Viewing all posts by author: Delphi7

Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa Kürçaylının şeiri “Usare” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan SSR Dövlət Mükafatı laureatı, Azərbaycan SSR əməkdar incəsənət xadimi, şair, dramaturq, tərcüməçi Əliağa Kürçaylının Çağdaş Türkiyə Cümhuriyyətinin qurucusu və memarı Osman Gazi Mustafa Kamal ATATÜRKə həsr etdiyi “İstanbullu Kamal” şeiri Anadolu türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 14. sayında dərc olunub.
“Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.
Qeyd edək ki, bundan öncə şair, dramaturq Əliağa Kürçaylının bədii yaradıcılıq nümunələri, poeziya örnəkləri Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Kümbet” (Tokat şəhəri), “Kardelen” (Bilcek şəhəri), “Hece Taşları” (Kahramanmaşar şəhəri) mədəniyyət və ədəbiyyat dərgilərində dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

Gənc yazar Kamran Murquzovun şeiri “Usare” dərgisində çap olunub

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı təşkilatçılığı həyata ilə keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, tərcüməçi-jurnaist Kamran Murquzovun Ön Asiyada Türkdilli təsəvvüf ədəbiyyatının ilk böyük nümayəndəsi, sufi-şair Yunus Əmrəyə həsr olunmuş “Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum!”” adlı şeiri Osmanlıtürkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 14. sayında dərc olunub.
“Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.
Qeyd edək ki, bundan öncə tərcüməçi-jurnalist Kamran Murquzovun bədii yaradıcılıq nümunələri, poeziya örnəkləri Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 44 yeni sayında dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

“Hece Taşları” aylık şiir dergisinin 32. sayısı yayında



İNCELİR İNCİNİR KALBİ OLANLAR

BU SAYIDA

Damarı çatladı ademoğlunun, herkes birbirinin Kabil’i oldu, topraklar sulanır
kardeş kanıyla, herkese yetecek bir dünya varken, ve gidecek başka bir vatan yokken, bir
yerde bir zulüm borazanının, sesi kısılmadan bir başka yerde, çığlıklar yükselir duyan
azalır, beş maymun olanı biteni görür, sırtını çevirir görmezden gelir, bir insan insanı
odun yerine, nasıl tutuşturur aman Allah’ım!
Her nesil bir yara alır savaşta, ya canından bir parçası eksilir, ya ruhunda derin
yaralar açar, acının gömleği üstüne olmaz, içine çekilir sesini açar, asumana avazını
salamaz, gözlerini yumar uzağa bakar, uzaklardan kuşlar konar avcuna, kendi yağmuruyla
yüzünü yıkar, efkar derecesi yerine gelir, besmele çekerek yola koyulur, incelir
incinir kalbi olanlar, kalbi olmayanlar taş bile değil.
Karşı komşumuzun evi yanarken, perdesini çeker komşularımız, biz ne geldiyse
batı’dan geldi, “kızıl sultan” oldu Abdulhamit Han, “Jön Türkler” içini oydu milletin,
hicap libasını yırtıp attılar “Osmanlı kızının son hali” manşet, dünya güzelini bizden
seçtiler, ondan sonra oldu bize olanlar, parselledi bu dünyayı gavurlar, demokrasi tohumları
onlardan, biz ekeriz onlar toplar hasadı.
Tül perdeye döndü sözün kumaşı, herkes birbirine bezirgan oldu, gül alıp gül
satan bitti pazarda, ayaklar altında erdemlerimiz, ustalar sazını asmış duvara, çıraklar
edepten firar eylemiş, caddelerde kayıp güzelim Türkçe, şehremini “kentsel dönüşüm
yapar”, yeni “rekraasyon” alanı açar, şehirler kentleşir bellekler yiter, kültürümüz paspas
olur yerlerde, şairlerin sesi soluğu çıkmaz.

Tayyib ATMACA

M. Nedim Tepebaşı.”ÖĞRENMEK VE ANLAMAK” (DENEME)

USARE DERGİSİ 14. SAYI

Düşünüp gözlemliyorum da bireysel ve toplumsal hayatı şekillendirmeye ve güzelleştirmeye, öğrenmek ya da bilmek tek başına yetmiyor; bir de öğrenilenleri anlamak ve çözümlemek gerekiyor. Aslında anlamak da yetmiyor, doğru anlamak gerekiyor bir de öğrenilenleri.
Elbette ki herkes için söylenemez ama toplumsal durum ve olayların, bazılarını birinci dereceden ilgilendirdiği ve sorumlu kıldığı ilk baştan bilinmelidir. Bu yüzden, söz ve kalem sahiplerinin, durum analizi yapma ve ortaya bir çözüm koyma zorunluluklarının olduğuna inanıyorum!
Bu bağlamda başta şunu söylemeliyim herhalde; bunca yaşanan sıkıntılar, anlaşmazlıklar, doğru anlamamaktan kaynaklanmıyor mu? Buna, bilen kişilerden birçokları da dâhil ne yazık ki! Kimseyi anlamamakla itham etmek etik değil, kabul ediyorum ve bu anlamda söylemiyorum zaten, böyle bir söylem haddime de değil, sadece durum tespiti yapmaya çalışıyorum; başta öğrenilenlerin, yorumlamaya yani anlamaya ve anlatmaya yardımcı olması gerektiğini söylemek istiyorum, yani ben böyle düşünüyorum.
Muhalefet etmek için öğrenilenler, anlamanın önünde en büyük engeldirler bir kere. Bu yüzden bazı kişiler, bildikleri halde, bazı konular üzerinde yanlışlıklar yapabiliyorlar. Bazen de müspet bir dayanağı olmayan aşırı güven veya sevgi, kişilerin yanlışlarını, benzer şekildeki tepki de kişilerin doğrularını perdeliyor, bu durumda olanlar arasında bilenlerin bulunması ise ayrı bir sorun oluşturuyor. Bu durumda bilgi, hislere kurban ediliyor! Kimse kızmasın lütfen, doğru düşünmek için sakin olmak bile yetmez, kızgınlığı ve önyargıyı kesinlikle hayattan çıkarmak gerek. Peki, bunu yapamamak, dolaylı olarak anlamamaktan kaynaklanıyor mu? Çok kısa söylemem gerekirse şunu söyleyebilirim; anlamamak, kişiyi ya ilgisizleştiriyor ya da kabalaştırıyor. Şu zamanın en ciddi sosyal sorunlarından birisi bu değil midir?
Bir konuyu ve durumu anlamamak, çok ağır sorunların çıkmasına sebep olabiliyor, işin en üzücü tarafı da bundan sonra yaşanıyor. Belli etmeseler de bu duruma sebep olanlar arasında, sonradan üzülenler olmuyor değil.
Hâlihazır çağın en büyük illetlerinden biri budur diye düşünüyorum. Bir tek kişinin bile bu yüzden zarar görmesine, üzülmesine benim gönlüm razı olmuyor. Herkes için de aynı olmalıdır. Eğer böyle olursa, insan olma sorumluluğumuzu anlamış olacağız. Anlamakla anlamamak arasındaki farkı burada bile görebilmeliyiz.
İnsanlara bir şeyler anlatma çabasında görüneneler arasında, söz söyleme, düşüncelerini ifade edebilme durumunda olup da anlatması gerekenleri anlatmayanların/anlatamayanların da anlama sorunları vardır bana göre. Ekonomik ve gönül bağlılığından kurtulamayanlarda bu sorun kendisini daha çok göstermektedir. Bir nevi esaret durumudur bu da. Demek ki anlamak için bir de hür irade gerekmektedir.
Bir de çevrelerindekileri anlamayanlar, hele de kasıtlı anlamak istemeyenler, sorunları daha da çoğaltmakta ve içinden çıkılmaz hâle getirmektedirler. Her durum ve şartta; anlamayanlar, kendilerine zarar verdikleri gibi en çok da çevrelerine zarar verebilmektedirler.
Anlamamak ya da anlayamamak veya daha kötüsü anlamak istememek, bir bakıma bu çağın en önemli sorunlarındandır! Bakıyorum da bu sıkıntı her alanda var, bazılarının davranış ve serzenişlerinden bunu anlıyorum, elbette benim anladıklarımı ve gördüklerimi anlayıp gören başkaları da vardır. Ancak şunu da görüyorum ki; bunların önünde de en büyük engel yine anlamamaktır!
Bu konu sadece toplumsal veya sosyal alanlarda değildir; birçok alanda, hatta siyaset, hukuk alanında ve din konularında daha fazla yaşanmaktadır.
Açık söylemek gerekir ki; doğru anlamak, bilmeye dayalı bir erdem işidir, kişi bilecek, bazen de bildiklerini birleştirecek ki gördüklerini, duyduklarını, okuduklarını doğru anlayacak, doğru anlayacak ki doğru işler yapabilecektir.
Doğru anlamak için; bilenler birbirleriyle istişare, meşveret denilen karşılıklı fikir alışverişinde bulunmalıdırlar. İnsanlar bu alanda da birbirlerinden yararlanmalıdırlar. Bizim toplumumuza her nasıl bulaşmışsa bulaşmış olan, birbirlerini linç etme alışkanlığından, insanlar bir an önce kurtulmalıdırlar. Bizde tartışma kültürü yoktur, fikir alışverişi, öğrenme ve birbirlerinden güzel şeyler alma kültürü vardır. Dikkat edilirse, tartışma kültüründe, gizliden gizliye üstün gelme çabası vardır. Bu da doğru anlamanın önünde aşılmaz bir kütle gibi halen durmaktadır. Ulusu için, insanlık için güzel işler üretme çabası içinde olanlar/olması gerekenler, daha güzeli için fikir ve beyanları birleştirmelidirler. İşte, en başarısız olduğumuz alanlardan birisi budur maalesef!
Bugünün en büyük sıkıntısını, bilmeden ve anlamadan yorum yapanlar yaşamakta veya yaşatmaktadırlar ya da değişik hesaplar adına bu yolu kapatanlar, toplumuna yaşatmaktadırlar.
Sorunları, kayıtsız şartsız ret ya da kabul etme, bağımlılığı beslediği gibi anlamanın önünde en büyük engeli de bu illet oluşturmakta değil midir?

