Category: “Usare” dergisi

(USARE DERGİSİ 30.Sayı)

Fırsat, kullanımı tercihine bağlı, şahsın elindeki bıçak gibidir. İdaresi kişinin elinde olan iş ve işlemlerin, olumlu ve güzel olabileceği kadar olumlu iken olumsuzluğa evrilebilen tarafları da olabilir, bu, bir irade işidir. “Yiğit bin yaşar, fırsat bir düşer” atasözünü, bazı kişiler tam da bu esneklikte değerlendirmekte ve şekillendirmektedirler!

Kötülük planlayanların yaptığı gibi iyi işler yapmak için genelde kurgular kurulup fırsat beklenilmez, onların yaptıkları fırsatçılıktır, huysuzluktur, yaptıkları suça götürür, başta insanî değildir, iyilik yönünde doğan imkânları yani fırsatları yakalamak ve değerlendirmekse kişiyi yüceltir, ona saygınlık kazandırır, bunların zahmetsiz ve masrafsız olanları bile vardır, hatta hiçbir çaba sarfetmeden, bazen kişinin yanı başında doğuverirler. Fırsat ve fırsatçılık, iyi ve kötü iki kardeş gibidirler; bunların tolumda yaşanmış sayısız örnekleri varadır!

Zarar vermek, kötülük etmek, menfaat sağlamak gibi olumsuzluklar için uygun zamanı beklemek yani fırsatçılık, insanları tuzağa düşürmek için sinsice evsinde beklemektir ama iyilik için düşen fırsatlar böyle değildir, bir şekilde önüne düşen ya da yanı başında doğan imkânı, fırsatı değerlendirmek, iyilik yapana da iyilik yapılana da kaderi örenin, dokuyanın belki de bir ikramıdır, bu fırsatlar, ihtiyacı olanın ihtiyacının karşılanması ve iyiliklerin yaşaması ve yaşatılması için açılmış yollardır, kapılardır. Bu yolları kullanıp iyilik yapanlara manevî yönden vaat edilenler, toplumsal dengelerin kurulmasında, saygınlığın yaşatılması ve artırılmasında yapıcı bir teşviktir, diğer anlamıyla iyilik yapılmasını özendirmektir. Fırsatlar, gökyüzünü kapkara bulutların kapladığı bir zamanda, parçalanıp ayrılan bulutların arasından görünen güneş hüzmeleri gibidirler. İyiliğe götüren gelişmelere muhatap olan ya da imkân yakalayan kişi bile doğan fırsata bazen şaşırıp kalabilir, işin nasıl geliştiğine, kendisini nasıl bulduğuna bir anlam bile veremez! Fırsatçı, kendisini kötülüğe götürecek planlar kurup çaba sarfederken, diğeri çoğu zaman fırsatı önünde bulur.

Fırsat, bir iş veya herhangi bir şey için en uygun zaman, bir şeye vesile veya uygun şartlar olarak olumlu anlamlarda kullanılsa da iyilik için doğan fırsatların çoğu, insan açısından plansız ve programsız gelir.

Birçok güzel işin, güzel imkânların umulmadık, beklenmedik anda bazılarının ayağına kadar geldiği, hatta kendisine tutunması için kişinin paçalarına yapıştığı, eline sarıldığı, ayağının altına serildiği, girmesi için ona bir hatta daha fazla kapının veya kapıların açık olduğu ya da o anda açıldığı zamanlar olur, işte bunlar birer fırsattır, birileri bundan yararlanırken yapılan iyilik, işi yapan kişiyi de iyi insan makamına yükseltir! Günlük hayatta bu tür iyi işler o kadar çoktur ki, “Oduncunun gözü omçada olur!” misali onu ancak gönlü iyiliğe açık insanlar görür ve değerlendirebilir. Demem o ki; fırsatı, fırsatçının yaptıklarından farklı olarak, kişinin kendisi de hazırlayabilir veya yanında olanı yakalar, diyelim bir işyeri sahibi, sıcak bir havada, işyerinin önünden geçenlere soğuk su ikram ederek, elindeki imkânını fırsata dönüştürebilir, bu, iyiliği planlayarak yakalama durumudur ki bu sadece örneklendirileceklerden bir tanesidir, bu ve benzeri yapılanlar, işi yapan kişi veya kişileri daha değerli kılacaktır.

Bu tür işler, zamanında ve doğru değerlendirildiğinde kişiyi iyi, sevilen, saygı gören insan yapar. Böyle bir kişi olmak için büyük çabalar gösterilmesine de gerek yoktur.

“Yiğit bin yaşar fırsat bir düşer” atasözü, fırsatın her zaman denk gelmeyeceğini, geldiğinde de iyi değerlendirilmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Bu, biraz da işin gereğine, şartların oluşmasına bağlıdır.

İyilik yapma adına fırsatlardan yararlanmak için her zaman ekonomik güce sahip olmak da şart değildir, yeter ki iyilik yapma isteği insanın içinde var olsun. Bir şekilde yere düşen birinin elinden tutarak kaldırmak, ona yardım etmek, o anda orada bulunanlar için bir fırsattır, kim atak davranırsa iyilik yapma imkânını o yakalamış olacaktır veya orada bulunup yardım etmek isteyen fakat yetişemeyenler de o iyiliğin ortağıdır, onlar da paydaştırlar, hisselerini alacaklardır; doğru olan değerlendirme de budur, bu anlayış iyilik yapmak isteyenlerin sayısını da artıracaktır, belki de bu paydaşlık anlatımı bu yüzdendir.

Fırsat için, güzellikleri yakalama anı da denilebilir, bazen de fırsat için güzellikler kişiye uğrayabilir.

Niyet insanın gizli rehberidir, iyilik yapmaya niyetlenenleri iyiliğe yönlendirir, götürür, kötü işler için planlar yapanlar da içinde besledikleri canavarı zamanla büyütür ilk fırsatta da planını uygular, zarar verir, toplumsal ahlakı ve dengeyi bunlar bozarlar, huzursuzluğu bunlar icat edip üretirler, idrak etmeseler de içlerinde besledikleri kötü duyguların kurbanı olurlar. Bunlar, insanların veya yasaların zayıf yerinden yakalayıp emellerini gerçekleştirirler. Her şey insanın elinde şekillenir. İyiliği yapan da insan, kötülük için fırsat kollayıp ortalığı karıştıran, buhrana sürükleyen de insandır.

(USARE DERGİSİ 30.Sayı)

