Kateqoriya: Azərbaycan ədəbiyyatı

“QARA QIZ”

Bir qız vardı kəndimizdə-“Qara qız”,
anasına göz dağıydı,kədərdi,
subaylıqda qarılaşdı “Qara qız”,
qapıları elçi üzü gərmədi.

Gecələrdə qaranlığa qarışıb
xısın-xısın ağlayardı “Qara qız”,
Gün doğanda taleyiylə barışıb,
tarlalarda od olardı “Qara qız”.

Saçlarını tək hörüklü hörərdi,
ürəyini aynalara açardı,
neçə ildi-bircə yuxu görərdi;
bir atlıya qoşulardı,qaçardı!

İsmətliydi yerişində,sözündə,
danladılar,dedi: “Belə yaxşıdı”,
o, “Qara qız” oğlanların gözündə,
gözəllərin kölgəsinə oxşadı…

1966,Tərtər.”MƏN KÜLƏYİ GÖRÜRƏM”kitabımdan

QAYTARIN BAKININ GÖZƏL GÖRKƏMİN…

Qaytarın Bakının gözəl görkəmin,
xeyir-bərəkəti geri qayıtsın,
baldan şirin olan xatirələrin
hərdən gerçək olub biri,qayıtsın.

Adamı yandırır “şpalların” yeri,
tez olur,onsuz da ömür azalır,
“Sabunçu” vağzalı keçən əsrdən
Mərdəkan Qəsrindən nigaran qalır

Tələbə əlindən tutan bir kübar-
görsəydim,deyərdim-“Canım,tramvayım!”,
indi nə sən varsan,nə “qarajın” var,
bunları nə cürə qanım,tramvayım?

İtbata düşəcək keçdikcə illər,
gəzərik,tarixi alt-üst çevirib,
“primitiv” deyilən bu köhnə şəhər
dünyaya o qədər dahilər verib!

Şəhərin üstündə oyunlar oldu,
yaxşı ki,Metromuz “dərinə getdi”,
bilmədim–qazdıran,qazan kor oldu;
“Yeraltı yolların” izləri itdi!!

Can sıxır çox yerin quru görkəmi,
qədim binlardan azmı qırdılar?
ya da,bəxti qara qara qız kimi
üzünü qaşıyıb”pudra”vurdular.

Bir an əl saxlayın qırıb-sökənlər,
sizin məntiqiniz çox məzəlidir!
anlaya bilmirə– “İçərişəhər”
nə üçün Parisə bənzəməlidur?!

Qəbimi göynədir xoş xatirələr,
“duzsuz” bir məkana dönəcək Barı,
xatalı yüklənir hündür təpələr,
dözməyib,Xəzərə enəcək Bakı!

Qəlbimi göynədir xoş xatirələr
nadanlar əlində hərdən qalırıq,
bu cürük–Sabirdən indiyə qədər:
“Qatar keçib gedir,biz ayılırıq…”
10.02.2019.

QOCALIQDAN XƏBƏRSİZLƏRƏ…

Ələ keçə sənə rişxənd eləyən,
nəyi yanlış,nəyi düzdü-deyəsən,
“Hər bir yaşda gözəllik var”-söyləyən,
qocalıqdan xəbərsizdi deyəsən?

Cavanlıqda qaş-göz atar hər gözəl,
bacarırsan ömrü-günü sür gözəl!
gecə yarı vədə verə bir gözəl,
qapısını gizli-gizli döyəsən.

Sevgi çəkər sinədəki yanğını,
azarladıb hey çəkərlər qaygını,
soruşanda içindəki çovğunu:
“Sənə coşan bir dənizdı!”-deyəsən.

Vaxt belə ki, qaraldacaq qanını,
“əl ağacın” kəsdirəcək yanını,
atıb-getmiş xəbər ala halını:
“Sən gedənnən kimsəsizdi”-deyəsən.

Çarə olmaz dərd belini əyənə,
bəla gələr gül xətrinə dəyənə!
“Vahid ƏZİZ vəfasızmış…”-deyənə:
“Sənə qurban bu ƏZİZdi”-deyəsən…

DÜNYA,SƏNƏ QONAĞAMSA…

Dindirin,hamısın açım-
dərdi belə ağlamazlar,
kimim var-üstünə qaçım?
yadla peyman bağlamazlar.

Yoxa çıxdın.İtib-batdın,
xırdalayıb,alıb-satdın,
sığal çəkdin,qırıb atdın-
belə çiçək qoxlamazlar!

Hardasan,ürək sıxanım,
sevgimdən hayıf çıxanım?
dolanıb gendən baxanım,
dostu belə yoxlamazlar!

Şikəst etmə-sınmıramsa,
birdə anlat-qanmıramsa,
dünya,sənə qonağamsa-
bu cür qonaq saxlamazlar!
,
“SƏNİNLƏ” kitabından

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Muğan Bürosunun Rəhbəri

Olam, olam…                                      

Tanrı aça qapıları,
Göylərdən səs alam, alam.
Bir işıq süzülüb gələ,
Sevgi ilə dolam, dolam.

İçimizi sevgi yuya,
Ucalda bizi Tanrıya.
Hamı sözə sayğı duya,
Dağ-daş deyə: Salam! Salam!


Bir gün ruhum qanadlana,
Uçub vara yalnız Ona,
Sual verə Yaradana:
“Doğrudanmı qulam, qulam”?

Bir məqamda Tanrı dinə,
İşıq donlu bir səs enə,
“Eşqsiz olan qula dönə,
Eşqə varan: balam, balam”.

İşıq, nur yağa yerlərə,
Hər qarışda eşq göyərə,
Sevgi qoxuya dağ, dərə –
Ünvanı mən olam, olam.

ULUSA SƏSLƏNİŞ

Min illər Tanrının sevimli dostu,
Min il ulusların lələsi oldun.
Tanrı üz çevirdi səndən, o çağ ki,
 Bədəvi toplumun köləsi oldun.

Faciən başladı, din dəyişən gün;
Şamanı küsdürdün, Xanı unutdun.
Uzaq yad torpaqda taxtu-tac üçün,
 Vuruşan yadlara matəmmi tutdun?

Uca ağsaqqalın Qorquda obraz,
Ən böyük yalana xilaskar dedin.
Səni uyudanı müqəddəs bilib,
 Səni oyadana sən kor, kar dedin.

Qoşuldun min yerə bölünmüşlərə,
Sevgidən soyundun, nifrət aradın.
Müqəddəs elinə arxa çevirib,
Nədən cəhənnəmdə cənnət aradın?

Yaddaş itirməyin, unutqanlığın,
Didir ürəyimi, ruhumu əzir.
Sən yanlış yerlərdə Tanrı gəzirsən, 
Şeytan yuvasında Tanrı nə gəzir?


Boz qurd köhnəlik oldu…

Qılınclar qında pas atdı,
Gülüşlər dodaqda qaldı.
Atlar bozqırda yox oldu,
Kımızlar ocaqda qaldı.

Ağac bir kərə bəzəndi,
İldə bir yol don geyindi.
İnsan qopdu təbiətdən,
Ruh soyundu, qan geyindi.

Göy Tanrı dostumuz idi,
Hərdən Ondan küsürdük, 
Tərcüməsiz danışırdıq,
Nə qorxurduq, nə əsirdik.

Hər birimiz Beyrək idik,
Xal düşməzdi şanımıza,
Qılınc girər, fəqət yadlar,
Girəmməzdi yanımıza.

Yoxa çıxdı qutsallıqlar,
Analıqlar dəlik oldu.
İndi köpəklik dəbd
Bozqurd köhnəlik oldu.


Günəş doğana qədər…

İlahi, nədir bu dərdlər, nə bu tükənməz kədər,
Bumu ömür dedikləri, bumu yazılan qədər?
Bu gecəni oyaq qalıb, Günəş doğana qədər,
Qoşulub dəli çaylara çağlamaq istəyirəm
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

Elə bil ki dünyamızın  ağır-ağır dərd-qəmi,
Boylanaraq yollarıma min il gözləmiş məni,
Acılarım dərin dərya, ucsuz-bucaqsız zəmi,
Dərdlərimdən min-min dastan bağlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

Cərgə-cərgə, dəstə-dəstə dərdlərimi çinləyib,
Kaman kimi nalə çəkib, bir ney kimi inləyib,
“Apardı sellər saranı” havasını dinləyib,
Minbir yerdən sinəmi dağlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

40 min illik tarixdən silinməyən izəm mən,
Heç kölə olmadım ki, köləlikdən bezəm mən.
Nədən qul sifətində görünəm mən, gəzəm mən?
Əyilmiş qamətimi şaxlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

 Qalaq-qalaq kədər-qəm sinəmdə daşlaşıbdı,
 Türküstanın elləri yamanca yadlaşıbdı.
 İki yüz ildi taleyim  dərdlə qardaşlaşıbdı
 Bəla gələn yolları bağlamaq istəyirəm,
 İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

Orda Göyçə  əl edir, burda Dərbənd üzülür,
Göz dağıtək Borçalı, Təbriz səf-səf düzülür,
Qəzəbli Qarabağın gözündən qan süzülür,
Tərs gedən bu gedişi saxlamaq istəyirəm,
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.

İlahi, nədir bu dərdlər, nə bu tükənməz kədər,
Bumu ömür dedikləri, bumu yazılan qədər?
Bu gecəni oyaq qalıb, Günəş doğana qədər,
Qoşulub dəli çaylara çağlamaq istəyirəm
İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyi

           Dünya

Qoy ruhdan düşməsin dərdə düşənlər,
Hamının dərdindən halıdı dünya.
Sonunda hər kəsin haqqını verir,
Minillər şahidi, uludu dünya.

Gah ömür yoluna bəla gətirər,
Gah da yollarında çiçək bitirər,
Doğru yol tutanı haqqa götürər,
Əyriyə cəhənnəm yoludu dünya.

O kəs ki, düşməni öz tamahıdır,
Qazancı günahsız məzlum ahıdır,
Şərə dost olanın şahənşahıdır,
Haqqa dost olanın quludu dünya.

Nəbzi var, dili var, canlı, diridi,
Yaşayan varlığın o da biridi,
Dilini bilənə yaylaq yeridi,
Bilməzə düzlərin koludu dünya.

Ay Namiq, əməllər getməz havayı,
Hər kəsin önünə qoyular payı.
Kim deyir, azalıb onların sayı,
Yaxşı adamlarla doludu dünya.

        Lerikdə

Günəş bu yerlərdə ayrı cür doğur, 
Başqa cür dövr edir zaman Lerikdə.
Kömürköy göylərin bağrını yarır,
Dolanır dağları duman Lerikdə.

Bura min illərin könül sirdaşı,
Bu dağlar Xaqanlar, Alplar yurdudur.
Kömürköy vüqarlı doğma qardaşı,
Qızyurdu deyilən, Oğuzyurdudur.

Dirilik suyudur gur bulaqları,
Cənnətin özüdür burda hər oba.
Bu dağlar qoynunda doğulduğundan,
Dağ qədər yaşadı Şirəli baba.

Zuvanddan meh əsir – behişt havası,
Göylərdən elə bil çiçək əndərir.
Boylanır Güneydən Savalan dağı,
O da öz ətrini bura göndərir.

Burda insanların süfrəsi açıq,
Hər kəsin ürəyi dağlar boydadı.
Burda təbiətə bənzər  adamlar,
Bu yerdə insanlıq qızıl qaydadı.

Dağlardan dağ kimi möhkəm olmağı,
Sulardan paklığı alıblar cana.
Adamı, havası, təbiətiylə,
Lerik bir zinətdir Azərbaycana.


  Minimal (yığcam) şeirlər

 Gülüş

Bütün gülüşlər bədbəxtlikləri gizlətmək üçündü,
Dünyanın ən bədbəxt adamıdı;
Dünyanın ən çox gülən adamı.

***************
           Söz

Sözün 
tükəndiyi yer yoxdur,
Sözün 
keçmədiyi yer var.

***************
          Yol

Tək bir yol var dünyada:
Tanrıya gedən yol.
Qalan bütün yollar
            yolsuzluqdur əslində.

       Gülüşünü yadırğayan 

Güldü,
Gülüşündən utandı;
Gülüşünü yadırğayan adam.

Hardan gəldin?

Sənə
Dəvətnamə göndərmədim
Buyur, gəl!- demədim,
Çağırmadım…
Hardan gəldin, niyə gəldin ömrümə?!

