Tural Turanın və Emin Pirinin kitablarının imza günü keçiriləcək

24 iyun 2017-ci il tarixində saat 15:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində fəaliyyət göstərən “Kitabevim.az” kitab satışı mağazasında Tural Turanın “Tanrı qağaya ismarış” və Emin Pirinin ” Sağ qalan varmı?” kitablarının imza günü keçiriləcək. İmza günü iki saat davam edəcək.Tədbirə gələnlər gənc şairlərin ifasında ən yeni şeirlərə qulaq asmaq imkanı da əldə edə biləcək.
Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir.İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Şəfa VƏLİYEVA,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi

Kənan AYDINOĞLU.”Ağla, şairim, ağla, ağlamaq vaxtın gəlib”

Durna qatarı kimi dan yeri söküləndən,
Ağla, şairim, ağla, ağlamaq vaxtın gəlib.
Cənubda TƏBRİZ adlı şəhərdə üsyan gedir,
Doğma BAKIDA çağla, çağlamaq vaxtın gəlib.

Yanağından süzülən yaşın yaşa dönəcək,
Dağ dözümlü həsrətin dağa, daşa dönəcək.
Dərdi, qəmi torpağın gözə, qaşa dönəcək,
Kədəri qəlbdə saxla, saxlamaq vaxtın gəlib.

Millətimin çatılan qaşıyla saya-saya,
Dərdi-səri gözümün yaşıyla saya-saya,
Ələnən torpağımın daşıyla saya-saya,
Qapıları gəl bağla, bağlamaq vaxtı gəlib.

Qəm adlı bir dastandan torpağa hopmaq gərək,
Fəryad, üsyana dönüb torpaqda qopmaq gərək.
Sözünü demək üçün zamanı tapmaq gərək,
Bulaqlar kimi çağla, çağlamaq vaxtı gəlib.

Hikmət MƏLİKZADƏ.Yeni şeirlər

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Sevda yuxuları sığal götürmür,
Sevda yolçuları nazçəkən olur.
Sən eşqə bu qədər inanma, dəli,
Tale qız vaxtında yazçəkən olur.

Ruhumu lal edib tabut qorxusu…
Beş kişi yığışıb gora aparır…
Allah da adamı arada sıxır;
Hardan gətiribsə, ora aparır…

Ömür quyu kimi, can deşik-deşik…
Bu bəxt də bəxtimə iri düşmədi.
Mənə eşq dəlisi dedilər… amma
Yüz qıza tor atdım, biri düşmədi…

Quzum, məndən ötrü divanə olma,
Kişinin ya qəbri, ya damı olar…
Bircə, Allah qalıb əl qaldırası,
Qorxuram, onun da adamı olar…

***

Fağıram, yazığam, nəyəmsə, buyam,
Ay zəli sifətlim, qanımı tərk et.
Bu boyda qucaqda yer tapmırsansa,
Götür çul-çuxanı, canımı tərk et.

Ancaq insaf elə, uzağa getmə,
Səni ara-sıra yoxlaya bilim.
Yaman sərt baxırsan lal gözlərimə,
Can cəsəd deyil ki, qoxlaya bilim.

Mismar axtarıram kölgəmə vurum,
Deyəsən, çürüyüb, damı laxlayır.
Hərə bir sifətdə min səhv eləyir,
Bir səhvin üzündən hamı laxlayır…

***

Gəl, səni özümə öyrədim bir az,
Qəfil də ayrılaq, dad bu əzabı…
Hamıda doğmalıq həvəsi yoxdu,
Düşünmə qoxlayar yad, bu əzabı.

Həyat lap başından qəm bardağıymış,
Tanrı eşq payımı bölmək istəyir…
Bir sağlam küncü yox bu gen cahanın,
Ruhum adam kimi ölmək istəyir.

Yaman baha olub bir əlcə torpaq,
Yaşamaq ölməkdən bahadı, neynim?
Gəl, gör nə çəkirəm ağ paltarda, qız,
Mənim dörd tərəfim kahadı, neynim?

***

Buxağın gül açıb, başına xeyir,
Yenə də sinəni qoxu basıb, qız.
Bir az yana çəkil, baxışım düşür,
Düzü, bu «divarı» çoxu basıb, qız.

Gəl, birgə su tökək bu boş çuxura,
Canımda su yoxdur, qazmaqla çıxmır.
Mən abid deyiləm, dua bağlayım,
Mən şair adamam, yazmaqla çıxmır…

Səhv cığır açmışıq qəmin altından,
Hicran qız vaxtında ney xəstəsiydi.
Bir yol mey içmədi Xəyyam bicarə,
Di gəl ki, deyirlər, mey xəstəsiydi…

***

Əcəlin havası beş yüz manatdı,
Dərd özün asmağa kəmər yollayıb…
Əzrayıl sur çalmaq bacarmır, quzum,
Fələk də bu yandan nəmər yollayıb.

Biz indi neyləyək, sabah açılır?!
Beş-on dar ağacı qurulub gendə.
Bəlkə çıxıb gedək yad adamlartək?!
Sular sevgi kimi durulub gendə.

Qalırsan? Ayıq ol, hicran su verir,
Sənə heç kim deməz çölümə sədd çək.
Tanrı, bu əzabda dad qalmıb artıq,
İçimi üşüdür, çölümə sədd çək.

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

HƏSRƏTİN

Bu gün anam Surə xanımın vəfatının ildönümüdür.
Allah cəmi dünyasını dəyişmiş Ata- Analarımıza rəhmət
eləsin! Məkanları cənnət olsun!

Hər gələn yeni gün daha da artır,
Könül, qəlb göynədən dərin həsrətin.
Nə sənə ün yetir, nə əlim çatır,
Köks dolu, laybalay sənin həsrətin.

Sənin məzarındır tək səcdəgahım,
Mənim ən hüzurlu, mərhəm dərgahım.
Gəlib dərdləşdikcə səngiyir ahım,
Anasız qız olmaq nə qədər çətin…

Can Anam! Görmədin sən bu günləri,
Dönüb sağın- solun üzü, yönləri.
Sağ olsan deyərdin.”dönüb dinləri”,
Məhv olub dəyəri namus, qeyrətin.

Əyyam, vaxt dəyişib, yeni zamandı,
Dövran dəyişməyib, həmin Dövrandı.
Bacı da, qardaş da haqqımı dandı,
Bilənlər gizlətmir təcüb, heyrətin.

Anacan çox etdim ərzi- gileyi,
Qızın Haqqdan dilər hər bir diləyi.
Bükülməz Dövranın polad biləyi,
Heç zaman itirməz əzmin, qüdrətin.

ÖLƏN ARZULAR

“Könül dəftərim”- silsiləsindən

Ömrün baharını vermişəm bada,
Həmdəmim olubdur dərd,bəla,qada.
Daha xəyallarım, çatmayır dada,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Olmayıb dərs verib, məni oyadan,
Qurtaram qəflətdən, şirin röyadan.
Ümidim əl üzüb artıq dünyadan,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Ayrılıq, tənhalıq, necə yamandır,
Geri dön, bağışla, gülüm amandır.
Peşiman olmuşam, xeyli zamandır,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Yıxmışam evimi, özüm həmişə,
Sənsiz ağlayacaq, gözüm həmişə.
Çatmayır dadıma, dözüm həmişə,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Dövran Kərəm olub, sənin oduna,
Şeir , nəğmə qoşur, eşqi adına.
Daha nə etsin ki, düşsün yadına?
Sızlayır qəlbində, ölən arzular

Şəfa VƏLİYEVA.Yeni şeirlər

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Hardasan, əzizim?
Bu ikicə kəlmədə asılı qalıb dözüm,
Hardansa gələcək sənli günlərim…
Axı hara gedib, hara üz tutub?
O sənli günlərim…
Sənli günlərim…
Qaytar “sənli” olanımı…
Itirmə olub-qalanımı…
Unuduram hərdən səni…
Unuduram…
Təmasını…
Nəfəsini…
Incəliyin kölgəsində gizlənməyi bacaran
Əsl kişi istəyini…
Unuduram… İnanmırsan?
Yaxşı…
Nə tez tutdun “yalanımı?”
Qaytar “sənli”liyimi, gülüm…
Qaytar mənə “mənliyimi”…
Hardasan, əzizim?
Ürəyimin yerində bir ovuc torpaq asılı qalıb havadan…
Indi kimsə üfürəcək…
O torpaq dənələri köksümdən qopacaq…
Sənli xatirələrə töküləcək…
Hardasan axı?
Demirsən, yazıqdı bu dəli Leylim…
Bilmirsən, bu ürək sənsiz darıxır?
Hardasan, əzizim?
Qayıt…
Mən olmuşam suyu qurumuş bir çay…
Dərdli nəğməm sənsiz keçən gecələrdə,
Zülmətin lap dərinində uyuyan,
Mürgülü xatirələrə “lay-lay”…
Bax, nolur, dön gəldiyin yola bax…
Yollarda hər gedənin ayaq izindən bir nöqtə düşüb…
O nöqtələr uzun, dönülməz həsrət yolunda,
Bir də mənim xəyalımda mehribanlaşıb…
Bir-birinə sığınıb, iki sözdə birləşib…
Bax… oxuya bilirsən?
Orda yazılıb ki…
Hardasan, əzizim?

* * *

Baxışında qar donub,
Gözümdən yağış yağır.
Xatirəylə ovunub,
Günüm yolundan çıxır…

Daha mənə söyləmə,
Gün çıxacaq nağılı…
Bilmirsənsə, öyrətmə
Unutmağa ağılı…

Soyuqluğun öyrədib,
Ömrün qışı hardadır…
Kirpiklərin gizlədib,
Baxışında qardadır…

2014

Fidan ABBASOVA.”Gözümdəki hər damlaya”

Gözümdəki hər damlaya
borclu qalıb sözlərin
Ödə-ödə bitmək bilmir
taqətsizdir dizlərim.

Soyuq baxışların məni
dondurubdur qar yerinə
barı qoya bildinmi sən
bir başqasın yar yerinə.

Kənar durdun bəhanələr
səni necə dəyişibdir
saxta yalan o imalar
göz önümə sərilibdir.

Düşünməkdən yorğun beyin
fikirli mən daşıyıram
sanma belə şax dayanıb
ruhsuz cansız yaşayıram.

Gücüm çatmır qaytarmağa
üzümdəki gülüşləri
daha kimə lazım olsun
gəlişləri -gedişləri.

Mən sanırdım dəyişəcək
zaman ilə tamam insan
zahirən mələk olsanda
daxilən görünür şeytan.

Unut daha məni çıx get
yaşananlar xatirədir
bu fikiri səndə həkk et
hər kəsdəndə birdənədir

“Dərbəndin səsi” şeirlər kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək

29 iyun 2017-ci il tarixində AZƏRKİTAB Mərkəzində (Statistika İdarəsi ilə üzbəüz, Olimpdən aşağı) Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, nəğməkar-şairə Zeynəb Dərbəndlinin “Dərbəndin səsi” şeirlər kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək.Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir.İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Gülnarə ŞÖHRƏDDİNQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”

İlahə BAYANDUR.Yeni şeirlər

Çıxaq gedek bu dünyadan

Yığışdır şələ-küləni
Çıxaq gedek bu dünyadan.
Dost sandım üzə güləni
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Ya ona, ya mene verə,
Gedek geldiyimiz yere.
Bura yer deyil ay dede,
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Doğuldum günaha batdım,
Doğrunu, eyrini qatdım,
Hansın aldım, hansın satdım.
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Tanrı məni qul elədi
Qış günü göydən ələdi
Aha-naləyə bələdi
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Ruhum can evime qonaq
Bu dünyanı fani sayaq
Axtarma özünə dayaq
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Gedir fitnenin badına
Yaş yanır quru oduna
Damğa vurulur adına
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Temiz idik, pasa batdıx
Bişmiş aşa çiyi qatdıx.
Geldik yolbaşına çatdıx
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Hansı yaxşıdı özün seç
Al çantanı qabağa keç.
Öz kefenini özün biç
Çıxaq gedek bu dünyadan.

İlahenin gözü yaşlı
Bextinin yolları daşlı
İncidim emelli-başlı
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Nerdesin?

Bu dünyaya gelişimiz göz yaşıdı-haykırtı,
Son menzilin son nidası-hıçkırtı.
Baştan-başa sırr kokuyan masal dolu –pıçıltı,
Gözü yolda ayrılarsam, dünya malım, nerdesin?

Beni-Adem evladının ne ilki, ne sonusan,
Doğulanda lüt-üryandın, indi süslü, donlusan.
Yaşıl ağac misallısan, beherlisen, barlısan,
Mumyalanan Tutanxaman cah-celalı, nerdesin?

Sıkmaz seni gözel dünya , sabr eleyib, yetirsen,
Taş yürekli insanları hakk yoluna getirsen.
Günbezleri bir andaca yeksan olub, bilesin,
Çar Nemrutun tahtı-tacı, kül kalesi, nerdesin?

Leyakata, adalete mekan olsa yüregin,
Mutlakdır ki, son makamda çiçek açar dilegin.
Yüzü güzel, kalbi hain, taş yürekli melegin
Aişenin temtarağı, dil hatası, nerdesin?

Çarklarına sevgi hörmüş, zaman geçer, fırlanar,
Tiranlardır gelip-gedir, yattaşlarda saklanar.
Gah seviler, gah sineler lanet ile dağlanar,
Vefasızdı geçer, gider, öter zaman, nerdesin?

Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Sevginin gözləri” (roman) 39-cu hissə

ürüb xəstəxanadan uzaqlaşdı. Səfər asta addımlarla klinikaya girir.

Eldar Fidanın üzünə bir-iki dəfə yüngül şillə vururdu ki, ayılsın. Fidan sayaqlıyırdı:
– “Eldar, uşaq…uşağı apardı” deyirdi tez tez. Eldar arvadının arxayınçılığı üçün dedi:
– Narahat olma, Yaşar Təhminənin yanındadır.
Eldar Rəşada: – Sürəti artır, tez çatmaq lazımdır.
Fidan gözlərini güclə açdı: – Su ver. Biriniz su verin. Ciyərim yanır.
Rəşad maşını yol kənarındakı balaca maqazinin qarşısında saxladı. Maşından düşüb maqazinə girdi. Adi sərin su götürdü, karıxdığından satıcıya xırda pul verməkdən onluq verdi. Maqazindən necə çıxdısa, arxasınca pulu artıqlamasıyla verdiyi üçün onu səsləyən satıcının sözlərini eşitmədi.Suyu Eldara verdi, maşını xodlayıb sürəti artırdı. Eldar Fidanın başını qaldırıb suyu içirməyə çalışdı.
Taksi Səfərgilin evinin qarşısında saxladı. Cəmilə sürücünün pulunu verəndən sonra taksidən düşdü, iti addımlarla evə tez çatmaq istəyirdi.Çoxdandır Lamiyədən yığırdı. İndi əlinə sözün əsl mənasında fürsət düşmüşdü
Başının ağrısından, bir tərəfdən də düşünməkdən özünə yer tapa bilməyən Səfər çox çalışdı yatsın, alınmadı. Həkimin sözləri qulağında əks-səda verirdi. Lətafət həkim təcrübəli idi, yenə də ürəyində ona inanmırdı.
Lamiyənin hamilə qalıb ondan, ailəsindən gizlətməyi Səfərə məntiqli gəlmirdi. Əksinə, fikirləşirdi, hamilə qalsaydı, məni əldə saxlamaq üçün çoxdan istifadə etmişdi. O vaxt desəydi, bəlkə də hərbi xidmətə getməzdi. Axı, Səfər Lamiyəni görməmək üçün Naxçıvana getmişdi. Lamiyənin hamilə qalması Səfərin heç cür ağlına batmırdı. Yatmaq istəyirdi, yuxusu da ərşə çəkilmişdi. Anasının səsini eşidəndə uzandığı yerdən qalxdı. Onsuzda həkimdən eşitdiyi sözlərdən evə gələnəcən başının ağrısı keçməmişdi, anasının da gəlişi bir tərəfdən onu cin atına mindirdi. Otaqdan çıxanda Cəmilə Lamiyəni divara dirəmişdi:
– Sualıma cavab ver. Niyə Yalandan Fidanın zəng elədiyini dedin?
Aynur qızıyla qaynanası arasına girmək istəyəndə Cəmilə qolundan tutub itələdi. Aynur yerə sərildi. Lamiyə anasını ayağa qaldırmaq istəyirdi, bacarmadı. Cəmilə onun boğazımdan yapışmışdı:
– Mənə düzünü danışmamış səndən əl çəkən deyiləm. Cavab ver,ləçər. Evimdə o nə artistlikiydi eləmişdin?
Anasının hərəkətlərinə tab gətirməyən Səfər pilləkanları qaçaraq düşdü, anasına yaxınlaşıb qolundan tutdu:
– Bəsdi, adamı hövsələdən çıxardırsan. Çıx, tez ol, çıx evimdən.
Cəmilə özündə güc toplayıb oğlunu Lamiyəyə tərəf itələdi: – Sualıma cavab verməsə, gedən deyiləm. Bugün Lətafət həkim məni yığmışdı. Elə o gün də yığmışdı. Telefonu bu götürmüşdü. Fidanın zəng elədiyini özündən çıxardıb. Zibilini gizlətmək üçün bəhanə edib.

Səfər çaşbaş qaldı: – Necə yəni?

Səfər üzünü Lamiyəyə tutdu: – Məni başa sal görüm, bu nə deməkdir?
Aynur ayağa qalxdı, qızının yerinə cavab verdi:
– Nə olacaq? Ananın təzə oyunudur. Qızının ailəsini dağıtdı, öz ailəsini dağıtdı, dincəlmədi, indi də növbə sizindir.
Cəmilə Aynurun üstünə hücum çəkmək istəyirdi, Səfərlə Lamiyə imkan vermədi.
Lamiyə: – Lətafət həkimə qəti inanmıram. Sənin həkimindir, əlbəttə sən deyənləri təkrarlayacaq. Utanmaz-utanmaz üzümə deyir ki, guya mən hamilə qalmışam, üstəlik uşaq da doğmuşam.

Hər kəs birdən-birə susdu. Səfər arvadının üzünə təəccüblə baxdı: – Lətafət mənə dediklərini üzünə demişdisə, niyə mən əvvəlcədən bilməmişəm. Bugün də məni çağırmışdı.
Lamiyə özünü itirdi. Cəmilə qələbə qazanmış insan kimi rahatladı, dərindən nəfəs aldı:
– Fikir ver bədən quruluşuna, oğlum. Uşaq doğan qadın bədəni var. Özü də kökəlib. Almaniyadan gələndə niyə kökəldiyini soruşdum, adam kimi cavab verə bilmədi.
Aynur – Bütün günü evdə oturub. Evdə oturan adam yeyib yatanda istər-istəməz kökəlir də.
Lamiyə qorxusundan pörtmüşdü, qıpqırmızı olmuşdu. Səfər Lamiyənin diqqətlə gözlərinə baxırdı. Gözlərinə baxa-baxa ona yaxınlaşdı. Yaxınlaşdıqca Lamiyə geriyə doğru gedirdi.
Səfər – Deyirsən Lətafət anamın tanıdığı həkimdir, anam öyrədib onu?
Lamiyə – İlk gündən o həkimin yanına getmək istəmirdim. Ananla rəfiqədilər, niyə narahat olmuyum?
Cəmilə – Səndə sifət var, qız. Yaxşı, onda başqa həkimə apararsan, Səfər. Amma həkimi sən tapacaqsan. Elə həkim olsun ki, nə mən tanıyım, nə də onlar.
Aynur hövsələdən çıxdı: – Eee, bəsdirin. Adamı az qala dəli edəsiz. Qızım sizin üçün yiyəsiz deyil e, kefiniz istəyəndə bir qapaz vurasız.
Səfər səsinin tonunu qaldırdı: – Aynur xanım.
Səfərin qışqırmasını gözləməyən Aynur qızardı, Cəmilənin yanında pərt olmuşdu. Lamiyə fürsəti əldən verməyib anasının tərəfinə keçdi. Əsəblərini cilovlaya bilmədi:
– Bu qədər bəsdir. Sizin qarşınızda susduqca adamı əzirsiz. Nə sən deyən, nə də ev yıxan ananın dediyi həkimə getməyəcəm. Mən uşaq-muşaq doğmamışam. Ümumiyyətlə, hamilə qalmamışam. Ağıl var, məntiq var. Mən səni sevmişəm. Hamilə qalsaydım deməzdim? O vaxt səni əlimdə saxlamaq üçün ən yaxşı yol idi.
Lamiyənin dedikləri Səfərin ağlına batmışdı. Səfər anasına şübhəylə baxdı: – Bunu mən də fikirləşirəm. Hamilə qalsaydı, istifadə edərdi.
Cəmilə qəti şəkildə dedi: – Deyə bilməzdi. Uzun müddət kişisiz qalmışdı. Bəlkə xəyanət edib sənə?
Cəmilənin aradakı pərdəni götürməsi əsəbdən özünə yer tapa bilməyən Aynurun onun üstünə hücum çəkməsinə səbəb oldu. Səfər də utanmışdı. Aynur Cəmilənin saçlarından tutub yerə yıxdı: – Pozğun sənsən, bir də qızın. Öldürərəm səni, ay ev yıxan, qoca kaftar.

Lamiyəylə Səfər analarını güclə ayırdılar. Cəmilə yenə də sözlərindən geri qalmırdı:
– Sən bunu həkimə mütləq apar. Belə pis reaksiya göstərdilərsə, deməli, Lətafət düz edib şübhələnibdi. Qonşulardan biri elə düz deyirmiş, evə kişi gətirib bu qancıq. Siz ana-baladan bə desəz gözləyirəm. Uşaq səndən olsaydı, çoxdan aləmə car çəkmişdilər.
Lamiyə – Mənim daha sizə sözüm yoxdur. İstədiyin həkimə gedə bilərik, Səfər. Lap sabah gedərik. Amma bir şərtlə. Anan çıxıb getsin. Məni qızınızla səhv salmayın, Cəmilə xanım. Qızınız kimi….
Aynur qızının susması üçün qolundan tutdu, Lamiyə susdu.
Səfər – Aybəniz nə edib?
Cəmilə qızının ortalığa atılmağını gözləmirdi. Səfər sualını təkrarladı: – Bacım nə edib, Lamiyə?
Lamiyənin yerinə anası cavab verdi: – Bacın ailə quranda hamiləydi. Anan da bilirdi. Elçin atanın məmur olduğunu biləndən sonra bacınla evlənməyə razı olmuşdu.
Aynurun dediklərini qapı ağzında eşidən Kərimin ürəyi dözməyib yerə yıxıldı. Ondan sonra evdəkilər Kərimin varlığını hiss eləmişdilər. Səfər “ata” deyib, qapıya tərəf qaçdı.
***
Rəşad maşını xəstəxanaya yaxın saxladı. Suyu içəndən sonra Fidan qismən də olsa özünə gəlmişdi.
Fidan – Xəstəxanaya girməyəcəm. Təhminəyə deyin uşağı gətirsin.
Eldar razı olmadı: – Olmaz, səni mütləq həkimə göstərmək lazımdır.
Fidan – Mənim nəyim var? İki gündür sussuz idi, halım qalmamışdı. Xahiş edirəm, bircə evə tez gedək. Xahiş edirəm, sözümü yerə salma. De, uşağı gətirsinlər.
Eldar çarəsizlikdən razılaşdı, Rəşadın üzünə baxdı. Rəşad maşından düşüb xəstəxanaya tərəf getdi.
Yaşar gözünü çoxdan açmışdı. Təhminə uşaqla oynayıb güldürürdü. Qadir pilləkanların başında Rəşadı gördü, Təhminəyə yaxınlaşdı: – Hazırlaş, Rəşad da gəldi.
Rəşad onlara çatan kimi Təhminə harda olduqlarını unutdu, suallarını palatada olan Nurbarla anasının eşidəcəyi tərzdə verdi: – Nə oldu? Fidanı xilas edə bildiz?
Rəşad – Şükür, aşağıdadır. Uşağı da götür gedirik. O əclaf buralarda olmalıdır.
Rəşadın cavabı Nubarı şoka saldı, Şərifəyə baxdı:
– Bunlar nə danışır?
Şərifə – Yaxşısı budur sən qarışma. Qaçırdığınız qadın qızımın rəfiqəsidir. Qorxmadın allahdan? Uşağında can üstündədi.
Nubar ağlamağa başladı – Allaha and olsun, heç kimi qaçırmamışıq. O adam evimizə gəlmişdi. Balamın sağalması üçün xəstəxana xərclərinin hamısını öz boynuna götürdü. Dedi uşaq onundur.