“İsmimin ne demek olduğunu öğrendim bugün.” dedi ve devam etti küçük kız; “Öğretmenim, sözlükten kelime bulmayı öğretti, sonra da arkadaşlarıma isimlerinin anlamlarını sordu, bilmeyenler sözlükten buldu, benimkisinin anlamı çok güzel, Mihra; iyiliksever, nazik, hoşgörülü demekmiş.” dedi ve “Baba! Sen bu ismi nasıl buldun?” diye sordu.
Babası; “Mihra ismi toplumda çok yaygın değil ki daha önce hiç duymamıştım, bir toplantıda konuşmacılardan birinin isminin Mihra olduğunu duyduğumda ben de merak ettim, anlamını internetten öğrendim.” deyince Mihra; “Ama bugüne kadar bana bunu sen söylemedin!” dedi, babası; “Haklısın” demekle yetindi.
Her çocuk gibi Mihra da meraklıydı bilmediklerini öğrenmeye, fırsat buldukça bilmediği şeyleri sorardı! Bu ismin bilerek seçildiğini böylece öğrenmişti, annesinin bu konudaki görüşünü de öğrenmeliydi, merak bu ya!
Küçük kız; “Peki, sen kendin mi seçtin bu ismi, arkadaşlarımdan çoklarının anneleri ya da babaları seçmişler isimlerini, sen anneme sormadın mı?” dedi.
Babası; “Olur mu öyle şey kızım, elbette annenle beraber karar verdik bu isme. Bu tür işlere anne ile baba beraber karar verirler.” dedi, Mihra büyümüş de küçülmüş denilen çocuklardandı; “Hımmm. Bu güzel işte! Tahmin etmiştim zaten! Senin gibi birisine de bu yakışır. Arkadaşlarımın ya annesi ya da babası seçmiş isimlerini, bence haksızlık, diğeri üzülmez mi?” dedi.
“Peki, bir soru daha sana”, “Siz, iyiliksever, nazik biri olayım diye mi bana Mihra ismini verdiniz?” dedi, babası;
“Elbette, biz senin iyiliksever, hoşgörülü, nazik birisi olmanı istediğimiz, hem de güzel bir isim olduğu için bu isme karar verdik.” deyince, “Ben böyle bir olmalıyım o zaman.” dedi.
Bunları konuşurlarken alışveriş merkezi koridorundan geçip yürüyen merdivenlerle ayakkabı satıcılarının daha çok olduğu kata çıkıyorlardı. Işıklı ayakkabı alacaklardı.
Birkaç mağazaya sordular, “Işıklı ayakkabı var mı?” diye. Bu seferki mağazada buldular.
Mihra denemek için ayakkabıları giydi, tamam, olmuştu bu iş. Çok sevindi, dükkânın içerisinde bir tur bile attı ayakkabılarına bakarak. Sonra, ayakkabıları bir de ayağında görmek için mağazanın orta yerindeki, yerden yukarı doğru uzanan aynanın karşısında durdu, ayaklarını bir beri bir öte hareket ettirdi, ışıklar yanıyor mu diye aynadan kontrol etti, yürüyünce yanıyordu ışıklar, “Harika! Babacığım çok teşekkür ederim.” dedi. “Sadece bana değil, annene de teşekkür etmelisin değil mi?” dedi babası. Mihra; “Elbette ki ona da teşekkür edeceğim ama eve varınca. Hem o daha çok çalışıyor. Bak, bugün tatil ama o, bizim için evde yemek hazırlıyor, pastalar yapıyor, melek annem!” dedi.
Işıklı ayakkabıları almışlardı, piyasaya daha yeni çıkmıştı ama arkadaşlarından giyenler vardı, kaç günden beri bu ayakkabının hayalini kuruyordu.
Mağazadan çıktılar, AVM koridorunda ilerliyorlardı; “Baba!” dedi, babası; “Efendim Kızım!” diye karşılık verdi. Bir şey söyleyeceğim ama utanıyorum.” dedi. Babası; “Söyle Kızım, çekinme. Bir şey mi isteyeceksin?” dedi. “Evet ama bugün ayakkabı aldın, çok masraf olur değil mi?” dedi. Babası; “Sen söyle bakalım, duruma göre değerlendiririz.” dedi.
“Çevrende ne görüyorsun, haydi sen bil bakalım!” deyince, babası; “Burada çok şey görüyorum, elektronik eşya satıcıları var, ayakkabı mağazaları, giysi mağazaları, çerezci, çikolatacı, var işte var!” dedi. “Bilemedin, onlar işyerleri, ben sana çevrende ne gördüğünü sordum, o zaman soruyu şöyle sorayım; peki, dışarıda hava nasıl?” dedi. Babası; “Nasıl yani, soğuk demek mi istiyorsun?” deyince; “Hayııır! Yine bilemedin!” dedi. “O zaman sen söyle, tamam ben bilemedim.” dedi.
“Dışarıda yağmur yağıyor değil mi? Gelirken gördük, şurada bir şeyler görmüyor musun?” derken eliyle de işaret ediyordu, babası; “Anlaşıldı, sen şemsiye istiyorsun!” dedi. “Şimdi bildin işte, bir şemsiye almayacak mısın? Çok olursa alma, başka zamanda da alabilirsin.” dedi.
Bir mağazanın önünde, kovanın birine büyükler için, birine de küçükler için çeşit çeşit desen ve renklerde küçük şemsiyeler doldurulmuştu.
“Tamam!” dedi babası, “Ben görmemişim, haydi beğen bakalım, şemsiye de alalım.” dedi.
Mihra bir şemsiye beğendi, babası parsını ödedi.
Şemsiyeyi de almışlardı, dışarıda da yağmur yağıyordu, Mihra babasına; “Haydi gidelim artık.” dedi.
Otoparka indiler, arabalarını buldular ve bindiler. Otoparktan çıktıklarında, gök yarılmış da su boşalıyor gibi yağmur yağıyordu.
Kim bilir kaç sokaktan, kaç caddeden çoğalarak gelen yağmur suları, sokak ve caddelere atılmış atıklardan önüne gelenleri sürükleyip götürüyordu, bazı yerlerde bordürlerin üzerinden aşıyor, kaldırımlara yayılıyordu. Dükkân sahipleri, satışa sundukları meyve ve sebze dolu kasaları kaldırıma koydukları için insanlardan birçokları, kaldırımdan değil de yoldan yürüyorlardı. Taşkın sular, zavallıların ayakkabılarına doluyordu. Kaldırımdan yürüyenler ise tek sıra halinde, kimileri ayaklarının ucuna basarak gidiyorlardı. Biraz ilerleyince Mihra heyecanla; “Baba, Baba, bir dur!” dedi. Bir olumsuz durum olmuş ya da görmüştür düşüncesiyle babası; “Ne var, ne oldu?” dedi ama cevap alamadı. Babası arabayı sağa yanaştırdı, durdu, hiçbir şey demeden Mihra kapıyı açtı, arabadan fırladı, uçan bir şeyi yakalayacakmış gibi kollarını yana açtı, zaten üflense uçacak kadar zayıf, çelimsiz bir çocuktu, şemsiyesi de elindeydi, kaldırıma bastı, fakat sendeledi, kaldırıma çıkamadı. Babası ne yapacak diye bakarken o böyle bir harekette bulundu, babası onu böyle görünce ani bir refleksle arabadan inmek için kapıyı açtı, ancak yetişmesi mümkün değildi!
Bir kadın, mantosunun eteğiyle, kendi yaşlarda çocuğunu, sicim gibi yağan yağmurdan korumaya çalışıyordu. Çocuk soğuktan boynunu içine çekmiş, büzüldükçe küçülmüş, küçüldükçe küçülmüştü! Çocuk önde, kadın arkasında, tek sıra ilerlemeye çalışıyorlardı. Kadın sendeleyen Mihra’yı gördü, kendisine çok yakındı, kız tam suya düşecekken bir kıvraklıkla, kendi çocuğunu bırakarak onu sağ elinden yakalayıverdi, kendisine doğru çekip kucakladı, kaldırıma çıkardı. İşler o kadar hızlı olmuştu ki babası henüz arabadan inebilmişti. Suya düşmekten kurtulan Mihra, hiçbir şey olmamış gibi şemsiyeyi açtı ve kızın eline tutuşturdu. Çocuk da annesi de babası da ne olduğunu anlayamamışlardı, şaşkın şaşkın Mihra’ya bakıyorlardı, kadın ve kızı ne diyeceklerini bilememiş durumda sadece ona bakıyorlardı. Şaşkınlığı üzerinden atıp kendisini toparlayan babası kadına seslendi;
“Alın o şemsiyeyi lütfen, kızımın kızınıza hediyesidir.” dedi. Kadın bir Mihra’ya bir babasına baktı, sanki bir şeyler söyleyecek de ne söyleyeceğini bilemiyordu. Adam tekrar; “Alın, alın, lütfen” dedi, Mihra’ya da “Kızım sen de gel.” diye seslendi.
Ayakkabısına sular dolsa da uzanarak babası Mihra’yı kaldırımdan aldı, arabaya bindiler. Çocuk ve annesi ne olduğunu hala anlayamamış durumda onların arkasından bakıyorlardı. Mihra; “Baba kızdın mı?” dedi. Babası; “Niçin kızayım ki, ciddi bir tehlike atlattın ama çok da güzel bir iş yaptın. Güzel işler başarmak bazen tehlikeden sonra olur. Aferin, güzel bir iş yaptın, seni kutluyorum.” dedi. Mihra; “Çocuğun kabanı da yoktu, öyle görünce dayanamadım, başka ne yapabilirdim ki!” dedi. Babası; “Çok iyi yaptın kızım, ben mutlu oldum.” dedi. Mihra coşarak; “Benim adım Mihra, benim adım Mihra! Mihra da iyiliksever demek değil mi?” diyerek elleri havada haykırmaya başladı. “Doğrudur.” dedi babası, “Haydi gidip bir şemsiye daha alalım.” dedi. Mihra; “Hayır babacığım, bugünlük bu kadar, her şey tadında kalsın!” dedi.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı tərəfindən gerçəkləşdirilən “Azərbaycan Aşıq sənəntinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü, şair Rüfət Axundlunun şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən Ebrar Vakfı Kültür Yayın organı “Usare” iki aylık kültür, edebiyat, sanat dergisi 29-cu sayında dərc olunub.

“Azərbaycan Aşıq sənəntinin inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin katibi, “Ozan dünyası” jurnalının Baş redaktoru, Əməkdar mədəniyyət işçisi Musa Nəbioğludur.

Koordinatoru və məsul katibi Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilçisi, “Kardelen” üçaylıq mədəniyyət, ədəbiyyat və sənət dərgisi yazarı, şair, tərcüməçi, publisist, jurnaist, gənc yazar Kamran Murquzovdur.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı tərəfindən gerçəkləşdirilən “Türkiyə-Azərbaycan ədəbi-mədəni əlaqələrinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın Anası istedadlı Azərbaycanlı şairə Güldərən xanım VƏLİYEVAnın “Bayatılar”ı Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən Ebrar Vakfı Kültür Yayın Organı “Usare” ikiaylık kültür sanat ve edebiyat dərgisinin 26-cı sayında Azərbaycan dilində dərc olunub. 

“Türkiyə-Azərbaycan ədəbi-mədəni əlaqələrinin inkişafına dəstək” layihəsinin layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Oday, koordinatoru və məsul katibi Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilçisi, “Kardelen” üçaylıq mədəniyyət, ədəbiyyat və sənət dərgisi yazarı, şair, tərcüməçi, publisist, jurnaist, gənc yazar Kamran Murquzov, məsləhətçisi isə Azərbaycan Respublikası Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Məsul katibi, şairə-publisist Şəfa Eyvazdır.

Qeyd edək ki, bundan öncə də şairə-publisist Rahilə Dövranın bədii yaradıcılıq nümunələri, poeziya örnəkləri Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən TOŞAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) yayın organı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dərgisində dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı tərəfindən gerçəkləşdirilən “Gənc yazarların əsərlərinin Qardaş Türkiyə mətbuatında yayınlanmasına dəstək” layihəsi çərçivəsində yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Məsul katibi, Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, şairə-publisist, gənc xanım yazar Şəfa Eyvazın şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən Ebrar Vakfı Kültür Yayın Organı “Usare” ikiaylık kültür sanat ve edebiyat dərgisinin 25-ci sayında Azərbaycan dilində dərc olunub. 

“Türkiyə-Azərbaycan ədəbi-mədəni əlaqələrinin inkişafına dəstək” layihəsinin layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Oday, koordinatoru və məsul katibi Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilçisi, “Kardelen” üçaylıq mədəniyyət, ədəbiyyat və sənət dərgisi yazarı, şair, tərcüməçi, publisist, jurnaist, gənc yazar Kamran Murquzov, məsləhətçisi isə Azərbaycan Respublikası Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Məsul katibi, şairə-publisist Şəfa Eyvazdır.

Qeyd edək ki, bundan öncə də şairə-publisist Şəfa Eyvazın bədii yaradıcılıq nümunələri, poeziya örnəkləri Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən TOŞAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) yayın organı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin (Tokat şəhəri) 41. sayısında “Ehtiyac” şeiri dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti
və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