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

                    
Ərhun dərsdən gəldi.Anası nə qədər xahiş etsə də, O, yeməyini otağında yeyəcəyini bildirdi. Kağız kimi ağarmış üzündə, qütbdə batan günəş kimi sönməkdə olan yaşıl gözlərində nəinki yeməyə, heç yaşamağa da həvəs yox idi.Artıq onun 13 yaşı vardı. Atasının üzünü 2-ci sinifdə oxuyanda görmüşdü. Atası ilə anası böyük sevgi yaşamış, hər cür çətinlik və maneələrə baxmayaraq öz məqsədlərinə çatıb ailə qurmuşdular. Atası dolanışığın çətinliyin görüb xarici ölkəyə işləməyə getmişdi. İlk vaxtlar yaxşı da qazanırdı: hər ay pul yollayır, 5-6 aydan bir isə evə gələrdi. Lakin artıq neçə il idi ki, atası evlərinə qayıtmır, ildə bir neçə dəfə zəng edərdi: İşlərinin pis getdiyini gəlməyə imkan olmadığın söyləyirdi Ərhungilə. Atasının yoxluğunda – bu illər ərzində çox şeylər dəyişmişdi, çox  sıxıntılar çəkmişdilər. Nəhayət son zamanlar anasının işləri düzəlmişdi. (Ofisdə çalışırdı Ərhunun anası). Əvəllər isə qohumların, yaxınların hesabına dolanırdılar, çətin də olsa.
     Anası işə gedəndə Ərhunu dərsə qoyar, onu evə gətirməsi üçün isə məktəbdə çalışan qonşularındakı müəllimdən xahiş etmişdi. İşə girəndən sonra anasının Ərhuna diqqəti, qyğısı istər- istəməz azalmışdı.
    Dərsdən gələn Ərhun otağına keçər öz pəncərəsindən Xəzəri, parkdakı yaşıl ağacları seyr edər, bir gözü isə anasının gəldiyi yola dikilərdi. (Onu həyata bağlayan isə hər gün səhər tezdən Xəzərdən günəşin doğmasını seyr etmək və yemlədiyi sərçələr idi.) Küçənin o başından anasın görən kimi tez gəlib qapını açar, anası qapıdan girən kimi boynuna sarılar, onu çoxlu öpərdi.
    Anasının işə düzəldiyi aylar olardı. Bu gün də Ərhun anasın gözləyirdi. Binalarının qarşısında xarici maşın saxladı. Anası maşından düşüb, gülər üzlə içəridəkilərə nəsə deyib evə doğru gəldi…
     Ərhunun nədənsə gözləri bərəldi, ürəyi əsdi, qılçları qurudu sanki. Hər günki, kimi qapını açmaq yadından çıxdı. Qapı bir neçə dəfə döyüldükdən sonra birtəhər gəlib qapını açdı. Anasının boynunu qucaqlamaq əvəzinə sual dolu baxışla anasının gözlərinə baxırdı:
    -Nə olub balam, niyə qapını açmamısan, nə baş verib?
   -Ana o maşın kimin idi,hə?
   -Hər şey aydındır. Ay mənim qısqanc balam. O bizim şirkətin maşınıdır. Müdirin tapşırığı ilə indən belə məni evə gətirəcək, narahat olma balam.
    Anasına bu  cür sual verdiyiçün, ondan şübhələndiyiçün həmin gün çox utanmışdı Ərhun.
    Ancaq Ərhun yanılmamışdı. Anasını gətirən bu maşının sürücüsü bir müddətdən sonra onların evinə ayaq açdı, onun gəlişi ilə  evlərindən hüzur, səmimiyyət, mehribanlıq yoxa çıxdı. Növbəti sualında anası : “məndən nə istəyirsən? “ sənin yaxşı geyimin , yeməyin, yaxşı yaşamağın üçün bu qədər zəhmət çəkirəm, söz götürürəm. Sağ olsunlar məni işə götürüblər, minnətdarlığımı bildirmək üçün evə dəvət edirəm, burda nə var ki?
    Atan evdən çıxdığı neçə  ildi, nə düzəməlli zəngi var, nə də ki, evə bir şey göndərməyi, hər dəfə zəng edirəm, telefonu bir rus qadın götürür.Harda olduğunu soruşanda, onun evdə olmadığını  söyləyir, hər ddəfə məni bir bəhanə ilə yola verir. Özü zəng eliyəndə isə qısa olaraq bizim halımızı xəbər alır, vəziyyətin hələ yaxşı olmadığını deyir, bütün suallarımı cavabsız qoyur, hələ utanmadan bizi çox sevdiyini deyir , bütün bunlar boş yalandı. Özü rus qadınlarla kef eliyir,gün keçirir,bizi çox sevsə yanımızda olardı,qayğımıza qalardı, gedib ora yan verib yıxılmazdı” cavabını verdi. Bundan sonra Ərhun danışmağın mənasız olduğunu anladı, daha heç nə ilə maraqlanmadı. Onun üçün artıq elə bil. Ən dəhşətli  anlar isə, anasının işdən qayıtması, yanında açıq-saçıq geyimli rəfiqəsi və bir neçə kişi ilə evə gəlməsi idi. Evdəki sərxoş və mənasız danışıb gülüşmələr, kravat cırıltısı, ehtirasın və xəyanətin qatışığı olan qadın səsləri Ərhun üçün əsl cəhənnəm əzabı idi.Onlar evə gələn kimi, o, başını yastığın altında gizlədər, qulaqlarına pambıq tıxayardı, artıq onun qəlbində sabaha olan uşaq ümidləri də ölmüşdü. Bu ev , bu yaşam, bu həyat tərzi ona heç nə kəsb etmirdi. Artıq neçə vaxtdı anasına “ Ana ”  dediyi onunla bir stol arxasında oturduğu  yadından çıxmışdı, çəkdiyi əzablar, onun ətdən çıxmış arıq sifətində, solmuş gözlərində, susmuş dilində əks olunurdu, dərsdən gələn kimi çəkilər otağına, dərslə başını qatmağa çalışar, anasını otağa gətirdiyi çörəyin çoxunu isə pəncərəsinə qonan sərçəyə yedizdirərdi, qalan vaxtını isə Xəzəri seyr etməklə keçirərdi. Bir dəfə yenə anası ilə üz-üzə gəldi, bunun səbəbi isə müəlliməsinin anasına zəngi olmuşdu: Müəllimə ədəbiyyat dərsində şagirdlərə “ xəyanət nədir? ” mövzusunda inşa yazmağı tapşırmışdı. Ərhunun inşa dəftərində bu sözləri oxumuşdu müəllimə : “Xəyanət böyük sevgidən yaranır. Zamanla nifrətə çevrilr. Bunun nəticəsi isə mənəm. Mən ən böyük xəyanətəm…
    -Bu nə sözdür yazmısan Ərhun? Sən məni öldürmək istəyirsən?
    – Sən niyə atama xəyanət edirsən?
    – Mən xəyanət edirəm təkcə. O mən artıq neçə ildir xəyanət edir. Bizi burda atıb gedib, halımızdan xəbəri belə yoxdur. Gündə bir qadınla yaşayır. Axı mən də insanam. ən əsası qadınam, hisslərim var.
     -Onun sənə xəyanət etdiyi dəqiq deyil,fakt budur ki, sən ona da, mənə də xəyanət edirsən!
     -Dəqiq deyil? Bəs hər dəfə danışdığım o qadınlar kimdir? Bəli hamınız bir bezin qırağısız- kişisiniz.
     -Dözərdin də səbəbini öyrənərdin,gedərdin dalınca, bəlkə nəsə problemi var, başı dərddədir.
    -Elə bilirsən getmək istəmədim? Hər dəfə zəng edəndə “dalınca gələcəm” dedim. Nəsə problemin varsa de səni and verirəm, öz canıma – soruşdum.
   Mənə tapşırdı ki, birdən dalınca gələrsən, ondan sonra məndən incimə.Mən onu həyatımın sonuna qədər gözləyərdim. Necəki, Qarabağ savaşında 5 il yolunu gözlədim.Valideynlərimin bütün təzyiqlərinə qarşı çıxdım.Doğmalarımla düşmən oldum ondan ötrü. Adamın üstə Allah var o da  sözündə düz çıxdı. Gəldi ailə qurduq. Ona həmişə deyirdim. Mənə yalan danışma, xəyanət etmə, sənin üçün hər şey edərəm.”
    -O sənə xəyanət etmişdi? Özünü bu qədər alçaltmayaydın, dərsdə, həyətdə uşaqlar ilə “Anan pozğun, faişədir, sən bizim yanımıza gəlmə, bizimlə oynama” deməyinə şərait yaratmayaydın. Başqa qadınlar kimi başqasıyla ailə quraydın.
   Anası Ərhuna bir şillə vurub “ Yetər, yetər ! Qarşımda durub başından böyük danışma,mənim üçün hər şey və hər kəs ölüb, mən nə edirəmsə sənin üçün edirəm. Hətta özümü satıram, eşitdin?!”
   Göz yaşına boğulmuş Ərhun: “ Mənim üçün hər şeyi başqa yolla da etmək olardı, əsl ana odur ki, atanın yoxluğunda övlad üçün həm ata, həm ana olsun. Ancaq sən bunu bacarmadın, səndən qəlbim o qədər sınıb ki, sənə nifrət belə edə bilmirəm, başa düşürsən?”
  Bunları deyərək otağına keçmiş və bir gün çölə çıxmamışdı Ərhun. Bu cür yaşamağa davam edirdilər, buna yaşamq demək olardısa.      
… Çantasını yerə qoyub paltarını soyuna- soyuna pəncərənin qarşısına gəldi, gözlərinə inanmadı çox dəhşətli bir şey olmuşdu:
   Axşamdan çörəyi xırdalayıb pəncərənin ağzına qoymuşdu.O,həmişə belə edərdi,pəncərəni açıq qoyardı ki,bəslədiyi sərçə gəlib çörək qırıntılarını balalarəna daşısın.Ancaq axşam hava soyuq olduğu ücün pənəcrəni örtmüşdü.Çərəyi görən sərçə elə bilib ki,yenə pəncərə açıqdır.özünü pəncərəyə çırparaq bərk zədələyib…
Ərhun sərçəni əlinə götürdü,çox pis əzilmişdi.Ərhun ağlayır,nə edəcəyini bilmirdi.Axı onun səhvi ucbatından bir dostu məhv olacaq,bala sərçələr anasız qalacaqdır..
Sərçə son dəfə Ərhunun gözlərinə mehriban və nigaran bir baxışla baxıb canını tapşırdı…
Sanki mehribanca baxışlar Ərhuna minnətdarlıq və bu pislik dolu dünyadan canını qurtarmağın sevinci,
nigarancılığı isə bu ədalətsiz dünyada yetim balalarının qalması idi.
  Ölmüş sərçəni bağrına basıb,gözləri tavana tikilmiş halda səhərə kimi  yatmadı Ərhun.
Tezdən evdən çıxdı…
Səhər yeməyini hazırlayan anasıƏrhunu oyatmaq ücün otağa getdi,lakin Ərhun yox idi.Dəli oldu sanki..
Nə edəcəkdi?Hara gedə bilərdi?Yaxınlıqda nə yaxın qohumları,nə də tanışları var idi.
Məhlədə, məktəbdə və küçələrdə Ərhunu çox axtardı,amma gördüm deyən yox idi…
Nəhayət,Ərhunun gündəliyinin arasından tapılan məktub hər şeyə bir az da olsa aydınlıq gətirdi: “Mənim səhvim ucbatından sevdiyim varlığın birini itirdim. Bu səhvimi heç bir bəhanəylə yoluna qoya bilməzdim. Tək çarəm onunla birgə  ikinci dostumun – sirdaşımın yanına getmək idi. Səndən fərqli olaraq mən sevdiyimin ardınca getməyi bacarıram. Etdiyim səhvlərə görə səndən nə qədər diksinsəm də sən mənim anamsan  və səni çox sevirəm…Məni axtarma.”
    Bir müddət sonra Xəzər dənizindən bir uşaq meyiti tapılması xəbəri yayıldı.
    Əlində bir sərçə , döş cibində isə valideynlərinin toy şəkli…
    Küçələrdə hamı tərəfindən faişə kimi tanınan dəli qadının kimi görürsə yaxasından tutub “balamı görməmisən? Böyük sevgi, nifrət və xəyanət” -deməsi şəhərfə hamının təəccübünə səbəb olmuşdu…
    Bu hadisədən bir neçə il sonra Moskvada mübahisə nəticəsində bir ermənini öldürərək 14 il həbs cəzası alan bir kişi 8 il sonra   amnistiyaya düşüb vətənə qayıdırdı. Qatardan düşəndə döğma vətəninə qayıtdığı üçün, neçə vaxtdı  telefonla da olsa səsini eşitmədiyi doğmalarına qovuşacağı üçün çox xoşbəxt idi….
                                                                                                                        Nemət Tahir

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

                                                        
Həsən kirayə qaldığı evdən çıxıb həmişəki kimi dərsə tələsirdi.Yola çatanda sol tərəfə baxdı,maşınlar uzaqda olduğundan tez yolu keçməyə çalışdı.Birdən ayağı səkinin qırağına ilişdi və ayaqqabısının üstü
para-para oldu.Bu an elə bil ki,Həsəni maşın vurdu.Yox,bəlkə də maşın vursaydı bu qədər ürək ağrısı,daxili sarsıntı keçirməzdi..Ya maşın vurub öldürər,ya da yüngülcə zədələnərdi…
Axı o,”şapaşki”yə bənzər ayaqqabıya 40 manat verib alanda onu payız və qış aylarında geyinməyi nəzərdə tutub,bücəsini zora salmışdı.İndi o nə edəcəkdi?
Ailəsinin maddi vəziyyəti yaxşı deyildi.O,bu III kursda oxuyurdu.Bu 3 il ərzində valideylərinin onun oxuması,ehityaclarının qarşılanması üçün nələrə qatlaşdığını,nə əziyyət çəkdiyini bir o bilirdi,bir də Allah.
   Şəkər xəstəsi olan anası ev işlərin güclə yola verirdi.Ayağında damar xəstəliyi olan atası Həsənin ali təhsil alması ücün kiminsə şəxsi təsərrüfatında işləməkdən tutmuş sürücülük,tikintidə fəhləlik,daş ustalığına qədər əziyyətli işlərdə çalışırdı.( halbuki,həkim ona 3 kq-dan artıq ağırlıq daldırmağa imkan vermirdi).Artıq havalar soyuduğu üçün atasının əli bu ağır işlərdən də çıxmışdı…
Həsənin həm oxuyub,həm işləməsinə isə nə valideynləri razı idi,nə də ki oxumaqla işləmək bir yerdə alınmırdı…Dərslərə ciddi yanaşmayıb işləsə idi, gərək qazandığı pulu da semestrin sonunda imtahandan keçmək üçün verəydi…
Həsən çarəsiz və ümidsiz halda səkinin üstə oturub nə edəcəyini bilmirdi..
Necə oldu ki,bu cür diqqətsizlik etdi?
Axı o,üst-başınin səliqəsinə,ayaqqablarına diqqətlə yanaşırdı…
Cibində olan pul yeni ayaqqabı almağa kifayət etməyəcəkdi.
O,öz-özünə düşündü:
-Ailəmə zəng edib desəm,ayaqqabı almaq üçün pulu hardan olsa,öz boğazlarından kəssələrə də,kimdənsə borc alsalarda,hətta dilənmək də olsa tapıb göndərəcəklər.Ancaq Həsən yaxşı bilirdi ki,valideylərinin 150 manat təqaüdün yarıdan çoxu ona aylıq tələbatın ödəmək ücün göndərilir,qalanı isə nəyinki onların ehtiyacın,heç dərmanların da almağa kifayət etmirdi.
Allahım bu cür çarəsiz,köməksizmvəziyyətdə nə edəcəm,dərsə nece gedəcəm?
Elə çırılıb ki,təmir də ediləsi deyil ki,təmir etdirim” –deyərək gözləri dolmuş şəkildə daxilən fəryad edirdi…
O,hıçqırıb hönkür-hönkür ağlamaq,dərdini hayqırmaq istədi,ancaq səsi çıxmır, onu buz kimi tər basırdı…
    Qəfildən dik atılıb yuxudan oyandı.Gecənin bir aləmi idi.
İndi yuxuda keçirdiyi həyəcandan,qorxudan,bir də ki,bunun yuxu olmasının sevincindən ixtiyarsız olaraq yanaqlarından göz yaşı süzülürdü…
Həsən yatağından qalxıb qapıya sarı getdi və sevinc göz yaşları axa-axa ayaqqabılarını boyadı və gətirib çarpayısının baş tərəfindən yerə qoydu.Sonra yatağına girib yatmağa çalışdı
P.S. Sizə bir sirr verim: Əslində Həsən adlandırdığım bu bu tələbə oğlan mən özüməm…Oxucularımdan utandığım üçün adımı gizlətmək istəmişdim….
                                                                                                                  Nemət Tahir

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Qaldırıb atmışam son çarələri,
Ömrümün gör neçə otağı boşdu…
Həkimi sən olan xatirələrim
Qarıyıb-qocalıb, çoxu naxoşdu…

Qapımın qıfılı yox, qəfil gələrsən deyə…
Gedəndən ürəyim qanlı qəsrdi…
Mənim kədərimlə
Sənə deməyə
Tanrı Söz göndərir neçə əsrdi…

Ömrümün gör neçə otağı boşdu,
Qayıt… Nəfəsinlə şen olsun ömrüm…

Şəfa Vəli (2020)

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

burax, əllərində ölsün qırışlar,
çərçivə olmasın baxışlarına…
mənə çoxdan “xala” deyir uşaqlar,
nə tez “nənə” oldun, ay naxış anam?!

