Kateqoriya: Azərbaycan ədəbiyyatı

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Sözlərlə rəqs edən şair

Bu dünyanın sözə həsrət səhra üzündə, təşnə söz aşiqlərinin ürəyinə su səpəcək biri var. Viləş çayı kimidir onun hər sözü, səssiz də axar, çağlayar da… Kim bilir, bəlkə elə Viləş çayı özü də kiminsə göz yaşlarından yaranıb, hər açıq yarada bir az daha qaynayır. Hər qaynadıqca da sözlərlə rəqs edən bir qız gəlir dünyaya – Viləşi özünə ad seçib, hər sözündə yenidən doğulan bir qız.

Qəpiyi əlində uşaq kimiyəm,

Hər dərdə, azara daxılın açan.

Bilirəm, haçansa, çıxıb gedəcək,

Bir zaman yüyürüb yanıma qaçan…

Gülə-gülə dərd çəkənlərin, sığalı yerinə düşməyənlərin, gecikmiş sillələrin sözçüsüdür bu söz adamı.

Nələr yaşayırsan, nələr görürsən,

Adam gülə-gülə dərd çəkə bilər.

Yüz sığal illərlə yerinə düşməz,

Bir sillə yüz il də gecikə bilər…

Bir qadının harayında milyon qadının nisgilini daşımaq… Söz, bax budur!

Söz “Könül pıçıltısı”dır (2004). Bir ömrün 19-da yaşanmamış yaşanacaqların şeiri sevən ruhlara su səsi kimi ahəstə axıb tökülməsidir. Söz, “Çiçək nəğməsi”dir (2006), bir dəstə çiçəyin bir həzin bəstəyə çevrilib könül gözüylə duyanlara oxunmasıdır. Söz, “Salam, Tanrım” (2008) deməkdir, Allahın ətəyinə sığınanda dilində dualar, gözündə yaşlarla Yaradana baş əyməkdir. Söz, “25 Nar çubuğudur” (2010), 25-ci baharda düşmən gözü dağlamağa ömürdə dəstələnən 25 igiddir. Söz “Söyüd balası”dır (2012) – “söyüd bar verməz” deyənləri söyüd balalarının sözləriylə ittiham etməkdir. Söz başqa şeydir Afət Viləşsoy üçün…

Çətindir, bir gözlə qadın daşıyıb,

O biri göz ilə yuxuya getmək,

Ağırdır, içində ağılar deyib,

Yatağa oxuya-oxuya getmək…

O, sözü demir, rəqs edir sözlərlə. Sevgilisi kimi, aşiqi kimi, lap elə doğma balası kimi sözə sarılıb sözlə rəqs edən, sözlərini gözlərindən asan biridir o qız – Afət Viləşsoy. Kədəri belə elə gözəl ritmik ifadə edir ki, az qalırsan qol götürüb doya-doya ağlayasan kədərinə.

Əllərim yad əldən sığal almasın,

Saçlarım bir qızdan geri qalmasın,

Dünya mənsiz olsun, sənsiz olmasın,

Doğ məni dünyaya, doğ addım-addım.

Bu qızın sözləri insanı özündən alır və yer üzünün fövqündə bir yerdə səyahətə çıxarır. Əslində, bu dünyada yaşamır “onun içindəki adam”. Hər qələmi əlinə alanda bu dünyada olmur Afət, “Salam, Tanrım” deməyə gedir. Başına yığır boynubükük söyüd balalarını… və bir söyüdün altında görüşür özüylə.

Salxımlanıb qara gözün yuxusu,

Saçlarında yad sığalın qoxusu,

Səsi titrək, qəlbikövrək bir qızın

Bu söyüdün altı görüş yeridir.

Sözü özündən əvvəl doğulub Viləş qızının. Allah onu yer üzünə söz adamı göndərib. Öz ruhani nəfəsindən ürəyinə, duyğusuna pay verib. Sözlə hər rəqs edəndə Allahın bir istəyini çatdırır o yer üzünə.

Yaram qaysaq tutub, yaram köz tutub,

Üzsüz adamlardan üzüm üz tutub,

Mənim doğulandan dilim söz tutub,

Doğrunu deməkdən yorulmamışam.

Hər şair kimi onun da gözləri qəlbinə aynadır. Yaşamış kimi görünüb də yaşaya bilmədiklərinin üsyanını daşıyır gözlərində, sehrə dönən sözlərini məktub edib bir şeir qanadında anasına yollayır.

Anama məktub
Ana, qadan alım, bir daha doğma.
Sənin doğduqların mənə oxşayır.
Mənim gördüklərim Allahsız qalıb,
Şeytana oxşayır, cinə oxşayır.

Sən güclü qadınsan, ağrını alım,
Qayıtsan keçmişə, məni də qaytar,
Allah əmanəti, göy əmanəti,
Məni bir dəfəlik geriyə qaytar.

Harda zillət olur-cərgədə adım,
Unudub sevinci, şadlığı yadım,
Mən şeir doğuram, sən şair qadın,
Ana, qadan alım, bir daha doğma.

Əslində başqa bir şeydir, söz deyil onun dediyi. Hələ oxunmamış nəğmədir bəlkə də. Bəlkə də səssiz-səssiz fəryad qoparan bir qadının qulaqları kar edən sükutudur.

Bu qadın daşdandı-dözənə dəymə…

Əlini qaldırıb süzənə dəymə,

O yanda Afətin gözünə dəymə,

Afətin dərdini bu yandan soruş.

Sən yenə sözlərinlə rəqs et, sözün qutsal qadını, biz yer adamları sevə-sevə ruhumuzu doyuraq.

Sözardı: Sözün doğduğu, sözü doğan qadın… Sən doğduğun şeirlərdə, sözlər sənin taleyində yaşayır. Səni ən yaxından tanıyan adam kimi, sözlərinin vurğunu olan bir oxucun kimi deyirəm ki, hər şey yaxşı olacaq, Sarı gəlin!

Nədir gözlərində bu məlul baxış?!

Vurursan qəlbimə daş, Sarı Gəlin.

Allah, gözlərində bulud lay tutub,

Az qalır sellənə yaş, Sarı Gəlin!

Sənə – Sarı Gəlinə ürəyimdən keçən dost sözlərimdir bunlar. Gözlərin gülsün, Afətim. Yerdə yaşayan Göy Tanrının övladı. Yeni yaşın qutlu olsun!

Yazdı: Şəfa Eyvaz

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Körpəm

Oturub önümdə 
muncuq gözlərində həyat işığı
Çiçəklərdən daha gözəl bir körpə.
Baxır minbir sualla,
Kədər çökmüş üzümə.
Gizlətməyə çalışsam, alınarmı?!
Bilmirəm…

Baxıb üzündəki məsum suala,
Çalışıram az da olsa gülməyə,
İnanmadın bilirəm,
inanma, körpəm…
Ağrılar asanca yox olub getmir,
Böyüyüncə sən də öyrənəcəksən…

Gizlədə bilmirəm indi gözümü,
Mənim kədərimə şahid olursan…
Dilim susa bilər…
ruhum kirimir.
Tələsmə böyüməyə
Uşaq qal, körpəm,
Böyümək həmişə sevinc gətirmir…

Tanrıdan bir dilək haqqım olsaydı əgər,
Yəqin bu dünyadan qəmi alardım…
Yığıb xoş anları, xoşbəxt günləri,
Körpə əllərinə bağışlayardım…

İndi ağrıları sıxıb dişimə, 
Üzünə dodaqla gülümsəyirəm.
Gözlərim gülmədi bunu bilirsən, 
Bilirsən və qarşılıq vermirsən körpəm…
Gül körpəm, qəhqəhələrin dünyaya dönsün,
gül ki, gülüşlərin dərman kimidi…
gül ki, mənim yorulmuş ruhum,
bəlkə gözlərinə baxıb kiridi…

11.05.2018

***

Çoxmu maraqlıdır səndən sonra nəyim var?!
Qarışıq yuxularım var,
çılğın səksəkələrim.
Yollarda ilişib qalan yorğun
baxışlarım var,
yerli-yersiz uşaqca ümidlərim.

Çoxmu maraqlıdır səndən sonra necədi həyat?!
Dumanlı səhərlər var, yağışlı günlər
Şəhərin üstünü almış qara buludlar.
Fikirli başlayan mənasız günlər,
Birdə səni xəyal edən üzgün axşamlar.

2015

Çıxıb getmək var… bacarsan

Çıxıb getmək var bir də

Ətrin hopmuş bu şəhərdən.

Həsrətli baxışları

yığıb küncdən, bucaqdan

kimsəsiz döngələrdən.

Sıxmaq var susqunluğu

Dişlərində qəhərdən.

Çıxıb getmək var bir də

bu şəhərdən,

Gedə bilsən…

Çıxıb getmək var

səndən,

Sənə bağlı xatirələrdən.

Ömür dediyin uzun deyil,

Düşüncənin bir yerində

bütün  bağlar qırılır…

Yenidən sevmək üçün

gücü yetmir ürəyin

qopub səndən, özündən

yeni liman axtarsın…

Çıxıb getmək var,

amma

getməyin də növü var.

Unudulmaq itkidir,

Unutmaqsa intihar!

Çıxıb getmək var,

Çıxıb getmək… bacarsan.

2015-2018

Tənhalar

Kimsəsiz bir adadır,

Bu dünyada tənhalar.

Sağı-solu sevgidi.

Sevgiyə addım atmaq,

Tənhalığa ölümdü.

Mübarizə istəyir,

Yeni ömrə başlamaq.

Kimsəsiz bir adadır,

Bu dünyada tənhalar.

Sağı-solu sevgidi.

Sevgi bəzən qazancdır,

Sevgi bəzən itkidir…

Bu dünyada sevginin

Çoxluğu da qorxudu.

İnsan bəzən lap elə

Sevgidən də boğulur…

04.05.2018

Sən yağış deyilsən ki?!

Yenə yağış yağır,

Sən düşürsən yadıma.

“Necəsən, əzizim?

Bayırda deyilsən ki?!”

Yenə yağış yağır,

Bürünüb plaşıma,

Səni düşünürəm…

Görəsən, sənə soyuq deyil ki?

Yenə yağış yağır,

Yadıma, yaddaşıma.

Yağışdan qoxun gəlir,

Sən yağış deyilsən ki?!

06.06.2016

Nağıl

Nağıl kimi olacaq hər şey…

bu nağılın sonunda

göydən düşən üç alma
yenə sənin olacaq…

Mənsə namərd ipiylə,

Gözəl qızları əsir saxlayan

Divlərin quyusuna enəcəyəm.

bu müdhiş nağıllarda

bütün gözəl qızları divlər aparır…

Bu nağıl məhəbbətdə

ümidlərin canı şüşədə olur.

Mənə qalan bu nağıldan

saxlamağa çalışdığım bir şüşə ümid,

bir də

kəsilmiş kədərli iplər olacaq.

Yaxşı ki nağıllar insaflı olur,

bütün qaranlıqların sonu səhərdi.

Mən də bu nağılın “qurbanı” kimi,

Bir Simurq quşunu gözləyəcəyəm…

Üzülmə nağıl adamı,

sonu nə olur olsun

bu qorxulu nağılda

üç alma irəlisən…

13.07.2018

Tanrım

Yorğun ürəyimi də götürüb,

hüzuruna gəlmişəm, Tanrım…

o qədər yolu yorğun yoldaşla gəlmək necə çətindir,

bilirsənmi?!

bir kədərdən perikib

ürkmüş arzularımı toplayıb gətirmişəm…

görə bilirsənmi, Tanrım, neçəsini itirmişəm?

ümidlərim qalaqlanıb,

satın alan yoxdu,

əlimdə qalıb, Tanrım,

alırsanmı?

tükəndim, Tanrım,

görmürsənmi?!

tükəndim…

06.07.2018

***

Baxışlarım da səssizləşib bu aralar,

dinləyən olsa eşidər səsini

sızıldayan səssizliyin…

Mən bu gün yoxam.

uzun illərin ardından

itirdiyim özümə boylanıram.

kimdi o qız?!

Əlimdə qalan nədi,

nələri itirmişəm…

soyuq qış gecəsiyəm indi mən.

daha umidlərim inciməz,

neçəsini istəyirsiniz

sındırın, “adamlar”, sındırın.

donan hisslər üzündən

ağrını hiss etmirəm.

indi soyuq qış gecəsi,

ruhu itmiş biriyəmsə,

nə anlamı qalır ki,

nələri itirmişəm.

indi bu səssizlikdə

bir qurd ulayır içimdə,

bütün yoxluqları kəndir eləyib

tənha kədərindən asır özünü…

06.07.2018

QƏZƏLLƏR

***
Yaxşı məclisdə, könül, söhbət məhəbbətdən düşər,
Dostluğa, qardaşlığa sonsuz sədaqətdən düşər.

Darda meydandan qaçan, ağ gündə cövlan eyləyən,
Hər kim olsa, el içində, məncə hörmətdən düşər.

Kim ki, aləmdə “təkəm mən, məndən olmaz” söyləsə,
Şübhəsiz gözdən düşər, bir sözlə şöhrətdən düşər.

Olsa da məddahı minlərlə, nə qəm tezdən də tez,
Xalqına bağlanmayan sənət təravətdən düşər.

Gör nə xoşbəxtsən, Süleyman, ta yüz ildən sonra da,
Məclisində söz bu al bayraqlı millətdən düşər.

***
Sevgilim, qoyma dilimdə nə şikayət qalsın,
Nə də könlümdə-gözümdə acı həsrət qalsın.

Gəl, vəfasız, demə “bəsdir” səni candan sevənə,
Qoymaram bir daha üstümdə bu töhmət qalsın.

Bir gözəlsən ki, gözəllər sənə dikmiş gözünü,
Deyirəm, ölkədə haqqında bu söhbət qalsın.

Son verək gəl bu şikayətlərə, səndən, məndən,
Dərdə dözmək, cavan aşiqlərə adət qalsın.

Varsa şübhən sözümə, onda buyur, al, gözəlim,
Ürəyim qəbrə qədər, səndə əmanət qalsın.

Gəl, Süleyman o qızılgül dodağından öpsün,
Torpaq altında da ağzında bu ləzzət qalsın.

***
Gələndə məclisə mey əldə lalə şəklində,
Nigarım ay tək olur, mənsə hələ şəklində.

Ürək qanımla yazıb sönməyən məhəbbətimi,
Nigarə söyləyirəm odlu nalə şəklində.

Vəfalı könlünə bir yol tapan zaman şe’rim,
Gözündə nəm görürəm, inci, jalə şəklində.

Mən aşiqəm, beləyəm mən, hər aşiqanə sözüm,
Coşub, axır ürəyimdən, şəlalə şəklində.

Sevin, sevin ki, Süleyman, əlində sevgilinin,
O qan olan ürəyindir, piyalə şəklində.

***
Könlüm yenə min şövq ilə, canan, səni istər,
And olsun əziz canına ki, can səni istər.

Çəkməz ətəyindən əlini, çəksə də hicran,
Eylər canını canına qurban, səni istər.

İlham alıram incə səsindən, nəfəsindən,
Tək mən deyiləm, şanlı bu dövran səni istər.

Sən qəlbi təmiz, alnı açıq, şux gözəlimsən,
Ellər də olub hüsnünə heyran, səni istər.

İşdir, mənə üz versə fəraqından kədər, qəm,
Könlüm yenə də dərdinə dərman səni istər.

Gün keçsə, zaman keçsə, vəfasız belə olsan,
Əvvəlki məhəbbətlə Süleyman səni istər.

***
Aşiq olanın bağrı dönər qanə, deyirlər,
Atəşdə yanan aşiqə, pərvanə deyirlər.

Dost-aşnanı öyrən, baxıb ətrafına, könlüm,
Hər addımını, eybini, cananə deyirlər.

Aç qəlbini cananına, göstər ki, inansın,
Bilsin, nə deyirlər ona, əfsanə deyirlər.

Ey nazlı nigar, sən mənim eşqim, həvəsimsən,
Eşq atəşidir, can verən insanə, deyirlər.

Mən fəxr edirəm, çünki əleyhimdə nə varsa,
Sən tək gözələ, gözləri ceyranə deyirlər.

Məndən sənə, ey gül, nə deyirlərsə, inanma,
Səndən də gəlib gündə Süleymanə deyirlər.

***

Sənə üz versə kədər, məclisə cananı çağır,
Dodağı qönçəni, ol gözləri ceyranı çağır.

Eşqdir, hicrdir, aləmdə vüsaldır mə’na,
Varsa şübhən, bunun isbatına dünyanı çağır.

Söndürə bilməyəcəksən yenə eşqin odunu,
İstəyirsən köməyə çayları, dəryanı çağır.

Sağalar məncə vüsal ilə bu hicran yarası,
Çəkmə zəhmət, nə təbibi, nə də loğmanı çağır.

Səni qəmlər dənizi boğmağa eylərsə hücum,
Özgə bir kimsəni yox, təkcə Süleymanı çağır.

***
Sevgilim, könlüm sənin heyranın olsun, olmasın?
Can cedyib, candan keçən cananın olsun, olmasın?

Bəlkə bilmirsən özün, çoxdan mənim qəlbimdəsən,
Canına bağlı bu canda canın olsun, olmasın?

Bir gün hicran yollarında könlünə üz versə qəm,
Odlu, ilk busəm sənin dərmanın olsun, olmasın?

Şux çiçəklər, güllər öpsün gül dodağından gərək,
Aşiqin bağçandakı bağbanın olsun, olmasın?

Mən Süleyman Rüstəməm, dillən görüm, yandım ki mən,
Gündə min yol can sənin qurbanın olsun, olmasın?

***
Əbədidir bu gözəl, ülvi məhəbbət məndə,
Məncə, səndəndir, əzizim, bu təbiət məndə.

Səni son mənzilədər gözləyəcəkdir bu könül,
Eşqinə olmayacaq zərrə xəyanət məndə.

Ölkə, xalq gəzdirəcək sözlərini qəlbində,
Günbəgün artacaq hər nəğmənə hörmət məndə.

Görürəm, hiss edirəm ölməyəcəksən, bilirəm,
Dözərəm hicrinə, varkən bu həqiqət məndə.

Get, zəfərlərlə qayıt, ölmə, Süleymanım get,
Get, fəqət, qoy ürəyin qalsın əmanət məndə.

***
Məni yandırdı Füzuli kimi hicran dərdi,
Uzun illər demədim xalqa bu pünhan dərdi.

Aşiqəm, eşqimi gizlətməyə haqqım yoxdur,
Həmdəmimdir gecələr sevgili canan dərdi.

Vurdu, soldurdu xəzan sevgilimin gülşənini,
Daşıyır gör necə qəlbində bir ümman dərdi.

Eşqimin hər iki sahildə dərin kökləri var.
Yox, deyil dərdimə tay eşqdə Sənan dərdi.

Hardasan, harda, xəyalımdakı təbrizli gözəl,
Tək sənin dərdin olub indi Süleyman dərdi?!

Köç mənim

Aldanmışam sərvətinə dünyanın,
Ömrüm-günüm, yalan mənim, puç mənim.
Nahaq yerə yaxasından yapışdım,
Taqsır mənim, günah mənim, suç mənim.

Beş-altı gün yas paltarı geyəllər,
Hərdən yaxşı, hərdən yaman deyəllər.
Ehsanımı şirin-şirin yeyəllər,
Qırxa qədər yeddi mənim, üç mənim.

Qələm alsın başdaşımı yazanlar,
Bel götürsün məzarımı qazanlar.
Ay Zəlimxan, ağı desin ozanlar,
Kəfən mənim, karvan mənim, köç mənim

Dünya

Vaxtında uzadıb kömək əlini,
Vermədin mənimlə əl-ələ, dünya!
Nəyimə gərəkdi vaxtı keçəndə,
Göydən qızıl yağdır, ləl ələ, dünya!