Kahramanmaraş’ta lisenin tek olduğu zamanlarda Başmüdür Yardımcısı olarak milliyetçi kimliği ile uzaktan tanıdığım Yalçın Özalp Hocamı lise fark dersleri sınavlarından birinde yaşadığım bir olayla biraz daha yakından tanımıştım.
Eğitim alanında birçok badireler geçirmiş ve halen verimli bir temele oturtulmamış olan ülkemizde, bunlar yetmezmiş gibi o zamanlarda bir de bazı öğretmenlerin tek doğru kabul ettikleri kendi fikirlerini hâkim kılma ya da fikirlerinden söz ettirme tutkuları ve eylemleri vardı. Meslek lisesi mezunları lise eğitimini tamamladıkları halde birçok üniversite onları lise mezunu olarak kabul etmiyordu, dolayısıyla birçok fakülteye de giremiyorlardı yani üniversiteye girebilmek için lise fark dersleri olarak belirlenen derslerden sınava girip başarılı olmaları ve lise diploması almaları gerekiyordu. Böyle bir garip uygulama vardı. Bu da yetmezmiş gibi bir de fark dersleri sınavlarında öğretmenlerden bazılarının kişisel fikir ve ideolojik tepkilerini ortaya koydukları öğrenciler arasında konuşuluyordu. Anlatılanlara göre ortada somut bir şey olmasa da bu söylentiler, sınava girecek öğrencileri tedirgin ediyordu. Bir taraftan üniversitelerin meslek lisesi mezunlarına kapılarını kapatması, diğer taraftan da bu ve benzeri söylentiler veya davranışlar, birçoklarını ümitsizliğe veya tedirginliğe sevk ediyordu.
Böyle bir ruh halindeyken yine de yaz döneminde okulumuzdan mezun olup güz döneminde de lise fark derslerini vererek üniversiteye girme hayali ile planlar yapıyorduk. O yıl, daha önceleri olmayan bir uygulamaya gidilmiş, meslek liseleri mezunları için Eylül ayında ayrı bir sınav yapılacağı açıklanmıştı. Sınav, esasta Endüstri Meslek, Sağlık Meslek ve Ticaret Lisesi mezunlarını kapsadığı halde, imam hatip okulu mezunlarını da kapsadığı yorumlanarak, imam hatip mezunlarına başvuru yaptırılmamıştı. O zaman Adana imam hatip okulunun müdürü olan merhum Sait Kırmacı, müracaatların bitimine bir gün kala bu oyunu fark etmiş, gece bütün ekibiyle mezun veya son sınıf öğrencilerinin evlerini dolaşarak sınava girmelerini sağlamışlar, bunu bir ziyaretimde bizzat kendisi anlatmıştı. Bu hileye ve orta yerde dolaşan ideolojik mücadeleye rağmen birçok öğrenci yine de fark dersleri sınavına girmişlerdi. Ancak, bu öğrenciler, söylentilerde olduğu gibi özellikle bir dersten başarılı olamamışlar dolayısıyla güz döneminde mezun da olamamışlardı. Bu kişilerden birisi olarak bir sonraki yılda, tedirgin bir şekilde sınavlara girmiştik. Bu arada ideolojik tepki alanında adından çok söz edilen öğretmenlerden biri askere gitti denilmişti, gerçekte de sınavda o öğretmen ortalıkta görülmedi.
Sınavlar okulun girişinde, o geniş alanda yapılırdı. Sorular yazdırıldı, sınav henüz başlamıştı ki bu dersin öğretmenlerinden birisi gelip başıma dikildi, sürekli kâğıda ve bana bakıyor, bakışlarıyla beni tedirgin ediyor, bense içimden çok sinirlensem de onun bu hareketine aldırmıyormuş gibi davranıyordum. Bu duruma çok fazla dayanamamış olmalı ki ilk hamlesini yaparak, bana hangi okuldan mezun olduğumu, niçin fark dersleri sınavına girdiğimi ve benzeri soruları sormaya başladı, bense istediği cevapları vermiyordum, benim bu davranışım karşısında o beni başka türlü tedirgin etmeye başladı. Sıralarda tek kişi oturmamıza, daha fazla da bir şey yazmamama rağmen beni yerimden kaldırdı, birkaç sıra öne oturttu. Çok sakin bir şekilde burada da aynı şekilde sorular sormaya devam etti. O soruyor, bense onun beklediği cevapları vermiyordum, hatta bir ara beklediği cevabı alamayınca; “Sen ilkokul mezunu musun?” dedi, ben de “Evet, ben ilkokul mezunuyum!” dedim ama o benimle uğraşmaktan yine vazgeçmedi. Bir daha yerimi değiştirdi, aynı durum yine devem ediyordu. Bu sefer öğretmen beni, sınav kâğıtlarının teslim alındığı komisyon masasının hemen önündeki sıraya oturttu. Ben bir taraftan yerimi değiştirirken, bir taraftan da; “Zaman geçiyor, bırakın da cevapları yazayım!” dedim. O sırada Yalçın Özalp Hocam tam da yanımızdan geçiyordu ki benim sözlerimi duydu ve hemen döndü; “Ne oluyor burada?” dedi, öğretmen bir şey yok dediyse de Yalçın Hocam benim gözlerime baktı, ben de olup bitenleri anlattım. Yalçın Hocam çok fena halde sinirlendi ve öğretmene; “Sizin bu tavırlarınızdan bıktım artık, yeter be arkadaş, git en arkaya, bu tarafa da gelme!” dedi, bana da; “Sen de İstediğin bir yere otur, cevaplarını yaz.” dedi. Ben yerimi değiştirmedim, sınavı dikkatlice tamamladım. Benim en son yerimi değiştirdiğinde o öğretmene; “Bakın, ben bu kâğıda silgi vurmayacağım, eğer bu sınavda beni başarısız durumuna düşürürseniz, sizinle artık mahkemede görüşürüz.” demiştim. Dersi ezberlemiştim çünkü, buna rağmen on üzerinden ancak yedi alabilmiştim.
Daha sonraki öğrenciliğimiz sırasında, bir bayram arifesinde, arkadaşlar memleketlerine gittikleri için sınıfta pek kimse yoktu, Yalçın Hocam, tarih kapsamında karşılıklı konuşmak, ya da konuşacak bir konu açılması için bir kapı aralamış, bize soru sorma fırsatı vermişti. Kimseden ses çıkmayınca ben konu açmak için; “II. Abdülhamid, kimilerine göre Kızıl Sultan, kimilerine göre ise Ulu Hakan, hangisine inanlım?” diye sormuştum. Onun bilgileri kurusıkı bilgiler değildi. “Bu soruya, eğer II. Abdülhamid hakkında bir, iki, üç hatta on üç kitap okumuş olsaydım rahatlıkla cevap verirdim, fakat ben bugüne kadar II. Abdülhamid hakkında yüz on üç kitap okudum, yalnız şunu söyleyebilirim ki; Kızıl Sultan diyenlerin nazarında ne kadar Kızıl Sultansa, bizim nazarımızda o kadar Ak Sultandır.” demişti.
Sınavlara doğru yaklaşırken, araştırmaya dayalı çok sayıda konu başlığı çıkarmıştı, bunların içerisinden seçim yapmak serbestti. Ben konu seçiminde biraz tereddüt ettim ve geç kaldım, neden geç kaldığımı bir ara kendisine söyledim. Bunun üzerine, belki de derse katılımımdan dolayı bana, “Şeyh Bedrettin Simavi” konu başlığını bizzat kendisi vermişti ve kaynak kitabın adını da söylemişti. O zamanlar internet yok, yayınevini ve kitabı bulmak zor, hatta imkânsızdı. Sadece Milli Eğitim Bakanlığı yayınlarından İslam Ansiklopedisi’nde Şeyh Bedrettin’in düşünce ve görüşlerini içeren kısa bir bilgi vardı. Ansiklopedi de Halk Kütüphanesi’nde vardı. Hocam bu konuyu bana verirken, “Şeyh Bedrettin, sosyalizmin kurucusu, hatta komünizmin fikir babasıdır, bunu ne sosyalistler ne komünistler bilirler.” demişti ve benden temel fikirlerinin eleştirisini yapmamı istemişti. Ben, kaynak olarak, şu anda ismini hatırlamadığım kitabı bulamadım. Zaman iyice daralmıştı, “Hocam, verdiğiniz kaynak kitabı bulamadım, uygun görürseniz bana ya başka bir konu veriniz, ya da İslam Ansiklopedisindeki görüşlerini esas alarak, değişik kaynaklardan bulduğum kadarıyla ben kendim inceleyip eleştirisini yapayım.” dediğimde bana; “Kendin hazırlarsan benim için daha muteberdir.” demişti. Ben çok ciddi bir araştırma yaparak konuyu hazırladım, son günü gecesinde, geç saatlere kadar, elimle yazıp sabahleyin teslim etmiştim. Elimde nüshası bulunmayan ilk araştırma ve inceleme çalışmam bu olmuştu. Daha hemen ertesi gün, sabah okula vardığımda, sırada bir kitap vardı, sonra bizim sınıftan bir arkadaş geldi; “Bu kitabı ben getirdim, onu tarihçi sana gönderdi.” dedi. Kitabın kapak sonrası sayfasında; “Çalışmalarınızın devamını temenni eder, bundan sonraki çalışmalarınızda başarılar dilerim.” diye yazılmış ve imzalamıştı. O dönem sadece bana armağan vermişti. Belki de Hocamın bu davranışı, benim daha sonraki çalışmalarımda ve ilerleyen yıllarda Hocamla devam eden ilişkilerimizde etkili olmuştu.
Daha sonraları Yalçın Hocamla yakınlığımız, ben hâlâ öğrenci gibi davransam da onun nazarında dostluk şekline dönüştü. Bazen Öğretmenevi lobisinde, bazen yolda, bazen de cami çıkışı rastlarsa ayaküstü sohbetlerimiz oluyordu.
O, Ermeni meselesini Maraş’ta en iyi bilen bir tarihçiydi. En çok da bu konuyu konuşurdu. Ulu Cami meydanına belediye bir havuz yaptırmıştı, havuzun bir yanında “Sağbazar suyudur, içilmez” yazılıydı. Bu yazıya çok içerlediği için, o zamanlar belediye ile bir ilişkim olmadığı halde o yazının düzeltilmesi konusunu bana kaç defa söyledi. Benzer konulara çok dikkat ederdi. Ermenilerin gerçekleştirdikleri katliam öncesinden söz ederken Zeytin der, katliam sonrası için kesinlikle Süleymanlı derdi. Ondan aldığım öğretiye bağlı olarak ben de bu şirin beldemiz için hep Süleymanlı ismini kullanırım.
Bir ara Hocam Öğretmenevi’nde kalıyordu. Bir tedavi süreci yaşadıktan sonra Huzurevi’nde kalmaya devam etti. 2019 yılı Kitap Fuarından sonra, Hocamı ziyarete gittim. Beni ziyaretçi salonuna aldılar, “Siz bekleyin” denildi, ben zannettim ki beni alıp odasına götürecekler, bir baktım ki Hocamı tekerlekli sandalyede oraya getirdiler, çok mahcup oldum; “Hocam özür dilerim, beni sizin yanınıza götürecekler zannı ile burada bekledim, sizin buraya getirilmenize gönlüm razı olmadı.” dedim ama çok mahcup oldum. Tanıdığım arkadaşlar vardı, daha önce onlara söylemiştim, onlar da; “Siz gelin, görüştürürüz.” demişlerdi, ancak ben cumartesi günü gittiğim için tanıdığım arkadaşlar o gün yoklardı, oradaki görevliler de normal prosedürü uygulamışlar, ben özür dileyince o hiç o taraflara girmeden; “Hani elin boş mu geldin, kitaplar nerede?” dedi. Ben hasta olduğu için okuyacak durumda değildir düşüncesiyle kitap götürmemiştim. “Arabadan hemen alıp geleyim” dedim, “Memnun olurum evladım” dedi. Gittim, hemen kitapları aldım getirdim, teşekkür ve tebrik etti, “Okurum bunları” dedi.
Bir süre sonra pandemi dönemi başladı.
Biliyorum, bu yazı da geç kaldı.
Hocama Yüce Allah’tan bol rahmet diliyorum, mekânı Cennet olur inşallah.
Biz kıymetini hakkıyla bilemedik, Allah mükâfatlandırsın inşallah.
Bu yazı 28.07.2021 tarihinde YORUM GAZETESİ’nde yayınlanmıştır.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

Müslümanlardan bazıları kaç günah işliyor acaba? Kimseyi sorgulamak değil ama Müslümanları sorgulanacak duruma düşürenleri sorgulama hakkı doğmaktadır mağdur olanlar için! Evet, dürüst Müslümanlar mağdur edilmektedir, yalan mı? Bir kısımları çıkar sağlamak için akıl almaz yanlış ve kötülükleri yapacaklar, dürüst Müslümanlar da onlar yüzünden töhmet altında kalacaklar, öyle mi? Aslında yok böyle bir dünya!
Yüce Allah; “İçinizde, iyiliği emredip kötülükten sakındıran bir topluluk bulunsun!” buyurmuyor mu? Peki ne yapılıyor, evvelâ doğruyu söyleyenler dışlanıyor.
Bazıları hem Müslüman hem de İslam’ın yasakladıklarını yapıyor, hem Müslüman hem de Müslümanları rencide ediyor, toplumda onları küçük düşürüyor, hem Müslüman hem de sistemi bozmaya çalışıyor, üstelik kendi yaşantısına diğerlerini inandırmaya, onları saptırmaya çalışıyor. Böyle bir dünya olmaz ama çıkarcılar bu dünyayı kurmaya çalışıyorlar.
Sen sahip çıkarsan, Müslüman imajı yaşayacaktır, Dinine sahip çıkmayan da suçludur.

https://www.usaredergisi.com/i/usare-dergisi-2021-sayi-25.html

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilçisi, “Kardelen” üçaylıq mədəniyyət, ədəbiyyat və sənət dərgisi yazarı, şair, tərcüməçi, publisist, jurnaist, gənc yazar Kamran Murquzovun “İctimai-siyasi cərəyanlar və onların mahiyyəti” adlı məqaləsi Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən Ebrar Vakfı Kültür Yayın organı “Usare” iki aylık kültür, edebiyat, sanat dergisi 24. sayısında “İctimai-siyasi cərəyanlar və onların mahiyyəti” adlı məqaləsi dərc olunub.

“Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” ayihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.

Qeyd edək ki, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş redaktoru, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, tərcüməçi-jurnaist Kamran Murquzovun “Yoxtu ehtiyacın Senin” şeiri “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin-Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının xətti ilə göndərilib.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi

“Kelimelerin de ruhu olur mu?” denilebilir! Elbette bizimkine benzemeyecektir ama kelimelerin de bir ruhunun olduğunu düşünüyorum! Eğer bu sözle bir şeyin özü kastediliyorsa, bünyesinde bulunan diğer anlamlardan öte, merkezinin en derinindeki anlamıdır kelimenin ruhu. İşte hırs kelimesi tam da bu içeriğe fazlasıyla sahip görünmektedir. Bir kelimenin en çarpıcı anlamı neyse, ruhu odur, bu yüzden kelimelerin diğer anlamlarını bir tarafa bırakıp ruhundaki anlamını korumak gerekir kanaatindeyim.Diyelim hırs yerine, sözlükteki; şiddetli arzu, aşırı tutku, bir şeye düşkünlük, sonu gelmeyen istek, aç gözlülük, sürekli kazanma arzusu anlamlarından birisi kullanılmış olsa, kelimenin içeriği tam anlamıyla ifade edilmiş olmayacaktır. Oysa hırs kelimesi, daha ilk söylendiği anda, herhangi bir açıklamaya gerek kalmadan, kelimenin içeriğindeki olumlu ya da olumsuz bütün manalarının ötesinde, arzu ettiği bir şeyi elde etmek ya da gerçekleştirmek için ortalığı yakıp yıkabilecek, kasıp kavurabilecek, gözü dönmüş bir adam portresi insanın gözünde canlanmaktadır. Hırslı kişiler, hedeflerine, daha doğrusu kafalarına koydukları bir şeyi elde etmeyi, herkesten daha fazla kazanmayı, hatta sürekli kazanmayı, bir makam elde ettiklerinde hemen arkasından o makamı atlayıp bir üst makama yükselmeyi şiddetle arzu ederler, hatta arzu etmek de ne demek, var güçleriyle bunun için çalışırlar. Yenisini elde edene kadar da bulundukları makam ve mevkii ne pahasına olursa olsun, en azından korumaya çalışmayı ihmal etmezler. Üstelik bunlar, istediklerini hak etmiyorlarsa, hak etmediklerini ya da hakkını veremeyeceklerini çoğunlukla bilirler, buna rağmen içlerindeki hevesi, yanan ateşe ha bire odun atar gibi alevlendirirler. Bu isteğin doğru olup olmadığını, ne getirip ne götüreceğini bile düşünmezler. Bunlar; “Başkası olacağına ben olayım, başkasının olacağına benim olsun!” düşüncesiyle, “Beyden bir at iste, verirse bin gel, vermezse dön gel.” yorumunun hilafına, atı istemekle kalmayıp illaki ata binmiş olarak dönmek isterler! Hırsın pençesine düşen kişiler, her şeye sadece kendileri sahip olmak istedikleri için kendilerine rakip gördükleri herkesle açıktan değilse de gizliden, genelde kavgalıdırlar, çaplı kim varsa en kısa zamanda bir bahanesini bulup onu çevresinden veya bulunduğu yerden uzaklaştırmanın yollarını arar, planlar yaparlar. Bunların içerisinde daha öyleleri vardır ki; somurup yutacak gibi, dünyanın bütün varlığına, makam ve mevkiine gözlerini dikerler. İstediklerini elde ettiklerinde ise hırsları yüzünden dünyayı yaşanmaz hâle getirirler, güçsüzlerin kâbusu olurlar!“İnsanoğlunun iki vadi dolusu altını olsa mutlaka bir üçüncüsünü ister; onun gözünü ancak toprak doyurur…” beyanında, insandaki ihtirasın derinliğine ve sınır tanımayışına işaret edildiğini düşünmekteyim. Bu beyanın devamında; bu kişilerin, şayet tevbe ederlerse tevbelerinin kabul edileceği de belirtilmiş yani hırs sahibi olanların tevbe etmeleri gerektiği bir şekilde vurgulanarak bu huylarından vazgeçmeleri teşvik edilmiştir. Çünkü bu yapı, sosyal ve toplum hayatındaki bütün dengeleri bozacak kadar tehlikelidir. Sırf, tevbe etmeyi gerektirecek boyutta olması ve vazgeçenlerin bağışlanacağının bildirilmesi, yani bu olumsuz davranıştan vazgeçilmesinin teşvik edilmesi bile, hırsın ne kadar tehlikeli bir davranış olduğunu göstermektedir. Zira hırs; insanın, kendisini kontrol edemediği zaman ortaya çıkan ve etkisini gösteren bir davranış hâlidir ve en üst perdeden bir istektir! İnsan, bir işi, doğruluğunu tespit ettikten sonra yaptığı zaman insanî değerlere sahip olmuş veya değerleri korumuş olur, yani insanın arzu ettikleri, varsa ulaşmak istediği hedefi bile ölçülü, kendi yapısına uygun, istekleri kabul edilebilir olmalıdır. Dengeli olmak bu değil midir? Bu bakımdan hırs için iradeyi kullanamama hâlidir de denilebilir! İnsanın iradesini kullanması, kendisine ve çevresine zararlı, yersiz veya gereksiz heves ve isteklerini durdurması, davranışlarını kontrol etmesi, kendini doğru yönetmesi demektir. İnsanın bir şeyi arzu etmesi ya da bir şeye istekli, hatta aşırı istekli olması, çevrenin yararına ise ya da kendi insanî yapısına ve çevreye zararlı değilse makuldür yani uygundur, öyle değilse işte o zaman iş tehlike demektir!Genel ahlâk kurallarına göre kişinin, hak etmediği bir şeyi istemesi veya hakkı olmayan bir şeye kuraldışı sahip olması ya da sahip olmaya çalışması hem ayıp hem de haksızlıktır, ayrıca bu, kişinin kendisi de dâhil herkese ve her şeye eziyet vermesi demektir! Peki, hırslı kişiler bunları bilmiyorlar mı? İyimser düşünceyle söylemek gerekirse, ya gerçekten bunları bilmiyorlar ya da bilseler de heveslerini durduramıyorlardır. İşin temeline bakılırsa bunların kendilerine, düşünecek bir zaman bile ayıramadıkları, dolayısıyla bu yüzden yanlış işler ve hatalar yaptıkları görülecektir. Onlar açısından, hesap kitap yapmak, bunun üzerinde düşünmek, bir zaman kaybıdır, değerlendirmede bulunmak ise malın ve makamın elden gitmesine sebep olabileceği için bunlarla uğraşmaya gerek yoktur! Mal ya da makam, mevki, diğer adıyla güç edinmede hak hukuk sınırı tanımamak hırslı kişilerin en belirgin özelliğidir! Bu konuda tevbeden söz edilmiş olmasının bir sebebi de; içinde haksızlık barındırmasından dolayı olmuş olamaz mı?Dünyada yaşanan huzursuzluklar, zulümler, yapılan haksızlıklar, acımasızca insanların öldürülmesi nedendir zannedilmektedir? Hayır, abartmıyorum, yeraltı zenginliklerine sahip veya stratejik önemi olan yerlere yapılan saldırılar, bunların açık örneklerdir! Böyleleri bir ülkeyi, bir toplumu ateşe verip yakmayı göze alabiliyorlar. Hatta bunlar, kendileri yüzünden Dünya’da savaş çıkma olasılığı olsa, onu bile göze alırlar. Onlardaki anlayışa göre; her şeyin en fazlasına, sadece kendilerinin sahip olmaları, en yüksek makam ve mevkilerde bulunmaları kendileri için bir haktır. Onlar için bundan daha önemli hiçbir şey yoktur! Bugün, bütün bu acımasızlıkların sebeplerinin en başında ihtiras sahibi kişilerin olduğu bazı çevrelerce ya bilinmiyor ya da bilinmek istenmiyordur veya bilmezlikten geliniyordur. Benim görüşüm üçüncüsünden yanadır çünkü ya bunların şerlerinden çekinilmekte ya da korkulmaktadır! İşin bu yönü, derinlemesine düşünülmelidir!İşin aslına bakılırsa içerik bakımından hırsın getirisi sahibine, zararı başkalarına gibi görünse de asıl büyük zararı sahibinedir çünkü başka bir olumsuzluk olmasa da çıkarcıların dışında bu kişileri toplumun sevdiği vaki değildir!Çoğu yerde ve çoğu kişiler tarafından yerilmekle beraber ihtirasın faydalı taraflarının olduğunu az da olsa savunanlar, mesela hırslı adamlar sayesinde dünyanın imar edildiğini söyleyenler de olmuştur. Ben böyle düşünmeyenlerdenim! Dünyayı imar etmek için hırslı olmaya gerek yoktur, yapılan işi, güzel ve yerli yerince yapmak hem yeterlidir, hem de marifettir. Bütün canlıların yararlanacağı şekilde Dünyayı imar etmek, insanî bir anlayıştır ve elbette ki güzeldir, bu niyetle yapılan işlerde hırs olmaz, bilakis akıl olur, irade olur, kararlılık olur, iyi işler başarmaktan dolayı da mutluluk duyulur. Söz buraya gelmişken, herhalde şunu da söylemek gerekir diye düşünmekteyim; kararlı olmak, hırslı olmak demek değildir, belki de anlamlar arasında bir kargaşa vardır! Kaldı ki hırsta, başkalarına hak tanımama gibi gizli bir bencillik vardır. Bu bakımdan hırslı kişilerin, dünyayı imar etmeleri oldukça uzak görünmektedir. Hırs için bir şeye aşırı düşkünlük desek, bu da farklı bir durumdur. Mala, mülke aşırı düşkünlük, başkalarını umursamamak hırstır ve kötü bir huydur. Ancak, insanları ve diğer canlıları muhtemel olumsuzluklardan korumak için gösterilen aşırı ilgi ihtirasın diğer anlamı olan düşkünlüktür, korumacılıktır, bilinen anlamda yani mal-mülk ve makam-mevki anlamındaki hırs değildir, çünkü burada kişisellik, yani bencillik yoktur, aksine gelebilecek zararlardan onları koruma gibi bir iyi huy vardır. Mesela Kur’an-ı Kerim’de geçen, Peygamberimizin, ümmetine karşı haris oluğu ifadesi, onun ümmetine aşırı düşkünlüğü anlamında bir örnektir. İyilik yapma konusunda çok fazla istekli olan ve iyiliklerini artırmak için olağanüstü çaba gösteren ve bu alanda başarılı olmak için çalışan, daha fazla iyilikte bulunabilmek için gecesini gündüzüne katan kişilerde görülen azmin adına da hırs denilmemeli, belki aşırı fedakârlık denilmelidir. Çünkü burada da kişinin çabası kendisi için değil, insanların mutluluğu içindir veya bu gayret, çevrede ve toplumda oluşacak muhtemel olumsuzlukları önlemeye yöneliktir. İş, belirli bir yere geldiğinde, kişi kendisini de düşünebilir, düşünmelidir de ama bunun bir ölçüsü olmalıdır, vardır da. Kendisini düşünürken ortak imkânlardan başkalarını mahrum yani yoksun bırakmak, onların haklarını kendisi kullanmak, ya da diğerlerinin haklarını da kullanmaya istekli olmak ve bu yönde kurgular oluşturmak hırstır. Gazali hırsı; başkalarının elindekine göz dikmek olarak tarif etmiştir ki; bu çok daha korkunç bir durumdur. Çok üzücüdür ki, bu olumsuz duruma düşenler bugün, belki de her zamankinden daha fazlasıyla vardır! Toplumda insanlar, haksız mal-mülk edinme, makam ve mevki elde etme konularında hırslı olmaktan ne kadar uzak dururlarsa, kendileri de çevreleri de o kadar rahat ederler ve huzur bulurlar, birbirlerine karşı saygınlık kazınırlar. Hırs, bir çeşit hastalıktır ve buna müptela olanlar, bu dertten kurtulmalı demeyeceğim kurtarılmalıdırlar, çünkü hırslı olmak bataklığa düşmek gibidir, onlar kendilerini kurtaramazlar, bu yüzden kurtarılmalıdırlar! Onların kurtarılması demek, toplumun da olası facialardan kurtarılması demektir. Bu durumda olanlara başta çevreleri ilgi göstermeli ve onlara yardımcı olmalıdırlar. Kontrol altına alınmayan hırs, insanın mayasını bozar, ahlâkını kötü yapar. Kötü huylu insanlar üstün medeniyet kuramazlar, bunun örneği yoktur. Bir medeniyet kuramayan toplumlar, büyük toplum olamazlar, olsa olsa başkalarını taklit ederler, böyle olunca da o toplum kendisi olmaz.Bugüne kadar hırstan fayda görüldüğüne dair örnek bulmak bir tarafa, bu konuda olumlu yorum yapıldığı dahi görülmüş değildir. Sosyal dayanışmayı ortadan kaldıran, adaletsizlik getiren davranışların ve adaletsizliğin getirdiği olumsuzlukların birçoğunda, hatta tamamına yakınında, toplumsal bir dert olan kan davalarının getirdiği acıların gerisinde, kırılmalarda, küskünlüklerde nerede ki hepsinin arkasında insanların doyumsuzlukları yani hırsları vardır.Birçok haksızlığın ve kötülüğün arkasındaki olumsuzlukların sebebi, adamın başını döndüren hırstır. “Hırs adamın gözünü kör, kulağını sağır eder!” diye boşuna söylenmemiştir.