Mən elə bilirdim,
qocala bilməz
mən boyda “körpəsi” olan bir qadın…
Daha günlərimdən borc ala bilməz,
“olmazlar”…
Dilimdə təkbirdi adın…

burax, qoy qocalsın “Sabir küçəsi”…
heç kimin ilk sevda qəsri olmasın…
“saçımda ağ kağızın boz kölgəsi…”
-demişdin…
o kölgə heç canlanmasın…

burax, dizlərində kükrəsin zaman…
burax, at oynatsın sevinc üzündə…
mən sənin dizinə qısılıb yatan
“körpənəm”…
qalmışam şeir düzündə…

əllərim açılır dörd bir tərəfə-
mən bütün dinlərin bidətçisiyəm…
duam himn kimi…
“Laylay, bənövşəm…”
Lilitin sonuncu lənətçisiyəm…

sən nə tez yenildin ağrılarına?
nə tez zəfər himni çaldı “can hayı”?
sən nə tez qocaldın, ay naxış anam?
hələ cücərməyib candan can payım…

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Əllərim qoynumda bükülü qalıb,
Ürəyim həsrətdə çəkili qalıb,
Gözlərim üzünə dikili qalıb,
Bu sevginin bir sonu var, bilirəm.

Ötən günlər məndən ili apardı,
qüssə kədər şirin dili apardı,
Yadlar gəldi doğma əli apardı,
Bu sevginin bir sonu var, bilirəm.

Göz ağlayar, dodaq gülər, çətindi,
Nadan gələr, dərdi bilər, çətindi,
Gedən gülər, qalan ölər… çətindi,
bu sevginin bir sonu var, bilirəm.
05/07/2013

…
Məzəmmət edirsən məni,
“Necə acılaşıb dilin” deyirsən.
Sənə ağır gəlir acı sözlərim?
Şükr elə, ay bəxtəvər,
Bu nədir ki görürsən?!

“Necə acılaşıb dilin” deyirsən,
Deyəsən yatmısan fil qulağında.
Ay insan, büsbütün dəyişən sənsən…
Durmusan yad ömrün astanasında.

Deyəsən yatmısan fil qulağında,
Əllərin bir başqa əl içindədi.
Dəyişib səsinin yumşaq tonu da,
Saxta təbəssüm də el içindədi.

Əllərin bir başqa əl içindədi,
Baxışın borc alıb zirvədən buzu.
Sən bütün dəyişib özgə olmusan,
Mənim dilim acılaşıb çoxdumu?!
2013.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

***

Elə tez alışanam
Adicə bir xoş sözə,
Bir kiçik gülümsəmə,
Yüngül bir nəvazişə
Çiçək kimi boy verib
Günəşə boylanıram.

Elə tez alışanam,
Alışıram, yanıram…
İnsanlara inanıb,
Hər dəfə aldanıram.
Gizlədirəm özümü
Aldanmağı danıram.

Elə tez alışanam,
Həyat adlı bu nəsnə
Vursa da hey silləni
Körpəcə uşaq kimi.
Unuduram yenə də
Üzərinə qaçıram…

Elə tez alışanam
Alışıram hər şeyə.
Ağrıları udmağa
Özümdən pay ayırıb
Başqa dünya qurmağa.
Mən də belə dəliyəm…

Elə tez alışanam,
Gedənlərin ardından
Yası belə tutmuram…
Alışanam mən, qağa!
Öldürməz hər dərd məni
Alışdım yaşamağa,
Alışdım yaşamağa…

25.10.2016

Getmisən

Bir ovuc göz yaşı qoyub yerinə
Yuxumu gözümdən alıb getmisən.
Gedəndə bir zəhmət hər şeyi topla,
Xatirələr burda qalıb, getmisən…

Bu yolun deyəsən dönüşü yoxmuş,
Mənə yoxuş düşüb, enişi yoxmuş,
Deyəsən sənin də yüklərin çoxmuş,
Həsrətini yolda salıb getmisən.

Kim belə sevgini yaşardı səndə,
Mən yenə qayayam külək əsəndə.
Bəlkə istəyindi… İstəməsən də
Hicran dəryasına dalıb getmisən.

21.10.2016

1
Gözlərim mizan tərəzi,
Yalanı, düzü çəkirəm.
Günlərimdən şirə kimi
Ağrılı sözü çəkirəm.

Alnımın qırışlarına
Çəkirəm yaş ürəyimi.
Çəkirəm göz yaşlarına
Daşdan çıxan çörəyimi.

Gündə yeddi rəngə çalan
İnsafsız üzdən çəkirəm.
Qəlbimi ilan tək çalan
Allahsız sözdən çəkirəm.

Baxışından söz çəkirəm
Quşu gözündən vuranın.
Astarına üz çəkirəm
Məni dərdimdən soranın.

Söz arası baxışımla
Ağlı dayaza çəkirəm.
Söz-söz yağan yağışımla
Gecikən yaza çəkirəm.

2
Nə çəkirəm- Allah bilir,
Sarı simdə dinə-dinə.
Görən qiyamətmi gəlir?!
Şair susur el dərdinə.

Göz dağı tək qalaq-qalaq,
Dərd üstə dərdim yüklənir.
Yad əllərdə sönən ocaq,
Dərdimdə dinir köklənib…

Çəkirəm siqaret kimi,
Sümürürəm hey dərdimi.
Dərd didir ömrü qurd kimi,
Çəkməyə dərdim birdimi?!

3
Hərə çəkir öz içində,
Mən söz içində çəkirəm.
Çölüm özgəni yandırır,
Özüm içimdə çəkirəm.

Çəkirəm öz əməlimdən,
Öz dilimdən, öz əlimdən,
Üz döndərən gözəlimdən,
Tənha gecəmdən çəkirəm.

Sevincimə qəm sirdaşdır,
Qəlb açdığım qəlbi daşdır,
Sağım,solum qəlpə daşdır,
Daşın içində çəkirəm.

4
Çəkirəm, qardaş, çəkirəm,
Özüm boyda daş çəkirəm.
Hər daşı çəkəndə bir yol
O Dünyaya baş çəkirəm!

…Çəkib özümə çökürəm,
Qəmli sözümə çökürəm.
Gördüyün Dünyanı,canım.
Nəmli gözümə çəkirəm!

Abdulla Məmməd.

Azərbaycan.Quba.

27.12.2013.

SONET
Yar hissini yad həvəsə dəyişən,
Gül qadının gül sevdası riyamış.
Yad adamı doğma kəsə dəyişən,
Daş ürəyin eşqi gerçək röyamış.

Gün ağlamaz haqqı danan yarına,
Doğmaya yad, yada doğma olandan.
Dəyişkən hiss sonda dərdə yarınar,
Duyğusunun gözü yaşla dolanda.

Yada uyan doğmasına göz olmaz,
Bir gün gələr gül də bezər yad əldə.
Üz suyunu tökən üzdə üz olmaz,
Dərd qoxuyan gülü üzər yad əl də.

Qəm gül açsa qəlbi qıran ürəkdə,
Eşq dilənər gül qadın daş ətəkdə.

Azərbaycan. Quba.

08.07.2020.

YAMAN UZUN ÇƏKDİ SÜKUTUN DİLİ.

Yaman uzun çəkdi sükutun dili,
Gözlərim üşüdü lal baxışından.
Mən kiməm alnımdan yazını silim?
Qaçmağa yer də vox göz yağışından.

Bu yağış daşlaşan sözləri yuyur,
Hələ ki dərdimə acıyır səbrim.
Bir yandan sükutun içimi oyur,
Bir yandan dişini qıcıyır səbrim.

Üzünə baxmağa baxışım aciz,
Dinib-danışmağa söz tutmur dilim.
Bu necə sevgidir?
Səssiz-səmirsiz,
Sükutdan alışıb yanıram, gülüm!

Yoxsa ayrılıqmı bu sükut, görən?
Əsir əzalarım hey əsim-əsim.
Bəlkə gözlərində fərsizəm, kürəm,
Tənha bir qüssəyəm-ağlın nə kəsir?!

Kaş ki kor olaydı ağlımın gözü,
Ürəyim açılmır-dərdə əl açır.
Vaxtında batmadı ağlıma sözün,
Görəsən, sükutmu eşqin əlacı?

Gözlərin könlünü gizlədə bilmir,
Gözündə tək mənim əksimdir, demə.
Sevdalı ürəyim dərdimə əsir,
Səni sevməyim də tilsimdir, demə.

Qəlbimin açarı səndədir səndə,
Qəlbi qıfıllayıb əsir etmisən.
Qıfılı açmağa dil yoxdur məndə,
Dilimə baxışla təsir etmisən…

Yaman uzun çəkdi sükutun dili,
Gözlərim üşüdü lal baxışından.
Mən kiməm alnımdan yazını silim?
Qaçmağa yer də vox göz yağışından.

QADIN SEVMƏYİRSƏ…

Qadın sevməyirsə-get üzüsulu,
taleydən gileylən,bəxtdən gileylən,
eləmə özünü məkrinin qulu,
başqa bir çiçəyin ətriylə əylən,

Qadın sevməyirsə–dili bal olmaz,
nifrətdən,hikkədən,təhqirdən qorun,
sevməyən könüllər güclə alınmaz,
öldükdə od tutar məzarın,gorun,

Qadın sevməyirsə-nə coş,nə çağla,
nə sızla,nə yalvar,nədə ki,ağla,
qadın sevməyirsə-nə sın,nə əyil;
səni əzib keçər-yolundan çəkil!

Qadın sevməyirsə-olmaz bəxtəvər,
eşqinlə göylərə qalxmaz,ucalmaz,
səninlə birləkdə yaşaya bilər,
amma ki,səninlə birgə qocalmaz,

İçdə həm İmamdır,həm də ki,Şeytan,
möcüzə yaşayar hər bir qadında,
sevməyən–hardasa xor baxar,inan,
sənin bəxş etdiyin övladına da…

HƏRBİÇİ PALTARI GEYİNDİ QIZLAR

Savaş ara vermir toylar çalına,
yenə evlər yıxar “Qara kağızlar”,
salıb subaylığın tərs damarına-
hərbiçi paltarı geyindi qızlar!

“Dirilik suyudur” qadın sevgisi-
“ölüm qəlpəsinə” nəğmə oxudar,
Snayperlik qızlarda Tanrı vergisi-
eşqi də,kini də ürək dağıdar.

Ağlını çaşdırmaz barlar,maşınlar,
unutsa-biryolluq unudar səni,
vəfalı mələkdir hərbiçi qızlar,
ölsən-ürəyindən asar şəklini!

Vətəndən savayı heç nəyi olmaz
alovlar içindən keçən qızların,
sevdisə-eşqini mərmi də qırmaz
döyüşdə yarını seçən qızların!

Şaiirlik çoxunu “Qauvbaxta” salıb,
özümə o qədər cəza vermişəm…
dağ boyda General “ofsaytda” qalıb,
“raportu”-“sıravi” qıza vermişəm!

Vətən,bəxtəvərmi əsgər qızların?
əzab da,şöhrət də sənin adındı,
sənin dar günündə ən böyük Qadın,
xanımlar-xanımı Əsgər qadındı!!

Allahım,savaşın son günü hanı?
rəhm et,yazılmasın “Qara kağızlar”!
nəmli səngərlərə çökən dumanı,
öpər duvaq kimi Hərbiçi qızlar…

10.10.2001. “SƏNİNLƏ” kitabımdan,2016.

DƏHŞƏTƏ GƏLİRƏM XƏBƏR TUTANDA…

Dəhşətə gəlirəm xəbər tutanda,
ekrandan duyanda vücudum əsir,
vicdansız ata var,imansız ana–
həyat güllərinə qənim kəsilir.

Qızlar-igidlərin tale yazısı,
bəxtilərin sayrışan ulduzlarıdı,
qızlar–gəlinimiz,dədə qarısı,
ana olanlar da qızlarımızdı.

Qızlar-nur parçası,ocaq istisi,
Vətəni qoruyar ərənlər,ərlər,
bəraət almağa ümid etməsin
analar bətnində qız öldürənlər!

Qızlar-eşq bağının qızıl gülləri,
hər biri bir ömrün baharı,yazı,
təbib də,dərman da qadın əlləri,
“Sarı gəlinimiz” Günəşin qızı.

Yetər,qarışdırdıq qanlarımızı–
evlərdə “manyalar”,”sonyalar” artdı,
unudub gül kimi qızlarımızı
“kərəmlər”- “əslilər” odunda yandı!

Sərvətdir qızlara baba olmağım,
gözəllər ən gözəl xatirələrim,
oğlan nəvələrim–əsam,dayağım,
yasımı saxlayar qız nəvələrim!

Ən şirin nəğmədir ana laylası,
qız–qızıl parçası,gövhərdi,ləldi,
vallah,elçilərin qarşılanması,
elçi göndərməkdən daha gözəldi…
24.12.2015.

BİR VAXTLAR…

Bir vaxtlar hamısı dadlı,şirindi-
buxaqlar sallanıb,üzlər əpriyib,
qocalar qartımış pencər kimidi,
nə çiy-çiy yeyilər,nə də ki,bişmiş.

Onlar da müxtəlif–naziyi,codu,
dadsızı,duzsuzu mindən biriydi,
kimisi sevilib bəxtəvər oldu,
kimisi,sadacə,eşqdən əridi.

Mən də məclislərə hərdən düşürəm;
paltar şux görünə gərək əyində,
qəbul eləmirəm,əsəbləşirəm,
qadına-“Kişitək qadın”-deyəndə.

O anda üstümə yağır suallar,
yüksəlir müxtəlif ölçüdə səslər,
kişiyə-“Qadıntək kişi”-deyəndə
bilirsən nə qədər qanlar tökülər!!?

Onsuzda yaşanır ömür bir kərə,
yetər ki,Tanrının izniylə bitsin,
qadınlar çiçəktək köçsün göylərə,
kişilər kişitək torpağa getsin.

Bu gidi dünyaya düşənnən yolum
yerlər şumlamışam,güllər biçmişəm,
ya ot,bundan sonra,ya ələf olum,
fərq etməz–doyunca yeyib–içmişəm…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Sən ömür baharı, mən könül qışı,
Haraya gedəcək bu yol, bilmirəm.
Mən bəxtin önündə payız yağışı,
Alırsan könlümü gəl al, bilmirəm.

Ayrılıq deməyə gəlmədi üzüm,
Verdiyin vədəndə qışladı sözüm,
Həsrəti eyləyib dağ, dərə, düzüm,
Çəkdin sinəm üstə min yol, bilmirəm.

Könlümün evinə bir yol uçduğun,
Gözümdən gizlənib nədən qaçdığın,
Hər məni görəndə geniş açdığın,
Kimlərə açılır o qol, bilmirəm.

Deməyin sərxoşam, xumar çəkibdi,
Mənə nə dağ çəkib o yar çəkibdi,
De kimin saçına tumar çəkibdi,
Əlimdə buzlayan o əl, bilmirəm..

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Kişilər var, çoxdu qağa,
Meydan gədayə verilib.
Yaxşılar çəkiilib yoxa,
Tükləri bir-bir dərilib.

Ulağımız arpa yeyib,
Sonra dönüb olur qatır.
Şir dovşanın ümidində,
At samanla başın qatır.

Pələngin ağzı göydədi,
Özünə bir yal axtarır.
Çaqqal daha leş bəyənmir,
Göylərdə qartal axtarır.

Tısbağa qınından çıxıb,
Lüt-üryan gəzir ortada,
Qurbağadan bala tutub,
Sonra gedir “Məşdibada”.

Dovşanın kələyin kəsib,
Meşənin şiş tazıları.
Canavar libasın geyib,
Yırtıb, deşir quzuları.

Qarğaların qarıltısı,
Götürübdü düz-dünyanı.
Bülbüllərin səsi batıb,
Yoxdu daha bir amanı!