Acı yel üstümdən əsdikcə əsdi,
Yağan qar yolumu bağladı, kəsdi.
Gəl, məni bu qədər yandırma, bəsdi,
Mən ki nə Kərəməm, nə Lələ, dünya!

Yolsuz yoxuşlarda yordum dizləri,
Ahımla qurutdum göy dənizləri.
Qaldı kürəyimdə kəndir izləri,
Dərdi dərd üstündən şələlə, dünya!

Aşılmaz dağları mən necə aşım,
Zəlimxan, fikirdən çatılıb qaşım.
O sənin daşındı, bu mənim başım,
Nə qədər istəsən, gəl, ələ, dünya!

Vəfalıymış

Nə vaxta arxalan, nə baxta aldan,

Nə dövran, nə də bir çağ vəfalıymış.

Min bir daşürəkli dostdan, tanışdan

Bir daşlı, qayalı dağ vəfalıymış.

Nə toxa bel bağla, nə aca söykən,

Nə şaha arxalan, nə taca söykən,

Özün basdırdığın ağaca söykən,

Bağbandan min dəfə bağ vəfalıymış.

Zəlimxan dilində min dürlü dastan,

Gah toydan söz açır, gah da ki, yasdan.

Bahalı köynəkdən, əlvan libasdan

Kəfən etibarlı, ağ vəfalıymış.

OLA

Dəlib-deşir ürəyi dərd ürəkdə qalanda,

Dərdləşmək gözəl işdi, dərdini duyan ola.

Ürəyindən keçəni gözlərindən oxuyan,

Sənə ömrünü verib, vaxtını qıyan ola.

Qayğılar sığal çəkə könül adlı sazına,

Naz satasan dünyaya, dünya dözə nazına.

İnsan qibləyə dönə, durasan namazına,

Sirrinə yaxşı sirdaş, qəlbinə həyan ola.

Səslər içində səsin, adlar içində adın,

Əzizinə dönəsən həm doğmanın, həm yadın.

İçində boğulmaya arzun, eşqin, muradın,

Hökmünü, qüdrətini ellərə yayan ola.

Yalan, zülmət, qaranlıq, doğru – səhər, doğru – dan,

Danışasan doyunca həqiqətdən, doğrudan.

Nə ruhunu sarsıdan, nə başını ağrıdan,

Nə dediyin söz üstə dərini soyan ola!

Ömür-gün varaqlana qədim bir kitab kimi,

Sevinci sevinc kimi, əzabı əzab kimi,

Duyğular, düşüncələr çözələnə sap kimi,

Fikir fikrə, səs səsə, söz sözə uyan ola!

Hökmü sənə yar ola dəqiqənin, saatın,

Nuruna çevriləsən, bu nurlu Kainatın.

O qədər şirinləşə ömrün, günün, həyatın,

Nə sən doymaq biləsən, nə səndən doyan ola!

EH, BU QOCA DƏYİRMAN

İnsan niyә vurulur ada, şana-şöhrәtә,

Dünyanın sәrvәtindә, zәrindә nә var görәn?

Rahatlıq yoxdu yerdә, Adәm yerә düşәndәn,

Bu xaraba dünyanın yerindә nә var görәn?

Ağrımız çoxalanda yaranı keyitmәdi,

Dәrdi hәr gün böyütdü, sevinci böyütmәdi.

Eh, bu qoca dәyirman kimlәri üyütmәdi,

Dәyirmanın çarxında, pәrindә nә var görәn?

Tәmiz ürәk gözәldi, isti can, isti sinə,

Kin-küdurәt bağlasa, hisdi can, hisdi sinә.

Düşәndә tәbiәtin oduna, istisinә

Niyә kölgә gәzirik, sәrindә nә var görәn?

Savaşların, qanların göz açmırıq yasından,

Tәmizlәnә bilmirik paxırından, pasından.

Niyә әlini çәkmir dünyanın yaxasından,

Şeytanın fitnәsindә, şәrindә nә var görәn?

Uyduq fani dünyanın adәtinә, dәbinә,

Möhtac olduq axırda dәrmanına, hәbinә.

Ömrü boyu can atdıq dәryaların dibinә,

Heyif, bilә bilmәdik dәrindә nә var görәn?

* * *

Bir yol ayrıcına bənzəyir həyat,
Yaramaz həyatın üstündə əsmək.
Cəsarət istəyir, bir də ehtiyat,
Nə ləngimək olar, nə də tələsmək.

Ehtiyat elədim orda ki, bir vaxt,
Cəsarət hər şeyə, məncə, dəyərdi.
Cəsarət göstərdim orda ki, ancaq,
Adi bir ehtiyat bəs eləyərdi.

Bu dünya qəribə bir əyləncədir,
Dünya sərt, mən bəzən uşaqxasiyyət.
Yaşadım, bilmədim bu dünya nədir,
Bilmədim, dünyada nədir səadət.

Kədərim dünyanın vecinə deyil,
Sevincim necə bəs, düşürmü yada?
Bəlkə dünya üçün, bu – heç nə deyil,
Nə qədər sevinc var, qəm var dünyada.

Dünya sərgisində göründüm, yetər,
Həqiqət dedim mən ”yalan dünya”ya,
Dünyanı əyləncə hesab edənlər,
Əylənib baxsınlar bir an dünyaya.

* * *

Sən məni bu qədər gözlətməmişdin,
Belə qoymamışdın gözümü yolda.
Bu qədər özünü gizlətməmişdin,
Gizlənpaç oynayan vaxtımızda da.

Hayana getsən də, dönmüşdün yenə,
Qayıdıb gəlmişdin mənsiz darıxıb.
Bu dəfə bilmirəm nə olub sənə,
Gedibsən, qayıtmaq yadından çıxıb.

Qalıb evimizdə palın paltarın,
Tələsik gedəndə kimə deyibsən?!
Qapının ağzında başmaq tayların,
Yolda ayağına bəs nə geyibsən?!

Solub pianonun üstündə güllər,
Təzə pərdələri yandırıbdır gün.
Sənin bişirdiyin o mürəbbələr
İçilib qurtardı hardasan özün?!

Bu axşam qəribə bir hiss keçirdim,
Nə tez ömür ötdü, yaş əlli oldu,
Sənin ad gününü sənsiz keçirdim,
Şəkilin yeganə təsəlli oldu.

Şirin söhbətindən olmayıb doyan,
Çağır qonşuları doyunca gülək:
Mənsiz gördünüzmü dözmür Nəriman,
Sənə qurban olum sən görmədin tək

* * *

Sən getdin, həsrətin qaldı canımda,
Sonradan mat qaldım, düzü bir şeyə.
Qeyri-adi idin mənim yanımda,
Getdin, ele bil ki, adələşməyə.

Sənə yalvarırdım burda bayaqdan,
Eşikdə qış idi, otaqda bahar.
Sən de gedib evde yalvaracaqsan –
Gecikdiyin üçün bağışlasınlar.

Səni bağışlamaq… dünyaya bir bax,
O qelbi, o ruhu gərək duyasan.
Axı səndən gərək üzr istəyələr,
Lazımsa, sen gərək bağışlayasan.

Bir qəlbin en eziz şahzadesiydin,
Qulluq gözleyirdim hüzurunda mən.
Gedib evinizdə sən ona yəqin
Bir qulluq gösterib, çay süzəcəksən.

Getdin, üreyimi salıb tufana,
Sədaqət həyatda başqa rəng deyil.
Mənim sevincimi apardın ona,
Bəlkə də ona heç bu, gərək deyil.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Həyat yükü

Bir an olsun, ana haqqı,
Onda seçər tükdən-tükü.
Boynumuzda ana haqqı,
Çiynimizdə övlad yükü.

Yer üzünə kədər yağır.
Kəndir nazik, yüküm ağır.
Çiyinlərim oldu yağır.
Nə ağırmış həyat yükü.

Yerə,göyə sığmaz insan,
Nəfsə uyar, doymaz insan,
Son mənzilə gedər insan,
Varı, yoxu bir at yükü.

* * *

Brilyant, cəvahir, qızıl,
Özünü asıb intihar edir.
Sanki dar ağacıdır qadın qulağı.
Uşaqdan böyüyə hər kəsin yeri
Bələkdi, beşikdi, hüzurdu, sevgidi
Sığaldı qadın qucağı
Dünyanı dəyişər hər kəlməsi…
Kişini yaşadar, öldürər…
Hakimdi, cəlladdı, həkimdi, dərmandı
qadın dodağı…
Hara getsə, cənnəti aparar ora
Dinclikdi, ruzidi, bərəkətdi, ocaqdı,
qadın ayağı…
Bəzən günəş doğar üzündə
Bəzən bulud ağlar üzündə
Sevgi, nifrət, ümid, qayğı, məhəbbət…
Nə istəsən, yaparsan, taparsan
gözlərində…
Udur kədəri, qurudar göz yaşını…
Solmadın, solmasın qadın yanağı…

Cavabsız sevgi

Nazını çəkməyə hazırdım hər an
Çünki mənasızdır əzabsız sevgi
Ancaq ki, insanı bir ağac kimi
İçindən çürüdür cavabsız sevgi

Yanımda olsan da, mənə uzaqsan
Hər yandan üstümə həsrət çilənir
Baxışın bənzəyir ölüm hökmünə
Gözündən üzümə nifrət çilənir

Sanmaki, hər işin doğrudur, düzdür
Ömrünü puç edər əyrilər bir gün
Sevgimə gülərək alçaltma məni
Nifrətin sevgiyə çevrilər bir gün

***

Çəkilməyən,dözülməyən,
Dediyiniz o dərd mənəm.
Qova-qova namərd edib
Söydüyünüz o mərd mənəm.

Özümə də bir az yadam.
Bir az suyam,bir az odam.
Həm küləyəm,həm torpağam.
Bildiyiniz o dörd mənəm.

Dostu azdır,düşməni çox
Qarnı acdır,gözləri tox
Kölgəsinə güvəni yox
Yalquzağam,bozqurd mənəm.

Qan qoxuyur çiçəkləri.
Kəfənsizdir şəhidləri.
Kimsəsiz “ruhlar şəhəri”-
Gördüyünüz o yurd mənəm.

Mətbuat xidməti

 “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin  təsisçisi və baş redaktoru Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, Azərbaycanlı şairə-publisist Nəcibə İLKİNdir.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Adəti üzrə məktəbdən çıxan kimi dayanacağa tərəf tələsdi. Yenə də fikirli idi. Çatılmış qaşlarının tən ortasındakı düyün simasında təbii görünürdü. Kənardan baxan istənilən adam bu qızın çiynində bir dərd yükünü daşıdığını hiss edərdi. Qaldı ki, Rəvana- onu demək olar ki hər gün addım-addım izləyən birinin gözündən bu gizli ah, kədər qaçası deyildi. Qonşu idilər Nərgizlə. Qibtə olunası ziyalı bir ailənin övladı olsa da, bu məsum qonşu qızın həyatı, talehi onu üzürdü. Əlində əlacı olsa idi bütün işlərdə- həm ev, həm dərslərində, ən əsası isə onu üzüb əldən salan, içindən yeyən uşaqlıq illərindən bu günə qədər başına gəlmiş bütün acınacaqlı hallarından xilas olmasına kömək edərdi. Amma necə? Heç yaxınlaşmağa belə cürəti çatmırdı. Qəribə də o idi ki, məhəllədə baş verən müəyyən içtimai söhbətlərdə, bayram günləri ilə əlaqəli olaraq binanın qarşısına yığışan mehriban qonşuların keçirdiyi şənliklərdə ünsiyyətdə olur, ordan-burdan söhbət edirdilər. Kənarda isə ona yaxınlaşmağa çürət etmirdi. Nə desin, nəyi bəhanə edib yaxınlaşsın? “Nərgiz, olar sizi məktəbdən evə qədər ötürüm? Ya da, Nərgiz, bu gün hava yaxşıdı. Mən də inistitutdan tez çıxacağam. Bəlkə dərsdən sonra bir az gəzək? Nərgiz, səndə maraqlı kitablar var? Məndə də kitablar çoxdu. Bəlkə dəyişib növbə ilə oxuyaq, məlumatlanaq dünyadakı hadisələrdən?” Bütün bu suallarla hər gün özünü yorsa da, sonda yenə susaraq qızı kənardan izləmək olurdu qisməti. Evdəkilər də hiss etmişdi onun hərəkətlərindəki dəyişikliyi. – Bax hələ, dəridən qabıqdan çıxdı bu uşaq. Gör pəncərədən necə pusur? – gülümsəyərək dedi Məqbulə. Sərdar kişi açıq söz-söhbətləri sevmədiyi üçün ciddi qarşılamışdı onun bu sözlərini. – Burda pis heç nə görmürəm. Evlənən vaxtıdır. Seçimini özü etsin. Belə də ki, Nərgiz də pis qız deyil. Gözümüzün qabağında böyüyüb zavallı. Mən danışaram Yaqubla. Görüm bu işə necə baxır, – təmkinlə cavab vermişdi. Rəvanın gözləri isə qarşı binanın pəncərəsinə zillənib qalmışdı. Bilirdi ki, Nərgiz də onun baxışlarındakı sözü, mənanı anlayır. Amma bu baxışların cavabsız olduğu qorxudurdu onu. Təkcə qızın ailəsindəki ciddi problemlərlə bağlı kədər libasına büründüyünü bildiyi üçün dözürdü. Onu itirmək qorxusu yox idi ürəyində.

Nərgiz həmişəki kimi dərslərini hazırlayandan sonra mətbəxə keçdi. Bulaşıq qab-qacaqlar sanki sərgidə nümayiş olunacaq halda dayanmışdılar. Atası hələ gəlməmişdi. Kiçik qardaşı və bacısı isə dərsləri ilə məşqul idilər. Anaları bu evi tərk edib getdiyi gündən bəri Nərgiz bütün ev işlərini öz üzərinə götürmüşdü. Ağrı-acınının bütün yükünü çiyninə almış, uşaqların üzülməsini istəmirdi. Atası hər gün səhər evdən gedir, axşam qayıdırdı. Zeynəb ərini, uşaqlarını tərk edib gedən gündən bəri korluq verməmişdi Yaqub evə. Amma mənəvi dayaq ola bilmirdi övladlarına. Heç buna zamanı da çatmırdı. Bir də ki, onun təbiətinə görə əgər evdə soyuducu ağzına qədər dolu idisə, demək hər şey qaydasında idi. Nərgizi isə belə həyat qane etmirdi. Tez-tez atasından gələn zərif qadın ətirlərinin qoxusu, köynəyindəki rəngli dodaq boyalarının izi atasının yaxşı həyat sürməsindən xəbər verirdi. Əvvəllər bu mənzərəli qəbul edə bilmir, otağına çəkilib saatlarla ağlayırdı. Getdikcə adiləşdi hər şey. Böyüdü, yaşından tez kamilləşdi. Atasının da bir insan kimi qayğıya ehtiyacı olduğunu dərk etdi. “Əgər o yad bir qadını gətirib bizə ana etsəydi, bu daha ağır dərd olmazdımı”- deyə düşünəndə təsəlli tapırdı. Yaxşı bilirdi ki, anası qayıtmayacaq. Qayıtsa da yenidən ailənin bir üzvü kimi qəbul olunmayacağını bilirdi. Atasından soruşmağa cəsarəti çatmırdı. Anasının niyə ailəni tərk etiyini, hara getdiyini soruşmağa cəsarəti çatmırdı. Qonşu qadınların pəncərədən küləklə gətirib otağa saldığı söhbət, dedi-qodulardan onun yad bir kişi ilə sevişərək evi tərk etdiyinə isə inana bilmirdi. Hamı kimi o da sevirdi anasını. Gözləri gözlərinin önündən bir an da olsa çəkilmirdi. Gecələr əllərini bacı-qardaşının saçlarına çəkərək qayğını əsirgəmir, sonra təkrar əllərini saçlarına çəkib için-için ağlayırdı. Ana nəvazişinə həsrət qalmaq ən ağır dərddir övladı üçün. Yoxluğu həzm etmək olur gec-tez. Bu yoxluq isə həzm ediləsi deyildi. Məktəbdə ana haqqında şeirlər söylənəndə, inşa yazılanda baxışlarını gizlətməyə yer tapmırdı. Xəcalət çəkirdi. Anasının etdiyi bağışlanmaz səhvin günahını, əzabını yaşayırdı, hər gün ölüb-dirilirdi. Uşaqlıqdan bəri çəkdiyi acılar beynində yüklənib qalmışdı. Bir neçə dəqiqə davam edən güclü baş ağrıları ona düşünməyə imkan vermirdi. Əllərini başına tutub dayanır, bu ağrıların keçib getməyini gözləyirdi. Şiddətli ağrılar keçəndən sonra dərindən nəfəs alırdı. Əvvəllər bu ağrlar beş-on dəqiqə davam edirdisə, getdikcə dəqiqələrin sayı da çoxalmış, onu narahat etməyə başlamışdı. Gün ərzinə damarlarında dövr edən qanın beynində bir neçə dəfə ilişib qaldığını, yubandığını açıq-aydın hiss edirdi. Nə vaxtsa anası ilə qovuşacağı günü, bu ağrıların da keçib gedəcəyini gözləyirdi.-Salam Nərgiz, – axşam anası ilə söhbətdən sonra güc toplayıb yaxınlaşdı qıza Rəvan. Nərgiz dönüb baxsa da üzündəki ifadə dəyişmədi. Dilucu salam verdi.- Bilirəm ki, indi dediklərim əhvalını heç də dəyişməyəcək. Amma deməyim məsləhətdi. Bilirsən ki…- Nə? Nəyi bilməliyəm? Məndən xoşun gəldiyini? Mənimlə əylənmək istədiyini? Mən heç kəsi bu fürsətdən istifadə etməyə qoymaram. Başa düşürsən? İmkan vermərəm. Axı anamın həyatının mənum həyatım ilə nə əlaqəsi? Ölüb! Ölüb o insan. Yoxdu. Anlayırsız, – ixtiyarsız bir sözə bənd imiş kim çığırdı qız. Rəvan söz tapa bilmədi. Onun dedikləri isə cəsarət verdi oğlana.- Sən nə danışırsan? Bu nə söhbətdi? Gözləməzdim səndən. Səni ağır düşüncəli bir qız bilirdim. Yaxınlaşmaqda isə pis heç nə görmürəm. Onu da qeyd edim ki, sən düzgün düşünmürsən.- Bu söhbətləri saxla tələbə dostlarınla edərsən. Dərsə geçikirəm. Bağışla,- deyib uzaqlaşdı. Rəvanın arxadan dediyi sözlər qulağında cingildədi.- Anamla atam axşam sizə gələcək.Axşam döyülən qapının arxasında onun valideyinlərini görən qız işin ciddiliyini bildi. Hörmət xatirinə yaxşı qarşıladı onları. Az keçmiş atası da gəldi. Bir saat davam edən söhbətdən sonra mehriban qonşular xoş davranışla sağollaşdılar. İndi atasının otağa gəlib ona deyəcəklərini gözləyirdi. Elə də oldu.-Axı mən indi o halda deyiləm, ata. Həm də məktəbi bitirməmişəm. Bir az vaxt ver onlara. Bu barədə bir az düşünməliyəm, – çəkinmədən dedi.-Bu təbiidir. Sən gec-tez ailə qurmalısan. Rəvan yaxşı oğlandı. Səni qayğıdan kənarda saxlamaz. Əminəm buna,- yazıq görkəm aldı Yaqub. Sevinmiş olsa da gözlərindəki kədəri gizlədə bilmədi.-Yaxşı, bir söz demirəm. Amma, o gəsin. Sonra… – sözünü bitirmədən ağladı.-O, gəlməyəcək. Gəlsə də mən qəbul etməyəcəm. Bu qədər. Gecən xeyrə qalsın.Nərgiz bilirdi anası gəlməyəcək. Ondan heç bir xəbər olmasa da sağ olduğuna əminlik var idi içində. Onun geri- ailəyə dönəcəyi günü gözləyirdi. Otağına keçib pəncərəni açdı. Hava qəbul etmək istədi. Gözləri yenə də Rəvanın baxışları ilə toqquşdu. Dərhal pəncərəni bağlayıb, pərdəni çəkdi. Yenə şiddətli ağrı ilə baş-başa qaldı. “Yox, belə olmaz. Atama ağrılarım barədə nə isə deməliyəm. Niyə? Axı niyə deyim? Bilsə dərhal məni həkimə aparacaq. Mən isə istəmirəm, istəmirəm. Yaşamaq istəmirəm” pıçıldayaraq üzü üstə yatağa uzanıb ağladı.Son zəng tədbiri bitəndən bir neçə gün sonra Nərgizə nişan taxıldı. Qara buludlar bu nişan şamlarının şölələri ilə birgə ailənin başı üzərindən uzaqlaşdı. Qonşular ehtiramla hal-əhval tutur, əvvəlki günlərə nisbətən xoş davranırdılar. Ayağı üzülmüş qohumların da ayaq izləri tanış evin otaqlarında göründü. Toya hazırlaq gedir, ailə məsələləri müzakirə olunurdu. Nərgiz bu bir neçə gündə dəyişmiş- elə bil böyümüş, daha da gözəllşmişdi. Övladlarının acısını çəkən, hər gecə onların gələcək həyatı barədə narahat olub düşünən Yaqubun da qırışları açılmışdı. Rəvan tez-tez Nərgizlə birgə gəzintiyə çıxır, xoş anlar yaşayırdılar. Sevdiyi insanı bir an da olsa qayğıdan kənarda saxlamırdı. Onu ömrü boyu sevəcəyinə, anasız keçirdiyi o acı günləri unutduracağıa qıza söz vermişdi. Nərgizin ağrıları isə üzə çıxmağa başladı. Rəvan bunun yaxşı bir əlamət olmadığını duyub qızın tez-tez özündən getməsini evdə danışdı. Böyük qanqaraçılığa səbəb oldu müzakirələr. Söz-söhbət Yaquba çatanda isə ailənin sorağı klinikadan gəldi. Nərgiz ciddi həkim nəzarəti altınla saxlanılmalı, güclü müalicə olunmalı idi. Bir səhər isə həkimin qoyduğu diaqnoz ailənin bütün xoşbəxtliyinə son qoydu.-Onsuz da öləcək. Bunu bilə-bilə qızın ürəyinə xal salmayaq. Qoy son saatlarını xoşbəxt yaşasın barı, – kövrələrək dedi Sərdar.Nərgizdən başqa hər kəs onun bu ağır xəstəliyinin adını bilirdi. Rəvanın özündən çox bu bəxtsiz sevgilisinə ürəyi yanırdı. Tale onun ilk məhəbbət arzusunu ürəyində boğdu. Qızın yanından bir an belə çəkilmir, onu ümüdləndirirdi. Son günlər isə Nərgiz heç nə danışmır, nə baxışları, nə də hərəkətləri ilə heç bir reaksiya vermirdi. Ancaq bir nöqtəyə baxb axtarır, axtarır, onu cavan ikən dərdə salan insanı arzulayırdı. Bu arzu ilə də Rəvanın qolları arasında həyatını itirdi.Toya hazırlaşan bütün qohumlar dəfndə iştirak etdi. Nərgizi gül-çiçək dəstəlri ilə torpağın qoynuna gəlin köçürdülər.Rəvan uzun müddət özünə qapandı. Sevdiyi insanın yoxluğunu həzm edə bilmirdi. Onun istəyi ilə Nərgizin qara mərmərdən olan baş daşına “Nişanlı məzar. Nişanlısı Rəvandan əbədi xatirə” sözlərini həkk edildi. Tez-tez gəlib məzarı ziyarət edir, göz yaşı axıdaraq təskinlik tapırdı. Bu qara mərmər Yaqubun və Rəvanın baxışlarının əksini özündə saxlamışdı. Doğmaları gələndə elə bil mərmərdən boylanan şəkil gülümsəyirdi, məmnun idi. Bu baxışlara bir çüt göz də qoşulmuşdu. Hamıdan xəlvət qızının məzarını seyr edən, peşimançılıq içində yanb, qovrulan, hisslərinin qurbanına çevrilmiş Zeynəbin baxışları idi. İndi Nərgiz çox rahat uyuyurdu. Anasının isti göz yaşları qəbrinin üstünə axdıqca ruhu sevinirdi.Son