M. Nedim Tepebaşı.”BİR TÜRLÜ SÖYLEYEMEDİ” (ÖYKÜ)

USARE DERGİSİ 14.SAYI

Davranış ve hareketleri ile otel yaşamına adapte olmuş görünen insanlar, otel kapısından kafileler hâlinde içeri giriyorlar aynı şekilde dışarı çıkıyorlardı. Görüntüye bakılırsa; inancın aynı düşünce etrafında bir araya getirdiği insanlardan çokları kendi âleminde yaşıyorlardı. Ayrı dünyaların insanları mıyız?” diyecek oldu, “Tevbe, tevbe” dedi, yorumlamak istemedi, “Lahavle” çekerek otelin girişindeki birkaç basamaklı merdiveninin bir tarafına çekilip oturdu.
Ellerini şakaklarına koymuş, çaresiz beklerken, üzerine düşen gölgenin farkında bile değildi. Birisi; “Selamünaleyküm hemşerim!” deyince önce etrafına bakındı, çünkü tanış olmayanlar selamlaşmıyorlardı! Adam Türkçe konuşmuştu, gömleğinin döşünde Türk bayrağı vardı, kendisinin de döşünde Türk bayrağı vardı, etrafta başka Türk görünmüyordu, belki de kendisi görmüyordu, elbette ki selam kendisine verilmişti.
Yorgun ve bitkin bir sesle “Aleykümselam” diyerek karşılık verdi. Konuşmaya takati yoktu, elleri ayakları kımıl kımıl çekiliyordu, her şey dönüyor, o devasa otel sanki üstüne üstüne geliyordu.
Merdiven basamaklarını çıkmaya devam eden kişi birden durakladı, sonra da bir basamak aşağıya indi;
“Hemşerim, sen Türk müsün?” dedi.
Alha! Döşündeki Türk bayrağını görmemiş olabilirdi ama hem “hemşerim” diyordu, hem de; “Türk müsün?” diye soruyordu. Bir şeyler söylerdi ama konuşacak mecali yoktu, sadece başını aşağı yukarı sallayarak, işaretle cevap verdi.
“Peki, Nerelisin? Seni tanır gibi oldum da!” dedi. Adam konuşmak istiyordu, memleketi özlemiş olabilirdi, belki de meraklıydı!
Yahu bu adam da kimdi, bilmediği bu kişinin kendisi ile ne işi olabilirdi? Zaten şekeri düşmüştü, konuşmak bir tarafa oturmaya bile takati kalmamıştı. Bir laf söyleyecekti, kırıcı olmaktan korktu. Biliyordu, burada cedelleşmek yoktu, kırmak dökmek hiç yoktu. “sana ne be adam, benim nereli olduğumdan? Yetmez mi; Allah’ın kuluyum işte!” diye içinde seslendirdi ama söyleyemedi.
Adam bir soru sormuştu, selam alışından daha isteksiz bir şekilde, içinden lahavle çekerek; “Maraşlıyım.” dedi.
Bu sefer adam;
“Bak sen, demek Maraşlısın!” dedi, gölgesi altında kaldığı uzun boylu adam tebelleş olmuştu.
“Yahu bu adam bela mıdır, nedir, sana ne kardeşim benim Maraşlı olmamdan, şimdi bir de hemşeri çıkarsa dinle artık.” diye içinden geçirdi geçirmesine de yine bir türlü söyleyemedi.
Adamı kim tutabilirdi ki artık!
“Peki, Maraş’ın neresindensin desem, çok mu olur?” demez mi? “Evet, çok olur, hem de çok, çok olur.” diyecekken bulunduğu yer ve konum tekrar aklına geldi, burada cedel yok, kimseyi kırmak yok, sabır var, hoş görmek var sadece, bu yüzden yine söyleyemedi!
Toparlanmaya çalıştı ve biraz daha yumuşak üslupla;
“İçindenim yani merkezden.” dedi. Adam;
“ A! Ne güzel, ben de Maraşlıyım, ben de merkezdenim.” dedi.
“Eee! Bir de kimlerden olduğunu söyle bakalım!” demez mi? Bilmez olur muydu, ya da tahmin etmeliydi; işin bu kadar dibacesine ineceğini Maraşlı oluşundan anlamalıydı. Sonra da “Bu kadar merak ancak bizimkilerde olur!” diye içinden geçirdi.
Bu arada o, elindeki kâğıt mendili sürekli parmaklarının ucuna hafifçe bastırıyordu. Parmak uçlarındaki kızarıklık adamın gözünden kaçmadı;
“Ne o öyle, parmaklarına ne oldu hemşerim, doktora gittin mi?” dedi. Kararını vermişti, bu adama karşı içinden de olsa sert sözler söylemeyecekti, adam kendisinin sınavı olabilirdi. Uzun uzun parmaklarına baktı, çok acıyordu, gözleri yaşardı. O parmaklarına bakmaya devam ediyor, adamsa cevap bekliyordu.
Sınırda pasaport kontrolü yapılırken, bu yıl parmak izlerine de bakılıyordu. Bir yıl önce Türkiye’ye dönmek üzere geldikleri sınır kapısında, işçi olarak giriş yaptıkları halde işçi olarak çalışmayıp ibadet maksadıyla ülkeye girdikleri gerekçesiyle toplama kampında alıkonulmuşlardı ve parmak izlerini almışlardı.
Bu yıl, parmak izi kontrolü uygulamasına başlanıldığını, işlemleri yaptırmak için sıraya girdiği sınır kapısında görmüştü. Olup bitenler gözünün önünde canlanıvermişti; Kesin kendisini tespit edecekler ve sınır dışı edeceklerdi. Uygulamayı fark eder etmez sıradan çıkıvermişti. Yapılan işlemleri bir müddet dışarıdan takip etmişti.
O sırada çare arıyor fakat bulamıyordu. Bir ara cesaretlendi, ne olacaksa bir an önce olsun kabilinden işlem yaptırmak için girdiği sıradan “Sen niye geldin buralara kadar o zaman?” diyerek geri çıktı. Sürekli yer değiştiriyor, ortalıkta bir beri bir öte gidip geliyordu. Daral gelmiş, sıkıntı içine sığmaz olmuştu. O, bu hâlde iken yanına sokulan adam;
“Mimli misin?” dedi. Birden gözleri parladı, heyecanlandı, konuşmaktan korkuyordu, evet anlamında gözlerini kırparak adama cevap verdi. Adam, cebinden çıkardığı bir parça zımpara kâğıdını yavaşça avucuna sıkıştırdı; “Tuvalete git, parmak uçlarına işlem yap!” dedi. Bu adam yoksa Hızır mıydı? Söylediklerini düşündü mantıklı geldi. Zaten başka çaresi de yoktu, son kozlarını oynamalıydı. Buraya kadar gelmişti, anlamayanlar olsa da; seviyorsan, sevdiğin için göze alamayacağın hiçbir şey olmamalıydı.
Adamın dediğini yaptı, parmaklarından inceden inceye sızan kanı kâğıt mendille sürekli kuruluyordu. Ayet’el Kürsi, İhlas okuyarak sıraya girdi. Sıra kendisine geldiğinde görevli, elini aygıta koymasını söyledi, elbette ki anlamıyordu, görevli de bunu bildiği için bir de işaretle anlattı.
Kalp atışlarını rahatlıkla duyuyordu. Aygıta elini koydu, görevli şaşkın bir şekilde elini çekmesini, arkasından tekrar bırakmasını işaret etti. Görevli başını sağa sola çevirdi, bir daha işaret etti, o elini çekti, işarete uyarak tekrar aygıta elini koydu, değişen bir şey yoktu. Bu sefer görevli kafasını sağa sola çevirerek beklemesini işaret etti.
Epeyce zaman geçmişti, görevli unuttu mu diye düşündü ama sormaya cesaret edemiyordu. Nihayet görevli kendisine işaret ederek çağırdı, aynı şekilde elini aygıta bırakmasını söyledi fakat yine netice alamadı, görevli hâlâ şaşkındı. Başını yine beri öte çevirdi, pasaportuna kaşeyi bastı, verdi.
Bunlar gözünün önüne geldi,
“Önemli bir şey yok.” dedi. Fakat parmak uçları çok acıyordu, adama bunları söyleyemedi.
Adam onun “Önemli bir şey yok!” demesini kâle almadı ama üstelemedi de. Bu sefer;
“Peki, sen ne iş yapıyorsun?” diye sormaz mı? “Yoksa Hızır benim peşimde mi, şimdi de burada mı?” diye düşündü, adama; “Sen Hızır mısın?” diyecek oldu, diyemedi.
İçinden çektiği lahavle peşinden, hafif bir sesle;
“Matbaacıyım.” dedi. Gerçekten takatten kesilmişti, zor ses veriyordu. Bu sefer adam;
“A! Ne güzel, yahu arkadaş, ben de kartvizit bastıracaktım, bak şu işe, iş yapacak adam yanı başımda imiş. Paketini kaça basıyorsunuz kartvizitin?” deyince;
“Yahu, Hacı Efendi, buraya ibadet etmeye geldik, ticaretimizi Maraş’ta yaparız, hele bir memlekete varalım da hallederiz.” dedi. Adam;
“Olsun Hacı Efendi, burada ticaret yapılmaz mı? Al hele sen şu elli Riyali, memlekete varınca ben sana uğrarım, işi yapınca da hesaplaşırız.” dedi.
Bir an parayı almayacak oldu, kafası karıştı. Burada Allah’ın misafiri değiller miydi, insanlar olarak evlerine gelen misafirleriyle ilgilenmiyorlar mıydı, üstelik burada Allah’ın misafirleriydi. Zaten açlıktan elleri titriyordu, yemek yemeye ihtiyacı vardı, parası yoktu. Bu para herhalde kendiliğinden gelmemişti. Eee, o zaman!
Adamın verdiği parayı aldı, bir elindeki paraya, bir de adama baktı! Hâlâ bir şey anlayabilmiş değildi. “Yoksa sen Hızır mısın arkadaş?” diyecek oldu fakat yine diyemedi.
Bu adam kimdi? Birden kendine geldi;
“Ben burada Yüce Allah’ın misafiriyim, O’nun her şeye gücü yeter, her şeyi O planlar.” dedi.
Adam kendisine verilen görevi yerine getirmeye devam ediyordu, üstelik kendileri anlamasalar da!
“Biz arkadaşlarla otelin terasında kebap yiyeceğiz, çok güzel yapıyorlarmış, haydi sen de gel hemşerim, benim misafirim ol.” dedi.
Yoldaşıyla otelden beraber çıkmışlardı. Paralarını, “Ben mukayyet olamam.” diyerek arkadaşına vermişti. “Tavaftan hangimiz erken çıkarsak, müezzin mahfelinin altında bekleyelim, orada buluşup, yemeğe gideriz.” diye sözleşmişlerdi. Kendisi tavafını tamamladıktan sonra söylenilen yere geldi, oturdu, bekledi, bekledi. Arkadaşı gelmedi. Üzerinde bir kuruş para yoktu, memleketi değildi ki, bir yere varıp yemek yiyebileydi. Çaresiz, Mescid-i Haram’ın dışına çıktı, otele geldi, arkadaşı orada da yoktu. Şeker çarpmıştı, bir an önce yemek yemeliydi, otelin merdivenine oturdu, arkadaşını beklemeye koyuldu. Nasıl olsa gelecekti ama beklediği gibi olmadı, arkadaşı gelmedi ancak bu kişi gelmişti ve ticaret yapabilmişti.
Allah kendisine gurbette müşteri göndermiş, sıkıntısını giderecek kadar ticaret yapmıştı.
“Allah, en sıkıntılı zamanımda bana seni gönderdi. Bu kadar nimetin üzerine bir de senden kebap mı yiyeyim?” diyecekti ki diyemedi.
Hâlâ kafasında bu soru vardı; “Bu adam Hızır mıydı?” Bir an ağzından kaçırıverdi; “Maraş’a varınca anlarız!” dedi. Adam; “Anlamadım!” dedi, o az önce söylediğini tekrar edemedi. Sadece,
“Yok bir şey!” dedi.

Kamran MURQUZOV.”Əliağa Kürçaylının yaradıcılıq uğurları və nəfis tərtibatlı kitabları”

10730926_708473925888118_1815156677351752954_n

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü.

Ən yeni dövr Azərbaycan ədəbiyyatının birinci və ikinci mərhələsində yaşayıb, bədii yaradıcılıq fəaliyyəti ilə məşğul olan, özündən sonra oxucuları üçün zəngin ədəbi irs qoyub gedən görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLInın gənclik və sonrakı illərdə gərgin yaradıcılıq fəaliyyəti ilə məşğul olması nəinki Azərbaycan oxucularını, eyni zamanda, çağdaş dönəmdə ölkənin hüdudlarında yaşayan həmyerlilərimizi və ədəbiyyat fədailərinin diqqətindən də yayınmadı. Bu hal, xüsusilə də çağdaş dönəmdə özünü büruzə verdi. Belə ki, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Azərbaycan SSR Dövlət Mükafatı laureatı, şair, dramaturq, tərcüməçi Əliağa Kürçaylının şəxsi arxivində yer alan bədii yaradıcılıq nümunələri, poeziya örnəkləri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən mədəniyyət və ədəbiyyat dərgilərində işıq üzü görməklə, ictimaiyyət nümayəndələrinin, xüsusilə də Türkiyədə yaşayan ədəbiyyatsevərlərin könüllərini oxşadı, tarix boyu qardaşlıq və dostluq əlaqələrinə əsaslanan iki ölkənin-TÜRKİYƏ-AZƏRBAYCAN mədəni əlaqələrinin inkişafına yeni töhfələr vermiş oldu.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə gerçələşdirilən layihə çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Bilecik, Tokat, Kahramanmaraş şəhərlərində fəaliyyət göstərən dərgilərin sahibləri ilə ortaq razılığa gəlindi, dərgilərdə yayınlanması nəzərdə tutulan ədəbi-bədii nümunələr şəxsi arxivdən göndərilən yazılar içərisindən seçildi, oxundu, bəyənildi və sonra yayına uyğun bilindi. Növbəti mərhələ kimi isə, bəzi nümunələr Anadolu türkcəsindən Osmanlı türkcəsində çevrildi. Bu baxımdan, Bilecik şəhərində fəaliyyət göstərən “Kardelen” dərgisinin redaksiya heyətinin üzvlərinin, xüsusən də redaktor Kadir BAYRAKTAR Hocamızın şəxsi təşəbbüsü diqqətəlayiqdir. Əliağa Kürçaylının “Azərbaycan” şeirini müasir Türk dilinin qayda-qanunlarına riayət etməklə, son dərəcə həssaslıqla Türkiyə türkcəsinə çevirməyə müəssər oldu. Sonra həmin şeir “Kardelen” dərgisinin rəsmi saytında yer aldı və sosial şəbəkələrdə paylaşımlar edildi.
Azərbaycan SSR əməkdar incəsənət xadimi, şair Əliağa Kürçaylının “Azərbaycan” şeirinin sədası yalnız Bilecik şəhərindən deyil, eyni zamanda, Tokat şəhərindən də xoş xəbərlərlə gəldi. Bu yönümdən Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) yayın organı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dərgisinin 44. Sayısında (9 aprel 2017-ci il tarixində) Azərbaycan türkcəsində çap olundu. Qardaş Azərbaycan ilə yanaşı, həm də dərginin müxtəlif ölkələr üzrə təmsilciləri vasitəsilə Bolqarıstan Respublikasına, İran İslam Respublikasına, Qazaxıstan Respublikasına, Kərkük, Qırğızıstan Respublikasına, Şimali Kipr Türk Cümhuriyyətinə, Makedoniya Respublikasına, Krım, Türkmənistan Respublikasına, Naxçıvan Muxtar Respublikasına da göndərildi.
İstedadlı tərcüməçi Əliağa Kürçaylının “Gecələr ay olmaq istəyirəm mən” şeiri Anadolu türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Kahramanmaraş şəhərində fəaliyyət göstərən “Hece Taşları” aylık şiir dergisinin 28. sayında dərc olundu. “Hece Taşları” dərgisinin Genel Yayın Yönetmeni Sayın Tayyib Atmaca tərəfindən bəyənildi.
7 iyul 2017-ci il tarixində respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində rəsmi səfərdə olan “Hece Taşları” aylık şiir dergisinin Sahibi Sayın Tayyib Atmaca lirik şeirlər müəllifi Əliağa Kürçaylının iki şeirini “Hece Taşları” dərgisinin özəl-xüsusi sayı üçün çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümyənədələrinin yaradıcılıq nümunələrinin toplandığı və bir araya gəldiyi siyahıya daxil etdi. Səbəb isə həmin şeirldə son dərəcə səmimiyyət, həssaslıq və həyat sevgisinin olmasıdır.
Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı tarixində öz dəsti-xətti ilə seçilən sevimli şairlərimizdən biri Əliağa Kürçaylının müxtəlif illərdə bir-birindən rəngarəng, zəngin şeirlər, poemalar, tərcümə kitabları işıq üzü görüb. Hər bir kitab öz unikallığı, spesifik xüsusiyyətləri ilə müəllifin illər uzunu qəlbinin dərinliyində gəzdirdiyi və oxucusu ilə bölüşmək istədiyi könül duyğularıdır. Bu müqəddəs duyğulara biganə qalmaq isə olmur. Ən sadəsi ona görə ki, həmin nümunələr səmimiyyətdən və həyata olan sevgidən yazılıb. Bir faktı da unutmayaq ki, Xalq şairi Səməd Vurğun Əliağa Kürçaylının şairlik istedadını müəyyən edib. İstər lirik, istərsə də tərcüməçilik fəaliyyəti ilə məşğul olmasına baxmayaq, Əliağa Kürçaylı yaşadığı dönəmdə özünün-yaradıcılıq fəaliyyətinin zirvəsində olub. Respublikanın ən ünlü mətbu orqanlarında şeirləri müntəzəm olaraq dərc olunub.
Respublikamızın paytaxtı Bakı, Gənclər şəhəri Sumqayıt və dahi Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvinin Ana yurdu doğma Gəncəmizdə fəaliyyət göstərən mətbu orqanlar da Əliağa Kürçaylı yaradıcılığına biganə qalmayıb, həmin poeziya örnəklərini mətbu orqanlarda yayınlamaqla, Ustad ruhuna sevgi və sayqılarını sunublar. Bu yönümdən, “Olaylar” İnformasiya Agentliyində və “Olaylar” qəzetində, “Ruzigar” (Gəncə şəhəri), Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin mətbu orqanı “Möhtəşəm Azərbaycan” və elektron orqanları “gundelik.info” və “edebiyyat-az.com” saytlarında, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin mətbu orqanı “Sözün sehri” qəzetlərinin səhifələrində işıq üzü görüb.
Əsası Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ulu öndər, görkəmli ictimai-siyasi xadim, dahi şəxsiyyət Heydər Əliyev tərəfindən qoyulan-Azərbaycanın mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinə dövlət səviyyəsində diqqət və qayğının göstərilməsi Əliağa Kürçaylı yaradıcılığndan da yan keçməyib. Bu uğurlu uzaqgörən daxili siyasət çağdaş dönəmdə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyev tərəfindən uğurla davam etdirilir. Belə ki, 12 yanvar 2004-cü il tarixli “Latın qrafikalı Azərbaycan əlifbası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi” Sərəncamına uyğun olaraq, “Seçilmiş Əsərləri” “Şərq-Qərb” Nəşriyyat Evi tərəfindən 400 səhifə həcmində, 25000 tirajla işıq üzü gördü. Bu kitab 1989-cü ildə “Azərnəşr” tərəfindən işıq üzü görən “Seçilmiş Əsərləri”nin nəşri əsasında təkrar nəşrə hazırlandı. Ön sözün müəllifi Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının həqiqi üzvü, filologiya elmləri doktoru, professor, Azərbaycan SSR Əməkdar elm xadimi Bəkir Nəbiyevdir.
“Səfərdən qalmayan ömür” sərlövhəli məqalədə akademik Bəkir Nəbiyev istedadlı şair Əliağa Kürçaylının gənclik çağlarından ömrünün son gününə qədər olan dönəminə nəzər salıb, şeirlərini spesifik xüsusiyyətlərini araşdırır, ədəbiyyat üçün gətirdiyi yenilikləri sadalayır, nəfis tərtibatla işıq üzü görmüş “Ülkər” kitabına xüsusi yer ayırır, təbələlik illərində keçirdiyi günləri yadına salır, özündən sonra zəngin ədəbi irs qoyduğuna görə oxucuları həmin nümunələr ilə yaxından tanış olmağa çağırır.

