal yaftalı yemiş
bir de pikselli zindan gizemli siber diyar

ninemin masalları gitti ah, modern masal
ne kadar da çetrefil, ne kadar korkutucu
katili kral yapar işte mızrağın ucu
gerçek kaçmış dağlara… aklım sen de hoşça kal

Murat YARAMAZ.”İnternet hayatımız, hayatımız internet”

İnternet olgusunun hayatımıza girmesiyle, gerçek dünya ile bağlantılı ancak bir o kadar da gerçek dünyadan bağımsız bir dünyanın içinde yaşamaya başlamış olduk. Kendine ait kuralları, psikolojisi ve coğrafyası olan bir dünyanın içinde… İnternetin dünyaya gelme süreci ve ülkemizde kullanılmaya başlandığı tarihe bir göz atıp, ardından istatistiksel bilgileri inceleyerek devam edelim.

●1960 yılında Amerika Birleşik Devletleri hükümeti sağlam ve özel bir bilgisayar ağı kurmak için çalışmalara başladı.

●1969’da ABD Savunma Bakanlığı ARPANET askeri ağını kurdu.

●1971’de Roy Tomlinson ilk maili attı.

●1980’lerde Ulusal Bilim Vakfı yeni bir ABD omurgasının finansmanı için toplandı

●1985 yılında internet kullanılmaya başlandı.

●1990’da Sir Tim-Berners Lee tarafından ilk web sitesi hazırlandı.

●1991 World wide web kullanıma sunuldu.

●30 Nisan 1993’te CERN tarafından WWW ön eki ile İnternet kamunun ulaşabileceği şekle getirildi.

●12 Nisan 1993 tarihinde ODTÜ’den Ankara-Washington arasında kiralık hat ile Türkiye’de ilk İnternet bağlantısı gerçekleşti

9 noyabr – Azərbaycan Dövlət Bayrağı Günü

Müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin rəmzlərindən biri də üçrəngli bayrağımızdır. Himnimiz, gerbimiz kimi bayrağımız da müstəqillik tariximizin varislik ənənəsinin təsdiqidir. Bayraq həm də dövlətimizin, bütövlükdə, xalqımızın gələcək yolunu müəyyənləşdirən bələdçidir. Milliliyi, dini inancımızı və müasirliyi təcəssüm etdirən bayrağımız azərbaycanlılara öz soykökünü xatırladır, üzərində dalğalandığı torpağın qədimliyini göstərir. Bu gün ən yüksək zirvələrdə dalğalanan üçrəngli bayrağımız Azərbaycan dövlətinin gücünü və xalqımızın milli birliyini nümayiş etdirir.
Dövlət bayrağımız 1918-ci il noyabrın 9-da Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti Hökumətinin iclasında qəbul edilib və 1920-ci ilin aprel ayınadək dövlət statusuna malik olub. Həmin bayraq 70 ildən sonra 1990-cı il noyabrın 17-də Naxçıvan Muxtar Respublikası Ali Məclisinin sədri Heydər Əliyevin təşəbbüsü və rəhbərliyi ilə keçirilən sessiyada Naxçıvan Muxtar Respublikasının dövlət bayrağı olaraq təsdiq edilib. 1991-ci il fevralın 5-də Azərbaycan Respublikasının Ali Soveti “Azərbaycan Respublikasının Dövlət bayrağı haqqında” Qanun qəbul edərək onu dövlət bayrağı elan edib.

1991-ci il oktyabrın 18-də “Azərbaycan Respublikasının dövlət müstəqilliyi haqqında” Konstitusiya Aktı ilə Azərbaycan Respublikası Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin varisi kimi onun dövlət rəmzlərini, o cümlədən dövlət bayrağını bərpa edib. 2004-cü il iyunun 8-də “Azərbaycan Respublikası Dövlət bayrağının istifadəsi qaydaları haqqında” Azərbaycan Respublikasının Qanunu ilə bu sahədə qanunvericilik bazası təkmilləşdirilib.

2009-cu il noyabrın 17-də Prezident İlham Əliyev “Azərbaycan Respublikasının Dövlət Bayrağı Gününün təsis edilməsi haqqında” Sərəncam imzalayıb. Həmin il dekabrın 4-də isə Milli Məclis noyabrın 9-nu Dövlət Bayrağı Günü kimi rəsmiləşdirib.

Müstəqilliyini bərpa etdikdən sonra Azərbaycanın dövlət bayrağı milli suverenliyin simvolu kimi ölkəmizin bütün vətəndaşları üçün müqəddəs dövlətçilik rəmzlərindən birinə çevrilib. Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin yadigarı olan bu bayraq xalqımızın azadlıq məfkurəsinə, milli mənəvi dəyərlərə və ümumbəşəri ideallara sadiqliyini nümayiş etdirir.

Azərbaycan Respublikasının dövlət bayrağı bərabər enli üç üfiqi zolaqdan ibarətdir. Yuxarı zolaq mavi, orta zolaq qırmızı, aşağı zolaq yaşıl rəngdədir. Mavi rəng – Azərbaycan xalqının türk mənşəli olmasını, qırmızı rəng – müasir cəmiyyət qurmaq, demokratiyanı inkişaf etdirmək istəyini, yaşıl rəng – islam sivilizasiyasına mənsubluğunu ifadə edir. Qırmızı zolağın ortasında bayrağın hər iki üzündə ağ rəngli aypara ilə səkkizguşəli ulduz təsvir edilib.

Mənbə: http://ataturk.az

Mingəçevir Dövlət Dram Teatrı əməkdaşlarının “Tərəqqi” medalı ilə təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

Mingəçevir Dövlət Dram Teatrı əməkdaşlarının “Tərəqqi” medalı ilə təltif edilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı

İlham Əliyev
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti
Bakı şəhəri, 16 oktyabr 2018-ci il.

Mənbə: https://president.az

Ahmet DİVRİKLOĞLU.”YAKARIŞ”

Es bağrıma bâd-ı sabâ
Yanan bu can küle dönsün
Koşuyorum bir seraba
Bahtım çölde Nil’e dönsün.

Arınayım kibirimden
Tüyce hafiflesin beden
Nefsim beni bitirmeden
Yaban olup ele dönsün.

Eğilmesin darda başım
Hicrandadır gönül kuşum
Sineme akan gözyaşım
İstiyorum sele dönsün.

Semaya açık elinden
Duam uçsun zar-ı demden
Teslim olan benliğimden
Giden nefis köle olsun.

Bir lokma bir hırka yeter
Gönül sazım figan eder
Kopmadan sazta perdeler
Hak Hak diyen tele dönsün.

Tufan yeter, Hakk’a yürü
Ol artık bir gönül eri
Taa… kal-u beladan beri
Bülbül gönlün güle dönsün.

İlham MİKAYIL.”Qocalır”

Zaman tələsdirir qovur insanı,
Baxıb bu həyata dövran qocalır.
Duyub düşündükcə ömrün sonunu,
Saçları ağarır, insan qocalır.

Həyat insanların üstünə cumur,
Əl əli yuyanda əlüzü yumur.
Görən bu həyatda insan nə umur,
Baxıb min arzuya güman qocalır?!

Əyrini düz sayır, düzü də əyri,
Allah cüt yaradıb”Şəri və xeyri”.
Bircə bu dünyada yalandan qeyri,
İnsana baş əyən zaman qocalır.

Bəşər yox olubdu qandal qolunda,
İblislər əyləşib sağı-solunda,
Həyatın çıxılmaz çətin yolunda,
İnsanı dərk edib qanan qocalır.

Rafiq ODAY.”Bu əruz adlı dərin nəhridə kim var gəlsin”

Bu əruz adlı dərin nəhridə kim var gəlsin,
Adbaad söyləmirəm, bəhridə kim var gəlsin.