Şərifə – Yalan deyib. Fidan başqasının arvadıdır. Fidanı satmaq istəyirdi başqa kişilərə, əri xilas eləmişdi.Yaxşı adamdılar hələ sizi polisə vermədilər. Verməəyəcəklər də.
Nubar palatadan çıxdı. Dəhlizdə heç kim yox idi. Ərini görməyəndə pilləkanlardan aşağı düşdü. Şərifə də onun arxasınca xəstəxanadan çıxdı. Nubar Eldargilin maşınına yaxınlaşdı.
– Camal hanı?
Eldarla Rəşad bir-birilərinin üzünə baxdılar. İkisi də Camalın onları aldatdığını başa düşdü.
Eldar – Sən uşaqlarla qayıt evə. Mən özüm Təhminəgili apararam.
Nubar ağlaya-ağlaya yenə soruşdu: – Camala neyləmisiz?
Rəşad – Yoldaşınıza heç nə etməmişik. Evdə qoyub gəlmişik. Narahat olmayın, indi gedib baxarıq.
Qədir Eldara – Getməyə yeriniz yoxdur, axı. Evdəkiləri Camalın bilmədiyi yerə aparmaq lazımdır.
Rəşad – Hə də.
Şərifə – Bizə aparaq. Qonum-qonşuda var, heç nə edə bilməz. Evimiz də polis bölməsinə yaxındı.
Eldar Rəşada – Vaxt itirmiyin, gedin. Camal bəlkə də ordadır. Ora qayıdacağımız ağlına gəlməz.
Rəşad – Biz ora gedəndə elə oralardaymış.
Rəşad Cin Həsəngilin maşınına yaxınlaşdı. Şərifə evin açarını qızına verdi:
– Nubarın yanında qalacam. Evə sonra gələrəm.
Təhminə – Birdən o başıbatmış bura gəldi?
Eldar – Hədəfi anan deyil, narahat olma.
Nubar da çox istəyirdi qohumu yanında qalsın. Arxa oturacaqda oturub oğlunu oynadan Fidana baxdırdı. Fidan da Nubarın ona baxdığını hiss elədi. Bir-birinin üzünə baxdılar. Nubar Fidana yaxınlaşdı: – Bağışla məni. Bizə hər şeyi başqa cür demişdi. Həm də oğluma görə…
Nubar cümləsini bitirə bilmədi.
Fidan bir qədər susduqdan sonra: – Allah oğlunuza şəfa versin. Mən sizi başa düşürəm.
Eldar Qadirlə maşında oturdu. Nubar maşının qapısını örtdü.
***
Təcili yardımın gəlməyini gözləməyən Səfər atasını xəstəxanaya anasıyla özü çatdırmışdı. Lamiyə ilə anası evdə qalmışdı. Kərim yüngül infarkt keçirmişdi. Vəziyyəti sabit idi. Cəmilə oğluyla dəhlizdə həkimdən xəbər gözləyirdi. Lamiyə evdə anasını danlayırdı.
– Nə məcburuydu Səfərə bacısı haqqında hər şeyi dedin? İndi aləm bir-birinə dəyəcək.
Aynur – Vallah, sən nankorsan. Səni tutmasaydım, özün deyəcəkdin. İndi günahını mənim boynuma atırsan? Bir tərəfdən fikirləşəndə belə olmağı bir yaxşı oldu.
Lamiyə – Yaxşı oldu? Necə rahat adamsan? Kişi bəlkə ölüb?
Aynur – Ölsəydi, çoxdan eşitmişdik. Cəmilə lap da gözdən düşdü. Bir müddət sənin həkim məsələn heç kimin yadına düşməz.
Səfər – Səfərin tərsliyinə bələd deyilsən. Aparacaq həkimə.
Aynur – Anasının tanıdığı həkimə aparmasın bircə, qalanlarını həll eləmək mənlikdir. Səfəri yığ, atasının vəziyyətini soruş.
Lamiyə anasının dediyini edir, yoldaşına zəng edir: – Səfər, Kərim dayı necədi?
Səfər anasının yanında danışırdı: – Yüngük infarkt keçirib.İndi bir az yaxşıdır. İki gün xəstəxanada qalmalıdır.
Lamiyə – Şükür, ölüm-itim olmadı.
Səfərin heç kimlə danışmağa hövsələsi yox idi. Telefonu qəfildən söndürüb cibinə qoydu.
Lamiyə bir iki dəfə “Səfər” deyəndən sonra Səfərin çoxdan adboy verdiyini hiss elədi.
Səfər anasına yaxınlaşdı: – Bugündən sonra nə səni, nə də qızını görmək istəmirik. Ölsən də gözümdə zərrə qədər dəyərin yoxdu. Çıx get, atama səndən yaxşı baxaram.
Oğlunun dedikləri Cəmiləyə pis təsir elədi: – Oğlum, mən…
Səfər – Mənim sən adda anam yoxdur. Mənə oğlum deyib əsəbimlə oynama. Get!…
Cəmilə gözlərinin yaşını silə-silə oğlundan uzaqlaşdı. Bilirdi, müdafiə olunası tərəfi qalmamışdı.
***
Rəşad Cin Həsənlə Nubargilin evinə gəldilər. Qapı əvvəlcədən açıq olması onların şübhələnməkdə haqlı olduqlarını göstərdi.Evə girəndə heç kimi görmədilər. Həsənin də adamları evin ətrafında heç kimi görmədi. Rəşad mətbəxə girəndə yerdə sınmış qab-qacaq gördü. Camalların ikisinin də izi-tozu yox idi.
Rəşad Eldarın nömrəsini yığdı: – Evdə heç kim yoxdu. Məncə, Camal onun işini çoxdan həll edib.Xəstəxananı da yem kimi qabağımıza atdı. Burda qalmağın mənası yoxdu.Biz qayıdırıq.
Eldar – Qayıdın. Uşaqlara da deyərsən sabah ofisə gələrlər, hörmətlərini edərəm. Dayan bir dəqiqə, onların evi dənizə yaxındır. Dənizə də baxın.
Rəşad – Fikirləşdiyimi fikirləşirsən?
Eldar – O alçaqdan nə desən, çıxar.
Rəşad – Yaxşı – deyib telefonu cibinə qoydu.
***
Lamiyə anasıyla çay içirdi. Mobil telefonuna zəng gəldi. Zəng edən Zaman idi. Lamiyə telefona cavab verdi: – Hə Zaman.
Zaman xəstəxananın qabağında əlindəki vərəqə baxa-baxa dedi: – Cavablar çıxdı, Lamiyə xanım.
Lamiyə həyəcanlandı: – Aha.
Zaman – Uşaq ərinizdəndir.
Telefon Lamiyənin əlindən yerə düşdü, uşaq kimi ağlamağa başladı. Aynur telefonu yerdən götürdü:
– Zaman, tez taksiyə otur, evə çatanda mənim telefonuma zəng elə.
Aynur telefonu söndürdü:- Uşaq Səfərdəndir?
Lamiyə başıyla təsdiqlədi.
Aynur – Bircə bu çatmırdı.
Lamiyə – Mən nə iş gördüm,axı. İndi mən neyləyəcəm?
Aynur qızının başını öpdü, onun da gözləri dolmuşdu:
– Heç nə!… Ağlama, hər şeydə bir xeyir var. Susmağa məcbursan.
Anasının sözləri Lamiyəni hövsələdən çıxartdı:
– Xeyir bunun harasındadı? Oğlumu həyatda ən nifrət etdiyim qadın saxlayır. Bu boyda ölkədə o fahişədən başqa qadın yox idi? Amma belə qoymayacam. Susmaq fikrim yoxdu. Gedib ərinə hər şeyi danışacam.
Aynur – Ağlını başına yığ. Gedib ərinə nə deyəcəksən? Uşağı doğmuşam, xəstəxanada qoyub qaçmışam. İndi bilmişəm ərimdəndir, aparmağa gəlmişəm? Onun əri sənə uşaq verər? Ərini qoy bir kənara, Fidan tək canıyla səni uşağa həsrət qoyar.
Lamiyə – Sən narahat olma. Elə edəcəm, əri özü uşağı öz ayağıyla gətirəcək mənə.
Aynur – Hmmm…Sonra? Ərinə nə deyəcəksən?
Lamiyə – Bilmirəm. Onuda vaxtı gələndə fikilrəşərik. Oğlumu heç kimə verməyəcəm.Sabah Eldarla mütləq danışacam. Mənim ailəm dağılsa, Fidanın da ailəsi olmayacaq. Onsuzda bədbəxt olmuşam, imkan vermərəm xoşbəxt ola!…
Ardı var

Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Sevginin gözləri” (roman) 38-ci hissə

ürüb xəstəxanadan uzaqlaşdı. Səfər asta addımlarla klinikaya girir.

Cəmilə xadiməyə pul verdi ki, evə telefon alsın. Fidanın hansı səbəbə ona zəng etməyi onun özünə də maraqlı idi.Bu vaxt qızı Aybəniz qapını açıb içəri girdi, anasına salamsız-kəlamsız sual verdi – Atamgilin dedikləri düzdür?
Cəmilə özünəməxsus ədayla kresloda oturdu – İndi mən nə bilim atangil nəyi düz deyir, nəyi yox?
Anasının biganə cavab verməyi Aybənizi həm təəccübləndirirdi, həm də özündən çıxardırdı: – Doğrudan qızları qaçırmısan?
Cəmilə qızının üzünə baxmırdı: – Hamısı şərdir. Heç kimi qaçırmamışam.
– Ərinlə oğlun sənə niyə şər atmalıdılar? Qabağında uşaq yoxdur e, ana. Özün atama hər şeyi danışmısan?
– Atan nə vaxtdan düz danışan olub elə? Başımıza gələn oyunlar atana görə deyilmi?
– Atam nə qədər səhv hərəkət etsə də, sənin kimi cinayətə əl atmayıb.Qanunla götürsək ana, gərək indi türmədə olaydın.
Cəmilə ayağa qalxdı, özünü ələ almağa çalışırdı: – Qanuna qalsa, sən gərək ərim dediyin adamla evlənməməliydin. Ümumiyyətlə, danışmağa üzü hardan tapırsan, baş aça bilmirəm.

Aybəniz gördü ki, anasıyla danışmaq əbəsdir, söhbəti çox uzatmadı: – Düz deyirsən. Mən yaxşısı budur susum. Amma yadında saxla, qardaşım da, mən də sənin eqonun qurbanı olduq. Elçinlə barışacam. Xoşbəxt ailə də olacağıq. Heç olmasa çalışacam.Sənə görə daha Lamiyəni də incitməyəcəm. Əksinə, deyəcəm qardaşımdan bərk yapışsın. Qısası ana, biz heç nə itirmirik. Amma sən tək qalacaqsan. Bunu bil.
Aybəniz qonaq otağından çıxanda Cəmilə qızının eşitməyəcəyi tərzdə dedi: – Hə də…Siz atanızın yoluyla gedin, düz adam olun.
***
Təhminə anasıyla qohumunun uşağı üçün xəstəxanaya gəldi. Şərifə Nubarla görüşdü. Nubarın qucağında körpə uşaq vardı. Şərifə təəccüblə uşağa baxa-baxa soruşdu:
– Uşaq necədi?
Təhminə telefonda Rəşadla danışdığı üçün Nubarın qucağındakı uşağa fikir vermirdi. Nubarın qucağında saxladığı uşaq Yaşardı, indi yatmışdı. Nubar bikef qapının ağzında oğluna baxırdı, ümidsiz danışırdı:
– Nə bilim. Həkimlər deyir ümidli olun, ümidli oluruq.
Şərifə – Bəs,əməliyyat haqqında heç nə demirlər?
Nubar – Əməliyyat olmağına olmalıdır e. Gərək Türkiyəyə gedək. Camalın bir tanışı var, borca pul verəcək. Bir-iki günə uşağı göndərməliyik. Görək.
Təhminə Rəşadla sağollaşıb anasıgilin yanına gəldi. Nubarla görüşmək istəyirdi, Yaşarı gördü, duruxdu. Gah uşağa, gah da qohumuna baxırdı. Nubar da Təhminənin ona şübhəylə baxmağından qorxuya düşdü. Şərifə qızını səslədi:
– Təhminə, nə oldu sənə?
Təhminə şübhələndi ki, Camalın qohumuyla əlaqəsi ola bilər. Birtəhər özünü ələ aldı:
– Bu uşaq mənə tanış gəlir. Təsadüfən televizorda göstərib eləməyiblər?
Nubarın ürəyi indi yerinə gəldi: – Nə bilim vallah! Rəfiqəmin uşağıdır, əri yoxdu. Özü bugün ev təmizləməyə getmişdi, uşağı mənə verdi. Evdə heç kim olmadığı üçün, məcbur qalıb özümlə gətirdim.
Təhminə Nubarın yalan danışdığını, Camalla əlaqəsi olduğunu o dəqiqə anladı: – Allah köməyi olsun. Atasız uşaq böyütmək də bir şey deyil. Allah uzaq eləsin.
Şərifə – Amin. Təhminə də təzəlikcə ailə qurdu. Oğlan tərəf o qədər tələsdirdi ki, qohum-əqrabadan heç kimi çağıra bilmədik.
Nubar Təhminəni süzdü: – Əşşi, nə olacaq. Əsas xoşbəxt olsun. Onda bir səhv idi eləmişdi, indi ağlı başına gələr.
Nubarın dedikləri Təhminəyə güllə kimi dəydi, gülümsəyərək sözünü dedi:
– Səhvdən betər səhv var, Nubar xala. Təki insanın səhvi elə özünə ola. Oğlun necədi?
Nubar – Bildiyiniz kimi… Gözləyirik.
Palatadan Nubar oğlunun səsini eşitdi. Təhminə fürsəti əlindən vermədi: – Uşağı ver mən saxlayım.
Nubar Yaşarı vermək də istəyirdi, verməmək də. Şərifə qızının sözünə qüvvət verdi:
– Ver uşağı, Nubar. Onsuzda burdayıq, narahat olma.
Nubar Yaşarı Təhminəyə verdi. Yaşar yatmışdı. Şərifə Nubarla palataya girdi. Təhminə xeyli palatadan uzaqlaşdı. Cibindən telefonunu götürüb Rəşadı yığdı:
– Rəşad, tez Eldarı da götür, gəlin xəstəxanaya.
Rəşad Eldarla Qadirə təəccüblə baxdı: – Niyə? Orda nə işimiz var?
Təhminə nə dedisə Rəşadın gözləri bərəldi; – Nə danışırsan? Hansı xəstəxanada? Ordan tərpənməyin. Uşağı gözdən qoyma. Bura bax, bizsiz hərəkət eləmə. Eşidirsən?
Təhminə – Narahat olma. Amma xəstəxanaya girməyin. Yaxşı? Tez gəlin.
Təhminə telefonu cibinə qoydu. Yaşar qucağında mızıldanırdı.
Rəşadın təəccübüylə sevinci qarışmışdı bir-birinə: – Yaşar Təhminənin qohumugildəymiş.
Eldar – Yaşar onlarda nə gəzir?
Rəşad – Bilmirəm. Qohumu Təhminəyə deyib ki, rəfiqəsinin oğludur.
Qadir – Bəlkə Yaşara oxşayan adi uşaqdır.
Rəşad – Əmin olmaq üçün getmək lazımdır. Xəstəxanaya girmərik. Təhminə deyir, evlərini tanıyıram.
Eldar – Vaxt itirməyək, çıxaq.
Üçü də evdən çıxdı. Rol arxasına Eldar keçdi.
Rəşad – Bəlkə maşını mən sürüm. Həyəcanlısan.
Eldar- Özüm sürəcəm. Sən Təhminəyə de uşağı heç kimə verməsin. Sonra Cin Həsənə zəng elə. Özüylə bir iki adam götürüb gəlsin.
***
Səfər Lətafət həkimin dediklərinə inana bilmirdi, şübhəylə yanaşırdı.
– Düzü, dediklərinizə inanmaqda çətinlik çəkirəm. Tutaq ki, Lamiyə hamilə qalıb, gizlədib bizdən. Bunu başa düşdük. Siz deyirsiniz dünyaya uşaq gətirib. Bu mümkün deyil. Nə qədər gizlətsə də bilərdik.
Lətafət – Sizi başa düşürəm. Mənim özümə də qəribə gəldi. Amma Xəyalə həkim də mütəxəssisdir. Xanımınıza baxanda dedi ki uşaq dünyaya gətirib. Sizdən əvvəl xanımınıza uşaq barədə sual verdim. Adi suallarıma aqressiv cavab vermişdi.
Səfər cavab verə bilmirdi. Özüdə mətəəl qalmışdı.
Lətafət – Gəlin belə edək? Siz xanımınızı yenə gətirin yanımıza. Özünə də demişəm. Rəfiqə həkim də yoxlasın. Ola bilər Xəyalə xanım səhvə yol versin. İnsandırda…
Səfər – Deyirsiz, Xəyalə xanım səhv edə bilər?
Lətafət gülümsədi: – Hər şey ola bilər. Sabah yoldaşınızı da götürün gəlin.
Səfər Lətafət həkimlə sağollaşıb klinikadan çıxdı. Taksi tutub evə gəldi. Lamiyə ilə anası mətbəxdə yemək yeyirdiər. Diqqətlə Lamiyəyə baxırdı. Səfərin ona diqqətlə baxmağı Lamiyəni qeyri-ixtiyari qorxudurdu. Aynur da qızından betər qorxdu: – Nəysə olub, Səfər?
Səfər gözlərini qıydı: – Heeç. Elə belə. Fikirləşməkdən başım ağrıyır.
Lamiyənin ürəyi indi yerinə gəldi. Ayağa qalxıb şkafın qapısını açdı, dərman və stəkanda su Səfərə uzatdı: – Dərmanı at, sonra da yat. Keçib gedəcək.
Səfər dərmanı Lamiyənin gözlərinə baxaraq atdı, suyu da birnəfəsə içdi. Stəkanı yoldaşına qaytarıb dedi: – Atam gələndə məni oyandırarsan.
Lamiyə – Yaxşı.
Səfər – Sizə nuş olsun – deyib, mətbəxdən çıxdı. Aynur qızına;
– Anasına görədir. Baxma, etdiyi hoqqaları öyrəndi.
Lamiyə anasına heç nə demədi, çiynini çəkdi.
***
Aybəniz əlində çamadanlar uşağının dayəsi ilə evdən çıxdı. Qızı dayənin qucağında idi. Anasıyla görüşmədi. Cəmilə kresloda oturub jurnallara baxırdı. Özünü elə aparırdı ki, guya qızı bunun vecinə də deyil. Qapının örtüldüyünü eşidəndə hönkür-hönkür ağlamağa başladı.
Elçin maşında küçədə gözləyirdi. Küçəyə çıxan yoldaşını görüb maşından düşdü. Aybənizin əlindən çamadanları alıb baqaja qoydu. Dayə qucağında körpə arxa oturacaqda oturdu. Aybəniz Elçinin yanında oturmuşdu. Aybənizin gözləri dolmuşdu. Elçinin gözündən yayınmamışdı.
***
Eldar maşını xəstəxanadan bir az aralı saxladı: – Rəşad, sən get xəstəxanaya. Camal birdən oralarda olar.
Rəşad maşından düşdü, iti addımlarla xəstəxanaya tərəf getdi.
Qadir – İstəyirsən mən də gedim?

Eldar razı olmadı: – Hələlik yanımda qal. Görək nə olur.
Rəşad ikinci mərtəbə çıxıb Təhminənin yanına gəldi. Qucağındakı uşaq doğrudan Yaşardı. Şərifəylə Nubar da onların yanına gəldilər. Şərifə Rəşadı qohumuyla tanış elədi:
– Yeznəm Rəşaddır. Biz gedək Nubar. Allah şəfa versin. Bizim də bilirsən imkanımız yoxdur. Olsa vallah, kömək edərəm.
Nubar – Bilirəm Şərifə. Sayıb gəlməyin böyük işdir.
Təhminə – Nubar xala, uşağın anası deyirdin evləri təmizləyir?
Nubar əsəbi cavab verdi: – Hə,nə olub?
Bu vaxt Nubarın əri Camal da onlara yaxınlaşdı: – Axşamınız xeyir.
Şərifə Camalı görüb gülümsədi: – Bıy, necəsən, Camal?
Camal Rəşadla Təhminəyə baxırdı: – Belə də! Təhminə, sənsən? Tanımadım, dəyişmisən. Neynirsən?
Təhminə – Heç, boş-bekaram.
Camal əliylə Rəşadı işarə elədi. Kimliyi maraqlı idi.
Şərifə – Yeznəmdir.
Camal Rəşada əl uzatdı – Allah xoşbəxt eləsin.
Rəşad da Camala əlini uzatdı – Sağ ol. Sizinlə tək danışa bilərəm? Oğlunuz barədə.
Nubarla Camal bir-birilərinə baxdılar.
Camal – Oğlum barədə? Məsələn…
Rəşad – Təhminə dedi ki, xəstədir. Madiyyat baxımdan kömək edə bilərik.
Camal şübhəylə – Bilərik?
Rəşad – Yəni Təhminəylə mən?
Rəşadın təklifi Təhminəni də təəccübləndirdi, yenə də yoldaşını pis vəziyyətdə qoymadı: – Düz deyir, niyyətimiz vardı, həyata keçirməmişdik. Lap yerinə düşdü.
Nubar sevindi, Camal da sevindi, biruzə vermədi: – Düzü, müalicə eləməyə pulumuz var.
Rəşadla Təhminə pərt oldular. Rəşad çalışırdı ki, Camalı razı salsın: – Ola bilər borc almısınız. Mən borc vermirəm. Təhminə demişkən, niyyətimiz var.
Nubar gözlərini Camaldan çəkmirdi. Camal çənəsini qaşıdı, nə fikirləşdisə; – Bilmirəm nə deyim.
Rəşad – Gedək maşında söhbət edək. Buyurun.
Rəşad Camala yol göstərdi, sonra üzünü Təhminəyə tutdu: – Mən gəlməmiş getməyin.
Təhminə başıyla təsdiqlədi. Rəşadla Camal xəstəxanadan çıxıb, Eldargil tərəfə gəldilər. Rəşad qapını açdı. Camal Eldarla Qadiri maşında görüb minməyə tərəddüd elədi. Rəşad Camalın qolundan tutub oturması üçün maşına itələdi: – Otur.
Camal özü də bilmədi necə oturdu. Rəşad da maşına mindi, qapını örtdü. Camal Rəşadla Qadirin arasında qaldı. Görünür bərk qorxmuşdu:
– Heç nə başa düşmürəm. Bu nə hərəkətdi?
Eldar – Başa salarıq bir azdan.
Rəşadın əl telefonuna zəng gəldi, telefona cavab verdi: – Hardasız? Aha gördüm sizi. Məndən xəbər gözləyin.
Rəşad – Bizim səninlə işimiz yoxdur. Adaşınla da harda tanış olmusan, bilmirəm.
Camal özünü heç nə anlamayan adam kimi apardı: – Adaşım kimdir?
Eldar əsəbləşdi: – İndi səni vurub öldürəcəm, biləcəksən adaşın kimdi? Dolamısan bizi? Camal alçağıyla əlbir olub, ailəmi qaçırmısız. Oğlum indi xəstəxanada Təhminənin qucağındadır.
Camal yalan danışmağın mənasız olduğunu indi dərk elədi: – Bizə dedi ki, uşaq özünündür. O qadın isə, keçmiş yoldaşıdır. Guya sizinlə xəyanət edib.
Rəşad – Sənə demədi havadarı kimdir?
Camal – Rusiyada barda işləyirdi. Qardaşımla da orda tanış olublar. Anası öləndən sonra qayıdıb bura. Başqa heç nə bilmirəm.
Eldar – Qadın indi hardadır?
Camal susdu. Rəşad Eldarın sualını təkrarladı: – Camal onsuzda oğlun üçün sənə pul verməyəcək. Onda o qədər pul yoxdur. Bunu mən sənə deyirəm. Bizi evinə apar. Ailənə görə də narahat olma.
Camalın gözləri doldu: – Pul verəcəyinə kişi kimi söz verdi.
Eldar kinayə ilə: – Kişi kimi? Kişi olan kəs qız satar səncə? Özdə bakirə qızları…Övladlarımın canına and olsun, sən bizə kömək eləsən, ailən üçün nə lazımdırsa edəcəm.
Camal razılaşdı: – Gedək…
***
Fidan qapıya söykənib ağlayırdı. Ağlamaqdan halı da qalmamışdı. Bacardıqca qapıya yumruq vururdu: – Camal, aç qapını. Yalvarıram, aç qapını. Aç qapını…
Fidanın ürəyi getdi.
***
Cəmilə hamamdan təzə çıxmışdı. Xadimə ev üçün telefonu çoxdan almışdı. Cəmilə nömrələr olan kitabçanı götürüb, dəstəyi qulağına tutdu. Nömrələri yığdı, bir az gözləməli oldu.
Cəmilə – Necəsən, Lətafət həkim?
Lətafət həkim – Şükür, siz necəsiz? İki gündür sizi yığıram, telefonu götürən yoxdur. Gəlininizə dedim, deyəsən yadından çıxıb deməyib sizə.
Cəmilə maraq dolu təəccüblə: – Gəlinimə? Nə vaxt demisiz?
Lətafət həkim – İki gün bundan əvvəl.
Cəmilə hər şeyi başa düşdü. Lamiyə Fidanın zəng etdiyini yalandan gizlətmişdi. Amma niyə?
Cəmilə – Telefon birdən-birə xarab oldu. Bugün düzəldə bilmişik. Nə məsələydi?
Lətafət həkim – Sizinlə əlaqə saxlaya bilmədiyim üçün Səfərlə danışdım.
Cəmilə – Hmm. Analizin cavabları necə oldu?
Lətafət həkim – İkisi də sağlamdır. Cəmilə xanım, gəlininiz evli olan müddəti hamilə qalıb eləməyib?
Cəmilə – Yoox. Niyə?
Lətafət həkim – Gəlininizi yoxlayanda bizə elə gəldi ki, hamilə qalıb, üstəlik doğub da… Sabah Səfər Lamiyə xanımı yenə gətirəcək.
Cəmilə – Deməli belə? Sizdən bir xahişim var, nəticə nə olsa, mənə deyərsiniz.
Lətafət həkim – Əlbəttə. Narahat olmayın. Mən indi işdən çıxmalıyam.
Cəmilə – Buyurun,buyurun!…Sağ olun, Lətafət xanım.
Cəmilə dəstəyi yerinə qoydu. Lamiyənin birdən-birə kökəlməyi ona şübhəli gəlmişdi. Hər şeyi gözünün qabağına gətirdi. Bir dəfə də sual vermişdi ki, niyə kökəlib?
Cəmilə paltarını dəyişmək üçün otağına tərəf qaçdı.
***
Eldargil Camalla birgə maşından düşdülər. Camalgilin evi həyətdən bir az aralıda idi. “Baş kəssələr heç kimi xəbəri olmaz” cümləsi insanlardan uzaq məkanlara aid idi. Qadir hər ehtimala qarşı xəstəxanada Təhminəgilin yanında qalmışdı. Təhminə Nubar oğlunun başının üstündə gözləyəndə anasına hər şeyi astaca danışmışdı. Şərifə qohumlarına görə pis olmuşdu.
Camal evinə girəndə heç kimi görmədi. Cin Həsən və özüylə gələn iki adamı evin ətrafını yoxlayırdılar. Rəşadla Eldar otaqları gəzdilər. Otağın birinin qapısı bağlı idi. Eldar Camalın üzünə baxdı. Camal cibindən açarı çıxardıb qapını açdı. Eldar qapını açmağa çalışırdı. Fidan qapı ağzında uzandığı üçün qapı tam açılmırdı. Eldar birtəhər qapıdan içəri keçə bildi. Fidanı qucağına aldı, otaqdan çıxdı. Camalın əl nömrəsinə zəng gəldi. Camal üzünü Rəşada tutdu: – Odur.
Rəşad – Cavab ver.
Camal telefona qorxuyla cavab verdi: – Hə
Dəstəyin o biri tərəfindən Camalın səsi gəldi – Satdın da kişi kimi məni.
Camalın dili topuq vurdu: – Mən….Mən…
Camal – Kəkələmə arvad kimi… Bu dəfə günahından keçirəm. Amma bir şərtlə….
Camalın dediklərini eşidən Rəşad telefonu Camaldan alıb özü danışdı: – Nə şərti,ə…Bu dəfə səni bağışlamayacağıq. Hər tikəni qulağın boyda edəndə deyərsən şərtini.
Camal – Sən yaxşısı budur, arvadının həyatını qurtar.
Eldar Fidanı maşının arxa oturacağına uzandırmışdı. Rəşad maşına tərəf qaçdı: – Tez xəstəxanaya. Camal xəstəxanadadır.
Cin Həsən də adamlarıyla maşına mindilər. Camal evdə tək qaldı….Və heç kimin yadına düşmədi!…
Ardı var

Rafiq ODAY.”AĞRILARIN SİMFONİYASI”

Bir bomba partladı
qulaqlarımın dibində,
Gözlərimin önündə,
beş addımlığımda –
Beş addımlığımdamı?!
Bağışlayın, əfəndilər, bir yanlışlıq oldu, –
gözlərimin bəbəyində,
ürəyimin başında…
Qəlpələri səpələndi bütün bədənimə,
yayıldı cismimə, ruhuma,
canıma, qanıma.
Düz 25 ildir gəzdirirəm köksümdə,
ruhumda, cismimdə
canımda, qanımda bu qəlpələri –
şüşə kimi!
Bir də bu şüşə qırıntılarının içindən
yetim-yetim boylanan –
Şuşa kimi!
Bəli, əfəndilər,
Düz 25 ildir heç kimin gücü çatmır
çıxarmağa bu qəlpələri
bədənimdən!
Çünki haqdan, ədalətdən dəm vuran,
Özgələrin bədbəxtliyi üzərində
dəm quran
BÖYÜK-BÖYÜK məmləkətlərin
BÖYÜK-BÖYÜK başçıları
görə bilmir o yananı
gödənindən.
Bu, şeir deyil, əfəndilər!
Bu, hər tərpəndikcə
bədənimi deşik-deşik edən
və bu deşiklərdən
fışqıran ağrıların
nota alınmamış simfoniyasıdı,
Şüşə adında, Şuşa adında!
Məni bağışlayın, əfəndilər,
deyəsən yenə də bir yanlışlıq oldu.
08.05.2017

Abdulla MƏMMƏD.Yeni şeirlər

ETİRAF

Nə qədər gizləyim baxışımı mən,
Nə qədər gözündən yayınım, qaçım?
Sığınıb gecənin ağuşuna mən,
Tənha bir qüssəni nə qədər qucum?