Pişik itə sığınıbdı,
Sülh istəyir, sülh ay aman.
At cilova gəlməyəndə,
Gönunə təpilir saman.

Dərdimiz qurtaran deyil,
Səbr kasam dolub daha.
Yazdıqca da çoxalır, bil,
Amanımız yoxdu qağa.

Əyilib, əyilməz başlar,
Bir ucdan çəkilir dara.
Yuvasın tanımır quşlar,
Yem olubdu bayquşlara.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Zülmət və şam…

Zülməti də sevmək olarmış,demək
Sən qaranlıq otaq,mənsə yanar şam.
Donmuş pərvanələr tökülmüş yerə,
Mən də sənin kimi yalnız qalmışam.

Niyə aydınlatmır işığım səni?
Nə hənirtin gəlir,nə istilik var.
Lal sükutdan qorxub körpə uşaqtək
Qısılıbdır küncə ağlayır divar…

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

 

    YORĞUN XƏYALLAR

Sənsizlik bir səhra tükənməz –bitməz

Ümidim olubdur yollar yorğunu

Gözlərin dənizdir,kipriklər dalğa

Mənsə seyrə dalan dəniz vurğunu

Yenə  sual dolu baxışla baxdım

Utanıb gizlətdi sözlər doğrunu

Ancaq həqiqətdir,əminəm ki,mən

Hər zaman söyləyir gözlər doğrunu

Röyana gələcəm hər kəsdən xəlvət

Şirin edəcəyəm sənin yuxunu

Deyirsən qorxuram mən qaranlıqdan

Bu gecə qovacam sənin qorxunu

                                             YAZ YAĞIŞI

                          Bir yaz səhərində görüşdük yenə

                          Köçdü ürəyimdən həsrətin qışı

                          Gözlərin ruhumu aldı əlimdən

                          Unuda bilmirəm odlu baxışı

                          Sevinib göz yaşı tökdü buludlar

                          Düzdü saçlarına bahar naxışı

                          Əl-ələ,göz-gözə islandıq birgə

                          Şahid oldu bizə bir yaz yağışı                  

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Həyatda ölümlə barışır insan,
Bir də ki, bu ömrə bata bilməyir.
Yaşamaq uğrunda yarışır insan,
Qaçır arxasınca, çata bilməyir.

Qüssəyə bürünsə bu ömür bütün,
Çatmasa dağlara nə haray, nə ün.
Yaşanan hər anın, hər ayın, günün,
Bəzən də nəbzini tuta bilməyir.

Həyatı bitəndə gələndə sonu,
Fələk də əyninə biçəndə donu.
Gəlib aparanda mələklər onu,
Sevinci ömrünə qata bilməyir.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Azerbaycan türkcesinden Türkiye türkcesine çeviren:

Kamran MURQUZOV
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Kurucusu ve Çevirme bölümünün Baş editörü

“Türk’ün Türkçülük Destanı”

(Poema)

Türk-Müslüman dünyasının kurulmasında ve toprak bütünlüğünün korunmasında zaman zaman kendi hökmdarlı borçlarını layıkıyla yapan Nuri Paşa’ya, Osman Gazi’ye, Ertuğrul beye ulu sayqılarla!

“Türk’ün Türkçülük Destanı” yoğrulub gelir Turandan,
Türkler yine ikna kalır Allah’la rehber “Kur’an” dan.
Osman Gazi, Ortoğrulla meydanlarda cana gelip,
Nuri Paşa at sırtında bak, Azerbaycan’a gelip.
Meydanlarda döyüşməkçün ömrü boyunca er olmuşlar,
Yağıyla meydanda bile halkına hüner olmuşlardır.
Kalpleri yüzyıllardır coşup, taşıp çeşme gibi,
Düşmanları meydanda da karşılayıp misafir gibi.
Tarihlerin denemesinden yüzleri de beyaz çıxıbdı,
Nuri Paşa, Osman Gazi-dözümlükdə dağ çıxıbdı.
Kalbinde vatan özlemi, gözünde üzüntü olmuş,
Meydanlarda tarih boyunca savaşı zafer olmuş.
Şükür, yine zaferi tarih boyunca varaqlanıb,
Nuri Paşa, Osman Gazi tarihlerden soraqlanıb.
Turan adlı büyük yurdu sevibler göz yaşı kadar,
Yiğitlikte kale olup yurdun, dağı, taşı kadar.
Destanlardan tarihlere yaş gibi süzülüp gelip,
Meydanlarda cəsrətçün toprağa dizip geldi.
Karma düşmeyip yine yurtta Türk’ün yası, toyu,
Canındadı, ruhundadı yiğitliği ömrü boyunca.
Palan atın sırtında meydanda ruhu görmüşlerdir,
Seve seve hak “Kuran” ı Adem’le Nuh’u görmüşlerdir.
Kalbinde vatan özlemi yanaqdakı yaşa dönüp,
Erenlikde dağlar gibi yurtta dağa, taşa dönüp.
Bir zamanın diliminde candakı bir ruha hopub,
Edirne’den, Erzincan’dan fırtına gibi bazen kopup.
Osman Gazi, Ortoğrulla hükümdar-paşa olmuşlar,
Vatan aşkı ile yanıp, bulutlar gibi dolublar.
Vatanı darda qoymayıb meydanlarda döyüşüblər,
Meydanlarda yağılarla yiğit gibi görüştüler.
Toprağın uğruna yine tökübdülər al kanını,
Tarih gibi yazıbdılar tarihine er canını.
Kalbinde Allah kelimesi, dilinde Türk’ün sözüyle,
Zengin tarihine dönüp sabaha bakan gözüyle.
Kalbinde hasret dolusu inildeyen Lute gibi,
Tarihini, geçmişini varaqlayıb kitap gibi,
Ana yurdu seçmediler gözlerinin karasından,
Kalplere süzülüp geldi taşlarının arasından,
Feryat oldu, nale oldu zaman zaman, tarih boyunca,
Dünya, hafızasında hatırla çok uludu Türk’ün soyu.

***

Yunusumdan süzüldüler, Türk’ün Ana toprağında.
Dastan olup dizildiler, Türk’ün Ana toprağında.
Sultan Murad, Sultan Selim, toprağın kendim geleyim.
Sıkıntıya göğüs gerim, Türk’ün Ana toprağında.
Selam olsun erenlere, Şere göğüs gerenlere.
Hakkı deyip, görenlere, Türk’ün Ana toprağında.
Dağlar gibi çığlık çekim, Çələngimdən saray çekim,
Hem güneş, hem de ay çekim, Türk’ün Ana toprağında.
Bir ruh ile cana dönüm, Pıhtılaşan Gana dönüm.
Zaman zamanla ana dönüm, Türk’ün Ana toprağında.
Ertuğrul’u anayım, Osmanlı’nın gönlün alayım.
Yunus gibi şair kalım, Türk’ün Ana toprağında.
Mövlanamı atayım yada, Ömrüm de geçmesin bada.
Türklere gelmesin yasak, Türk’ün Ana toprağında.
Elenen bembeyaz kar olayım, Mevlam gibi bir tar olayım.
Türklerime ben yar olayım, Türk’ün Ana toprağında.
“Kuran” ı gözüm biliyorum, Türkleri tahammül biliyorum.
Destanı kendim biliyorum, Türk’ün Ana toprağında.

***

Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Tarih boyunca meydanlarda hem feryat, hem çığlık oldun.
Türk’ün şanlı tarihinde, doğan güneş, hem ay oldun.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Hem rusa, hem Ermeniye, ömrü boyunca baş eymedin.
Silahsız birkaç yağının, kalbine de hiç dəymədin.
Kareler kendisinde de, qəddi-kametin əymədin.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Kalbindeki özleminden, gözünün yaşı süzüldü.
Türkiyəmi Qorumaqçün, senin tek erler dizildi.
şükürler Ermeni, Rus’un, Yine dudağı büzüldü.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Erzincan’dan, Edirne’den, Ankara’dan, İstanbul’dan, –
Büyük Türk’ün toprağından, zaman zaman yol gəlibsən.
Azerbaycan toprağını koruyarak yağılar,
meydanlarda erler gibi, yağının kalbin dəlibsən.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Səngərlədə silah gibi, Torpağımın gözündəsən.
Dastan gibi yoğrularak, Türklərimin sözündəsən.
Türk’ün şanlı varaqlanan, Tarihinde, özündəsən.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

Türkün öz yurdu gibi, ruhumdasan, canımdasan.
Zaman zaman kalbim gibi, döyünürsən, yanımdasan.
Türksün, Büyük Türk oğlusun, Allah diyen anımdasan.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

“İstiklal”, “Hürriyet” kelimesi,-Türklərimin ilk harayı.
Sengerde silahlı erler, durup yurttan başka.
Nuri Paşam-Türkler için, yurdumun güneşi, ayı.
Zaman zaman Türk’ün oğlu, Nuri Paşam-ordum benim.
“Azerbaycan!” Söyleyince, at sırtında kurdum benim.

***

Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Tarih boyunca Türklərimin, bak, hüneri destan oldu.
Yanaqdakı gözün yaşı, hem düğünden, hem yasdan oldu.
Dar gününde dayanak olan, toprağım dosttan oldu.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

“Allahuekber” derken, nurlu gözü dolup gelen.
Vatanın özlemi için, içelim gibi solup gelen.
Ertuğrul sonra büyük, Türk’ün olup gelen,
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Yıldırımlar torpağmda, siyah bulut gibi çakıyor.
Kederi, qüssəsi kalbin, süzülüp gözünden akıyor.
Tarih kendisi yigitliğe, bugün hayran hayran bakıyor.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Meydanlarda zafer için, yağıyla yüz yüze gelen.
Yeni yeni sefer için, yağıyla yüz yüze gelen,
Ordu-ordu sabah için, yağıyla yüz yüze gelen.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

Dağlar gibi, taşlar gibi, titrəməyəndə əsməyən.
Kapanan Eski peymanı, tarih boyunca kesmeyen.
Tarihin denemesinden da, yiğitler gibi küsməyən.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.

***

Osman Gazi, Orhan Gazi,-Türk’ün hünərlik destanı.
Osmanlı’dan başlar bak, Türk’ün hünərlik destanı.
Osman Gazi, Orhan Gazi, yiğitlik hünerim benim.
Osmanlı’yı koruyarak, Turanim kocam benim.
Meydanlarda savaş oldu, yağılarla görüşme oldu.
Zaferlerden ilham alıp, tarih kendisi hayran kalıp.
Türklərimi her anıp,-Türk’ün hünerlik destanı.
Candan cana hopub gelip, tufan olup, kopup gelip.
Yaradan’ı bulup gelip,-Türk’ün hünerlik destanı.
Yine ruhum, canım oldu, zaman zamanla anım oldu.
Pıhtılaşan kanım oldu,-Türk’ün hünerlik destanı.

***

Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Osmanlı’yı düşününce, gözün yaşına dönüyorum.
Erenlikde erler gibi, yurdun taşınabilir dönüyorum.
Kah güzelin hünerine, kah kaşına dönüyorum.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Haray içsem, harayıma, dağlar kendisi kaçıp gider.
Osman Gazi Türkiye’den, mezarını açıp gelir.
Güneş kendisi şəfəqinlə, aydınlığa dönüp saçıp gelir.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Tarih kendisi hünərinə, ömrü boyunca şahit oldu.
Osmanlı’da, Türkiye’de, toprak gibi birim olup.
Şer yürürlüğe dersler geçen, tarih boyunca zahid olup.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Erenlikdə erler gibi, canım kadar aziz oldun!
Toprağına bağlılıkta, kanım kadar aziz oldun!
Hasret çeken, feryat çeken, anma kadar aziz oldun!
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

Meydanlarda zaferler, yurdum için zafer oldu.
Mezarına baş çekmemek, benim için kader oldu.
Allah’a şükür, yağının, umutları heder oldu.
Ömrü boyu arşa ulaşan, feryadımla ahım benim,
Osmanlı’da Türk’ün oğlu, Ertoğrulum şahım benim.

***

Adına destan qoşdumsa, göz yaşına dönmeyimmi?!
“Türkler var” diye coşdumsa, göz yaşına dönmeyimmi?!
Yunus gibi süzüldümse, destan olup düzüldümse,
Dudak gibi büzüldümse, göz yaşına dönmeyimmi?!
Seni görünce ağladımsa, Allah bel bağladımsa,
Fırat gibi çağladımsa, göz yaşına dönmeyimmi?
Kanını kanım bildimse, canını canım bildimse,
Ruhunu anm bildimse, göz yaşına dönmeyimmi?
Gözüm nuru “Kur’an” dısa, Türkçülüyüm Turandısa,
Vilayetim Arandısa, göz yaşına dönmeyimmi?

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

YOXDU, YOX

Şairlərin sevgi dolu qəlbi var,
Bir əməlli mülkü, varı yoxdu, yox.
Allah deyib yapışıblar qələmdən,
Ürək dostu, bir simsarı yoxdu, yox.

Həsrət qalıb şeyda bülbül gülünə,
Qəfil düşdük dərdin, qəmin selinə,
Cavanlığım düşdü dava ilinə,
Tay ömrümün, ilk baharı yoxdu, yox.

Elə bil ki heç yox imiş Cəbrayıl,
Nə zamandı bağlanıbdı cığır, yol,
Tay adamda nə huş qalıb, nə ağıl,
Yiyəsinin ixtiyarı, yoxdu, yox.

Dərd salıbdı ürəyimi azara,
Kimdi indi qiymət verən yazara,
Çıxartmıram sözümü tay bazara,
Yaxşı sözün xiridarı, yoxdu, yox.

Boylanıram mən Günəşə, mən Aya,
Nə söyləyim bu qismətə, bu paya,
Əziz Musa, bel bağlama dünyaya,
Zərrə qədər etibar,ı yoxdu, yox.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ürəyini verməyə bir dost, sirdaş axtarır,
Tənha qalıb darıxır, yaxın yoldaş axtarır,
Gizli-gizli yollara , yan- yörəsinə baxır,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Bənövşə tək abrına, həyasına bükülür,
Üz , gözündən bir sevgi, bir gözəllik tökülür,
Güləndə elə bil ki, günəş gülür, ay gülür,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Tək qalanda darıxır, gizli-gizli ağlayır.
Gözləri bulaq kimi ,dərddən-qəmdən çağlayır,
Həsrət bir cəllad kimi sinəsini dağlayır,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Əlı sığal istəyir, saçı tumar istəyir,
Yaradandan nə vaxtdı, bir əhli, hal istəyir,
Ürəyi sevgi dolu, bir sözü bal istəyir,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Leyli kimi bağlanar, onu bir sevən olsa,
Baxmaz özgə kimsəyə, dünya igidlə dolsa,
Keçər oddan- alovdan, yolları duman alsa,
Ay oğlanlar nə olar, bu qızı da bəyənin.

Arzuları çırpılır hər gün daşa-qayaya,
Bir qulaq asanı yox, qəlbindəki haraya,
Üzünüzü çevirin, bu günəşə, bu aya,
Ay oğlanlar nə olar bu qızı da bəyənin.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Təpədən dırnağa şeirdi bu qız,
Görüb camalnı mat qalmışam mən.
Bilmirəm ay deyim, yoxsa ki, ulduz,
Gözlərim qamaşıb, lal olmuşam mən.

Dodağı şeirdi, gözü şeirdi,
Qələm əldən düşüb, susubdu dilim,
Baxışı şeirdi, sözü şeirdi,
Baxıram, üzümdə qalıbdı əlim.

