QARANQUŞSUZ ŞƏHƏRLƏR…

Yasəmənlər açsa belə
özü gözümə dəymir,
baş açmıram,nəyə görə
onlar şəhərə gəlmir?

Uzağı-bağ evlərində
yuvalarım hörərlər,
kənd yerində gözü tutan
eyvanlara girərlər.

Kimnən xəbər almışamsa-
bir kimsə bilə bilmir,
qaranquşlar nəyə görə,
neçin şəhərə gəlmir?

Cavabını özüm tapdım
bu ağrılı sualın;
yollar asfalt,damlar qırlı,
palçığı yox torpağın.

Üzü beton divarlara
nə cür palçıq yapacaq,
çörü-çirkli,çöpü-qara,
hardan saman tapacaq?

Qaranquş kənd adamıdır–
orda Günəş gec batır,
qaranquşsuz şəhərlərə
el xəbəri gec çatır…

ÇİÇƏKLƏR…

Rəngiylə-səsindən anlamaq olur–
hələ dərd görməyib,tərdi çiçəklər,
bir az pərən-perik,bir az gor-gobud;
kim sızı bu sayaq sərdi,çiçəklər?

Sizin də ömrünüz gəldi-gedərdir,
dünya gözəlliyə düşməndir,nədir?
çəmən gülləri də qızlar kimidir–
hər kəs birininzi dərdi,çiçəklər.

Hərdən istəyirəm arıya dönəm,
bir-bir başınıza dolanam,dönəm,
iş-gücü buraxıb burda şellənəm;
qoynunuz yatmalı yerdi,çiçəklər.

Bata bilməyəndə qanqala,kola
zalımlar gülşəndə güc verər qola,
sizlıəri (az qaldı gözüm kor ola)–
dəryaz tiyəsində gördü,çiçəklər.

Sakit havalarda ötərsiz dil-dil,
yuxuda gülüylə öpüşdü bülbül,
olsun ömür Bir gün,Əlli il,Yüz il;
sonu hamımızın birdi,çiçəklər.

Çəməndə görəndə sürülər izi,
ürəyi incidər Vahid ƏZİZi,
öyrədə bilmədim-“Qırmasın sizi”,
uşaqlar nadincdi,kürdü,çiçəklər…