Sənli ümidimin gerçəyi baha,
Sövq etmə əlçatmaz istəyə məni.
Ömrümün payızı yetişib daha,
Salma dərd eləyib ürəyə məni.

Bu könül dünyam da könlümü almır,
Könülsüz açılır gözümdə səhər.
Ürəyim könüllü qayğıma qalmır,
Haradan qarşıma çıxdı bu qədər?!

Səninlə bağlıdır könül süstlüyüm,
Könlümü açıram yuxutək suya.
Könlünü üzməsin könülsüzlüyüm,
Könlümdə tək sənsən – sevgili dünya.

Tər gülsən, ətrin də ürəyimcədi,
Qışımda bahartək könlüm də sənsən.
Nə desən, haqqın var – ürəyincə de…
Dəymə ürəyimə – könlümdə sənsən.

Özümdən qaçıram dili dualı
Günlərin əlində nazilir könlüm.
Bu dəli sevdamla başı havalı
Nə qədər sızlayım, əzilim, könlüm?!

Nə qədər daş olum baxışına mən,
Nə qədər gözündən o yana qaçım?
Nə deyim bu həsrət yağışına mən,
İslana-islana hayana qaçım?!

Azərbaycan.Quba.

GEDƏSİYƏM SÖZ ÇİYNİNDƏ

Bir gözümdə dəli sevdam,
Bir gözümdə bəyaz günah.
Sağ ovcumda ürəyimdir,
Sol ovcumda güman,Allah!

Üzümə gülən qədərim
Sevindirir doğmaları.
Sözümə qibtə edənə
Nuş olmur söz loxmalarım.

Eşqlə yandım diri-diri,
Hər günümü üzdü gülüm.
Kül altında közüm diri,
Gələn günə közdü külüm.

Yarı bəndə,yarı mələk,
Yarı sevinc,yarı dərdəm.
Yarı röya,yarı gerçək,
Qədərimin yarı dərdəm.

Yarı quldur,yarı cənab,
Yarı yolun yarı canım.
Sevincimə yarımadın,
Barı dərdə yarı canım.

Söz altında yoxdur yerim,
Yol gedirəm,haqq əynimdə.
“Ol” sözündən yaranmışam,
Gedəsiyəm söz çiynində.

Azerbaycan / Quba.

Şəfa VƏLİYEVA.”Nə gözəldi ayrılıq…”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Nə gözəldi ayrılıq…
Ünvanı mən olunca,
Nə gözəldi söyüşlər…
Dörd yanı yarıq-yarıq
Dünyanın…
Su dolunca
Başlayar yanğın kimi
Həvva günahı eşqlər….

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

XAN ARAZIM

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Həsrət küləyitək aradan əsən,
Dedilər qayçısan vətəni kəsən,
Bu qara yalana necə dözəsən?
Sənsiz nəyə lazım baharım, yazım
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.

Qaldın qovğasında illərin, ayın,
Seyrindən doymayır o tay, bu tayın,
Tezliklə başlanar büsatın, toyun,
Budur ürəkdəki ən böyük arzum
Yurdun yaraşığı, ey Xan Arazım.

Lal axan suların dərindir, dərin,
Əbədi yox olsun qəmin, kədərin,
Ayın əkizitək bax, Xudafərin,
Şəninə söz deyir sədəfli sazım,
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.

Qüssə də, kədər də eldən qaçacaq,
Sərhəd dirəkləri çiçək açacaq,
Daha çox bəndlərin işıq saçacaq,
Dövranla səsləşən şirin avazım,
Yurdun yaraşığı ,ey Xan Arazım.

Şəfa VƏLİYEVA.”Bir dərd tapdım geyindim”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Bir dərd tapdım geyindim,
Boyumdan yekə çıxdı…
Soyunmağa ərindim…
Boyum da heçə çıxdı…

Yamanmış əl uzadan
Dərd bozardan donuma…
Tanrıymış
ən uzaqdan
Sevda yazan sonuma…

Bu gün sonuncu dəfə
Sevələdim adını…
Sən demə, “son” özü də
“Ilk”in məşum qadını…

Tanrı, insafın olsun,
Adam unudularmı?
Eh…
Hanı telefonum?
Məni axtaran varmı?…

Səxavət ƏNVƏROĞLU.Yeni şeirlər

TAPARSAN MƏNİ

Dağların başına duman çökəndə,
Ağaran saçlara sığal çəkəndə,
Ömrünün xəzanı vaxtsız gələndə,
Arzular içində taparsan məni.

Xəyallar əlində susub qalmısan,
Yağmurlu bulud tək dolub qalmısan.
Nakam eşq əlindən fikrə dalmısan,
Durnanın köçündə taparsan məni.

Qəlbin ötənlərçin gileylənəcək,
Dərdli ürəyində eşq kövrələcək.
Bir gün ayrılığa dözməsə ürək,
Laləzar içində taparsan məni.

Adınla yaşadım səndən xəbərsiz,
Günlərim ötüşməz dumansız,çənsiz.
Demə ki, virandır cahanım sənsiz,
Duyğular içində taparsan məni.

Adını yaşatdım xəstə ürəkdə,
Eşqini Tanrıdan istə ürəkdən…
Xəzan vuran güləm solan ləçəkdə,
Bəyaz qar içində taparsan məni.

Konstansiya.Rumıniya.
29.03.2009.

SƏN NİYƏ YUXUMA GİRDİN BU GECƏ?

Qismətin acısı baxtına düşüb,
Cibiboş,əliboş vaxtına düşüb.
Bir dəli sevdanın taxtına düşüb
Sən niyə yuxuma girdin bu gecə?

Günahkar gəzirsən-günahkar özün,
Bilmədim nə oldu,kor oldu gözün.
Getmir qulağımdan “sevmirəm” sözün,
Sən niyə yuxuma girdin bu gecə?

Nəfsin nəfəsini boğdu sinəndə,
Arxaya çönməyib getdin sən öndə.
Qaldı fikrim səndə,ürəyim səndə,
Sən niyə yuxuma girdin bu gecə?

Bəzən uzaqlarda bilirəm xoşam,
Ağlına gəlməsin mən başı boşam.
Sənli fikirlərlə yaman sərxoşam,
Sən niyə yuxuma girdin bu gecə?

Kövrəltmə könlümü sən bu yaşında,
Getmirsə şübhəli fikir başından,
Axşam üfüqləri dağlar aşanda,
Sən niyə yuxuma girdin bu gecə?!

Qara dəniz.2011.

Kənan AYDINOĞLU.”Kəlbəcər həsrətli şairim mənim”

Kəlbəcər ədəbi mühitinin XXI əsr Çağdaş Azərbaycan poeziyası üçün yetişdirdiyi ən gözəl ədib və gənc şairlərin ən gözəli, canı, qanı, ruhu qədər Azərbaycan torpağına bağlı olan şair qardaşım İlham Mikayıla ulu sayqılarla!

Kəlbəcər dərdinə çəkirsən haray,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.
Uçmasın qəlbində qurulan saray,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Kaş indi düşəydi güzarım mənim,
Dağılsın qəlbimdə azarım mənim.
Qazılsın torpaqda məzarım mənim,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Ağlayan, sızlayan dən olmuşam mən,
Kəlbəcər dərdinə tən olmuşam mən.
İnləyən, göynəyən çən olmuşam mən,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Yanaqdan gözünün yaşı düşəcək,
Ayna Xəzərimin qaşı düşəcək.
AVEYİN, MUROVUN daşı düşəcək,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Qaralar yerində ağa dönəcək,
Yolların sol səmti sağa dönəcək.
Dərdlilər yenə də dağa dönəcək,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Dərdimiz böyükdü bir Xəzər qədər,
Yaşanan ömrümüz getməsin hədər.
Dağılsın gözlərdən ayrılıq, kədər,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Sənin də, mənim də dərdimiz birdi,
Koroğlu hünərdə mərdimiz birdi.
Kəlbəcər həsrəti yuxuma girdi,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

ƏLƏSGƏR ŞƏMŞİRLƏ saza dönəcək,
Zimistan torpaqda yaza dönəcək.
Çoxları azalıb, aza dönəcək,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Bir elin, bir yurdun canındasan sən,
Yenə laxtalanan qanındasan sən.
Kəlbəcər yurdunun yanındasan sən,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Ruhunda, canında KƏLBƏCƏR kimi,
Dastanın ərlikdə hey HƏCƏR kimi.
Həsrətli ömrümün sonuna kimi,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

KƏLBƏCƏR yurdunun canı, ruhusan,
“QURAN”da görmüsən ADƏM, NUHU san.
Yurdun ərşə çatan haray, ahu san,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

Bilirəm, dərdimiz sona yetəcək,
Qəmimiz azalıb ona yetəcək.
Sevincə atayla ana yetəcək,
Kəlbəcər həsrətli şairim mənim.

28 noyabr 2011-ci il.Bakı şəhəri

Əziz MUSA.Yeni şeirlər

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

NECƏSƏN

Dözmək olmur vallah sənin nazına,
Sən çıxmısan ömrün , günün yazına,
Yalvarıram sən insafsız qızına,
Mənim küsüb, barışanım necəsən?
Ürəyimdə bircə sənsən, bircə sən.

Ürək dözmür ayrılığa, hicrana,
Arı qonar çöl,çənəndə açana,
Ruhum gülər qovuşanda can cana,
Sudan duru, çiçək kimi incəsən,
Ürəyimdə bircə sənsən, bircə sən.

Tanrı səni bu dünyaya bəxş edib,
Gözəlliyi üz- gözünə nəqş edib,
Nə yaxşı ki, səni mənə tuş edib,
Səndən ötrü gərək candan keçəsən,
Ürəyimdə bircə sənsən, bircə sən.

Məhəbbətsiz döyünərmi bu ürək,
Hələ gözəl görməmişəm sənin tək,
Bir-birindən gəşəng olur gül-çiçək,
Gül içindən bircə səni secəsən,
Ürəyimdə bircə sənsən, bircə sən.

Nə qəşəngsən, nə gözəlsən bəxtəvər,
Sən varsansa, yoxdu vallah dərdi-sər,
Günəş kimi boylanırsan hər səhər,
Bu dünyada bir qiymətli incisən,
Ürəyimdə bircə sənsən, bircə sən.

Arzu, istək hər bir şeydən əzəldi,
Şirin səsin bir nəğməli qəzəldi,
İsti qoynun behiştdən də gözəldi,
Qucağında can verəsən, köçəsən,
Ürəyimdə bircə sənsən, bitcə sən.

GÖZƏL

Boy-buxunun incə, qəşəng,
Yoxdu sənin kimi göyçək,
Adam çaşır səni görcək,
Gözəlsən,vallah, ay gözəl.

Dünyanın xoşbəxt qızısan,
Baharın işvə, nazısan,
Sən gözəllik ulduzusan,
Günəşə taysan, tay, gözəl.

Eşit sözün can deyinin,
Neyləsin sənsiz sevənin,
Kipriklərin oxdu sənin,
Qaşların yaydı, yay, gözəl.

Qəlbindən nə keçir söylə,
Dodaq baldı, yanaq lalə,
Nə olar bir insaf eylə,
Ver səsimə bir hay, gözəl.

Sən bir cənnət çiçəyisən,
Yerin, göyün mələyisən,
Sən Əzizin ürəyisən,
Tanrıdan paysan, pay, gözəl.

Abdulla MƏMMƏD.Yeni şeirlər

YUXUMU QAÇIRAN GECƏ

Çırpıb şübhələrinı
yuxumu qaçıran
gecənin zülmətinə,
Yaddaşımın ətəyinə
atdığın dərd daşlarını-
tənhalıq sirdaşlarımı,
Tökdüm gözlərimə çəkdiyim
Sən gedən yolların üstünə.
Yuxusu qaçan gecədə
Sənli fikirlərimlə
qaldım başlı-başına.
Yuxumu qaçıran ğecə də
Qüssə yorğanını
çəkib başıma…
Qənim kəsilib səhətimə
yuxusu qaçan gecə də.
Sənsiz, sənli sevgimi bu gecə
alıb qollarım üstünə,
Ha düşünüb-daşındım,
Özüm özümdən yaşındım-
Heç özüm də
bilmədim necə,
Ürəyimdə qövr eləyən,
həsrətimin göynəyindən
ayağıyalın, başıaçıq-
Yuxusuz gözlərimlə
ulduzları dərə-dərə,
Çıxıb zülmətin köynəyindən-
Bu tənha gecədə
Həsrətimin göynəyindən,
tənha qüssəmin
üzündən qaçıb,
Özümdən qaçıb…
Yüyürdüm,hey yüyürdüm,
yüyürdüm geri baxmadan,
Dan yeri sökülən yerə-
Baxım,görüm necəsən?
Mənsiz qaldığın gecə sən,
Necə ötüşdün tək,
necə sən?!

Azərbaycan.Quba.
05.05.2001.

SÖZ CÜCƏRDİ

Tək əldən səs çıxmadı,
Tək əldə söz cücərdi.
Cığır açan izimin
Yerində göz cücərdi.
Göz gördüm-gözüm düşdü,
Qəlb dindi, sözüm düşdü.
Ovcuma gözüm düşdü,
Gözümdə duz cücərdi.
Təkləndim təkəm deyə,
Təkliyi çəkəm deyə…
Gözünü döyə-döyə
Əyri də düz cücərdi.
Tək Allahdır, tək Allah,
Təklərə pənah Allah…
Gözüm önündə günah,
İçimdə köz cücərdi.
Gecə uzundur,uzun,
Darıxdım sənsiz, quzum.
Köksümə basdım duzu,
Gözümdə buz cücərdi.

Azərbaycan.Quba.
02.10.2001.

Polad SABİRLİ.Yeni şeirlər

Vətəni sevdim

Könül xoşluğumdu, qulaq dincliyim,
İlhamımdan axıb gələn kəlmələr.
Arxadan əl edən dəli gəncliyim,
İndi səndələyib saça dən ələr.

Kiminin yolları görünür, hamar,
Kimsə yaz ömrünə sərt qış istəməz
Kimi etdiyindən mükafat umar,
Kimi də özünə alqış istəməz.

Özgə çırağını yandıranların,
Günəş öz evində doğar hər zaman.
Hiylədən, haramdan yan duranların,
Başından sevinclər yağar hər zaman.

Kiminsə təsəlli verəni olsa,
Dağ kimi görünməz gözünə dağ da.
Üzünə güləni əgər tapılsa,
Həyatı xoş keçər aranda, dağda.

Səsi sinəsində gurlayanların,
Sözü şimşək olar, çənə bürünər.
Eşqi günəş olub parlayanların
Hər şey gözlərinə aydın görünər.

Çəkilən əziyyət gedəndə becah,
Adamın tüstüsü közü yandırar.
Yamanlar, yaxşıya olanda urcah,
Ürəyin atəşi gözü yandırar.

Daha qorxulular daş altındadı,
Fəlakət törədər əsəbdən susan.
Elə zəhərlər var, ”aş” altındadı,
Özünə düşməndi özgəni pusan.

Mənzilə çatmamış dönəndən qorxdum,
Hədəfə inadla yetəni sevdim.
Bu gün unudulmuş dünəndən qorxdum,
Özümə güvəndim, vətəni sevdim.

20.04.2017.

Görmüşəm

Baxmayıb çətinə, ağ, qarasına,
Tikəsin yarıya bölən görmüşəm.
Məlhəm neyləyəcək söz yarasına,
Sözündən yıxılıb ölən görmüşəm.

Şairin şeirdi, sözdü var-yoxu,
Söz yoxsa, hədəfdən yayınar oxu.
Ürəklə gözünü yaşardar çoxu,
Ürəksiz gözünü silən görmüşəm.

Köz üstə qovrulur, köz-közdü ürək,
Toxunma, yandırar alovdan əl çək.
Odu söndürəcək, oda dönəcək,
Yaxşı ki, sevgiyə güvən görmüşəm.

Gördüyü hər işin əlhəmin tutan,
Ləngərin saxlayan, yöndəmin tutan,
Sambalın qoruyan, həmdəmin tutan,
Eşqin məbədinə dönən görmüşəm.

Gözdən pərdə asan, pərdələnən də,
Bəxtindən küsən var, bəxt güləndə də,
Polad, tonla gəlir dərd gələndə də,
Dərdən havalanıb, gülən görmüşəm.

28.11.2015.

Nisə QƏDİROVA.Yeni şeirlər

Azərbycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“Qızıl Qələm” Media Mükafatı laureatı,
“Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin redaktoru,

* * *

Kaş oda ataydın, külüm qalaydı,
Kaş ölub gedəydim zülüm qalaydı.
Əlimdə saralmıs gülüm qalaydı,
Sinəmdə viranə könül qalınca…

Mən səni de hansı sözlə ağlayım,
Kamanla ağlayım, sazla ağlayım?
Urəklə ağlayım,gözlə ağlayım,
Bəlkə özüm gəlim, özüm dalınca…

Sənsiz quru dasam,quruca kəsək,
Bu dasın yaş üzü göyərməyəcək.
Dağilsın bu divar, yenə görüşək,
Neçə yol ölürəm yada salınca…

* * *

Dord yol ayrıcında bir gün
Gorüsdük sevənlər kimi.
Aldanıb acı qisməti
Bölusdük sevənlər kimi…

Naqıl dedi fələk bizə,
Yuxu gəldi gözümüzə.
Yatıb bir bəxt özümüzə
Görmüsdük sevənlər kimi…

Kimi yoxda,kimi varda,
Buz asılıb arzulardan.
Ruhumuz kim bilir harda,
Ölmusdük sevənlər kimi…

Şəfa VƏLİYEVA.”Həsrət yolunu çox gəldik”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Həsrət yolunu çox gəldik
Qayıdaq əvvəlki yerə…
Ümid bundan sonrayadı
Ürək əvvəlki yerində…

Şəkillərin düzüm-düzüm
Qəhvə rəngli gözlərimdə…
Gəl yoluna dibçək düzüm
Özün becər gülləri də…

Bilirəm unutmamısan…
Istəyimiz bir körpəydi…
Ağ rəngli gün arzuladıq…
Narıncı ayrılıq gəldi…

Indi ayrılığın rəngi
Hərdən çökür yanağıma…
Silə bilmir inci-inci
Düzülən yaş yanağıma…

Ayrılıq da üsyankardı…
Səni itirməkdən qorxmuş…
Bu dünyanın üsyanları
Narıncıyla qorxuluymuş…

İlahə İMANOVA.”Aylin” (Hekayə)

