Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi
Üşüyorum
Ağaçlar altındayım
Ağaçlar yeşil, ağaçlar turuncu
Ağaçlar kırık bir dala hüzünlü
Deniz içindeyim
Deniz mavi, deniz tuzlu
Deniz şehrin kirli akıntılarına korkulu
Bizi seyreden şu gökyüzü
Şu büyük aydınlık kirlenirken, tükenirken
Saçlarına aklar düşmüş, düşünceli
Pencereye düşen görüntüler
Aynalar gibi dalgın
Kendi yüzüm kendime yabancı
Bakıyorum, düşünüyorum tek başına
Tek başına ne gelir ki elden
Yüreğim darağacaında sanki, üşüyorum
Hiç evim olmadı
Hiç evim olmadı benim
Ev sahibi kelimesini hiç sevmedim
Ne zaman kapım çalınsa
O kelime dikiliverir karşıma
Kaşları çatık
Elleri, yüzü benli
Çirkin mi çirkin
Hiç evim olmadı benim
O kadar para kazanmamışam demek ki
Benim gibi olanlar nasıl yapmışlar
Hem yazlık hem de bağ
Bilemem, bir şey de diyemem
Diyeceğim
Becerikli adamlarmış doğrusu
Hiç evim olmadı benim
Olsaydı bir
Balkonu da olsaydı yola bakan
Kurulurdu koltuğuma bir rahat
Bir elimde çay
Diğerinde sigara