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İgidləri unutmaz ulu yurd, qoca zaman,

Qəhrəmanlar yurdudur əzəldən Azərbaycan,

Hər oğlu, hər bir qızı, igid, şanlı qəhrəman,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Əziz bilər canından el-obanı, milləti

Bu dünyaya tanışdı onun dönməz qeyrəti,

Danılmazdı heç zaman onun gücü, qüdrəti,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Amalı doğma yurdu, torpağını qorumaq,

Döyüşlərdə şir kimi, həmişə qalib olmaq,

Borcludur ona hər vaxt, bu yurd, bu ana torpaq,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Əyilməzdir, mətindir, döyüşlərdə ad alar,

Qorxu bilməz igiddir, düşməni oda salar,

Atılar döyüşlərə, həmişə zəfər çalar,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Uca tutar həmişə ay, ulduzlu bayrağı,

Qoymaz sönə heç zaman, yurdun odu, alovu,

Canından çox istəyər doğma, əziz torpağı,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Düşmənin qarşısında dayanar bir dağ kimi,

Dağıdar neçə səddi,, qırar neçə tilsimi,

Dilində əzbər olar Azərbaycanın himni,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Satqının yolun kəsər, namərdi atdan salar,

Bir xəyanət görəndə dərin xəyala dalar,

O qanlı döyüşlərə, savaşlara atılar,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Düşmənləri mat qoyar, hünəri, rəşadəti,

Bu dünyaya tanışdı mərdliyi, mətanəti,

Danılmazdı bu yurda sevgisi, sədaqəti,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Xalqın görən gözüdür, elin vuran qoludur,

Keçdiyi şərəfli yol, müqəddəsdir, uludur,

Qəlbi vətən eşqiylə, sevgisiylə doludur,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Ruhu pərvaz eyləyər “Cəngi” , “Misrı” dinəndə,

Nərə çəkər, hayqırar, o darda, o çətində,

Bu gün də o belədir, belə olub dünən də

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Bir yenilməz qaladır, düşmənlərin önündə.

Qılıncını siyirər vətənin dar günündə,

Gözündən quş yayınmaq, sərvaxtdır səngərində,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Düşmənin gözün oyar, kəm baxarsa vətənə,

Öz yerini göstərər, o xəyanət edənə,

Qurban olum ordumun gücünə, qeyrətinə,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

QIYMA

Hər gün məhəbbətim bir az da artır,

Ruhum səni görüb, xəyala dalıb,

Həsrətim oyaqdı, sevincim yatır,

O gül dodağında, gözlərim qalıb,

İndi gözlərimdə şimşəklər yanır,

Əcəlin nəfəsi üzümə dəyir.

Fələk də mənimlə oyun oynayır,

Bu həsrət, bu hicran qəddimi əyir.

Məndən uzaqdasan canın sağ olsun

Necə də ağırdı sənsiz bu gecə,

Mənə dərd verirsən, üzün ağ olsun.

Ağlayıb, sızlaram vallah gizlicə.

Göyləri dolaşır fikrim, xəyalım,

Canım bu həsrətdən alışıb, yanır.

Sənsiz canım, gözüm fənadır halım,

Sənli xatirələr bir-bir oyanır.

Qalıb ayrılığın əlində yaxam,

Ay zalım sinəndə yoxdurmu ürək,

Sən olmayan günü ölmüşəm, yoxam,

Məni hey öldürüb, dirildir fələk.

Sənsiz bu ömür, gün zülümdü, zülüm,

Gülüm, gözlərimi yollarda qoyma,

Yanmağa od gəzir pərvanə könlüm,

Dərdindən dəliyəm, Əzizə qıyma.

MƏNİMSƏN

(nəğmə)

Mən səni sevirəm ürəyim kimi,

Eşqinlə döyünür qəlbimin simi,

Səni qoruyuram bəbəyim kimi,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Günəşim, Ayımsan səndədir gözüm,

Ən şirin nəğməmsən, ən şirin sözüm,

Sən bir qızılgülsən, dərmişəm özüm,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Can qurban demişəm sənin tək cana,

Ürəyim dözməz ki, dərdə, hicrana,

Sənə olan sevgim sığmaz cahana,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Olmusan ömrümün mənası gülüm,

Sənsiz neyləyərəm, sən gül ki, gülüm,

Qoyma həsrətindən, dərdindən ölüm,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Sənsiz sevinmərəm, sənsiz gülmərəm,

Kərəmdən, Məcnundan vallah betərəm,

Səndən başqasını sevə bilmərəm,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

SU BİRDƏ GƏLƏCƏK SU GƏLƏN ARXA…

Su-gəldiyi arxla birdə gələr

Atalardan.

Dövran param-parça elədi Yurdu,

düşmənə qəsbkar dayandı arxa,

baxma ki,Tərtərdə qollar qurudu;

and olsun müqəddəs göyə,torpağa-

su birdə gələcək su gələn arxa!

Geriyə dönəcək vaxtın təkəri,

bilir gözəl Laçın,Şuşa,Həkəri,

gələr hərəkətə dəyirman pəri,

ləpələr cumduqca mürgülü çarxa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

O vaxt hərlənəcək dəyirman daşı,

o vaxt əziləcək ilanın başı,

onda quruyacaq gözlərin yaşı;

millət məqam gəzir hayıf çıxmağa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

Torpaq şumlanacaq,dən səpiləcək,

qaliblər yoluna nur ələnəcək,

ocaq diriləcək,daş isinəcək-

dolacaq ciblərə qovut,qovurğa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

Elat qaldıracaq alaçıqları,

hələ yerindədir “çadır mıxları”,

“Cəngiylə” coşduqca el aşıqları,

cavanlar çapacaq atları yorğa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

Özünə gələcək qartallı dağlar,

dirılər ot basmış doğma cığırlar,

“El gücü-sel gücü!”-Yurdu ucaldar;

Ordumuz and içir Ulu Bayrağa-

SU BİRDƏ GƏLƏCƏK SU GƏLƏN ARXA…

22,08,2020.

GEDİR…

Yandıra-yandıra “Eşq dastanını”

Ələsgər daığalı bir Bayraq gedir,

elə tutubdu ki,söz meydanını-

nə qol qalxa bilir,nə ayaq gedir!

Sözün çox yolu var; bu,ayrı yoldu,

mızrab sağdan vurar,bundakı soldu,

ağzının sözünü bilməyən oldu

gördüm–həmləsindən mayallaq gedir.

Duyub,hər beytinnən dərsimi aldım,

sehrinə düşdükcə qalxdım,ucaldım,

istədim bu sərvə peyvənd bağlanım;

tutmadı–nə yamaq,nə calaq gedir.

Ələsgər elimin şah qüruruydu,

Göyçə güllərində şehdən duruydu,

zəmanə o vaxt da həlbət koruydu–

görmədi-mülkünnən bir Allah gedir.

Şair olmaq olmur təkcə həvəsnən,

kaş,ala biləydim od nəfəsinnən,

böyük ustadların yan-yörəsinnən

tikanlar,alaqlr solaraq gedir.

Ustad,nə o yerlər,nə o Vətən var,

nə də oralardan gəlib-gedən var;

Vahid ƏZİZ adlı bir “nəticən” var,

hələ də heyranın olaraq gedir…

16,08,2020.

İTİRİLMİŞ OBALAR…

Vaxt gedir büdrəyərək,

yeriyir əsə-əsə,

itirilmiş hər şəhər,

yoxa çıxmış qəsəbə-

qızıl dolu bir kisə.

Dağılmış binaların

yox oldu qapıları,

salamat qalanların

paslanıb açarları.

Yolun düşsə haçansa,

kim çıxar qabağına?

daha burda evlərin

quşlar qonmaz damına–

çünkü bu obalarda

daha həyatdan iz yox,

ləmpələrində işıq,

ocaqlarında köz yox.

İtirilmiş kəndlərin

cığırların ot basıb,

bərəkətdən əsər yox,

xırmanların yad basıb.

İtirilmiş obalar

getmiş ismət kimidir,

yoxa çıxmış ləyaqət,

itmiş qeyrət kimidir…

18,08,2020.

NƏ QƏDƏR VARAMSA…

Şükürlər Tanrıya,yaşadım az-çox,

vaxtımın xeylisi getsə də hədər,

tərifə-filana ehtiyaclm yox,

nə qədər varamsa o qədər yetər.

Hər an bir cür olur həyatın rəngi,

kim hansın istəyir seçib sevinsin,

xırdalar özünü təriflədir ki,

alçala-alçala ucala bilsin.

Namərd–yetim payın əlindən qaplb,

insanı yaşadar mərhəmət,saflıq,

məni səmt yelləri özləri tapıb,

həm yelkən olmuşam,həm də ki,qayıq.

Həm dahi bizimki,həm də ki,dəli;

arada dolaşan Şeytan əliydi,

laylalar anladan Anamın dili

təkcə onun deyil-Vətən diliydi.

Çox nadan çalışdı qəddimi əyə,

xainlər artdıqca məzlum oluruq,

atalar dünyadan tez köçür deyə,

ana kölgəsində solğun qalırıq.

Ömür Dastanımın sicimi uzun,

içdə Tanrı varsa ümid üzülməz,

ruhu Peyğəmbərin mübarək olsun,

“İnsanı sevməyən Allahı sevməz!”.

Var olsun dünyanı; yaşadın az-çox;

bir ömrə bərabər xoş dəqiqələr,

tərifə-filana ehtiyacım yox,

nə qədər varamsa,o qədər yetər…04,08,2020.

YIXILDI…

Fərq eləməz-ya kişi ol,ya qadın,

insan ömrü bir uydurma nağıldı,

nə zaman ki,zarafata başladın;

hesab et ki,baxtın evi yıxıldı!

Bəxtəvərsən–sevə bilsə elatın,

eşidilsə içindəki bayatın,

binəvayla peyvənd olsa həyatın,

ucaltdığın “Taxtın” evi yıxıldı.

İnsan olmaq həm çətindir,həm asan,

elə ömr et el-obanın olasan,

bir əzazil şahlar-şahı yaransan,

yarandığın vaxtın evi yıxıldı!

Zülmətin də yönü olar sabaha,

el bazarı gah ucuzluq,gah baha,

Vahid ƏZİZ,şərik çəxan Allaha,

viran oldu,baxdın?-evi yıxıldı…

20,08,2020.

HANSIDI?

Gizli qalar sevən qəlbdə arzular,

görən-könlü hansı səmtə yansıdı?

Hər çiçəyin öz sevimli ətri var,

bu gözəlin bəyəndiyi hansıdı?

Eşitmişəm; onnan-bunnan soruşar,

dilə nə var?-hərə bir söz danışar,

son zamanlar yuxum tez-tez qarışar,

hardan bilim-öyrəndiyi hansıdı?

Bağa saldı; nə becərib,nə dərim?

Məcnun kimi nə yurdum var,nə yerim,

nəfəsində həm də mənim qəhərim,

boğazına dirəndiyi hansıdı?

Öz dəyişməz axarı var hər çayın,

görünməyi,batmağı var hər Ayın,

kimi baxta,kimi “Taxta” arxayın-

bu ülkərin güvəndiyi hansıdı?

İman etsin!-dözümün də sonu var,

səbirin də bir gün sınan anı var!

həm ipəkdən,həm alovdan donu var-

bu görüşə geyindiyi hansıdı?

Tez yayınar dayananda göz-gözə,

gah kül olar,gah da dönər can közə,

getməyinə şad olduğu mənəmsə,

gəlməyinə sevindiyi hansıdı?…

18,,08,2020.

ÇƏKƏ-ÇƏKƏ…

Qazanmazsan imdadını

zülm önündə çökə-çökə,

yaralandım yar adını

qarasına çəkə-çəkə,

Aramız çətin düzələr;

bəyaz etdi ağır illər

əllərini qara tellər

arasına çəkə-çəkə,

Uzaqlaş–varsa hünərin,

qaçmağa yetsə təpərin,

yar oynadar sevənlərin

sırasına çəkə-çəkə,

Atıb başının daşını,

yar bitirər savaşını,

məlhəm bilər göz yaşını

yarasına çəkə-çəkə…

20,08,2020.

DANIŞMA…

And içərək yalvarmaqdan yoruldum-

bir yanlışlıq bəla oldu başıma,

elə bilər;”özgəsinə vuruldun…”,

yar yanında incə beldən danışma.

Heç olarsan ümid səni qıranda,

nələr yoxmuş məhəbbətlər barında?!

qulağı var leysanın da,qarın da;

gileylənib sudan,seldən danışma.

Hərdən könül cuşa gəlib çağlayar,

şəkillrim gəncliyimi saxlayar,

körpə kimi için-için ağlayar-

ağ birçəyə qara teldən danışma.

Qismət buymuş–nə qınayım Fələyi?

təskinlikçün uydurublar gileyi,

ona bağlı yelkənlərin taleyi-

“Səmum” adlı qara yeldən danışma.

Vaxt zalımdır–çox yaşadıb bel bükər,

boş ümidə uzanan qol əl bükər,

küyə getsə–həm dağıdar,həm tikər;

Vahıd ƏZİZ,bizim eldən danışma…

20,08,2020.

BİR DƏRƏNİN ADAMLARI…

Bir zamanlar biz hamımız

bir bədənin damarları,

yad olanlar deyərdilər:

“Bir Dərənin adamları”.

Biz hamımız sözü bütöy,

körpəsi kür,əxlaqı dürr,

birgə keçən axşamları,sabahları-

bir Dərənin adamları.

Çörəyimiz halal idi;

fərq etməzdi-yağlı,yavan,

sayqılıydı bir-birinə qoca,cavan,

hamısının bu cür idi ünvanları:

“Bir Dərənin adamlar.”.

Hər birimiz adam kimi

saymaqdaydıq saymalını,

calaq vurub,peyvənd edib

adam etdik zay olanı.

Orda hər şey düz olurdu,

bir-birinə göz olurdu

pəncərənin adamları.

Dərəmizin ormanları,

gül-çiçəyi dərmanları,

çeşmələri,çayı vardı,

Dan ulduzu sönməmişdən ayılardı,

bir adət də bu idi ki,

bir-biriynən qohum olub-

qız verərdi,qız alardı

bir Dərənin adamları.

Fərq olmazdı dəyirmanda;

“sənin dənin,mənim dənim”,

nə biçində,nə xırmanda

ləj düşməzdi nə igidlər,

nə qız-gəlin.

İndi hamı pərən-pərən,

diyar-diyar dağılsaq da

o Dərədən,

dəyişməyin, “O Dərəli” qalın barı,

o Dərənin adamları…

A BİÇİNÇİ…

A biçinçi,Allaha bax-

ləçəklərdən şəbnəm iç,

kərəntini qoy qırağa-

güllər solsun,sonra biç.