Nəyi var şairin ürəkdən özgə,
Ürəyim aslıb qara telindən.
Dözümüm qalmayıb, nazını çəkə,
Misralar tökülür şirin dilindən.

Qəzəldi, qoşmadı üzü, yanağ,
Baxışı sevgidir, gülüşü mehir,
Qoynu bir cənnətdi, üzü gül bağı,
Q bir möcüzədi, o bir sirr, sehir.

Köynəyi qıfılbənd,düyməsi təcnis,
Vergüldü qəmzəsi, nöqtədi xalı.
Quran ayəsidi o kəlmə, o səs,
Nəfəsi bayatı, dili şan balı.

İncə qafiyədi, o əli, beli,
Saitdi, samitdi kipriyi, qaşı,
Belə yazmayıbdı Vaqif, Füzuli,
Məməm-mənəm deyir, hər kəlmə başı.

Şeir yazmaq olub, həmişə peşəm,
Bir gözəl mahnıdı, sözləri hazır.
İndi anlamışam, indi bilmişəm,
Ən gözəl şeiri Yaradan yazır.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Heç Şuşasız əl çatarmı Təbrizə,
Savalandan soraq gəlməz Kəpəzə,
Çox ağladıq, bu yaramız, təptəzə,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Qartal olub zirvələrdən baxım mən,
Şimşək olub, o dağlarda çaxım mən,
Bu həsrəti yandrım mən, yaxım mən,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Yurd yanında xəcalətli qalmışıq,
Köçümüzü aran yerdə salmışıq,
Ayrılıqdan saralmışıq, solmuşuq,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Ayrılığa dözək axı nə qədər?
Ümidimiz qoy olmasın heç, hədər,
Yol gözləyir Ağdam, Laçın, Kəlbəcər,
Dur qardaşım, yəhərləyək atları.

Cənnətimiz Qarabağdı, Qarabağ,
Yad əlində inildəyir bağça, bağ,
Axı bizə beşik olub o torpaq,
Dur qardaşım yəhərləyək atları.

YAZIĞIN GƏLSIN

Çiynini fil yükü altına vermə,
Qarışqa, özünə yazığın gəlsin.
Misqalla ölçülən öz yükün ilə,
Barış qal, özünə yazığın gəlsin.
Çox da ömrü boyu əkin əkməyən,
Həmişə sahibdi dolu təknəyə.
Olarsan özgənin yükün çəkməyə
Alışqan, özünə yazığın gəlsin.
Dönməmiş – uğruna it ulyanlara,
Dinməzcə qoşul yat uyuyanlara.
Mənəmlik havasın at – milyonlara
Qarış qal, özünə yazığın gəlsin.
Özü bir oyundu, düzü, dünyanın,
Seyrəlir birbəbir düzü dünyanın.
Edərlər başına düzü-dünyanı,
Darısqal, özünə yazığın gəlsin.

***
Səni heçə sayanlar

Heçindən yıxıldılar.

Qurd yemiş ağac kimi

İçindən yıxıldılar.

Əyləndi bic gələnlər,

Öyrəndi gec gələnlər.

Hamıya güc gələnlər,

Gücündən yıxıldılar.

“Bu yiyəsiz sürünün…”

“Arxamızca sürünün…”

Dörd həyat ünsürünün,

Üçündən yıxıldılar.

Allaha uladılar,

Günaha uladılar,

Sabaha uladılar,

-Bugündən yıxıldılar.

Əl saxlayın bir anlıq,

Ərş də, Kürs də bir “O”nluq.Ç

ox gədələr Fironluq

Köçündən yıxıldılar.

07.07.2020.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

***
Ən qısa rədif-ömür,
ən uzun qafiyə-yoldu.
***
Bir yarpaq uzandı əlim,
bir tumurcuq böyüdü xəyallarım,
ötən günə çatmadı.
***
Səhər mehi
çiçəklərin ətrindən sərxoş,
Unutmuş hara getdiyini,
gəlib bizə çıxmış.
***
Yüz ölçüb,bir biçmək də
yetmir adamın dadına.
Bir ürəkdə beş hərflik
yer tapmırsan adına.
***
Dağlar da yetim qalır,
yollar da qəribsəyir
kimsəsizlikdən.
***
Hər gün bir gün də artar,
unudulmağın yaşı,
unudulan yaşımızdı axı…
***
Yuxumu xatirələr pozur,
vaxt dayanır hərdən.
Hələ yol gəlirəm,
ömrün keçmişindən.
***
Köhnə sevgilərin
qınaq yeriyəm.
Fərq etməz, ölmüşəm,
ya diriyəm.
***
Bir söz də qopardar
yaramın qaysağını.
Aşiqi,
yarasından tanı.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Zəngli saatı qurdum
Bu gecə dan yerinə.
Üzüb,xatirələrin
Çıxdım asan yerinə.

Ay elə gözəldi ki…
Başımın üstdən asdım.
Sükutu içimdəki
Uyuyan səsdən asdım.

Dərdin qara gözündən
Keçirdim bir ağ sapı.
Xəcalətdən tərlədi
Min ildi susan qapım.

Şirin sözlə aldatdım
Könlümdəki marağı.
Ürəyimin qanıyla
Qaraltdım ağ varağı…

Divardakı təqvimdən
Vaxt sürüşdü bir addım.
Pəncərədən boylanan
Kölgəmi salamladım.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Dərdini çəkməkdən ürəyim, canım,
Nə gecəm qalıbdı, nə gündüzüm.
Həsrətdən alışıb yanımdı canım,
Sənə söz deməyə qalmayıb üzüm.

Bu dərddən, kədərdən rəngim sarıdı,
Bu qanlı yaramı de kim sarıdı?
Yönüm ay sevgilim sizə sarıdı,
Nə sifətim qalıb, nə də ki, üzüm.

Qurümür Əzizin vallah göz yaşı,
Qurunun oduna yanıbdı yaşı,
Vallah çox uludu bu dərdin yaşı,
Qalmayıb bağçamda nə nar, nə üzüm

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İşıqlı dünyaya çıxarıb məni,
Təzədən zülmətə atma amandı,
Mən günəş bilirəm, ayüzlüm səni,
Dərdindən ürəyim alışdı, yandı.

Hər gün yol gedirəm xəyallarımda,
Yoxdur bu sevgidə bəhanə, filan,
Mən səni görürəm röyalarımda,
Orda nə hiylə var, nə də ki, yalan.

Bu ürək dərdindən hey nalə çəkir,
Tanrı bizim üçün açır səhəri,
Gözlərim həsrətdən qanlı yaş tökür,
Qayıt gəl dilimdən sil bu qəhəri.

Sənli günlərimdə həyat bal dadır,
Sənsiz mən neyləyim ayüzlüm mənim.
Bəzən boş xəyallar adam aldadır,
Ay ürəyim, canım, ay gözüm mənim,

Sənsiz ürəyimi ovutmaz heç kəs,
Alışan qəlbimə su çilə bir az,
Bu necə gedişdi, bu necə həvəs,
Heç belə ayrılıq , belə naz olmaz.

Gəl, əvəzin çıxaq bu ayrılığın,
Gəl verək əl-ələ, sevinək, gülək,
Güllərlə bəzəyək sevgi otağın,
Həsrətə, hicrana əlvida deyək.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Zülmət və şam…

Zülməti də sevmək olarmış,demək
Sən qaranlıq otaq,mənsə yanar şam.
Donmuş pərvanələr tökülmüş yerə,
Mən də sənin kimi yalnız qalmışam.

Niyə aydınlatmır işığım səni?
Nə hənirtin gəlir,nə istilik var.
Lal sükutdan qorxub körpə uşaqtək
Qısılıbdır küncə ağlayır divar…

Yaşamaq bəhanəsi

Yaşamaq üçün gərək bu cəmiyyətin
ritmini tutasan
Kimliyini,məqsədini unudasan
 Bunların dilində danışasan…
Yox,mən bu hünərin sahibi deyiləm,bacarmaram
Ümid edirəm ədalət tərəzisi qurular.
Kənardan mənə baxıb ,qəhqəhə çəkən ümidlərim.
Əlacım olsa, içimdən birdəfəlik qovaram sizi
Əlacım olsa, bir qaşıq suda yox,göz yaşlarımda boğaram sizi
Önümdə  uzun bir tunel.
 Nə işıq görünür, nə qatar gəlir
İrəli gedim getməyim tərəddütdəyəm
Yenə ümidlərim irəli səsləyir
Bu tunelin sonunda məni
Ya həqiqət,ya ölüm gözləyir
Yox!ölmək olmaz!
Axı bir yanda sevdiklərim var
Digər yanda intiharı günah sayan Tanrım
Aha! Deyəsən, yaşamağa bəhanə tapdım..    

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Az qalır ki, ağlım çaşa,
Doğru yola yönəlt, Allah!
Dünya yalan başdan-başa,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Ümidimi də üzmərəm,
Şeir çələngi düzmərəm.
Dodağımı da büzmərəm,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Yenə salım səni yada,
Gəlməsin canıma qada.
Salma məni belə oda,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Təkliyinə şükür olsun,
Sevincdən göz yaşım dolsun.
Gözlərdə olmasın ovsun,
Doğru yola yönəlt, Allah!

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Hər ömrə bir yağı kəsilibdisə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!
İnsanlar zəmi tək biçilibdisə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Yenə biçilmiş zəmi kimidi,
İnsanın kədəri, qəmi kimidi.
Bir səsin yüksələn bəmi kimidi,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Dəhşət,qırğınların yolu bilinmir,
Sağı bilinirsə, solu bilinmir.
Dəclənin, Fəratın qolu bilinmir,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Qəti fikirləri əsdirəcəksə,
Başımın üstünü kəsdirəcəksə,
Məni doğmalarla küsdürəcəksə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Göz yaşı içində boğulacamsa,
Kədərin içində yoğrulacamsa,
Qəm-qüssə içində doğulacamsa,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Onsuz da vədləri hədərdi, hədər,
Əvvəli sevincdi, sonu da kədər.
Elə yaranışdan bu günə qədər,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Şerimi eşidən dənim deyilsə,
Buludum deyilsə, çənim deyilsə,
Əzizim deyilsə, mənim deyilsə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Xəbər verdiyimiz kimi, Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) M.Ş.Vazeh adına Mərkəzi Kitabxanası koronavirus pandemiyası ilə bağlı karantin dövründə “Ölkəmizi tanıyaq” layihəsininin davamlığını virtual formada həyata keçirir. Layihə əsasında bir çox şəhər və  rayonlara bir-birindən maraqlı virtual səyahətlər təşkil olunmuşdur.
 “Vətənimizə virtual səyahət” layihəsinə növbəti daxil edəcəyimiz videoçarx Azərbaycan Respublikasının cənubunda yerləşən Masallı rayonu haqqındadır.
Virtual səyahət Masallı rayonu haqqında ümumi məlumatla başlayır. Daha sonra sistemli şəkildə təbiətinin təsviri maraq doğuran fotolarla əks olunur. Videoçarxda Talış meşələri, Dəmbəlov, Bonabənd, Talış kimi dağlar, Viləş, Boradigah, Alvadı, Bədalan, Tatyan kimi çaylar, Ərkivan, Ayran, Bağı, Şah Səfəvi, Şır-şır, Mehdi və s. bulaqlar yer alır.
Rayonun flora və faunası videoçarxda maraqlı keçidlərlə nümayiş olunur. Florasına müxtəlif növ dərman bitkiləri, qeyri-adi quruluşa malik ağaclarından isə akasiya, hirkan ənciri, əzgil, şümşad, lantana, fikus, azaliya, beqoniya, banan palması, iqliminə görə uyğunlaşan faunasına oxlu kirpi, qunduz, porsuq, gərəf, cüllüt, vağ, qaşqaldaq, fısıldayan qu və s. daxil edilib.
Tunc dövrünə aid Hişkədərə kəndində Qaraxantəpə, Qoşatəpə, Allahqulutəpə, Mirzətəpə kimi çoxlu sayda kurqanlar, III-IX əsrlərə aid Mahmudavar kəndində  arxeoloji abidə, IX-X əsrlərə aid Ərkivan qalası, IX əsrə aid Güllütəpə kəndində Əmir türbəsi, XIV əsrə aid Hişkədərə kəndində Nəzirə Xanım türbəsi, XIX əsrə aid Masallı şəhər Cümə məscidi və müxtəlif dövrə aid qədim yaşayış yerləri videoçarxda geniş formada əks olunur.
Videoçarxda qədim ziyarətgahların və tarixin müxtəlif dövrlərində tanınmış görkəmli şəxsiyyətlərin siyahısı verilir.
Masallıda tarixən inkişaf etmiş sənətkarlıq sahələrindən sandıqçılıq, dulusçuluq, oyma sənəti, həsir toxuma, zənbillik videonun davamında əks olunur.
Azərbaycanın digər rayonları kimi Masallının  da özünəməxsus mətbəx ləzzətləri var. Videoçarxda şüyüdlü plov, ləvəngi, lökü, sırdaq, kahı salatını görmək olar.
Videoçarxda son olaraq, Masallının müasir binaları, parkları, İstisu sağlamlıq mərkəzi, Baba bulağı, Olimp, Gülüstan, Yanardağ mərkəzi kimi turizm və istirahət məzrkəzlərinin fotoları təqdim olunur.
Videoçarx “Masallı” mahnısı ilə müşayiət olunur. 
Masallı videoçarxı YouTube kanalında yerləşdirilib: 
https://www.youtube.com/watch?v=-H8MsHg1wyw

QARANQUŞSUZ ŞƏHƏRLƏR…

Yasəmənlər açsa belə
özü gözümə dəymir,
baş açmıram,nəyə görə
onlar şəhərə gəlmir?

Uzağı-bağ evlərində
yuvalarım hörərlər,
kənd yerində gözü tutan
eyvanlara girərlər.

Kimnən xəbər almışamsa-
bir kimsə bilə bilmir,
qaranquşlar nəyə görə,
neçin şəhərə gəlmir?

Cavabını özüm tapdım
bu ağrılı sualın;
yollar asfalt,damlar qırlı,
palçığı yox torpağın.

Üzü beton divarlara
nə cür palçıq yapacaq,
çörü-çirkli,çöpü-qara,
hardan saman tapacaq?

Qaranquş kənd adamıdır–
orda Günəş gec batır,
qaranquşsuz şəhərlərə
el xəbəri gec çatır…

ÇİÇƏKLƏR…

Rəngiylə-səsindən anlamaq olur–
hələ dərd görməyib,tərdi çiçəklər,
bir az pərən-perik,bir az gor-gobud;
kim sızı bu sayaq sərdi,çiçəklər?

Sizin də ömrünüz gəldi-gedərdir,
dünya gözəlliyə düşməndir,nədir?
çəmən gülləri də qızlar kimidir–
hər kəs birininzi dərdi,çiçəklər.

Hərdən istəyirəm arıya dönəm,
bir-bir başınıza dolanam,dönəm,
iş-gücü buraxıb burda şellənəm;
qoynunuz yatmalı yerdi,çiçəklər.

Bata bilməyəndə qanqala,kola
zalımlar gülşəndə güc verər qola,
sizlıəri (az qaldı gözüm kor ola)–
dəryaz tiyəsində gördü,çiçəklər.