Dünyanın gərdişi bu – hər zaman hökmdə qalar,
Göy ilə yer arası dəhridə kim var gəlsin.

Od salar xanəsinə, könlünü qəhrdə tutar,
Zili qəmdi, bəmi qəm, qəhridə kim var gəlsin.

Nicat Allah işidir – yönünü əzmlə çevir,
İxfa*nı pünhan elə, cəhri*də kim var gəlsin.

Ya gələ meydan aça Odaya hökmlə, ya da
Əl sıxıb təslim ola, fəxr edə – kim var gəlsin!

*Asta səslə edilən qiraətə “ixfa”,
uca səslə edilən qiraətə “cəhr” deyilir.

Xalq şairi Vaqif SƏMƏDOĞLU.Şeirlər

Şeirlər

Son gecədir bu gün yenə…
Nəyin istisindən yananlar…
Bir cüt ayaqqabı…
Qağayı, axtar məni…

Anara

Birlikdən və tənhalıqdan…
Bu payız da başlandı…
Eşidirsənmi?..
Mühit içində…
Ədalarından çaşdığım qadın…
Ev. Özgə otağının kiri. Divarda Stalin…
Dənizdən ayrılmış qupquru qaya…
Əyrin-üyrün, dar küçələrin…
Doğuldum 1939-da…
Uşaqkən ölənlərin…
Bax bu kitabı da oxuyub…

Füzuliyə

Qış gələndə…
Sən mənim doğma anamsan, Azadlıq…
Vicdan kirəsi tək gəlir evimə…
Olan-qalan yayımızı…
Bir gün dəli olacağam…
Əlimi uzatdım…
Uşaqlığımın meşəsində…
Mən ölən gün…
Mənə bir az yağış…
Bir gün səslənəcək bu telefon…
İlahi, hansı dildə yalvarım sənə?..
Kağızın üstünə düşüb…
Ah çəkməyə bir yer…
İçən günlərimi sayır…

Aygünə

Ölüm bir gün də tək qoymur məni…
Allaha, bir də qadına…
Məni sevib ayrılmağa…
Salam, ata…
Bu əllər əvvəl-axır…
Ölüm ayağında yuyulan günah kimi…
Biz yox, Allah inanmır bizə…
Məzara bənzəyir yaxşı insan…
Yaman həzin, yanıqlı bir nəğmə kimi…
Dəlixanada axşamdır…
Bu yorğunluq nəyə bənddir?..
O əyri yol, tək vələs…
Saat neçədir, qumru…
Niyə görəsən adam bilmək istəyir…
Gözəl qızlardan, qadınlardan…
Mənə vətən yolu dar gəlir yenə…
Sabah kiminsə gözündə nifrət…

Yusif Səmədoğluna

İndi gileydən, güzardan…
O bayrağın kölgəsində…
Pis olmazdı yavaş-yavaş…
Günaha batmağım gəlib, ay Allah..
Polyak qızı, mən sənə…
Ömrümdə olmalıymış..

Astan QASIMOV.”Mehriban bacı”

Dolanım başına, mehriban bacı,
Bilirsən, qəribdir burada Asdan.
Başına qoymusan xınalıq tacı,
Bilirsən, qəribdir burada Asdan.

Sorsanız, məktubu yazdığım vaxtı,
Çobanın əzəldən yazılır bəxti.
Vətəndən ayrıram, bil ki, nə vaxtdı,
Bilirsən, qəribdir burada Asdan.

Ey bacı, qəlbinə gəlirmi günlər,
Dolansın başına şeyda bülbüllər.
Məni yada salsın qədir bilənlər,
Bilirsən, qəribdir burada Asdan.

6 may 1963-cü il. Orta məktəb.

Astan QASIMOV.”Övlad salamı”

Dolanım başına, mehriban Ata!
Eşit, mən söyləyim övlad salamı.
Dünyada olmusan Sən mənə pusa,
Eşit, mən söyləyim övlad salamı.

Adını çəkəndə titrəyir dilim,
Sən mənim əzizim, Sən mənim elim.
Sizdə mehman olub şeyda bülbülüm,
Eşit, mən söyləyim övlad salamı.

Vətənim olubdu qocaman Sibir,
Söyləyim qəlbimi Sən eşit bir-bir.
Asdanın salamı Sizə daimidir,
Eşit, mən söyləyim övlad salamı.

7 may 1963-cü il. Orta məktəb.

Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Yevgeni Juravlyovdan tərcümə

Doludur bu gecə ayın nuruyla,
Ağarır könlümün bəyaz yelkəni.
Ayazlı, şaxtalı qış günü belə,
Alışr könlümün həvəsi, eşqi.

Dumanlı günləri sovurub yelə,
Unudub dünyanın dərdi-sərini;
Çəkirəm duyğumun kövrək əlilə
Gözü görünməyən cizgilərini.

İtmir zərbələri uğursuz anın,
Bu ağrı-acını unutmaq çətin.
Gül açır sırası nurlu misranın,
Partlayır butası sözün, söhbətin…

Hoca Ahmed Yesevi.Muhteşem şiirler

Hikmet – 8

BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetlePaylaş
Sabah erken pazartesi günü yere girdim
Mustafa ya matem tutup girdim ben işte
Altmışüçte sünnet dedi işitip bildim
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Yer üstünde dostlarım matem tuttu
Bütün alem ‘Sultanım’deyip nara çekti
Hakk’ı bulan gerçek sufiler kanlar yuttu
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

“Elveda” deyip yer altına adım koydum
Aydın dünyayı haram kılıp Hakk’ı sevdim
Zikrini söyleyip yalnız olup yalnız yandım
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

‘Taha’ okuyup akşam ve geceler kaim oldum
Gece namaz gündüzleri oruçlu oldum
Bu hal ile yer altında daim oldum
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Altmış gece altmış gündüz bir kez yemek
Tan atana kadar namaz kılıp bir kez selam
Altmışüçte oldu ömrüm sonunda tamam
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Hakk Mustafa ruhu gelip oldu imam
Bütün varlık yer altında oldu köle
Çok ağladım Hakk Mustafa verdi müjde
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Mirac gecesi ‘Gözümün nuru evlad… ‘dedi
Elimi tutup ‘Ümmetimsin ümmet’ dedi
‘Sünnetimi sıkı tutasın gönüldaşım’dedi
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

‘Kıyamette yol kaybedersen yola salayım
‘Muhammed’ deyip susamış olsan elini tutayım
Evladım deyip elini tutup cennete girdireyim…’
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Ey dostlar bu sözü işitip şevkim arttı
‘Ümmet’ dedi, iç ve dışım nura battı
Nurunu salıp cemalini Hakk gösterdi
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Cemalini görüp ruhum uçup arşa kondu
Musa gibi varlığım tutuştu yandı
Mecnun gibi eş ve dosttan kaçıp saklandı
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Yer altında eziyet çektim çok zorluk
Döşek yastık taştan yapıp çektim sıkıntı
Ey dostlar bu dünyada yok dinlenmek
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Ta zorluk çekmedikçe vuslatı nerede? ..
Hizmet kılmadan hal derdi olmaz peyda
Can ve gönlünü kılmadıkça Hakk’a tutkulu
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Yer altına girdim ise kendimden geçtim
Gözümü açınca Mustafa’yı hazır gördüm
İsyan ve cefa eden ümmetlerin halini sordum
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

‘Ey evlad benden sorsan hani ümmet,’
‘Ümmet’ dedi göğsüm dolarak hasret yarası
‘Ümmet için çok çekiyorum Hak’dan külfet’
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Ümmetlerimin günahlarını her Cum’â affet
Alıp geleyim ya Muhammed sen bunu ayır
Ta ki ağlayıp secde eyleyim Tanrı ya affet
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Her Cum’a affet ümmetlerin günahını
Alıp geleyim ya Muhammed gör bunu
Ümmetlerin neler kılar Ahmed senin
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Ben melekten utanç duyarım ey ümmetim
Yaratan’dan korkmaz mısın düşük himmetim
Gece yatmadan ibadet etsen hoş devletim
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Yer altına girdim dostlar iradesiz
‘Amin’ deyiniz âl, ashab ve çehar-yar
Ümmetlerin suçunu bağışla Allah’ım
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Kul Hoca Ahmed ben ikinci defteri söyledim
İki alem eğlencelerini meye sattım
Ölmeden önce can acısının zehrini tattım
Mustafa’ya matem tutup girdim ben işte

Halim Nice Olur
BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetlePaylaş
Tatlı canımı versem,
Karanlık yere girsem,
Münker, Nekir’i görsem,
Şu halim nice olur?