İncə barmaqları gitaranın simlərinə toxunduqca səslər yüksəlir, ətrafa yayılırdı. Amma bu rabitəsiz, ahəngsiz səslər musiqiyə heç bənzəmirdi. Bunu özü də bilir, anlayır, lakin yenə də inadkarcasına onun kimi ifa etməyə çalışırdı. Alınmırdı.
─Gözəlim, incə barmaqlarla simlərə belə kobud toxunmaq olmaz,–deyib gitaranı qızın əlindən aldı,barmaqlarını bir neçə simə toxundurub təbəssümlə sözünə davam etdi,–Musiqini duymaq, hiss etmək lazımdır. Gözlərini yum və hiss et!
Elə ilk toxunuşla simlər dilə gəldi sanki. Səsindəki fərqli ahəng gözəl ifası ilə birləşib axar sular tək incə ruhuna süzülməyə başladı.
Bu bəstəni çox sevirdi Aylin. Baxışlarını üzündən, sehrli barmaqlarından çəkmədən heyranlıqla gənci izləyirdi. Bəzən gözlərini yumur, musiqinin sədaları altında xəyallara qərq olurdu. Ulduzlu səma, gecənin səssizliyini pozan möhtəşəm ifa, arada bir gözlərini açıb ona gülümsəyən gəncin mehriban baxışları- hamısı indi ona məxsus idi.
─Bax, belə, Aylin. Xoşuna gəldi?–İfasını bitirən gənc gözlərini açıb gülümsədi.
─Hə. Sevirəm bu bəstəni. Amma heç vaxt ayrılıq olmasın, Nihat! –deyib gəncin çiyninə qoydu başını.
Gənc gitaranı kənara qoyub qızın çiyinlərini qucaqladı, saçlarını oxşadı:
─Dünyada əbədi heç nə yoxdur, canım. Hər şeyin başlanğıcı və sonu var.
Aylin dodaqlarını büzdü, gözləri süzüldü. Nə düşündüsə daha bərk gəncin köksünə sığındı. Onun qəlbinin döyüntüsünü hiss edirdi indi.
─Yox, ayrılıqdan, sondan danışma.
Nihat heç bir söz demədən gülümsədi. Sevgisinə sığınan qızı qolları arasında sıxıb qoxusunu içinə çəkdi. Araya çökmüş sükutu yenə də özü pozdu:
─Səni öpə bilərəm?
─Yox! –qız sərt cavab verdi.
─Saçlarını da oxşaya bilmərəm? –Nihat mənalı–mənalı gülümsəyib soruşdu.
Aylin başını yelləyərək gülümsəyib bu dəfə də:
─Yox! -dedi.
─Yaxşı, necə istəyirsən… –deyib Nihat susdu yenə.
Bir –birinə qısılan gənclər söz tapa bilmirdi danışmağa. Əslində bir –birinə deyiləcək bu qədər söz varkən, hər ikisi susurdu. Sükutun lal dilində danışırdı hər ikisi.
Gecənin də sükutunu arada bir səs salan ocağın çırtıltısı, əsən xəfif mehin səsi pozurdu. Səmadakı ulduzlar sanki bu gecə heç vaxt olmadığı qədər yaxın idi yerə. Əlini atsa tuta bilərdi bəlkə. Külək əsdikcə ağacların müdhiş kölgəsi hasarın divarlarına düşürdü.
Nihatla Aylinin tanışlığı yeni idi. Gənc musiqiçilərin də iştirak etdiyi festivalın mükafatlandırma mərasimində tanış olmuşdular. Hələ mükafatını təqdim etdiyi zaman Aylin onun ala gözlərinə, gözəl təbəssümünə heyran olmuşdu. Mükafatını alıb qıza təşəkkür edən Nihat isə qıza ötəri nəzər salaraq çox da diqqət etməmişdi. Evə qayıdarkən dayanacaqda da Nihatı görəndə Aylin özü ona yaxınlaşmış, ifasını bəyəndiyini söyləyib gecənin qalibi olduğuna görə təbrik etmişdi. Həmin gecədən başlanan tanışlıq davam edirdi.
İlk günlər Nihatın soyuq davranışından qız üzülmüş, hətta bir daha qarşılaşdıqları zaman ona salam belə verməyəcəyinə qəti qərar vermişdi. Hər zaman diqqət mərkəzində olmağına adət edən qızı gənc musiqiçinin soyuq və bir qədər də kobud rəftarı özündən çıxartmışdı. Gözləmədiyi bir anda isə bitmiş sandığı münasibətlər Nihatın bir zəngi ilə yenidən davam etmişdi. Bu dəfə isə fərqli idi hər şey. Aylinin gözlədiklərinin əksinə olaraq indi Nihat ona daha yaxın olmaq, onunla səmimi olmağa çalışırdı. Gün boyu başı işlərinə qarışan gənclər ilk fürsətdə əlaqə saxlayır,vaxt tapan kimi bir –birinin görüşünə can atırdılar. Soyuq davranışının səbəbini Nihat bir gün tərk ediləcəyindən ehtiyat etdiyi, bir daha ayrılıq acısı yaşamaq istəmədiyi ilə izah etmişdi. Onun ifasında Aylinin sevdiyi “Bu ayrılıq nədən oldu” mahnısının Nihat üçün çox kədərli xatirələri var idi. Bəlkə də bir gün Aylini də itirə biləcəyindən ehtiyat etdiyi üçün,ona rəğbətini gizlətməyən qızdan uzaq qalmağa, hətta qaçmağa çalışırdı. Hər ikisi dost qala bilməyəcəyini, bir –birinə get-gedə daha çox bağlandıqlarını hiss edirdilər.
Nihat buz kimi soyuq əllərindən qızın üşüdüyünü hiss edib soruşdu:
─Noldu? Üşüdün?
Yaraşıqlı sevgilisinin ovcundan əllərini çəkməyən qız gülümsəyərək daha çox köksünə qısıldı. Üşüdüyünü etiraf etmək istəmədi.
Nihat qızın saçlarını oxşayıb üzündən öpdü, təbəssümlə dedi:
─Bəs mən elə bilirdim, mənim yanımda heç bir qaranlıq, soyuq sənə təsir etmir.
Öz hisslərini etiraf etməyi sevməzdi Aylin. Ondan o qədər fərqlənməyən Nihat da qapalı və susqun idi; özündən, öz işlərindən danışmağı heç sevməzdi. Aylin səylə onu nə qədər tanımağa cəhd etsə də, Nihat daha çox sirli,müəmmalı qalmağa çalışırdı. Aylin onu öz qəlbinin, hisslərinin səsi ilə hiss edirdi. Nihat üçün isə Aylin açıq kitab kimi idi. Qızın səmimiyyətinə, dürüstlüyünə ilk gündən şübhəsiz yanaşmışdı. Şən və şıltaq qızın inadkarlığı onu bəzən bezdirsə də, darıxdığı anda nədənsə ilk onu xatırlayırdı. Sevməyə, sevilməyə tərəddüd edən gənc özü də hiss etmədən qızın cazibəsinin təsiri altına düşməkdə idi.
Küləyin xəfif mehi, ocağın alovundan kənara sıçrayan qığılcımlar yalnız gənclərin gözlərində əks olunmadı, tədricən onların cisminə, ruhuna yayılmaqda idi.
Ulduzlu səma altında gecənin səssizliyi, qızın üzünə toxunan isti nəfəsi Nihatın qəlbinin dərinliklərində gizlənmiş hissləri, istəyi aşkara çıxardı. Başını sinəsinə sıxdığı qızın saçlarını icazəsiz oxşamağa başladı. Rədd edilmədiyini hiss edincə daha da ürəkləndi. Barmaqlarının incə toxunuşu ilə Aylinin üzünü sığalladı. Aylinin daha da artan qəlb döyüntüləri, üzünü yandıran nəfəsi qəfildən onu qucaqlayıb öpmək istəyi yaratdı. Gözlənilmədən qızın üzünü əlləri arasına alıb dodaqlarını qızın dodaqlarına sıxdı.
Nihatın gözlənilməz rəftarı Aylini diksindirdi. Nihatın qolları arasından sıçrayıb çıxdı. Özünün ciddi, ağır təbiəti ilə seçilən gəncin çılğınlığı qızı çaşdırmışdı.
Nihat bir qədər əvvəl qolları arasında əzizlədiyi qızın sıçrayışının səbəbini əvvəlcə rədd edilmək kimi anlasa da, qızın ürkək baxışlarından, aram –aram qalxıb enən sinəsindən onun hürkdüyünü,ona biganə olmamasına baxmayaraq bəlkə də bu münasibətlərə hazır olmadığını düşündü.
─Bağışla, icazəsiz səni öpməməliydim. Bilmirəm mənə noldu…qəfil içimdən… bağışla, günahkaram.
Nihat daha həssas və anlayışlı olmağa çalışdı. Qızın növbəti reaksiyasından ehtiyat edərək sakitcə əlini Aylinin soyuq əlinə toxundurdu.
─Sənə ziyan vermək, pislik etmək kimi niyyətim yoxdur.
Aylin susurdu. Hər dəfə Nihatın köksünə sığınıb, içəri batan yanaqlarından, qara gözlərindən, uzun saçlarından öpülməsinə etiraz etməyən Aylin çox həyəcanlı idi. Xəyalında dəfələrlə Nihatın onu öpməsini arzulasa da, dodaqlarının bəkarətini pozaraq ondan busə oğurlayan gəncin hisslərinə hakim ola bilməməsi üçün həm onu, həm özünü qınadı. Nə istəyirdi? Nə düşünürdü? Hər zaman Nihatla bərabər olmaq istəyən, onun yanında olmasını, onu əzizləməsini istəyən, köksünə sığınan Aylin özü deyildimi? Şəhər kənarında keçirilən konsertə dəvət edildiyi zaman tələsik razılıq verən də özü idi.
Nihat Aylinə yaxınlaşdı. Qızın çiyinlərini, belini qucaqladı, başını sinəsinə sıxdı. Rədd edilmədiyi onu sevindirdi. Qızın hərarətli nəfəsi üzünü, boynunu yandırdıqca daha çox onu arzulayırdı. Ərköyün və şıltaq bir qızı qolları arasından buraxdığına üzülmüşdümü yoxsa? Həmin an Nihata elə gəldi ki, bu dəlisov qızı bir daha qolları arasından buraxarsa, bir daha heç vaxt ona sarıla, onu qucaqlaya bilməyəcək. Qızın belini qucaqlayıb özünə sıxdı. Gözlərinin içinə baxarkən də onun hisslərini, özünə qarşı marağının nə dərəcədə olduğunu anlamağa çalışırdı. Uzun zaman idi ki, Nihat heç kəsə indi Aylinə sarılmaq istədiyi qədər çılğın hisslər yaşamamışdı.
Aylin sevdiyi gəncin yanaqlarına, boynuna toxunan dodaqlarının hərarətini duyduqca daha əvvəlki kimi ona müqavimət göstərə bilmirdi. İlk dəfə bu hissləri yaşayan qız əslində nə etməli olduğunu, bir qızın qarşılıq verib, yoxsa ki rədd etməli olduğunu bilmirdi. Öpüşlərinə qarşılıq vermədən qarşısındakı gəncin onu həqiqətən sevdiyi, yaxud ona şəhvət hissi ilə yanaşdığını anlamırdı.
Qarşılıq görməyən Nihat dayandı. Qızın əllərini buraxdı. Geri çəkildi.
─Bağışla…Səni heç nəyə məcbur etmək istəmirəm…
Həmin an Aylin onu nə qədər sevdiyini, ona biganə olmadığını bir daha anladı. Qəlbindən keçən sevdiyi insanı itirmək qorxusu, köksünə sığınmaq istəyi ilə qızı gəncin əlindən tutmağa vadar etdi.
Gözləri ilə gülümsəyən Nihat yenidən Aylinin belini qucaqladı. Saçlarını, boynunu öpərək, yanaqlarını sığalladı. Qəfildən onu qolları üstünə alıb evə doğru addımladı. Körpə uşaqları fırladığı kimi qızı qucağında ev boyu fırlayır, Aylinin “Başım dönür. Nihat, məni yerə qoy!” sözlərinə belə əhəmiyyət vermirdi.
Nihatın soyuq və cansıxıcı evi indi Aylinin şən səsi, gülüşləri ilə dolmuşdu. Aylinin varlığı ilə sanki Nihatın həyatına da rəng qatılmışdı. Özünü xoşbəxt hiss edirdi bu gün. Ehtirasın içində gizlənən dərin sevgisindən, qıza məftunluğundan özü də xəbərsiz idi bəlkə.
Nihat Aylini qolları üstündə bütün evi dolandırdıqdan sonra yataq otağında çarpayının üstünə qoydu. Aylinin dağınıq qara saçlarını barmaqları ilə darayıb üzünü oxşadı. Qızın dodaqlarından busə almaqdan doymurdu.Öpüşlərinə qarşılıq görən Nihatı indi heç nə saxlaya bilməzdi. Aylinin çəkingənliyi, utancaqlığı fərqində deyildi. Qızın həyəcandan titrəyən bədənini dodaqlarının toxunuşu ilə əzizləyərək iki can bir bədəndə olmağa, günlərlə qurduğu xəyallarını gerçəkləşdirməyə tələsirdi.
Aylin bəzən onun əlindən sıçrayıb qaçmaq istəsə də, Nihat onu qolları arasından heç yerə buraxmayacağını özünə söz vermişdi. Aylinin xəcalətdən alışıb yanan üzünün allandığını da görə bilməmişdi. Bütün varlığı ilə Aylinə sahib olmağı arzulayırdı. Təcrübəli və qadın psixologiyasına yaxşı bələd olan Nihat Aylinin dilindəki “Yox” ifadəsi ilə əslində onu nə qədər arzuladığını hiss edirdi. Suya təşnə insanlar kimi Nihat da qızın dodaqlarına təşnə idi. Saçlarını oxşayan qız isə ehtirasdan başını itirən, özünə hakim ola bilməyən gəncə müqavimət göstərmək iqtidarında deyildi bu an.
Alınmayan qalanın ilk fatehi olacağını anlayan Nihat yalnız indi qızın qəlbinin necə həyəcanla döyündüyünün fərqinə vardı. Qarşısındakı qızın titrəyən əllərini, hərarətdən və utancdan alışıb yanan üzünə nəzər saldı. Nihatın ehtiras alovu üstünə su tökülmüş ocaq kimi söndü bir anda. Qızın əlini tutub öpdü. Deməyə sözü yox idi. Vicdan əzabı çəkdiyi, peşman olduğu, yaxud qızın qarşısında xəcalət çəkdiyini ayırd etmək mümkün deyildi.
─Aylin…
Aylin gəncin saçlarını oxşayıb, üzünü sığalladı. Başını sinəsinə sıxdığı yaraşıqlı sevgilisini qucaqladı.
─Səni sevirəm, Nihat. Hər zaman yanımda olmağını istəyirəm.
─Yox. Mən bunu bacarmayacam. –deyib Nihat qızın əlini geri itələdi.
Aylin son anda rədd edildiyi üçün sanki pərt olmuşdu. Sevildiyi qədər sevilmək arzusu rədd edilmişdimi yoxsa? Əslində günah etdiyini və bəlkə də səhəri buna peşman olacağını bilsə də, sevdiyi insana bütünlüklə sahib olmaq, özü də ona məxsus olmaq istəyirdi.
Aylin yanaqlarını, saçlarını tumarlayan gəncin əlini tutdu:
─Yanımda ol. Heç vaxt əlimi buraxma, Nihat!
Nihat sevgisinə bu günədək kifayət qədər dəyər vermədiyi qızın üzünə baxaraq, ona qarşı davranışını, soyuq münasibətini düşündü. Qızın baş gicəlləndirən cazibəsi qarşısında, o, dayanmaq iqtidarında deyildi. Alınmaz qalanın ilk fatehi kimi hiss edirdi özünü bu an Nihat. Özünü xoşbəxt hiss edən gənc qız isə əlini buraxmayacağını vəd edən insanı bütün varlığı ilə sevməyə davam edirdi.

Aylin gözünü açdığı zaman başı üzərində dayanan Nihatın əyilib dodaqlarından öpdüyünü hiss etdi:
─Sabahın xeyir, yatmış gözəlim! Həyatıma, evimə xoş gəldin!
Aylin gülümsədi. Gecənin nə zaman bitdiyini, səhərin nə zaman açıldığını hiss etməmişdi.
Nihat qızın üzündən, dodaqlarından ehtirasla öpüb ayağa qalxdı:
─İndi öz əllərimlə gözəlimə elə gözəl bir səhər yeməyi hazırlayacam ki, ömründə belə ləzzətli heç nə yeməmişən.
Nihat az sonra geri qayıtdı. Əlindəki podnosu yaxınlıqdakı masanın üzərinə qoyaraq qıza, əynindəki geyimə nəzər salıb güldü:
─Elə ilk gündən qarderobuma sahib çıxmısan…
Aylin Nihatın gözlərinə, daha sonra əynindəki köynəyə nəzər salıb gülümsədi:
─Hə…Sənin köynəyində özümü daha rahat hiss edirəm.
Nihat bağçadan qırdığı qızılgülü qızın dodaqlarına, burnuna toxundurdu:
─Mən də… sən yanımda olanda özümü rahat hiss edirəm.
Aylin çarpayının yanındakı gitaranı əlinə aldı. Sinəsinə sıxdı. Simlərə toxunaraq:
─Nihat, mənə də çalmağı öyrət! –dedi.
Dünənə qədər gitarasına kimlərinsə toxunmasını qısqanan Nihat bu gün əksinə Aylinin barmaqlarını simlərə qısqandı. Qəlbindən qəribə bir qısqanclıq və mülkiyyətçilik hissi yüksəldi. Aylini hər kəsə, hər şeyə qısqanmağa başlamışdı.
Gitaranı alıb bir kənara qoydu:
─Nə yaxşı ki varsan həyatımda!
Bu sözləri eşitməyi arzulayan Aylin çox məmnun görünürdü. Nihat ömründə ilk dəfə kimisə öz əlləri ilə yedirirdi. Aylin dəcəl və şıltaq qıza bənzəyirdi yanında. Heç vaxt onu incitmək istəmədiyini, bu gündən sonra isə hər kəsdən qorumalı olduğunu düşünürdü.
Aylin qəfil xatırlayaraq dolabçanın üstündəki telefonu əlinə aldı:
─Nihat! Saat neçədir? Axı bu gün tədbirimiz var. Gecikə bilmərəm!
─Getmə! –Nihatın gözlərində qısqanclıq ifadəsi göründü.
─Niyə, canım? –Aylin gülümsəyərək soruşdu.
─İstəmirəm!
─Niyə?-Aylin mülayim səslə soruşdu.
─Sus və sual vermə! İstəmirəm, vəssalam! –Nihat sərt dedi.
─Bu da təzə çıxdı?-Aylin təəccüb içərisində ona hökm edən gəncə nəzər saldı.
─Hə, bundan sonra tədbir filan olmayacaq! Ərizəni yaz və işdən uzaqlaş bu gün. Səni heç kəslə bölüşmək istəmirəm!
Aylin Nihatın saçlarını qarışdırdı:
─Dəlisən sən! Getməliyəm, Nihat. Özün bilirsən ki, son məqamda aparıcı dəyişikliyi mümkün deyil.
Nihat onu razı salmaq üçün üzündən, gözündən öpən qızın əlini tutub öpdü:
─Yaxşı. Yalnız bu gün. Sonuncu dəfə. Gələn dəfə olmayacaq!
Aylin gülümsəyib razılaşdı:
─Yaxşı, canım.

Nihat avtomobildən enmək istəyən Aylinin əlini tutdu:
─Səni heç kimlə bölüşmək istəmirəm. Bütünlüklə mənə məxsus ol: Özün də! Səsin də! Ruhun, cismin də!
─Səninəm də! –deyərək Aylin dodaqlarını Nihatın dodaqlarına sıxdı.
─Aylin! –Nihat avtomobilin içindən qızı səslədi.
Aylin geri qayıtdı:
─Ay can! Fikrini dəyişdin? Gedirsən bizlə?
Nihat başını yellədi:
─Yox! Daha vacib işlərim var bu gün.
─Nə? –Aylin maraqla soruşdu.
Nihat mənalı –mənalı gülümsəyib qıza göz vurdu:
─Məndə qalsın. Axşam bilərsən.
─Yaxşı, canım. Necə istəyirsən. –deyib Aylin avtomobildən enərkən geri çevrildi. –Darıx mənimçün! Yalnız məni düşün! Başqa heç kəsi və heç nəyi düşünmə!
Nihat həmişəki kimi susub gülümsədi. Aylin susmaq istəmirdi:
─Söz? Sənə mesaj yazacam. Telefonun məşğul olmasın ha!
Nihat gülümsəyərək gözlərini açıb yumdu. Aylinin arxasıyca boylanaraq günün sonuna olan planlarını xəyal etdi. Bu günə çox işi vardı. Günün sonuna qədər hər şeyi hazırlayıb çatdırmalı idi.

Nihat qonaq otağını, masanın üstünü gül –çiçəklərlə, şamlarla bəzəmiş, yataq otağına qızılgül ləçəkləri səpmişdi. Hədiyyə aldığı gözəl libas və tez –tez baxıb qutusuna qoyduğu nişan üzüyü ilə bu gün ona öz sevgisini bildirmək, evlənmə təklifi etmək istəyirdi. Aylinə qədər yaşadığı hər şeyi unutmaq, Aylinlə yeni həyata başlamaq istəyirdi. Qapalı və susqun bir insanı qısa müddətdə dəyişməyi bacaran qız həyatına böyük bir sevinc gətirdiyinin fərqində deyildi özü də.
Aylinin gəlişinə hər şey hazır idi. Sadəcə onu gözləmək qalırdı. Xoş sürpriz qızı çox sevindirəcəkdi. Nihat telefonu əlinə alıb saatına baxdı. Aylini düşündü. Səhərdən bəri xatırlamadığına, mesaj yazacağına söz verib unutduğu üçün qızı özlüyündə qınadı. Amma bu günün onun və Aylin üçün fərqli və özəl gün olduğunu düşünüb özü qıza mesaj yazmağa qərar verdi. Çox düşünmədən yazdığı mesajı göndərdi. Qəribədir, telefonunda dalğa tutmurdu nədənsə. Eyvana, daha sonra isə həyətə çıxdı. Yenə də dalğa yox idi. Dilxor oldu. Bir neçə dəfə telefonu yandırıb söndürsə də, xeyri yox idi. Yeni aldığı telefonu ustaya göstərməyi sabaha qədər təxirə saldı. Aylinin evə dönəcəyi bir zamanda ustaya getməyin mənası yox idi. Özlüyündə Aylinin dəfələrlə ona zəng etdiyini, qəsdən telefonu söndürdüyünü təxmin edəcəyini və necə əsəbləşəcəyini düşündükcə dilxorçuluğu daha da artırdı. Aylinin dalıyca getməyə, yaxud evdə gözləməyə qərar verə bilmədi. Son anda evdə gözləməyə qərar verib televizorun xodunu artırdı. Xəbərlər idi.
─Mərdəkan –Şüvəlan yolunda dəhşətli avtomobil qəzası baş vermişdir. Ölən və yaralanlar var. Xəstəxanaya qaldırılan tanınmış aparıcı Aylin Ağayevanın həyatını isə xilas etmək mümkün olmamışdır.
Nihat geri çevrildi. Qulaqlarına inana bilmədi. Bütün günü Aylini düşündüyündən səhvən adını eşitmişdimi yoxsa? Ekranda görünən şəkil isə Nihatın bütün arzularına, xəyallarına bir an içində son qoydu.
─Aylin! –deyə bağıraraq masanı devirdi. Ətrafdakı hər şeyi devirir,qab –qaşıqları yerə çırpıb sındırırdı.
Yerə çöküb dizlərini qucaqladı. Məhv olmuş arzularına, xəyallarına ağlamaqdan başqa əlindən gələn heç nə yox idi.
Bütün günü susan telefonu cingildədi. Tez özünü telefonun üstünə atdı. Əlinə alıb tələsik ekranı açdı. Itmiş dalğa bərpa olunmuş, Aylin gecikmiş saysız -hesabsız mesajları ünvanına yetişmişdi.
─Niyə sənə zəng çatmır?
─Niyə söndürmüsən telefonu?
─Hava qaralmadan evdə olacam…
─Canım….
─Nihat, SƏNİ ÇOX SEVİRƏM!
Nihat son mesajı dönə -dönə oxuyur, Aylindən doymadığı kimi mesajlardan da gözünü çəkə bilmirdi.
Saatlar keçirdi. Hava da qaralmışdı. Qaranlıqdan qorxan Aylin isə gəlib çıxmamışdı. Nihat onu qapı ağzında qarşılamağı düşünərək həyətə çıxdı. Bir gün əvvəl oturduqları ağacın altında yerə çöküb qızı gözləməyə başladı. Darıxırdı. Qeyri –ixtiyari əlini gitarasına uzatdı. Barmaqlarını simlərə toxundurub Aylinin sevdiyi bəstəni ifa etməyə başladı.
─Bu ayrılıq nədən oldu…
İki damla yaş Nihatın dolmuş gözlərindən yanaqlarına süzüldü. Aylin daha gəlməyəcəkdi. Çünki gec idi. Aylin qaranlıqdan qorxurdu.

Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Soltanbəy əfsanəsi” (Hekayə)

1977-ci il. Yay fəslinin birinci ayı.

Bəstəboy dədəmin çatmaqaşlarının altından bizə baxan sərt baxışları ilk dəfəydi ki, o gün yumşalmışdı.Əslində, atamın ürəyi yumşaq, mərhəmətli adam idi. Nənəmin, onun bir dediyini iki etmədiyindən bunu bilirdik. Şərq ölkələrində ataların övladları ilə, xüsusən, oğlanlarıyla pərdə saxlaması yazılmamış qanunlardandı. Sovet dövrünün uşaqları olsaq da, biz ata-analarımızı “dədə-nənə” deyə çağırardıq. İndi övladlarım mənə gah “ata” deyirlər, gah da “papa”. Böyük qızımın kefi kök olanda “babacım”, kefinə düşəndə “ dədə” çağırar. Halbuki, dədəm həftəylə evə gəlməyəndə bacılarım dədəmin üzündən öpmək nədir, üz-üzə gəlməyə utanardılar. İndi ata-bala münasibətləri tamam fərqlidir. Nə isə, övladlarımın mənimlə dostluq münasibətləri məni qane edir.

Nənəm əsgər getməyimi istəmirdi. Dədəm məndən böyük əmim oğluyla həyətdə, çəpərin yanında, məni qucaqlayıb ağlayan nənəmin qolları arasından nə vaxt çıxacağımı gözləyirdi. Qadınlarla ayrılığın çətin olduğunu hansısa əsərdə oxumuşdum, xatırlamıram. Mənim ilk dəfə qadınlarla ayrılığım elə həmin vaxt; nənəm, bacılarım və qonşu kənddə ürəyimi aça bilmədiyim İlknurla olmuşdu. Darıxmaqdan başqa əzab çəkməyəcəyimi də yaxşı bilirdim. Dədələrimiz demişkən, “kişilik” məktəbini keçməyə gedirdim.

Nənəmin hönkürməsi axırda dədəmi hövsələdən çıxartdı:
-Bəsdir aaz, elə bil oğlunu ölümə göndərir. İki ildən sonra qayıdıb gələcək. Onda oğlunu məndən çox görəcəksən.

Nənəm yenə üzümü göz yaşıyla islatdı, qara, əliylə ağzını tutdu, asta addımlarla çəpər tərəfə, dədəmgilin yanına getdi. Bacılarım da nənələri kimi qollarını boynuma doladılar, dədəmin xofundan halallaşmaq uzun çəkmədi. Qardaşımla qucaqlaşanda isə mən kövrəldim, o sevindi. Böyük qardaşlar əsgər gedəndə kiçik qardaşlar özlərini əsl kişi kimi hiss edirlər. Həyət-baca, nənə-bacı, elə dədənin də özü onlara əmanət olur, qorumaq istəyirlər.

Həyət qapısından bir az uzaqlaşmışdıq ki, nənəm dədəmin gəlinlik vaxtı başına örtdüyü qara, güllü yaylığının ucuyla islanmış yanağını silib, hamamda çiməndə istifadə etdiyimiz sarı qulplu, iri parçla dolu suyu arxamızca tökdü.
-Sağ get, salamat qayıt, bala.
Qapı ağzına çıxan kim vardısa mənim üçün dua edirdilər. Təzə gəlinlər, ərlik qızlar evlərin pəncərələrindən, aynabəndlərdən baxırdılar. Nənəm ağızdolusu dualardan təzədən həvəsə gəldi.
-Sən allah, əynini isti saxla. Pis şeylərə baş qoşma. Xatadan-baladan uzaq qaç.

Əllərini belinə çarpazlayıb, qapıdan çıxandan bir dəfə də olsun başını yerdən qaldırmayan dədəmin geriyə dönməyi ilə nənəmin susmağı bir oldu. Nənəm həyətə girdi, biz yolumuza davam etdik. Kəndin avtobusuna mindik. Özüm pəncərə tərəfdə oturdum, yanından keçdiyimiz kəndləri, arxada qoyduğumuz dağları yaddaşıma köçürmək istəyirdim.

Qubadlıdan çıxanda yolun sağ tərəfində “asfaltzavod” deyilən bir yer vardı. El arasında ora “qır zavodu” deyirdilər. Bir neçə dəfə bizi məktəbdən buraya pambıq yığmağa gətirmişdilər, amma “qır zavoduna” kimi gəlib çıxmamışdıq. İndi birdən-birə buraya gəlib çatanda ürəyimdə bir nigarançılıq yarandı. Elə bildim ki, doğma el-obadan birdəfəlik çıxıb gedirəm. “Qır zavodu” yolun sağında olduğundan başımı çevirib sola baxdım, istəmədim mənə qaranlıq kimi görünən dəzgahları görəm. Sol tərəfdə ucsuz-bucaqsız günəbaxan, qarğıdalı qarışıq sahələri boy verirdi. Gözoxşayan günəbaxan gülləri Həkəri çayını görünməz etmişdi, ilin bu vaxtı Həkəri çayı çox könüloxşayan görünürdü, elə bil təzə gəlin kimi olurdu.
Bir anlıq ürəyimdən bir istək keçdi, qarşılıqsız olan ilk məhəbbətimlə – İlknurla yan-yana günəbaxanlar arasından özümüzə cığır açaq, çaya qədər gedək. Eşqə düşüb fikir çəkməyim dədəmin də gözündən qaçmamışdı. Elə bilirəm dərdimi dədəmə nənəm özü danışmışdı. Nənəmə demişdi: “Ona denən, kişi olanda, onsuzda kəndin qızlarından kimisə sevəcək”.

Hər dədəyə öz oğlu yaşadığı yerlərin qızları vurulacaq qədər əzizmiş. Boyu boyuma çatanda mən də elə bilirdim oğlumun dərdindən məhlənin qızlarının gecə yuxuları ərşə çəkilib.
Getməmişdən bir həftə əvvəl İlknura öz bacısı vasitəsilə ağ dama-dama dəftərin vərəqinə yazdığım ürək sözlərimi göndərmişdim. Çəpərin o biri tayından ətrafa baxa-baxa ondan cavab gözləyirdim. İlknur fikirləşdiyimdən də hazırcavab çıxdı. Bacısından; “Tülkü, bizdə sənə verməyə toyuğumuz yoxdur” – cavabını qaytarmışdı.

Qollarını bir-birinə dolamış, həyətin ortasında dayanıb özündənrazı halda gülümsəyirdi. Çox güman cavabına qarşılıq verməyimi gözləyirdi. Uzaqdan gözlərinə baxmağa çalışırdım. Ayaqqabımın ucuyla torpağı eşələdim, başımı təzədən qaldırdım, ona baxdım. Onda başa düşdüm ki, sevgi kişi olub-olmamağına baxmır. Sadəcə, qızlardan müsbət cavab almaq üçün mütləq kişi olmalısan. Hərçənd, dədəm kimi üz qırxmağı orta məktəbdən başlamışdım, köynəyimin boğazıma yaxın düyməsini açanda sinəmin tüklərini görmək olurdu. Əsl qara oğlan kimi cəlbediciliyim varıydı, kişi deyildim. İki ildən sonra, “kişilik məktəbindən” qayıdanacan susmağa qərar verdim. Daxilən İlknurla sağollaşdım.

Əmim oğlu qolumu silkələdi, xəyallarımdan ayrılmalı oldum. “Qır zavodu”ndan sonra Zəngilandan gələn yola çıxıb bir xeyli irəliləmişdik, deyəsən yolun solunda qalan Şərfan kəndini keçirdik, bunu dirəyə yapışdırılmış lövhədəki addan oxudum. Kəndin qurtaracağında yol haçalanırdı. Burada avtobus sağa dönüb “Akara” yazılmış istiqamətdə yoluna davam elədi. Bir az getdikdən sonra gəlib “Akara” stansiyasına çatdıq. Dədəmdən öyrənmişdim ki, Akaranın əsl adı Həkəridir. Dəmir yolun çəkilişində və stansiya binasının tikilişində işləyən ruslar “Akara” dediklərindən bura belə adlandırılıb. Amma ahıl çağına çatmış ağsaqqallar, qocalar buraya “Həkəri” deyirdilər.

Biz stansiyaya çatanda orada çoxlu adam toplaşmışdı; kimisi əsgər gedirdi, kimisi yola salırdı, kimisi də maraq üçün vağzala çıxmışdı. Elə bu zaman qarnından “evin eyvanı, kişinin qarnı” məsəlini xatırladan hərbi komissarın nümayəndəsi praporşik Cabbarov səsgücləndirici ilə elan verdi:
-Qubadlıdan adını çəkdiklərim bir-bir yaxınlaşsınlar.
“Mirzəyev Soltanbəy Həsən oğlu” eşidəndə yaxınlaşdım. Praporşik çəpəki məni süzdü.
-Adın nədir sənin? – deyə astadan soruşdu.
-Soltanbəy. – Elə mən də astadan cavab verdim.
-Yeri, yeri dur cərgəyə. Bəyə bir bax! – Rişxəndlə dilləndi.
Siyahıda adlar oxunduqdan sonra bizi cərgəyə yığdılar və bir saatdan çox beləcə saxladılar. Axşamüstü idi artıq, “Qafan – Bakı” qatarı gəldi və bizim üçün ayrılmış sərnişin vaqonuna mindik. Bizi yola salmağa gedənlər isə başqa vaqonlara bilet almışdılar, bilet ala bilməyənlər də vaqon bələdçiləri ilə dil tapıb yerləşəcəkdilər.