Kərəntini qoy qırağa,

hər güldə bir arzu var,

nəzər yetir yarpaqlara-

gör bir nə cür yalvarar?

Dəymə gülə;pətəklərin

arıları bal gəzir,

son bahara nə qalır ki?

çiskin,duman yol kəsir.

A biçinçi,dan yeri də

qəhərlənir səhərlər,

yoxa çıxdı bənəvşələr,

solub getdi lalələr.

A biçinçi,dərdləş hələ

çiçəklə sən,güllə sən;

çəmənlərin çiçəkləri

soluxanda biçərsən…

10,08,2020.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvünü, Dünya Azərbaycanlılarının Mədəniyyət Mərkəzinin Mətbuat xidmətinin rəhbərini, “Azad qələm” qəzetinin və “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş redaktorunu doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

1961-ci il 22 iyulda Tərtər rayonun Sarov kəndində doğulub. 1978- ci ildə həmin kənddə orta məktəbi qurtarıb. 1979-81- ci ildə Bakı Kooperativ texnikumun əmtəəşünaslıq fakültəsini bitirmişdir. Həmin il qiyabi yolla Moskva Kooperativ (indiki Koomersiya universiteti) institutunun iqtisadiyyat fakültəsinə daxil olmuşdur. Ailə qurmasıyla əlaqədar institutun 3-cü kursundan sonra davam etməmişdir. 1998- ci ildə Beynəlxalq Elmi Tətbiqi Kosmonavtika institunun filologiya (dil-ədəbiyyat) fakültəsinə daxil olmuş, oranı əla qiymətlərlə başa vurmuşdur. Əvvəllər əmtəəşünas, iqtisadçı sahələrində çalışsa da, müəllimlik sahəsinə meyl etməmişdir. 1980-ci ildən dövrü mətbuatda şeir və məqalələri dərc olunduğundan, mətbuat aləminə maraq göstərmiş və bir filoloq kimi bu sahədə fəaliyyətə başlamışdır.
Nəcibə İlkin orta məktəbdə oxuduğu illərdən şeir yazır. Şeirləri və publisist məqalələri “Zaman”. “Ümman”, “Kaspi”, “Respublika”, “Demokratiya”, “İcmal”, “Ədalət” qəsetlərində və “Vəfa”, “Sözün işığı” , “Qoşa ulduz”,”Kotoloq” jurnallarında dərc olunmuşdur.
2004-cü ildə “Bir ömür uduzdum”, 2006-cı ildə “Qəlbimdə dil açan dünya “ şeirlər kitabı işıq üzü görmüşdür. 2007- ci ildə “Tərtər inciləri” toplusunda bir neçə şeirləri çap olunmuşdur. Bu kitablar haqqında tanınmış qələm sahibləri rəy yazmış və müsbət mənada öz fikirlərini bildirmişdir.
Şeirlərinə və publisist məqalələrinə görə Az.KİVİHİ-nın “Qızıl Qələm”, “Xalqın nüfuzlu ziyalısı”, “Xan qızı Natəvan” mükafatına, “ İnam” şərəf diplomuna layiq görülmüşdür. Qafqaz Media İctimai birliyi tərəfindən “Vicdanlı qələm” , “Peşəkar jurnalist” diplomları ilə mükafatlandırılmışdır. Bu yaxınlarda təsis etdiyi “Azad Qələm” qəzetinin 3 yaşı tamam olmasına görə, publisist məqalələri və ədəbi yazılarına görə AZKİVİHİ-nın “Qızıl Qələm” mükafatına layiq görülmüşdür. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin ədəbi orqanları olan “Ulduz” , “Azərbaycan” jurnallarında şeirləri dərc olunub.
Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibidir.
AYB-nin və AJB-nin üzvüdür. 2006- cı ildən təsis etdiyi “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin, “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş radaktorudur.
Ailəlidir. Iki övladı və bir nəvəsi var.

SƏN GETDİN

Sən getdin göynədi sinəmdə ürək,
Yox olub əridi ömrün illəri.
Soldu qucağımda arzularım tək,
Dərib gətirdiyin sevda gülləri.

Sən getdin… arxanca baxan gözlərim –
Su səpdi yoluna aydınlıq üçün.
Dilimdə ilişib qalan sözlərin,
Bir haray salmadı, bilmədim neyçün?

Sən getdin… eşqinin bahar naxışı,
Min ilmə toxudu payız ömrümə.
Gözümdən süzülən sevda yağışı.
Sanki qılıncını çəkdi könlümə.

Get gülüm, – qınama sənsiz səbrimə,
Küləklər yan alar, sellər yan alar.
Get barı, tez qayıt, mənim xətrimə,
«Sənsizlik» dərd olub məndən can alar.

EŞQİMİN QIŞ HARAYI

Payız elə getdi, qış belə gəldi,
Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan.
Görüşə bilmədik, bu necə dərddi?
Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.

Sanki acıq çıxır təbiət bizdən,
Görüşmək vədəmiz uzanır yaman.
Həsrət də qar kimi gözlərimizdən,
Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.

Bölündük sevginin fəsillərinə,
Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq.
Bəlkə ömrümüzün son illərindən,
Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!

Eh… yenə səbrimin üstünə əsir,
Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran.
İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir,
Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və kollektivi “Olaylar” İnformasiya Agentliyi və “Olaylar” qəzetinin rəhbəri, yazıç-pulisist, türkoloq alim, əziz dostumuz Yunus Oğuzu
doğum günü münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Yunus Oğuz (azərb. Yunus İsaxan oğlu Əliyev) — 1960-cı il iyunun 22-də Şirvan şəhərində anadan olub. 1977-ci ildə orta məktəbi bitirdikdən sonra bir il Şirvan DRES-də fəhlə işləyib. 1978-1979-cu illərdə Bakı şəhəri 6 nömrəli texniki peşə məktəbində təhsil alib. 1979-1981-ci illərdə sovet ordusunda xidmət edb. Ordudan tərxis olunduqdan sonra 1983-cü ilin avqust ayına qədər Şirvan şəhər pambıq təmizləmə zavodunda mülkü müdafiə qərargahının rəisi vəzifəsində çalışıb.

Həmin müddətdə ictimai əsaslarla zavodun komsomol təşkilat katibi secilib. 1983-cü ildə Rostov Dövlət Universitetinə daxil olub və 1988-ci ildə RDU-nun fəlsəfə fakultəsini bitirərək filosof ixtisasina yiyələnib. Ali təhsilini bitirdikdən sonra təyinatla Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının Fəlsəfə və hüquq institutuna göndərilib və burada kiçik elmi işçi vəzifəsində çalışıb. 1988-ci ildən də Milli Azadlıq hərəkatına aktiv qoşulub. Fəlsəfə və hüquq institutunda kiçik elmi işçi işləməklə yanaşı 1989-cu ildən 1991-ci ilədək Azad söz qəzetinin, həmçinin Xüsusi bulletenlərin qeyri-leqal nəşrinə rəhbərlik edib. 1990-ci ilin yanvarında akademiyanın bir qrup gənc alimi ilə Xalq Azadliq Partiyasının (XAP) yaradıb və onun sədri seçilib.

1991-1992-cı illərdə Ordu qəzetinin baş redaktoru vəzifəsində çalışıb. 1990-cı ildə AXC Ali Məclisinə, sonra AXC idarə heyətinə üzv seçilib. 1992-ci ildə AXC idarə heyəti ləğv olunduqdan sonra AXC sədrinin müavini təyin olub. 1993-cü ildə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin müavini təyin edilib. 1994-cü ildə AXC –ni tərk edərək Azərbaycan Bütövlüyü Uğrunda Cəmiyyəti və eyni adlı partiyanı təsis edib və onun sədri seçilib. Yunus Oğuzun təşəbbüsü ilə 1997-ci ildə ABUP və XAP birləşib və o, Xalq Azadlıq Partiyasınin sədri seçilib.

1998-ci ildə XAP və Vəhdət Partiyası birləşib və bu dəfə partiya sədrinin birinci müavini seçilib. 2000-ci ildən Vəhdət Partiyası adını Milli Vəhdət Partiyası elan edib ve qurultayda Yunus Oğuz Milli Vəhdət Partiyasının sədri seçilib. 1995-ci ildən bu günə qədər “Olaylar” İnformasiya Agentliyinin baş direktoru və eyni adlı qəzetin baş redaktoru vəzifəsində çalışır. Yüzlərlə elmi və publisistik məqalələrin müəllifidir. 15 oktyabr 2003-cü ildə keçirilən prezidenti seçkilərində namizədliyi qeydə alınmışdır.

Kitabları Redaktə
Qarabağ nəzarətsiz zona (1993) (ingiliscə)
Siyasi hakimiyyətin idarəetmə prinsipləri (1994)
Qadın ulduzu (1996)
Qədim Anadolu və Azərbaycan türkləri (2002)
Türkün tarixinə yeni bir baxış (2006)
Atilla pyesi (2007)
Nadir Şah (tarixi roman) (2008)
Təhmasib şah (tarixi roman) (2009)
Türkün gizli tarixi (2010)
Əmir Teymur zirvəyə doğru (2011)
Qədim Türklər və passionarlıq nəzəriyyəsi Qumilyovun tədqiqatlarında (2011)
Əmir Teymur dünyanın hakimi (2012)
“Şah arvadı və Cadugər” tarixi romanı (2013)
Sultan Alp Arslan (tarixi roman) (2015)
Azərbaycanın geosiyasəti (2016)
Atabəy Eldəniz (tarixi roman) (2017)
Ovçu (2018)[1]

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və kollektivi “Olaylar” İnformasiya Agentliyi və “Olaylar” qəzetinin rəhbəri, yazıç-pulisist, türkoloq alim, əziz dostumuz Yunus Oğuzu
doğum günü münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Yunus Oğuz (azərb. Yunus İsaxan oğlu Əliyev) — 1960-cı il iyunun 22-də Şirvan şəhərində anadan olub. 1977-ci ildə orta məktəbi bitirdikdən sonra bir il Şirvan DRES-də fəhlə işləyib. 1978-1979-cu illərdə Bakı şəhəri 6 nömrəli texniki peşə məktəbində təhsil alib. 1979-1981-ci illərdə sovet ordusunda xidmət edb. Ordudan tərxis olunduqdan sonra 1983-cü ilin avqust ayına qədər Şirvan şəhər pambıq təmizləmə zavodunda mülkü müdafiə qərargahının rəisi vəzifəsində çalışıb.

Həmin müddətdə ictimai əsaslarla zavodun komsomol təşkilat katibi secilib. 1983-cü ildə Rostov Dövlət Universitetinə daxil olub və 1988-ci ildə RDU-nun fəlsəfə fakultəsini bitirərək filosof ixtisasina yiyələnib. Ali təhsilini bitirdikdən sonra təyinatla Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının Fəlsəfə və hüquq institutuna göndərilib və burada kiçik elmi işçi vəzifəsində çalışıb. 1988-ci ildən də Milli Azadlıq hərəkatına aktiv qoşulub. Fəlsəfə və hüquq institutunda kiçik elmi işçi işləməklə yanaşı 1989-cu ildən 1991-ci ilədək Azad söz qəzetinin, həmçinin Xüsusi bulletenlərin qeyri-leqal nəşrinə rəhbərlik edib. 1990-ci ilin yanvarında akademiyanın bir qrup gənc alimi ilə Xalq Azadliq Partiyasının (XAP) yaradıb və onun sədri seçilib.

1991-1992-cı illərdə Ordu qəzetinin baş redaktoru vəzifəsində çalışıb. 1990-cı ildə AXC Ali Məclisinə, sonra AXC idarə heyətinə üzv seçilib. 1992-ci ildə AXC idarə heyəti ləğv olunduqdan sonra AXC sədrinin müavini təyin olub. 1993-cü ildə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin müavini təyin edilib. 1994-cü ildə AXC –ni tərk edərək Azərbaycan Bütövlüyü Uğrunda Cəmiyyəti və eyni adlı partiyanı təsis edib və onun sədri seçilib. Yunus Oğuzun təşəbbüsü ilə 1997-ci ildə ABUP və XAP birləşib və o, Xalq Azadlıq Partiyasınin sədri seçilib.

1998-ci ildə XAP və Vəhdət Partiyası birləşib və bu dəfə partiya sədrinin birinci müavini seçilib. 2000-ci ildən Vəhdət Partiyası adını Milli Vəhdət Partiyası elan edib ve qurultayda Yunus Oğuz Milli Vəhdət Partiyasının sədri seçilib. 1995-ci ildən bu günə qədər “Olaylar” İnformasiya Agentliyinin baş direktoru və eyni adlı qəzetin baş redaktoru vəzifəsində çalışır. Yüzlərlə elmi və publisistik məqalələrin müəllifidir. 15 oktyabr 2003-cü ildə keçirilən prezidenti seçkilərində namizədliyi qeydə alınmışdır.

Kitabları Redaktə
Qarabağ nəzarətsiz zona (1993) (ingiliscə)
Siyasi hakimiyyətin idarəetmə prinsipləri (1994)
Qadın ulduzu (1996)
Qədim Anadolu və Azərbaycan türkləri (2002)
Türkün tarixinə yeni bir baxış (2006)
Atilla pyesi (2007)
Nadir Şah (tarixi roman) (2008)
Təhmasib şah (tarixi roman) (2009)
Türkün gizli tarixi (2010)
Əmir Teymur zirvəyə doğru (2011)
Qədim Türklər və passionarlıq nəzəriyyəsi Qumilyovun tədqiqatlarında (2011)
Əmir Teymur dünyanın hakimi (2012)
“Şah arvadı və Cadugər” tarixi romanı (2013)
Sultan Alp Arslan (tarixi roman) (2015)
Azərbaycanın geosiyasəti (2016)
Atabəy Eldəniz (tarixi roman) (2017)
Ovçu (2018)[1]

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı haqqı, ədaləti özünə bayraq edən, bütün məqamlarda qərəzsiz və vicdanlı mövqedə dayanan, dövlətimizin, millətimizin və xalqımızın mənafeyini hər şeydən üstün tutan, qələmin müqəddəsliyinə sadiq qalan bütün jurnalistləri, yaxından, uzaqdan mətbuatla əlaqəsi olan bütün KİV nümayəndələrini Milli Mətbuat günü münasibətilə təbrik edir, ən xoş arzu və ən səmimi duyğularını yetirir.
Qələminiz iti, sözünüz kəsərli, başınız uca, alnınız açıq, vicdanınız təmiz olsun həmişə, dəyərli həmkarlar!

Dərin hörmətlə,

Rafiq ODAY,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və
direktoru, Respublikanın Əməkdar jurnalisti.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məslətəhçisini, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin, “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsünü, Gənclər mükafatçısını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gundelik.info və Edebiyyat-az.com saytlarının Məsul katibini
doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!İnşAllah!

Mətbuat xidməti

Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci il iyulun 21-də Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibidir.
Bədii yaradıcılığa hələ uşaq yaşlarında başlamış, heca vəznində bir çox şeirlər yazmışdır. Universitetdə təhsil aldığı müddətdə “Humay” poeziya dərnəyinin fəalarından olmuş, bir sıras mətbu orqanlarda şeirləri çap olunmuşdur. 2006-cı ildə “Keçə bilsəm bu sınağı” adlı ilk şeir kitabı çapdan çıxmışdır. Yaradıcılığının ilk illərində heca vəznində şeirlər yazmağa üstünlük versə də, sonralar sərbəst vəzndə daha çox yazıb yaratmışdır.

“QARA QIZ”

Bir qız vardı kəndimizdə-“Qara qız”,
anasına göz dağıydı,kədərdi,
subaylıqda qarılaşdı “Qara qız”,
qapıları elçi üzü gərmədi.

Gecələrdə qaranlığa qarışıb
xısın-xısın ağlayardı “Qara qız”,
Gün doğanda taleyiylə barışıb,
tarlalarda od olardı “Qara qız”.

Saçlarını tək hörüklü hörərdi,
ürəyini aynalara açardı,
neçə ildi-bircə yuxu görərdi;
bir atlıya qoşulardı,qaçardı!

İsmətliydi yerişində,sözündə,
danladılar,dedi: “Belə yaxşıdı”,
o, “Qara qız” oğlanların gözündə,
gözəllərin kölgəsinə oxşadı…

1966,Tərtər.”MƏN KÜLƏYİ GÖRÜRƏM”kitabımdan

QAYTARIN BAKININ GÖZƏL GÖRKƏMİN…

Qaytarın Bakının gözəl görkəmin,
xeyir-bərəkəti geri qayıtsın,
baldan şirin olan xatirələrin
hərdən gerçək olub biri,qayıtsın.

Adamı yandırır “şpalların” yeri,
tez olur,onsuz da ömür azalır,
“Sabunçu” vağzalı keçən əsrdən
Mərdəkan Qəsrindən nigaran qalır

Tələbə əlindən tutan bir kübar-
görsəydim,deyərdim-“Canım,tramvayım!”,
indi nə sən varsan,nə “qarajın” var,
bunları nə cürə qanım,tramvayım?

İtbata düşəcək keçdikcə illər,
gəzərik,tarixi alt-üst çevirib,
“primitiv” deyilən bu köhnə şəhər
dünyaya o qədər dahilər verib!

Şəhərin üstündə oyunlar oldu,
yaxşı ki,Metromuz “dərinə getdi”,
bilmədim–qazdıran,qazan kor oldu;
“Yeraltı yolların” izləri itdi!!

Can sıxır çox yerin quru görkəmi,
qədim binlardan azmı qırdılar?
ya da,bəxti qara qara qız kimi
üzünü qaşıyıb”pudra”vurdular.

Bir an əl saxlayın qırıb-sökənlər,
sizin məntiqiniz çox məzəlidir!
anlaya bilmirə– “İçərişəhər”
nə üçün Parisə bənzəməlidur?!

Qəbimi göynədir xoş xatirələr,
“duzsuz” bir məkana dönəcək Barı,
xatalı yüklənir hündür təpələr,
dözməyib,Xəzərə enəcək Bakı!

Qəlbimi göynədir xoş xatirələr
nadanlar əlində hərdən qalırıq,
bu cürük–Sabirdən indiyə qədər:
“Qatar keçib gedir,biz ayılırıq…”
10.02.2019.

QOCALIQDAN XƏBƏRSİZLƏRƏ…

Ələ keçə sənə rişxənd eləyən,
nəyi yanlış,nəyi düzdü-deyəsən,
“Hər bir yaşda gözəllik var”-söyləyən,
qocalıqdan xəbərsizdi deyəsən?

Cavanlıqda qaş-göz atar hər gözəl,
bacarırsan ömrü-günü sür gözəl!
gecə yarı vədə verə bir gözəl,
qapısını gizli-gizli döyəsən.

Sevgi çəkər sinədəki yanğını,
azarladıb hey çəkərlər qaygını,
soruşanda içindəki çovğunu:
“Sənə coşan bir dənizdı!”-deyəsən.

Vaxt belə ki, qaraldacaq qanını,
“əl ağacın” kəsdirəcək yanını,
atıb-getmiş xəbər ala halını:
“Sən gedənnən kimsəsizdi”-deyəsən.

Çarə olmaz dərd belini əyənə,
bəla gələr gül xətrinə dəyənə!
“Vahid ƏZİZ vəfasızmış…”-deyənə:
“Sənə qurban bu ƏZİZdi”-deyəsən…

DÜNYA,SƏNƏ QONAĞAMSA…

Dindirin,hamısın açım-
dərdi belə ağlamazlar,
kimim var-üstünə qaçım?
yadla peyman bağlamazlar.

Yoxa çıxdın.İtib-batdın,
xırdalayıb,alıb-satdın,
sığal çəkdin,qırıb atdın-
belə çiçək qoxlamazlar!