Gidip kabre konunca,
Hemen geri dönünce,
Zor sual sorulunca,
Şu halim nice olur?

Gelse koca bir yılan,
Beni soktuğu zaman,
Aman Allah’ım aman,
Şu halim nice olur?

Yarın kıyamet günü,
Sorguya çekip beni,
Dense amelin hani?
Şu halim nice olur?

Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Hakim əmi, azadlıq” (Hekayə)

Gah birinci mərtəbədə yaşayan qonşusu – təxminən yaşı qırxı keçmiş qarınlı, üzü azca tüklü, qalın dodaqlı, burnu incə, uzunboylu yekəpər kişiyə, gah blokun çıxacağına, gah da bir az cəsarətini toplasa evinə; üçüncü mərtəbəyə aparacaq pilləkənlərə baxırdı. Anası onu çörək almağa göndərmişdi. Daha doğrusu, atası işə gecikdiyi günlər on yaşlı Nilufər onun əvəzinə yaşadığı beşmərtəbəli binanın altındakı marketdən çörək, artıq qalan pulla özünə şokolad, ya da saqqız alardı. Bir həftədən çoxdu çörək almağa könülsüz gedirdi. Hər səhər qorxduğu yekəpər qonşusu onu blokun ağzında qarşılayırdı. “Dayı” dediyi yekəpər o biri qonşular kimi baxmırdı ona…
Qonşu binada cavan gəlin var, qaranlıq düşənəcən tək yaşayır. Gecənin bir vaxtından sonra yenidən tənha qalırdı. Hər gün otağının pəncərəsindən və ya həyətdə rəfiqələriylə oynayanda, o cavan gəlini kimsə bahalı maşınla evinə gətirəndə görürdü Nilufər. Həyətdəki kişilər bu yekəpər kişi kimi baxırdı o gəlinə. Bu baxışlar o baxışlara çox bənzəyirdi. Yaşıdlarından bir az hündür olan Nilufər günlərcə onu gözləyən yekəpərin yanından keçəndə, kobud əliylə onun hələ yetişməmiş sinəsini koftasının üstündən əlləməyə çalışması qızı iyrəndirmişdi. Yekəpərin bir əli şalvarının cibində, bir əli qız uşağının sinəsində, qarnında gəzirdi. Qolsuz köynəyinin yaxasının üç düyməsini əvvəlcədən açıb tüklü sinəsini qıza göstərir, təzə düzəltdirdiyi dişlərini ağardırdı.
-Günorta gəl bizə, dayı sənə qonaqlıq versin. Xalidə xalan da evdə olacaq, qorxma…
Yazıq qız özünü yekəpərin əlindən bacardığı qədər tez xilas edər, çörəyi alandan sonra küçədən kiminsə binaya girməsini gözləyərdi ki, o adamla daxil olub, tez evlərinə qaça bilsin.
Nilufər iki daşın arasında qalmışdı. Anasına “Çörək almaq istəmirəm” desəydi, çox sual verəcəkdi. Atası neçə dəfə deyəndə eşitmişdi “Anası tərsdi”…
Bu gün yenə atası işə gecikmiş, yenə çörəyi Nilufər almalıydı. Anasından pulu aldıqdan sonra evdən çıxdı, qapını astaca örtməyə çalışdı, alınmadı. Unutmuşdu, seyf qapıydı, avtomatik özü bağlanır, açarın yoxdursa, kimsə içəridən açmalıdır.
Aşağı mərtəbədən qapının açılıb-örtüldüyünü eşidən qızcığaz qorxdu, pulu şalvarının cibinə qoyub qapını döydü. Elə bildi, yekəpər kişi gəlib qolundan dartacaq, evinəcən sürüyəcək. Uşaq yaddaşı güclü olur. Yekəpərin indiyəcən etdiklərini gözünün qabağına gətirəndə, qorxu vücudunu titrədirdi. Yasəmən qapını açdı, qızını əliboş gördü.
-Hələ çörək almamısan?
-Yadımdan çıxıb, pul içəridə qalıb.
-Göyərti də alarsan. – Yasəmən mətbəxə keçdi.
Hamamla mətbəx yanbayan olduğundan Nilufər üçün hamamda anasını gizlicə güdmək asanıydı. Anası eyvana paltarları sərməyə çıxanda mətbəx qapısını astaca örtdü, dovşan bəzəyi vurulmuş evdə geyindiyi şəpşəpinin birini götürüb evin qapısını açdı. Şəpşəpini qapıyla bağlanan yerin arasına qoydu. Asta addımlarla ikinci mərtəbəyəcən düşdü. Birinci mərtəbədən yenə açılıb-bağlanan qapı səsini eşitdi. Deyəsən, yekəpər onun aşağı düşməsindən əlini üzmüşdü. Nilufər yekəpəri yaşadıqları binaya yaraşdırmırdı. Bir gün qəfildən yekəpərin yoxa çıxması ən böyük diləyidir. Qızcığaz üç pilləkən də aşağı düşdü. Dili ağzında titrəyə-titrəyə ürəyində Allaha yalvarırdı. Əllərini iki döşünün arasında yumruq formasında birləşdirmişdi. Yekəpərin qapısı qonşu qapısıyla üz-üzəydi. Qapının yanına çatdı, nəfəs almağı saxladı. Dabanını qaldırıb pəncəsinin üstündə qapının yanından keçməyə çalışdı. Neçə il həbsdə yatmış, azadlığı həsrətlə gözləyən məhbus kimi hiss elədi özünü. Niyyəti baxışları qədər qorxulu olan yekəpərin ucbatından uşaq düşüncəsini də itirmişdi. Yaşıdlarıyla oynamaq da istəmirdi.
Qapı açıldı, yekəpər qonşu qapı ağzında göründü.
-Sabahın xeyir, gözəlim. – Kobud səsiylə getmək istəyən uşağın ayaqlarını dayandırmağa məcbur etdi.
Qorxu elə hissdir ki, ya getmək istəyərsən, gedə bilmərsən, ya elə bilərsən ayaqların yerli-dibli yoxdur, ya da ürəyinin dayanmasını arzulayarsan.
Nilufər yekəpərə baxdı. Qız onun gözlərində niyyətini, o, isə qızın gözlərində qorxunu oxudu.
Nilufər ayaqlarını tərpədə bilmirdi. Göz bəbəkləri böyümüşdü. Əclaf yenə dişlərini ağartmış, yenə ağzında dili göbəyiylə birlikdə səssiz hərəkət edirdi. Bu dəfə yekəpər istəyini bir az da qabartdı. Astaca qıza yaxınlaşdı, kobud əlləriylə uşağın çanağını sığalladı.
-Pambıqdır. Bu dəfə səni buraxmayacam. – deyib qəfildən qızın belini qucaqladı, hərəkətsiz ayaqlarını yerdən göyə qaldırdı.
Qorxusu Nilufəri qışqırmağa sövq etdi. Necə qışqırdı, qızcığaz özü də anlamadı, yekəpər də… Hər dəfə qıza toxunanda hədələmək susması üçün birinci silahıydı. Bunu gözləmirdi, cəld qızı yerə atdı, evinə girib qapısını bağladı. Qızın iki qıçının arasından boz şalvarının islandığı açıqca bilinirdi. Hər səhər Nilufər anasının tapşırığıyla iki stəkan su içirdi. Rahatladıqca qız döşəməyə baxır, sidiyi beton pilləkəndən pilləkənə süzülürdü. Ayağa çətinliklə qalxdı, axsayırdı. Axsaya-axsaya pilləkənləri bir-bir yuxarı çıxdı. Evin qapısı bağlanmamışdı. Qapının ağzına gələndə dizləri büküldü, taqəti qalmamışdı, səsli ağladı. Yasəmən qızının səsinə mətbəxdən çıxdı. Şəpşəpini ayağıyla kənara çəkib qapını tam açdı. Qızını yerdə görəndə həyəcandan dili-dodağı əsdi.