Bələdçinin dediyinə görə Bakıya səhər tezdən çatmalıydıq, amma alatoranlıqda bizi yuxudan oyadıb qatardan düşürtdülər. Öyrəndik ki, bu yerin adı Biləcəridir. Mərkəzi Çağırış məntəqəsi vağzala yaxın olduğundan praporşik Cabbarov bizi cərgəyə düzüb piyada yerişlə ora apardı. Digər rayonlardan gələnlər də bizim kimi, Çağırış məntəsinə piyada gedirdilər.
On beş-iyirmi dəqiqədən sonra artıq Çağırış məntəqəsinin həyətində idik. Həyət adamla dolu idi. Praporşik Cabbarov bizi bir küncdə saxlayıb hara isə getdi. “Heç kim yerindən tərpənməsin” qəti tapşırıq verdi. O, bir neçə dəfə gəlib bizə dəysə də dəqiq heç nə demirdi. Hara gedəcəyimiz, nə vaxt gedəcəyimiz bizə gizli olduğu kimi, deyəsən ona da məlum deyildi. Günortaya yaxın əməlli-başlı üzülmüşdük. Bir yandan aclıq, bir yandan da qeyri-müəyyənlik bizi yormuşdu. Hara olur-olsun, təki göndərsinlər, çıxıb gedək.

Bizimlə birgə ayrı-ayrı bölgələrdən gələnlər, elə şəhərin özündən də olan çağrışçılar günortayacan toplantı məntəqəsinə gözləməli oldular.
-Diqqət, diqqət! – Səsgücləndirici ilə səsləndirilən komanda birdən hamımızı xəyaldan ayırdı.
Tribunaya boyu ilə eni bilinməyən, topa bığları ilə diqqət çəkən bir nəfər üzünü bizə tərəf tutub nə isə demək istəyirdi. Çiynindəki ulduzunu görməsək də zabit olduğunu təxmin etmişdik. Qolunda qırmızı qalın lenti də vardı, bu isə onun növbətçi olduğuna işarəydi.
-Məni diqqətlə dinləyin. İndi adını çəkdiyim çağırışçılar gedib yaxınlarıyla görüşsünlər. Sonra meydançanın sağ tərəfində yazılmış “1” rəqəminin yanında üç cərgə olaraq ard-arda düzülsünlər.

Həyəcanlandığımı hiss etdim, daha onun nə dediklərini xatırlamıram. Adımı eşitçək qaçıb dədəmin yanına getmək onunla tələsmədən görüşmək istəyirdim. Yaxınlarımız, yəni bizi yola salmağa gələnlər harda olduğumuzu bildikləri üçün bizdən çox da uzaqda deyildilər. Odur ki, çağırışçı yoldaşlarımı tərk edib dədəmin yanına getdim. Dədəm diqqətlə gözlərimə baxdı. Nazik, qara şalvarından əvvəlcədən bükdüyü pulu çıxardıb geyindiyim trapes şalvarımın cibinə qoydu.
-Çox olar. Mən bu qədər pulu neyləyəcəm?
-Çox olmaz. Üç yüz manatdır. Hara getdiyiniz bilinmir. Bir də gördün on-on beş gün yol gedəsi oldunuz.
Daha heç nə demədim, razılaşdım.

O vaxtlar trapes şalvarlar, damalı köynəklər modda idi. İndiki kimi fərqli geyimlər dəb deyildi. Qızların geyindiyi donlar da bir-birinə bənzəyirdi. Əksəriyyətinin donu gülü-çiçəyi xatırladırdı.
Hiss edirdim, dədəmin dili söz tutmurdu. Nə isə demək istəyirdi, udqunurdu. Əmin oğlu da kövrəlmişdi. Dədəmə tez-tez “Həsən əmi” deməklə elə bil ürək-dirək verirdi. Dədəm iki barmağıyla gözlərini ovuşdurdu, başını aşağı saldı. Mənim də gözlərim dolmuşdu, ilk dəfə dədəmin sərt baxışlarını görmürdüm. Hamı bir yana, dədəmi qoyub getmək istəmirdim. Yayın istisində xoş olmayan hisslər ürəyimdə tufan qoparırdı. Adımı-soyadımı eşidəndə özümü birtəhər ələ aldım:
-Dədə, salamat qalın, getməliyəm. – Güclə bunları deyə bildim, elə bil mən yola salırdım, məni yola salmırdılar.
Dədəmlə bərk qucaqlaşdıq, sonra əmim oğluyla qucaqlaşıb vidalaşanda dədəmin ağlamağının şahidi olduq.
“Kişi ağlayanda ürəyi qadın ürəyinə bənzəyir” həmişə belə deyərdi dədəm. İndi dədəm onun qəhərləndiyinin şahidi olduğumuzu görcək özünü cəmləşdirdi, üzümə iki dəfə yüngül şillə vurdu, cümlələri arasında məsafə qoya-qoya dedi:
-Köpəkoğlu, adam ol. Oralarda başını cəngələ salıb eləmə. Tez-tez məktub yaz. Nənəngili nayran qoyma, ha!…
Dədəm dərindən köks ötürdü, əliylə sinəmdən yüngülcə itələdi:
-Di get! Sənə yaxşı yol

Əmim oğluyla tələsik bir də görüşdüm. Qırmızı ikarusa minmək üçün onlardan uzaqlaşdım. Yenə pəncərə tərəfdə oturdum. İzdihamlar arasından gah görünən, gah da görünməyən dədəmi axtarırdım. Dədəm əlinin dalıyla gözlərinin yaşını silirdi. Məni gördü, gülümsədi. Əlini ürəyinin üstünə qoyub yüngülcə vurdu. Mən başa düşdüm ki, o, nə demək istəyir. “Atalar oğullarına dayaq olmaq üçün arxa cəbhədə dayanan əsgərlərdir”.
Aeroportdan birinci Moskvaya uçduq. Adını birinci dəfə eşitdiyim Vnukovo aeroportunda on beş respublikadan hərbi xidmətə gələnlər vardı, onların arasında ermənilər də az deyildi. Sovetin vaxtında ermənilərlə düşmənçilikdən söhbət gedə bilməzdi. Erməni milliyyətindən olan qızlarla evlənən azərbaycanlılar da az deyildi. Nadir hallarda bizim qızlardan erməni oğlanla ailə quran olardı. Təzə-təzə böyüklərimiz razı olmazdılar. Elə ermənilərin də ağsaqqalları bu izdivacın əleyhinə idilər. Sevgi isə yeganə hissdir ki, nə millətə baxır, nə də inanca.
Adətlərimiz də bir-birinə oxşayırdı. Dədəm də bir dəfə yanımda demişdi: “O, oğulu silərəm ki, gedib ermənilərdən qız ala”. Mən də, qardaşım da həyat yoldaşlarımızı uşaqlıqdan seçdiyimiz üçün, dədəm də bunu bildiyi üçün, biz tərəfdən arxayınçılıq vardı.
Bir həqiqəti danmaq olmaz. Sevgiyə inandıq, inanmadıq, o hiss nədirsə, qalib gələnə qədər razı olmayanlar birinci öyüd-nəsihət verirlər, xeyri olmayanda sözdə sənə düşmən olurlar. Asırlar, kəsirlər, lazım olanda döyürlər, axırda da şirin çaylarını içirlər. Eşitdiyim Azərbaycan – erməni ailələrin hamısı gec-tez bu mərhələlərdən keçmişdilər.

Hərbi xidmətdə olanacan erməni dostum da olmamışdı. Atamla Qafana gedəndə “salam-sağ ol” üçün erməni tanışlar vardı.
Dədəm dediyi kimi oldu, Moskvadan bizi Uzaq Şərqə, Sakit okean ətrafına, Primorskiy kraya, onların dilində Dalnıy Vostok deyilən bir diyara göndərdilər. Düz on üç gün qatarla yol getdik. Nəhayət, dədəmin verdiyi üç yüz manat pul xərclənib qurtaran günü gəlib bir yerə çatdıq. Bizi hərbi hissəyə gətirib kazarmalarda yerləşdirdilər. Başımızı keçəl qırxdırıb çimizdirəndən sonra əynimizə əsgər paltarı geyindirdilər. Əsgər olub cərgəyə düzüldüyümüz gün, həyatımda, bəlkə də ən çox sevindiyim günlərdən biriydi. Həm, necə deyərlər, “kişilik məktəbində” xidmətə başlayırdım, həm də evdən çıxıb üzücü yol yorğunluğundan, narahatçılıqdan sonra sanki, bir rahatçılıq tapmışdım. Lap dünyanın o başında olsaydım da bilirdim ki, burada hərbi xidmət keçəcəyəm.

Andiçmə mərasimindən sonra bizi rotalara böldülər. Mən birinci rotaya düşmüşdüm. Bizi beton zavoduna işləməyə göndərirdilər. Üç ay beton zavodunda işləyəndən sonra altı aylıq Ussuri körfəzinin qarşısında yerləşən Bolşoy kamen (Böyük daş) şəhərinə ezamiyyətə getdik. Bizdə tikinti hissəsi (stroitelnıy çast) idi. Hərbi hissəmizin nömrəsi indiyəcən yadımda qalıb. Voenniy çast (hərbi hissə) – 63306-da xidmət etmişdim. Hərbi hissədə qaralar çoxuydu, amma iki müsəlman vardı; mən və özbəkistandan gələn bir oğlan. Qalanları Ermənistanın müxtəlif bölgələrindən gələn ermənilər idi. Babkenlə tanışlığımız ordan başlamışdı. Babken Akopyan Qafandan idi. Özü də azərbaycanlıları çox sevirdi. Mənimlə digər ermənilər rus dilində danışanda Babken təklikdə azəricə danışardı. Diksiyasından yenə də erməni olduğu hiss olunurdu. Onu da yazım ki, ermənilərin çoxu bizim dili yaxşı bilirdilər.İndi də bilirlər. Məsələn, bakıda yaşayan ermənilərin diksiyasından erməni olduğunu hiss eləmək olmurdu. Digər erməni uşaqları məni ya zarafata, ya da acığa “ara tork” çağıranda, Babken soyadımı qısaldıb “Mirzə” çağırardı. Maşın sürməyi bacardığım üçün sürücü işləyirdim. Bizim vaxtımızda əsgərlərə işlədiyi üçün ayda üç manat maaş verilirdi.

Millətlərarası düşmənçiliyin olmadığını bilirdik, lakin aramızda bizə nifrət edən ermənilər az deyildi. Qarik Ağayan adlı əsgər yoldaşımızın ilk gündən mənimlə ulduzu barışmamışdı. Onun mənimlə rəftarının yaxşı olub-olmaması vecimə də deyildi. Davamız da düşməzdi.Babken hər ehtimala qarşı bir-neçə dəfə Qarikə görə xəbərdarlıq etmişdi. Mən isə onun hər dəfəsində Babkenin dediklərini qəribçiliyə salırdım:
-Babken, o, mənə nə edə bilər? Belə də ki, nə etsə, ikiqat da cavabını alacaq.
Hər dəfəsində də başını yüngülcə yelləyər, erməniləri yaxşı tanımadığımı tez-tez deyərdi. Bəzən elə bilirdim Babkenin bizimlə qarışığı var. Əslində, fərqli millətdən olmağımızın ikimiz üçün də heç bir əhəmiyyəti yox idi. Birlikdə çörək kəsmişdik, bir-birimizə qardaş, sirdaş olmuşduq. Arada zarafatıma salırdım; “ Babken, bir gün düşmən olsaq, məni öldürüb eləmərsən ki? ”
– Səyləmə ə, Mirzə – əsəbi cavabımı verərdi. Babken tez özündən çıxan adam olduğu üçün onu cırnatmaq xoşuma gəlirdi. Üzüdönük olmadığını yoxsa mən də bilirdim.
Lakin ermənilərin fürsət düşəndə üzlərinin necə döndüyünü növbəti il aprelin 23-də gördüm. Bizə beton zavodun yaxınlığında köhnə bağçada yer vermişdilər. Kazarma əvəzi istifadə edirdik.

Həmin gün səhər-səhər işə gedirdim. Təxminən 30-40 erməni yoldaşımızın kazarmada qalıb nə isə hazırlıq gördüklərinin şahidi oldum. Kimisi ət doğrayırdı, kimisi samovarda çay dəmləyirdi, kimisi yandırmaq üçün odunları bir kənara yığırdı.
Ayda bir dəfə hər birimizin evindən bizə pay-pürüş, pul göndərilirdi. Həftədə bir dəfə məktub yazıb göndərmək adətimiz olmuşdu. Evdən gələn pullarla ən çox bir-birimizin ad gününə hədiyyə alar, kef məclisi qurardıq. O gün də elə bildim kiminsə ad günüdür. Həmin günəcən elə bilirdim, aramızda millət söhbəti yoxdur. Qarik də kazarmada qalmışdı. Babken hazırlıq görən ermənilərə gözlərini qıyaraq şübhəylə baxması da məni şübhəyə salmamışdı.Babkendən soruşdum:
-Bu gün kimin ad günüdür?
Babken məndən bir az qabağa düşdü.
-Heç kimin!
-Onda niyə toplaşıblar? Nəyə hazırlaşırlar?
Babken sualıma cavab vermədi. Axşam da məndən əvvəl işdən çıxıb kazarmaya gəlmişdi. Qanı qaralmışdı, ara vermədən bir-birinin ardınca siqaret çəkməyindən bilirdim. Bir siqaret də mən yandırdım, səhər verdiyim sualı təkrarladım.
-Nə məsələdir, Babken? Səhər sualıma niyə cavab vermədin?
Babken üzümə də baxmadı.
-Yağış yağacaq, Mirzə.
Mən də pəncərədən çölə baxdım.
-Bilirəm. Aprel ayıdır də, yağmalıdır. Bir də mən gələndə damcılayırdı.
Bu dəfə Babken gözlərimə baxdı, elə bildi ki, mən nə isə bilirəm.
-Sabah Andranikin günüdür.
Hər şey mənə aydın oldu.
-Sizin məşhur Andraniki deyirsən? Hə də, siz axı hər il yeyib-içməklə onun matəmini saxlayırsız.
Babken başını yelləyib pəncərənin yanından uzaqlaşdı, çarpayısında oturdu.
-Sən necə də sadəlövhsən. Hələ də heç nə bilmirsən, tork.
Təəccüblənmişdim, o, ilk dəfəydi ki, mənə “tork” deyə müraciət edirdi.
-Onlar səni öldürmək istəyirlər. Andranikin qulağını bilirsən də kim kəsib?
Babkenin sualına cavab vermirdim. Əsgər yoldaşlarımın məni öldürmək planı qanımı dondurmuşdu. Babken danışmağa davam edirdi:
– Görürsən? Heç nə bilmirsən, Mirzə.Amma biz sizin tarixinizi yeri gələndə sizdən yaxşı bilirik. Andranik erməni, bolqar xalqı üçün qəhrəmandır.
– Azərbaycan, türk xalqı üçün də satqındır. Uşaq, qoca, qadın qatilidir. Erməni general dostu olmasaydı, bolqarlar onu qəhrəman görməzdilər.Narahat olma, biz də sizin tarixi pis bilmirik. Hardadı o əclaf? Görüm hansı köpəkoğlu məni öldürəcək?

İxtiyarsız səsimi yüksəltmişdim, qan başıma vurmuşdu. Qariki yumruqlarımın altında əzişdirmək istəyirdim. Babken qarşımda dayanıb, məni sakitləşdirməyə çalışırdı:
– Mirzə, xahiş edirəm, məni deməyimə peşman eləmə. Onlar çoxdur, sən təksən. Lap mən də sənin yanında olacam. Sonra? Ağılla hərəkət eləmək lazımdır. Bu məsələni sakit həll etməliyik.
Babken haqlı idi. Coşmaqla məsələni həll eləmək olmazdı. Babken guya məni sakitləşdirmək üçün zarafat elədi.
– Sizinkilər sənə qoymağa ad tapmadı, Mirzə?
Özümü birtəhər ələ aldım, yenə də hirsli idim.
– Dədəm elə adımı Soltan bəyin şərəfinə qoyub, Babken. Onların planı nədir?
– Səni birinci yeyib-içməyə çağıracaqlar, sonra da öldürəcəklər.
Hirsimdən güldüm.
-Nə danışırsan? Üstündən gör neçə il keçib,bir-birimizə qız alıb verən millətik, bunların planına bax! Bunu eləməyə dal lazımdı e!… Tutaq ki, məni öldürdülər. Sonra nə cavab verəcəklər?
Babken oturdu,iki barmağı arasında külə dönmüş siqaretini batinkasının altında söndürdü, bu dəfə rus dilində dedi:
– Nə olsun mehriban yaşayırıq.Hər il Andranikin şərəfinə mütləq bir tork öldürülür. Ya toka verərlər, ya zəhərləyərlər, ya da maşın qəzasına salarlar.
Babken ayağa qalxdı, mənə yaxınlaşıb qolumdan tutdu. Səsi titrəyirdi.
-Mirzə, səni çox istəyirəm. Sirdaş, qardaş olmuşuq.Yalvarıram, tərslik eləmə. Qaç çasta, iki-üç günə qayıdarsan.
-Bəs, məni axtarmayacaqlar?
-Nə axtarmaq? Mirzə, başa düşmürsən ki, səni öldürəcəklər? Onlar danışanda eşitmişəm.
-Bəs sən?
Babken bu dəfə bizim dilimizdə danışdı.
-Narahat olma, erməni erməniyə heç nə etməz.

Bizim altı rotamuz vardı. Beşi qalmışdı Novanejin şəhərində. Qarikgilin başı qarışanda Babken qaçmağıma kömək etdi. Sərnişin qatarına minənəcən məni gözlədi, sonra qayıtdı kazarmaya.
İki saatdan sonra, axşam saat səkkizdə qatardan Novanejində düşdüm. Yaxın olduğu üçün çasta piyada gəldim. Ordakı Azərbaycan uşaqları gəlişimə təəccüblənmişdilər. Niyə gəldiyimi soruşanda erməni əsgər yoldaşlarımın planlarından danışdım. Çastda erməni uşaqları da dediklərimi təsdiqlədilər, Andranikin şərəfinə mütləq bir türk qurban seçildiyini, qaçmaqla düz hərəkət etdiyimi dedilər.
Babkenin təhlükəsizliyi üçün haqqında bir kəlmə də olsun danışmadım. Üç gündən sonra öz çastımıza qayıtdım. Qapı ağzında Qariklə bir neçə erməni yoldaşları söhbət edirdilər. Qarik məni görən kimi gülümsədi. Gülümsəyəndə üzündə qəribə mimikalar yaranırdı. Rus dilində dedi:
-Neçə gündür görünmürsən, Soltan bəy.
Xəyalımda əclafa yaxınlaşıb çənəsinin altından bir yumruq vurdum. Yaxınlaşdım, heç nə olmayıbmış kimi Qarik mənə əl uzatdı. Mən də öz növbəmdə əl uzatdım Qarikə də, o biri ermənilərə də. Rus dilində salamlaşdım:
-Yerlilərim gəlmişdi, onlara baş çəkməyə getmişdim.
Qarik qələbə qazanmış adam kimi güldü.
-Sən çoxbilmiş adamsan, Mirzəyev. Burda qalsaydın, səhərəcən yeyib içərdik.
Gülümsədim, onun çiyninə iki dəfə yüngülcə vurdum.
-Elə bil ki, yeyib içmişəm, Ağayan. Sağ olun. – Sakitcə onlardan uzaqlaşmışdım ki, Qarikin axırıncı sözləri ayaqlarımı yerdən kəsdi.
-Babkeni axtarma. Pilləkanlardan yıxılıb, yaxınlıqdakı xəstəxanadadır.
Qarikə yaxınlaşdım, hirsimi cilovlaya bilmədim, yaxasından yapışdım. Yanımdakı ermənilər bizi ayırmaq üçün aramıza girdilər. Qolumdan tutan erməni:
-Mirzəyev, sakitləş. – dedi.

Günorta Babkeni görməyə getdim, eşitdiklərimi ona təkrarlayanda bildim ki, onlar şikayət edib-etməyəcəyimiz barədə narahatdılar. Əclaflar Babkenin bədənində demək olar, barmaq qoymağa ağ yer qoymamışdılar. Axşam məni “yeyib-içməyə” çağıranda tapa bilməyiblər, Babkendən şübhələniblər. Sonra da onu o ki var döyüb, pilləkanlardan itələyiblər. Babken mənimlə danışanda əvvəlcə özünü güclə toplayırdı:
-Mirzə, mən axmaqlıq elədim. Gərək səninlə gedəydim.
Babkenin şikayət etməməsi məni ikiqat əsəbləşdirirdi:
-Babken, niyə şikayət eləmirsən?
Babken gülümsədi:
-Alınmaz, qardaşım. Deyəcəklər, erməni erməniylə yola getmir.
-İncimə, Babken, millətinin murdar nümayəndələri çoxdur.
Babken gülməyə çalışır, nəfəsi daralırdı, ancaq yenə də ermənilərin tərəfini saxlamaqdan qalmırdı.
-Dediyin murdarlardan hər yerdə var.
Yenə də bu hadisəylə Babken kimi barışa bilmirdim. Qariki görməyə gözüm yox idi. Məni görəndə bir-neçə dəfə salam verdi, cavab da vermədim. Ona da, onunla əlbir olan ermənilərə də!…
Babken xəstəxanadan çıxdı. Məsləhətləşdik, məzuniyyətimin bitməyini gözləmədim. Ərizə yazdım, Novanejna şəhərinə – çasta gəldim. Komandirimiz asetin millətindən idi. Məni kərpic zavodda işləməyə göndərdi. Orda yaşca məndən böyük olan Natalya adlı bir qızla tanış oldum. Gözəlliyi bir tərəfə, mülayim xasiyyəti də məni özünə bağlamışdı. Niyə yalan deyim, çox istərdim, ona qarşı olan hisslərim İlknura qarşı olan sevgimi üstələsin, alınmadı. Hərbi xidmətimizi başa vuranacan münasibətimiz davam etdi.
Akarada düşəndə məni Bakıdan yola salan əmim oğluyla qardaşım qarşıladılar. Gözüm isə, dədəmi axtarırdı:
-Dədəm niyə gəlmədi?
Əmim oğlu cavab verdi:
-Evdə səni gözləyir.
Əslində, dədəmlə bağlı xatirələrimi yazmaq mənim üçün çox ağırdır. Həyətə girəndə nənəm, bacılarım məni gözlərinin yaşını tökə-tökə qarşıladılar. Dədəmi yenə görmədim.
-Dədəm hanı?
Qardaşımın gözləri dolmuşdu, nənəm hönkürtü ilə ağladı. Əmim oğlu həqiqəti udquna-udquna deyənəcən artıq hər şeyi başa düşmüşdüm.
-Həyatdı, əmi oğlu.
Dizlərimi nə vaxt yerə qoyduğumu xatırlamıram. Üzümü ovuclarımda gizlətdim, ürəyim yerindən çıxanacan hönkürtüylə ağladım. Dədəm məni yola salanacan keçirdiyim xoşagəlməz hisslərin nə olduğunu o gün dərk elədim. Son bir ildə niyə mənə gec-gec məktub gəldiyini də!…
Dədəmin boynunu qucaqlamaq yox, iyulda rəhmətə getdiyi üçün ilini vermək qismət oldu.
Dədəm bir gecə yatmış, bir səhər isə ayılmamışdı.
Daha bir il keçdi. Bu bir ildə həyatımda çox şeylər dəyişdi. İlknur sevgimə müsbət cavab vermişdi. Xoş anlar yaşatmaqla yaddaşımda qalan Natalya ilə arada məktublaşırdıq.
Bir gün isə sırf təsadüfdən Qafanda Babken ilə qarşılaşdıq. Saakyan küçəsiylə gedəndə bir nəfər arxadan gözlərimi yumdu. Günəşin şüalarını barmaqlarının arasından fərq elədim. Səsindən Babken olduğunu bildim. Görüşdük, qucaqlaşdıq, birlikdə “Zəngəzur” restoranına getdik. Əsgərlik xatirələrindən danışdıqca yüz-yüz vururduq. Babken mənimlə yenə də mənim dilimdə danışırdı.
-Babken, sənin vallah, bizimkilərlə qarışığın var! – deyib rumkamı rumkasına yüngülcə vurdum.
-Yox Mirzə, təmiz erməniyəm. Saf millətsiz deyə, sizləri çox istəyirəm. Gələn ay Rusetə köçürəm. Yerimi rahatlayım, sənə məktub yazacam.
Babken dediyi kimi də elədi. Rusiyaya köçdü, ancaq ondan məktub gəlmədi. Qafanda onu tanıyan erməni tanışım da yox idi ki, haqqında nə isə öyrənə bilim.
Babken bir həqiqəti düz deyirdi. Ermənilər çox fürsətçil millətdir. Sovet höküməti dağılandan sonra onların üzünü Azərbaycan gördü. Bugün onlar Qarabağı işğal ediblər. Əslində, Qarabağın hansı ölkəyə məxsus olduğu dünya ictimaiyyətinə yaxşı məlumdur. Ermənilər məskunlaşdığı üçün onların adı çəkilir.Tərslikdən nağıllarda oxuduğumuz cinin canı şüşədə olan kimi,bizim də uğurumuz-uğursuzluğumuz ermənilərə himayə edən ölkədən asılıdır.

Qızım kimi internetdən nə anlayışım, nə də marağım yoxdur. Arada girib ya saz çalan aşıqları dinləyərəm, ya da gedə bilmədiyim rayonlarımıza baxaram. Qubadlıya aid videolara baxanda dədəmin qəbri yadıma düşür, uşaq kimi ağlayıram. Bircə təsəllim odur ki, erməni Babken bu gün öz millətinə məndən iki dəfə artıq nifrət edir.

Şəfa VƏLİYEVA.Yeni şeirlər

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

***

Buz ürəyin qayalıqlar
Sakini kəklik- ayrılıq…
Yaraşığın ucalıqlar,
Nəğmən bir dəli hayqırıq…

Mənə doğru hər gəlişin
Üzüaşağı enməkdi…
Sevgi səsləyən gülüşün,
Ayrılığı hürkütməkdi…

Kəklik-ayrılığın əziz,
Məndən umub-küsdü demə…
Qayada hər cığır, hər iz,
Məndən qalıb… Bəsdi mənə…

Hey, arabaçı…

Çəkib getmə belə, qəhərlənirəm,
Ələnir, canımı sıxır ağrılar…
Yetmiş yeddi yerə səpələnirəm,
Məni dənliyinə yığır ağrılar…

Yüyürtmə fələyin dərd arabasın,
Yarı yolda qoymaq adətdəndimi?
Açmışam bəxtimin təndir qapısın,
Yanmaq da Tanrıya xəyanətdimi?

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

SÖYLƏ NƏ QAZANMISAN

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Tale nəsib etmişdi təmiz, saf məhəbbəti,
İki könül olmuşdu bir- birinin qisməti.
Necə oldu itirdin ülviyyəti, isməti?
Eşqə haram qatmaqla, söylə- nə qazanmısan?
Mənliyini satmaqla, söylə- nə qazanmısan?

Sarılmışdıq sevginin, sədaqətin qoluna,
Əhd edərək çıxmışdıq səadətin yoluna.
Sənin bu dönüklüyün necə izah oluna?
“Qaş- gözünü çatmaqla”, söylə- nə qazanmısan?
Suç, günaha batmaqla, söylə- nə qazanmısan?