Hardasan,ürək sıxanım,
sevgimdən hayıf çıxanım?
dolanıb gendən baxanım,
dostu belə yoxlamazlar!

Şikəst etmə-sınmıramsa,
birdə anlat-qanmıramsa,
dünya,sənə qonağamsa-
bu cür qonaq saxlamazlar!
,
“SƏNİNLƏ” kitabından

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Muğan Bürosunun Rəhbəri

Olam, olam…                                      

Tanrı aça qapıları,
Göylərdən səs alam, alam.
Bir işıq süzülüb gələ,
Sevgi ilə dolam, dolam.

İçimizi sevgi yuya,
Ucalda bizi Tanrıya.
Hamı sözə sayğı duya,
Dağ-daş deyə: Salam! Salam!


Bir gün ruhum qanadlana,
Uçub vara yalnız Ona,
Sual verə Yaradana:
“Doğrudanmı qulam, qulam”?

Bir məqamda Tanrı dinə,
İşıq donlu bir səs enə,
“Eşqsiz olan qula dönə,
Eşqə varan: balam, balam”.

İşıq, nur yağa yerlərə,
Hər qarışda eşq göyərə,
Sevgi qoxuya dağ, dərə –
Ünvanı mən olam, olam.

ULUSA SƏSLƏNİŞ

Min illər Tanrının sevimli dostu,
Min il ulusların lələsi oldun.
Tanrı üz çevirdi səndən, o çağ ki,
 Bədəvi toplumun köləsi oldun.

Faciən başladı, din dəyişən gün;
Şamanı küsdürdün, Xanı unutdun.
Uzaq yad torpaqda taxtu-tac üçün,
 Vuruşan yadlara matəmmi tutdun?

Uca ağsaqqalın Qorquda obraz,
Ən böyük yalana xilaskar dedin.
Səni uyudanı müqəddəs bilib,
 Səni oyadana sən kor, kar dedin.

Qoşuldun min yerə bölünmüşlərə,
Sevgidən soyundun, nifrət aradın.
Müqəddəs elinə arxa çevirib,
Nədən cəhənnəmdə cənnət aradın?

Yaddaş itirməyin, unutqanlığın,
Didir ürəyimi, ruhumu əzir.
Sən yanlış yerlərdə Tanrı gəzirsən, 
Şeytan yuvasında Tanrı nə gəzir?


Boz qurd köhnəlik oldu…

Qılınclar qında pas atdı,
Gülüşlər dodaqda qaldı.
Atlar bozqırda yox oldu,
Kımızlar ocaqda qaldı.

Ağac bir kərə bəzəndi,
İldə bir yol don geyindi.
İnsan qopdu təbiətdən,
Ruh soyundu, qan geyindi.

Göy Tanrı dostumuz idi,
Hərdən Ondan küsürdük, 
Tərcüməsiz danışırdıq,
Nə qorxurduq, nə əsirdik.

Hər birimiz Beyrək idik,
Xal düşməzdi şanımıza,
Qılınc girər, fəqət yadlar,
Girəmməzdi yanımıza.

Yoxa çıxdı qutsallıqlar,
Analıqlar dəlik oldu.
İndi köpəklik dəbd
Bozqurd köhnəlik oldu.


Günəş doğana qədər…

İlahi, nədir bu dərdlər, nə bu tükənməz kədər,
Bumu ömür dedikləri, bumu yazılan qədər?
Bu gecəni oyaq qalıb, Günəş doğana qədər,
Qoşulub dəli çaylara çağlamaq istəyirəm
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

Elə bil ki dünyamızın  ağır-ağır dərd-qəmi,
Boylanaraq yollarıma min il gözləmiş məni,
Acılarım dərin dərya, ucsuz-bucaqsız zəmi,
Dərdlərimdən min-min dastan bağlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

Cərgə-cərgə, dəstə-dəstə dərdlərimi çinləyib,
Kaman kimi nalə çəkib, bir ney kimi inləyib,
“Apardı sellər saranı” havasını dinləyib,
Minbir yerdən sinəmi dağlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

40 min illik tarixdən silinməyən izəm mən,
Heç kölə olmadım ki, köləlikdən bezəm mən.
Nədən qul sifətində görünəm mən, gəzəm mən?
Əyilmiş qamətimi şaxlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

 Qalaq-qalaq kədər-qəm sinəmdə daşlaşıbdı,
 Türküstanın elləri yamanca yadlaşıbdı.
 İki yüz ildi taleyim  dərdlə qardaşlaşıbdı
 Bəla gələn yolları bağlamaq istəyirəm,
 İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

Orda Göyçə  əl edir, burda Dərbənd üzülür,
Göz dağıtək Borçalı, Təbriz səf-səf düzülür,
Qəzəbli Qarabağın gözündən qan süzülür,
Tərs gedən bu gedişi saxlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

İlahi, nədir bu dərdlər, nə bu tükənməz kədər,
Bumu ömür dedikləri, bumu yazılan qədər?
Bu gecəni oyaq qalıb, Günəş doğana qədər,
Qoşulub dəli çaylara çağlamaq istəyirəm
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyi

           Dünya

Qoy ruhdan düşməsin dərdə düşənlər,
Hamının dərdindən halıdı dünya.
Sonunda hər kəsin haqqını verir,
Minillər şahidi, uludu dünya.

Gah ömür yoluna bəla gətirər,
Gah da yollarında çiçək bitirər,
Doğru yol tutanı haqqa götürər,
Əyriyə cəhənnəm yoludu dünya.

O kəs ki, düşməni öz tamahıdır,
Qazancı günahsız məzlum ahıdır,
Şərə dost olanın şahənşahıdır,
Haqqa dost olanın quludu dünya.

Nəbzi var, dili var, canlı, diridi,
Yaşayan varlığın o da biridi,
Dilini bilənə yaylaq yeridi,
Bilməzə düzlərin koludu dünya.

Ay Namiq, əməllər getməz havayı,
Hər kəsin önünə qoyular payı.
Kim deyir, azalıb onların sayı,
Yaxşı adamlarla doludu dünya.

        Lerikdə

Günəş bu yerlərdə ayrı cür doğur, 
Başqa cür dövr edir zaman Lerikdə.
Kömürköy göylərin bağrını yarır,
Dolanır dağları duman Lerikdə.

Bura min illərin könül sirdaşı,
Bu dağlar Xaqanlar, Alplar yurdudur.
Kömürköy vüqarlı doğma qardaşı,
Qızyurdu deyilən, Oğuzyurdudur.

Dirilik suyudur gur bulaqları,
Cənnətin özüdür burda hər oba.
Bu dağlar qoynunda doğulduğundan,
Dağ qədər yaşadı Şirəli baba.

Zuvanddan meh əsir – behişt havası,
Göylərdən elə bil çiçək əndərir.
Boylanır Güneydən Savalan dağı,
O da öz ətrini bura göndərir.

Burda insanların süfrəsi açıq,
Hər kəsin ürəyi dağlar boydadı.
Burda təbiətə bənzər  adamlar,
Bu yerdə insanlıq qızıl qaydadı.

Dağlardan dağ kimi möhkəm olmağı,
Sulardan paklığı alıblar cana.
Adamı, havası, təbiətiylə,
Lerik bir zinətdir Azərbaycana.


  Minimal (yığcam) şeirlər

 Gülüş

Bütün gülüşlər bədbəxtlikləri gizlətmək üçündü,
Dünyanın ən bədbəxt adamıdı;
Dünyanın ən çox gülən adamı.

***************
           Söz

Sözün 
tükəndiyi yer yoxdur,
Sözün 
keçmədiyi yer var.

***************
          Yol

Tək bir yol var dünyada:
Tanrıya gedən yol.
Qalan bütün yollar
            yolsuzluqdur əslində.

       Gülüşünü yadırğayan 

Güldü,
Gülüşündən utandı;
Gülüşünü yadırğayan adam.

Hardan gəldin?

Sənə
Dəvətnamə göndərmədim
Buyur, gəl!- demədim,
Çağırmadım…
Hardan gəldin, niyə gəldin ömrümə?!

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

                    
Ərhun dərsdən gəldi.Anası nə qədər xahiş etsə də, O, yeməyini otağında yeyəcəyini bildirdi. Kağız kimi ağarmış üzündə, qütbdə batan günəş kimi sönməkdə olan yaşıl gözlərində nəinki yeməyə, heç yaşamağa da həvəs yox idi.Artıq onun 13 yaşı vardı. Atasının üzünü 2-ci sinifdə oxuyanda görmüşdü. Atası ilə anası böyük sevgi yaşamış, hər cür çətinlik və maneələrə baxmayaraq öz məqsədlərinə çatıb ailə qurmuşdular. Atası dolanışığın çətinliyin görüb xarici ölkəyə işləməyə getmişdi. İlk vaxtlar yaxşı da qazanırdı: hər ay pul yollayır, 5-6 aydan bir isə evə gələrdi. Lakin artıq neçə il idi ki, atası evlərinə qayıtmır, ildə bir neçə dəfə zəng edərdi: İşlərinin pis getdiyini gəlməyə imkan olmadığın söyləyirdi Ərhungilə. Atasının yoxluğunda – bu illər ərzində çox şeylər dəyişmişdi, çox  sıxıntılar çəkmişdilər. Nəhayət son zamanlar anasının işləri düzəlmişdi. (Ofisdə çalışırdı Ərhunun anası). Əvəllər isə qohumların, yaxınların hesabına dolanırdılar, çətin də olsa.
     Anası işə gedəndə Ərhunu dərsə qoyar, onu evə gətirməsi üçün isə məktəbdə çalışan qonşularındakı müəllimdən xahiş etmişdi. İşə girəndən sonra anasının Ərhuna diqqəti, qyğısı istər- istəməz azalmışdı.
    Dərsdən gələn Ərhun otağına keçər öz pəncərəsindən Xəzəri, parkdakı yaşıl ağacları seyr edər, bir gözü isə anasının gəldiyi yola dikilərdi. (Onu həyata bağlayan isə hər gün səhər tezdən Xəzərdən günəşin doğmasını seyr etmək və yemlədiyi sərçələr idi.) Küçənin o başından anasın görən kimi tez gəlib qapını açar, anası qapıdan girən kimi boynuna sarılar, onu çoxlu öpərdi.
    Anasının işə düzəldiyi aylar olardı. Bu gün də Ərhun anasın gözləyirdi. Binalarının qarşısında xarici maşın saxladı. Anası maşından düşüb, gülər üzlə içəridəkilərə nəsə deyib evə doğru gəldi…
     Ərhunun nədənsə gözləri bərəldi, ürəyi əsdi, qılçları qurudu sanki. Hər günki, kimi qapını açmaq yadından çıxdı. Qapı bir neçə dəfə döyüldükdən sonra birtəhər gəlib qapını açdı. Anasının boynunu qucaqlamaq əvəzinə sual dolu baxışla anasının gözlərinə baxırdı:
    -Nə olub balam, niyə qapını açmamısan, nə baş verib?
   -Ana o maşın kimin idi,hə?
   -Hər şey aydındır. Ay mənim qısqanc balam. O bizim şirkətin maşınıdır. Müdirin tapşırığı ilə indən belə məni evə gətirəcək, narahat olma balam.
    Anasına bu  cür sual verdiyiçün, ondan şübhələndiyiçün həmin gün çox utanmışdı Ərhun.
    Ancaq Ərhun yanılmamışdı. Anasını gətirən bu maşının sürücüsü bir müddətdən sonra onların evinə ayaq açdı, onun gəlişi ilə  evlərindən hüzur, səmimiyyət, mehribanlıq yoxa çıxdı. Növbəti sualında anası : “məndən nə istəyirsən? “ sənin yaxşı geyimin , yeməyin, yaxşı yaşamağın üçün bu qədər zəhmət çəkirəm, söz götürürəm. Sağ olsunlar məni işə götürüblər, minnətdarlığımı bildirmək üçün evə dəvət edirəm, burda nə var ki?
    Atan evdən çıxdığı neçə  ildi, nə düzəməlli zəngi var, nə də ki, evə bir şey göndərməyi, hər dəfə zəng edirəm, telefonu bir rus qadın götürür.Harda olduğunu soruşanda, onun evdə olmadığını  söyləyir, hər ddəfə məni bir bəhanə ilə yola verir. Özü zəng eliyəndə isə qısa olaraq bizim halımızı xəbər alır, vəziyyətin hələ yaxşı olmadığını deyir, bütün suallarımı cavabsız qoyur, hələ utanmadan bizi çox sevdiyini deyir , bütün bunlar boş yalandı. Özü rus qadınlarla kef eliyir,gün keçirir,bizi çox sevsə yanımızda olardı,qayğımıza qalardı, gedib ora yan verib yıxılmazdı” cavabını verdi. Bundan sonra Ərhun danışmağın mənasız olduğunu anladı, daha heç nə ilə maraqlanmadı. Onun üçün artıq elə bil. Ən dəhşətli  anlar isə, anasının işdən qayıtması, yanında açıq-saçıq geyimli rəfiqəsi və bir neçə kişi ilə evə gəlməsi idi. Evdəki sərxoş və mənasız danışıb gülüşmələr, kravat cırıltısı, ehtirasın və xəyanətin qatışığı olan qadın səsləri Ərhun üçün əsl cəhənnəm əzabı idi.Onlar evə gələn kimi, o, başını yastığın altında gizlədər, qulaqlarına pambıq tıxayardı, artıq onun qəlbində sabaha olan uşaq ümidləri də ölmüşdü. Bu ev , bu yaşam, bu həyat tərzi ona heç nə kəsb etmirdi. Artıq neçə vaxtdı anasına “ Ana ”  dediyi onunla bir stol arxasında oturduğu  yadından çıxmışdı, çəkdiyi əzablar, onun ətdən çıxmış arıq sifətində, solmuş gözlərində, susmuş dilində əks olunurdu, dərsdən gələn kimi çəkilər otağına, dərslə başını qatmağa çalışar, anasını otağa gətirdiyi çörəyin çoxunu isə pəncərəsinə qonan sərçəyə yedizdirərdi, qalan vaxtını isə Xəzəri seyr etməklə keçirərdi. Bir dəfə yenə anası ilə üz-üzə gəldi, bunun səbəbi isə müəlliməsinin anasına zəngi olmuşdu: Müəllimə ədəbiyyat dərsində şagirdlərə “ xəyanət nədir? ” mövzusunda inşa yazmağı tapşırmışdı. Ərhunun inşa dəftərində bu sözləri oxumuşdu müəllimə : “Xəyanət böyük sevgidən yaranır. Zamanla nifrətə çevrilr. Bunun nəticəsi isə mənəm. Mən ən böyük xəyanətəm…
    -Bu nə sözdür yazmısan Ərhun? Sən məni öldürmək istəyirsən?
    – Sən niyə atama xəyanət edirsən?
    – Mən xəyanət edirəm təkcə. O mən artıq neçə ildir xəyanət edir. Bizi burda atıb gedib, halımızdan xəbəri belə yoxdur. Gündə bir qadınla yaşayır. Axı mən də insanam. ən əsası qadınam, hisslərim var.
     -Onun sənə xəyanət etdiyi dəqiq deyil,fakt budur ki, sən ona da, mənə də xəyanət edirsən!
     -Dəqiq deyil? Bəs hər dəfə danışdığım o qadınlar kimdir? Bəli hamınız bir bezin qırağısız- kişisiniz.
     -Dözərdin də səbəbini öyrənərdin,gedərdin dalınca, bəlkə nəsə problemi var, başı dərddədir.
    -Elə bilirsən getmək istəmədim? Hər dəfə zəng edəndə “dalınca gələcəm” dedim. Nəsə problemin varsa de səni and verirəm, öz canıma – soruşdum.
   Mənə tapşırdı ki, birdən dalınca gələrsən, ondan sonra məndən incimə.Mən onu həyatımın sonuna qədər gözləyərdim. Necəki, Qarabağ savaşında 5 il yolunu gözlədim.Valideynlərimin bütün təzyiqlərinə qarşı çıxdım.Doğmalarımla düşmən oldum ondan ötrü. Adamın üstə Allah var o da  sözündə düz çıxdı. Gəldi ailə qurduq. Ona həmişə deyirdim. Mənə yalan danışma, xəyanət etmə, sənin üçün hər şey edərəm.”
    -O sənə xəyanət etmişdi? Özünü bu qədər alçaltmayaydın, dərsdə, həyətdə uşaqlar ilə “Anan pozğun, faişədir, sən bizim yanımıza gəlmə, bizimlə oynama” deməyinə şərait yaratmayaydın. Başqa qadınlar kimi başqasıyla ailə quraydın.
   Anası Ərhuna bir şillə vurub “ Yetər, yetər ! Qarşımda durub başından böyük danışma,mənim üçün hər şey və hər kəs ölüb, mən nə edirəmsə sənin üçün edirəm. Hətta özümü satıram, eşitdin?!”
   Göz yaşına boğulmuş Ərhun: “ Mənim üçün hər şeyi başqa yolla da etmək olardı, əsl ana odur ki, atanın yoxluğunda övlad üçün həm ata, həm ana olsun. Ancaq sən bunu bacarmadın, səndən qəlbim o qədər sınıb ki, sənə nifrət belə edə bilmirəm, başa düşürsən?”
  Bunları deyərək otağına keçmiş və bir gün çölə çıxmamışdı Ərhun. Bu cür yaşamağa davam edirdilər, buna yaşamq demək olardısa.      
… Çantasını yerə qoyub paltarını soyuna- soyuna pəncərənin qarşısına gəldi, gözlərinə inanmadı çox dəhşətli bir şey olmuşdu:
   Axşamdan çörəyi xırdalayıb pəncərənin ağzına qoymuşdu.O,həmişə belə edərdi,pəncərəni açıq qoyardı ki,bəslədiyi sərçə gəlib çörək qırıntılarını balalarəna daşısın.Ancaq axşam hava soyuq olduğu ücün pənəcrəni örtmüşdü.Çərəyi görən sərçə elə bilib ki,yenə pəncərə açıqdır.özünü pəncərəyə çırparaq bərk zədələyib…
Ərhun sərçəni əlinə götürdü,çox pis əzilmişdi.Ərhun ağlayır,nə edəcəyini bilmirdi.Axı onun səhvi ucbatından bir dostu məhv olacaq,bala sərçələr anasız qalacaqdır..
Sərçə son dəfə Ərhunun gözlərinə mehriban və nigaran bir baxışla baxıb canını tapşırdı…
Sanki mehribanca baxışlar Ərhuna minnətdarlıq və bu pislik dolu dünyadan canını qurtarmağın sevinci,
nigarancılığı isə bu ədalətsiz dünyada yetim balalarının qalması idi.
  Ölmüş sərçəni bağrına basıb,gözləri tavana tikilmiş halda səhərə kimi  yatmadı Ərhun.
Tezdən evdən çıxdı…
Səhər yeməyini hazırlayan anasıƏrhunu oyatmaq ücün otağa getdi,lakin Ərhun yox idi.Dəli oldu sanki..
Nə edəcəkdi?Hara gedə bilərdi?Yaxınlıqda nə yaxın qohumları,nə də tanışları var idi.
Məhlədə, məktəbdə və küçələrdə Ərhunu çox axtardı,amma gördüm deyən yox idi…
Nəhayət,Ərhunun gündəliyinin arasından tapılan məktub hər şeyə bir az da olsa aydınlıq gətirdi: “Mənim səhvim ucbatından sevdiyim varlığın birini itirdim. Bu səhvimi heç bir bəhanəylə yoluna qoya bilməzdim. Tək çarəm onunla birgə  ikinci dostumun – sirdaşımın yanına getmək idi. Səndən fərqli olaraq mən sevdiyimin ardınca getməyi bacarıram. Etdiyim səhvlərə görə səndən nə qədər diksinsəm də sən mənim anamsan  və səni çox sevirəm…Məni axtarma.”
    Bir müddət sonra Xəzər dənizindən bir uşaq meyiti tapılması xəbəri yayıldı.
    Əlində bir sərçə , döş cibində isə valideynlərinin toy şəkli…
    Küçələrdə hamı tərəfindən faişə kimi tanınan dəli qadının kimi görürsə yaxasından tutub “balamı görməmisən? Böyük sevgi, nifrət və xəyanət” -deməsi şəhərfə hamının təəccübünə səbəb olmuşdu…
    Bu hadisədən bir neçə il sonra Moskvada mübahisə nəticəsində bir ermənini öldürərək 14 il həbs cəzası alan bir kişi 8 il sonra   amnistiyaya düşüb vətənə qayıdırdı. Qatardan düşəndə döğma vətəninə qayıtdığı üçün, neçə vaxtdı  telefonla da olsa səsini eşitmədiyi doğmalarına qovuşacağı üçün çox xoşbəxt idi….
                                                                                                                        Nemət Tahir