Özellikle benim yaştakilerle bize yakın yaştakilerin hayatında kısa zamanda çok şeyler değişti! Peki, bazı değişimler zorunlu muydu, ya da her şeyde değişim gerekli miydi? Bazı iş ve uygulamalarda hiç gereği yoktu, bazı durum ve şartlara göre ise değişim belki zorunluydu, kaçınılmazdı, bu yüzden karşı koymanın anlamı yoktu, hem mümkün de değildi! Ancak, terk ettiklerimizin ya da terk etmek zorunda kaldıklarımızın yerine daha iyisini koymalıydık veya değişim uğruna, olmazsa olmaz değerlerimizi yok etmemeliydik, maalesef yapamadık, başaramadık, hiçbir kimsenin böyle bir gücü de yoktu zaten, geçmişten bugüne hiçbir zaman da olmadı!Değişenlerin aslını hiç görmemiş, onlarla yaşamamış olanlar, onları zaten bilmiyorlar, ancak bilenlerin, görenlerin ve yaşayanların belki de çoğunluğu(!), ağır bir yükü üzerlerinden atmışlığın rehavetine kapılarak, sanki onları hiç yaşamamışlar gibi o günlerden kalan hatıralarını bile bir çırpıda hayatlarından silivermişler veya siliverdiler. “Eskiden” dediğimiz kısa geçmiş zamanda, yapılanmasıyla her mahalle, geniş ailenin üstünde daha geniş bir aile, her sokak da mahallenin içinde bir geniş aile idi, o sokaklardaki haneler ise elbette daha mahrem yapılardı. Aynı sokakta yaşayan herkes birbirini yedi sülalesine kadar tanırdı ve birbirleriyle nerede ki annesi-babası, çocukları gibi ilgilenirlerdi, bu yüzden onlar geniş aile tanımını tamı tamına hak ediyorlardı. Erkeklerden bazıları, her biri bir meşveret meclisi gibi olan, adına höcre denilen cami odalarında, kimileri mahalle kahvehanelerinde, kimileri hava şartlarının elverdiği zamanlarda mahallenin veya sokağın belirli yerlerinde, kendi meşrebine göre ayrı ayrı gruplar halinde bir araya gelirler, sohbet eder, dertleşirler, şakalaşırlardı. Yani insan olmanın gereği olarak sosyal hayatı kendi üsluplarıyla yaşarlardı. Sokaktaki bütün insanların durumları bu mekânlarda değerlendirilir, gerekli görülenler yakın takibe alınarak sıkıntılarına çözümler üretilirdi. Bunların bir araya gelecekleri, buluşacakları cami odalarından ve kahvehanelerden başka özel kapalı alan yerleri yoktu. Kahvehanelere gitmek istediği halde, oyun oynamasalar da, içecekleri kahve veya çayın parasını ödeyecek kadar ceplerinde para olmadığı için kahvehanelere gidemeyenler çoğunluktaydı. Şimdilerde de pek düzenli olduğu ve ilgilenildiği söylenemeyen sosyal hayat, o zamanlarda daha bir ilgisizdi. İnsanların gereksinimleri ve sosyal hayatlarıyla yakından ilgilenen kurum ve kuruluşlar olmadığı gibi sosyal hayatın gereklerini yakından takip eden, biraz kaba olacak ama bu işleri bilen yöneticileri de yoktu! Birçok alanda olmadığı gibi bu alanda da o günden bugüne değişen bir şey olmadı!Genelde halk çok fakirdi, birçoğunun, elinin emeğinden, alının terinden başka bir geliri yoku, hatta çokları, hak ettiklerinden çok azına, nerede ki karın tokluğuna çalışıyor, üstelik kendisi yemiyor, kazancını çoluk çocuğuna yetiştiriyordu. Bu insanlar teşkilatlanma nedir bilmezlerdi, bunlarla pek ilgilenen de olmazdı, ilgilenilmedikleri bir tarafa, her fırsatta dürtülür çomalanırlardı. Çoklarının bugünkü anlamda sosyal hayatları zaten yoktu!Çocuklar, gençler ayrı gruplar kurarlardı, onlar ancak mahallenin, ya da sokağın belirli yerlerinde, havanın durumuna göre bir araya gelirlerdi. Bütün imkânsızlıklara, ilgisizliklere rağmen kendilerince bir sosyal hayat yaşarlardı. Sinemaya gidenler, geciktirmeden, hemen ertesi gün bir araya geldiklerinde ballandıra ballandıra filimi anlatırlardı. Daha çok okuldan gelenler, akşam karanlığı basana kadar, daracık sokakların iki duvarına bir ip çekerler hem de sokağın hemen girişinde, voleybol oynarlardı. Onların oyunu devam ederken evlerine dönen sokak sakinleri, adeta duvara sinerek evlerine geçerlerdi, hiçbiri de çocuklara bir söz söylemezlerdi, belki de onların sosyal ihtiyaçlarını en iyi anlayanlar onlardı.Bunların içerisinde en güçlü olanları ise kadınların gruplarıydı. Soğuk ve kısa kış günlerinde, daha çok ailecek gidilen akşam gezmeleri olsa da sabah erkenden başladıkları ev işlerini öğleye kadar bitiren kadınlar, her gün bir komşuda toplanırlar, elişlerini yanlarına alarak, kısa süreliğine komşuya misafir olurlardı. Bunlara misafir denilemezdi aslında, çünkü gittikleri evde ev sahibi gibi serbest hareket ederlerdi, yapılacak bir iş varsa önce ev sahibesine yardım ederler, onun da baştan aralarında yer almasını sağlarlar, ondan sonra otururlardı. Bir taraftan sohbetler yapılırken bir taraftan da elleri iş görürdü. Her kadın, evinin aşçısı olduğu gibi terzisi, nakışçısı, tezyin ustası, işçisi, en önemlisi hanım ağasıydı. Ev içerisinde onların ellerinin değmediği hiçbir iş ve güzellik yoktu. Bu yüzden onlar için uyku saati dışında hiçbir zaman dur durak yoktu! İkindiden sonra herkes evine çekilir, akşam yemeği hazırlığına başlardı. Kullanılan ürünler doğal ortamlarda ve kendi doğallığıyla yetiştiği için birbirinden nefis yemek kokuları sokaklarda yayılırdı. Akşama doğru olgunlaşma kıvamına gelen yemek kokularından, hangi evde ne piştiği anlaşılırdı. Bir de ürünler, yetiştiği mevsiminde kullanılırdı, konserve nedir bilinmezdi, mevsimi dışında sebzeler sadece kurutulmuş olarak kullanılırdı, derin dondurucular elbette yoktu, buzdolabı bile yoktu, bu yüzden her şey doğaldı. Onların da kokuları tazesi gibi olurdu. O yemeklerin tadı kadar kokuları da doğal ve güzeldi. O zamanlar makarna nedir, çok değil belki de hiç bilinmezdi yani emeksiz ve zahmetsiz olduğu için yemekten bile sayılmazdı. Dolmuşçunun, geç saatte evlerine dönen şimdiki bazı kadınlar için; “Bunlar makarnacılar abi, kendileri gittikleri yerden tok dönerler, vakit dar, yemek pişiremezler, şimdi eve varırlar, bir makarna haşlar adamın önüne koyarlar.” dediği makarnacılardan hiç değillerdi. Yaz aylarında gündüzleri uzun, havalar kurak ve sıcak olduğu için kadınlar, sokağın en serin olan evinin önünde, daha çok da sokağın çıkmaz tarafında toplanırlardı. Ev sahibesi, öğle güneşi döndüğünde, sokağa açılan kapısının önünü, toz kalkmasın, çevredekiler rahatsız olmasın diye önce bir güzel sular, sonra süpürür, sonra da serin olması için tekrar sular ve misafirleri yani komşuları için hazırlardı, dolayısıyla sokaklar her zaman tertemiz ve pırıl pırıl olurdu. Ya da evin avlusu müsaitse, avlu sulanır süpürülür, misafirlere hazırlanır, toplanma vakti yaklaşınca, o gün o evde toplanılacağının belirtisi olarak dış kapı açık bırakılırdı. Kapının açık bırakılması, ayırım yapmaksızın, başka mahalleden de olsa bütün kadınların katılabileceği anlamına gelirdi, topluluk dağılana kadar da kapı açık tutulurdu. Bu işlem Pazar hariç diğer her gün, aksatılmadan, mutlaka yapılırdı. Bu topluluklarda pasta çay olmazdı, sadece gönül olur, herkes birbirini karşılıksız ve ikramsız severdi. Komşu ikramları, akşam yemeklerinden bir tabak evlere gönderilir, bir de uzun kış geceleri gezmelerinde yani misafirlikte olurdu.Herkes kendi alanında yani yemek yapımı, örgü işleri, nakış ve dantel gibi işlerle ilgili sohbet ederdi. O zamanlar çok sayıda parti olmamakla beraber kadınlar kendi aralarında kesinlikle siyasetten konuşmazlardı, o yüzden kafaları rahattı. Erkeklerin sohbetlerinde, ilk sırada mahallenin genel durumu olurdu. Ekonomik durumu yeterli olmayan veya herhangi bir sebepten sıkıntıya düşmüş ailelerin durumları öncelikli olarak konuşulur, kimin yaptığı belli olmayan yardımlar yapılırdı. Yardımlar, hava karardıktan ve insanlar evlerine çekildikten sonra yapılırdı, etraf kolaçan edildikten sonra paketler kapıya bırakılır, yavaşça kapıya vurulur, hemen geri çekilerek en yakın köşedeki duvar arkasına gizlenilerek, bırakılan paketin alınıp alınmadığı izlenirdi, paketin alındığı görüldükten sonra hızla ve sessizce oradan uzaklaşılırdı. Kendi çocuklarına gösterdikleri muhabbetlerinden belki daha fazlası sokağın çocuklarına gösterilir, onların bütün olumsuzluklarına sabırla tahammül edilirdi. Çocuklar için katlanmayacak fedakârlık yoktu. Sevgiler sokağın bütün çocuklarından mahallenin çocuklarına kadar uzanırdı. Mahallenin büyüklerini gören horoz şekercisi, çocukların orada olduklarını hissettirecek şekilde; “Horoz şekeeer!” diye sesini yükseltir, onlar da çocuklara birer horoz şeker ikram ederdi. Ya da evin reisleri evlerine dönerlerken, o zamanki adına şekerci denilen çerezciden aldıklarından biraz biraz sokakta oynayan çocuklara ikramda bulunurlardı. Özellikle kadınlar, komşu çocuğunun yakası eğri dursa, annesi gibi hemen onun yakasını düzeltir, arkasından da; “Annene selam söyle, olur mu?” diye eklerdi.Sokak-komşu toplantıları, “gibi” değil, tam bir eğitim seanslarıydı. O günün şartlarında en gerekli olan bilgi ev ekonomisine katkıda bulunma üzerineydi. Herkes bilgisini ve maharetlerini paylaşırdı. Pastayı bilmezlerdi ama yöredeki yemek çeşitlerinin, kışlık zahirenin, şıra ürünlerinin nasıl yapılacağını, hazırlık sırasında kullanılan malzemelerin miktar ve oranlarını ezbere bilirlerdi. Yemeklerde toz kırmızıbiber, domates salçası, kuru nane, reyhan, az da olsa karabiber dışında çok baharat çeşitleri kullanılmazdı, bilmediklerinden değil, ekonomik olmadığından kullanmazlardı ama yemeğe lezzet katmayı miktarlarla ayarlardı. Alınan hiçbir ürünün ıskartası olmazdı, bazı yörelerde adına pazı denilen pancarın yaprağından sarma yapılırken, sapından da sulu yemek yapılırdı, yani bir üründen iki öğün yemek çıkarılırdı. Dolmalık olarak kurutulan kabağın kabukları soyulurken ince ince soyulur, kış günleri baharat katılarak yağda kavrulur, ekmekle yenilirdi.Bunların hepsi sokak toplantılarında paylaşılarak hayata geçirilirdi. Şimdilerde ne sokaklar kaldı, ne de o anlayışta insanlar kaldı! Modernlik uğruna her şey değişime uğradı, değişime uğrayanlardan çoklarının yerine ise daha iyisi konulamadı.Şahsen ben, benim bildiğim Maraş’ı özlüyorum, eski sokaklarımızın insanlarını, insanlarının huyunu, samimiyetini özlüyorum. Koca bir toplum olan Maraş’ın nüfusu arttı, büyükşehir oldu, adı Kahramanmaraş oldu, büyüdü ama sosyal yapıda Maraş küçüldü, kendi evine sığacak kadar küçüldü, hatta kendi evinde kendisi bile küçüldü. Sosyal hayata bir katkı sağlanamadı, bugün sosyal yapısı nerede ki yok denilebilecek durumda bir büyükşehir var ama insanları bir araya getirecek hiçbir etkinlik alanı yok. Şimdilerde bir araya gelinecek sokaklar da yok. Kurtuluş Bayramını canlandırdığını zannedenler bile Maraş ruhu taşımıyor artık yani her şey naylon oldu, Maraşlı olmaktan çıkmasa da çok uzaklaştı!Hemşehrilerimden ricamdır; geleneklerimizi yeniden kazanalım, hiç değilse yaşayan geleneklerimizi koruyalım, koruyabildiklerimizi yaşatalım. Kahramanmaraşlı hemşehrilerimle birlikte, Kurtuluş Savaşı’nda ilk kurşunun Maraş’tan atılmış olmasından dolayı tüm milletimizin Kurtuluş Bayramını tebrik ediyorum.