-Nili, sən niyə yerdəsən? Nə olub?
Nilufər anasına cavab verəcək halda deyildi. Anası onu ayağa qaldırmaq üçün qolundan tutdu.
-Hamama keç. Sakitləş, ağlama.
Nilufər anasıyla hamama keçdi, qızının axsadığını görən ananın ağlına pis heç nə gəlmədi.
-Harda yıxılmısan?
Nilufər yenə cavab vermirdi. İslatdığı şalvarına baxırdı. Yasəmən hamamdan çıxdı, bir qədər keçdikdən sonra əlində iki dərman, bir stəkan suyla qayıtdı.
-Bunu iç, özünə gəl. Rəngin-urfun da qaçıb.
Nilufər anasının dediklərini edirdi. Onun istəyiylə şalvarını, güllü tumanını çıxartdı. Ana suyla qızını beldən aşağı yuduqdan sonra məhrəbanı belinə doladı. Mətbəxə keçdilər. Qız stulda oturana qədər ağlayırdı, danışa bilmirdi. Yasəmənin narahatçılığı artırdı. Qızı yıxıldığına görə ağlayana oxşamırdı.
-Qızım, nə oldu axı? De görüm kim qorxudub səni?
Qız susduqca ana təmkinini pozmamağa çalışırdı, suallarını təkrarladı.
-Nili, mənə bax. Bax mənə… Nə olub? Kimdən qaçmısan?
Qız anasının gözlərinə, sonra sağa əyilib evin qapısına baxdı. Bağlı olub-olmadığını dəqiqləşdirmək istəyirdi.
-A-na…
-Haycan
Nilufər anasını qucaqlayıb başını qarnının üstünə qoydu, yenidən ağladı. Yasəmənin hövsələsi daralırdı.
-Qızım, nə olub? Qorxma, danış. Atanı çağıracam, qorxma.
Yasəmən qızının gözlərinə baxdı.
-Anan qurban, de görüm nə olub?
Nilufər içini çəkə-çəkə dedi:
-Ana, aşağıdakı dayı məni …
Anası gözlərini bərəltdi:
-Hansı dayı? – Qızının cümləsini bitirməyinə hövsələsi çatmadı…
Yasəmən ərinin axşam gəlməsini gözləyə bilmədi. Aşağı düşüb “Şərəfsiz” dediyi qonşusunun da payını verə bilməzdi. Qızının adına söz gələ bilərdi. Şəhərdə insanlar arasında baş verənlər tez unudulur, bilirdi. Yenə də olmaz. Heç kim qızının başına gələnlərdən xəbər tutmamalıdır. Adamı ikisi istəyəndə, üçü istəmir. Bax, o üçü heç vaxt heç nəyi unutmayacaq. Lap istəməyən üç adam da hər şeyi başa düşdü. Yasəmən qadınıydı, yekəpərə güc gələ bilməzdi.
Ev telefonuyla ərini yığdı. Əvvəlcə sakit, sonra ağlayaraq danışır, üstəlik, yumruğuyla sağ budunu yüngülcə döyəcləyirdi.
Nilufər başqa şalvarı əynində, yatağında əyləşmiş düşünürdü. Daha ağlamırdı. Atasının onu danlayıb-danlamayacağını fikirləşirdi. Anasına deməkdə düz hərəkətmi elədi? Bəs deməsəydi? Qonşudakı gəlini gözünün qabağına gətirdi… Xəyalında ancaq o canlanırdı.
Bir saat keçməmişdi, Nilufərin atası binaya daxil oldu. Birinci mərtəbədə ayağını saxladı. Yekəpərin qapısının ağzındakı döşəməyə baxdı. Döşəmədən qızının sidiyi hələ də qurumamışdı Qan atanın başına vurdu. Pilləkənləri bir-bir qalxdı, evinin qapısını ara vermədən döyürdü. Yasəmən qapını açan kimi yalvarmağa başladı. .
-Qurban olum, Turan…
Turan qoluyla arvadını itələdi.
-Çəkil.
Mətbəxə keçib stolun üstündən bıçağı götürdü. Qapının ağzında Yasəmən qabağını kəsdi.
-Qurban olum, Turan, qoy o bıçağı yerə. Sonra hamı biləcək, qızımızın adına söz gələcək.
-Düzünü de, qıza toxunub eləməyib? Bax ha, Yasəmən, mənə yalan danışma. Düzünü de.
Turan suallarına ürəyinəyatan cavab eşitmək istəyirdi. Qızı otağında ona baxırdı. Turanın gözü qızına sataşdı, susdu. Nilufər ağlayırdı. Atasından utanırdı, yenə də gözlərinə dik baxmaya bilmirdi. Yasəmən ərini sakitləşdirmək, bıçağı əlindən almaq üçün danışırdı.
-Qurban olum, tutaq ki, onu öldürdün. Hə, nə olacaq? Sən türməyə düşəcəksən, hamı biləcək. Sonra bizi barmaqla göstərəcəklər. Mən sabah o vırılmışın arvadıyla danışaram. Ya onlar köçər, ya da biz. Qonşu binada yaşayan gəlini də deyirlər pis yola çəkiblər. Hamımız ona ağzımıza gələni demirikmi? İstəyirsən qızımız da onun kimi olsun?
Turan qızına baxıb susurdu, gələcəkdə onu hansı fəlakətlərin gözləyəcəyini gözünün qabağına gətirdi. Qızını qonşuluqdakı gəzəyən gəlinin yerinə qoydu. Yekəpərin onun qolundan tutub evinə apardığını, qızının gülüşlərini təsəvvür elədi. Təsəvvür elədi və iyrəndi.
-Nə danışırsan, az sən? Çəkil qabağımdan.
-Yalvarıram əlini mundarın qanına bulama.
-Öldürməyəcəm, başa salacam. Ya o, ya biz.
-Onu başa salmaq olar? Ayı boydadır.
Nilufər xəyalında yekəpərlə atasını müqayisə elədi. Atası ortaboy, qoldan elə də güclü kişi deyildi. Yekəpərin dərsini necə verəcəkdi? Atası anasının yalvarışlarına məhəl qoymadı, əlində bıçaq evdən çıxdı. Anası onun arxasınca qaçdı. Seyf qapının örtülməsiylə qızcığazın çömbəlib dizinin üstündə oturması bir oldu. Baş barmağının dırnağını yeyərək qapının o tərəfində baş verənlərin nəticəsini gözləməyə başladı.
Turan qonşusunun qapısını yumruqlayırdı.
-Aç qapını, ay oğraş. Aç… Şərəfsiz…
Yasəmən onu sakitləşdirmək üçün əliylə ağzını yumurdu.
-Ay Turannn…. Sus, camaatdan ayıbdı.
Turan arvadının əlini itələdi
-Səndə çəkil o tərəfə.
Qapı açıldı, yekəpər qonşu evdən çıxdı. Arvadı da qapı ağzında dayandı.
-Nə olub ə? Meşədəsən?
Turan bıçağı yekəpərin qaraciyərinə vurdu. Bir zərbədən nəfəs almağı çətinləşdi. Turan üç-dörd iri addım geri, blokun qapısınacan getdi.
-Nə iş gördün, Turan? – Yasəmən əlləri havada yekəpərə baxırdı, Yekəpərdən əvvəl onun siması meyid rəngi almışdı.
Yekəpər bıçağın sapından yapışdı. Bıçağı çıxarmağa çalışırdı, bacarmadı, sağ böyrü üstə bağıraraq yerə sərildi. Ağzından axan qan qurumamış sidiyin üstünə axdı. Gözləri sidik izinə, axan qanına baxa-baxa qaldı, əbədi bir nöqtəyə zilləndi.
Yekəpərin arvadı barmaqlarıyla çənəsini sıxıb qışqırmağa başladı. Gözlərini Turana zilləyib:
-Qatil… Qatiiil… – qışqırırdı.
İndiyəcən ona xoş gün göstərmədiyi ərinin yoxluğuna görə fəryadı onu eşidənləri yavaş-yavaş meyidin ətrafına yığdı. Turan qaçmamışdı. Hamı kimi polisin gəlməyini gözləyirdi…