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

                                                        
Həsən kirayə qaldığı evdən çıxıb həmişəki kimi dərsə tələsirdi.Yola çatanda sol tərəfə baxdı,maşınlar uzaqda olduğundan tez yolu keçməyə çalışdı.Birdən ayağı səkinin qırağına ilişdi və ayaqqabısının üstü
para-para oldu.Bu an elə bil ki,Həsəni maşın vurdu.Yox,bəlkə də maşın vursaydı bu qədər ürək ağrısı,daxili sarsıntı keçirməzdi..Ya maşın vurub öldürər,ya da yüngülcə zədələnərdi…
Axı o,”şapaşki”yə bənzər ayaqqabıya 40 manat verib alanda onu payız və qış aylarında geyinməyi nəzərdə tutub,bücəsini zora salmışdı.İndi o nə edəcəkdi?
Ailəsinin maddi vəziyyəti yaxşı deyildi.O,bu III kursda oxuyurdu.Bu 3 il ərzində valideylərinin onun oxuması,ehityaclarının qarşılanması üçün nələrə qatlaşdığını,nə əziyyət çəkdiyini bir o bilirdi,bir də Allah.
   Şəkər xəstəsi olan anası ev işlərin güclə yola verirdi.Ayağında damar xəstəliyi olan atası Həsənin ali təhsil alması ücün kiminsə şəxsi təsərrüfatında işləməkdən tutmuş sürücülük,tikintidə fəhləlik,daş ustalığına qədər əziyyətli işlərdə çalışırdı.( halbuki,həkim ona 3 kq-dan artıq ağırlıq daldırmağa imkan vermirdi).Artıq havalar soyuduğu üçün atasının əli bu ağır işlərdən də çıxmışdı…
Həsənin həm oxuyub,həm işləməsinə isə nə valideynləri razı idi,nə də ki oxumaqla işləmək bir yerdə alınmırdı…Dərslərə ciddi yanaşmayıb işləsə idi, gərək qazandığı pulu da semestrin sonunda imtahandan keçmək üçün verəydi…
Həsən çarəsiz və ümidsiz halda səkinin üstə oturub nə edəcəyini bilmirdi..
Necə oldu ki,bu cür diqqətsizlik etdi?
Axı o,üst-başınin səliqəsinə,ayaqqablarına diqqətlə yanaşırdı…
Cibində olan pul yeni ayaqqabı almağa kifayət etməyəcəkdi.
O,öz-özünə düşündü:
-Ailəmə zəng edib desəm,ayaqqabı almaq üçün pulu hardan olsa,öz boğazlarından kəssələrə də,kimdənsə borc alsalarda,hətta dilənmək də olsa tapıb göndərəcəklər.Ancaq Həsən yaxşı bilirdi ki,valideylərinin 150 manat təqaüdün yarıdan çoxu ona aylıq tələbatın ödəmək ücün göndərilir,qalanı isə nəyinki onların ehtiyacın,heç dərmanların da almağa kifayət etmirdi.
Allahım bu cür çarəsiz,köməksizmvəziyyətdə nə edəcəm,dərsə nece gedəcəm?
Elə çırılıb ki,təmir də ediləsi deyil ki,təmir etdirim” –deyərək gözləri dolmuş şəkildə daxilən fəryad edirdi…
O,hıçqırıb hönkür-hönkür ağlamaq,dərdini hayqırmaq istədi,ancaq səsi çıxmır, onu buz kimi tər basırdı…
    Qəfildən dik atılıb yuxudan oyandı.Gecənin bir aləmi idi.
İndi yuxuda keçirdiyi həyəcandan,qorxudan,bir də ki,bunun yuxu olmasının sevincindən ixtiyarsız olaraq yanaqlarından göz yaşı süzülürdü…
Həsən yatağından qalxıb qapıya sarı getdi və sevinc göz yaşları axa-axa ayaqqabılarını boyadı və gətirib çarpayısının baş tərəfindən yerə qoydu.Sonra yatağına girib yatmağa çalışdı
P.S. Sizə bir sirr verim: Əslində Həsən adlandırdığım bu bu tələbə oğlan mən özüməm…Oxucularımdan utandığım üçün adımı gizlətmək istəmişdim….
                                                                                                                  Nemət Tahir

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Qaldırıb atmışam son çarələri,
Ömrümün gör neçə otağı boşdu…
Həkimi sən olan xatirələrim
Qarıyıb-qocalıb, çoxu naxoşdu…

Qapımın qıfılı yox, qəfil gələrsən deyə…
Gedəndən ürəyim qanlı qəsrdi…
Mənim kədərimlə
Sənə deməyə
Tanrı Söz göndərir neçə əsrdi…

Ömrümün gör neçə otağı boşdu,
Qayıt… Nəfəsinlə şen olsun ömrüm…

Şəfa Vəli (2020)

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

burax, əllərində ölsün qırışlar,
çərçivə olmasın baxışlarına…
mənə çoxdan “xala” deyir uşaqlar,
nə tez “nənə” oldun, ay naxış anam?!

Mən elə bilirdim,
qocala bilməz
mən boyda “körpəsi” olan bir qadın…
Daha günlərimdən borc ala bilməz,
“olmazlar”…
Dilimdə təkbirdi adın…

burax, qoy qocalsın “Sabir küçəsi”…
heç kimin ilk sevda qəsri olmasın…
“saçımda ağ kağızın boz kölgəsi…”
-demişdin…
o kölgə heç canlanmasın…

burax, dizlərində kükrəsin zaman…
burax, at oynatsın sevinc üzündə…
mən sənin dizinə qısılıb yatan
“körpənəm”…
qalmışam şeir düzündə…

əllərim açılır dörd bir tərəfə-
mən bütün dinlərin bidətçisiyəm…
duam himn kimi…
“Laylay, bənövşəm…”
Lilitin sonuncu lənətçisiyəm…

sən nə tez yenildin ağrılarına?
nə tez zəfər himni çaldı “can hayı”?
sən nə tez qocaldın, ay naxış anam?
hələ cücərməyib candan can payım…

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Əllərim qoynumda bükülü qalıb,
Ürəyim həsrətdə çəkili qalıb,
Gözlərim üzünə dikili qalıb,
Bu sevginin bir sonu var, bilirəm.

Ötən günlər məndən ili apardı,
qüssə kədər şirin dili apardı,
Yadlar gəldi doğma əli apardı,
Bu sevginin bir sonu var, bilirəm.

Göz ağlayar, dodaq gülər, çətindi,
Nadan gələr, dərdi bilər, çətindi,
Gedən gülər, qalan ölər… çətindi,
bu sevginin bir sonu var, bilirəm.
05/07/2013

…
Məzəmmət edirsən məni,
“Necə acılaşıb dilin” deyirsən.
Sənə ağır gəlir acı sözlərim?
Şükr elə, ay bəxtəvər,
Bu nədir ki görürsən?!

“Necə acılaşıb dilin” deyirsən,
Deyəsən yatmısan fil qulağında.
Ay insan, büsbütün dəyişən sənsən…
Durmusan yad ömrün astanasında.

Deyəsən yatmısan fil qulağında,
Əllərin bir başqa əl içindədi.
Dəyişib səsinin yumşaq tonu da,
Saxta təbəssüm də el içindədi.

Əllərin bir başqa əl içindədi,
Baxışın borc alıb zirvədən buzu.
Sən bütün dəyişib özgə olmusan,
Mənim dilim acılaşıb çoxdumu?!
2013.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

***

Elə tez alışanam
Adicə bir xoş sözə,
Bir kiçik gülümsəmə,
Yüngül bir nəvazişə
Çiçək kimi boy verib
Günəşə boylanıram.

Elə tez alışanam,
Alışıram, yanıram…
İnsanlara inanıb,
Hər dəfə aldanıram.
Gizlədirəm özümü
Aldanmağı danıram.

Elə tez alışanam,
Həyat adlı bu nəsnə
Vursa da hey silləni
Körpəcə uşaq kimi.
Unuduram yenə də
Üzərinə qaçıram…

Elə tez alışanam
Alışıram hər şeyə.
Ağrıları udmağa
Özümdən pay ayırıb
Başqa dünya qurmağa.
Mən də belə dəliyəm…

Elə tez alışanam,
Gedənlərin ardından
Yası belə tutmuram…
Alışanam mən, qağa!
Öldürməz hər dərd məni
Alışdım yaşamağa,
Alışdım yaşamağa…

25.10.2016

Getmisən

Bir ovuc göz yaşı qoyub yerinə
Yuxumu gözümdən alıb getmisən.
Gedəndə bir zəhmət hər şeyi topla,
Xatirələr burda qalıb, getmisən…

Bu yolun deyəsən dönüşü yoxmuş,
Mənə yoxuş düşüb, enişi yoxmuş,
Deyəsən sənin də yüklərin çoxmuş,
Həsrətini yolda salıb getmisən.

Kim belə sevgini yaşardı səndə,
Mən yenə qayayam külək əsəndə.
Bəlkə istəyindi… İstəməsən də
Hicran dəryasına dalıb getmisən.

21.10.2016

1
Gözlərim mizan tərəzi,
Yalanı, düzü çəkirəm.
Günlərimdən şirə kimi
Ağrılı sözü çəkirəm.

Alnımın qırışlarına
Çəkirəm yaş ürəyimi.
Çəkirəm göz yaşlarına
Daşdan çıxan çörəyimi.

Gündə yeddi rəngə çalan
İnsafsız üzdən çəkirəm.
Qəlbimi ilan tək çalan
Allahsız sözdən çəkirəm.

Baxışından söz çəkirəm
Quşu gözündən vuranın.
Astarına üz çəkirəm
Məni dərdimdən soranın.

Söz arası baxışımla
Ağlı dayaza çəkirəm.
Söz-söz yağan yağışımla
Gecikən yaza çəkirəm.

2
Nə çəkirəm- Allah bilir,
Sarı simdə dinə-dinə.
Görən qiyamətmi gəlir?!
Şair susur el dərdinə.

Göz dağı tək qalaq-qalaq,
Dərd üstə dərdim yüklənir.
Yad əllərdə sönən ocaq,
Dərdimdə dinir köklənib…

Çəkirəm siqaret kimi,
Sümürürəm hey dərdimi.
Dərd didir ömrü qurd kimi,
Çəkməyə dərdim birdimi?!

3
Hərə çəkir öz içində,
Mən söz içində çəkirəm.
Çölüm özgəni yandırır,
Özüm içimdə çəkirəm.

Çəkirəm öz əməlimdən,
Öz dilimdən, öz əlimdən,
Üz döndərən gözəlimdən,
Tənha gecəmdən çəkirəm.

Sevincimə qəm sirdaşdır,
Qəlb açdığım qəlbi daşdır,
Sağım,solum qəlpə daşdır,
Daşın içində çəkirəm.

4
Çəkirəm, qardaş, çəkirəm,
Özüm boyda daş çəkirəm.
Hər daşı çəkəndə bir yol
O Dünyaya baş çəkirəm!

…Çəkib özümə çökürəm,
Qəmli sözümə çökürəm.
Gördüyün Dünyanı,canım.
Nəmli gözümə çəkirəm!

Abdulla Məmməd.

Azərbaycan.Quba.

27.12.2013.

SONET
Yar hissini yad həvəsə dəyişən,
Gül qadının gül sevdası riyamış.
Yad adamı doğma kəsə dəyişən,
Daş ürəyin eşqi gerçək röyamış.

Gün ağlamaz haqqı danan yarına,
Doğmaya yad, yada doğma olandan.
Dəyişkən hiss sonda dərdə yarınar,
Duyğusunun gözü yaşla dolanda.

Yada uyan doğmasına göz olmaz,
Bir gün gələr gül də bezər yad əldə.
Üz suyunu tökən üzdə üz olmaz,
Dərd qoxuyan gülü üzər yad əl də.

Qəm gül açsa qəlbi qıran ürəkdə,
Eşq dilənər gül qadın daş ətəkdə.

Azərbaycan. Quba.

08.07.2020.

YAMAN UZUN ÇƏKDİ SÜKUTUN DİLİ.

Yaman uzun çəkdi sükutun dili,
Gözlərim üşüdü lal baxışından.
Mən kiməm alnımdan yazını silim?
Qaçmağa yer də vox göz yağışından.

Bu yağış daşlaşan sözləri yuyur,
Hələ ki dərdimə acıyır səbrim.
Bir yandan sükutun içimi oyur,
Bir yandan dişini qıcıyır səbrim.

Üzünə baxmağa baxışım aciz,
Dinib-danışmağa söz tutmur dilim.
Bu necə sevgidir?
Səssiz-səmirsiz,
Sükutdan alışıb yanıram, gülüm!

Yoxsa ayrılıqmı bu sükut, görən?
Əsir əzalarım hey əsim-əsim.
Bəlkə gözlərində fərsizəm, kürəm,
Tənha bir qüssəyəm-ağlın nə kəsir?!

Kaş ki kor olaydı ağlımın gözü,
Ürəyim açılmır-dərdə əl açır.
Vaxtında batmadı ağlıma sözün,
Görəsən, sükutmu eşqin əlacı?

Gözlərin könlünü gizlədə bilmir,
Gözündə tək mənim əksimdir, demə.
Sevdalı ürəyim dərdimə əsir,
Səni sevməyim də tilsimdir, demə.

Qəlbimin açarı səndədir səndə,
Qəlbi qıfıllayıb əsir etmisən.
Qıfılı açmağa dil yoxdur məndə,
Dilimə baxışla təsir etmisən…

Yaman uzun çəkdi sükutun dili,
Gözlərim üşüdü lal baxışından.
Mən kiməm alnımdan yazını silim?
Qaçmağa yer də vox göz yağışından.

QADIN SEVMƏYİRSƏ…

Qadın sevməyirsə-get üzüsulu,
taleydən gileylən,bəxtdən gileylən,
eləmə özünü məkrinin qulu,
başqa bir çiçəyin ətriylə əylən,

Qadın sevməyirsə–dili bal olmaz,
nifrətdən,hikkədən,təhqirdən qorun,
sevməyən könüllər güclə alınmaz,
öldükdə od tutar məzarın,gorun,

Qadın sevməyirsə-nə coş,nə çağla,
nə sızla,nə yalvar,nədə ki,ağla,
qadın sevməyirsə-nə sın,nə əyil;
səni əzib keçər-yolundan çəkil!

Qadın sevməyirsə-olmaz bəxtəvər,
eşqinlə göylərə qalxmaz,ucalmaz,
səninlə birləkdə yaşaya bilər,
amma ki,səninlə birgə qocalmaz,

İçdə həm İmamdır,həm də ki,Şeytan,
möcüzə yaşayar hər bir qadında,
sevməyən–hardasa xor baxar,inan,
sənin bəxş etdiyin övladına da…

HƏRBİÇİ PALTARI GEYİNDİ QIZLAR

Savaş ara vermir toylar çalına,
yenə evlər yıxar “Qara kağızlar”,
salıb subaylığın tərs damarına-
hərbiçi paltarı geyindi qızlar!

“Dirilik suyudur” qadın sevgisi-
“ölüm qəlpəsinə” nəğmə oxudar,
Snayperlik qızlarda Tanrı vergisi-
eşqi də,kini də ürək dağıdar.

Ağlını çaşdırmaz barlar,maşınlar,
unutsa-biryolluq unudar səni,
vəfalı mələkdir hərbiçi qızlar,
ölsən-ürəyindən asar şəklini!

Vətəndən savayı heç nəyi olmaz
alovlar içindən keçən qızların,
sevdisə-eşqini mərmi də qırmaz
döyüşdə yarını seçən qızların!

Şaiirlik çoxunu “Qauvbaxta” salıb,
özümə o qədər cəza vermişəm…
dağ boyda General “ofsaytda” qalıb,
“raportu”-“sıravi” qıza vermişəm!

Vətən,bəxtəvərmi əsgər qızların?
əzab da,şöhrət də sənin adındı,
sənin dar günündə ən böyük Qadın,
xanımlar-xanımı Əsgər qadındı!!

Allahım,savaşın son günü hanı?
rəhm et,yazılmasın “Qara kağızlar”!
nəmli səngərlərə çökən dumanı,
öpər duvaq kimi Hərbiçi qızlar…

10.10.2001. “SƏNİNLƏ” kitabımdan,2016.

DƏHŞƏTƏ GƏLİRƏM XƏBƏR TUTANDA…

Dəhşətə gəlirəm xəbər tutanda,
ekrandan duyanda vücudum əsir,
vicdansız ata var,imansız ana–
həyat güllərinə qənim kəsilir.

Qızlar-igidlərin tale yazısı,
bəxtilərin sayrışan ulduzlarıdı,
qızlar–gəlinimiz,dədə qarısı,
ana olanlar da qızlarımızdı.

Qızlar-nur parçası,ocaq istisi,
Vətəni qoruyar ərənlər,ərlər,
bəraət almağa ümid etməsin
analar bətnində qız öldürənlər!

Qızlar-eşq bağının qızıl gülləri,
hər biri bir ömrün baharı,yazı,
təbib də,dərman da qadın əlləri,
“Sarı gəlinimiz” Günəşin qızı.

Yetər,qarışdırdıq qanlarımızı–
evlərdə “manyalar”,”sonyalar” artdı,
unudub gül kimi qızlarımızı
“kərəmlər”- “əslilər” odunda yandı!

Sərvətdir qızlara baba olmağım,
gözəllər ən gözəl xatirələrim,
oğlan nəvələrim–əsam,dayağım,
yasımı saxlayar qız nəvələrim!

Ən şirin nəğmədir ana laylası,
qız–qızıl parçası,gövhərdi,ləldi,
vallah,elçilərin qarşılanması,
elçi göndərməkdən daha gözəldi…
24.12.2015.

BİR VAXTLAR…

Bir vaxtlar hamısı dadlı,şirindi-
buxaqlar sallanıb,üzlər əpriyib,
qocalar qartımış pencər kimidi,
nə çiy-çiy yeyilər,nə də ki,bişmiş.

Onlar da müxtəlif–naziyi,codu,
dadsızı,duzsuzu mindən biriydi,
kimisi sevilib bəxtəvər oldu,
kimisi,sadacə,eşqdən əridi.

Mən də məclislərə hərdən düşürəm;
paltar şux görünə gərək əyində,
qəbul eləmirəm,əsəbləşirəm,
qadına-“Kişitək qadın”-deyəndə.

O anda üstümə yağır suallar,
yüksəlir müxtəlif ölçüdə səslər,
kişiyə-“Qadıntək kişi”-deyəndə
bilirsən nə qədər qanlar tökülər!!?