Bakı şəhəri.25 sentyabr 2017-ci il.

Kənan AYDINOĞLU.”Vurğun qələmindən çıxan şeirlər”

1902788_614529541965133_896121757_n

Vurğun qələmindən çıxan şeirlər,
Daşlardan su kimi süzülüb gəlir.
Dostluqda sədaqət, sevgidə inam,
Qızların telindən düzülüb gəlir.

Moskvadan Bakıya gələn qonaqlar,
Hələ ilk baxışdan bükülüb gəlir.
Nizami şerinin hər bir bir misrası
Günəşi nurundan tökülüb gəlir.

Sərvəti bol olan ana torpağa,
Qəm də sevinc kimi üzülüb gəlir.
İrandan Bakıya keçmək istəyən,
Bir İran taciri büzülüb gəlir.

Talat Ülker.”TÜRK ŞİİR GELENEĞİNİ KURAN İNANÇ VE FİKİR AKIMLARI”

Şiirsiz topluluk düşünülemez. Her milletin, kültürünü oluşturduğu tarihi süreçle mütenasip, bir şiir geleneği var. Sözü şiire dönüştürerek derinleştirmek, yoğunlaştırmak ve dilin ötesine taşırmak insanın ayrıcalığı. Binlerce yıllık muhteşem bir maziye sahip olan Türk kültürünün de kendine özgü bir şiir geleneği var şüphesiz. Turfan harabelerinden çıkarılmış iki şiiriyle adını günümüze taşımış ilk şairimiz olan Aprınçur Tiğin’den günümüz şairlerine kadar uzayan çizgide şiiri etkileyen, şaire ufuk açan fikir akımları Türk şiirinin tadını ve lezzetini kuran öğeler arasında yer aldılar şüphesiz. Şiir ummanına su taşıyan fikir ve dünya görüşlerini, başlıklar altında derleyip genel ifadelerle tanımak, Türk şiir geleneğini doğru zemine taşımak ve anlamak açısından oldukça önemlidir. Türk şiirini etkileyen fikir, inanç, gelenek ve dünya görüşlerini ayrıntıları daha geniş bir araştırmaya erteleyerek şu başlıklarda ifade edebiliriz:
Kopuzun Tınısı:
Bütün kadim kültürlerde şiir ile musiki birlikte başlar. Hangisi daha evveldir sorusu anlamsız ve gereksiz. Musiki ile şiir bu gün bile birbiriyle çok yakın iki vadi olarak su taşırlar sanatın ummanına. Türk kültürünün, İslam medeniyetinin edebiyat iklimine girmeden evvel de bir şiiri vardı şüphesiz. Elimize ulaşan kırık dökük malzemenin yorumundan anladığımız şudur: Eski Türklerde şiir “kopuz” adlı çalgı eşliğinde söylenen “yır”larla bir gelenek oluşturmuştur. Bu gelenekte ozan, halkın bilicisi, yol göstericisi, gaipten haber getiricisi ve ayin düzenleyicisidir. Yani şiir mistik devinimlerin aracısıdır. Bu geleneğin ürünlerinin çoğu yazıya geçirilemediği için maalesef günümüze taşınamamıştır.
Klasik Şiir:
Her din hâkim olduğu coğrafyada bir medeniyetin oluşumuna imza atar. İslam dini de hâkim olduğu coğrafyalarda kendi adını taşıyan medeniyete vücut vermiştir. Bu medeniyet üç kültürün İslam imanıyla harman edilmesinin eseridir. Bunlar Arap, Fars ve Türk kültürleridirler. Her medeniyetin kendine özgü sanatı, her sanat geleneğinin de kendine özgü bir edebiyatı vardır. Klasik İslam edebiyatı, Arap şiir geleneğine Fars mitolojisinin eklenmesiyle vücut buldu. Bu biçimsel yapının muhtevası İslam inançları ve tasavvufla dolduruldu. Üç farklı dilin, Arapça, Farsça ve Türkçenin sesleriyle terennüm edilen bu gelenek kalabalıklara değil de seçkin “idrak”lere sundu ürünlerini. Bu özelliğiyle ve ulaştığı estetik seviyeyle Klasik İslam edebiyatının dünyanın ulaşabildiği en büyük saf şiir külliyatı olarak alkışlamak şiir sevdalısı bütün yüreklerin görevi. Keşke o geleneğin seslerini yeterince taşıyabilseydik modern zamanlara.
Deyiş Kültürü:
İslam öncesi dönemin ozanları “kopuz” eşliğinde şiirler söylerlerdi. Bu şiirin mistik âlemden sesler taşıdığına, büyük hakikatleri seslendirdiğine, ozanların kutsal kişiler olduğuna inanılırdı. Bu inanç İslam medeniyeti dairesi içerisinde yeni bir kıvam ve üslup geliştirdi. Anadolu’da Alevilik adını alan ve Eski Türk kültür ve inançlarıyla İslam mistizminin kaynaşmasından oluşan gelenek, ozanlara yeni bir işlev tanımladı. Anadolu’da vücut bulan Türk şiirinin önemli bir halkası olarak hala süren bu gelenek, inancı yorumlamak ve kitlelere taşımakla görevli didaktik ama lirik hazlarla yüklü bir şiir türü oluşturdu.
Batıdan Doğan Güneş:
İbni Haldun, kültür ve devletlerin insanlar gibi gençlik, olgunluk ve ihtiyarlık çağları yaşadıklarını söyler. Genelde Doğu, özelde İslam medeniyeti için 16. asırdan itibaren zeval başlar. Bu Doğu’nun ihtiyarlığından mıdır, yoksa oyunu kuralına göre oynayamadığından mı bilinmez. Bilinen şudur ki 18. asırdan itibaren Batı’nın değerleri ve hayat motifleri Doğu’yu istilaya başladı. Askeri, teknolojik ve ekonomik üstünlüğün peşi sıra fikir ve sanat alanlarında da Batı, Doğu’ya galip ilan edildi. Türk şiiri Tanzimat’la birlikte batının değerlerine ve yaşam biçimine açtı dizelerini. İşte bu devre şiirin “fikrin hamalı” yapılması türünden bir yanlışı da taşıdı şiir geleneğimize. Şair fikir adamıdır artık. Toplumu değiştirmek ve dönüştürmekle vazifelidir. Şiir ile düzyazının yolları kesişmeye başlar bu dönemle birlikte. Bu ikilem, şiirin dili ve biçimi tartışmalarını başlatır. Ve bu tartışma şiirin var olduğu bütün zeminlerin değişmez tartışma mevzuu olur çıkar.
Şiirin Miladı:
Modern Türk şiirinin ilk izleri Tanzimat’ta aranır hep. Ama modern şiir bizde meşrutiyetle başlatılmalıdır. Tanzimatçıların muhtevaya soktukları birkaç Batılı kavram şiiri farklılaştırmıştır ama yeni bir şiir olgusundan bahsetmek için Servet-i Fünun’u beklemek lazımdır. Fikret, geleneğin biçim kalıplarını zorlayarak şiiri yeni boyutlara taşımaya başlar. Onun ve dönem arkadaşlarının elinde şiirin mısraları ressamın fırçalarına dönerler. Şiir kelimelerle çizilen bir resim olup çıkar.
Saf Şiir:
Türk şiirinde gelenekle yeniyi harmanlayıp yeni bir ses oluşturanlar Ahmet Haşim ile Yahya Kemal’dir. Gerçek şiir, saf şiirdir. “Fikrin adresi düz yazı, duygu ve coşkunun mekânı şiir” diyerek Türk şiirine yeni ve gerçek bir ivme kazandıran iki büyük sanatkâr Yahya Kemal Beyatlı ve Ahmet Haşim. İki şair de eğilimleri, sürdürdükleri tarz ve getirdikleri yenilikler ile çağdaş Türk şiirinin ana istikametini çizerler. Yahya Kemal, geleneği Batı şiiri ile birleştirir; Ahmet Haşim, geleneğin mazmunlarını da yadsımadan dil ve anlatımda imgeyi öne çıkarır ve saf şiirin en sıcak ürünlerini sunar. Sonraki yıllarda Çağdaş Türk şiirinin onlarla başlayan, giderek de açımlanan bu kanalda geliştiğini gözleriz. İki şairin açtığı yoldan Ahmet Hamdi Tanpınar ve Asaf Halet Çelebi yol alırlar.
Sözün Hecesi:
Cumhuriyet’in kuruluşu arifesinde millilik ve milli romantik duyuş tarzları şiirde yeni oluşumların önünü açar. Hecenin Beş Şairi, halk şiiri geleneğini Batı tarzı şiirle birleştirir. Şiire milli bir vazife yükleyen bu anlayış saf şiir geleneğinden fazla uzaklaşmaz. “Konuşulan güzel Türkçeyi yazı dili seviyesine yükselten” Hececiler; Ziya Gökalp ve Ömer Seyfettin’lerin başlattıkları “Yeni Lisan” anlayışının etkisiyle, Osmanlı Türkçesini arındırarak yeni bir şiir dili kurmaya yönelirler. Hececilerin açtığı yol asıl ivmesini 1920’li yıllarda alır. Ahmet Hamdi, Kemalettin Kamu, Ahmet Kutsi, Necip Fazıl hiçbir akıma bağlı olmaksızın, ilk ürünlerini bu süreçte verirler.
Kürsüye Çıkan Şiir:
Modern Türk şiir anlayışlarından en etkilisi hiç kuşkusuz öncülüğünü Nazım Hikmet’in yaptığı toplumcu gerçekçiliktir. Nazım Hikmet’le birlikte ideolojinin silahını kuşanan militan bir şiir arz-ı endam eder edebiyatımızın sokaklarında. Sosyalist akım toplumu dönüştürmek ve sınıflar arası çatışmanın malzemesi yapmak üzere şiire yeni bir muhteva ekler. Nâzım Hikmet’in tutuklanması, Tek Parti iktidarının baskıcı yönetimi ve dünyayı saran Sosyalizm rüzgârlarının etkisiyle toplumcu şiir güçlenir.
Garib’in Garabeti:
Orhan Veli, Oktay Rifat ve Melih Cevdet, 1937-38’den sonra yazdıkları şiirleri Garip (1941) adlı ortak kitapta toplarlar. Orhan Veli’nin kitabın önsözündeki yazısı Türk şiirinde nazım-nesir tartışmalarını alevlendirir. Şiirle düzyazı birbirine girer. Şiiri geleneğinden koparan bu akıma içerdiği yenilikten mülhem olarak I. Yeni Hareketi adı verilir. Şiiri ölçü ve kafiyenin esaretinden kurtarmayı amaçlayan bu hareket, şiiri kitlelere taşır ve her okuyanın anlayabileceği kıvama getirir. Bu durum kimilerine göre bir terfi, kimilerine göre tenzil-i rütbedir.
Şairin Vaazı:
Toplumcular, şiiri sosyalist ideolojinin aracısı yaptılar. Şiirin ideolojisinin olması tartışılabilir bir durumdur ama Nazım’la bir seviye yakalayan toplumcu gelenek, onun ardından sadece fikri sayıklamalar içeren kuru ve kof bir şiire açtı kapılarını. Şiir sıkılan yumrukların ardınca atılan nutukların süsüydü artık. Kitleleri büyüleyen bir etkileme aracına dönen şiiri kendi ideolojileri için de kullanmak gerektiğini hisseden “İslamcı” akım Necip Fazıl önderliğinde yeni bir şiir tasarımı sundu idraklere. Şair kürsüde cemaate seslenen bir vaiz, şiir etkili bir vaazdır artık. Tek Parti döneminde devletten dışlanan, yasakların gölgesinde kalıp sindirilen “Müslüman” kitle dini terminoloji ve mecazlarla örülü yeni bir şiir iklimi kurdu. Necip Fazıl’la başlayan bu gelenek Sezai Karakoç’la tezi olan ama estetiği ihmal etmeyen, geleneğin dünyasını çağdaş zamanlara taşımayı amaçlayan bir akıma dönüşüverdi.
Yeninin Yenisi:
1950’den başlayarak genç kuşak şairleri yeni bir şiir dili oluşturdular. Garip akımının şeklen devamcısı gibi duran bu yeni akım imgeleri ve sıra dışı diliyle yeni bir sestir. ‘İkinci Yeni’ ilkeleri, kuralları ve ortak bir dünya görüşü ile biçimlendirilmiş bir akım değildir. İkinci Yeni, Garip akımıyla oluşturulan yeni şiirin üzerine gelen, imgeleri ve şiir diliyle yavaş yavaş farklılaşan şairleri adlandırmak için kullanılan bir kavramdır. Oktay Rifat, İlhan Berk, Turgut Uyar, Edip Cansever, Ece Ayhan, Cemal Süreya, Sezai Karakoç, Ülkü Tamer gibi isimleri bir akımın üyeleri gibi görmek yanlıştır. Şiir dilleri benzese de dünya görüşleri arasında bir birlik yoktur. Büyük fikirleri değil de anlık yoğunlukları anlatan bir şiir kurgusudur akımın ana rengi.
Geleneğin Hamaseti:
Geleneği hırpalayan ve dışlayan şiir anlayışı geleneği savunan ve yücelten bir tepkiyi oluşturmakta gecikmedi. Yedigün, İstanbul, Çınaraltı, Türk Edebiyatı gibi dergiler gerçek şiirin gelenekten beslenmesi gerektiğini düşünen şairlere açtı sayfalarını. Gelenekçi şiiri bir akıma dönüştüren ve ciddiye alınacak bir şiir vadisi inşa eden dergi Hisar’dır. Sanatçının ideolojilerden bağımsız ama milli kimliği temsille vazifeli olduğunu düşünen şairlerden oluştu Hisar’ın gelenekçi akımı.
68 Kuşağı
Amerika’dan başlayıp bütün Avrupa’yı saran 1968 öğrenci ayaklanmaları, işçi hareketleriyle birleşerek bütün dünyada etkin bir güce dönüşür. Türkiye’de de kendilerini gençlik hareketleri içinde bulan, giderek de dergiler çevresinde kümelenen şairler yeni bir kuşak olarak çıkarlar karşımıza. Değişim, Dönem, Evrim, Alan 67, Yeni Gerçek, Ataç, Şiir Saati, Yordam, Devinim, Yelken, Ant, Yön, Halkın Dostları, Türk Solu… Onların buluştukları, şiirlerini yayımlayıp, düşüncelerini ilettikleri dergilerdir.
Şiirin Popu
1970’lerde başlayan 80 ihtilaliyle hızlanan ve günümüzde de akıp giden süreç Türk şiirinin oluşum çizgisinde kalıcı olamayan farklı eğilimlerin, farklı yönelimlerin kavga gürültüleri arasında kaybolmasıyla geçti. Bu süreçte yeni bir şiir kuşağının oluşumundan söz etmek mümkün değil. Popüler kültürün etkisi, 12 Eylül’le yaşanılan çözülme, yozlaşma, şiirin gelişme kanallarını tıkadı. Eşyaya mahkûm hayatların esiri olan çağdaş insan şiirden uzaklaştı. Seksenden sonra şiir dergilerinin, yayınlanan şiirlerin ve şiir kitaplarının sayısında bir düşüş yaşanmadı. Deyim yerindeyse ‘şiir enflasyonu’ yaşanılan bir süreç. Bu süreci bir arayış dönemi olarak nitelendirmek gerekiyor.
Son Söz Niyetine:
Popüler kültürün örgütlediği tüketim toplumunda sanat ürünü de piyasa malı olup kaldı. Şiir geleneğini ve yeni seslerini arıyor artık. Belki yeni bir medeniyet önermesiyle birlikte yeni bir şiir akımının da sancısını çekiyor toplum. Yarının ufuklarında yeni şiir sesleri duymaktan yana ümidimizi yitirdik mi? Bu soruya menfi ya da müspet bir cevap vermek için henüz erken. Sığlaşan hayatlarımız yeniden derinleşirse, kültürsüz beton yığınlarına dönen şehirlerimiz, kimlik arayışını olumlu bir neticeye bağlarsa yeni ve güçlü bir şiir için ümit besleyebiliriz.