Nilufər otağında ədyalını başına çəkib üzünü gizlətməyi özünə çıxış yolu bilirdi. Yorulmuşdu, evlərinə gələn qonşular onu soruşur, qohum-əqrabalar üzünə yazıq-yazıq baxırdılar. Təsəlli etmək üçün deyilən xoş sözlərin, yekəpərin arxasınca oxunan lənətlərin heç birini səmimi qəbul eləmirdi. Axı birinci mərtəbədən onun qapısı ağzından keçən yeganə uşaq o olmamışdı. Bəlkə onların da qızları əlləşdirilib, oğlanlarına toxunulub?
Kişilərin atasını “namus qəhrəmanı” adlandırması Nilufəri iyrəndirmişdi. Xəbərlərə baxa bilmirdi, kanallardakı aparıcılar atasından danışırdılar. Sosial şəbəkədə atasının şəkilləri paylaşılırdı. Qadınlar anasına atasının şəkillərini göstərirdi, elə bil hamısı anasının qatil əriylə fəxr etməsini bərk-bərk tapşırırdı. Ana-bala yaxşı bilirdi, söhbətlər hakimin atasına verdiyi cəzaya qədər davam edəcək, sonra başqa yerlərdə başqa hadisələr olacaq, atası o hadisələrin içində unudulacaqdı…
Məhkəməyəcən Nilufər uşaq ola bilmədi, çünki uşaq kimi düşünə bilmirdi. Niyyəti həyata keçmişdi, yekəpər dünən torpağa tapşırılmışdı, qorxusu da qalmamışdı. Saçları dümağ olmuş yaşlı hakim onu səslədikdən sonra üzünə baxa bilmişdi. Hakim üzünə gülümsəyirdi.
-Qızım, baş vermiş hadisəni bizə danışa biləcəksən?
Hakim qarşısındakı qızcığaza qarşı həssasıydı. Qızın gələcəyi üçün jurnalistlərin məhkəmədə iştirak etməyinə qadağa qoymuşdu. Jurnalistlər yenə də məhkəmə binasının qarşısında gözləyirdilər.
Nilufər susurdu. Hakim sualını təkrarladı.
-Qızım, özünü yaxşı hiss edirsən?
Nilufər kövrəldi.
-Yaxşıyam, hakim əmi.
“Hakim əmi” deməyi hakimin də xoşuna gəldi.
Nilufər sağ tərəfdə əli qandallanmış atasına, sonra anasına baxdı. İkisinin də gözləri ağlamaqdan qızarmışdı. Neçə gündür anası yemək yeməyi yadından çıxartmışdı. Onsuz da incə xanımıydı, beli ərə getməyən qızın belindən seçilmirdi. İndi bir dəri, bir sümük qalmışdı.
Nilufər hakimə baxdı.
-Sizdən bir xahişim olacaq, hakim əmi.
-Buyur, qızım.
-Hakim əmi, icazə verin, jurnalistlər də burda olsunlar.
Hər kəs təəccübləndi.
-Mən jurnalistlərə sənə görə icazə vermədim.
-Xahiş edirəm, hakim əmi.
Hakim yanındakı köməkçilərə baxdı, sonra qapının ağzında dayanan nəzarətçiyə göstəriş verdi
-Juranlistləri çağırın.
-Çox sağ olun. – Nilufər neçə gündür az sonra danışacaqlarını əzbərləmişdi
Jurnalistlər gəldi, televiziyadan gəlmiş iki operator kameranı qoşdu. Hər kəs balaca qızın nə danışacağını səbirsizliklə gözləyirdi. Nilufər hakimə baxdı.
-Peşmanam, hakim əmi.
Hakim maraqla qıza baxdı. Nilufər davam elədi.
-Anama o adamın elədiklərini deməyə peşmanam. Hakim əmi, siz mənim atamı türməyə salsaz, anamla tək qalacam. Heç kim bizi axtarmayacaq, maraqlanmayacaq. Kaş, anama heç nə deməyəydim.
-Sonra necə oldu dedin?
-O adam hər gün qabağımı kəsirdi. O adamın baxışlarından qorxurdum. Məni hədələyirdi. O gün məni məcbur evinə aparmaq istəyirdi. Qışqırdım, Hakim əmi. Qorxdu, evinə girdi. Yenə də anama danışmaq istəmirdim. Qorxumdan danışdım. Anama danışmasaydım, nə olacaqdı, bilirsinizmi?
-Nə olacaqdı? – hakim soruşdu.
-Neçə gündür bizə gələnlərin hamısı atamı tərifləyir. Atam təriflənirsə, deməli, yaxşı adamdır, hə hakim əmi?
-Atan səni çox istəyir, qızım.
Nilufər sualını təkrarladı.
-Atam yaxşı insandı, hakim əmi?
-Atan səni çox istəyirsə, deməli, yaxşı insandı.
Nilufər hakimin cavabını təsdiqlədi.
-Mənim atam doğrudan yaxşı insandır, hakim əmi. Sinif yoldaşımın atası kimi oğlu olmadığına görə anamla dalaşmır.
Nilufər bir qədər susduqdan sonra davam elədi.
-Hakim əmi, bizim həyətdə bir qadın yaşayır. Anam deyir, o qadın uşaq olanda yoldan çıxardıblar. Qonşuların hamısı ona pozğun deyir.
Zalda adamlar arasında pıçhapıç başladı. Hakim zaldakılara səsləndi.
-Sakit… Davam elə, qızım.
-Hakim əmi, anama deməsəydim, böyüyəndə mənə də pozğun deyəcəkdilər. Qonşular, bu gün atama qəhrəman deyənlər, sussaydım, gələcəkdə ona pozğunun atası deyəcəkdilər. Mən indi uşağam. Anam işləmir. Bizim evdə təkcə atam işləyirdi. Siz atamı türməyə salsaz, anamla mənim halım necə olacaq, hakim əmi?
Hakim də kövrəlmişdi.
-Belə danışmağı sənə kim öyrədib, qızım?
-Bizə gələnlər pozğun qonşudan danışırlar, hakim əmi. Yalvarıram, hakim əmi, atamı azad eləyin.
Nilufərin ayaqları əsirdi. Hiss edirdi danışa bilməyəcək. Onun titrəməsi hakimin nəzərindən qaçmadı.
-Əyləşə bilərsən, qızım.
-Mənə söz verin, hakim əmi, atamı tutmayacaqsız. Atam yaxşı insandır. Hamı atama “yaxşı insan” deyir.
Zalda əyləşmiş mərhum yekəpərin arvadı da ağlayırdı. Uşağın dedikləri qəlbinə toxunmuşdu. Birdən kimisi təlaşla ayağa qalxdı, kimisi oturduğu yerdə boğazını uzadaraq “baaa” … “boooy” … “ədə qoymayın” … səs-səsə verdilər.
Turanla arvadı “qızım” qışqırdılar. Yasəmən qızının yanına qaçdı. Hakimlə köməkçiləri də ürəyi getmiş Nilufərin yanına gəlmək üçün ayağa qalxdılar.
Nilufər gözlərini açanda məhkəmə zalında deyildi. Hakimin otağındaydı, yanında ata-anası…
Atasına sarılmaq üçün qollarını ona tərəf uzatdı. Turan qızını bağrına basdı, qızı boynuna qollarını sarıdı…
İlk dəfə bu ölkədə möcüzə baş vermişdi… Rüşvətdən işıq surətiylə uzaq, ölünün günahkar, öldürənin günahsız olduğu sübut olunmuşdu.
Nilufərlə yaşıd bir-neçə qonşu qızları da Yekəpərin baxışlarından valideyinlərinə, valideyinləri də növbəti məhkəmədə hakimə söyləmişdilər.
Hakim əmi Turanın azadlığa çıxmasına qərar vermişdi. Mərhumun arvadı şikayətini geri götürmüş, əksinə, o kişidən yaxşı gün görmədiyini, əlinə çox pul keçəndə gecə evə özündən çox kiçik qadınları gətirdiyini etiraf eləmişdi.
Gələn qadınların arasında xatırladığı təkcə on dörd yaşında qadın həyatı yaşamağa məhkum edilmiş uşağıydı.