Onsuzda yaşanır ömür bir kərə,
yetər ki,Tanrının izniylə bitsin,
qadınlar çiçəktək köçsün göylərə,
kişilər kişitək torpağa getsin.

Bu gidi dünyaya düşənnən yolum
yerlər şumlamışam,güllər biçmişəm,
ya ot,bundan sonra,ya ələf olum,
fərq etməz–doyunca yeyib–içmişəm…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Sən ömür baharı, mən könül qışı,
Haraya gedəcək bu yol, bilmirəm.
Mən bəxtin önündə payız yağışı,
Alırsan könlümü gəl al, bilmirəm.

Ayrılıq deməyə gəlmədi üzüm,
Verdiyin vədəndə qışladı sözüm,
Həsrəti eyləyib dağ, dərə, düzüm,
Çəkdin sinəm üstə min yol, bilmirəm.

Könlümün evinə bir yol uçduğun,
Gözümdən gizlənib nədən qaçdığın,
Hər məni görəndə geniş açdığın,
Kimlərə açılır o qol, bilmirəm.

Deməyin sərxoşam, xumar çəkibdi,
Mənə nə dağ çəkib o yar çəkibdi,
De kimin saçına tumar çəkibdi,
Əlimdə buzlayan o əl, bilmirəm..

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Kişilər var, çoxdu qağa,
Meydan gədayə verilib.
Yaxşılar çəkiilib yoxa,
Tükləri bir-bir dərilib.

Ulağımız arpa yeyib,
Sonra dönüb olur qatır.
Şir dovşanın ümidində,
At samanla başın qatır.

Pələngin ağzı göydədi,
Özünə bir yal axtarır.
Çaqqal daha leş bəyənmir,
Göylərdə qartal axtarır.

Tısbağa qınından çıxıb,
Lüt-üryan gəzir ortada,
Qurbağadan bala tutub,
Sonra gedir “Məşdibada”.

Dovşanın kələyin kəsib,
Meşənin şiş tazıları.
Canavar libasın geyib,
Yırtıb, deşir quzuları.

Qarğaların qarıltısı,
Götürübdü düz-dünyanı.
Bülbüllərin səsi batıb,
Yoxdu daha bir amanı!

Pişik itə sığınıbdı,
Sülh istəyir, sülh ay aman.
At cilova gəlməyəndə,
Gönunə təpilir saman.

Dərdimiz qurtaran deyil,
Səbr kasam dolub daha.
Yazdıqca da çoxalır, bil,
Amanımız yoxdu qağa.

Əyilib, əyilməz başlar,
Bir ucdan çəkilir dara.
Yuvasın tanımır quşlar,
Yem olubdu bayquşlara.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Zülmət və şam…

Zülməti də sevmək olarmış,demək
Sən qaranlıq otaq,mənsə yanar şam.
Donmuş pərvanələr tökülmüş yerə,
Mən də sənin kimi yalnız qalmışam.

Niyə aydınlatmır işığım səni?
Nə hənirtin gəlir,nə istilik var.
Lal sükutdan qorxub körpə uşaqtək
Qısılıbdır küncə ağlayır divar…

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

 

    YORĞUN XƏYALLAR

Sənsizlik bir səhra tükənməz –bitməz

Ümidim olubdur yollar yorğunu

Gözlərin dənizdir,kipriklər dalğa

Mənsə seyrə dalan dəniz vurğunu

Yenə  sual dolu baxışla baxdım

Utanıb gizlətdi sözlər doğrunu

Ancaq həqiqətdir,əminəm ki,mən

Hər zaman söyləyir gözlər doğrunu

Röyana gələcəm hər kəsdən xəlvət

Şirin edəcəyəm sənin yuxunu

Deyirsən qorxuram mən qaranlıqdan

Bu gecə qovacam sənin qorxunu

                                             YAZ YAĞIŞI

                          Bir yaz səhərində görüşdük yenə

                          Köçdü ürəyimdən həsrətin qışı

                          Gözlərin ruhumu aldı əlimdən

                          Unuda bilmirəm odlu baxışı

                          Sevinib göz yaşı tökdü buludlar

                          Düzdü saçlarına bahar naxışı

                          Əl-ələ,göz-gözə islandıq birgə

                          Şahid oldu bizə bir yaz yağışı                  

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Həyatda ölümlə barışır insan,
Bir də ki, bu ömrə bata bilməyir.
Yaşamaq uğrunda yarışır insan,
Qaçır arxasınca, çata bilməyir.

Qüssəyə bürünsə bu ömür bütün,
Çatmasa dağlara nə haray, nə ün.
Yaşanan hər anın, hər ayın, günün,
Bəzən də nəbzini tuta bilməyir.

Həyatı bitəndə gələndə sonu,
Fələk də əyninə biçəndə donu.
Gəlib aparanda mələklər onu,
Sevinci ömrünə qata bilməyir.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Azerbaycan türkcesinden Türkiye türkcesine çeviren:

Kamran MURQUZOV
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Kurucusu ve Çevirme bölümünün Baş editörü

“Türk’ün Türkçülük Destanı”

(Poema)

Türk-Müslüman dünyasının kurulmasında ve toprak bütünlüğünün korunmasında zaman zaman kendi hökmdarlı borçlarını layıkıyla yapan Nuri Paşa’ya, Osman Gazi’ye, Ertuğrul beye ulu sayqılarla!

“Türk’ün Türkçülük Destanı” yoğrulub gelir Turandan,
Türkler yine ikna kalır Allah’la rehber “Kur’an” dan.
Osman Gazi, Ortoğrulla meydanlarda cana gelip,
Nuri Paşa at sırtında bak, Azerbaycan’a gelip.
Meydanlarda döyüşməkçün ömrü boyunca er olmuşlar,
Yağıyla meydanda bile halkına hüner olmuşlardır.
Kalpleri yüzyıllardır coşup, taşıp çeşme gibi,
Düşmanları meydanda da karşılayıp misafir gibi.
Tarihlerin denemesinden yüzleri de beyaz çıxıbdı,
Nuri Paşa, Osman Gazi-dözümlükdə dağ çıxıbdı.
Kalbinde vatan özlemi, gözünde üzüntü olmuş,
Meydanlarda tarih boyunca savaşı zafer olmuş.
Şükür, yine zaferi tarih boyunca varaqlanıb,
Nuri Paşa, Osman Gazi tarihlerden soraqlanıb.
Turan adlı büyük yurdu sevibler göz yaşı kadar,
Yiğitlikte kale olup yurdun, dağı, taşı kadar.
Destanlardan tarihlere yaş gibi süzülüp gelip,
Meydanlarda cəsrətçün toprağa dizip geldi.
Karma düşmeyip yine yurtta Türk’ün yası, toyu,
Canındadı, ruhundadı yiğitliği ömrü boyunca.
Palan atın sırtında meydanda ruhu görmüşlerdir,
Seve seve hak “Kuran” ı Adem’le Nuh’u görmüşlerdir.
Kalbinde vatan özlemi yanaqdakı yaşa dönüp,
Erenlikde dağlar gibi yurtta dağa, taşa dönüp.
Bir zamanın diliminde candakı bir ruha hopub,
Edirne’den, Erzincan’dan fırtına gibi bazen kopup.
Osman Gazi, Ortoğrulla hükümdar-paşa olmuşlar,
Vatan aşkı ile yanıp, bulutlar gibi dolublar.
Vatanı darda qoymayıb meydanlarda döyüşüblər,
Meydanlarda yağılarla yiğit gibi görüştüler.
Toprağın uğruna yine tökübdülər al kanını,
Tarih gibi yazıbdılar tarihine er canını.
Kalbinde Allah kelimesi, dilinde Türk’ün sözüyle,
Zengin tarihine dönüp sabaha bakan gözüyle.
Kalbinde hasret dolusu inildeyen Lute gibi,
Tarihini, geçmişini varaqlayıb kitap gibi,
Ana yurdu seçmediler gözlerinin karasından,
Kalplere süzülüp geldi taşlarının arasından,
Feryat oldu, nale oldu zaman zaman, tarih boyunca,
Dünya, hafızasında hatırla çok uludu Türk’ün soyu.

***

Yunusumdan süzüldüler, Türk’ün Ana toprağında.
Dastan olup dizildiler, Türk’ün Ana toprağında.
Sultan Murad, Sultan Selim, toprağın kendim geleyim.
Sıkıntıya göğüs gerim, Türk’ün Ana toprağında.
Selam olsun erenlere, Şere göğüs gerenlere.
Hakkı deyip, görenlere, Türk’ün Ana toprağında.
Dağlar gibi çığlık çekim, Çələngimdən saray çekim,
Hem güneş, hem de ay çekim, Türk’ün Ana toprağında.
Bir ruh ile cana dönüm, Pıhtılaşan Gana dönüm.
Zaman zamanla ana dönüm, Türk’ün Ana toprağında.
Ertuğrul’u anayım, Osmanlı’nın gönlün alayım.
Yunus gibi şair kalım, Türk’ün Ana toprağında.
Mövlanamı atayım yada, Ömrüm de geçmesin bada.
Türklere gelmesin yasak, Türk’ün Ana toprağında.
Elenen bembeyaz kar olayım, Mevlam gibi bir tar olayım.
Türklerime ben yar olayım, Türk’ün Ana toprağında.
“Kuran” ı gözüm biliyorum, Türkleri tahammül biliyorum.
Destanı kendim biliyorum, Türk’ün Ana toprağında.

***

Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Tarih boyunca meydanlarda hem feryat, hem çığlık oldun.
Türk’ün şanlı tarihinde, doğan güneş, hem ay oldun.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Hem rusa, hem Ermeniye, ömrü boyunca baş eymedin.
Silahsız birkaç yağının, kalbine de hiç dəymədin.
Kareler kendisinde de, qəddi-kametin əymədin.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Kalbindeki özleminden, gözünün yaşı süzüldü.
Türkiyəmi Qorumaqçün, senin tek erler dizildi.
şükürler Ermeni, Rus’un, Yine dudağı büzüldü.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Erzincan’dan, Edirne’den, Ankara’dan, İstanbul’dan, –
Büyük Türk’ün toprağından, zaman zaman yol gəlibsən.
Azerbaycan toprağını koruyarak yağılar,
meydanlarda erler gibi, yağının kalbin dəlibsən.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Səngərlədə silah gibi, Torpağımın gözündəsən.
Dastan gibi yoğrularak, Türklərimin sözündəsən.
Türk’ün şanlı varaqlanan, Tarihinde, özündəsən.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Türkün öz yurdu gibi, ruhumdasan, canımdasan.
Zaman zaman kalbim gibi, döyünürsən, yanımdasan.
Türksün, Büyük Türk oğlusun, Allah diyen anımdasan.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

“İstiklal”, “Hürriyet” kelimesi,-Türklərimin ilk harayı.
Sengerde silahlı erler, durup yurttan başka.
Nuri Paşam-Türkler için, yurdumun güneşi, ayı.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

***

Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Tarih boyunca Türklərimin, bak, hüneri destan oldu.
Yanaqdakı gözün yaşı, hem düğünden, hem yasdan oldu.
Dar gününde dayanak olan, toprağım dosttan oldu.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

“Allahuekber” derken, nurlu gözü dolup gelen.
Vatanın özlemi için, içelim gibi solup gelen.
Ertuğrul sonra büyük, Türk’ün olup gelen,
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Yıldırımlar torpağmda, siyah bulut gibi çakıyor.
Kederi, qüssəsi kalbin, süzülüp gözünden akıyor.
Tarih kendisi yigitliğe, bugün hayran hayran bakıyor.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Meydanlarda zafer için, yağıyla yüz yüze gelen.
Yeni yeni sefer için, yağıyla yüz yüze gelen,
Ordu-ordu sabah için, yağıyla yüz yüze gelen.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Dağlar gibi, taşlar gibi, titrəməyəndə əsməyən.
Kapanan Eski peymanı, tarih boyunca kesmeyen.
Tarihin denemesinden da, yiğitler gibi küsməyən.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

***

Osman Gazi, Orhan Gazi,-Türk’ün hünərlik destanı.
Osmanlı’dan başlar bak, Türk’ün hünərlik destanı.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.
Meydanlarda savaş oldu, yağılarla görüşme oldu.
Zaferlerden ilham alıp, tarih kendisi hayran kalıp.
Türklərimi her anıp,-Türk’ün hünerlik destanı.
Candan cana hopub gelip, tufan olup, kopup gelip.
Yaradan’ı bulup gelip,-Türk’ün hünerlik destanı.
Yine ruhum, canım oldu, zaman zamanla anım oldu.
Pıhtılaşan kanım oldu,-Türk’ün hünerlik destanı.

***

Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Osmanlı’yı düşününce, gözün yaşına dönüyorum.
Erenlikde erler gibi, yurdun taşınabilir dönüyorum.
Kah güzelin hünerine, kah kaşına dönüyorum.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Haray içsem, harayıma, dağlar kendisi kaçıp gider.
Osman Gazi Türkiye’den, mezarını açıp gelir.
Güneş kendisi şəfəqinlə, aydınlığa dönüp saçıp gelir.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Tarih kendisi hünərinə, ömrü boyunca şahit oldu.
Osmanlı’da, Türkiye’de, toprak gibi birim olup.
Şer yürürlüğe dersler geçen, tarih boyunca zahid olup.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Erenlikdə erler gibi, canım kadar aziz oldun!
Toprağına bağlılıkta, kanım kadar aziz oldun!
Hasret çeken, feryat çeken, anma kadar aziz oldun!
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Meydanlarda zaferler, yurdum için zafer oldu.
Mezarına baş çekmemek, benim için kader oldu.
Allah’a şükür, yağının, umutları heder oldu.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

***

Adına destan qoşdumsa, göz yaşına dönmeyimmi?!
“Türkler var” diye coşdumsa, göz yaşına dönmeyimmi?!
Yunus gibi süzüldümse, destan olup düzüldümse,
Dudak gibi büzüldümse, göz yaşına dönmeyimmi?!
Seni görünce ağladımsa, Allah bel bağladımsa,
Fırat gibi çağladımsa, göz yaşına dönmeyimmi?
Kanını kanım bildimse, canını canım bildimse,
Ruhunu anm bildimse, göz yaşına dönmeyimmi?
Gözüm nuru “Kur’an” dısa, Türkçülüyüm Turandısa,
Vilayetim Arandısa, göz yaşına dönmeyimmi?

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

YOXDU, YOX

Şairlərin sevgi dolu qəlbi var,
Bir əməlli mülkü, varı yoxdu, yox.
Allah deyib yapışıblar qələmdən,
Ürək dostu, bir simsarı yoxdu, yox.

Həsrət qalıb şeyda bülbül gülünə,
Qəfil düşdük dərdin, qəmin selinə,
Cavanlığım düşdü dava ilinə,
Tay ömrümün, ilk baharı yoxdu, yox.

Elə bil ki heç yox imiş Cəbrayıl,
Nə zamandı bağlanıbdı cığır, yol,
Tay adamda nə huş qalıb, nə ağıl,
Yiyəsinin ixtiyarı, yoxdu, yox.

Dərd salıbdı ürəyimi azara,
Kimdi indi qiymət verən yazara,
Çıxartmıram sözümü tay bazara,
Yaxşı sözün xiridarı, yoxdu, yox.

Boylanıram mən Günəşə, mən Aya,
Nə söyləyim bu qismətə, bu paya,
Əziz Musa, bel bağlama dünyaya,
Zərrə qədər etibar,ı yoxdu, yox.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ürəyini verməyə bir dost, sirdaş axtarır,
Tənha qalıb darıxır, yaxın yoldaş axtarır,
Gizli-gizli yollara , yan- yörəsinə baxır,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Bənövşə tək abrına, həyasına bükülür,
Üz , gözündən bir sevgi, bir gözəllik tökülür,
Güləndə elə bil ki, günəş gülür, ay gülür,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Tək qalanda darıxır, gizli-gizli ağlayır.
Gözləri bulaq kimi ,dərddən-qəmdən çağlayır,
Həsrət bir cəllad kimi sinəsini dağlayır,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Əlı sığal istəyir, saçı tumar istəyir,
Yaradandan nə vaxtdı, bir əhli, hal istəyir,
Ürəyi sevgi dolu, bir sözü bal istəyir,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Leyli kimi bağlanar, onu bir sevən olsa,
Baxmaz özgə kimsəyə, dünya igidlə dolsa,
Keçər oddan- alovdan, yolları duman alsa,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Arzuları çırpılır hər gün daşa-qayaya,
Bir qulaq asanı yox, qəlbindəki haraya,
Üzünüzü çevirin, bu günəşə, bu aya,
Ay oğlanlar nə olar bu qızı da bəyənin.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Təpədən dırnağa şeirdi bu qız,
Görüb camalnı mat qalmışam mən.
Bilmirəm ay deyim, yoxsa ki, ulduz,
Gözlərim qamaşıb, lal olmuşam mən.

Dodağı şeirdi, gözü şeirdi,
Qələm əldən düşüb, susubdu dilim,
Baxışı şeirdi, sözü şeirdi,
Baxıram, üzümdə qalıbdı əlim.

Nəyi var şairin ürəkdən özgə,
Ürəyim aslıb qara telindən.
Dözümüm qalmayıb, nazını çəkə,
Misralar tökülür şirin dilindən.

Qəzəldi, qoşmadı üzü, yanağ,
Baxışı sevgidir, gülüşü mehir,
Qoynu bir cənnətdi, üzü gül bağı,
Q bir möcüzədi, o bir sirr, sehir.

Köynəyi qıfılbənd,düyməsi təcnis,
Vergüldü qəmzəsi, nöqtədi xalı.
Quran ayəsidi o kəlmə, o səs,
Nəfəsi bayatı, dili şan balı.

İncə qafiyədi, o əli, beli,
Saitdi, samitdi kipriyi, qaşı,
Belə yazmayıbdı Vaqif, Füzuli,
Məməm-mənəm deyir, hər kəlmə başı.

Şeir yazmaq olub, həmişə peşəm,
Bir gözəl mahnıdı, sözləri hazır.
İndi anlamışam, indi bilmişəm,
Ən gözəl şeiri Yaradan yazır.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Heç Şuşasız əl çatarmı Təbrizə,
Savalandan soraq gəlməz Kəpəzə,
Çox ağladıq, bu yaramız, təptəzə,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Qartal olub zirvələrdən baxım mən,
Şimşək olub, o dağlarda çaxım mən,
Bu həsrəti yandrım mən, yaxım mən,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Yurd yanında xəcalətli qalmışıq,
Köçümüzü aran yerdə salmışıq,
Ayrılıqdan saralmışıq, solmuşuq,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Ayrılığa dözək axı nə qədər?
Ümidimiz qoy olmasın heç, hədər,
Yol gözləyir Ağdam, Laçın, Kəlbəcər,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Cənnətimiz Qarabağdı, Qarabağ,
Yad əlində inildəyir bağça, bağ,
Axı bizə beşik olub o torpaq,
Dur qardaşım yəhərləyək atları.

YAZIĞIN GƏLSIN

Çiynini fil yükü altına vermə,
Qarışqa, özünə yazığın gəlsin.
Misqalla ölçülən öz yükün ilə,
Barış qal, özünə yazığın gəlsin.
Çox da ömrü boyu əkin əkməyən,
Həmişə sahibdi dolu təknəyə.
Olarsan özgənin yükün çəkməyə
Alışqan, özünə yazığın gəlsin.
Dönməmiş – uğruna it ulyanlara,
Dinməzcə qoşul yat uyuyanlara.
Mənəmlik havasın at – milyonlara
Qarış qal, özünə yazığın gəlsin.
Özü bir oyundu, düzü, dünyanın,
Seyrəlir birbəbir düzü dünyanın.
Edərlər başına düzü-dünyanı,
Darısqal, özünə yazığın gəlsin.