Mustafa AYVAL.”DİLSİZ KAPI”

Aralanır cümleye şu kanatlı kapılar.
Perçinler kederimden tespih tanesi gibi.
Sükûtun eşiğinde dört kapı, kırk makam var,
Nedametimle yanan gönül hanesi gibi.

Sır işli motiflere ruhu sinmiş nahhatın.
Araladık kapıyı kendimizi umarak.
Kabri türbe yapan sır, nuru yorgun şu bahtın,
Uçmak gerek ey hayat! Kanatlarımı bırak.

Yok mudur anahtarı, kalbimin dili paslı.
Gayrı beklemek olmaz bağda gül, çöllerde kum
Ve avluda uzayan bir yol var ki kavisli
Gökte, belki toprakta bir zaman arıyorum.

Kırk yerinden hançerli, kırk yamadan ibaret
Bir gönül var ki bende, türküm mavidir mavi.
Üfler dilsiz kamışa bir nefes ve nihayet
Açılır tek bir kapı şu kalbime müsavi.

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

rahileanam

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

EŞQİN ÇIRAĞI

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Bulud kimi tutulmuşam səhərdən,
Açılmayır könül acı qəhərdən.
Yemək- içmək betər ağu- zəhərdən,
Sinəmdə sönübdür eşqin çırağı.

Allah lənət etsin yazı pozana,
Soyuq su ələyib isti qazana.
Dönmüşəm həyatda Dəli Ozana,
Olmuşam obanın, elin qınağı.

Könül yuvamızı etmisən bərbad,
Hicran, kədər qəlbdə açıb qol- qanad.
Ən incə hislərim mənə olub yad,
Saçıma toxunmur sevgi darağı.

Artdıqca hey artdı günahın sayı,
Çevrildi sərt qışa ömrümün yayı.
Söylə necə oldun dönük, hərcayı?
Məhv etdin köksümdə çağlar fərağı.

Çəkmədin saçlara döyunca tumar,
Bilmədin bədxahlar bizləri qınar.
Dövranı özündən eylədin kənar,
Leylitək səhradan gəlir sorağı.

HƏDƏR

“Düşüncələrim” – silsiləsindən

Söyləsək də cahan mülkü,
Zəmanənin gərdişinə.
Çiynimizdə yaşam yükü,
Qatılmışıq gedişinə.

Hey dözmüşük bu həyatın,
Ağrısına, acısına.
Kimi çox vaxt həsrət qalıb,
Qardaşına, bacısına.

Dəryaları yaranıbdır,
İnsanların göz yaşından.
Dağı- daşı odlanıbdır,
Dərdlilərin qarğışından.

Bəşər oğlu usanmayır,
Bəd keçsə də hər bir günü.
Hər anını ömür sayır,
İtirməyir ümidini.

Qəsb etsə də şirin canı,
Dövran, möhnət, qüssə, kədər.
Sil qəlbindən həyacanı,
Yaşanmasın ömür hədər.

Şəfa VƏLİYEVA.”Dəliyəm… Sənə oxşadım,”

sxv

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

***

Altdan-altdan qımışıram,
Daha ürəkdən gülmürəm…
Aşikara alışıram,
Gizlincə sevə bilmirəm…

Dəliyəm… Sənə oxşadım,
Öyrətdin özünə məni…
Bəxtim bəxtinə oxşasın,
Sözüm də sözünə sənin…

Aşiq yarın görsün deyə,
Dağlar başını əyməz ki?
Getdin… Arxanca səpməyə,
Gözümün yaşı yetməz ki?

(2013)

Şəhla RAMAZANQIZI.Yeni şeirlər

* * *

Bir səhər küləyi əsəs incədən,
Saçlarım beləcə dağılıb gedər.
Ümidsiz arzular qız ürəyinin,
Sevgi dənizində boğulub gedər.

Üzümə güləndə alovlu günəş,
Gözümdən sənsizlik süzülüb düşər.
Günəştək başımda gəzən xəyalın,
QIsılar qəlbimə qarışanda şər.

Gün gedər, Ay gələr səfərdən evə,
Gözlərim hələ də yola dikilər.
Təqvim də, saat da yuxuya gedər,
Mənim yuxularım ərşə çəkilər.

* * *

Görürsən ürəyin yanır, alışır.
Sevgidən araya söz düşən kimi.
Yadına düşəcək payız çiçəyin,
Məhşər ayağında görüşən kimi.

Yolboyu sürünən dəniz küləyi,
Yenə qulağına pıçıldayacaq.
Payız xəzanında ayaq səsimi,
Bir şəhər uzaqdan qəlbin duyacaq.

Ruhunu tərpədən sarışın payız,
Yenə gözlərini qamaşdıracaq.
Gəlib həyatına tək, bircəciyin,
Ağlını yerindən qarışdıracaq.

Qəhərdən hər gecə sabahlaradək,
Yaşaya bilməyib boğulacaqsan.
Ölüb hər gecəni səhər olunca,
Məni sevmək üçün doğulacaqsan.

Unutmaq istəsən sevgimi deyil,
Qəlbindən qopart at söz yaddaşını.
Deyək ki , yox etdin hər şeyi başdan,
Necə siləcəksən öz yaddaşını?

Yunus EMRE.Muhteşem şiirler

Adı güzel, kendi güzel Muhammed

Canım kurban olsun senin yoluna,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed,
Şefâat eyle bu kemter kuluna,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed

Mü’min olanların çoktur cefâsı,
Ahirette olur zevk-u sefâsı,
On sekiz bin âlemin Mustafâ’sı,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed

Yedi kat gökleri seyrân eyleyen,
Kûrsûnün üstünde cevlân eyleyen.
Mi’râcda ümmetin Hak’dan dileyen,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed

Ol çâriyâr anın gökler yâridir,
Anı seven günahlardan beridir,
On sekiz bin âlemin serveridir,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed

Aşık Yunus neyler iki cihânı sensiz,
Sen Hak Peygambersin şeksiz, gümânsız
Sana uymayanlar gider imânsız,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed.