Mehri- məhəbbətimiz şəkər idi, noğuldu,
Zamanımız, anımız sanki sirli nağıldı.
O sehirli dünyamız bircə anda dağıldı
Andını unutmaqla, söylə- nə qazanmısan?
Özün yüksək tutmaqla,söylə- nə qazanmısan?

Əğyar ünü çatmayan “Ərk qalası”- sənindi,
“Ürəküzən, canalan”, “baş bəlası”- sənindi.
Cahanda nə vardısa, ən əlası- sənindi
“Var- yoxunu” atmaqla, söylə- nə qazanmısan?
Yarı yolda “yatmaqla”, söylə- nə qazanmısan?

İndi olub peşiman baş- gözünə vurursan,
Məlul, üzgün halınla yolum üstə durursan.
Keçmiş gözəl günlərçün hey xəyallar qurursan
Hər kəsi yanıltmaqla, söylə- nə qazanmısan?
Dövranı unutmaqla, söylə- nə qazanmısan?

GÖRMÜŞƏM

“Qəzəllərim” – silsiləsindən

Qoy duysun dost- tanışım hər cür möhnət görmüşəm,
Bu günə çatmaq üçün min bir zəhmət görmüşəm.

Qlmuşam Haqq aşiqi baş vurmuşam cahana,
Iffətlə, ismət ilə izzət, hörmət görmüşəm.

Olub ki, zaman çəkib hərdən çətin sınağa,
Yolumdan şaşmasam da, haqsız töhmət görmüşəm.

Aşdıqca keçilməyən maneləri, sədləri,
Polad kimi bərkiyib qüvvət, qüdrət görmüşəm.

Etmişəm yurda xidmət təbimlə, qələmimlə,
Olub Rahilə Dövran, halal şöhrət görmüşəm.

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

GİDİ ŞEYTAN

Ünvanlı – şeirlərimdən

Yalan imiş hər bir sözün,
Kül altdaymış qorun, közün.
Görüm, çıxsın iblis gözün,
Min bir sifət, gidi şeytan.

Çatılıbdır bomboz qaşın,
Yalquzaqtək yox sirdaşın.
Od- ocaqda bişməz aşın,
Min bir sifət, gidi şeytan.

Ilana da kəmənd atdın,
Hər nemətə zəhər qatdın.
Irəm yolun necə tapdın?
Min bir sifət, gidi şeytan.

Mənbəyisən dərd- kədərin,
Quyu qazdın dərin- dərin.
Dağı dələr bəd nəzərin,
Min bir sifət, gidi şeytan.

Hər niyyətin şər- şamata,
Kaş o iblis adın bata.
Bir lənətsən camaata,
Min bir sifət, gidi şeytan.

Dövran dadıb fəsadından,
Söhbət açdı bəd adından.
Heç çıxmırsan sən yadından,
Min bir sifət, gidi şeytan…

QƏDƏR

"Könül dəftərim" – silsiləsindən

Niyə düşdük aralı, qına sən də özünü,
Gec tanıtdın ay zalım mənə gerçək üzünü.
Hər nə etsən boşuna, mənə təsir edəmməz,
Əvvəl- axır tutacaq haqqım, ahım gözünü.

Bu sevdanın bitməsi fələyin kəc baxışıdı,
Saçlarıma düşən dən, taleyimin naxışıdı.
Artıq mənası yoxdur boş xəyala dalmağın,
Kimdir günahkar gülüm? Allah bilən yaxşıdır…

Yaş öz işin görübdür, ömür keçib yarıdan,
Seçməyi öyrənmişik, artıq ağı- qaradan.
Saf su kimi durulub, axmağa heç tələsmə,
Mən səni əhv etsəm də, bağışlarmı Yaradan?

Haqq bilir ki, mən səni özümdən çox sevirdim,
Çox səddi, çox maneni sevə- sevə devirdim.
Bunca fədakarlığın qarşılığı , de:-nəymiş?
Yanlış sevda üzündən, bir ömür bada verdim.

Kəsilmir xəyalların nə ardı, nə arası,
Sızlayacaq çox illər, canda könül yarası.
Dövran artıq əxz edib, “başa gələn çəkilər”,
Bəxtə düşən qədərin, yoxmuş özgə çarası..

Şəfa VƏLİYEVA.”Teymurun əlində Bayazid kimi…”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

(Bir şeir üstündə gəzişmələr)

1402-ci ildə İstanbulun fəthini yarım əsr gecikdirən Ankara döyüşü baş verdi. Bayazid Topal Teymura məğlub oldur və əsir düşdü. Nə az, nə çox, düz doqquz ay Bayazid Teymurun əsiri oldu. Doqquz ay… El arasında bu zaman kəsiyinə “bir igidin ömrü” deyirlər. Yəni, Bayazid bir igidin ömrünü əsir olaraq keçirdi. Həm də özü kimi bir qüdrətli sərkərdənin əlində… Bu əsirlik tarixdə kiçik bir fakt kimi qeyd edilir. Əslində isə bu, öz qüdrətinə inanan, adıyla alaçıqlar sökdürüb saraylar titrədən Bayazidin özünə olan məğlubiyyəti idi. Özü-özünü bağışlaya bilmirdi. Teymurun əlində Bayazid türk qürurunun qəribə bir simvolikasıdır.

Teymur gələndə Bayazid heç zaman ayağa qalxmazdı! Amma indi məğlubiyyətini anlayıb da özünə əfv qıla bilmirdi! Yanğısını Teymura göstərmək, özündən isə gizlətmək istəmirdi! Bir igidin ömrünə qüruruyla savaşı güclə sığdıra bildi Sultan Bayazid…

Tural Turanın “Xaç ortası hilal” adlı bir şeiri var. Bu şeirdəki “Teymurun əlində Bayazid kimi” misrasından sonra oturub “Yanıq Kərəmi”yə də ayrı cür yanmışam, Bayazidəsə ayrı cür ağlamışam.

Tural öz şeirini “Xaç ortası hilal” adlandıranda Kərəmin tərsa eşqini car çəkmək istəyir. Onun üzüdönmüş könül quşunun qanad çırpıntısının səsinə gedib bir toy mağarına rast gəldiyini anladır. Burda gördüyü mənzərə onu dəhşətə gətirir:

Bir ağa ağlayır, bir bəy ağlayır,

Bir dunuq ağlayır, bir key ağlayır,

Mağar qırağında bir səy ağlayır…

Simlər düymə olub, Kərəm…

Açılmır!

Qulağına gələn saz səsi, mağar qırağında hərəsi bir ağaca qısılıb ağlayan bu adamlar… İçəridə başını saza söykəyib hönkür-hönkür ağlayan aşığın başı üstündə sanki “burum-burum qar” görünür. Tavarın oyun yeri genəlsin deyə hərə öz stulunu götürüb bir tərəfə çəkilir. Tural Turan mağara girdiyinə də sevinə bilmir. Çünki:

Bir ağsaqqal kişi qol götürüb, qol…

Dərdinə ağlayır sarı simdə o.

Yarəb! Atalara özün kərəm qıl…

Simini çəkiblər daram, açılmır.

Kimisinin üzündə kinayə var ona baxanların, kimisinin gözlərində heyrət, kimisi də ya başını büküb mağardan çıxır ki, ağlamağını görən olmasın, başqa biri də göz yaşlarını gizlətməyə də lüzum görmür. Şair oynayan ağsaqqalı anlamaq istəyir, fikrində, düşüncəsində ağsaqqalın yanğısını duyur, duyduqca da hamıya demək istəyir:

Nə olsun, bir azca vurub-içibdi,

Ortaya çıxıbsa, ölçüb-biçibdi!

Eşqi Əslini də ötüb keçibdi…

İçinə saplanan vərəm açılmır.

Ağsaqqal kişinin gözüyaşlı oyunu qarşısında özü necə mat qalırsa, şeirini oxuyan hər kəsi də sözə möhtac qoyur şair. Oynayanın havaya uyğun bükülüb açılan qoluna, gah sol, gah sağ çiyninə qısılan başına, hər dəfə qollarını sinəsində çarpazlayanda çəkdiyi “ah”a anladığı izahı verir:

Özü layla, oyunu ağıt kimi…

Teymurun əlində Bayazid kimi…

Az qallam,

Qıraqdan məzlum it kimi

Düşəm qolum üstə hürəm!

Açılmır…

Tural Turan “xaç ortasında hilal”ı bu kişinin oyununda seyr edir, dizləri bükülməsin deyə mağar dirəyindən yapışır. “Ərzurumun gədiyinə varanda” Xan oğlunun qəribliyini hiss etdiyi kimi əl uzadıb kişinin qolundan tutmaq, bağrına basmaq, doğmalığı daha içdən yaşamaq istəyir. Lakin onun oyununu yarıda kəsməyə ürəyi gəlmir. “Yanıq Kərəmiyə oynamaq olmaz!” – deyənlərin bu yanğını anlamadığına heyfsilənir… Bu gözüyaşlı, bu ağı kimi oyunu haqq eşqinə düşənlərin halalı hesab edir:

Oyna, ağsaqqalım, halalın olsun!

Kərəm Xaç ortası hilalın olsun!

Başım dizin üstdə qavalın olsun,

Hirsindən bir-iki vur, daram!

Açılmır?!

Qara sazda “Yanıq Kərəmi”yə qulaq asıb da ağlaya-ağlaya bircə cümlə keçir ürəyimdən: Yazdığın bütün misralar, yandığın bütün havalar, dolandığın bütün gədiklər, şeir xalısına vurduğun bütün bədizlər halalın olsun, Tural!

Mənbə: Ustad jurnalının 3-cü sayı.

Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa Kürçaylının şeiri “Kümbet” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan SSR Dövlət Mükafatı laureatı, Azərbaycan SSR əməkdar incəsənət xadimi, şair, dramaturq, tərcüməçi Əliağa Kürçaylının “Azərbaycan” şeiri Azərbaycan türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 44 yeni sayında dərc olunub.
Qeyd edək ki, “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

Şairə-publisist Rahilə Dövranın şeiri “Hece Taşları” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı bürosunun rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı, şairə-publisist Rahilə Dövranın “Oxşa məni” şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən “Hece Taşları” aylıq şeir dərgisinin 26-cı sayında dərc olunub.
Qeyd edək ki, “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

Gənc yazar Kamran Murquzovun şeiri “Kümbet” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, tərcüməçi-jurnaist Kamran Murquzovun Ön Asiyada Türkdilli təsəvvüf ədəbiyyatının ilk böyük nümayəndəsi, sufi-şair Yunus Əmrəyə həsr olunmuş “Yunusum” adlı şeiri Türkiyə türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 44 yeni sayında dərc olunub.
Qeyd edək ki, “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

Gənc yazar Kənan Aydınoğlunun şeiri “Hece Taşları” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən “Hece Taşları” aylıq şeir dərgisinin 26-cı sayında Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, şair-jurnalist Kənan Aydınoğlunun Ön Asiyada Türkdilli təsəvvüf ədəbiyyatının ilk böyük nümayəndəsi, sufi-şair Yunus Əmrəyə həsr olunmuş “Dünyanın gözəl şeri Yunus Əmrədən gəlib” şeiri Azərbaycan türkcəsində çap olunub.
Qeyd edək ki, gənc nəslin nümayəndəsi Kənan Aydınoğlunun bundan öncə də “Türkün Türkçülük Dastanı” poeması və “Türkçülük silsiləsi”dən, xüsusilə də Ustad şair Yunus Əmrənin ulu ruhuna sevgi və sayqılarla ünvanlanan şeirləri Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşkilatı dəstəyi ilə həyata keçirilən layihələr çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətindəki “Kümbet” (Tokat şəhəri), “Usare” (Kahramanmaraş şəhəri), “Yeni Edebiyat Yaprağı” ( Kahramanmaraş şəhəri), “Kardelen” ( Sakarya şəhəri) dərgilərində və “Son nokta” (Adana şəhəri) qəzetində çap olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

Kamran MURQUZOV.”Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum!”

HOCAM Yunus Emreye sevgi ve sayqı dolu Selamlarımı iletiyorum!

Multu olmak ne güzelmiş, bu dünyada karip-karip
Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum!

Hakkı buldun, çok sevindim Senin arzun gerçekleşdi,
Kader gibi unutulsun azar-bezarın, Yunusum!

Hasret çektim güller gibi Sene kovuşmakçün ben,
Oldum bu karip dünyada Seninn yazarın, Yunusum!

Dergahına geldim Senin kulun bugün Seni ister
Nerde kaldı söyle görüm, Senin mezarın, Yunusum?!

19 Kasım 2016 yıl

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

VƏTƏNİMİN LALƏLƏRİ

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Yaz fəslində gələr qonaq,
Pişvazında biz dayanaq.
Sürməli qız, alma yanaq,
Vətənimin lalələri.

Sıralanıb boydan-boya,
Nazlı qızlar gedir toya.
Say,hesabı gəlməz saya,
Vətənimin lalələri.

Aşıq tapmır tərifə söz,
Qönçələri badamı göz.
Ləçəkləri qızmar, al köz,
Vətənimin lalələri.

Bir aləmdir, seyri-səfa,
Gəlişləri sevinc, şəfa.
Olmayıblar heç bivəfa,
Vətənimin lalələri.

Yaylaq boyu hey dolaşar,
Gədik qalxar,yoxuş aşar.
Nərgizlərlə qucaqlaşar,
Vətənimin lalələri.

Bəzəyin şad ölkəmizi,
Şadlandırın qəlbimizi.
Dövran səslər hər yaz sizi,
Vətənimin lalələri.

BİZ OLDUQCA VƏFASIZ

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Qara rəngli illərin,
Üstünə dağ qalandı.
Tərk edilmiş ellərin,
Tifaqlqrı talandı.

Gör neçə il yaşandı,
Xankəndisiz, Şuşasız
Yurdlar alışdı, yandı,
Biz olduqca vəfasız.

Qubadlı, Kəlbəcərin,
Hanı hüsnün oxşayan?
Qoç Nəbinin, Həcərin,
Varmı, gorun yoxlayan?

Laçında, Zəngilanda.
Sanki məskən olmayıb.
Fələk “şivən” salanda,
Daş- daş üstə qalmayıb.

Yağı külə döndərib,
Cəbrayılı, Ağdamı.
Ellər didərgin, qərib,
Dolmur fələyin camı.

Qız, gəlin, ahıl, cavan,
Füzuli harayında.
“Yerli qaçqın, yad- qovan”,
Hər kəs canı hayında.

Əsir, girov torpağın,
Tapılmayır çarası.
Sağalmır Qarabağın,
Irinləmiş yarası…

Düşün, xatırla- Dövran,
“Apreldəki zəfəri”.
Söyləyəcək:- “qana- qan”,
Azərbaycan əsgəri…

Şəfa VƏLİYEVA.”Özünə oxşatdın rəngi-ruhumu”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Özünə oxşatdın rəngi-ruhumu
Bu qara qızın da sevgisi sarı…
Fələklə əlləşən min günahımın
Beşinci ləçəyi, qönçəsi sarı…

Qadınlar doğulmur sevinc adına
Qoyulan bu adlar təsəllimizdi…
Təsadüfdən gəlib düşsəm yadına
Bil ki, payızdayıq…bizim fəsildi…

Bozarıb…saralıb…gözümdə dünya
Fırçamı silirəm arzularıma…
Bəlkə hər fəsildən bir ahəng ala…
Bəlkə… ömrüm dönə göy qurşağına…

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

L A L Ə L Ə R
“Vətənimdir” – silsiləzindən

Gözəl vətənimin alyanaq gülü,
Məcnuna döndərib nazlı bülbülü.
Süstləyib al rənglə çəməni, çölü,
Zinətdir bahara, yaza lalələr.

Şəvətək sürməni çəkib gözünə,
Tər xallar yaraşır göyçək üzünə.
Qonub ozanların qoşma sözünə,
Göz, qaş eyləyirlər, saza lalələr.

Bu zövqü-səfadan doyan yox hələ,
Hüsnündən eşq axır əqlə, xəyalə.
Içi şəbnəm dolu, qızıl piyalə,
Gəlməsin nəzərə, gözə lalələr.

Bürüyüb ən gözəl, bəzəkli dona,
Bir yaz ömür verib, Yaradan ona.
Yayadək gül ömrü çatacaq sona,
Açacaq gəiən yaz, təzə lalələr

Utancaq, ismətli, həyalı qızdır,
Duruşu, baxışı işvədir, nazdir.
Bu zərif, tər gülə,nə yazsan azdır,
Layiqdir hər tərif, sözə lalələr.

Dövranla qoşadır çox nişanəsi,
Vətəni, məskəni, yurdu, xanəsi.
Gözəllər-gözəli, gül əfsanəsi,
Xudanın bəxşidir, bizə lalələr.

GÖRDÜM

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Yenə gəldi bahar, gözəl yaz çağı,
Təbiət bəzəndi gəlin sayağı.
Gəzərkən oyanmış bağçanı, bağı,
Şeirimi hər qönçə, gülündə gördüm.

Yenicə almışdım qələmi ələ,
Nəğməkar quşlar da gəldilər dilə.
Istədim söz qoşam, sarı bülbülə,
Nəğməmi bülbülün, dilində gördüm.

Al Günəş gür yanan, Rəbbin çırağı,
Yuxudan oyadıb qocaman dağı.
Gül, çiçək tutmayır qoynu, qucağı,
Qoşmamı dərənın , selində gördüm.

Dağa zinət verir, hər yalçın qaya,
Cəhd edir baş vursun ulduza, aya.
Hər kəlməm dönüşdü, bir əkssədaya,
Sözümü dumanın, belində gördüm.

Ruhumu oxşadı sabahın mehi,
Təbimi oyatdı çəmənin şehi.
Jalələr kəlməmin məğzi- təşbehi,
Hecamı süsənin, telində gördüm.

Könül fərəh daddı, qəlb nəşələndi,
Dövran cuşa gəldi, təbb təzələndi.
Ilhamım, qələmim nura bələndi,
Cənnəti Vətəndə, elimdə gördüm

Fidan ABBASOVA.”Bilirəm ki, ümidlər daha yetmir sabaha”

Kölnüm yaman darıxır səsinçün, gözlərinçün
Bir ah çəksəm yetərmi həsrətinə mənimçün
Ya qəlbimdən çıx daha yoxluğunla mən hər gün
azda olsa savaşım unutmğa , susmağa
Bilirəm ki, ümidlər daha yetmir sabaha.

Ruhum elə incinib sənin etdiklərindən
daha mənim nə qədər çarəsiz günlərim var
ayrı düşdüm elə çox yaxın sevdiklərimdən
Mənimdə özüm üçün ağlar gülüşlərim var
azda olsa savaşım unutmğa , susmağa
Bilirəm ki, ümidlər daha yetmir sabaha.

Nə qədər acı çəksin susub yatmış taleyim
Qırıb tökdüklərini yığa bilmirəm daha
Bir ömürdə sığarmı yaşadığım hərşeyim
bilirəmi sığanmaz mən məcburam susmağa
Bilirəm ki, ümidlər daha yetmir sabaha.

Məsum deyil heç kimsə günahkarı suçlusu
Xain sevgi cəlladı həttda qan içəni var
Qəlbimi əllərində sıxan bir eşq oğrusu
Həttda bir toxunuşla yıxılan sevgilər var
azda olsa savaşım unutmğa , susmağa
Bilirəm ki, ümidlər daha yetmir sabaha.

Bəzən gərək deyildir üzüləsən, üzəsən
Bir gün var saydıqların bir gündə yox olacaq
Fidan düşnmə artıq deyin hər sözə sən
günahı olan belə günahkra sayılacaq
azda olsa savaşım unutmğa , susmağa
Bilirəm ki, ümidlər daha yetmir sabaha.

Şəfa VƏLİYEVA.”Səni and verirəm Allaha…”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

bir öldün… İki dirildin…
ölmək dirilməkdən baha…
bir də ömrümə qayıtma…
səni and verirəm Allaha…

çıxart o şəkli divardan
at bir tərəfə… lazımdı?
döngə çox oldu bu yolda
səni mən harda azıdım?

bir ağlatdın… yüz güldürdün…
gülmək gözdən düşüb daha…
təbəssümümə yaraşma
səni and verirəm Allaha…

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

HƏR GECƏM

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Aya, ilə bərabər,
Hüzn, kədər, hər gecəm.
Xəyallarla sərasər,
Cövlan edər, hər gecəm.

Nalan könlüm ney çalar,
Köksümdə tonqal qalar.
Ruhumu candan alar,
Sübhə qədər, hər gecəm.

Yuxu nədir bilmərəm,
Göz yaşımı silmərəm.
Yarsız deyib- gülmərəm,
Bada gedər, hər gecəm.

Dəyirman daşı dənsiz,
Bu ömür keçmir sənsiz.
Dövran, günlər düzənsiz,
Fəna, hədər, hər gecəm…

QƏDƏR

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Niyə düşdük aralı, qına sən də özünü,
Gec tanıtdın ay zalım mənə gerçək üzünü.
Hər nə etsən boşuna, mənə təsir edəmməz,
Əvvəl- axır tutacaq haqqım, ahım gözünü.

Bu sevdanın bitməsi fələyin kəc baxışıdı,
Saçlarıma düşən dən, taleyimin naxışıdı.
Artıq mənası yoxdur boş xəyala dalmağın,
Kimdir günahkar gülüm? Allah bilən yaxşıdır…

Yaş öz işin görübdür, ömür keçib yarıdan,
Seçməyi öyrənmişik, artıq ağı- qaradan.
Saf su kimi durulub, axmağa heç tələsmə,
Mən səni əhv etsəm də, bağışlarmı Yaradan?

Haqq bilir ki, mən səni özümdən çox sevirdim,
Çox səddi, çox maneni sevə- sevə devirdim.
Bunca fədakarlığın qarşılığı , de:-nəymiş?
Yanlış sevda üzündən, bir ömür bada verdim.

Kəsilmir xəyalların nə ardı, nə arası,
Sızlayacaq çox illər, canda könül yarası.
Dövran artıq əxz edib, “başa gələn çəkilər”,
Bəxtə düşən qədərin, yoxmuş özgə çarası…

Gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “525-ci qəzet”də çap olunan şeirləri

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

İtmiş bir məhəbbət adalarıydı,
Ömür xəritəmdə sənli cizgilər.
Ya da, yad əlindən dad-amanıydı…
Hardasa duyulmaz bir harayıydı,

Toydan bir gün sonra sınan güzgülər.
Nə yaman, nə yaman həsrətin varmış,
İzlər addım-addım, hara getsəm mən.
Sənə gedən yollar nə yaman darmış…

Uzaqda olmağın, demə, yaşatmış,
Yoxsa mən küsərdim ömürdən-gündən.
Sən uzaq… Çox uzaq coğrafi bir kəşf,
Adasan, körfəzsən, dənizsən, nəsən?

Bəlkə savannalar, tropik meşə?
Bəlkə də bir zərif, incə bənövşə…
Ya bəlkə, quruca bir səhrasan sən?!

lll

Bir uzaq yola çıxmışam,
Dönüşüm yoxdu, bilirəm…
Səninçün yoxa çıxmışam,
Enişim yoxdu, bilirəm…

Necə əzabdı sevməyim,
Gərək səni atmayaydım…
Məhəbbətimin qanlısı,
Təkcə səni tutmayaydım…

Qatiliyik bir sevdanın
İkimiz… Bilə bildinmi?
Qəbrə qoyduğun ümidi
İkimiz bilə bildinmi?

lll

Güldüm…Gülüşüm də ağladı səni,
Saxta təbəssümüm könül həyası…
Əynimə yaraşmır qadın görkəmi,
Dodaqda səyriyən kədər boyası…

Dəyir pəncərəmə quşların səsi,
Çatmır qulağıma pıçıltıların…
Bu qırıq ürəyin ölmüş həvəsi,
Öldürüb bir qadın duyğularını…

Lal-dinməz susacaq taleyim yenə,
Boşanmış qadıntək boynu bükülüb.
Yas çadırı qurub hisslərim sənə,
Ehsan süfrəsinə ümid tökülüb…

lll

Sifətim nərgiz rəngində,
Duruşum bənövşə kimi…
(Elməddin Nicat)

Hər bəxtin qara kitabı,
Yarımçıq istəkdə deyil…
Tanrının mürəkkəb qabı
Bənövşəyi rəngdə deyil…

Duruşum… gülüşüm payız…
Sarı günüm, qara baxtım…
Köçdü gözlərimə nərgiz…
Getdiyin yollara baxdım…

Sən ey, payızın adamı…
Arzuların pöhrə-pöhrə…
Qoy unutdursun adımı…
Qucağındakı o körpə…

Gəncə

Elnarə GÜNƏŞ.”Anasız uşaqlar…”

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
İsmayıllı şəhəri üzrə xüsusi müxbiri,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü

Hamıdan doğma olar,
Anası hər uşağın.
Yuxusu kəsir qalar,
Anasız bir uşağın.
Arzusu darmadağın.
Xəyalları kəm gəzər
Gözü daim nəm gəzər
Paltarının qırışı.
Uzaqdan çəkər nəzər.
Gözündə donub qalar,
Təbəssümü, gülüşü
Ürəklər parçalayar
Gizlicə məzarlıqda
Anasıyla görüşü,
Anasız uşaqların…
Döşüncəsi böyüməz,
Boynunu büküb baxar,
Nə qədər yüksəlsə də,
Heç nəyiylə öyünməz.
Öyünməz sevgisiylə,
Çünki onu vaxtında
Dadmadı doya-doya.
Öyünməz təhsiliylə
Onu necə qazanıb?
-İlləri saya-saya!…
İnanmıram öyünsün
Bu dünyanın malıyla.
Dünyada gün görmədi
Bir ailə xəyalıyla…
Anasız uşaqların
Evə marağı olmaz…
Gecə yatıb yuxuda
Anasından öyrənər
Bütün varı-yoxu da,
Öyrənər bu həyatın
yolunu yöntəmini..
Həyat onu çırpdıqca
Kəsəyinə daşına
Anasız uşaqların
Çox iş gəlir başına.
Səliqə-səhmanı
Bişirib-düşürməyi…
Yəni bütün dünyanı,
Nə vardırsa hər şeyi
Anasından öyrənər
Anasız uşaqlar.
Anasız qızın yeri
Künc olur, bucaq olur.
Anasız qız yalandan,
Hiylədən uzaq olur.
Oğurlanır arzusu
Qırılır ümidləri.
Soyuq olur Atası
Laqeyid olur əri.
Onunku əvvəlindən
düz gəlməyib həyatda
Yetim böyüyən uşaq
Zəhər dadır min dadda.
Hamıya soyuq olar,
Məsafəni gözləyər.
Hamı deyib-güləndə
Onun qəlbinə dəyər.
Budur Anasızların
Ahı ürək sızladır.
Həyatının bir anı…
Sanki yıxır dünyanı.
Həyatın bu üzü var
Anasız uşaqların
Yalnız bircə sözü var
Anacan gəl yanıma
Axı hardasan harda?!!!
Nə qədər gözləyəcəm?
Gözüm qalıb yollarda!…

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

SÖYLƏ EVLƏNİRƏM

Bir az gec evlənən ailə dostumuza zarafatyana

Gəzirdin asudə, azad, firəvan,
Yeməzdin yeməyi sən yağsız,yavan.
Sanırdın qalassan hər zaman cavan?
Nə oldu subaylıq çıxdı əlindən?-
Söylə evlənirəm, duyaq dilindən.