Sakit havalarda ötərsiz dil-dil,
yuxuda gülüylə öpüşdü bülbül,
olsun ömür Bir gün,Əlli il,Yüz il;
sonu hamımızın birdi,çiçəklər.

Çəməndə görəndə sürülər izi,
ürəyi incidər Vahid ƏZİZi,
öyrədə bilmədim-“Qırmasın sizi”,
uşaqlar nadincdi,kürdü,çiçəklər…

NƏSİMİNİ SOYANLAR…
Şairin dərisindən bağlanmış qanlı təbil
haray salaraq gedir;
Nəsimini soyanlar İlahinin düşməni,
Babəkimin düşməni,mənim də düşmənimdir!
O vaxt alqışlananlar indi çirkab içində;
danlanıb-söyülürlər,
sualar qarşısında
gözlərini döyürlər!
Nəsimini soyanlar Tanrımızı danıblar!
halallıq gətirirdı böyük Azərbaycana
igid Koroğlumuzun
qılıncından damanlar!
Nəsimini soyanlar Mubarizə,Ramilə
yağı düşmən olanlar,
Xankəndində,Şuşada,ulu Dəlidağıma
üçrəngli Bayrağımı çəkib yerə salanlar.
Nəsimini soyanlar,heyhat,hələ də burda–
vicdanını itirmiş “İcra başçılarında”,
haramdan çirkinməyən quldur villaarında,
qürbətlərdə taıanan millətin pullarında!
İndi Ana bətnində qərar tutan nəsillər
hələ bizə göz qoyur,
Nəsimini soyanlar
Azərbaycanı soyur!
Xurafat–Nəsimini “Ənəlhəqq” idi-soydu,
susaraq Haqqı dansaq
qaşıdakı nəsillər
hamımıza söyəcək!!..

DAHA YUXULARDAN YAZAN DEYİLƏM,,,
Daha yuxuları yozan deyiləm-
onsuz da hər dəfə aldadır məni,
bir də yuxulardan yazan deyiləm-
sonra,oxutdurub ağladır məni.
Get-gedə artmaqda qəlbimin qəmi,
amma ki,soyumaz o qəlbin kini!
kirpikdən sallanan göz yaşı kimi,
yuxular gözümə bağladır məni.
Yuxular həm şirin,həm də acıdır;
sabaha səsləyir,geri qaçırdır,
hökümdar Sarayı,”Elçi daşıdır”,
illərlə nigaran saxladır mıni.
Yuxular–içində azdığım duman,
həsrətə məlhəmdir,hicranda-güman,
çıxar hər nə desən yuxularımdan,
kiridir,həm də ki,çağladır məni,
daha yuxulrdan yazan deyiləm–
aldadır,oynadır,ağladır məni…

Tıqqıltı o, səsə dik atılarsan
Qorxudan bir soyuq tər basar səni.
Biraz da suyundan qurtumlayarsan
Küləklər deyərsən nə yaman əsir.
Pəncərən yerindən çıxacaq kimi.
Dağılır baxarsan bu nə gecəydi,
Nəydi o, taqılltı nəydi bilmədim,
Ayın da üzünü buludlar örtüb,
Yağacaq bu boyda küləklər əsməz
O, səsə yenə də dik atılarsan,
Qorxudan bir soyuq tər basar səni.
Biraz da suyundan qurtumlayarsan
Bir yanda, getməmiş gəzərsən məni.

Sözü də bu boyda şişirtmək olmaz,
Hər gün biraz, biraz gözümdə düşdün.
Bir şəhər yox olub çıxıb gedərsən,
Qırılıb üzülüb, əzizlənərsən.
Yarpaq da ağacdan ayrılıb düşər,
Qırılan çırpılsa qırılacaqdır.
Bir quru sağ olsuz gedənlər o, gün
Gecənin birində qayıdacaqdır.
Sadəcə su kimi axan zamandır,
Qocalan yenə də yazıq ürəkdi.
Bu boyda şişirtmək aldatmaq olmaz,
Həyatda yıxılsan durmaq gərəkdi.
Saatın üçündən keçər o gəlməz
Bir görüş tələsib çıxıb gələrsən
Bir görüş lapda ki, çox gecikərsən.
Tez gəlsən o gəlməz hey deyinərsən
Geciksən o gedər xəbərsiz gedər
Solarsan çiçək tək yol ayrıcında,
Yanından keçənlər yox səni görməz.
Ağaclar maşınlar quşlar böcəklər,
Bir eşqlik elə də səni bəyənməz.

***
Bağışladım hamını,
özüm… özümdən başqa…
Bəsləmədim heç nəyi,
dözüm… dözümdən başqa…

Yollar izimə baxmır,
Daşlar dizimə baxmır;
Heç kim sözümə baxmır,
gözüm… gözümdən başqa…

Qınamasın el məni,
Sınamıram heç kəsi…
Unudaram hər şeyi,
sözüm… sözümdən başqa…
Bakı-12.05.2020

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

D Ö V R A N S I Z
Açıb doğma yurdda ilk bahar gülü,
Nərgizlər bəzəyib çəməni, çölü.
Gül- gülü səsləyir, bülbül- bülbülü
Açılıb bayram süfrəm sevdasız, yarsız,
Qovuşduq Novruza bu il Dövransız.

Hər zaman sevərdi toyu, düyünü,
Nəzm ilə söylərdi təbrik sözünü.
Sevincdən coşardı hər bayram günü
Deyildi bu qədər qəddar, amansız,
Necə rəva bildi, qaldıq Dövransız?.

Süfrədə rəsmiylə qaldıq göz- gözə,
Bir hacət qalmadı kəlməyə, sözə.
Ürək daş ola ki, bu dərdə dözə
Bu ömür necə keçsin baharsız, yazsız?
Fələk bizi qoydu yarsız, Dövransız…

Təsəlli edər dostlar, bəzən də danlar,
Sevdası yarım qalan bu dərddən anlar.
Qəlbdə qövr eləyir Onlu anılar
Bilsəm də yaşam yox- boransız, qarsız,
Hər günüm bir ildir nazlı Dövransız…

SEVGİ VARSA
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Yar – yarından alammasa sorağı,
Zülmət çökər, sönər qəlbin çırağı.
Onda olmaz sevgi, könül marağı,
Sevgi varsa , könül ülfət bağlayır.

Yar tapanda yarısını tam olur,
Dəli könül daha ürkmür, ram olur.
Sevən ürək eşq didərir, kam alır,
Sevgi varsa, ürək eşqdən çağlayır.

Dünya fani, hey boşalır, hey dolur.
Tər güllər də tez açılır, tez solur.
Hər sevdada boran olur, qar olur,
Sevgi varsa, gözlər niyə aglayır?

“Leyli – Məcnun” xalqın sevgi dastanı,
“Fərhad- Şirin”-timsalında eşq hanı?
“Əsli- Kərəm”- ahı yaxar çahanı,
Sevgi varsa, sevənləri dağlayır.

Əgər fələk çərxi dönsə tərsinə,
Hazır olaq həyat, sevgi dərsinə.
Dövran, sən də dur önündə, gər sinə,
Sevgi varsa, ilham dastan bağlayır…

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

ÖMRÜN FƏSİLLƏRİ
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Bu dünyada hər şeyin var zamanı,
Yaradandır nizamlayan hər anı.
Dərə çəni, dağlar sevər dumanı.
Yaz gəlməsə axan çaylar çağlamaz,
Gül- çiçəklər qönçə, buta bağlamaz.

Yay zamanı hamı sevər yaylağı,
Zümrüd meşə, yaşıl çəmən, bulağı.
Yal- yamaclar olar könül oylağı
Duman, nə sis qar yağdırıb çığlamaz,
Şən buludlar, gözün sıxıb ağlamaz.

Son baharda quşlar çıxar səfərə,
Elat enər dağdan- düzə, şəhərə.
Hacət yoxdur ağlamağa, qəhərə
Təbiətin taxtı, tacı laxlamaz,
Ulu dağlar qışda qonaq saxlamaz.

Ahıl, qoca möhkəm tutar əsasın,
Istər sürsün hər anının səfasın.
Fani dünya sonda alar qisasın
Dövran, əcəl xəzan çiçək qoxlamaz,
Payız- yazı, nə qış yayı haxlamaz…

BİLMİRƏM
/”Vətənimdir” – silsiləsindən/

Bəd illər az qalır qərinə olsun,
Qübarı könüldən silə bilmirəm.
Çatlamış, boş sənək çətin ki, dolsun,
Şuşasız, Laçınsız, gülə bilmirəm.

Neçə ki, Kəlbəcər qolu bağlıdır,
Neçə ki, Ağdamım sinədağlıdır.
Neçə ki, “stepan”, “Qarabağlıdır”,
Necə yaşayıram, hələ bilmirəm.

Cəbrayıl yaralı, həm də qəfəsdə,
Füzuli can verir, qulağı səsdə.
Qubadlı, Zəngilan, kürəyi üstə,
Məzarım qazılıb, ölə bilmirəm.

İrəvan, Zəngəzur, Göyçəm hardadır?
Mehri, Qafan, Vedim, gör nə haldadır.
Gorusum, Ağkilsəm, çoxdan dardadır,
Həsrətin zirehin, dələ bilmirəm.

Aprel döyüşləri, mesaj- düşmənə,
Bir kimsə dünyada, qızammaz mənə.
Zərbələr vuracam, hey dönə- dönə,
Yurdda eldən- elə, gələ bilmirəm.

Yüksəldək Murovdan “Cəngi”nin səsin,
Silək Ulu Yurdun, qara ləkəsin.
Dövran vəsf eləsin, Odlar Ölkəsin,
Nəyi gözləyirik, bilə bilmirəm?!…

ÇİÇƏK KİMİ…

Əl çatmayan çiçək kimi
bir yamacın yaxasından,
bir ulduzdan şəfəq kimi
buludların arxasından–

üzümə nəfəsin dəyər,
könlümün nəğməsin deyər,
dərdli gecəni gözləyər,
xoşbəxt olar yuxusunda,

İcazə ver gəlim yaxın,
içindəyəm sıxıntının,
dayanmışam boylandığın
pəncərənin qarşısında,

Ağır oldu ötən illər,
qəm gətirir xatirələr,
hamı səhəri gözləyər,
mən gecənin arzusunda,

Yollarına boylanaram,
vüsalına inanaram,
sabahlardan yayınaram
gecələrin röyasında…

HARDAN TANISIN?

Tarda hərdən dinən siməm,sarıyam;
hər kəs üzə vurmaz ürək ağrısın,
vaxtın nə dostuyam,nə simsarıyam–
hardann bələd olsun,hardan tanısın?

Günlərim əriyər günlər içində,
qəzəbim kükrəyər sellər içində,
ətəyim çiskinlər,çənlər içində–
baxmır ki,zirvəmdə qardan tanısın,

Yelkənlər,sadəcə,qalxıb-qabaran,
gəmini küləkdir çəkib aparan,
dövran–ovcumdakı daşlı qabardan,
balıq–sabahını tordan tanısın,

Bu,dar düşüncəli geniş dünyanı
nə cür silkələyim: “İmanın hanı?!”,
ustad,elə dindir–Azərbycanı
cahan sinəndəki tardan tanısın!

Başımda buz kimi çalmadır duman,
dövrəmdə dolaşıb ötüşür zaman,
payın,Vahud ƏZİZ,gəlmiş Tanrıdan
səni istəməsdim nadan tanısın…

NƏ?

Qayıdım,yoxsa ki,gedim,
nə gizlənir gözündə,nə?
gülüm,mənə nə deyirdin
süzdürəndə gözündə,nə?!

İllərdir açıb-soluruq,
ayrılırıq,qovuşuruq,
barışıb-düşmən oluruq;
nə olarıq küsəndə,nə?!

İncımə Fələk aparsa,
yollarımı hicran qırsa,
bu üzündə ölüm varsa,
dünyanın o üzündə nə?

Özümü-çiçəyin edim,
harda əksən-orda bitim,
alanda:”Qurbanam!”-dedin,
ürəyimi üzəndə nə?

Yadında qalırmı adım?
hansı simdə xatırladım?
“Eşq dağında”-Leylim oldun,
“Məcnunların düzündə”-nə?

Yelkənlərə dolar külək,
çəkər bizi qayıqlartək,
səmt yelinə-“Əhsən”-desək,
ayrı-ayrı əsəndə nə?

SOYUDU…

Vallah,yaxşıymış “boğanaq”,
payız gəldi yel soyudu,
salınıb didərgin,qaçaq
yurd-yuvadan el soyudu,

Qurtardı yazların nazı,
süd-qatığın ağartısı,
söndü közlər parıltısı,
ocaqlarda kül soyudu,

Dağ yolları çən içində,
kərənti çəmən içində,
ormanlar zökəm içində,
durnalarda dil soyudu,

Nə tüstülü qarlı damlar,
nə təndirlər qalayan var,
xumar-xumar soyuyanlar
bu dəfə qəfil soyudu,

Sağanağa dəri çəkdik–
çırtma vurub dingildətdik,
zamanında dindirmədik,
bizlərdən təbil soyudu,

Gətirmədi,Vahid ƏZİZ,
bağlı bəxt,açıq əlimiz,
yasaqlanmış tariximiz
qalıb ilbə-il soyudu…

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Səssiz bir sükutla bağırır gecə,
Saat əqrəbləri çalır ömrümü.
Çiy palçıq zənn edir məni bu dünya,
Gündə bir qəlibə salır ömrümü.

Alır verdiyini gözüm doymamış,
Bükür göy əskiyə bəyaz günümü.
Bəzən də aldadır saf uşaq kimi,
Ovcunun içinə alır ömrümü.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

***
Səndən sonra
tutunduğum sevgilər
çürük ağac budağı çıxdılar,
əl dəyməmiş
sındılar, töküldülər…
Səndən sonra
yan aldığım limanlar
bütün gəmilərə bağlı çıxdılar.

Səndən sonra
bir də üzü gülmədi
qürub vaxtı günəşin.
Səndən sonra
daha əvvəlki olmadı
yazdığım şeirlərim…
Səndən sonra…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Canı yanmış necə də,
Gözəlsən, sən gözəlsən.
Baxmaqdan doymuram ki,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

O üz, o xal tamaşa,
Bir nursan başdan, başa,
Heyranam o göz, qaşa,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

İncə gülsən, çiçəksən,
Sən hamıdan qəşəngsən,
Nazlı, şirin mələksən,
Gözəlsən sən, gözəlsən,

Səndən doymaq olarmı?
Sinən dağdakı qarmı?
Sənin tək ceyran varmı?
Gözəlsən sən, gözəlsən.

Dodaqların qönçə gül,
Yanaqların qızılgül,
Gülüm, hər vaxt sevin,gül,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

Əzizin bir dənəsi,
Şeiri, sözü, nəğməsi,
Ruhu, canı, nəfəsi,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Yanan şamam , dərd dolanır başıma,
Sənsiz hər gün ağı deyib, ağlaram,
İnsaf eylə, bax gözümün yaşına,
Sağalarmı, söylə, sənsiz bu yaram?

Can üstədi nə zamandı ümidim,
Qəlb evimdə öz yerin var, öz adın,
Ruh qayıtmır, perik düşüb nə edim?
Sən olmusan, ehtiqatım, tay andım.

Baxışların ürəyimi yandırır,
Səni sevmək günah deyil, əzizim.
Güılüşlərin, şəkər dadır, bal dadır,
Sənsiz yoxdu, nə gecəm, nə gündüzüm.