***
Səni heçə sayanlar

Heçindən yıxıldılar.

Qurd yemiş ağac kimi

İçindən yıxıldılar.

Əyləndi bic gələnlər,

Öyrəndi gec gələnlər.

Hamıya güc gələnlər,

Gücündən yıxıldılar.

“Bu yiyəsiz sürünün…”

“Arxamızca sürünün…”

Dörd həyat ünsürünün,

Üçündən yıxıldılar.

Allaha uladılar,

Günaha uladılar,

Sabaha uladılar,

-Bugündən yıxıldılar.

Əl saxlayın bir anlıq,

Ərş də, Kürs də bir “O”nluq.Ç

ox gədələr Fironluq

Köçündən yıxıldılar.

07.07.2020.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

***
Ən qısa rədif-ömür,
ən uzun qafiyə-yoldu.
***
Bir yarpaq uzandı əlim,
bir tumurcuq böyüdü xəyallarım,
ötən günə çatmadı.
***
Səhər mehi
çiçəklərin ətrindən sərxoş,
Unutmuş hara getdiyini,
gəlib bizə çıxmış.
***
Yüz ölçüb,bir biçmək də
yetmir adamın dadına.
Bir ürəkdə beş hərflik
yer tapmırsan adına.
***
Dağlar da yetim qalır,
yollar da qəribsəyir
kimsəsizlikdən.
***
Hər gün bir gün də artar,
unudulmağın yaşı,
unudulan yaşımızdı axı…
***
Yuxumu xatirələr pozur,
vaxt dayanır hərdən.
Hələ yol gəlirəm,
ömrün keçmişindən.
***
Köhnə sevgilərin
qınaq yeriyəm.
Fərq etməz, ölmüşəm,
ya diriyəm.
***
Bir söz də qopardar
yaramın qaysağını.
Aşiqi,
yarasından tanı.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Zəngli saatı qurdum
Bu gecə dan yerinə.
Üzüb,xatirələrin
Çıxdım asan yerinə.

Ay elə gözəldi ki…
Başımın üstdən asdım.
Sükutu içimdəki
Uyuyan səsdən asdım.

Dərdin qara gözündən
Keçirdim bir ağ sapı.
Xəcalətdən tərlədi
Min ildi susan qapım.

Şirin sözlə aldatdım
Könlümdəki marağı.
Ürəyimin qanıyla
Qaraltdım ağ varağı…

Divardakı təqvimdən
Vaxt sürüşdü bir addım.
Pəncərədən boylanan
Kölgəmi salamladım.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Dərdini çəkməkdən ürəyim, canım,
Nə gecəm qalıbdı, nə gündüzüm.
Həsrətdən alışıb yanımdı canım,
Sənə söz deməyə qalmayıb üzüm.

Bu dərddən, kədərdən rəngim sarıdı,
Bu qanlı yaramı de kim sarıdı?
Yönüm ay sevgilim sizə sarıdı,
Nə sifətim qalıb, nə də ki, üzüm.

Qurümür Əzizin vallah göz yaşı,
Qurunun oduna yanıbdı yaşı,
Vallah çox uludu bu dərdin yaşı,
Qalmayıb bağçamda nə nar, nə üzüm

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İşıqlı dünyaya çıxarıb məni,
Təzədən zülmətə atma amandı,
Mən günəş bilirəm, ayüzlüm səni,
Dərdindən ürəyim alışdı, yandı.

Hər gün yol gedirəm xəyallarımda,
Yoxdur bu sevgidə bəhanə, filan,
Mən səni görürəm röyalarımda,
Orda nə hiylə var, nə də ki, yalan.

Bu ürək dərdindən hey nalə çəkir,
Tanrı bizim üçün açır səhəri,
Gözlərim həsrətdən qanlı yaş tökür,
Qayıt gəl dilimdən sil bu qəhəri.

Sənli günlərimdə həyat bal dadır,
Sənsiz mən neyləyim ayüzlüm mənim.
Bəzən boş xəyallar adam aldadır,
Ay ürəyim, canım, ay gözüm mənim,

Sənsiz ürəyimi ovutmaz heç kəs,
Alışan qəlbimə su çilə bir az,
Bu necə gedişdi, bu necə həvəs,
Heç belə ayrılıq , belə naz olmaz.

Gəl, əvəzin çıxaq bu ayrılığın,
Gəl verək əl-ələ, sevinək, gülək,
Güllərlə bəzəyək sevgi otağın,
Həsrətə, hicrana əlvida deyək.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Zülmət və şam…

Zülməti də sevmək olarmış,demək
Sən qaranlıq otaq,mənsə yanar şam.
Donmuş pərvanələr tökülmüş yerə,
Mən də sənin kimi yalnız qalmışam.

Niyə aydınlatmır işığım səni?
Nə hənirtin gəlir,nə istilik var.
Lal sükutdan qorxub körpə uşaqtək
Qısılıbdır küncə ağlayır divar…

Yaşamaq bəhanəsi

Yaşamaq üçün gərək bu cəmiyyətin
ritmini tutasan
Kimliyini,məqsədini unudasan
 Bunların dilində danışasan…
Yox,mən bu hünərin sahibi deyiləm,bacarmaram
Ümid edirəm ədalət tərəzisi qurular.
Kənardan mənə baxıb ,qəhqəhə çəkən ümidlərim.
Əlacım olsa, içimdən birdəfəlik qovaram sizi
Əlacım olsa, bir qaşıq suda yox,göz yaşlarımda boğaram sizi
Önümdə  uzun bir tunel.
 Nə işıq görünür, nə qatar gəlir
İrəli gedim getməyim tərəddütdəyəm
Yenə ümidlərim irəli səsləyir
Bu tunelin sonunda məni
Ya həqiqət,ya ölüm gözləyir
Yox!ölmək olmaz!
Axı bir yanda sevdiklərim var
Digər yanda intiharı günah sayan Tanrım
Aha! Deyəsən, yaşamağa bəhanə tapdım..    

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Az qalır ki, ağlım çaşa,
Doğru yola yönəlt, Allah!
Dünya yalan başdan-başa,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Ümidimi də üzmərəm,
Şeir çələngi düzmərəm.
Dodağımı da büzmərəm,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Yenə salım səni yada,
Gəlməsin canıma qada.
Salma məni belə oda,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Təkliyinə şükür olsun,
Sevincdən göz yaşım dolsun.
Gözlərdə olmasın ovsun,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Hər ömrə bir yağı kəsilibdisə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!
İnsanlar zəmi tək biçilibdisə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Yenə biçilmiş zəmi kimidi,
İnsanın kədəri, qəmi kimidi.
Bir səsin yüksələn bəmi kimidi,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Dəhşət,qırğınların yolu bilinmir,
Sağı bilinirsə, solu bilinmir.
Dəclənin, Fəratın qolu bilinmir,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Qəti fikirləri əsdirəcəksə,
Başımın üstünü kəsdirəcəksə,
Məni doğmalarla küsdürəcəksə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Göz yaşı içində boğulacamsa,
Kədərin içində yoğrulacamsa,
Qəm-qüssə içində doğulacamsa,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Onsuz da vədləri hədərdi, hədər,
Əvvəli sevincdi, sonu da kədər.
Elə yaranışdan bu günə qədər,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Şerimi eşidən dənim deyilsə,
Buludum deyilsə, çənim deyilsə,
Əzizim deyilsə, mənim deyilsə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Xəbər verdiyimiz kimi, Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) M.Ş.Vazeh adına Mərkəzi Kitabxanası koronavirus pandemiyası ilə bağlı karantin dövründə “Ölkəmizi tanıyaq” layihəsininin davamlığını virtual formada həyata keçirir. Layihə əsasında bir çox şəhər və  rayonlara bir-birindən maraqlı virtual səyahətlər təşkil olunmuşdur.
 “Vətənimizə virtual səyahət” layihəsinə növbəti daxil edəcəyimiz videoçarx Azərbaycan Respublikasının cənubunda yerləşən Masallı rayonu haqqındadır.
Virtual səyahət Masallı rayonu haqqında ümumi məlumatla başlayır. Daha sonra sistemli şəkildə təbiətinin təsviri maraq doğuran fotolarla əks olunur. Videoçarxda Talış meşələri, Dəmbəlov, Bonabənd, Talış kimi dağlar, Viləş, Boradigah, Alvadı, Bədalan, Tatyan kimi çaylar, Ərkivan, Ayran, Bağı, Şah Səfəvi, Şır-şır, Mehdi və s. bulaqlar yer alır.
Rayonun flora və faunası videoçarxda maraqlı keçidlərlə nümayiş olunur. Florasına müxtəlif növ dərman bitkiləri, qeyri-adi quruluşa malik ağaclarından isə akasiya, hirkan ənciri, əzgil, şümşad, lantana, fikus, azaliya, beqoniya, banan palması, iqliminə görə uyğunlaşan faunasına oxlu kirpi, qunduz, porsuq, gərəf, cüllüt, vağ, qaşqaldaq, fısıldayan qu və s. daxil edilib.
Tunc dövrünə aid Hişkədərə kəndində Qaraxantəpə, Qoşatəpə, Allahqulutəpə, Mirzətəpə kimi çoxlu sayda kurqanlar, III-IX əsrlərə aid Mahmudavar kəndində  arxeoloji abidə, IX-X əsrlərə aid Ərkivan qalası, IX əsrə aid Güllütəpə kəndində Əmir türbəsi, XIV əsrə aid Hişkədərə kəndində Nəzirə Xanım türbəsi, XIX əsrə aid Masallı şəhər Cümə məscidi və müxtəlif dövrə aid qədim yaşayış yerləri videoçarxda geniş formada əks olunur.
Videoçarxda qədim ziyarətgahların və tarixin müxtəlif dövrlərində tanınmış görkəmli şəxsiyyətlərin siyahısı verilir.
Masallıda tarixən inkişaf etmiş sənətkarlıq sahələrindən sandıqçılıq, dulusçuluq, oyma sənəti, həsir toxuma, zənbillik videonun davamında əks olunur.
Azərbaycanın digər rayonları kimi Masallının  da özünəməxsus mətbəx ləzzətləri var. Videoçarxda şüyüdlü plov, ləvəngi, lökü, sırdaq, kahı salatını görmək olar.
Videoçarxda son olaraq, Masallının müasir binaları, parkları, İstisu sağlamlıq mərkəzi, Baba bulağı, Olimp, Gülüstan, Yanardağ mərkəzi kimi turizm və istirahət məzrkəzlərinin fotoları təqdim olunur.
Videoçarx “Masallı” mahnısı ilə müşayiət olunur. 
Masallı videoçarxı YouTube kanalında yerləşdirilib: 
https://www.youtube.com/watch?v=-H8MsHg1wyw

QARANQUŞSUZ ŞƏHƏRLƏR…

Yasəmənlər açsa belə
özü gözümə dəymir,
baş açmıram,nəyə görə
onlar şəhərə gəlmir?

Uzağı-bağ evlərində
yuvalarım hörərlər,
kənd yerində gözü tutan
eyvanlara girərlər.

Kimnən xəbər almışamsa-
bir kimsə bilə bilmir,
qaranquşlar nəyə görə,
neçin şəhərə gəlmir?

Cavabını özüm tapdım
bu ağrılı sualın;
yollar asfalt,damlar qırlı,
palçığı yox torpağın.

Üzü beton divarlara
nə cür palçıq yapacaq,
çörü-çirkli,çöpü-qara,
hardan saman tapacaq?

Qaranquş kənd adamıdır–
orda Günəş gec batır,
qaranquşsuz şəhərlərə
el xəbəri gec çatır…

ÇİÇƏKLƏR…

Rəngiylə-səsindən anlamaq olur–
hələ dərd görməyib,tərdi çiçəklər,
bir az pərən-perik,bir az gor-gobud;
kim sızı bu sayaq sərdi,çiçəklər?

Sizin də ömrünüz gəldi-gedərdir,
dünya gözəlliyə düşməndir,nədir?
çəmən gülləri də qızlar kimidir–
hər kəs birininzi dərdi,çiçəklər.

Hərdən istəyirəm arıya dönəm,
bir-bir başınıza dolanam,dönəm,
iş-gücü buraxıb burda şellənəm;
qoynunuz yatmalı yerdi,çiçəklər.

Bata bilməyəndə qanqala,kola
zalımlar gülşəndə güc verər qola,
sizlıəri (az qaldı gözüm kor ola)–
dəryaz tiyəsində gördü,çiçəklər.

Sakit havalarda ötərsiz dil-dil,
yuxuda gülüylə öpüşdü bülbül,
olsun ömür Bir gün,Əlli il,Yüz il;
sonu hamımızın birdi,çiçəklər.

Çəməndə görəndə sürülər izi,
ürəyi incidər Vahid ƏZİZi,
öyrədə bilmədim-“Qırmasın sizi”,
uşaqlar nadincdi,kürdü,çiçəklər…

NƏSİMİNİ SOYANLAR…
Şairin dərisindən bağlanmış qanlı təbil
haray salaraq gedir;
Nəsimini soyanlar İlahinin düşməni,
Babəkimin düşməni,mənim də düşmənimdir!
O vaxt alqışlananlar indi çirkab içində;
danlanıb-söyülürlər,
sualar qarşısında
gözlərini döyürlər!
Nəsimini soyanlar Tanrımızı danıblar!
halallıq gətirirdı böyük Azərbaycana
igid Koroğlumuzun
qılıncından damanlar!
Nəsimini soyanlar Mubarizə,Ramilə
yağı düşmən olanlar,
Xankəndində,Şuşada,ulu Dəlidağıma
üçrəngli Bayrağımı çəkib yerə salanlar.
Nəsimini soyanlar,heyhat,hələ də burda–
vicdanını itirmiş “İcra başçılarında”,
haramdan çirkinməyən quldur villaarında,
qürbətlərdə taıanan millətin pullarında!
İndi Ana bətnində qərar tutan nəsillər
hələ bizə göz qoyur,
Nəsimini soyanlar
Azərbaycanı soyur!
Xurafat–Nəsimini “Ənəlhəqq” idi-soydu,
susaraq Haqqı dansaq
qaşıdakı nəsillər
hamımıza söyəcək!!..

DAHA YUXULARDAN YAZAN DEYİLƏM,,,
Daha yuxuları yozan deyiləm-
onsuz da hər dəfə aldadır məni,
bir də yuxulardan yazan deyiləm-
sonra,oxutdurub ağladır məni.
Get-gedə artmaqda qəlbimin qəmi,
amma ki,soyumaz o qəlbin kini!
kirpikdən sallanan göz yaşı kimi,
yuxular gözümə bağladır məni.
Yuxular həm şirin,həm də acıdır;
sabaha səsləyir,geri qaçırdır,
hökümdar Sarayı,”Elçi daşıdır”,
illərlə nigaran saxladır mıni.
Yuxular–içində azdığım duman,
həsrətə məlhəmdir,hicranda-güman,
çıxar hər nə desən yuxularımdan,
kiridir,həm də ki,çağladır məni,
daha yuxulrdan yazan deyiləm–
aldadır,oynadır,ağladır məni…

Tıqqıltı o, səsə dik atılarsan
Qorxudan bir soyuq tər basar səni.
Biraz da suyundan qurtumlayarsan
Küləklər deyərsən nə yaman əsir.
Pəncərən yerindən çıxacaq kimi.
Dağılır baxarsan bu nə gecəydi,
Nəydi o, taqılltı nəydi bilmədim,
Ayın da üzünü buludlar örtüb,
Yağacaq bu boyda küləklər əsməz
O, səsə yenə də dik atılarsan,
Qorxudan bir soyuq tər basar səni.
Biraz da suyundan qurtumlayarsan
Bir yanda, getməmiş gəzərsən məni.

Sözü də bu boyda şişirtmək olmaz,
Hər gün biraz, biraz gözümdə düşdün.
Bir şəhər yox olub çıxıb gedərsən,
Qırılıb üzülüb, əzizlənərsən.
Yarpaq da ağacdan ayrılıb düşər,
Qırılan çırpılsa qırılacaqdır.
Bir quru sağ olsuz gedənlər o, gün
Gecənin birində qayıdacaqdır.
Sadəcə su kimi axan zamandır,
Qocalan yenə də yazıq ürəkdi.
Bu boyda şişirtmək aldatmaq olmaz,
Həyatda yıxılsan durmaq gərəkdi.
Saatın üçündən keçər o gəlməz
Bir görüş tələsib çıxıb gələrsən
Bir görüş lapda ki, çox gecikərsən.
Tez gəlsən o gəlməz hey deyinərsən
Geciksən o gedər xəbərsiz gedər
Solarsan çiçək tək yol ayrıcında,
Yanından keçənlər yox səni görməz.
Ağaclar maşınlar quşlar böcəklər,
Bir eşqlik elə də səni bəyənməz.

***
Bağışladım hamını,
özüm… özümdən başqa…
Bəsləmədim heç nəyi,
dözüm… dözümdən başqa…

Yollar izimə baxmır,
Daşlar dizimə baxmır;
Heç kim sözümə baxmır,
gözüm… gözümdən başqa…

Qınamasın el məni,
Sınamıram heç kəsi…
Unudaram hər şeyi,
sözüm… sözümdən başqa…
Bakı-12.05.2020

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

D Ö V R A N S I Z
Açıb doğma yurdda ilk bahar gülü,
Nərgizlər bəzəyib çəməni, çölü.
Gül- gülü səsləyir, bülbül- bülbülü
Açılıb bayram süfrəm sevdasız, yarsız,
Qovuşduq Novruza bu il Dövransız.

Hər zaman sevərdi toyu, düyünü,
Nəzm ilə söylərdi təbrik sözünü.
Sevincdən coşardı hər bayram günü
Deyildi bu qədər qəddar, amansız,
Necə rəva bildi, qaldıq Dövransız?.

Süfrədə rəsmiylə qaldıq göz- gözə,
Bir hacət qalmadı kəlməyə, sözə.
Ürək daş ola ki, bu dərdə dözə
Bu ömür necə keçsin baharsız, yazsız?
Fələk bizi qoydu yarsız, Dövransız…

Təsəlli edər dostlar, bəzən də danlar,
Sevdası yarım qalan bu dərddən anlar.
Qəlbdə qövr eləyir Onlu anılar
Bilsəm də yaşam yox- boransız, qarsız,
Hər günüm bir ildir nazlı Dövransız…

SEVGİ VARSA
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Yar – yarından alammasa sorağı,
Zülmət çökər, sönər qəlbin çırağı.
Onda olmaz sevgi, könül marağı,
Sevgi varsa , könül ülfət bağlayır.

Yar tapanda yarısını tam olur,
Dəli könül daha ürkmür, ram olur.
Sevən ürək eşq didərir, kam alır,
Sevgi varsa, ürək eşqdən çağlayır.

Dünya fani, hey boşalır, hey dolur.
Tər güllər də tez açılır, tez solur.
Hər sevdada boran olur, qar olur,
Sevgi varsa, gözlər niyə aglayır?

“Leyli – Məcnun” xalqın sevgi dastanı,
“Fərhad- Şirin”-timsalında eşq hanı?
“Əsli- Kərəm”- ahı yaxar çahanı,
Sevgi varsa, sevənləri dağlayır.

Əgər fələk çərxi dönsə tərsinə,
Hazır olaq həyat, sevgi dərsinə.
Dövran, sən də dur önündə, gər sinə,
Sevgi varsa, ilham dastan bağlayır…