Bana seni gerek seni

Aşkın aldı benden beni
Bana seni gerek seni
Ben yanarım dün ü günü
Bana seni gerek seni

Ne varlığa sevinirim
Ne yokluğa yerinirim
Aşkın ile avunurum
Bana seni gerek seni

Aşkın aşıklar oldurur
Aşk denizine daldırır
Tecelli ile doldurur
Bana seni gerek seni

Aşkın şarabından içem
Mecnun olup dağa düşem
Sensin dünü gün endişem
Bana seni gerek seni

Sufilere sohbet gerek
Ahilere ahret gerek
Mecnunlara Leyla gerek
Bana seni gerek seni

Eğer beni öldüreler
Külüm göğe savuralar
Toprağım anda çağıra
Bana seni gerek seni

Cennet cennet dedikleri
Birkaç köşkle birkaç huri
İsteyene Ver anları
Bana seni gerek seni

Yunus’dürür benim adım
Gün geçtikçe artar odum
İki cihanda maksudum
Bana seni gerek seni

Hezret Mevlana Celaleddin Rumi.Muhteşem şiirler

Allah’ım Bu Vuslatı Hicran Etme

Allahım bu vuslatı hicran etme
Aşkın sarhoşlarını nalan etme

Sevgi bahçesini yemyeşil bırak
Bu mestlere bahçelere kasdetme

Dalı yaprağı vurma hazan gibi
Halkını başı dönmüş zelil etme

Kuşunun yuvasının ağacını
Yıkma da kuşlarını perran etme

Kumunu ve mumunu karıştırma
Düşmanları kör et de şadan etme

Hırsızlar aydınlığın düşmanıdır
Onların işlerini asan etme

İkbal kıblesi yalnız bu halkadır
Umut kabesin öyle viran etme

Bu çadır iplerini öyle katma
Çadır senindir eya sultan etme

Yok dünyada hicrandan daha acı
Ne istiyorsan et de onu etme

Demedim mi?

Oraya gitme demedim mi sana,
seni yalnız ben tanırım demedim mi?
Demedim mi bu yokluk yurdunda hayat çeşmesi ben’im?

Bir gün kızsan bana,
alsan başını,
yüz bin yıllık yere gitsen,
dönüp kavuşacağın yer ben’im demedim mi?

Demedim mi şu görünene razı olma,
demedim mi sana yaraşır otağı kuran ben’im asıl,
onu süsleyen, bezeyen ben’im demedim mi?

Ben bir denizim demedim mi sana?
Sen bir balıksın demedim mi?
Demedim mi o kuru yerlere gitme sakın,
senin duru denizin ben’im demedim mi?

Kuşlar gibi tuzağa gitme demedim mi?
Demedim mi senin uçmanı sağlayan ben’im,
senin kolun kanadın ben’im demedim mi?

Demedim mi yolunu vururlar senin,
demedim mi soğuturlar seni.
Oysa senin ateşin ben’im,
sıcaklığın ben’im demedim mi?

Türlü şeyler derler sana demedim mi?
Kötü huylar edinirsin demedim mi?
Ölmezlik kaynağını kaybedersin demedim mi?
Yani beni kaybedersin demedim mi?

Söyle, bunları sana hep demedim mi?

“Güzlek” üç aylık edebiyat sanat dergisi 3. sayısı yayında

Kardeş Türkiye Cümhuriyetinin Kahramanmaraş şehrinde yayınlanan “Güzlek” üç aylık edebiyat sanat dergisi 3. sayısı yayında. “Güzlek” üç aylık edebiyat sanat dergisinin Genel Yayın Yönetmeni Azerbaycan Gazeteçiler Birliği Sumqayıt şehir teşkilatının Günlük Analitik Haber Ajansı (gundelik.info) ve Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının (edebiyyat-az.com) Türkiye tümsilcisi Sayın Yalçın Yüceldir.

“Hece Taşları” aylık şiir dergisinin 31. sayısı yayında

EYLÜL

Her eylül bir hüzün tireni gelir, her hatıra bir vagona zor sığar, uzaklarda el sallayan mendiller, pencerede buğulanan özlemler, rayların altında kalan hayeller, boyunları bükük düşkırıkları, savrulup uçuşan gam yaprakları, gözünde bir gözün derinlikleri, dudağında bir türkünün yanığı, kafesinde çırpınırken can kuşun, efil efil eser bir sarı rüzgar, gözünü yumarsın kaybolmaz hüzün.
Her eylül bir güzün sireni gelir, doğan kuyruk yavaş yavaş emekler, önce kuşlar havalanır dallardan, sonra üşümeye başlar kavaklar, yaşlı ağaçlarda bir sızı başlar, her doğan gün ile eksilir ömür, toprak yeni tohumları kucaklar, börtü böcek kışlağına yürürler, yüce dağlar beyaz düşe yatarlar, pencereler uzaklara açılmaz, vuslat yine prangaya vurulur, hasretten hasrete eklenir günler.
Her eylül bir gözün baranı gelir, ürüzgâr savurur hatıraları, defter arasında gül yaprakları, kokusunu başkasına aldırmaz, dişi kurdun rüyası’nı okuyan, sarı özek bozkırında yedigey, olursun kendinden haberin olmaz, yarin kaşlarından bir yay yaparsın, koyarsın sadağa kirpiklerini, nereye atarsan bir kavis çizer, deler geçer yağmur bulutlarını, içinden dışına sağanak başlar, ıslanırsın uslanmazsın bir türlü.
Her eylül bir sözün dereni gelir, sen yeter ki umudunu yitirme, gözünü gözüne değdirdiğinde, uçar bulutların dağlara doğru, ne için dışına bir yol gösterir, ne dışın içine girip kaybolur, kanında dolaşır yılkı atları, ayakların sek sek oynar toprakta, hayat ağacında çiçekler açar, sözün polenleri peteğe dolar, aklın havalanır bir yere konmaz, üstündeki mavi gökten habersiz.

Tayyib Atmacanın “Temize Çekilmez Ömür Defteri” yeni şiirler kitabı yayınlandı

Kardeş Türkiye Cümhuriyetinin Kahramanmaraş şehrinde yayınlanan “Hece Taşları” aylık şiir dergisinin Genel Yayın Yönetmeni Sayın Tayyib Atmacanın “Temize Çekilmez Ömür Defteri” yeni şiirler kitabı Türkiye Cümhuriyetinin başkenti Ankara şehrinde BERİKAN YAYINCILIKtarafından 128 sahifa hacmında yayınlandı. Genel Yayın Yönetmeni Cuma AĞCA, Kapak Adem KONANdır.

Yayınlanmış Eserleri

Şiir Kitapları:

Hüzünlerin Düğünü, Kendi Yayını, Osmaniye 1980.
Külüngün Taşlara Çizdiği Nakış, Güneysu Yayınları,
Osmaniye 1993.
Sarı Kitap, Kırağı Şiir Dizisi Yayınları, Osmaniye 1997.
Bende Yanan Türkü Sende Sönüyor, Yediharf Yayınları,
İstanbul 2014.
Susarak Konuşsan Gözüm Dinlese, Yediharf Yayınları,
İstanbul 2004.
Döş Defteri, Ardıç Yayınları, Eskişehir 2006.
Uzun İnce Bir Türkü, Yediharf Yayınları, İstanbul 2010.
Âşıklar Meclisi, Açı Yayınları, İstanbul 2014.
Söz Açarı, Atışma/Şiir, Berikan Yayınları, Ankara 2014.

Deneme Kitapları:

Med Cezir Vakitler, İncir Yayınları, 3. Baskı. Kayseri 2017.
Gece Vardiyası, Ardıç Yayınları, Eskişehir, 2006.
Ebemkuşağının Altında, Yediharf Yayınları, İstanbul 2010.
Eskişehrin Eskimeyen Yüzleri, Nar Yayınları, İstanbul 2014.

Hasan AKAR HOCAMIZIN doğum gününü kutluyoruz! (10 Eylül)

hasanakarhocamiz

BEN YÖRÜK ALİ EFE’YİM

Sarı Tekeli Abdi’nin,
Atmaca Aşireti’nden Fatma’nın oğluyum.
Yetim kalmışım daha beşiğimde,
Öz be öz Aydınlı, Türk soyluyum.

Büyümüşüm bir andız fidanı gibi,
Boy vermişim Menderes’in kollarında,
Sonra Mehmet olmuşum Sarıkamış’ta,
Kan çiçeklerinden damlayan bin bir parça.

Ve bir gün kara bulutlar çökmüş,
Doluşmuş Yunan sürüsü memlekete.
Ben Türk’sem ve Yörük’sem,
Efe yüreğim bayrak açmaz mı dağlarda,

Daha soluklanmadan yaylalarda,
İçmeden Dalama’nın suyunu kızanlarla,
Yollara dökülmüş göçleri görmüşüm,
Alhan mezarlığında zulümden, açlıktan,
Ağlayarak dikilen taşları görmüşüm.

Azgın akmış Menderes’in suları,
Kan akmış, boz bulanık çamur,
Hasret akmış Nazilli’nin sessiz suları,
Durulmasını beklemişim sabırla,
Suların denize karıştığı yerde.

Sonra mavzerim ses vermiş
Ümit olmuş Nazilli’de Erbeyli’ de
Acı bir türkü söyletmiş düşmana
Kan kokmuş Malgaç Demiryolunda.

Ben Yörük Ali Efe’yim.
Çine’de Miralay Şefik Bey
Çiğdem Yaylası’nda Kara Durmuş Efe
Ve Gökçen Hüseyin Efe olmuşum
Memleketin her yerinde..

Ben Yörük Ali Efe’yim.
Kınalı Dokuz’un mendilinde hasret,
Bayram günü bayrama gidenlerdenim.
Benim de cepkenim, mendilim barut kokar,
Atımın yelelerinden yurt sevdası eser.

Ben Yörük Ali Efe’yim.
Mevzu vatansa bu cennet vatanda,
Düşerse bayrağım dara bir gün,
Silkinir kalkarım bin kızanımla toprağımdan,
Çıkmaz mıyım yeniden vatan için dağlara.

*Babamın dedesi Aydın Nazilli’den gelerek jandarma olarak askerliğini yaptığı Sivas’a ,daha sonra (Yıldız Kasabası) gelip yerleşmiş.Bize köyde Aydınlar diyorlar.Yıllar sonra yazdığım bu şiiri efe yüreğimin derinliklerine kaydettim.

Harika UFUK.”Çekmek üzerine”

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

Dünyada kadın olmak çok zor… Gazeteleri okumaya korkar olduk. Yine kadın cinayetleri, yine tecavüzler, yine darp…

Birkaç gün “Unutmayacağız, unutturmayacağız.” söylemlerinin ardından kocaman bir sessizlik… Kadınların eziyet çekmediği bir tek gün geçmiyor. 2015’te Adana Barosu Org tr’de belirtilen istatistiklere göre sonuç şudur:

“Temmuz’da erkekler 19 kadını öldürdü; 12 kadın ve kız çocuğuna tecavüz etti; bir kadını fuhşa zorladı; 36 kadını yaraladı; 10 kadın ve kız çocuğunu taciz etti.2015’in ilk yedi ayında erkekler 160 kadın öldürdü, 70 kadına tecavüz etti, 122 kadını fuhşa zorladı, 229 kadını yaraladı, 155 kadını taciz etti. Temmuz ayında toplam 78 erkek şiddeti, cinayet, cinayete teşebbüs, taciz, cinsel şiddet, tecavüz ve yaralama vakası basına yansıdı. Erkek şiddeti vakalarının yüzde 24’ü Karadeniz, yüzde 20,5’i Marmara, yüzde 20,5’i Akdeniz, yüzde 18’i İç Anadolu, yüzde 10’u Ege, yüzde 4’ü Doğu Anadolu, yüzde 2,5’i Güneydoğu Anadolu bölgelerinde yaşandı.”

Kırsal kesimlerde “Tarla ve miras bölünmesin.” diye akraba evlilikler sürdürülürken “Emmioğlu attan indirir.” sözü dillere yerleşmişti. Amcaoğlu isterse o kızın başkasına verilmesi mümkün değildi. Özellikle Doğu’da, Güneydoğu’da ve az da olsa Güney’de “Başlığı veren kızı alır.” felsefesi hâkimdi. Bir yanda “Berdel” uygulanırken diğer yanda şu türkü söylenmekteydi:

“Şu derenin geveni
Geven sarmış geveni
Paşa’dan emir gelmiş
Seven alsın seveni…”

Bizim kuşaktakiler iyi bilirler, zamanımızda Anadolu’da severek evlenmek ayıp sayılırdı. Bu yüzden sevmeye korktuk. Bizim ailede de annemle babamın öğretilerine göre akraba çocukları kardeş, komşu çocukları kardeş, sınıf arkadaşları kardeş sayılırdık. Etraftaki herkesle ağabey- kardeş olduğumuz ve severek evlenmek çevremizdekilerle büyüklerimizce ayıp sayıldığı için görücü usulü dışında bir evlilik alternatifimiz olmamıştı.

Görücü usulüyle evlendik.(Bu arada görücü usulüyle yapılan sağlam evlilikler de var elbette… En yakın örnek annemle babamın evliliği gibi…) Eşin dostun, konu komşunun, çöpçatan kadının tanıdığı, ellerinde şeffaf jelatine sarılmış beş kırmızı gülle bir kutu çikolatayla huyunu suyunu bilmediğimiz damat adayları aile boyu kapımızı çaldığında… Titrek ellerimizdeki kahve tepsileriyle bütün gözler üzerimizde iken damat adayının yüzüne bile bakmaktan çekinerek kızaran yanaklarımızla ne kâbuslar yaşadık.