Damla-damla gözlərimdən söz damır,
Dön güriyə, yalvarıram nə olar.
Ahım niyə fələkləri odlamır?
Adın gəlcək ürək yanar, göz dolar.

Nəzir, niyaz paylayıram biləsən,
Getmədiyim bir ocaq, pir qalmayıb,
Yerə, göyə yalvarıram, gələsən,
Səndən özgə bir segilim olmayıb.

Geriyə dön, ay könlümün sultanı,
Nə zamandı vüsalına həsrətəm.
Gəl sevindir bu ürəyi, bu canı,
Sən Əzizin ürəyisən, bir dənənəm.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Qorxu – nə isə itirmək hissi…
Kimisi can itkisindən
Kimisi mal itkisindən
Kimisi vəzifə itkisindən
Qorxar,susar kölələşər
Yavaş- yavaş ,zərrə-zərrə vəhşiləşər
İnsan da insanlığın itirməyə yaman qorxar
Dan danışar,sonra isə qan qusar….
Yuxu-ruhun azad olduğu an…
Daş üstündə daş kimi yatan da var
Yatağında ilan kimi qığrılan da var
Yarasa kimi qaniçən,gecə həyatı yaşayan da var
Qula çevrilmiş ruhlar,istəməsə də bu “canları”daşımağa məhkumdurlar
Ruhlara bu cəzanı niyə vermiş Allah?
Görən bunların hansı günahı var?…
Sevgi – vərdişin,bağlılığın ən yüksək pilləsi…
Yaradana sevgi
Valideynlərə sevgi
Vətənə sevgi
Qadına sevgi
Vəzifəyə sevgi
Var -dövlətə sevgi…
Bu qədər sevgini ürəyimizdə necə gəzdiririk,İlahi?
Bunlar hamısı insana məxsus ehtiyaclar,istəklərdir…
Ruhun isə bir arzusu,bir diləyi,bir sevgisi var ancaq,
Azadlıq !Azadlıq! Azadlıq!!!

*****

 Ümidlər qəbiristanlığıdır sanki
Daş kimi soyuyub mənim ürəyim.
Oxa dönmüş başdaşları dəlir sinəmi…
İnsanlığa həsrət…Vətənə həsrət…
Azadlığa həsrət… kəfənə həsrət
diri ikən ölülərik biz…
nəfəsim içimdə boğulur
göz yaşlarım yanağımda quruyur
Dodaqlarım çat-çat olub
Suya həsrət torpaq kimi…
Dərdlərimi yazmışam buz üstünə
Gözləyirəm günəşin doğmağını.
Azalıb inancım,Taqətdən düşmüşəm.
Zəifləyib əqidəm,odum-alovum,
təkcə yanır varlığım.
Nefti qurtarmış,piltəsi közərən çıraq kimi…

*****

Sevgi yaşadar insanı,
Kindən,kinfrətdən yıxılar.
Aşkar olandan sarsılmaz,
İnsan qəflətdən yıxılar.

Doğru sanmam gördüyünü,
Fikirlərim cin düyünü,
Azalıbdır toy-düyünü,
Dünya matəmdən yıxılar.

Burnumda çiçək qoxusu,
Gözümdə səhər yuxusu,
Qəlbimdə hicran qorxusu,
Sevgim həsrətdən yıxılar.

Bərk sarıl haqqın ipinə,
Haram girməsin cibinə,
Hamı həyatın dibinə,
Öz zirvəsindən yıxılar.

25.06.2017

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Qəlbim yara, gözümdə yaş,
Duz yaranı göynədərmi?
Könlümdə buz, sevgim atəş.
Od buzları əridərmi?

Öz qarğışım tutub məni.
Dost nəfsinə satıb məni.
Kor quyuya atıb məni,
Haqq səsimi eşidərmi?

Şaxta vurmuş ürəyimi
Daşa dönmüş diləyimi
Xəzan olmuş gəncliyimi,
Qış günəşi isidərmi?

SƏRHƏDÇİ

Bir əsgər var sərhəddə
Günəşlə bərabər açır səhəri.neç
Neçə vaxtdır,
Eldən-obasından
Sevdiyindən uzaqdadır.
Qəlbini doğrayır hicranın zəhəri.
Ancaq O sərhədçidir.
VƏTƏNİN EŞQİNƏ,
Doğmaların xətrinə
Dözür hər cür həsrətə
Udur bunca qəhəri.
Gülümsəyir doluxsunmuş gözləri…
Silahı çiynində, qulağı səsdə.
Gözləri sərhədçidir!
TÜRK OĞLU, AZƏRBAYCAN ƏSGƏRİ!!!

               Qızım Xanıma
İnsanların duası,
Arzuların hasili,
Yaradanın hikməti,
Düz dörd ilin həsrəti,
Bir qız gəldi evimizə.

Qığıldayır,ağlayır.
Qulağımda hey səsi.
Gülüşü bir başqadır,
Tarının hədiyyəsi
Qoxusu cənnət qoxusu,
Yuxusu dovşan yuxusu,
Bir qız gəldi evimiz.

GƏL,SƏNİNLƏ RƏQS EDƏK…
(içimdəki nəğmələrdən)

Bura “Sevgi bağıdı”,
yazın ipək çağıdı,
a tənha bitən çiçək,
gəl,səninlə rəqs edək,

Gəl,səninlə rəqs edək;
bir az qol-boyun olaq,
bir az aralı qalaq,
bir az da yallı gedək,

Qaçma,qadanı alım,
uçma,qurbanın olum,
yallıdakı dəsmalım
səndən olsun bir ləçək,

Sənli “Sevgi bağında”
mehman olmağı sevdim,
şəbnəmə yanağında
heyran olmağı sevdim,

A tənha bitən çiçək,
a heyran edən çiçək,
bəlkə xoşuna gəldim-
gəl,səninlə rəqs edək…

BİLİRSƏN–BİZ KİMİN QONAQLARIYIQ?

Səmanı qopmaqdan dağlar saxıayır,
ağaclar tacından göydən asılır,
ayağı–torpağa göyü bağlayir,
dağlar qaçan yerdə yarğan qazılır,

Ormanlar dünyanın donu,köynəyi,
əynidə yudurdur,qurudub geyir,
ütüsün çəkəni-mehi,küləyi,
daşlar dəyirmanda buğdanı döyür,

Məni daha açmır vaxtı zamanın,
görən məndən qabaq nə cür keçirmiş?
İnsan dəngəsini pozub dünyanın–
dünya özü əkib,özü biçirmiş,

Görən nəyimizə ümid bağladı?-
çiçəklər bitirdi çəmənlərində,
düna-adam bilib qonaq saxladı,
bizsə oturmadıq qonaq yerində!

Əsri başa vurar milyondan biri,
erkən boxçamızı düyüb gedərik,
dəmirdən bərk imiş dünyanın səbri,
ağlımız kəsəni deyib gedərik,

Bilirsən-necə də gözəldi dünya,
bilirsən-biz kimin qonaqlarıyıq?
binəva olduq ki,salmadı saya–
sanır ki: “atılan dırnaqlarıyıq”…

ÖMÜRDƏN…

Hər kəslə bir cürə keçər bu oyun-
çox da ömürdəndir,az da ömürdən,
nə payız bezdirsin,nə yazdan doyun;
payız da ömürdən,yaz da ömürdən,

Sevgin-dərdlərimə dərman olacaq,
sinəmə tel çəksən–kaman olacaq,
sevməyi bacarsa-kamın alacaq
oğlan da ömürdən,qız da ömürdən,

Tumurcuq gül açar,qönçə qabarar,
“Olumla”–“Ölümün” içində can var,
hər biri payını alıb aparar–
qərəz də ömürdən,naz da ömürdən,

Ya göyə qaldırar,ya qəddin əyər
insanın-insana verdiyi dəyər,
nəşəsi gələndə dastanlar deyər-
tütək də ömürdən,saz da ömürdən,

Qalsa da yerində “yalla-üzəngi”
köhlən atıb gedər yəhərdəkini,
həyat qulağıma pıçıldadı ki:
“İndi ki,gəlmisən,yaz da ömürdən”.

Dağın,Vahid ƏZİZ,qarı da olsa,
ağsaqqal ixtiyar,qarı da olsa,
güllərdən bal çəkən arı da olsa-
köç edən aparmaz toz da ömürdən,
çöx da ömürdəndir,az da ömürdən…

HAYIF…

Səhər şəfəqiylə birgə oyanıb,
səsini başına almışdı bülbül,
sanki ümidlərin hamısı yanıb,
bəxtin ümidinə qalmışdı bülbül.

Bulvarın içiynən o yan bu yana
gedirdi nizamsız insan axını,
heç kəs boylanmadı eşq fəryadına,
sanki səhər-səhər hamı karıdı.

Nə bülbül bəxtəvər,nə də ki,çiçək-
indi öz dərdinin yarıdı hamı,
alovlar yandırmış ocaq daşıtək
bülbül,qup-qurudu,qurudu hamı,

Nəğmənin,çiçiyəyin gözəlliyindən
xəbərsiz dünyaya gəlib gedərik,
bülbülüm-sən məndən,mən də ki səndən-
hayıf ki,xəbərsiz ölüb gedərik…

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Daha yadırğadım darıxmağı da,
Ötənlər,keçənlər yadıma gəlmir.
Kimsəsiz otaqda yanan tək şamam,
Uçub pərvanələr oduma gəlmir.

Elə unutmuşam gəldiyim yolu,
Özüm də bilmirəm harda itmişəm.
Yay günü səhrada azan bulağam,
Yoxda üzə çıxıb,varda itmişəm.

Payızdı…budaqdan son yarpaq düşür,
Üşüyür yol üstə bir tənha qovaq.
Qan sızan yaramı sarıyıb hər gün,
Ürəklə davadan necə çıxım sağ?

Qışqırsam,ünümü kimsə eşitməz,
Heyif…öz səsində batıb admalar.
Qarışıb başları çörəyə,suya…
Elə ayaq üstə yatıb adamlar.

Gözlərim yuxuya hələ girovdu,
Hələ kipriymlə vaxtı sayıram.
Gümüşü əqrəblər qaçır divarda,
Dərdimi özümə pıçıldayıram…

Sən özün bitməsən də,səni də bitirərlər,
Pıçıldayıb deyərsən,bu da hər şeyin sonu.
Ha isitsən əriməz saçlarına yağan qar,
Ha hovxursan açılmaz sınıq qəlbinin donu.

Unudulmuş sahilsən axşam qəribliyində,
Bir sənsən,bir təkliyin…hamı getmiş evinə.
Tərpəndikcə qanayır sinəndəki yaralar,
Ayrılıq bıçaq kimi elə batır dərinə.

Gecə saat üç olar,itirmisən huşunu…
Oyanmısan,bir sənsən,bir də soyuq dörd divar.
Əlinlə yoxlayarsan,yerindədir ürəyin,
Bir də ölüm sükutu,bir də quduz ağrılar…

Buza dönüb alnında puçurlayan soyuq tər,
Heyin də yox, bir dəfə əllərinlə silməyə.
Bir acı xatirənin payızında itmisən,
Yol tapmırsan ömrünün baharına gəlməyə.

Otaq yaman istidi,tərləyib pəncərələr…
Açarsan,yazın ətri bihuş edir adamı.
Sonra gedib çaydanı qoyarsan qazın üstə,
Beləcə uzadarsan ömür adlı edamı…

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Qoymadılar

Mən bir səhər hamıdan çıxıb gedə bilərəm,
Bir söz də söyləmərəm,qınamaram heç kimi.
Nə varsa yaddaşımdan qazıyaram,silərəm,
Səbrim yoxdu,dayanıb sınamaram heç kimi.

Canım,vallah,yalandı şairlik də,filan da,
Bax,hər gecə özümü ürəyimdən asıram.
Bir əzabın odunda közərdirəm sözləri,
Mən şeir ha yazmıram,sinəmə dağ basıram.

Bilirəm,acizlikdi kimdənsə sevgi ummaq,
Təbəssümlə,baxışla yalvarmaqdı kiməsə.
Elə yanıb əllərim,uzatmağa qorxuram,
Bir vaxt yaman düşmüşdüm bir dəlisov həvəsə…

Qəm yemə,keçdi getdi…indi susuz səhrayam,
Bir əlçim bulud tapım gözlərimi sıxmağa.
Güclə sürüyüb gedir hərə öz şələsini,
Axtarsan bir adam yox,kövrəlib darıxmağa.

Zamanın qatarında kim yatmış,kim oyaqdı?!
Kim var bircə gecəılik düşüb qonaq qalmağa?!
Qoymadılar qayıdam bir gün uşaqlığıma,
Qoymadıar məni də dönüb adam olmağa.

Sənə sarı qaçsam da
Yenə səndən uzağam.
Hamı çoxdan böyüyüb,
Mən hələ də uşağam.

Ömrü yelə sovurdum,
Saçımda tozu qaldı.
Ö günlərdən içimdə
Bir mələr quzu qaldı.

Deyirsən,daha gecdi,
Ötürmüşük zamanı.
Sən də bir az ağıllan…
Eh,məndə ağıl hanı?!

Için-için sızlaram,
Anam da yox,ovuda…
Susuzam,əl açmışam
Bircə əlçim buluda.

Gecə keçdi…gəlmədin…
Sarımadın yaramı.
Hər yadına düşəndə
Öpərsən bir misramı…

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

BU SƏHƏR USTADIN RƏSMİNİ GÖRDÜM

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, o taylı, bu taylı şair Ustad Məhəmmədhüseyn Şəhriyara sevgi və sayqılarla!

“Hələ “Heydərbaba” yaddaşımızda,
Ustadın kəlməsi dilimizdədir”.
Müəllif.

Bu səhər ustadın rəsmini gördüm,
Neyləyim, kövrəyəm gözlərim doldu.
Yenə də Ustadı xatirələrdə,
zaman-zaman anan sözlərim oldu.

Şimallı-cənublu şairimizsən,
İllərin həsrəti yorsa da, bizi.
O tayda gözlərin dolduğu zaman,
Həsrətlə yandırıb-yaxdın Təbrizi.

Səhəndə yazdığın məktublar özü,
Gözlərin həsrəti, qəlbin dağıdır.
Ruhunun önündə əyilməyimiz,
Bakının Təbrizlə görüş çağıdır.

Analar anası Kövhək ananın,
Ruhuna ehtiram bəslənməlidi.
Daha o gözlərdən sevinc, nur yağır,
Dünya harayına səslənməlidi.

Yolunu gözləyir bu torpaq sənin

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, şimallı-cənublu şairimiz Məhəmmədhüseyn Şəhriyarın ruhuna sevgi və sayqılarla!
 
Bağlanan sərhədə dirəklər çəkmək,
O tayın, bu tayın həsrəti oldu.
Ustad Nizaminin böyük heykəli,
Bir qəlbin bir qəlbə hörməti oldu.
 
Üstündən nə qədər ötüşdü illər,
Nə sözün kəsildi, nə də əsərin.
Tökdü göz yaşını əsrlər boyu,
Geniş xatirəli ayna Xəzərin.
 
Tehran da, Təbriz də yanaşı durub,
Yolunu gözləyir, yolunu, şair!
O tay da, bu tay da unudarmı heç,
Bir şair oğlunu, oğlunu, şair?!
 