Son zamanların ya da yakın zamanın en cesur ve en insancıl, en doğru açıklamasını Diyanet İşleri Başkanı yapmış, aynı zamanda bu açıklama Diyanet tarihinin de yakın zamandaki en saygın, en güncel ve en sosyal açıklaması olmuştur. Allah’ın haram kıldığı eşcinselliğin, Dünyada yaşanabilecek en rezil işlerden biri olduğunu hiç değilse bu açıklamayla cümle âlem yeniden, bir daha duymuş olduğu gibi bu rezaleti kimlerin savunduğu da ortaya çıkmış oldu.
Bence, Diyanet İşleri Başkanın konuşmasını bahane ederek Yüce İslam Dinine yapılan bu rezil saldırı hakkında ilk başta hukukçular dava açmalıdırlar diye yazacakken soruşturma açıldığını öğrenmiş olduk. Hukuk demek; her türlü haksızlık ve saldırıya karşı koymak, herkesin ve her şeyin hakkını korumak demektir, buna inanç ve ahlâk kuralları da dâhildir. “Sesi çağlar öncesinden gelen” sözü tam da bu anlamda yani hukuk açısından bir saldırıdır ve tahrik yüklü düello sözüdür. Bu sözleriyle Allah katından gelmiş bir dini, aklı sıra aşağılayarak bir kavga ortamı açmak için Allah’ı da eleştirecek kadar cüretkâr ifadeler kullananların kimlere hizmet etmiş oldukları bilinmektedir, ümit ediyorum ki; hukuk bu tuzağı görecek ve gerenini yapacaktır.
HİV virüsünün eşcinsellik aracılığı ile oluştuğu, ürediği, bu gayrimeşru ilişki içerisinde olanların kanlarından alanlara bulaşarak yayıldığı ilmen ve tıbben sabitken nasıl bir insan hakkından söz edilmektedir? Eşcinsellik, ahlaksızlık olmaktan başka asla hak değildir, bilakis haksızlığın ta kendisidir. Bu gayrı ahlâkî ilişki sonucu ortaya çıkan HİV virüsünün, çeşitli yollarla masum insanlara bulaşmasına ve günahsız insanların, çare ararken sürüm sürüm sürünmelerine, hatta ölümlerine sebep olanlar hakkında dava açılmalı ve ilgilileri yargılanmalıdır.
Kimi kişiler belayı kendileri çağırır, kimileri de menfaatlanmak için bela üretirler, heveslerine uyanlar da belalarını bulurlar. İşte tarih şahittir ki; geçmişte Allah, bir topluluğu bu yüzden yani ahlâksızlıkları yüzünden, homoseksüellikleri, eşcinsellikleri yüzünden helak etmiştir, yaşananları tarihten silmek mümkün değildir, bu kişiler daha nasıl bir bela görmek istemektedirler? İnsanın gözü bir kere dönmeye görsün; bakan gözler görmez olur, kör olur. Bu nasıl bir ahlâk yozlaşmasıdır ki; ahlak dışı bir fiil insan hakları olarak görülebilmektedir. Kafamda sivri sorular dolaşmaktadır; bu kadar masum insanların ölümüne sebep olan, hayatı işlemez hale getiren coronavirüsün üremesine sebep önce yarasalar deniliyordu, şimdi yarasalar olmadığı söyleniyor, o zaman bunun altında ne vardır? Zaman her şeyi ortaya çıkaracaktır, Belki de Allah bizi bunlarla imtihan ediyor.
Genel olarak bilinen şudur ve tarih de bu tür ibretlik olaylarla doludur; Ahlâk kurallarını korumayan toplumlarda insan onuru güvende olamaz, namus ilkeleri korunamaz, namus, insanın onurudur.
Kişilerin keyfi davranışları yüzünden şahsen ben helak olmak istemiyorum, Allah’ın gazabına uğramak da istemiyorum, toplumun böyle bir sıkıntıya düşmesini de istemiyorum. Bunların bu cesareti buldukları boşlukların kapatılmasını beklediğimizi de belirtmek istiyorum.
Bu yazı 30.04.220 tarihinde YORUM GAZETESİ’inde yayınlanmıştır.

Yunus aleyhisselam otuz yaşına gelince Nineve ahâlisine peygamber olarak gönderildi. Putlara tapan Nineve halkını senelerce Allahü Teâlâ’ya îmân ve ibâdet etmeye dâvet etti. Kavmi ona îmân etmedikleri gibi birçok ezâ ve cefâda bulundular. Onunla alay ettiler. Fakat Yunus aleyhisselam yılmadan ve ümitsizliğe kapılmadan onları hak dîne dâvet etti. Allah Teâlâ’nın azâbıyla korkuttu. Fakat Nineve halkı, “Tek bir kişinin hatırı için azap inip herkesi yok edecekse müsâde et bu azap gelsin.” deyip alay ettiler.
Yunus aleyhisselam kavminin küfürde israr etmesine üzülüp onların arasından ayrıldı. Allah Teâlâ ona vahyedip; “Kullarımın arasından ayrılmakta acele ettin. Geri dön, kırk gün daha onları îmâna çağır.” buyurdu. Yunus aleyhisselam bu ilâhî emir üzerine kavmine döndü ve onları hak dîne dâvete devam etti. Otuz yedi gün aralarında kaldı. Kavmi yine inanmadı. Bunun üzerine Yunus aleyhisselam; “O halde üç güne kadar başınıza gelecek azâbı bekleyin. Bunun alâmeti önce benizleriniz sararacaktır.” buyurdu ve ilâhî bir emir gelmeden üzüntüyle aralarından ayrıldı.
Yunus aleyhisselamın haber verdiği gün gelince Ninevelilerin benizleri sarardı. Gökyüzü karardı. Şehri simsiyah bir duman kapladı. Herkesi korku ve telaş sardı. Feryat ve figâna başladılar. “Yunus aleyhisselam aramızda ise korkmayın, eğer gitmişse azâb bizi helâk edecektir.” diye söyleştiler. O zaman Allah Teâlâ kalplerine pişmanlık hissini verdi. Onlar tövbe etmek arzusu ile yaşlı sâlih bir zâta geldiler ve ne yapmaları gerektiğini sordular. O zât da henüz azâbın gelmesine iki gün olduğunu ve tövbe etmelerini ve azâbı kaldırması için dua etmelerini tavsiye etti.
Bunun üzerine Nineve halkı şehrin yakınındaki bir yüksek tepeye çıkıp Allah Teâlâ’ya ve O’nun peygamberi Yunus aleyhisselama îmân ettiler. Allah Teâlâ’ya dua edip azâbı kaldırmasını niyaz ettiler. O zamana kadar yaptıkları her türlü kötülük ve haksızlığa da tövbe ettiler. Hattâ öyle oldu ki, evlerindeki başkasına âit olan taşları söküp sahiplerine iâde ettiler. Bunun üzerine Allah Teâlâ tövbelerini kabul edip, azâbı üzerlerinden kaldırdı. Duânın yapıldığı gün Cumâ günüydü.