Süklüm püklüm oturuşları, utangaç halleriyle ellerini koyacak yer bulamayan damat adayları kızı alınca aslan kesildiler birden… Ve evlendikleri kadının suratına aşk ettirdikleri tokatla ellerine yer buldular. O yere öyle alıştılar ki “Patates kızartmadın.” Şak bir tokat… “Yemeği yaktın.” Şak bir tokat daha… “Evden çıkmak yasak… Annenlere gidemezsin. Ayaklarını kırarım senin!” Şak şak al sana yine dayak… “Perde açmak yasaktır. Teyp dinleyemezsin. Komşuya gidemezsin. “ Al sana tokat…

Sadece dış görünüşüne ve mesleğine bakılarak yapılan evlilikler ne kadar da sakat oluyor. Yeterince tanımadan yapılan kötü evlilikleri bitirmek de zor… Ailenize şikâyet ettiğinizde şu cevapları alıyorsunuz: “Kocandır, döver de sever de… Severken şikâyet etmiyorsun da dövünce neden şikâyet ediyorsun?” “Bak kızım, beyaz gelinlikle girdiğin koca evinden ancak beyaz kefeninle çıkarsın.” “Çekeceksin, hepimiz çektik. Yarın çocukların olsun bak nasıl değişir? Hele bir oğlan doğur da sen gör bakalım nasıl iyi olur aranız…” Sonuç gazetelerin üçüncü sayfalarındaki haberler… Şiddete uğrayan kadınlar ve çoğu zaman yine suçlanan acı çeken kadınlar…

Ne oldu pembe düşlerimize? Hep bu Türk filmleri yaktı bizin nesli… Mum ışığında yemekler, peçenin altına saklanmış hediyeler, kadehlerin dibinde sunulan söz yüzükleri… Sandık ki hayat tozpembe… Mumlar sadece elektrik kesildiği zamanlarda mecburen yakıldı romantizmden oldukça uzak…

İnan Durak Taş bir şiirinde şöyle demiş:

“Ne güzel kızlardık!
Mesaj çekmez, Fotoğraf çekmez, Kredi çekmez,
Zincir çekerdik.
Ahhh çocukluğum.”

Ah şairim çektiğimiz zincirler elimize, ayağımıza, boynumuza dolandı. Özgürlüğü kaybettik, sonra çile çeker olduk biliyor musun? Fotoğraf çeksinler. Çevrelerini iyice gözlemleyebilsinler. Hayatı tanısınlar. Sevdiklerine mesaj çekip birbirlerini iyi anlasınlar. Sevsinler, sevilsinler. Bırakalım gençler fotoğraf çeksinler, mesaj çeksinler. Evlenmek, iş kurmak, dünyayı gezip tanımak için kredi çeksinler. Biz yeterince çektik, onlar mutlu olsunlar.

Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Erməni ailəsinin qonağı oldum” (Hekayə)

Bugün işğal olunmuş rayonlarımızın birinə; Zəngilana getmişdim.Zəngilandakı ikimərtəbəli evlər üçmərtəbəli olmuşdu. Yollar da fərqli olmuşdu. Hündür binaların arasında həyət evləri tikilmişdi. Qaldığımız binanın üçüncü mərtəbəsində bizi aparan erməni tərcüməçinin ailəsinin qonağı olduq. Tale elə gətirmişdi ki, uşaqlığımın keçdiyi binada yaşayırdılar.
Deyirəm, “Bu binada yaşamışıq. İkinci mərtəbəsində. İkinci mərtəbədə kimlər yaşayır?” Sualım yersiz idi, ermənidən başqa kim yaşaya bilərdi?
– Türk ailəsi yaşayır- dedi, təəccübləndim. Deyəsən, “türk bizim düşmənimizdir” deyəndə, ermənilər biz azərbaycanlıları nəzərdə tuturdular. Türklərdən də hər il Ermənistana gələnlər az deyildi. Başqa ölkələrdə onsuzda azəri-erməni işbirliyi olurdu.
Xahiş elədim, türk ailəsinin qapısını döydük. Bizi yaxşı qarşıladılar. Gənc ailədilər. Evdə o qədər də dəyişiklik eləməmişdilər.Çıxmamışdan əvvəl atam təzəlikcə təmir eləmişdi evi. Öz əlləriylə!…
Mətbəx şkafımızı necə qoymuşduqsa, elə də qalmışdı.Uşaqlıq xatirələrim yadıma düşdü, gözlərim doldu. Erməni yanımda olmasaydı, əllərimi divarda gəzdirərdim, uşaq kimi ağlayardım. Atamın oynamağımız üçün sonradan genişləndirdiyi eyvanda indi türkün uşaqları oynayırdı. Bu mənə bir az təsəlli vermişdi. Erməni uşaqları qonaq gələndən gələnə oynayacaqdılar.
Qubadlıya da getmək istədim, erməni kimlərlə danışdı, bilmədim, dedi, növbəti gəlişdə mümkündür. İndi yerlər dolub.Turist kimi Zəngilanı xeyli gəzdim, məni pis qarşılayan, sifət edən ermənilərə hirsimi içimdə boğa-boğa göz süzdürürdüm, arxamca erməni dilində nə danışdıqlarını anlamırdım, çiynimi atırdım. Yaxşı qarşılayan ermənilərə isə, gülümsəyib, öz dilimdə ” minnətdaram” deyirdim. Başqa ölkənin vətəndaşı kimi gəlmişdim, hörmətsizlik etməyə nə onların, nə də mənim ixtiyarım yox idi.
Dəniz necə gedib çıxıb o tərəflərə bilmədim. Yəqin, ərəblər kimi süni dəniz yaradıblar.Qayaların üstündən keçə-keçə qayıtmalı oldum.Sonra tərtəmiz suyuyla məni özünə çəkən dənizə düşdüm, ayaqlarım sərinlədi. Sərhəddə ailəmi saxlamışdılar. Sərhəddəki restorandan uzun zəncir uzanıb yolumu kəsirdi. Zənciri götürüb restoran tərəfə atdım, ətrafımı erməni polisləri necə dövrəyə aldılarsa, özümü terorçu kimi hiss elədim. Ailəmi yoxladılar, məndən başqa!…
Məni niyə yoxlamadıqlarını soruşdum.
– Sənə inanırıq,pislik edən adama oxşamırsan?- ermənilərin biri azərbaycanca dedi.
– Guya ailəm pislik edəndir? – soruşdum.
– Düşmən düşməndir!…Restoran sahibinin əmrlərini yerinə yetiririk.
– Restoranın sahibi kimdir?
– Azərbaycanlıdır, adını deyə bilmərəm.
Və mən deməyə söz tapmadım. Deməli, məkanın sahibi həmvətənin də olsa, sərhədi keçdinsə, düşmən düşməndir!
Ölkəmə keçdim, yuxudan oyandım!!!

Hülya ASLAN.Muhteşem şiirler

ha

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

GİDER

Âlemi döndüren İlâhî birdir
Bülbül’ün avazı ,güllere güldür
Canan’nın taktığı sevda ödüldür
Yar sinede saklı tutarda gider

Karanlığa ışık, ilimdir, kitaptır
Bilgeler sözü Hüsnü –Sanattır
Bakışlarda kalan, Edeb-i tatdır
Okuyanlar hayran olurda gider

Dünyevi aşka olunmaz mihman
Gönül ilacını bulmamış Lokman
Zaman kötü zaman dillerde bühran
Okunu yayını atarda gider

Hülya kelâmı gönülden dizer
Haddeden geçirir ,imbikten süzer
Aşkın acısını hem görür,sezer
Çeker kalemini yazarda gider.)

GİDİYORUM HOŞÇA KAL

Can Yücel sokağında
Ezilmiş kaldırımlar
Üstünde ürkek bezgin
Ve yorgun sol adımlar
Sarhoşum darmadağın
Taş duvar solum sağım
Tanrıçanın ülkesinde
Afroditçe yalnız yitik ve kaçak
Karanlıklar gölgesinde
Işığa yürüyorum
Görüyormusun?
Yasaklı bölgelerde şairler kırgın
Ne kalmışsa ezberimde güncele uygun
Anlaşılmaz ağlamaklı tiz sesimle
Hüzünlü şiirler söylüyorum
Duyuyormusun?
Yeniden başlamak gün- gün
Hem de bu yaşta
Sırf insan olduğum için
Her seferinde sola çark dön geri,
Dolap beygiri gibi
Döne- döne geriye bıraktım emeğimi
Biliyormusun?
Doğasına uyumlu suskun ve sessiz kaya
Yaslandığım dağ
Nehirlerde salımsın
Bağrına nakşettim adımı
Yüreğinde izim var
Yağmurlar bile sökemezken
Sen
Siliyormusun?
Bak yine geçti bahar
Araya girdi hasret
Beni unutma seneye kadar
Deniz gözlü yar
Gidiyorum hoşça kal
”Gönül Gözü ” Hülya ASLAN 2015

M Nedim Tepebaşı.”MARAŞ’TA ESKİ KURBAN BAYRAMLARI”