İnan ki, torpağın ehtiyacı var,
Sənin tək alovlu yanar bir cana.
Bəs niyə qayıdıb gəlmirsən, denən,
“Şairlər torpağı Azərbaycana?!”.
 
Gərək ki, şerinin hər bir kəsəri,
Bir elin-obanın dağ-daşı olsun!
Haraylı şeirin Kövkəb ananın,
Yanaqdan süzülən göz yaşı olsun!

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

NEÇƏ İLDİR HƏSRƏTİN YANDIRIR MƏNİ, ANA!

Qubadlının erməni silahlı qüvvələri tərəfindən işğalının 20-ci il dönümünə.

Neçə ildir həsrətin yandırır məni, Ana!
Görə bölə bilmirəm, düzü, illərdi səni, Ana!
Görəsən bu ayrılıq sona çatacaqmı bəs,
Qürubda doğan günəş denən batacaqmı bəs?!
Yenə ömür uzunu səni gözləyəcəyəm,
Vaxtımı saya-saya həsrətə dözəcəyəm.
Qanlı-qadalı günlər ömrümə dağ çəkibdi,
Övladın AYDINOĞLU həsrətini çəkibdi.
Yollarına boylanıb arayacam səni mən,
Qubalı-Anam mənim, yoruldum gözləməkdən.
Nə vaxt qayıdacaqsan Anam Azərbaycana,
Nə vaxt boylanacaqsan Anam Azərbaycana?!
Nə vaxt büsbütün səni görə biləcəyəm mən,
Nə vaxt şəninə çələng hörə biləcəyəm mən?!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!

Dünyadan böyükdür şairin dərdi

Məndən soruşsalar, şairlik asan,
Yoxsa ki, yığılan dərd qədərağır?!
Duyub-anlamazsan, inan, a quzum,
Şairin gözündən nə həsrət yağır.

Əsrlər boyunca, tarix boyunca,
Şairlər qələmin sınadı gəldi.
Gözünə qəm-kədər ələnən zaman,
Yenə cəmiyyəti qınadı gəldi.

Axı o neyləsin ömrün mayası,
Əzəldən xəbərsiz belə yoğrulmuş.
Gülsə də, hər üzə körpələr kimi,-
Qəlbində, könlündə kədər doğulmuş.

Bulaq tək gözündə coşub-çağlayan,
Nə Kürü, nə də ki Arazı qaldı.
Gülməsə, üzünə bu ömür onun,
Həyatın özündən narazı qalır.

Onun da dərdini başa düşməli,
Dünyada özünü özü axtarır.
Baxışla qəlbləri ovsunlamayan,
Qayğılı gözlərdə gözü axtarır.

Tarixdə sınanmış bir həqiqətdir ki,
Sevməsə, bir qıza salmaz meylini.
Gah düşüb səhraya Məcnunlar kimi,
Axtarır yenə də sadiq Leylini.

Yaxşı ki, əzəldən coşan qəlbində,
Nə dovşan, nə tülkü, nə də qurd qalmış.
Dünyanın özündən dörd dəfə böyük,
Bir şair dünyası bu gün yurd salmış.

Şair ilhamının coşub-daşması,
Şairin özünə yenə xoş xəbər.
Dünyası qayıdıb gəlsə yanına,
Dağılıb gedəcək gözündən kədər.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

 İçimdən keçənlər…

Nifrətin əli ilə,şərin özü ilə
Boynunu vurmuşam parlaq günəşin
Kainat mat qalıb özü-özlüyündə
Məni illər boyu uşaq kimi aldadan
Xoş gələcək arzusu ilə yaşadan
Yalançı,fırıldaq ümidlərimi qəlbimdən
qoparıb bir-bir boynunu vurdum edam kötüyündə.
Acaq ürəyim soymadı,”insani”hisslərim,nəfsim doymadı
Hamısın yığıb bir yerə onları dəfn elədim
Keçmişimin dərinliyində…
Şaxtalı bir qış gecəsi,vaxt dayanıb
Göydə ay,uduzla da donub…
Bu sükutu bircə pozan
Döyünən,arsız ürəyimdi.
Bircə anda dayanmayan xəyallarım,diləyimdi
…Yaşamıram,mən yoxam,mən yoxluğam
Bir günahkar ruh sürünür can yerinə
Tikə-tikə doğrasanda heç nə çıxmaz
Damarımda nifrət dolanır qan yerinə
Unutmuşam kimliyimi,itirmişəm Tanrımı,inancımı…
Söz deməyə haqqım,yaşamağa yerim yox…
Aslı qaldım mən göylərin ətəyində.

                         Keçir

Qəlbim ayrılıqdan eləyir fəryad

İçimdən bir ümid ayrılıb köçür

Hicranın alovu yandırır məni

Dodağım gözümün yaşını içir

Bu cür sədaqətlə gözlə yolumu

İnsan nə əkirsə,onu da bicir

 Hayana getsən də,çıxma bu yoldan

Sevginin yolları qəlbimdən keçir

 
               MƏNƏ
Gözümə göründü bir anlıq siman
Həsrətin yarası  qövr etdi yenə
Təkcə bu yaralı ürəyim deyil,
Bütüncə varlığım həsrətdi  sənə
Bürünsə də nura  bütün kainat
Sənsizlik əbədi  zülmətdir  mənə
Səndən ayrı  düşmək  unutmağı   yox,
Uzaqdan  sevməyi   öyrətdi  mənə

Qar çiçəkləri

   Doğmalar içində bir yadam mən.
Sanki yaddan çıxıb,unudulub
xatirə dəftərinin vərəqləri arasında
qurumuş gül ləçəkləri…
    Dərdlərimi çətir etdim başıma.
Döyəcləyir yaz yağışı.
Öz əlimlə ağı qatdım aşıma.
Məni tutdu çiçəkləmiş bir ağacın qarğışı.
Yaralı budaqlar sərilib yerə,
Əlimdə ağlayır nar çiçəkləri…
   Dua etdim üflədim ovuclarıma.
Uça bilmədi…
Arzularım,istəklərim,diləklərim
qanadları islanmış may böcəkləri…
   Qar yağır varlığıma.
Ruhumda fırtınalar,tufanlar
İçimdə şaxta,sazaq.
Ürəyim buz bağlamış bir qaya.
Boynubükük ümidlərim günəşə boylanan
qar çiçəkləri…

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Gördüm

Gecə kimi həsrət idi səhər
Bu gün,nəhayət ki,mən yarı gördüm.
Hələ küçələr də fəsli qış idi
Onun gözlərində baharı gördüm

Gözündən gözümə bir eşq boylandı.
Qamarda qanım da donub dayandı.
Qısqandım,ürəyim alışdı-yandı.
Telini oxşayan rüzgarı gördüm

Haqqın söylədiyin yazır qələmim
Onunla bağlıdır sevincim qəmim
Yolum gözləyir o gülzar mənim
Yarımda vəfanı, ilqarı gördüm

Göz yaddaşı

Saçların tək uzun bir qış gecəsi 
Qarşımda dəftərçə,əlimdə qələm
Səni düşünürəm tənha otaqda
Kaş xəyal da olsa yanına gələm 
Rəsminə baxıram gözümü yumub
Döyünmür ürəyim ,bir sükut çöküb
Bu şəkli nə rəssam, nə fotoqraf
Sevən gözlərimin yaddaşı çəkib

Gözlərin dəniz

Gözlərin dəniz, baxşın uçurum.
Tut əlimdən,yıxılmaqdan qorxuram.
Mən üzməyi bacarmıram,bilirsən.
Gözlərində boğulmaqdan qorxuram.
………………………………………………….
Xəzan fəsli gül olmaqdan qorxmuram.
Eşq odunda kül olmaqdan qorxmuram.
Torpaqlara gömülməkdən qorxmuram.
Sənin üçün yox olmaqdan qorxuram.

Gülüm….

Bilsən ayrılıqdan nələr çəkmişəm?!
Həsrətdən göylərə sovrulub külüm.
Eşqim iddiamdır,şahidim cəfa
Tanrıdan tək səni diləyir könlüm

Pəncərəni açıq qoyub yatarsan
Gələcəm səninlə dərdimi bölüm
Ruhum qonağındır,yenə bu gecə
Bu an əbədilik olsunmu, gülüm?

Əllərin titrəyir,baxışlar ürkək
Saçların gül qoxur,dodağın çiçək
Mənimsə dodağım bal arısıtək
Sənin dodağına qonsunmu gülüm?!

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

***
İki şeytan,
hərəsinin əlində bir süngü
oturub qabaq-qənşər
nərd atır.
Bir kişi də
əllərinin qabarını deşə-deşə
uşağının pul qabına dərd atır

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ruhum perik düşmüş qayıq kimidi,
Təlatüm anında limana gəlmir.
Baxma, bir gecəlik Ay qədər şuxdur,
Kölgəm təsbeh tutur, imana gəlmir.

Adamlar, bilmirsən, kimə güvənir,
Haqdan uzaq düşüb bəndə, dəli qız.
At getsin bu şəkli yad adam bilib,
Bir az ömür yaşa, sən də, dəli qız.

Eh, məndən bir ovuc eşq umacaqdın,
Gəlim, bu daş ömrün suvağını sal.
Mən səndən iki yaş uşağam hələ,
Mənim ad günümə duvağını sal.

BİLMİRƏM-NƏ CÜRƏ,AMMA BİR ZAMAN…

Çoxdan eşitmişdim:”At da muraddı,
səndən yayındısa,özgə yetəcək”,
gördüm–neçəsini tərkindən atdı,
eh,hələ o qədər yəhər tökəcək!

Həyatım Şeytanın feli kimidir,
pəl vuran Fələyin əli kimidir,
məhəbbət ilanın dili kimidir–
yollar ayrıldısa,zəhər tökəcək!

Zərifdir,hər yetən gülə vurulmaz,
könlüm tutduğundan,Vallah,qırılmaz,
imanlı insanın gözü tutulmaz,
xəbisin gözünü qəhər tökəcək,

Gül,qurban olaram yadda saxlasan,
ruhum havalanar sellər ağlasan,
bil ki,məkanından nigaran olsam,
dərdlərin üstümə şəhər tökəcək,

Bu şənhər gəmilər çəkən bir liman,
Xəzər ildən-ilə çirklənən ümman,
bilmirəm-nə cürə,amma bir zaman,
bizimlə hesabın Xəzər çəkəcək…

DÜNYA YAMAN DƏYİŞİB…

XƏBƏRDARLIQ…

Dünya yaman dəyişib,
tamam xarabı çıxıb,
cıdırçı ata minib,
sürəndə yabı çıxıb,

Ya birtəhər dolanır,
ya da baş girlədirik,
yaman günlü adam çox,
biz hələ şükürlüyük,

Bir babat dolanırırıq,
beş-üç ara qatan var,
arada aldanırıq;
“atanşik” var,atan var,

Quldur var kisəsindən
yüz dilənçi tökülər,
sərvətindən fil çökər,
dəvə beli bükülər,

Burda qapıb-xaricdə
kef çəkir,pul paylayır,
Yurdunda dul analar
min-min yetim saxlayır!

Bu yetimlərin çoxu
Şəhid balalarıdı,
ay imanın itirmiş,
Vətən övladlarıdı!!

Nə olar,zaman keçər,
yetimlər də böyüyər,
(bircə qorxduğum budur)
beş-on dəyyusa görə
Yurdla haqq-hesab çəkər…

“VƏTƏN DƏRSLİYİ”…

Məni heyran edir təzadlı həyat
gülünə,barına,yağmurlarına,
insana dünyayanı bəxş edib,rahat-
buraxır nəfsinin ixtiyarına.

Hər cürə canlı var dünya üzündə;
yeriyən,sürünən,qanadı olan,
enən,ucalan var xalqın gözündə,
bir ömür yaşayan,əbədi qalan.

Gödüm yaxşılığı,nöqsan,qələti,
vaxtında gələni,gedəni bivaxt,
“Bir Manat”-yoxsulu xoşbəxt elədi,
“Milyonlar” acgözü elədi bədbaxt!

Hər cürə iftira,böhtanlar,yalan;
səbrimin kasası boşaldı,doldu,
“Ata çörıyinə” həsrətli olan,
çox vaxt çox yeyənnən qeyrətli oldu.

“Vətən dərsliyində” nuru gözümün,
amma,aldıqlarım saralıb-solmur,
bir daha deyirəm: “Çünkü yetimin
Vətəndən savayı heç kimi olmur!”

Mərdi çala bilməz şər atan ilan,
şöhrətlə,nəfsimin qulu olmadım,
mən “Bircə Manatla” bəxtəvər olan,
haram “Milyonlara” tamah salmadınm!!

ÖMÜR…

Danılmaz İlahi sirri deyilsə,
möcüzə deyilsə,bəs nədir ömür?
insan adam kimi yaşaya bilsə,
bəlkə də yenidən verılər ömür.

Təkrar qayıdırıq?,bəlkə bilmirik?
torpaq buraxmırsa,həlbət-getmirik?
bəlkə başqa canda,başqa bədəndə
ruh tapıb yenidən dirilir ömür?

Qayğılar içində nəğmələr deyir,
sevincdən udqunur,qəhəri yeyir,
elə ki,”mamaça” göbəyi düyür,
beşıkdən tutaraq dirçəlir ömür.

Anmyan aldanar min-bir çalara,
ömrün iki rəngi-“ağ” ilə” qara”,
o–baxır Dərgahda yazılanlara;
ya “nökər”,ya da ki,”xan” gəlir ömür.

Mən yaman gecikdim (nə işidirsə?)
həyatdan almalı olduğum dərsə,
“Sevgi tufanında” bəxti gətirsə,
sakit bir limana yönəlir ömür.

Salamat çıxarsan sel də aparsa-
hələ getməyinə zaman qalarsa!
hər kəsin səmada ulduzu varsa,
bəlkə-yerə düşən kölgədir ömür?

Yağmurlar,çiskinlər,qarlar,dumanlar,
saxta yalvaranlar,imdad umanlar,
bəlkələr,hədələr,şübhə-gumanlar…
təpədən-dırnağa “Bəlkə?”-dir ömür.

Vallah,səndə olan dözümə əhsən,
gör-hələ bir kimnən yola getmisən?!
“Hələlik”-söyləsəm sən nə deyərsən?
zaman tamam olur,vaxt gəlir ömür…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Bu ömür inan ki, sənsiz heç nədi,
Sənsən həyatıma bal, şəkər qatan.
Sənsiz dünya özü bir əfsanədi,
Varmı gözəllikdə de sənə çatan.

Sənsiz yaşamaram ürəyim mənim,
Sənsən yeri, göyü sevdirən mənə,
Başımın tacısan, nazlı mələyim,
Gözəl günlər üçün borcluyam sənə.

Sən mənə dünyanı vermisən canan,
Günəşi, Ayı da nurladan sənsən,
Ay gülüm, mən səni gördüyüm zaman,
Elə bilirəm ki, cənnətdəyəm mən.

Nə yaxşı bəxtimə düşmüsən mənim,
Şükür bu qismətə, şükür bu paya.
Sən varsan tay yoxdu başqa istəyim,
Dəyər bir gülüşün bütün dünyaya.

Ətirli gülümsən, qönçə çiçəyim,
Ömrümün, günümün mənası sənsən.
Bir şirin canım var, sevən ürəyim,
Sənə qurbandılar, nə vaxt istəsən.