Gülürdün hər sadiq, evli kişiyə,
Sığmırdın heç zaman evə, eşiyə.
Bu gündən dönəssən, vallah pişiyə,
Əziz dost, subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənirəm, duyaq dilindən.

Necə oldu düşdün tələyə, tora?
Deyirdin mən hara, evlənmək hara.
Bax belə uyarsan nazlı nigara,
Əziz dost, subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənirəm, duyaq dilindən.

Hərdən bir ad ilə çıxardın evdən,
Özünü çox üstün tutardın bizdən.
Indi icazəni verəcək zövcən,
Əziz dost, subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənirəm, duyaq dilindən.

Asudə gəzməyi yadından çıxart,
Özü yıxılana yaraşmaz imdad.
Bu nikah kitabçan, bu da ki,arvad,
Əziz dost, subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənirəm, duyaq dilindən.

Gözü aydin olsun ata, ananın,
Allah sağlam etsin onların canın.
Bu toyu onlara mükafat sanın,
Əziz dost,subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənirəm, duyaq dilindən.

Coşub dostlarının təbi, ilhamı,
Təbrikə gəlibdir dost, tanış, hamı.
Dur yandır, qardaşım- xoşbəxtlik şamı,
Əziz dost, subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənlrəm, duyaq dilindən.

Ən ülvi sözləri sevib, seçərək,
Ən layiq təriflər söyləyək gərək.
Deyirik əziz dost, toyun mübarək!-
Əziz dost, subaylıq çıxdı əlindən-
Söylə evlənirəm, öpək dilindən.

KÖNÜL GÖYÇƏYİM

"Könül dəftərim" – silsiləsindən

Qönçə çiçəksən,
Zərif ləçəksən.
Ballı pətəksən,
Könül göyçəyim.

Sürməli gözlər,
Işvəli sözlər.
Kimi əzizlər?
Könül göyçəyim.

Ağlımı aldın,
Çöllərə saldın.
Leylimi adın?
Könül göyçəyim.

Olmuşam heyran,
Ey nazlı ceyran.
Qəlb sənə seyran,
Könül göyçəyim.

Aralı gəzmə,
Gizlicə süzmə.
Dövranı üzmə,
Könül göyçəyim…

Gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Kaspi” qəzetində çap olunan şeirləri

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Səni sevirəm, tanqo…
Gəncənin hər küçəsi
Xatirənlə rəqs edir…
Tarix: bizdən ötəsi…
Ünvan: hələ yol gedir…
Ah…
Gəncə küçələri…
İşıqlar sarı atlas…
Dölmələr əl jestləri,
Tozanağı ehtiras…

Xatirənin ardınca
Düşmüşəm məhlə-məhlə…
Hisslərim dam boyunca,
Ağlayıram ürəklə…

Axır damarlarımda
Çılğın sevda oyunu…
Xatirəm qollarında,
Səni sevirəm, tanqo…

2016

***

Heç nə gəlmir əlimdən
Bu aprel soyuğunda,
Adın yenə dilimdə…
Qan rəngi yanağımda…

Birdən görən tapılar
Bükülən dodağımın
Gizlətdiyi adını…
Utanmaqdan da betər…
Kaş ki, kimsə duymasın
“Sən” boyda günahımı…

Aprel…
Məğrurluğunu
Mənəmi göstərirdi?
O ilin o apreli
Ömrümə səmt ağacı…
Mən hansı yönə dönsəm
O, “sən”i göstərirdi…

2016

***

Tənha aşiqlərə keşik gecələr
Mənim təkliyimə yiyə çıxmadı…
Fələklə əlbirdi keşiş gecələr…
Ümiddən düymələr heç açılmadı…

Yiyəsiz sevdanın saçı pırtlaşıq,
Daha indən belə hörüyə gəlməz…
“Yanıq Kərəmi”yə ağlayan aşiq
Güzgü qabağında gülməyə bilməz…

Dedin göz yaşıyla islanmışdılar
Pəncərən önündə qızılgüllərin…
Səni xatirəylə ağlatmışdılar?
Ay şehi qurusun qızılgüllərin!

2016

***

Yığıb qoltuğuma qış paltarımı
Düşdüm yoxluğuna gedən cığıra…
Bir səsə köklədim qulaqlarımı:
-Bəlkə getməyəsən?
-Gedirsən?
-Hara?

Vallah, bu gedişim gediş sayılmaz,
Bir –iki sözümə qara xətt çəkər…
Gödəkçəm bükülər…
Düyməm bağlanmaz…
Çəkməm ayağımda xəcalət çəkər…

Nə billəm nə deyim…
Mən ki, bu günə
Ürəklə bir “vida” yaza bilmirəm…
Vallah, oxşamıram səndən gedənə,
Mən elə qayıdıb sənə gəlirəm…

2016

***

Yaxşı ki, soruşmadın
Bu il də əhvalımı…
Gözümdən oğurladın
Köhnə, nimdaş halımı…

Sən soruşmadın deyə,
Mən də “sənsiz” olmadım…
“Darıxmaqdan ölməyə”
Bir il cığır salmadım…

Amma…
Birdən inciyər
O kiçik söz: -Necəsən?
Gərək elə mən deyəm?!
Özün söylə!
Necəsən?

2015

***

Unutdunmu, ay oğlan?
Bir qız vardı o vaxtlar.
Sıxılmış dodağında
Adını büküb saxlar.

Bəxtəvər sən imişsən,
Yadından “yadı” sildin.
Doğması, kimsənəsi,
O qız tək səni bildi.

Sevirdi deyə səni
Ölçüsüz “böyütmüşdü”.
Qurduğu evciyinin
“Adamı” düzəltmişdi.

Yıxmısan dünyasını
O kür, utancaq qızın.
Səni görcək,
Ovcunda
Saçı “oyuncaq” qızın…

2015

Əziz MUSA.Yeni şeirlər

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

DİVANİ

Ürəyimdə yuva salıb Qarabağın həsrəti,
Azalmayır bu sevginin dərdi-qəmi, möhnəti,
Can evimdə qara yellər indi cövlan eyləyir,
İstəmirəm belə ömrü, bu bəxti, bu qisməti.

Qürbət eldə əllərimi üzmüşəm bu dünyadan,
Hiyə bizi ağlar qoydu, axı bizi Yaradan,
Vaxt ötüşür, zaman ötür, illər keçir aradan,
El-obamın sındı beli, hədər getdi zəhməti.

Qaçqın olduq, köçkün olduq doğma yurddan, obadan,
Qan qoxusu çəkilməyib, hələ də bu havadan,
Bəhrələndi qarı düşmən bu savaşdan, davadan,
Başbilənlər hey uzadır danışığı, söhbəri.

Satan satdı, alan aldı, selə döndü göz yaşı,
Olmadı heç bu millətin nə dostu, nə qardaşı.
Əldən verdik o cənnəti- o torpağı, o daşı.
Dərin imiş düşmənlərin bizə olan nifrəti.

Yumruq kimi birləşmədik , yağı aldı torpağı,
Əsir düşdüı Cıdır düzü, Koroğlunun oylağı,
Bayquşlara məskən oldu, bülbüllərin gül bağı,
Əziz Musa bir nərə çək, oyat xalqı, milləti.

GÖZƏLDİ

Alım qadasını bu can alanın,
Püstə dodaqları şəkərdi, baldı,
Aləm camalına heyran olanın,
Gözləri aladı, yanağı aldı.

Könlümə od salıb ceyran baxışı,
Günəşdi camalı, aydı o qaşı,
Dünyanın ən gözəl, incə naxışı,
Bir dəfə baxmaqla canımı aldı.

Tanrım dərgahına alqış, min alqış,
Sevgi nə yaş bilir, nə qar, nə yağış,
İşvəsi, nazıyla bu canı yanmış,
Qəlbimi, ruhumu odlara saldı.

Nə gözəl yaradıb tanrı bu canı,
Necə verməyəsən canana canı,
Məcnuna döndərdi Əziz Musanı,
Köçüb ürəyimdə əbədi qaldı.

Güldərən VƏLİYEVA

Güldərən Vəliyeva 1959-cu ildə Göyçə mahalının Dərə kəndində anadan olub. Orta məktəbi 1977-ci ildə bitirib. Vətənin başı üstünü qara buludlar alan zaman Güldərən Vəliyeva da ailəsi ilə birlikdə Gəncə şəhərinə pənah gətirib. Şeirləri ilk dəfə “Aşıq Pəri” məclisinin ilk toplusunda dərc olunub. Bundan sonra “Qartal məskəni”, “Sözün qala divarı” almanaxlarında, dövri mətbuatda müntəzəm çap olunur.

Boynuma dolanan hicran qoluymuş

Sənlə görüşümə gəlməz gümanım,
Boynuma dolanan hicran qoluymuş.
Vüsala yetməyə yoxdur gümanım,
Eşqin-məhəbbətin sanki yoxuymuş.

Qəmli könlüm ha alışa, ha yana,
Arif odur hay eşidə, hay ana.
Haçalandı ömrüm yolu hayana,
Ayların, illərin həsrət yoluymuş.

O keçən günlərim gəlməz yadına,
Qıyarsanmı Güldərəni yad ana?
Hicran günlərini yazdın adına,
Sən adlı sevincim qəmlə yoğrulmuş.

Qorxuram

Qətrə-qətrə yığılmışam özümə,
Damla-damla tökülməkdən qorxuram.
Xana kimi toxunmuşam özümə,
İlmələnib sökülməkdən qorxuram.

Nəyi tutdu, nəyi andı ürəyim?
Kimi atdı, kimə yandı ürəyim?
Ögeyliyi nə tez qandı ürəyim?
Ürəyimə təpinməkdən qorxuram.

Sevdamızın əvvəlimi? Sonumu?
İlk arzumuz dəyişdimi yolunu?
Asanlıqla tapmamışam yolumu,
Bu yolumdan çəkilməkdən qorxuram.

Cənub həsrəti

Sərhəd məftilləri göz damarımdır,
Narahat gecəmdə qızarar, sancar.
Araz ürəyimin qızıl qanıdır,
Bir dəli həsrətdir, kükrəyər, coşar.

Vətən məhəbbəti paydı, butadı,
Arazmı o taya böldü bu dadı?
Sərhəd məftilləri elə budadı,
Baxdıqca baxışım çəkinər, qorxar.

Sənsənmi qanlısı, ey Xan Arazım?
Güldərən, günahı mən kimə yazım?
Vətən həsrətiylə ötən bu sazım
Sim-sim ötər, tel-tel yanar, odlanar.

Dedim

Göyçənin dağları cərgə-cərgədir,
Dağları görməyim güman-bəlkədir.
Əlac nəyə qalıb, ümid kimədir?
“Əlvida” demədim, “Hələlik” dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

Göyçənin dağları dağlardan göyçək,
Yazda ətir saçır hər gül, hər çiçək.
Sərin bulaqlardan doyunca içək,
Şehli çəmənində itərik dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

Cənnətdir Göyçənin hər bir bucağı,
Şairlər yurdudur isti qucağı.
Miskin Abdal, Seyid Bayram ocağı,
Gedib ziyarətin edərik dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

Susub Aşıq Alı, küsüb Ələsgər,
İman geri dönməz, dirilməz Bəylər.
Bizdən gileylidi nənəmiz Həcər,
Dolanıb başına öpərik dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

Ozanımız qərib oldu, dinmədi,
Gümanımız itik düşdü, dönmədi.
Ünvanımız nömrələnmiş döngədi,
Laləli düzlərdə itərik dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

Gavura qalıbdı doğma diyarım,
“Koroğlu qayası”, “Qızlar bulağım”,
Göyçə gölüm, o nərgizli yaylağım,
Gedib o torpaqda ölərik dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

Neçə ləqəb qoydu qaçqına zaman,
Bu zülmə ağılar dedimi Bəhman?
Güldərən, ürəkdən gülmədi Tərlan,
Gedib göz yaşını silərik dedim,
O Ulu Göyçəmə dönərik dedim.

***
Dünyanı seyr edən, ay vətən oğlu,
Öz ana yurduna gəlsənə gedək.
“Gədölən” dərədən çıxaq yuxarı,
“Qatarqaya”dan da bu yana enək.

“Mamalı yolu”ndan keç “Rusqırılan”a,
“Zirnicli bulaq”dan qalxaq “Qısır”a.
Oradan enəndə “Oruc oğlu”na,
“Piyalə bulaq”dan doyunca içək.

“Qısırın boynu”nda bir ayaq saxla,
“İsgəndər ocağı”na bir nəzir bağla.
Daşına üz sürtüb pirin qucaqla,
Çöküb diz üstünə torpağın öpək.

“Qaraçı yurdu”dur dağın ayağı,
“Sudəyən qaya”dan bir az aşağı.
Bax, “Bərə yeri”dir çayın qırağı,
Doqquzdəni yeyək, çiyələk dərək.

“Saqqızdı dərə”də gəzənlər hanı?
“Tüklü təpə”dədir futbol meydanı.
“Palıdlı meşə”si sorur halını,
Gəzdəyin başını gedək bir görək.

Elə ki, düşmüşük yolun ağına,
Gəl qonaq olaq “Qızlar bulağı”na.
Dodağını söykə buz dodağına,
Göynəyə-göynəyə biz sərinləyək.

“Danalıq” bəzəkli cehiz xalısı,
“Qoç qoruğu” onun bəylik xonçası.
“Nazlı bulağı”nda üzən sonası,
“Lilparlı dərə”dən gəl bir də keçək.

Dolama yollarda durmur ayağım,
Nə gözəl qaynayır “Çoban bulağı”m.
“Qara quzeyin başı” sərin yaylağım,
Əl-ələ verək biz, ürəklə gəzək…

“Ağ qaya”dan kəsə çıxa biləydim,
“Koroğlu” qayasından baxa biləydim.
“Gur bulaq” tək coşub axa biləydim,
Dərəni, təpəni gəl bir-bir gəzək.

“Gur bulaq”dan aşdı el “məntəqə”yə,
Hərə bir tərəfdə qurubdu dəyə.
Artıq ehtiyac yox, bir söz deməyə,
Obada oturub duz-çörək kəsək.

“Məntəqə”dən bəri, “Xınna”ya aşdım,
Gördüm gözəlliyi, düzü, mən çaşdım.
Elə bil sehrli qapılar açdım,
Qırmızı lalədən donunu biçək.

Xaşxaşı yeyirsən təzə bal kimi,
Baxırsan bu yurda nitqi lal kimi.
İstərəm başına atıb şal kimi,
Laləyə qarışıb bu çöldə bitək.

“Məntəqə” olubdur elin yaylağı,
Çalxanır nehrəsi, tutulur yağı.
Pendiri, motalı, təzə qaymağı,
Köpüklü südündən gəl biz də içək.

Şəlalə dərədə düşübdü səsə,
Üzünə bir sərin dağ yeli əsə.
Bu yerdə çiçəklər düşübdü bəhsə,
“Solmaz çiçəyi”ni çəməndə seçək.

Güldərən, xəyalın yolları aşdı,
Fikrin ana yurdu yenə dolaşdı.
Göyçəni tərk edib elləri, qaçdı,
Kaş “Göyçə gölü”ndə bir dəfə üzək.

Səsinə gələrəm

O yovşan qoxulu çöllərdən ötrü,
O qızıl saçaqlı sünbüldən ötrü,
Bir ovuc torpağın ətrindən ötrü,
Səsinə gələrəm, anam, gələrəm,
Yuxuna girərəm, anam, gələrəm.

Bir qumral, qaragöz əmlikdən ötrü,
Qantəpər, kəkotu, yemlikdən ötrü.
Marallar ürküdən gədikrən ötrü,
Səsinə gələrəm, anam, gələrəm,
Yuxuna girərəm, anam, gələrəm.

O cütçü babanın “hoy”undan ötrü,
Köhnə dəyirmanın noyundan ötrü,
Dəmirçi oğlunun boyundan ötrü,
Səsinə gələrəm, anam, gələrəm,
Yuxuna girərəm, anam, gələrəm.

Qala buxarına, hisli sacına,
Qabarlı əlinə, əlçim saçına,
Mən sənin məhəbbət ehtiyacınam,
Səsinə gələrəm, anam, gələrəm,
Yuxuna girərəm, anam, gələrəm.

Bayatılar

Əziziyəm, ha sarı,
Aşmaq olmur hasarı.
Yaramı yar qanadıb,
Ha düyünlə, ha sarı…
***
Əzizim, bilməyənin,
Öyrənib bilməyənin.
Dərdini mənə verin,
Dərd çəkə bilməyənin.
***
Əziziyəm, bilməzdim,
Ağlayardım, gülməzdim.
Səndə də vəfa yoxmuş,
Mən ki, belə bilməzdim.
***
Əziziyəm, gül balam,
Çiçək balam, gül balam.
Gecə-gündüz iylərəm,
Mənim qızılgül balam.
***
Əziziyəm, o damda,
Kimlər yaşar o damda?
Mənə atəş nə lazım?
Atəşəm də, odam da!
***
Əziziyəm, o damda,
Gözüm qaldı odamda.
Yarım elə yandırıb,
Çınqıyam da, odam da!

Gözəl

Bir gözəl əyləşdi məclisimizdə,
Duruşumu gözəl, özümü gözəl.
Bülbülün cəh-cəhi var nəfəsimizdə,
Dilimi gözəldi, sözümü gözəl?

Elə bil ay doğdu on dörd gecəlik,
Bənövşətək boynun bükdü, kövrəldik.
Saçları dağıldı, ah, nə gözəllik,
İlahi, telimi gözəldi, üzümü gözəl?

Baxışından sezdim, qəlbi qubardı,
Könlüm kabab kimi közə qalandı.
Kirpiyi ox olub elə tuşlandı,
Sandım nişan alıb gözümü gözəl.

Gözəlliyə çəpər çəkəndi fələk,
Zaman ömrümüzü ələyən ələk.
“Olum”la-“ölüm”ün səddi bir çərək,
Bəxtinə arzula dözümü, gözəl.

Şükür, Yaradana qul oldum, Allah,
Güldərən gözələ gül oldu, Allah.
Alışdım, qovruldum, köz oldum, Allah,
Kösövlə qurdala közümü, gözəl.

Qocalırıq

Xəyanət körpüsü, namərd gəmisi,
Könülsüz-könülsüz sıralanırıq.
Tağları qurumuş bostanlar kimi,
Naşılar əlində uralanırıq.

Sinəmi tuş aldı nadan qınağı,
Əsdikcə payızın soyuq sazağı.
Üfürə-üfürə sönmüş ocağı,
Höyüş kösövlərə hey qalanırıq.

Qəlbim kül altında inləyir köz-köz,
İndən belə sızıltıya döz ki, döz.
Xətrimizə dəyir hər kiçicik söz,
Özcə kölgəmizdən qaralanırıq.

Tanışdan-bilişdən uzaqlaşırıq,
Nimdaş xatirəylə qucaqlaşırıq.
Nəvələr yanında uşaqlaşırıq,
Deyən yavaş-yavaş biz qocalırıq.

Güldərənəm, gülüm çölün düzündə,
Dağ aşıram qabar əlim dizimdə.
Bircə pöhrə göyərərmi izimdə,
Yarpaq-yarpaq ömürdən talanırıq.

Görüm

Dünyanın düz olmayan düz dərdini,
Qızların bəxtə küsən duz dərdini,
Ürəyimin üşütdürən buz dərdini
Kövrəlib də çəkə bilsən, çək görüm.

Saçımda ağ kağızın boz kölgəsi,
Dərdim baxışımın toran döngəsi…
Ömrə eşqim ömürdən də ötəsi,
Dizlərinə çökə bilsən, çök görüm.

Vaxtsız qonaq qocalıqmı?
Gəldimi?
Ufuldadan, sızıldadan dərddimi?
Düşmənimə açılmayan dərdimi
Dost ovcuna bükə bilsən, bük görüm.

Elə yığdıq tərəziyə daş-başı,
Qoyduq sələmlərə qalan daş-qaşı.
Ətəyimdən bu inadkar “Beş daş”ı,
İzlərimə tökə bilsən, tök görüm.

Bəxt yazan bəxtimi aldatdı daha,
Tökmə, qəm sandığım qat-qatdı daha.
Qəlb evim şüşətək çat-çatdı daha,
Sən Güldərən, tikə bilsən, tik görüm.

Rüfət AXUNDLU.Yeni şeirlər

AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Sevim Allah

İmtahandır… dərdləri,
Sərləri sən yaratdın.
Minləri sən yaratdın,
Birləri sən yaratdın.
Sınaqlı ocaqları,
Pirləri sən yaratdın.
Bizlər üçün göyləri,
Yerləri sən yaratdın.
Yaratdığın yerini,
Göyünü sevim Allah!

Bəndələrin yolunu,
Azır gedir, dərs olmur.
Qardaş, qardaşa quyu,
Qazır gedir, dərs olmur…
Sol mələk dayanmadan,
Yazır gedir, dərs olmur.
Cəhənnəmə birbaşa,
Hazır gedir, dərs olmur…
De hansı nökərini,
Bəyini sevim Allah?!

Hətta ibadət əhlin,
Fənadan əl götürmür.
Dost qanına susayır,
Xınadan əl götürmür.
Fitrə, zəkat paylayır,
Zinadan əl götürmür,
İndi yox, taa əzəldən
Binadan əl götürmür,
Dilimizə bəndlənən,
Düyünü sevim Allah?!

Ürəyimin yükünü,
Boşaltmırsa bu dünya!
Gözümüzü sevincdən,
Yaşartmırsa bu dünya!
Dərd selinin önünə,
Daş atmırsa bu dünya!
Sənin hökmünlə məni,
Yaşatmırsa bu dünya,
Axı belə dünyanın,
Nəyini sevim Allah?!

21.03.2017

DEDİLƏR

Allah, sənə sığındım,
Quru lafdır dedilər.
Qaçdım, yenə sığındım,
Necə safdır dedilər.

Olmadım zərrə məyus,
Qalmadım nəfsə məhbus.
Adıma “qara kabus”,
Nainsafdır dedilər.

Bir-birinin bəhsinə,
Susdular haqq səsinə.
Şeytan vəsvəsəsinə,
İnkişafdır dedilər.

Demədilər öndəyəm,
Sən olmuşam, səndəyəm…
Dedim, “nankor bəndə”yəm,
Etirafdır dedilər.

24.02.2016

ÜRƏYİMİN SAHİBİ VAR DEDİLƏR

Başım üstə hər çalarlı buludlar,
Sinəm üstə dağlarım var silsilə.
Gözlərimdə donub qalan kadrlar,
Baxışlarda sükunətli fasilə…

Mənbəyi var ürəyimin yağından,
Yanağımda ümman yatır, səs etmə…
Dişlərimi saxlamışam keşikdə,
Dil altında vulkan yatır, səs etmə…

Qollarımda zaman adlı zəncirlər,
Qulağımda öyüd adlı sırğalar…
Damarımda “tarix” adlı sistemlər,
İliyimdə “bu gün” adlı baltalar…

Qədəmlərim gələcəyin tablosu,
Ayaqlarım bu tablonun fırçası
Dizlərimdə büdrəməyin qorxusu,
Dabanımda hər günün bir parçası..

Belə, sənə izah etdim, mən kiməm?!
Bu izahın niyəsi var, qadası…
Ürəyimi qeyd etmədim, səbəb, bu,
Sahibi var, yiyəsi var, qadası!

13.08.2015

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

NOVRUZ GƏLİR

Əriyib gedir son qar,
Hər tərəf olur gülzar,
Gülümsəyir ilk bahar,
Yurduma Novruz gəlir.

Novruz bayram çiçəyi,
Göy qurşağı ləçəyi,
Bayramların göyçəyi,
Yurduma Novruz gəlir.

Şən nəğmədir bulaqlar,
Gül-çiçəkdir uşaqlar,
Durnalar qatar-qatar,
Yurduma Novruz gəlir.

Duman dağın yelkəni,
Yağış yuyur çəməni,
Nazlı qızdır səməni,
Yurduma Novruz gəlir.

Səma yolu çıraqban,
Hər yan geyib al-əlvan,
Sevin Dövran,gül dövran,
Yurduma Novruz gəlir

QƏDƏMİ MÜBARƏK

Atıb üzərindən qışın qoxusun,
Qaçırıb dağ- qaşın, çölün yuxusun.
Gəlir könüllərə çələng toxusun,
Qədəmi mübarək, olsun Novruzun!

Gəlişin çiçəklər, güllər biləcək,
Bənizlər,ürəklər, gözlər güləcək.
Qübarı, qəhəri, qəmi siləcək,
Qədəmi mübarək, olsun Novruzun!

Xəbərin verəcək, öncə Qardələn,
Dağ çayı olacaq, ilk qonaq gələn.
Pişvaza çıxacaq eşidən, bilən,
Qədəmi mübarək, olsun Novruzun!

Səmamız üstündən atacaq tülü,
Açacaq vətənin çəməni, gülü.
Bülbül məst edəcək, xarı bülbülü,
Qədəmi mübarək, olsun Novruzun!

Həmd olsun, ey böyük- Uca Yaradan,
Gör nəyə qadirsən, hər yan al- əlvan.
Xilqətə, qüdrətə mat qalıb Dövran,
Qədəmi mübarək, olsun Novruzun!

“Kəndimizdən gecə çıxdıq…” – şairə Güldərən Vəliyeva “Orda bir kənd var” layihəsində…

Müsahibimiz şairə Güldərən Vəliyevadır. Şeirlə ovunan müsahibimiz 1959-cu ildə Göyçə mahalı Dərə kəndində dünyaya gəlib. Dağların qoynunda yerləşən, Göyçə gölünün ləpələrinin səsini layla kimi dinləyən Güldərən Vəliyeva “Aşıq Pəri” məclisinin ilk üzvlərindən olub… Gənclik illərindən fasilələrlə dövrü mətbuatda şeirləri və hekayələri dərc olunub… Və Göyçə yanğısını misralarına hopdurub şairə xanım…

-Orda bir kənd vardı…Bir az o kənd haqqında danışardınız…

-Səksəninci illərdə belə bir şeir əzbərləmişdim, müəllifini unutmuşam:

Yadıma coşqun sular,
Bir də ki, dəniz düşər…
Qayalı sahildəki
Kiçik kəndimiz düşər…

Bizim kəndimiz Zodlu Səməd ağanın yaylaq yeri olub. Səməd ağa orda üç otaq tikdirib öz ailəsi üçün. 1988-ci ildə biz qaçqın düşəndə o otaqlar hələ də dururdu. Aşıq Ələsgər öz şeirlərinin birində Zodlu Səməd ağa haqqında deyir ki, “səxada Səmədə tay ola bilməz”… Həmin Səməd ağanın yaylaq yeri olub iki dağın arasında, dərədə. Səməd ağa qonşu Pəmbək kəndindən dörd ailə köçürüb gətirib mal-qarasına baxmağa. Həmin dörd ailənin qohumları da köçüb gəlib, kiçik bir kənd salıblar. Hamı o yerə Səməd ağanın dərəsi deyib. Get-gedə kəndin adı sadəcə Dərə qalıb, Dərə kəndi. Təxminən, ötən əsrin əvvəllərində Göyçə gölünün o tayından ermənilərin əlindən Hacımuğanlılar köçüb gəlib, çayın o tayında yurd salıblar. İndi o kənd uzaqda qalıb… İllərin o tərəfində…

-Göyçə gölünü necə nağıl edərdiz?