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

SEVGİ VARSA

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Yar – yarından alammasa sorağı,
Zülmət çökər, sönər qəlbin çırağı.
Onda olmaz sevgi, könül marağı,
Sevgi varsa , könül ülfət bağlayır.

Yar tapanda yarısını tam olur,
Dəli könül daha ürkmür, ram olur.
Sevən ürək eşq didərir, kam alır,
Sevgi varsa, ürək eşqdən çağlayır.

Dünya fani, hey boşalır, hey dolur.
Tər güllər də tez açılır, tez solur.
Hər sevdada boran olur, qar olur,
Sevgi varsa, gözlər niyə aglayır?

“Leyli – Məcnun” xalqın sevgi dastanı,
“Fərhad- Şirin”-timsalında eşq hanı?
“Əsli- Kərəm”- ahı yaxar çahanı,
Sevgi varsa, sevənləri dağlayır.

Əgər fələk çərxi dönsə tərsinə,
Hazır olaq həyat, sevgi dərsinə.
Dövran, sən də dur önündə, gər sinə,
Sevgi varsa, ilham dastan bağlayır…

ÜRƏYİM BİR OVUC KƏRƏM KÜLÜDÜR

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Əzəldən mən səni görməyəydim kaş,
Ələmdə, fəryadda gecə-gündüzüm.
Qəm könül evimdə qurubdur bardaş,
Sönən kül altında gizlənib közüm.

Məcnuntək səhrada gəzir izlərim,
Hicran başım üstə qəm bulududur.
Qarışıb zamana kəlmə, sözlərim,
Oxuyub, sızlayan yanıq bir uddur.

Fərhadın çaldığı külüng sinəmdə.
Ürəyim bir ovuc Kərəm külüdür.
Gözlərim qübarda, gözlərim nəmdə,
Hissim, duyğularım qəm bükülüdür.

Əlişad QARAQASIMLI.”Puşkin meydanında”

Göyərçin qanadı toxundu mənə,
İtirdim çəkimi bir an içində.
Düşüncəm, xəyalım güman içində.
Küləklər,
Buludlar sığındı mənə.
Küçəylə ötüşən şümal maşınlar,
Budqda oturan qarğalar, quşlar,
Bu torpaq, bu səma, bu külək, yağış,
İsti bir təbəssüm, ani bir baxış
Nə qədər yaxındı mənə.
Göyərçin qanadı toxundu mənə-
Puşkin ilhamının qanadı idi…

Saqif QARATORPAQ.Yeni şeirlər

* * *

Bu gecə də duz basdım köhnə yaramın üstə,
Keçmişin qapısına bir qara lent bağladım.
Bir ümidi saxladım ötən gündən xatirə,
Nə var yığıb bir küncə, üstünü torpaqladım.

Yaddaşın dəftərindən pozdum son ünvanı da,
Kimsə tapmasın deyə buraxmadım bircə iz…
Sevgiləri aldadıb verdim şirin yuxuya,
Ürəyimi götürüb çıxdım səssiz,xəbərsiz.

Baş götürüb gedirəm,bir yoldu,bir də mənəm,
Bir də yerində sayan urvatsız ayaqlarım.
Gedirəm,kimsə görmür,göz yaşımda itmişəm,
Bir dua pıçıldayır min ildi dodaqlarım…

Dincimi almaq üçün dayanıram arada,
Hərdən bir az söykənib alnımın yazısına.
Bir xəyal çəkir məni,bəlkə elə sərabdı,
Eh…qoşulub gedirəm könlümün arzusuna.

Çox ağladım,bilmirəm…duzsuzlaşdı ömür-gün,
Bilə-bilə durmuşam bəlkə də öz qəsdimə…
O qədər dolaşaram,bir gün xəbərim olmaz
Qəfil gəlib çıxaram öz yasımın üstünə.

* * *

Bəzən elə susuram…
Deməyə sözüm olmur.
“Hər şey yaxşı olacaq!”
Heyif ki,yaxşı olmur…

Birdən yollar tükənir,
Bağlanır hər bənd-bərə.
Gedib çıxa bilmirəm
Ürəyim gedən yerə.

Əriyirəm şam kimi
Xatirə ilğımında.
Həsrət şəkillər çəkir
Gözlərimin ağında.

Yoxda üzə çıxıram,
İtirəm varda,neynim?!
Məni axtarma daha,
Mən yoxam burda…neynim?!

Kamran MURQUZOV.”Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin zəngin yaradıcılıq fəaliyyəti haqqında bir neçə söz”

Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin zəngin yaradıcılıq fəaliyyəti haqqında bir neçə söz
Azərbaycan ədəbiyyatının ikinci mərhələsində yaşayıb, bədii yaradıcılıq fəaliyyəti ilə məşğul olan söz sənətkarlarımız ədəbiyyatımızın ədəbi-bədii, ideya-məzmun, forma-sənətkarlıq baxımından inkişafı üçün yorulmaq bilmədən çalışmış və əsərləri ilə ədəbiyyatımızın zənginləşməsində misilsiz xidmətlər göstərmişlər. Əksər hallarda isə zəngin yaradıcılıq yolu keçmiş və özlərindən sonra oxucular və ədəbiyyatsevərlər, poeziya həvəskarları üçün ədəbi irs qoyub getmişlər. Eyni zamanda, hər bir yazarın-söz sənətkarının özünəmxsus dəsti-xətti və imzası olmuşdur. Xüsusilə də, ədəbiyyatımıza yeni gələn gənc nəslin nümayəndələri olan və tükənmək bilməyən enerji ilə yazıb-yaradan qələm sahibləri keçən əsrin 50-ci illərindən etibarən, dövri mətbuatda yazıları ilə müntəzəm olaraq çıxış etmiş və ədəbi ictimaiyyətin diqqətini cəlb etməyə müəssər olmuşlar. Sovet hakimiyyəti dönəmində Azərbaycan Yazıçılar İttifaqına (indiki Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə) üzv qəbul olunmuşlar. Hətta, bəzilərinin yaradıcılıq fəaliyyəti dövlət tərəfindən yüksək qiymətləndirilmiş, dövlət mükafatlarına layiq də görülmüşlər, bəziləri isə Azərbaycan Yazıçılar İttifaqının İdarə heyətinə üzv də seçilmişlər, kitabları kütləvi tirajla çap olunmuş, əsərləri dünyanın müxtəlif dillərinə tərcümə olunmuş, yaradıcılıqları barədə dövri mətbuatda məqalələr çap olunmuş, əsərləri dissertasiyalar üçün mövzu olmuşdur. Sadalanan bu xüsusiyyətlərin hər biri çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafı üçün lazım olan əsas meyarlardan biridir. Bu baxımdan, çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd fondunun fərdi təqaüdçüsü, şair-dramaturq Nəriman Həsənzadənin zəngin yaradıcılıq yolu diqqəti cəlb edir.
Azərbaycan Milli Aviasiya Akademiyasının “Humanitar fənlər” kafedrasının müdiri, filologiya elmləri doktoru, professor Nəriman Həsənzadənin müxtəlif illərdə nəfis tərtibatla, kütləvi tirajla çap olunmuş kitabları öz spesifik xüsusiyyətlərinə görə digər kitablardan köklü surətdə fərqlənir. Ən sadəsi onar görə ki, hər bir kitabda müəllifin könül duyğuları dilə gəlib, öz oxucusu ilə könül dilində-səmimi hislər ilə danışır.
Hələ sovet hakimiyyəti dönəmində, xüsusilə də 70-80-ci illərdə bir-birinin ardınca “Bir az möhlət istəyirəm ömürdən” (Bakı, 1981), “Fikir eləmə” ( Bakı, “Gənclik”, 1982), “Kimin sualı var?” (Bakı 1984), “Nabat xalanın çörəyi” (1986), “Seçilmiş əsərləri” (Bakı, 1987), “Mənim nigahımı pozdu təbiət” (Bakı, 1989) kitabları ilə oxucuları qarşısında çıxış edən və hər dəfə yeni əsərləri ilə görüşə gələn Nəriman Həsənzadənin Azərbaycanın öz dövlət müstəqilliyini bərpa etdikdən sonra (1991-ci il oktyabr ayının 18-də “Azərbaycan Respublikasının dövlət müstəqilliyi haqqında Konstitusiya Aktı”nın qəbul edilməsi ilə) “Bütün millətlərə” (Bakı, “Yazıçı”, 1991), “Taleyin töhfəsi” (Bakı, “Gənclik”, 1993), “Gəlimli-gedimli dünya” (Bakı, “Şərq-Qərb”, 1995), “Pompeyin yürüşü” (Bakı,”Azərbaycan ensiklopediyası”, 1995) kitabları işıq üzü gördü.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi haqqında” 12 yanvar 2004-cü il tarixli sərəncamına uyğun olaraq, 2004-cü ildə “Şərq-Qərb” Nəşriyyat Evi tərəfindən “Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı” seriyasından “Seçilmiş əsərləri” 336 səhifə həcmində, 25000 tirajla (kütləvi tiraj) çap olunaraq, ölkə kitabxanalarına hədiyyə olundu. Kitabın ön sözünü müəllifi Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının müxbir üzvü, filologiya elmləri doktoru, professor, Azərbaycanda ATATÜRK Mərkəzinin sədri, respublikanın Əməkdar elm xadimi, “Ədəbiyyat qəzeti”nin redaksiya heyətinin üzvü Nizami Cəfərovdur.
2010-2014-cü illərdə “Prometeyin kitabxanası” seriyasından “Prometey” nəşriyyatı tərəfindən “Seçilmiş əsərləri”nin 7 cildliyi işıq üzü gördü. “Seçilmiş əsərləri”nin I cildinə şeirləri, II cildinə poemaları, III cildinə pyesləri, IV nəsr əsərləri, V cildinə elmi əsərləri, VI cildinə publisist əsərləri,
VII cildinə müsahibələr, tərcümələr, aforizmlər, axtarışlar, məktublar daxil edilib. “Seçilmiş əsərləri”nin 7 cildliyinin hər birinin tətribatçısı Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin oğlu filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Nazim Həsənzadə, redaktoru isə filologia üzrə fəlsəfə doktoru, dosent Güldanə Əmrullahqızıdır.
2011-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin sərəncamı ilə Azərbaycan mədəniyyətinin inkişafındakı xidmətlərinə görə “Şərəf” ordeni ilə təltif olunub.
2015-ci ildə “Kitab Klubu” nəşriyyatı tərəfindən Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin “Seçmə şeirləri”
400 səhifə həcmində, 100 tirajla işıq üzü gördü.
2016-cı ildə Azərbaycan poeziyasının inkişafındakı xidmətlərinə görə Cəfər Cabbarlı mükafatına layiq görülüb.
10 may 2017-ci il tarixində Müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin qurucusu və memarı, Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ulu öndər, görkəmli ictimai-siyasi xadim, dahi şəxsiyyət Heydər Əliyevin anadan olmasının 94-cü ildönümündə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “N.Ə.Həsənzadəyə Heydər Əliyev Mükafatının verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı”na uyğun olaraq, Azərbaycan mədəniyyətinin inkişafında xüsusi xidmətlərinə görə Xalq şairi Nəriman Həsənzadə “Heydər Əliyev Mükafatına” layiq görüldü.
Xalq yazıçısı Mir Cəlal Paşayev, filologiya elmləri doktoru, professor Nizami Cəfərov, Xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadə, Xalq şairi Xəlil Rza ULUTÜRK, Xalq şairi Məmməd Araz, Xalq yazıçısı Mirzə İbrahimov, Əməkdar elm xadimi, professor İsa Həbibəyli lirik şeirlər müəllifi Nəriman Həsənzadənin zəngin yaradıcılıq fəaliyyəti ilə bağlı öz fikirlərini bölüşmüşlər.

Dərin hörmət və ehtiramla,

Kamran MURQUZOV,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü.
Bakı şəhəri. 9 noyabr 2017-ci il.

Hikmət MƏLİKZADƏ.Yeni şeirlər

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Gözümün ağını yuxu çatladır,
Sənin od sıçradır şüşə gözlərin.
Kölgəmin kətili mismar götürmür,
Qoyma yad qucağa düşə gözlərin.

Vida yaylığıtək yellə əlini,
Görüm boğazında kəndir yeri var.
Canını nəm elə yaş kağız kimi,
Qorxma, içimizdə təndir yeri var.

Sən Həvva deyilsən bir alma üçün,
Tamaha bükəsən özünü, ayıl!
Yaman acıqlıdı zavallı ürək, –
Tez-tez qəmə batır gözünü, ayıl!

***

Sən elə bildin ki, eşq səltənətdir,
Hər axşam üzümə qapı bağladın.
Qonşu elçi gəldi, baş barmağına,
Mənim rənglədiyin sapı bağladın…

Dünən düşüb itib nişan üzüyün,
Bilirəm, dünəndən əlin üşüyür.
…Mənim də gözümdə məndən nigaran
Bir ruhu havalı gəlin üşüyür…

Könül vəsf eləmir sən deyən sözü,
Götür nəyin varsa, canımdan gen dur.
…Tanrı, insaf elə, köç vədəsidi,
Bu gün bu xınalı xanımdan gen dur.

Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa Kürçaylının şeiri “Usare” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan SSR Dövlət Mükafatı laureatı, Azərbaycan SSR əməkdar incəsənət xadimi, şair, dramaturq, tərcüməçi Əliağa Kürçaylının Çağdaş Türkiyə Cümhuriyyətinin qurucusu və memarı Osman Gazi Mustafa Kamal ATATÜRKə həsr etdiyi “İstanbullu Kamal” şeiri Anadolu türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 14. sayında dərc olunub.
“Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.
Qeyd edək ki, bundan öncə şair, dramaturq Əliağa Kürçaylının bədii yaradıcılıq nümunələri, poeziya örnəkləri Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Kümbet” (Tokat şəhəri), “Kardelen” (Bilcek şəhəri), “Hece Taşları” (Kahramanmaşar şəhəri) mədəniyyət və ədəbiyyat dərgilərində dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

28 avqust-Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin 4 yaşı tamam olur

Təsisçisi və direktor: Rafiq ODAY

Rafiq ODAY ( Bayramov Rafiq Hüseyn oğlu) 23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Şərur rayonunun Şəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədridir.”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktorudur.Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar jurnalisti”dir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının təsisçisi və direktorudur.Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanıdır.”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatıdır.”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihələrini həyata keçirən ilk AZƏRBAYCANLI ŞAİRDİR.