Elimizden tuttuğundan beri
İçimizde duyuverdik
Öylece öğrendik özgürlük nedir
Ve çocuklar gibi şendi artık düşünce
Seninle yürürken
Yaşam da başkalaşıverdi
Bir gül bahçesi olduk insanlığa açan
Ey gökçek cumhuriyet!
Sen ne özlü bir dostsun bize
Nice günler, nice yıllar
Hep el ele , ayrılmaz bir sevgiyle yürüdük
Dostluğun o kadar sağlam ki
Annemiz kadar yakın sanki
Bir gül bahçesi işte
Açacak, çok daha, çok daha…

Birlikte çıktığımız bu aydınlık yolda bizleri onunla tanıştıran ATATÜRK’ÜMÜZÜ de sevgiyle, saygıyla anarak bayramınızı kutluyorum.

Bin dokuz yüz yirmi üç yirmi dokuz ekimde
Taç oldu başımıza cumhuriyet güneşi.
Bağımsızlık timsali dalgalanır âlemde.
Yüreklerde yanıyor cumhuriyet ateşi.
Taç oldu başımıza cumhuriyet güneşi.

Atatürk’e borçluyuz bu aydınlık günleri,
Geleceği düşlerken unutmayız dünleri,
Atatürk’ün nutkunda öğüt altın ünleri.
Oku, öğren, uygula; bulunmaz onun eşi.

Taç oldu başımıza cumhuriyet güneşi.
Harika devrimlerle ülkemde çığır açtı,
Kurduğu okullarla yurda aydınlık saçtı,
Yükseldik ilkelerle artık cehaletkaçtı,
Ardı sıra yürürüz yolumuz onun peşi.
Taç oldu başımıza cumhuriyet güneşi.

29-10-2013.Adana.19.41

FA AJANS YAYINLARI tarafından Çağdaş Türkiye Edebiyatının ünlü yazarı, Ebrar Vakfı Kültür yayın organı “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Sahibi, Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının (edebiyyat-az.com) ve Günlük Haber Ajansının Türkiye temsilcisi, araştırmacı-yazar Mahmud Nedim Tepebaşının “Kahramanmaraş dosyası” adlı denemeler kitabı yayınlandı.

Kardeş Türkiye Cümhuriyetinin Kahramanmaraş şehrinde yayınlanan , Ebrar Vakfı Kültür yayın organı “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 22. sayısı yayında.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

Çağdaş Türkiye Edebiyatının ünlü yazarı, Ebrar Vakfı Kültür yayın organı “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Sahibi, Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının (edebiyyat-az.com) ve Günlük Haber Ajansının Türkiye temsilcisi, araştırmacı-yazar Mahmud Nedim Tepebaşının “Görebildiklerim” adlı denemeler kitabı yayınlandı.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

Hayatım karardı, düşlerim heder,
Günlerim hüzünlü, bitmiyor keder,
Duyan, gören, bilen acaba ne der?
Ecel çok zamansız kapıyı çaldı,
Kavuşma hayalim mahşere kaldı.

Şarabın dibinde yüzer sarhoşluk,
Anılarda kalmış yaşanan hoşluk,
Elimi uzattım, sadece boşluk,
Ecel çok zamansız kapıyı çaldı,
Kavuşma hayalim mahşere kaldı.

Öldüğünü duyan feryadı saldı,
Dertlerim çoğaldı, içim daraldı,
Acılar kendimi kendimden aldı,
Ecel çok zamansız kapıyı çaldı,
Kavuşma hayalim mahşere kaldı.

Sevginle petekte baldım, oğuldum,
Yalnızlık bilmezdim, senle çoğuldum,
Gözyaşlarım taştı, selde boğuldum,
Ecel çok zamansız kapıyı çaldı,
Kavuşma hayalim mahşere kaldı.

Harika’m sus artık hayaller kurma,
Ölüme hainlik damgası vurma,
Alınyazısının önünde durma,
Ecel çok zamansız kapıyı çaldı,
Kavuşma hayalim mahşere kaldı.

HARİKA UFUK
ADANA
24 AĞUSTOS 2015
SAAT: 21.00

NOT 1: Bu şiir 2 Ekim 2017 tarihinde Mavi Eylül Radyosu sitesinde “Haftanın Şiiri “ seçilmiştir.

NOT 2: Bu şiir TRT’nin ünlü ses sanatçısı, koro şefi, aranjörü olan bestekâr Suat Yıldırım tarafından TSM Saba Makamından bestelenmiştir.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

Aşkımı ilmek ilmek bin bir güçlükle ördüm,
Sana ulaşmak arzum, ellerini uzatsan.
O ceylan gözlerinde sanki cenneti gördüm,
Yalvarırım sevgilim aşkıma neşe katsan.

Sensin gözümün nuru, sensin benim kaderim,
Ne olur kaçma benden sonra bitmez kederim,
Menzile yaklaştıkça uzaklaşıyor erim,
Bu aşkın benzeri yok, âşıklara göz atsan.

Ellerini tutarak güzelliğine baksam,
Yüreğine su gibi çağlayanlarca aksam,
Başına ışıl ışıl harika taçlar taksam.
Bitmeyecek sevdamsın, kırgınlığı unutsan.

HARİKA UFUK
ADANA
13 ŞUBAT 2011
Saat:23.45

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiyetemsilsi

Bazen gözlem yaparak gezinmek, toplumsal yaşam alanımızda neler olup bittiğini anlamak bakımından oldukça iyidir, ben zaman zaman bunu yapıyorum, iyi de oluyor! Dikkate alınmasa da özellikle yönetici konumunda olanların ve onların yardımcılarının da bu gözlemleri yapmalarını âcizane tavsiye ederim.
Sosyal alandaki rahatsızlıklar bedensel rahatsızlıklar gibidirler. Doktorlar, önce hastalarını sözlü olarak dinlerleler, sorular sorup cevaplar alırlar, sonra da hasta olan bölgeyi dinlerleler, olmadı tahliller yaptırırlar, röntgen, MR çektirirler, buralardan gelen raporlara bakarlar, bir de kendileri incelerler, sonra da kendi kararlarını verirler. Peki, yöneticiliğin de böyle benzer yöntemleri var mıdır? Her iş ve işlemin belirli yöntemi var olmasına vardır da uyan var mıdır? Yoksa ” Ben her şeyi bilirim, hiçbir destek görüş ve bilgiye, değerlendirmeye ihtiyacım yoktur.” mu denilmektedir? Orasına haydi ben karışmayayım, herkes konuyu biliyor aslında, ya da biliyor görünüyorlar!
Arife günü, çarşı pazarın kalabalık olacağını bildiğim halde zorunluluktan çarşıya indim, özellikle cafe denilen yerlerle çayhane denilen yerlerin bulunduğu alanlardan geçerken gördüklerim karşısında oldukça üzüldüm. Kimsenin oruç tutmadığı beni ilgilendirmez elbette, ancak ülkem adına, milletim adına kaybettiğimiz değerler açısından üzüldüm, “Demek ki bu insanlara öğretilerde bulunulmamış, değerlerimiz anlatılmamış!” diye mevcut durumdan dolayı hayıflandım. Görüntüye bakılırsa, neredeki nüfusunun tamamına yakını Müslüman olan ülkemize sanki Ramazan gelmemiş gibiydi! Sadece dışarısı değil, geçmiş yıllarda dolan camilerin nerede ki yarısı boştu; yani toplumun; bir camilerden, bir de değerlerin yok sayıldığı dışarıdaki durumlardan olmak üzere iki şekilde kayıp yaşadığını bu yıl daha fazlasıyla anladım! Başka sebep aramaya gerek yok, bunlar bizim sorumluklarımızı unuttuğumuzdan dolayı oluşmuştur!
Görünen olumsuzluklar sadece bunlar değildi elbette ki, nasıl bir algı ise Ramazan, fıtra, zekât konularını kendi hayatından çıkaranlar, bu değerler üzerinden kazanç elde etmede veya faaliyet göstermede bir beis görmüyorlardı mesela, elinde sigarası, su şişesi ile işportacılar bile bayram sevincinden, çocuklara bayram sevinci yaşatmaktan söz edebiliyorlardı.
Önceki yıllarda arife gününde, mezarlıkta hummalı bir hareketlilik olurdu, yakınlarının mezarının üzerini, etrafını temizleyenlerin, çiçekler dikenlerin, mevcut bitkileri sulayanların, Yasin okuyanların, ellerindeki dua kitabından, Kur’an-ı Kerim’den sureler okuyanların sayısı oldukça fazla olurdu. Bu yıl mezarlıkta bakım yapan, çok az sayıda kişi yanında, özellikle yaşlarının genç olmasından dolayı anne veya babasını genç yaşta kaybetmiş olduklarını tahmin ettiğim çok az sayıda gençleri gördüm. Hele yeni mezarlık alanında kimselerin olmayışı ayrı bir vahim durumdu, mezarlığa yeni düzen getirilmesinin de etkili olduğunu tahmin ettiğim bir yalnızlık ve sessizlik vardı. Bu yeni sistem mezarlıkta insanlar, yakının yanı başına bile varamıyorlar. Bir tarafta kırgın insanlar, bir tarafta değerlerinden kopan insanlar ve düzensiz uygulamalar, buralardaki uzaklaşmayı destekleyen yanlış uygulamalardır. Plansız definlerden dolayı karmaşık bir görüntüsü olan eski mezarlığın, yeni mezarlık alanından daha saygın bir görüntüye sahip olduğunu belirtmek durumundayım. Unutulmasın ki bunlar bizim değerlerimizdir.
Çok değil, daha yakın bir zamana kadar teravih namazının bölündüğü görülmemiştir. Birkaç yıldan beri cemaatle teravih namazı kılınırken, sekiz rekât kılındıktan sonra cemaati terk edenlerin sayısında bir hayli artış görülmeye başlanmıştır. Ben işin bu tarafı ile ilgilenmiyorum zaten ama bu tür hareketler daha önceden, uzun bir zamandan beri planlanan bir proje gibi gelmektedir bana. Bu işler ve uygulamalar, toplumun ibadetlere karşı duyarlılığını törpülemek ve yaşanılır olmaktan çıkmasını zamana yayarak değersizleştirmek amaçlı bir proje gibi görünmektedir. Teravih namazı yirmi rekât olarak kılınan camiye gelen, bilerek geliyorsa aykırı hareket etmemelidir.
Müslüman toplumlar üzerinde bir proje uygulaması ya da Müslüman toplumların ortaya çıkan görüntülerle değerlerinden uzaklaşmaya oldukça gönüllü gibi görüntüler vermesi bizi oldukça kaygılandırmalı ve düşündürmelidir.
Daha birçok kaygılarım olmakla beraber ben kaygılarımdan bir kısmını söyledim, bunlar üzerinde düşünmesi, kafa yorması ve çalışması gerekenler bakalım önümüzdeki zaman diliminde neler yapacaklardır?
Toplumunu okuyamayanlar, değerlerini ve değerleri ile birlikte toplumunu da kaybederler!