Yakın zamana kadar, İbrahim as ile İsmail as arasında geçen kurban hikâyesini bilmeyen hiçbir kişi yoktu. Şimdilerde, özellikle yeni yetişen neslin büyük çoğunluğu, toplumu ayakta tutan ve bilinmesinde bu yönü ile fayda bulunan birçok olaydan haberi bile yoktur. Benim akranlarımın dahi dillerinde dolaşan:”Ramazan bayramında hüzünlenmek, kurban bayramında sevinmek gerekir!” sözü biraz da manidardı. Bu ifadenin içerisinde feyz ve bereket ayı olan Ramazan ayının bitmiş olmasına üzülmek, İsmail (a s)’ın, babası İbrahim (a s) ile birlikte imtihandan yüz akıyla çıkarak Allah’ın lütfüne mazhar oluşlarını kutlamak vardı. İbrahim (a s)’ın, bir baba olarak mutluluğu pek akla gelmezken İsmail (a s)’ın kurban edilmekten kurtulmasından dolayı sevinç gösterilmesi, yeni bir giysi alacak durumu yoksa bile kişinin giysisine bir yama yapması gerektiğine inanılırdı. Bu yüzden de kurban bayramına farklı bir değer verilirdi.
Apartmanlaşmanın henüz kente ulaşmadığı bu dönemlerde evler, barınmanın yanında ekonomiye katkı sağlayacak şekilde yapılırdı. Hemen her evin odunluk olarak kullandığı, hayvan beslemeye elverişli, ahır diye adlandırılan bir yeri vardı. Odunluğun bir bölümünde ihtiyaca göre hayvanlar bulundurulurdu. Büyükbaş hayvanların bakımı zor olduğu ve koku yaptığı için evlerde bulundurulmazdı. Ama ramazan ayı ve kurban bayramı için özel besiye tabi tutulan küçükbaş hayvanlar birçok evde bulunurdu. Hal böyle olunca daha besili ve bakımlı küçükbaş hayvanlar kurban edilirdi. Bu hayvanlar, evdeki artıkların değerlendirilmesi bakımından da ayrı bir değer taşırdı.
Kış aylarına rastlayan kurban bayramları, yaz ayları kadar heyecanlı geçmezdi. Yaz aylarına denk gelen kurban bayramlarındaki heyecan ve ilginin, çocuklar üzerindeki etkisi görülmeye değerdi. Evin, yaş itibarıyla henüz çocukluktan çıkmamış en büyük erkek çocuğu, varsa kendisinden küçük kardeşlerini de yanına alır, en yakın otlak veya çitlerde, Maraş tabiri ile siyeçlerde, kurbanlıkları doyuruncaya kadar yayarlardı. Koyunlar yerden yayılmayı, keçiler ise yükseklerden yayılmayı tercih ederler. Bu yüzden kurbanlığı koyun olanlar otlaklarda, keçi olanlar da siyeçlerde davarlarını otlatırlar/yayarlardı. Keçiler, ön ayaklarını yükseğe koyarak yemeyi tercih ettikleri için doyduklarında karınları dışa doğru şişer, bunu gören çocuklar da iyi otlattıklarından dolayı gururlanırlardı. Bu heyecan, kurban bayramı arifesi akşamına kadar devam ederdi.
Günler öncesinden bıçaklar ve et satırları Maraş tabiri ile et keserleri keskinlettirilir, daha dayanıklı olduğu için çınar ağaçlarından hazırlanmış et kütükleri eskimişse yenileri satın alınırdı. Bir orman ürünü sayılan çınardan et kütüğü bulmak aslında biraz zordu, satan da alan da tedirgin hareket ederdi ama yine de alınır, satılırdı. Ateşi daha dayanıklı olduğundan, et pişirmek için meşe kömürü alınır, ızgara yapmak için eksilen şişler ve sonradan hayata giren ızgaralar takviye edilirdi.
Bayram sabahı, yine çok erken kalkılır, yeni veya temiz elbiselerini giyen erkekler camiye giderler, cemaatle sabah namazını, vakti gelince de bayram namazını eda ederler, sonra da, biraz da aceleyle, cemaatle bayramlaşıldıktan sonra evlerine dönerlerdi. Ev halkı ile bayramlaşma, çoğu zaman kurban kesimi işinden sonraya bırakılırdı.
Ağlayan çocukların gözyaşları ve tekbirler eşliğinde kurbanlar kesilirdi. Kurban kesilirken ağlayan çocuklar, İsmail (a s) kıssasından dolayı bunun bir ibadet olduğunu idrak edebilirler, bu yüzden de üzüntülerine rağmen mütevekkil davranabilirlerdi.
Hemen her evde, her evde olmasa da her ailede, kurbanlık kesmesini, derisini yüzmesini, iç organlarını çıkarıp parçalara ayırmasını bilen birisi bulunurdu. Evde bunları bilen yoksa aileden bilen birisi, kendi kurbanından önce o evin kurbanlığını keserdi, adet böyleydi. Kurban edilen hayvanın, ilk önce yürek ve ciğerinden kebap yapılmak suretiyle yenirdi. Kimi kişiler sakatatı sevmediğinden, bunlardan yemezdi. Kurbanın derisi, yıllık tamir ve bakım ihtiyaçları için mutlaka ya en yakın camiye, camide böyle bir faaliyet yoksa güvenilir bir hayır kuruluşuna verilirdi.
Genellikle, kurban eti ilk önce üçe ayrılırdı. Ayrılan üçte bir paydan biri, kurban kesemeyen yakınlar ve komşular sayısına göre bölüştürülürdü. Ayrılan bu et parçaları, evin küçük çocukları, küçük çocukları yoksa evin hanımı tarafından bu ailelere ulaştırılır, hiç değilse öğleden önce et dağıtma işleri bitirilirdi, buna da oldukça özen gösterilirdi. Kurban kesmeyen evlerle kurban kesilen evlerin et pişirme zamanlarının aynı olması esastı. Evler, büyük çoğunlukla avlulu veya bahçeli olduğu için herkes, öncelikle açık alanda, hava yağışlı olduğunda ise çardak altında et pişirir, bayramın birinci günü sokak araları kebap dumanı ve kokusu ile dolardı. Bu iş de öğle saatlerine kadar devam eder, öğleden sonra da evde bırakılan etin parçalama ve işlenmesine devam edilirdi. Daha çok bayramın ilk günü, geç saatlere kadar evlerden et parçalama sesleri duyulurdu.
Hemen her mahallede en az bir yere kelle ütücüler tezgâh açar, bayramın birinci günü öğleden sonra işe başlarlardı. Bu iş de arkası gelmez olana kadar devam ederdi. Kelle ütücüleri, körüklerle alevlendirdikleri har ateşin üzerinde, burnundan sapladıkları uzun demir çubuklar yardımıyla kelle ve ayakları üterler, özel bıçakları ile de ara ara ütülen kılları kazırlardı, bu işlemi deri üzerinde kıl kalmayıp beyazlık görünesiye kadar tekrar ederlerdi. Ütücülerden getirilen kelleler önce büyük bir kapta suya yatırılır, bir süre öylece bekletilirdi. Büyük bıçaklarla evde temizlenen işkembe, Maraş dilinde karın, ütücüden gelen kelle ve ayaklarla birlikte büyük kazanlarda pişirilirdi. Haşlanan bu sakatatlardan hazırlanan kelle paça öğün olarak tüketilir, çok yağlı olan suyunun bir kısmı ile de tarhana ıslatılarak yenirdi. Çok ağır bir yemek veya çerez türü olmasına rağmen Maraşlılardan büyük çoğunluk bunu hoşlanarak yerdi.
Kurban edilen hayvanın, yenmesi helal ve mubah olan her tarafı değerlendirilirdi. Küçükbaş hayvanların ince bağırsaklarının önce dış yüzeyi, sonra da çevrilen iç yüzeyi bir bıçak marifetiyle özenle, yaralamadan, kazınarak her defasında suya tutulmak suretiyle temizlenir, bir müddet suda bekletildikten sonra son bir defa daha elden geçirilerek yıkanırdı.
Minbar doldurmak için belirli ölçülerde; çok ince kıyılmış soğan, salça, kırmızı acı biber, kıyma, sumak ekşi, tuz, karabiber ve pirinç karışımı ile harç hazırlanır. Sonra da iki elin süratli hareket eden baş ve şahadet parmakları marifetiyle, önceden temizlenip hazırlanan ince bağırsağın içine bu harç doldurulur. Doldurulan kısımlar bir simit büyüklüğünü aldığında uçları birleştirilerek iple bağlanır, sonra da tencereye yerleştirilir, üzerine iki parmak yükseklikte kapatacak kadar su konur, kaynadıktan sonra hafif ateşte, kıvamına gelesiye kadar pişirilir. Maraş’ta adı minbar olan bu yemek türüne bir kısım yörelerde mumbar dolması denilir. Çok zahmetli olmasına rağmen Maraşlıların çoğunlukla severek yedikleri yemek türlerinden biridir hâlâ. Bunlar, genellikle bayramın birinci günü, değilse ikinci günü bitirilen işler arasında yer alırdı.
Kurban bayramının birinci günü gündüzünde et işleme ve dağıtma işleri nerede ki biterdi. İşini erken bitirenler gündüzden, değilse akşamdan sonra yaşça büyüklerden başlamak üzere, sırası ile akrabaları, komşuları ve mahallenin saygın kişilerini ziyaret ederlerdi.
Kurban bayramının ikinci günü sabah kahvaltısı ile başlayan et pişirme işi tamamen bir et ziyafetine dönüşür, nerede ki tüm bayram günlerini kapsardı. Sarımsak, pul veya toz tam acı kırmızıbiber, karabiber ve tuzla avcarlanan kıyma, özenle şiş etrafına yassı örülen Adana Kebabın aksine parmak kalınlığında ve söbeliğinde örülür, sonra da kor ateşte pişirilirdi. Bu kebabın yakın çevreyi kuşatan kokusu kadar tadı da farklı bir lezzettedir.
Kurban bayramı, kasap esnafı dışında birçok esnafa hareketli ve bereketli bir alışveriş imkânı getirirdi. Ramazan bayramından bir hafta, on gün öncesinden ve bayramdan sonra da yaklaşık aynı süre kadar zaman zarfında etkilenen ekmek üreticisi fırıncı esnafının benzer halini, kurban bayramı sebebiyle kasaplar yaşarlardı. Ancak Ramazan bayramının aksine ekmek tüketimi fazlalaştığı için fırıncılar bu sefer de ekmek yetiştiremezlerdi.
Kurban bayramının Maraş için vazgeçilmez yemeği olan içli köfte olmazsa olmaz yemeklerindendi. Yapımı çok meşakkatli ve oldukça zor bir yemek olan içli köfte de bayram günleri içerisinde, daha çok da ikinci veya üçüncü günü yapılan yemeklerdendi.
İçli köftenin önce içi hazırlanır, ikinci aşamada köfte yapılır. İçi yani harcı için bol miktarda orta derecede yağlı kıyma, önceden çok ince kıyılarak yağda sararıncaya kadar kavrulan kuru soğanla karıştırılarak kıvamına gelinceye kadar kavrulur. Bol miktarda orta irilikte doğranan ceviz içi, isteğe göre ince kıyılmış bir miktar maydanoz karıştırılarak bir miktar daha kavrulur. Bu işlem içli köftenin birinci aşamasıdır. İkinci aşamada, sade siyah kıyma ile köftelik tabir edilen ince bulgur, özlü olması için miktarına göre bir-iki yumurta, bazen ıslatılmış şehriye ilave edilerek kıvamına gelesiye kadar yoğrulur. Maraş halkı için bulgurun kabuğunun alınmadan çekilmiş olması önemlidir. Bu tür bulgur, kabuğu alındıktan sonra çekilenden daha lezzetli olur. Bir ara beyazlığına heveslenerek tercih edilmeye başlanılan kabuğu alınmış bulgurdan, son zamanlarda vazgeçilerek doğallığa yeniden dönüldüğü görülmektedir.
Üçüncü aşamada köftenin yapım işi vardır ki bu da hem oldukça zor, hem de çok zahmetli bir iştir. Kabuklu bir ceviz iriliğinde veya biraz daha iri köfte bezesi, sol avuç içerisine yatırılarak sağ işaret parmağı veya orta parmakla işaret parmağının birleşimi ile sol avuç içerisinde sürekli çevrilmek suretiyle birkaç milim kalınlığında, yumurtadan biraz büyük elips şeklinde oyulur. Oyulan köftenin içi, boşluk kalmayacak şekilde, önceden hazırlanmış harçla doldurulur, açık kalan kısmı ise kırılmamış yumurta şeklinde el hareketleri marifetiyle kapatılır. Bu işler tamamlandıktan sonra tuzu atılmış kaynar su içerinse tek, tek ve yavaş bir şekilde bırakılan köfteler kıvamına gelesiye kadar haşlanır. Bir kaşıkla yine teker, teker köfteler su içerisinden alınarak bir süre soğumaya bırakılır. Maraş geleneğinde yufka ekmeğe sarılan köfteler henüz ılık iken, yanında salata veya ayranla yenir. Şimdilerde makine marifetiyle oyulan köfteler bu işlemi bir miktar olsun kolaylaştırmış durumdadır.
Şimdilerde bu işlemlerden bir kısmı terk edilmek bir tarafa unutulma noktasına gelmiştir.
*Kaynak gösterilmeden alıntı yapılamaz.

A. Turan ERDOĞAN.”TOKAT’A DEĞER KATAN SİMALAR (1)”

ABDÜLMECÎD-İ ŞİRVÂNÎ

Eğitimci-Araştırmacı
Şehirlerin de insanlar gibi kimlikleri, kıyafetleri, renkleri, hüzünleri ve mutlulukları vardır. Sahip oldukları değerleri onurla yaşar, gururla taşırlar. Dünü, bu güne taşıyan konakları, bağları, bostanları vardır. Nice hayallerin, emeklerin, yorgun, içten ve samimi hatıralarını sinelerinde barındırırlar. Hanları, hamamları, köprüleri, camileri vardır ki; her biri ayrı ayrı tarihe kayıt düşerler. Âlimleri, fâzılları, âşıkları, ozanları, sanatçıları, yazarları ve çizerleri vardır; tapu kayıtları gibi geçmiş zamanın arşivlerini tutarlar. Velhasıl şehirler, delisiyle velisiyle tarihin arka sayfalarını bazen siyah beyaz, bazen renklice günümüze taşırlar.
“Tokat’a Değer Katan Simalar” yazı dizimizin ilkinde Abdülmecid-i Şirvani ile yola çıkarak bu güzel değeri tanımaya, anlamaya, onunla yol olmaya, hal dili ile hemhal olmaya çalışacağız.
Şeyh-i Şirvani diğer adıyla Abdülmecid-i Şirvani Kimdir?
Tokat’ın manevi önderlerindendir. Şirvan’da dünyaya gelmiştir. Doğum tarihi belli değildir. Babası Şeyh Veliyyüddîn, Şirvan bölgesinin saygın âlimlerinden idi. İlim, fazilet, şüpheli şeylerden sakınma ve takvada çok yüksek bir dereceye sahipti.
Oğlu Abdülmecîd’i de küçük yaştan itibaren ilim ve sohbet halkalarına dâhil ederek seçkin ve manevi zenginliğe sahip insan olması yolundaki ilk temellerini böylece atmış oldu. Abdülmecîd-i Şirvanî zekâsı yüksek, anlayış ve kavrayışının fevkalâde keskinliğinden kısa sürede akran ve emsallerini geçti. Zahiri ve bâtınî ilimlerde ilerledi.
Manevi eğitimdeki hocası olan Mevlana Şehkubâd Hazretlerinin derslerine devam ederek kemalât kazandı. Kutlu bir gecede mütalaa ettiği bir eserle hikmet hissiyatının arttığını belirterek kalbinin sesini duydu: “Ey Abdülmecîd! Ben senin Rabbin miyim ki, gece-gündüz bana bakıyorsun? Var git, bu bağlılığını Rabbi’ne yap. Rabbine yapman daha münasiptir.”
İncelediği kitabı derhal bir kenara koyarak bir mağaraya uzlete çekilip, tam dört sene gece-gündüz Allahü teâlâyı zikir ve tefekkür ile meşgul oldu.
Hocası Şehkubâd vefat edince, onun yerine geçti ve insanlara nasihatlerde bulundu. Resûlullah Efendimizin işaretini ruh derinliğinde hissederek Kara Şems’i yetiştirmek için Şirvan’dan Anadolu’ya gelerek Tokat’a yerleşti.
Abdülmecîd-i Şirvanî, asil, cömert, affedici, mazeretleri kabul edici, sohbetleri tatlı, halim, selim, merhametli idi. Kendine has bir üslûp ile çok güzel vaaz ve nasihat ederdi. Ramazân-ı Şerif ayında devamlı Mesnevî’den anlatırdı. Çok güzel Kur’an okurdu.
1564 yılında Tokat’ta şiddetli bir tâ’ûn salgını başlamıştı. Her gün çok sayıda insan vefat ediyordu. Bunun üzerine şehir halkı; “Şeyh Hazretlerinden dua isteyelim; İnşâallahü teâlâ taûn salgını onun hayır duaları ile durur” dediler. Bunun üzerine Abdülmecîd-i Şirvanî şöyle dua buyurdu: “İlâhî! Bu musibet bulutunu, kerem ve ihsan rüzgârınla def eyle.”
Abdülmecid-i Şirvanî Hazretleri H. 972 – M. 1564 senesinde Tokat’ta vefat etti. Kabri, vasiyeti üzerine kendi ismiyle anılan buraya, Şeyh-i Şirvanî Kabristanlığına defnedildi. “Bizi sevenler kabrimizin üzerine türbe yapmak suretiyle, bu âcizi diğer Müslümanlardan ayırmasınlar” diye vasiyet etmişti. Tokat halkı Hazretin bu vasiyetine istinaden mütevazı bir kabir yaparak O’na ve ahfadına olan bağlılıklarını ortaya koydular. Tokat halkının dualarla yâd ettiği kabir yüzyıllardır ziyaret edilmektedir. Ruhu Şad Olsun.
ABDÜLMECÎD-İ ŞİRVÂNÎ KUDDİSE SİRRUH’UN NASİHATLARI
Maksada Ulaşmak ve Kurtuluşa Ermek İki Şekilde Olur:
Birisi Cennet’te, Cennet’in yüksek derecelerine kavuşmaktır. Bu, seçilmiş kimselerin hâlidir. Diğeri ise, zamansız ve mekânsız, nasıl olacağı bilinmeyen bir şekilde Allahü teâlânın Cemâl-i İlâhîsini görmektir. Bunu elde edebilmek için şu dört sebep vardır:
1) İman
2) Takva: Mürşid-i Kâmilin yetişmiş ve yetiştirebilen rehberin işareti ile nefisle mücadele yapılarak ahlâk güzelleştirilir. Günahlardan tamamen sakınılır. Allahü teâlâdan başka her şeyden tamamen yüz çevrilir.
3) Allahü teâlâya kavuşmak için vesile aramaktır.
Birinci vesile; Mürşid-i Kâmilin terbiyesinde olmaktır.
İkinci vesile; Hocanın talebesini Resûlullah Efendimize ulaştırıp, irtibatını temin etmesidir. Bu iki vesile ile imanın ve takvanın kemaline erişilir. İslâm’ın bütün emir ve yasaklarına ve tasavvuf yolunun bütün adaplarına uyulur. Böylece talebede mârifetullah, muhabbet, sevgi hâsıl olur.
4) Allah yolunda cihad
Yine buyurmuşlardır ki:
İblisin en mühim işi talebe ile hoca arasında soğukluk meydana getirmesidir. Böylece talebe, dünyada ve ahirette hüsrana uğrayarak bedbaht olur. Bu durumda sâdık talebenin ilacı sevgi ile hocasına bağlılığını yenileyip, aradaki soğukluğu gidermek ve ona itaat etmektir. Böylece şeytanın vesvesesini yıkmak, dünya ve ahiret saadetine kavuşmak nasip olur.
“Müşfik ve şefkatli rehber yani mürşid talebesini alçak dünya için kızıp azarlamaz. Onların azarlamaları dünya için değildir. Zira dünyanın onların yanında sivrisinek kanadı kadar kıymeti yoktur. Onlar talebede gördükleri bozuk ve uygun olmayan hallere kızarlar. Kısaca kızmaları, dinin emirlerine uymakta ve tasavvuf yolundaki edeplerde olan kusurları sebebiyledir.”
Kaynakça:
1) Hediyyetü’l-İhvân (Süleymâniye Kütüphânesi); no:4587)
2) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.13, s.186, c.16, s. 15
3) Ziyârât-ül-Evliyâ; s.97