Baş redaktor: Kamran MURQUZOV

Kamran AYDIN (Murquzov Kamran Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub. 2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət İqitisad Universitetinin Mühasibat Uçotu və Audit fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. 2013-cü ilin avqust ayının 28-də etibarən, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş redaktorudur. 2012- ci il fevral ayının 14-dən etibarən, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəridir. Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum!”” şeiri Osmanlı türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 44-cü sayında dərc olunub.
“Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin və “Usare” iki aylık kültür sanat edebiyat dərgisinin Azərbaycan təmsilcisinin Baş məsləhətçisidir.

Baş məsləhətçi: Şəfa VƏLİYEVA

Şəfa VƏLİYEVA (Şəfa Elxan qızı Vəliyeva) 1988-ci il iyulun 22-də Göyçə mahalının Dərə kəndində dünyaya göz açıb.2005-2009-cu illərdə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Gəncə filialının “İbtidai təhsilin metodikası və pedaqogikası” fakültəsində bakalavr dərəcəsu üzrə ali təhsil alıb. İlk kitabı kiçik həcmli hekayələrdən ibarət olan “Ümiddən olan qurbanlar” 2010-cu ildə işıq üzü görüb. “BUTA” -2012 Qadın yazarlar seminarının iştirakçısıdır.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər-İdman Nazirliyi tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında hekayəsi dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.
2014-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və həyata keçirilən “Vətən sevgisi sərhəddən başlamır, sərhəddə bitmir” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Bitməz könlümüzün Vətən sevgisi” antologiyasında şeiri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.Həmin layihədə fəal iştirakına görə Sertifikata layiq görülüb.
2015-ci ildə “Zərrələr” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Zərrələr” antologiyasında şeirləri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.
“Qafqaz Media” İctimai Birliyi tərəfindən “Cəsarətli qələm” və “Peşəkar jurnalist” media mükafatlarına layiq görülüb.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Ən sadə şəkil” hekayəsi Türkiyə türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 40 sayında dərc olunub.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi və “Nəsr” bölməsinin redaktorudur.Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvüdür.Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan 3-cü “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimidir. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsüdür.Gənclər mükafatçısıdır.

Məsul katibi: Şəfa EYVAZ

Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci ildə Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Məhəbbət” şeiri Azərbaycan türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 41 sayında dərc olunub.

Mətbuat xidmətinin rəhbəri: Kənan AYDINOĞLU

Kənan AYDINOĞLU (Murquzov Kənan Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.2008-2012-ci illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.”Ömürdən bir səhifə” (Bakı, “Adiloğlu”, 2007) və “Ömrün yarı yolunda” (Bakı, “MK”, 2010) şeirlər kitabının müəllifidir.Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəridir.Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının baş redaktorudur.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

2013-cü ilin avqust ayının 28-də Bakı şəhərində “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində istifadəyə verilən Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi çağdaş dönəmdə Müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin qurucusu və memarı, Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ictimai-siyasi xadim Heydər Əlirza oğlu Əliyevin 7 dekabr 1999-cu il tarixli “Azərbaycan Respublikası Kütləvi İnformasiya Vasitələri haqqında” qanunun tələblərinə uyğun olaraq, öz fəaliyyətini uğurla davam etdirməkdədir.
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının tərkib hissəsi olan yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndələrinin, istedadlı qələm sahiblərinin müasir ədəbi prosesə cəlb edilməsi, əsərlərinin təbliği,
Ədəbi birliklərə üzv qəbul edilməsi yönündə məqsədyönlü tədbirlər planı hazırlayıb, həyata keçirir.Avropanın bir çox ölkələri ilə, xüsusilə də Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən bir neçə ünlü mətbu orqan ilə əməkdaşlıq əlaqələrini uğurla davam etdirərək, yeni və orta nəslin nümayəndələrinin əsərlərinin təbliğinə xüsusi diqqət yetirir.
Çağdaş Azərbaycan ədəbi elektron məkanında fəaliyyət göstərən mədəniyyət və ədəbiyyat yönümlü elektron orqanlardan fərqli olaraq, “Ədəbi birliklər” bölməsini özündə əks etdirir.Müvafiq bölmədə Azərbaycan Respublikasında fəaliyyət göstərən Azərbaycan Yazıçılar Birliyi, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi, Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan “Gənc Ədiblər Məktəbi”, Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu haqqında məlumat yer alıb.
Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndələrinin təbliği yönündə həyata keçirdiyi tədbirlər Azərbaycan dövlətinin diqqət mərkəzindədir.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondunun maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən layihələrə dəstək olduğu üçün sertifikatlara layiq görülmüş, mükafatlandırılmışdır.
Respublika səviyyəsində gerçəkləşdirilən bir neçə layihəyə öz töhfəsini verib.
Azərbaycan Respublikasının Milli Təhlükəsizlik Nazirliyi tərəfindən daim nəzarətdə saxlanılan Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin səhifəsində Azərbaycan dövlətçiliyinin əleyhinə yönəlmiş yazıların heç biri dərc olunmur.

E-mail: gundelik.info@mail.ru
Bizimlə əlaqə saxlamaq üçün
055 260 98 89; 070 815 12 96
Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Sumqayıt şəhəri, 2-ci mikrorayon

Bəxtiyar VAHABZADƏ.Qəzəllər

Azərbaycanın Xalq şairi

* * *

Daş ürəklərdə yanıb daşları sındırdı muğam.
Haqqa düşmən olanı haqqa tapındırdı muğam.

Nə güman eyləmisən ondakı tilsimləri sən,
“Kürü ahıyla qurutdu”, “salı yandırdı” muğam.

Onun hər guşəsi bir xatirə, bir canlı kitab,
Keçilən yolları hərdən bizə andırdı muğam.

Su çilər kinli ürəklərdə qəzəb tonqalına,
Neçə qəsdin önünü kəsdi, dayandırdı muğam.

O – ürək yanğısı, göz yaşları, bir çəngə bulud,
Oyadıb yaddaşı, vicdanı utandırdı muğam.

Dəfn edin siz məni Zabul segahın mayəsinə,
Deyirəm, bəlkə, məni bir gün oyandırdı muğam.

Çox kitablar oxudum, zənn elədim bəxtiyaram,
Mənə çox mətləbi ahəstəcə qandırdı muğam.

1974

***

Bu qədər saldı məni həsrət, amandan-amana
Könlüm axırda mənim düşdü gümandan-gümana.

Neçə alim yazıb öz dərdini izhar elədi,
Aşiqin dərdi fəqət keçdi zamandan-zamana

Dərdü-qəmdən usanıb düşdü könül hicr oduna,
Eləyək indi şikayətmi yamandan-yamana?!

Səni gördükdə mən ancaq belə dil-dil ötürəm,
Boşalır göydə buludlar da dolandan-dolana…

Demərəm görməmişəm mən səni çoxdandı,
gülüm, Görürəm surətini yalqız olandan-olana…

Könlümün üstə düşən kölgələr əlan silinir,
Başımın üstünə sən kölgə salandan-salana.

Neçə yol vədə verib əhdə vəfa qılmadı yar,
Bəxtiyar! Qəlbin axır düşdü talandan-talana.

Sentyabr, 1963