-Yuxudan ləpələrin səsinə oyanırdıq. Kəndimiz o qədər yaxın idi ki, dənizə. Biz Göyçə gölünə dəniz deyirdik. İndi də danışanda göl deməyə dilimiz gəlmir, dəniz deyirik. Dənizin qırağında iydə ağacları vardı, ətrindən doymurduq. Orda çox qiymətli balıqlar olurdu. Neçə illərdi nə qədər balıq yeyirəmsə o tamı vermir.

-Kitablarınız qaçqın düşüb eşitmişik…

-1988-ci il noyabrın 28-də gecə çıxdıq kəndimizdən. Səkkiz qutu kitabı yığıb lələmə tapşırdım ki, ən qiymətli əşyalardı, mütləq gətirərsən. Biz atamıza lələ deyirik. Hər qutu iyirmi kiloqram tuturdu. Lələm də evdən heç nə götürməyib, ən qiymətli deyə o qutuları gətirib. Gəncədə, Poçt qəsəbəsində qutuları açanda lələm az qaldı infarkt keçirsin. Dedi, insafın olsun, bunun yerinə un gətirərdim, kitab nədi?! Kitablarım da qaçqın düşdü… Hələ də o qaçqın kitablardan Göyçənin qoxusunu alıram.

-Bəs özünüz necə gəlib çıxdınız?!…

-Kəndimizdən gecə çıxdıq. Özüboşaldan dəmir maşının üstündə kilimlərdən çadır düzəltdik, körpələri qucağımıza aldıq, şaxtada-ayazda yol başladıq. Yolda maşınımız qırıldı. Yeddi dənə əsgər gəldi, bir dənə avtobusla, başımızın üstündə də vertolyot. O vertolyot irəli gedəndə ermənilər arxadan atəş açırdılar, arxaya qayıdanda öndən. Bir termos çay götürmüşdüm, on yeddi uşağa böldük yol boyunca, böyüklər su içməyə də qıymırdı ki, uşağa qalsın. Gəldik Gədəbəyin Saratovka kəndinə. Avtobus bizi kəndin kinoteatrına töküb qayıtdı. Sonra Qaramurad kəndinə getdik, Samaya xalanın evinə. Qonşular kimi çörək, kimi pendir gətirirdi bizə. Sonra Gəncədə səkkiz ay vaqonda yaşadıq. Nəhayət, Şəmkir rayonunun Ələsgərli kəndində məskunlaşdıq. On altı il də orda yaşadıq. İndi də Gəncədə yaşayırıq… Göyçəli günləri orda qoymuşuq, orda… Lap uzaqda…

-O günləri yazmısınız. O xatirələrdən azad olmaq istəmisiniz, yoxsa olanları əbədiləşdirmək?

-Əbədiləşdirmək… Axı, heç kim bilmir, biz necə əziyyətlərlə gəlmişik. İnsanın dişlədiyi alma əlindən düşəndə hayıfı gəlir, o boyda yurda əlimiz çatmır, dözmək asandımı?! Uşaqlığım, gəncliyim orda qalıb. Qaçqınlıq günlərində şaxtadan, ayazdan, aclıqdan, ölüm qorxusundan çox ayrılıq ağrısı varıydı ürəyimizdə. O ağrı onsuz da əbədidir. Mən sadəcə o ağrıları yazmışam…

-O günlərdən danışmağa çətinlik çəkirsiniz… Amma, hamıya danışmaq istədiyiniz də nəsə olmalıdır axı…

-Var. Üç aylıq körpə qızım bələkdə qucaqdaydı o qaçqınlıq günlərində. Günlərlə yük maşınında yol gəlmək, o soyuğa dözmək böyüklər üçün dözülməz idi. İndi təsəvvür edin ki, üç aylıq körpə bələkdə necə olardı? Heç vaxt unutmaram… Nəinki, unutmaq, yaşadığım hər gün hamıya, hamıya danışmaq istəyirəm onda yaşadığımı. Körpə bələkdə donmuşdu. Buz altından üzü də görünmürdü. Ta Gədəbəydə odun peçinin yanına qoyanacan onun donmasını elə də dərk etməmişdim. Amma, orda, isti evin içində daha dərindən hiss etdim ki, bu qucağımdakı buzdu, buzun içindəki də mənim qızımdı. Hamı əlini üzmüşdü uşaqdan, təkcə mən ümidimi üzməmişdim. Bələyin donu açıldıqca ürəyimdə ümidlər gah parıldayır, gah sönükləşirdi. Birdən kimsə dedi:

-İlahi, möcüzəyə bax, uşaq sağdı ki!

-Buz ərimişdi… Bələyin ətrafında su gölməçə kimi yavaş-yavaş dağılırdı… Üç aylıq körpənin rəngi gömgöy idi, göyərmiş dodaqları tərpənirdi… O andakı ümidi anlatmaq mümkündürmü? Ya sevinci nə ilə ifadə edim ki?! Sözlər yetməz!

-O uşağa danışmış olarsınız bu hadisəni yəqin ki…

-Əlbəttə! Danışmışam. Ağlı kəsəndən bu hadisəni təkrar-təkrar danışmışam ona. Unutmasın deyə. O da böyüdükcə bu ağrılı hissləri daha yaxşı dərk edib. Bir hekayə də yazıb bu haqda. Hələ də qızımın uğurlarına sevindikcə onun buzun altından çıxmış, göyərmiş dodaqları gözümün önünə gəlir. Düşünürəm ki, Allah bizim arxamızdadır. Kəndimizə dönəcəyik, qızım kəndimizdən də yazacaq. AMİN!

-Kəndinizə dönsəniz ilk işiniz nə olar?

-Nənəmin qəbrini ziyarət etmək. Deyərdim, ay nənə, bax, səni tək qoymuşdum, qayıtdım gəldim. Dağlarımızı, çəmənlərimizi gəzərdim… Gümanım çoxdu o günə!

Söhbətləşdi: Şəfa Vəli

Şəfa VƏLİYEVA.”Gəlirsənsə, gəl, sevdiyim”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

***

Gəlirsənsə, gəl, sevdiyim,
Mənə yazığın gəlməsin…
Cadudur səni sevməyim,
Gözlərin ağrı görməsin…

Pitik-pitik ayrılığı
Dua-dua yaşayıram…
Məndən böyük ayrılığı
Sənə tərəf daşıyıram.

Elə qırılıb ürəyim…
Tilsim-möhür haya gəlmir…
Yığılıb qalan illərim
Getdiyin bir aya dəymir…

Şəfa VƏLİYEVA.”Saçım daraqdan küsüb”

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Saçım daraqdan küsüb,
Əllərim də saçımdan…
Qorxum-gözümün süsü,
Hüznüm yanaqlarımda…

Yenə bir qadın ölür
Qismətin sərt hökmündə…
Qovulur namərd olur
Bəxtim
mərd körpüsündə…

Xainəm…
Asiyəm mən
Dərdə boyun əymirəm.
Yollaşmıram ömrümlə,
Bu günümə dəymirəm…

Hikkəmlə narıncıya
Boyayıram alnımı…
Tanrı, bacarsan, ağla,
Ağart yazdıqlarını…

“Sabir Sarvanın ruhuna ehtiramla!

Ahı dağları sarar,
Kimə qəm-kədər yarsa,
Bir özgə məkan arar,
Kimə bu dünya darsa.
Min-min insan içində
Beş-üç haqq deyən varsa, –
Biridi Sabir Sarvan!

Çürük yox saxlancında,
Hər sünbülü diri dən.
Hər misrası bir aləm,
Hər şeri qəlb kiridən,
Ona öldü deməyin, –
Ölsə də, çox diridən
Diridi Sabir Sarvan!

Göyü dumandı, sisdi,
Çəndi Pirhəsənlinin.
Gördüm əhvalı pisdi
Kəndi Pirhəsənlinin.
Dostlar, ağlamaq bəsdi, –
İndi Pirhəsənlinin
Piridı Sabir Sarvan!

Ərşi-kürşü dolandı
Müqəddəs söz atında.
Yerlərlə işi yoxdu,
Çapdı göylər qatında.
“Əzəl başdan söz idi…” –
Tanrının söz adında
Sirridi Sabir Sarvan!

Rafiq ODAY

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

DÖVRANIN GƏLİR

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Çatdı xeyir xəbər, xarı bülbülə,
Dedilər muştuluq, cananın gəlir.
Tezliklə qovuşar, yarı bülbülə,
Dedilər halına, yananın gəlir.

Neçə il qalmışdı həsrətdə, darda,
Saralıb, solmuşdu, boranda, qarda.
Bilmirdi sevdiyi, qalıbdır harda,
Dedilər qaydına, qalanın gəlir.

Düşmüşdü qaniçən, zalım əlinə,
Nəğmə dəyməmişdi, bağlı dilinə.
Dönmüşkən son bahar, xəzan gülünə,
Dedilər dərdini, alanın gəlir.

Düzəldi əyilmiş qəddi, qaməti,
Oyandı don vurmuş iffət, isməti.
Sən demə var imiş,vüsal qisməti,
Dedilər xətrini, ananın gəlir.

Çığladı dağ – daşın, düzün qulağı,
Qalxdı “Cıdır düzü”, “İsa bulağı”.
Sordular:- Şuşanın, kimdir qonağı?
Dedilər qoynuna, Dövranın gəlir…

SƏMƏD VURĞUNA

Ayrılarmı könül candan,
Azərbaycan, Azərbaycan.

Dünya bilir, Sən Onunsan,
Onun üçün doğulmusan.
Sevən könül, can olmusan,
Ayrılammaz könül candan,
Səməd Vurğun, Azərbaycan.

Vurğun oldun “yurd,yuvana”,
Vətənini sandın “Ana”.
Dedin ki, “bağlıyam Sana”,
Necə- “uşaq Anasına”
Ana- doğma balasına.

Gəzdin ölkə, ulusları,
Salamladın “dostu, yarı”.
Düz ilqarı, etibarı,
Tapdın Ana qucağında,
Öz “yurdun”da, ocağında.

Cənnət Muğan, Mil sənindir,
Sıx meşələr qələmindir.
Ilhamını dinlə, dindir,
Kür, Arazın coşan qanın,
Xoşbəxtisən Sən dünyanın.

Söz qoşmusan dağ, daşına,
Ceyranların göz yaşına.
Tarixlərin yaddaşına,
“Vaqif”, “Aygün”,”Dar ağacı”
Silsilələr şirin, acı.

Dilləndirib sazı, tarı,
Əritmisən buzu, qarı.
Bir “Zəncinin arzuları”,
Qələminlə çiçək açıb,
“Muğan” dönüb şəfəq saçıb.

“Ceyran qaçar, cüyür mələr”,
“Ürək açan mənzərələr”.
Lalələrdir zər düymələr,
Geyinmişik əynimizə,
Əlimizdə qızıl kuzə.

Qazax, Gəncə, Qarabağda,
Qoşqar, Kəpəz, Haçadağda,
Min qışlaqda, min yaylaqda,
Ayağının izi vardır,
“Dağlarının başı qardır”.

Məftun idin telli saza,
“Gəncləşirdin yaza-yaza.
Indi yoxdur təqib, cəza,
Yurdda hər yan əlvan çiçək,
Arzuların olub gerçək.

Ulu Öndər Günəş bizə,
Şəfəq saçır ölkəmizə.
Qartallarım süzə-süzə,
Son qoyubdur “nəs illərə”,
Biz örnəyik “nəsillərə”.

Yaşa könül şad, firəvan,
Müstəqildir Azərbaycan.
Xoşbəxt Vurğun, xoşbəxt Dövran,
Qucaq açıb xoş iqbala,
Qovuşublar istiqlala!…

Şəfa VƏLİYEVA.Yeni şeirlər

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

***

Gəlirsənsə, gəl, sevdiyim,
Mənə yazığın gəlməsin…
Cadudur səni sevməyim,
Gözlərin ağrı görməsin…

Pitik-pitik ayrılığı
Dua-dua yaşayıram…
Məndən böyük ayrılığı
Sənə tərəf daşıyıram.

Elə qırılıb ürəyim…
Tilsim-möhür haya gəlmir…
Yığılıb qalan illərim
Getdiyin bir aya dəymir…

Poçtalyona məktub…

Qaytar mənim məktubumu,
Aparma yara, poçtalyon…
Qırma yarın ürəyini,
Eyləmə para, poçtalyon…

Dəyişik sal o ünvanı,
Başqa qapını silkələ…
O ağlayaraq oxuyar,
Başqaları gülə-gülə…

Qaytar geri günahımı,
Savabın da qoy bu olsun…
Girmə mənim günahıma,
Qıyma ki, gözləri dolsun…

Qaytar geri məktubumu…
Gəldiyi ünvana göndər…
Vallah, ağladacaq onu,
Titrəyəcək açan əllər…

Hirsini sənə tökəcək…
Ayrılıqdan yaman qorxar…
Ümid evini sökəcək,
Çətin bir də təzdən qurar…

Qaytar, poçtalyon, qaytar,
Vallah, mən də ağlayacam…
Ona doğru gedən yollar
Bu məktubla bağlanacaq…

Qaytar mənim məktubumu,
Aparma yara, poçtalyon…
Qırma yarın ürəyini,
Eyləmə para, poçtalyon…

Abdulla MƏMMƏD.Yeni şeirlər

ƏLVİDA,GÖZƏL,ƏLVİDA

Qaşlarını çatıb getdin,
Bir günəşdin, batıb getdin.
Neçə ilin sevincini
Qəm üstünə atıb getdin.
Əlvida,gözəl,əlvida.

Saçlarımda incə dənsən,
İnciyən sən,incidən sən.
Könül sevməz-hörsən belə
Hər telini incidən sən.
Əlvida,gözəl,əlvida.

Ayrılığı göy də duyar,
Ləpirini yağış yuyar.
Gözümdəki göz izini
Gün gələr gül baxış yuyar.
Əlvida,gözəl, əlvida.

Qəlb dağladar gözəl günlər,
Söz-söz ağlar özəl günlər.
Xatirəmdə yaşar,yalnız
Sənlə keçən əzəl günlər.
Əlvida,gözəl,əlvida.

Bir gün sözüm yada düşər,
Yaddaşında oda düşər.
Armudun da ən yaxşısı
Daş ürəkli yada düşər.
Əlvida,gözəl,əlvida.

Bir baharsan öz ömrünə,
Ola bilməz söz ömrünə.
Düşünmə ki, indən belə
Ürək tutsun üz ömrünə…

Sənli günlər nağıllaşır,
Dəli könlüm ağıllaşır…
Yollarımız haçalanır-
Gəl, səninlə sağollaşım:
Əlvida,gözəl,əlvida.

Azərbaycan.Quba.

TANRI GÖYDƏN DƏRD GÖNDƏRİB
ABDULLA MƏMMƏD
(DİDƏRGİN ŞƏRGİSİ, QAÇQIN HARAYI SİLSİLƏSİNDƏN)
(Şeir)

Haqqını danan adama
Tanrı göydən dərd göndərib.
Yurduna yanan adama
Qədəri də sərt göndərib.

Söz yarmır xofun bağrını,
Xof başa çəkir oğrunu.
Piyada qoyub doğrunu,
Atı namərdə göndərib.

Qurdu quzu, quzusu qurd,
Qurusu yaş, yaşısa od…
Çadırlaşan qurbətmi yurd,
Qəribmi yurddaşım-qərib?!

Baş ağardır ürəyi daş,
Dərd üyüdür baxışı yaş.
Günümüzü yeyən təlaş
Yolumuza daş əndərib!

Dağlar daşmı-yetmir ahım,
Dünya boşmı-bitmir ahım.
A yurdum, nədir günahın?
Dərd üstünə sinə gərib?!

Azərbaycan.Quba.

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

XƏYALIM OLARMISAN

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Məni bəlaya atan,
Qul kimi alan, satan.
Zülmət qəlbimdə yatan,
Məlalım olarmısan?!

Hisslərimlə süstlənən,
Hey dilimdə səslənən.
Qəlb evimdə bəslənən,
Bəlalım olarmısan?!

Sevinc, gülüş çiləyən,
Qəlbi eşqlə bələyən.
Mələktək nur ələyən,
Cəlalım olarmısan?!

Ömür yükü bir şələ,
Savaş açaq əcələ.
Ölənəcən əl – ələ,
Halalım olarmısan?!

Ölməyincən itməyən,
Göz önündən getməyən.
Sevdasın tərk etməyən,
Xəyalım olarmısan?!…

XOŞ AVAZI

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Vətənimə göz dikənlər, didişiblər uzun illər,
O bədhiyyət fəsadlardan törəyibdir çox nisgillər.
Torpağımı bölmək üçün mərz ediblər Xan Arazı,
“Sülh”bağlayıb qəsbikarlar, “alan razı- satan razı”.

Xan Arazın pıçıltısı qarışıbdır hay- haraya,
Çevrilibdir köksümüzdə Araz boyda bir yaraya.
Məsum Araz bu halıyla Haqq bilir ki, biçaradir,
Yurdumuzun vücudunda sağalmayan bir yaradır.

Üç yüz ildir bu yaradan su yerinə qanlar axır,
Güney- Qüzey bir- birinə, həsrət ilə gendən baxır.
Qoca dünya çox görübdür çeşid- çeşid həsrət, hicran,
Lakin yoxdur bizim təkin,- “diri- diri bölünən can”…

Zor- güc ilə qoparılıb ət- dırnaqdan, bədən- başdan,
Pay- püşk olub səxavətlə, zalimlərə dağdan, daşdan.
O zamandan Xudafərin,duymayıbdır ayaq səsi,
Q tay- bu tay sayılıbdır, bir- birinə yad ölkəsi.

Amma bunca qadağalar qırammayıb qan bağını,
Hər iki tay gözəl bilir eyni qandan olmağını.
Gün gələcək Xudafərin süslənəcək gül- çiçəklə,
Yürüyəcək üzərindən, cüt qardaşlar xoş diləklə.

Qoca tarıx düzəldəcək, üç əsrlik yanlışını,
Qazanacaq ulu xalqdan, öz gecikmiş alqışını.
Şair Dövran sevə- sevə, vəsf edəcək Xan Arazı,
Həm Bakıda, həm Təbrizdə, səslənəcək xoş avazı…

“Vətənə borcunu şərəflə verdin”

(2016-cı ilin aprel döyüşlərində şəhid olmuş
33 nömrəli tam orta məktəbin məzunu
Şulan Bayramovun məzarını ziyarət edərkən)

Anan göz yaşını saxlaya bilmir,
Atan dördgöz olub gör neçə vaxtdı.
Torpağın uğrunda hər oğul ölmür,
Səninsə al qanın torpağa axdı.

Ölümün gözünə dik baxa-baxa,
Bir addım geriyə dönmədin belə.
Uca zirvələrə sən çıxa-çıxa,
Qürur bəxş etmisən bu doğma elə.

Sənin intiqamın alınacaqdır,
Mənfur düşmənlərdən, əmin ol, əmin.
Bir gün bayrağımız ucalacaqdır,
Onda gül açacaq çölün, çəmənin.

Bu vətən, bu doğma ellər sənindir,
Sən igid oğlusan Azərbaycanın.
Açılan çiçəklər, güllər sənindir,
Yerdə qalmayacaq tökülən qanın.

Üçrəngli bayraqla göyə ucaldın,
Düşdün el-obanın şirin dilinə.
O şərəfli adın, o şəhid adın,
Yazıldı tarixin səhifələrinə.

Zakir Zahir
şair, Sumqayıt şəhər 33 nömrəli tam orta məktəbin müəllimi

Fidan ABBASOVA.”Məni bir gün axtaranda”

Məni bir gün axtaranda
Qəlbindəki sevgiyə sor
yada unut əbədiyyən
gözümdəki nifrətə sor.

Ya yad bilib uzaq gəzən
yada məni sevib əzən
yada vaxtsız keçib gedən
arxandaki xəyala sor.

Çəməndəki sehə ,gülə
dənizdəki coşqun selə
havadakı o sərt mehə
ya da yağana yağışa sor.

Gülmək bəhanə deyilsə
vicdan qarşında əyilsə
bir vaxt günahsız deyilsə
günahını bilənə sor.

Demə harda səfdir etdim
bir gün gəldim bir gün getdim
məndə bir gün sonda bitdim
bitirən o həsrətə sor.

Fidan ümüd qapısına
hər gün səssiz acısına
o daxmanın bacasına
söndürdüyün ocağa sor….

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

GƏZƏCƏK MƏNİ

“Könül dəftərim” – silsiləsindən
Görünür sevdamız, bura qədərmiş,
Bu eşqin nəsibi qüssə, kədərmiş.
Yaşanmış bunca il, heçmiş, hədərmiş
Nəfsin eyləsə də, hərcayi səni,
Gözlərin hər yerdə, gəzəcək məni.

Uydun mala, mülkə,vara, sərvətə,
Meyl etdin sevgisiz, cahil şəhvətə.
Vətəni dəyişdin, uzaq qürbətə
Qəlbi üşüdəndə saçının dəni,
Gözlərin hər yerdə, gəzəcək məni.

Alnın toxunanda əhləd daşına,
Onda dönəcəkdir, əqlin başına.
Ümidin qalacaq, hey göz yaşına,
Könlün istəyəcək könül həmdəmi,
Gözlərin hər yerdə, gəzəcək məni.

Zülmətə dönəcək günün, gündüzün,
Həsrət qalacaqdır gülüşə üzün.
Dilində donacaq söhbətin, sözün
Yanaqda qübarın şəbnəmi, nəmi,
Gözlərin hər yerdə, gəzəcək məni.

Xəyallar dadına çatmayacaqdır,
Hicran təlatümün yatmayacaqdır.
Nəbzin də qüssədən, atmayacaqdır
Kədər qəsb edəcək, dərdli sinəni,
Gözlərin hər yerdə, gəzəcək məni.

Həsrətdən, nisgildən gələssən cana,
Olacaq sızlayan, könlün qəmxana.
Asi olmayaydın, kaş ki, Dövrana
Dolaşıb dağları,çölü, çəməni,
Gözlərin hər yerdə, gəzəcək məni.

BAYRAM HARAMDIR

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Döğma yurda qədəm qoyub ilk bahar,
Vətənimdə bayram, şənlik, büsat var.
Başımızdan sovuşmazkən boran, qar
Hansı üzlə qucaq açım,- Novruza?
Davam edir gavur zülmü oğuza.

Hələ sisdə, dumandadır Qarabağ,
Boynu bükük neçə yaylaq, neçə dağ.
Necə gəzək alnı açıq, üzü ağ?
Unudaqmı, Xocalının dəhşətin?
Insanlığın ən sonuncu vəhşətin…

Şuşa, Laçın, Kəlbəcər qan ağlayır,
Füzulini düşmən girov saxlayır.
Cəbrayılla, Ağdam ürək dağlayır
Buxovdadır qoç Zəngilan, Qubadlı,
Görünməyir igidləri “Bozat”lı.

Yandırılıb, külə dönüb torpağı,
Kənd, şəhərlər olub yağı tapdağı.
Öpmək üçün ulu, üçrəng bayrağı
Göz dikiblər ordumuzun yoluna,
Bəlkə mənfur yağı islah oluna.

Yetər, bunca saya aldıq dünyanı,
Çox dinlədik sağı- solu, dörd yanı.
“Cihad”- deyir şəhidlərin al qanı
Yurd həsrəti irinləmiş yaramdı,
Son zəfərsiz,- Dövran, bayram, haramdır…

Abdulla MƏMMƏD.”Səndən uzaqlarda”

Vüsalın sevinci-parlaq ulduzum,
Ulduzu buludlar örtərmiş,gülüm.
Səndən uzaqlarda sənə tamarzı,
Günlərim həsrətlə ötərmiş,gülüm.

Səndən uzaqlarda həsrətə yeməm,
Köksüm paralanır hey dağım-dağım.
Səndən uzaqlarda yüz yol sən demə,
Məni öldürürmüş ayrılıq dağı.

Səndən uzaqlarda iti həsrətim
Gecələr bıçaq tək bağrımı dəlir.
Gündüzlər zənn etmə itir həsrətim,
Ahıma qoşulub göyə yüksəlir.

Səndən uzaqlarda əlim üşüyür,
Gözlərim üşüyür yol çəkə-çəkə.
Ağzımda söz donur,dilim üşüyür,
Ürəyim üşüyür dərd çəkə-çəkə.

Səndən uzaqlarda yağışlar yağır,
Sənli sənsizliyə yağır ox kimi.
Sənsiz sənin üçün ürəyim axır,
Nə qədər gözləyim gözü tox kimi?!

Səndən uzaqlarda göz önümdə sən,
Nə qədər danışım ürəklə,gözəl?!
Göz dağı çəkdiyingöz önümdəsən,
Məni sevməsən də ürəklə,gözəl.

Səndən uzaqlarda qüssə hasarım,
Səndən uzaqlarda möhnət dağımmış.
Ahımla üz tutdum dağlara sarı,
Sən demə dağlar da dağım-dağımmış.

Səndən uzaqlarda sənə tamarzı,
Günlərim həsrətlə ötərmiş,gülüm.
Vüsalın sevinci-parlaq ulduzum,
Ulduzu buludlar örtərmiş,gülüm.

Azərbaycan.Quba.
20.11.1989.

Abdulla MƏMMƏD.”Yaşaya bilmədi yaşatdıqlarım”

Yaşaya bilmədi yaşatdıqlarım,
Yaşındı dünyanın yaş göynəyindən.
Köksümdən çıxarıb yaş atdıqlarım,
Yaşardı torpağın yaş köynəyində.

Qurunun oduna yanmadı yaş da,
Qəmli baxışımda yaşardı,qaldı.
Fələk saydığımı saymır bu yaşda,
Saydığım günlərdən yaşartı qaldı.

Başa düşməsəm də başa düşdüm ki,
Düz hərdən yol azıb başdan çıxarmış.
Özüm haram yonan daşa düşdüm ki,
Halal çörək elə daşdan çıxarmış.

Başımda ağarıb yaş qalaq oldu,
Yarın göz yaşında üşündü ürək.
Daşım başa düşüb daş-qalaq oldu,
Yalnız baş daşımı düşündü ürək.

Yaşıl ümidlərim yaşıla çalmır,
Günlər yarpaq-yarpaq saralır nədi.
Nəğməm zildən düşür yaşıla çalmır,
Payız havasına sarılır nədi.

Yaşıma yaş gəlir, yaşanır ömrüm,
Könlümün yaş adlı yaş gileyində.
Bir yandan yaşınıb yaş anır ömrü,
Bir yandan ömür də yaş gileyind

Abdulla Memmed. Chichek Tagieva, Cabir Agaoglu, Saxavat Seyidmamedovvvvv, Rovsan Demirli, Ayten Axundova, Mehriban Ibrahimova, Elnur Uğur Abdiyev ilə

Azərbaycan.Quba.