NOT: Bu yazı 10.06.2019 tarihinde YORUM GAZETESİ’indeyayınlanmıştır.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiyetemsilsi

Ortaokul yıllarım, bir akşamüzeri, mahalle bakkalından evimizin ihtiyaçlarını alıyorum, genç birisi “Nerede okuyorsun?” diye sordu, arkasından da semtimizdeki caminin imamı olduğunu ve isminin Şeref Özcan olduğunu söyleyerek kendisini tanıttı. Askerden yeni gelmiş ve camimize imam olarak atanmış, belki de göreve başladığı ilk gün, bilemiyorum. O zamanların, hele de benim yaştakilerin alışık olmadığı bir ilginin başlangıcı böyle olmuştu. Aynı sokakta oturuyormuşuz. Bu yakın ilgi orada bitmedi tabii ki, artarak devam etti, her karşılaşmamızda aileden biri gibi ilgileniyordu, sadece benimle mi, elbette ki hayır, kısa zamanda çevredeki birçok kişiyle bu ilişkisini sürdürmüştü. Yaşlarına göre kişilerle diyalog kuruyor, onlarla beraber oluyordu.
Sesi de güzeldi, hatta genç arkadaşlarla birlikte olduğu zaman, günün popüler türkülerinden, “Şu türküyü söyler misiniz?” dediğimizde kırmıyor, etraftan biraz çekindiği halde mırıldanarak söylüyordu.
Caminin, kuzey tarafta, bir büyük bir de küçük iki tane odası vardı. O sıralarda köyden okumak için şehre gelmiş, kalacak yer kiralama imkânı olmayan öğrenciler, hatta kimsesi olmayan yaşlı kişiler bu odalarda kalıyorlardı. Mahalle sakinleri de bu durumu kabullenmiş olacaklar ki, o yaşlı kişiler ve öğrencilerle ilgileniyorlardı. Eski mahalle kültürü böyleydi.
Bir süre sonra bu odalar boş kaldı. Camiye çok yakın bir evde oturmasına rağmen Şeref Hocam, boş zamanlarında bu küçük odayı açıp orada oturmayı tercih ediyordu, onun orada olduğunu gören bazıları da ona eşlik ediyorlardı. Bu şekilde de farklı bir oluşumun kapısını açmıştı. Henüz kullanılmaya başlayan piknik tüpünden bir tane alınarak, bir çay takımı kurulmuş, namaz saatleri dışında, belirli zamanlarda, mahalle sakinlerinden gelenlerle çay demleyip içiyorlardı. Bir dostluk gurubu kendiliğinden oluşmuştu. Bazen bir araya gelinip kıra gidiliyor, eli yatkın olanlar tarafından yemekler yapılıyor, zevkle yeniliyordu, o sırada yanlarından geçenler buyur ediliyor, onların da gönülleri kazanılıyordu. Hani denilir ya büyüklerle büyük oluyor, küçüklerle küçük oluyordu. “Bana göre bu çocuk sayılır, biraz uzak durayım!” demiyor, aksine onlarla yakınlık kurmaya çalışıyordu, hatta bir yere giderken, zamanı ve işi müsait olan bazı arkadaşları yanına alıyordu.
Biraz zaman geçtikten sonra bu sosyal ağa farklı bir boyut kazandırılmış, yani iş profesyonelleştirilmişti.
O zamanlarda, öğrenci çocukları olan birçok ailenin, çocuklarına ders çalışacakları bir oda ayırmaları mümkün değildi. Zaten birçok aile de çocuğunu belki de bu yüzden okutmuyordu. Yanılmıyorsam lise öğrenciliğim yıllarıydı, mahallemizde mülkiyeti belediyeye ait boş bir alan vardı, hâlihazır Divanlı Mahallesi Muhtarlık binasının olduğu yer. Ben Şeref Hocama “Abi” dediğim için “Abi, şu arsayı belediyeden iste de buraya mahallemiz için bir kütüphane yapalım.” demiştim. Yönetimler bu anlayıştan maalesef yoksunlardı, hala da öyle ya! Şimdi belediyedeyken yaptığım projelere baktığımda, bendeki sosyal belediyeciliğin temellerinin ta o günlere dayandığını anlıyorum. Aradan geçen zaman içerisinde, zaman zaman bu talebimi hatırlatıyordum fakat onda bir hareket de görmüyordum. Bir gün aynı sözü tekrar ettiğimde bana; “Bu arsayı vermezler, verseler de binayı nasıl yaptıracağız? Tamam, sen güzel düşünüyorsun da kimse bize yardımcı da olmaz. Gel, ben sana caminin odalarından birini vereyim, yapmak istediğini orada birlikte yapalım!” dedi.
Günün belirli saatlerinde yetişkinlerle bir arada olunuyordu. Yatsıdan sonra o oda ders çalışmaları için gençlere bırakılıyordu. Gençler de çaylarını demliyorlar, çaylarını içerlerken de derslerine çalışıyorlardı. Bir dönem, bu mekândan çok sayıda öğrenci üniversite okuma bahtiyarlığına erdi.
Hiçbir zaman siyasi görüş belirtemeyen şeref Hocam, bu yönüyle de gönüllerde ayrı bir yer edinmiştir. Bu yüzden her görüşten insanlar bir arada bulunabiliyorlardı!
Kümbet Camii, eski bir yapı idi. Bugünkü cami, Şeref Hocamın gayreti, rahmetli Arslan Genç’in teknik, Şakir Tepebaşı’nın da para ve emek yardımı yanında hayırsever halkımızın destekleriyle inşa edildi. Üniversiteden bir öğretim görevlisinin hazırladığı bir kitapta gördüğüm yanlış bilgiyi de bu vesileyle düzeltmiş olayım. Öğretim görevlisinin adını şu anda hatırlamadığım gibi onu araştıracak zamanın da yok. Hatırladığım kadarıyla, caminin bugünkü halde inşa edilmesi, mahalleden ekonomik gücü ve hiçbir sosyal aktivitesi olmayan bir kişiye atfedilerek yanlış bir bilgi verilmişti o kitapta. Kitabın basımı ile yakın ilgisi olan abimize, kitapta yanlış bilgi verildiğini, konuyla ilgili gazetede bir yazı yazmayı düşündüğümü söylemiştim. Ancak bana ileride yeni bir baskı yapıldığında bunun düzeltilmesi cihetine gidileceği belirtilerek böyle bir yazı yazamam söylenmişti. Kitabın yeni baskısının yapılması çok uzak görünmektedir, o yanlışlık da kitapta durmaktadır. Bu vesileyle bir taraftan bu yanlışlığı hiç değilse buradan düzeltmiş olayım. Ben, şahsen, bizzat kendim bilgi sahibi olmadığım bir şeyi yazmam. Herkesin de aynı hassasiyette olmasını şahsen beklerim. Hele unvan sahibi kişiler rivayetlerle değil kaynağı belli bilgilerle eserlerini vermelidirler. Dediğim gibi kitapta, yukarıda isimlerini saydığım kişilere hiç yer verilmediği gibi hiç alakası olmayan bir kişiye de önemli bir paye verilmiştir.
Şeref Özcan, epeyce zamandan beri hasta idi, geçtiğimiz 15 Mayıs 2019’da vefat etti, Allah rahmet eylesin, mekânı Cennet olsun inşallah.
Şöyle bir düşündüm de imamlar, öğretmenler başta olmak üzere, sorumluluk taşıyanlar, birer Şeref Özcan olsalardı, şehrimizde ve ülkemizde eminim çok güzellikler olacaktı. Keşki yöneticiler de bu işi doğru algılasalardı! O gün değil, bugün bile çevresindekilere böyle bir ilgi ve yakınlığı kim gösterebilmektedir Allah aşkına, söyler misiniz? Altmışlı yılların sonuna doğru bir zamandan söz ediyorum, biliyor musunuz?
Her camiye, her okula, her sosyal içerikli çalışma alanına sahip kuruma halen bir Şeref Özcan gereklidir. Bugün gelinen durum da ortadadır. Şeref Hocam ve benzeri duruma sahip olanlara hiçbir destekte bulunulmamıştır. Devlet imkânlarının aktarıldığı benzer kurum ya da kuruluşlar, işin çok uzağındadırlar, belki de devlet imkânları zayi edilmektedir.
Yaptıkların inşallah makamını âlî kılar Şeref Hocam, Yüce Allah rahmeti ile muamele eylesin sana, niyazım odur.
NOT: Bu yazı 06.06.2019 tarihinde YORUM GAZETESİ’nde yayınlanmıştır.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

Üşüyorum

Ağaçlar altındayım
Ağaçlar yeşil, ağaçlar turuncu
Ağaçlar kırık bir dala hüzünlü

Deniz içindeyim
Deniz mavi, deniz tuzlu
Deniz şehrin kirli akıntılarına korkulu

Bizi seyreden şu gökyüzü
Şu büyük aydınlık kirlenirken, tükenirken
Saçlarına aklar düşmüş, düşünceli

Pencereye düşen görüntüler
Aynalar gibi dalgın
Kendi yüzüm kendime yabancı

Bakıyorum, düşünüyorum tek başına
Tek başına ne gelir ki elden
Yüreğim darağacaında sanki, üşüyorum

Hiç evim olmadı

Hiç evim olmadı benim
Ev sahibi kelimesini hiç sevmedim
Ne zaman kapım çalınsa
O kelime dikiliverir karşıma
Kaşları çatık
Elleri, yüzü benli
Çirkin mi çirkin

Hiç evim olmadı benim
O kadar para kazanmamışam demek ki
Benim gibi olanlar nasıl yapmışlar
Hem yazlık hem de bağ
Bilemem, bir şey de diyemem
Diyeceğim
Becerikli adamlarmış doğrusu

Hiç evim olmadı benim
Olsaydı bir
Balkonu da olsaydı yola bakan
Kurulurdu koltuğuma bir rahat
Bir elimde çay
Diğerinde sigara

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

İnançsız sevginin, aşkın adı yok,
Allah’tan başka yar bulamazsın ki…
İmansız hayatın hiçbir tadı yok,
Allah’tan başka yar bulamazsın ki…

Etrafa alıcı gözlerle bakın,
Dünyada kimin var Allah’tan yakın,
Arama bir başka sevgili sakın,
Allah’tan başka yar bulamazsın ki…

İstersen epeyce yaklaş Maçin’e,
Dilersen uzaklaş hatta git Çin’e,
Tavsiyem önce bak kendi içine,
Allah’tan başka yar bulamazsın ki…

Geçici sevdayı aşk sanmayasın,
Dünya nimetine hiç kanmayasın.
Dünyevi zevkleri çok anmayasın,
Allah’tan başka yar bulamazsın ki…

Bir gün değil, her gün aşkın günüdür,
Harika sohbetin, meşkin günüdür,
Cennette kurulan köşkün günüdür,
Allah’tan başka yar bulamazsın ki…

HARİKA UFUK
ADANA
14.02.2014
Saat: 09.45
NOT 1: Bu şiir Edebiyat Evi.net Şiir Sitesinde 4 Nisan 2018 tarihinde “Yıldızlı Yazı” olarak seçilmiştir.
NOT 2: Bu şiir http://xn--iirsu-idb.net/ Şiir Sitesinde 1 Temmuz 2018 tarihinde “Günün Şiiri” olarak seçilmiştir.

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye
M Nedim Tepebaşı