Nihat Aymak.”ŞEHİT ÖĞRETMEN ŞENAY AYBÜKE YALÇIN”

03/07/1995 tarihinde Çorum’un Osmancık ilçesinde Zehra-Sadık çiftinin ilk çocuğu olarak dünyaya geldi.
11 Ekim 2016 tarihinde sosyal medya hesabından “Ben öğretmen oldum” mesajını paylaştı. Müzik öğretmeni olarak Batman Kozluk Çok Programlı Anadolu Lisesine atanmıştı.
Yıllardır hayalini kurduğu öğretmenlik mesleğine kavuşmanın heyecanı içerisinde başladı görevine. Kısa sürede alıştı okuluna ve öğrencilerine. Kendi imkânlarıyla okulda müzik atölyesi oluşturdu. Öğrencilerin sadece öğretmeni değil aynı zamanda ablaları anneleri gibiydi.
Ailesinden uzaktaydı, özlüyordu onları. Ancak anlam veremediği bir tedirginlik vardı üzerinde. 8 Haziran Perşembe günü bir arkadaşıyla sosyal medya hesabı üzerinden yaptığı yazışmada şu cümleleri kuruyordu ne yazık ki! “Ailemden uzaktayım ödüm kopuyor. Ya onlara bir şey olursa, ya da bana bir şey olursa onlar ne yapar. Ölüm bu, geleceği varsa yapacak bir şey yok.”
Söylediği Magosa Limanı türküsü ona sonunu hatırlatıyordu sanki:

Magosa limanı limandır liman
Beni öldürende yoktur din iman

Ertesi gün 9 Haziran 2017 Cuma günü. Karneler dağıtılacak ve eğitim öğretim yılı sona erecekti. O da birkaç gün sonra Osmancık’a ailesinin yayına gidecek özlem giderecekti. Sabah heyecanla yürüdü okuluna. Karneler dağıtıldı öğrenciler ayrıldı okuldan. Aybüke öğretmenle arkadaşları bir yerlere oturmaya gideceklerdi. Aynı okulda öğretmen olan İzzet Gündoğdu isimli arkadaşının arabasına bindi. Arabada İzzet öğretmenin eşi ile iki öğretmen daha vardı. Hareket edip ayrıldılar okulun önünden. Biraz ilerledikten sonra gelen silah sesleri ile irkildiler. Çatışmanın ortasında kalmışlardı gündüz öğle vakti.
Gasp ettikleri ve içerisine patlayıcı yerleştirdikleri ticari araçtan inen teröristler, Kozluk Belediye Başkanının aracına uzun namlulu silahlarla saldırı düzenlemişlerdi. Gelen silah sesleri bu saldırıdandı. Arabanın arka koltuğunda oturan Aybüke öğretmen arkadaşlarına “sakin olun” deyip onları sükûnete davet etti. Arabayı kullanan İzzet öğretmen güzergâh değiştirerek çatışmadan kurtulmak istedi ancak sert, katı, acımasız ve hain bir kurşun Aybüke öğretmenin narin vücuduna isabet etmişti. O hengâmede araba bir direğe çarptı. İzzet öğretmen ambulans çağırdı. Ancak geç gelir endişesiyle hastaneye yetiştirmeye çalıştı kanlar içerisindeki arkadaşını. Ulaştırdı hastaneye ama Aybüke öğretmen İzzet öğretmenin kollarında iken ruhunu teslim etmişti aslında. Yapılan müdahaleler onu hayata geri döndüremedi. Teröristler ise, geldikleri araca binerek olay yerinden hızla uzaklaşıp Bekirhan beldesinde bulunan Jandarma Karakolu önünde askerler tarafından durdurulmak istenince aracı infilak ettirdiler. Patlamada iki asker ile bir sivil vatandaş yaralandı. Hastaneye kaldırılan askerlerden Jandarma Uzman Çavuş Soner Fazlıoğlu, yapılan müdahalelere rağmen şehit oldu.
Kozluk’daki öğretmenler, öğrenciler, veliler ve vatandaşlar Kırmızı Yazmalı Kız Aybüke öğretmenin şahadet haberiyle sarsılıp gözyaşına boğuldular.
Ömrünün ilkbaharında açılmamış bir tomurcuktu henüz. Hayalleri, özlemleri, arzuları, umutları vardı hayata dair. Tatile girerken kendisi değil cansız bedeni geldi Osmancık’taki baba evine. Gözyaşları sel oldu, ağıtlar yükseldi göğe. Tabutun üzerine beyaz duvak ile lise ve üniversite talebeliğinde yer aldığı folklor ekibinde taktığı kırmızı yazma örtüldü. Ne hayata ne de öğretmenliğe doyabilen yirmi iki yaşındaki Aybüke öğretmen, Beyler Çelebi Camiinde kılınan cenaze namazının ardından İlçe Mezarlığındaki Şehitlikte gözyaşlarıyla toprağa verildi.
Ailesine, sevenlerine, eğitim camiasına ve Türk Milletine başsağlığı diliyoruz. Allah rahmet eylesin.

Nihat Aymak.”ŞENOBA HELİKOPTER ŞEHİTLERİ, TÜRKİYE SİZİ UNUTMAYACAK”

31 Mayıs 2017 akşamı saat 20.55 sularında Şırnak Uludere Şenoba’dan havalandıktan üç dakika sonra yüksek gerilim hattına çarparak düşen helikopterde Tümgeneral Aydoğan AYDIN ile birlikte on iki silah arkadaşı da şehit oldu. Yüreğimizi dağlayan bu elim kazada Aydoğan Paşa ile birlikte şahadete yürüyen kahramanlarımızı rahmetle anarken birkaç cümle ile onları tanıyalım istedik.

Şehit Piyada Albay Oğuzhan KÜÇÜKDEMİRKOL
1970 doğumlu 47 yaşında.
Şehidin acılı annesi Muazzez Küçükdemirkol, törene rahatsızlığı nedeniyle sedyeyle getirildi ve tören boyunca ellerini açarak oğlu için dua etti. Şehidin eşi Yasemin, kızı Zeynep ve oğlu Gökhan, tören boyunca birbirlerinin elini hiç bırakmadı.
1 Haziran 2017 Perşembe günü Ankara Ahmet Hamdi Akseki Camiinde kılınan öğle namazına müteakip Cebeci Askeri Şehitliğine defnedildi. Allah rahmet eylesin.

Şehit Piyada Kurmay Albay Gökhan PEKER
1974 İstanbul Çatalca Nakkaş köyü doğumlu 43 yaşında.
Babasını yıllar önce kaybeden şehit Albay’ın annesi Nakkaş köyündeki evinde yalnız yaşıyordu. Şehidin eşi Nilay Hanım Çatalca’da öğretmenlik yapıyor ve 10 yaşındaki Kaan ve 4 yaşındaki Kerem isimli iki erkek evladıyla yaşıyordu. Kırgızistan Bişkek Büyükelçiliği’nde askeri ataşe olarak görev yaparken 15Temmuz 2016’dan sonra Şırnak’ta terörle mücadele için görevlendirilmişti.
Köylülerinin gururu olan Şehit Aybay Gökhan PEKER zaman buldukça Çatalca’ya ailesinin yanına geliyordu. Nakkaş köyü kabristanlığına defnedildi. Allah rahmet eylesin.

3. Şehit Jandarma Yarbay Songül YAKUT
1976 Malatya doğumlu 41 yaşında ve bekâr. 8 yaşında iken babası rahmetli oldu. 1997 Kara Harp Okulunu bitirdi. 2 yıl Şırnak’ta Psikolojik Harekât Subaylığı yaptı. 2004’de Ankara Beypazarı İlçe Jandarma Komutanlığı yaparak Türkiye’nin ilk kadın Jandarma Komutanı oldu. Beş kardeşin en küçüğü olan ve zorluklar içinde yetişen Şehit Yarbay Songül YAKUT geçen yıl annesine Akçadağ´ın Ören Mahallesi’nde bir bahçe almış ve içerisine ev yaptırmıştı. Malatya’da toprağa verildi. Mekânı cennet olsun.

Şehit İstihbarat Binbaşı Koray ONAY
1979 Gelibolu doğumlu 38 yaşında.
Eşi Pınar Hanım öğretmen. Altı yaşında Kuzey isimli oğlu ve bir yaşında Ece isimli kızı var. Bir gün önce telefonda babası Süleyman Sinan Efendiye işlerin yoğunluğundan bahsedip iftarı bir saat geç açtığını söyleyip helallik istemiş. Annesi Nahide hanımın: “Şaka de oğlum, şaka olsun” feryadı yürekleri dağladı. Gelibolu İlçe Şehitliğine defnedildi. Allah rahmet eylesin.

Şehit Piyade Yüzbaşı Nuri ŞENER
1985 Ordu doğumlu 32 yaşında.
Ankara’da görev yaparken yedi ay önce geçici görevle Şırnak’a gitti. Ailesi İstanbul’da oturuyor. Babası Ural Efendi “Mayısta yanıma geldi, gezmeye götürdü, boğaz turu yaptık. Önceki gün telefonla konuştuk. Lafın bittiği yer. Benim çocuğum karıncayı incitmemiştir. Ankara’daki bombalı saldırıdan kurtuldu. Nasip buraymış. Alnına yazılmış demek ki!” diyerek gözyaşı döktü. Doktor olan eşi Melike Hanım: “Benim ciğerim yanıyor, Allah yardımcımız olsun. Türk Silahlı Kuvvetleri güçlü. Allah’ın takdiri” dedi. Şehidin annesi Fatma Hanım ayakta güçlükle durabildi. Şehidin Hakan Sinan adında üç yaşında bir erkek evladı bulunuyor.

Şehit Muhabere Yüzbaşı İlker ACAR
1980 Balıkesir Bigadiç doğumlu 37 yaşında.
Uzun süre önce babası rahmetli oldu ve annesi Nurdane Hanım Balıkesir Paşaalanı mahallesinde oturuyor. Şehit Yüzbaşı İlker ACAR İskenderun’da görev yaparken bir hafta önce Şırnak Şenoba Tugay Komutanlığı’na atanmıştı. Eşi Gülçin Hanım, kızı Öykü Ada ve oğlu Yiğit Ege ile birlikte İskenderun Askeri Lojmanlarında ikamet ediyordu. 1 Haziran 2017 Perşembe günü Balıkesir Zağnos Paşa Camiinde öğle namazına müteakip kılınan cenaze namazından sonra toprağa verildi. Mekânı cennet olsun.

Şehit Piyade Kıdemli Başçavuş Mehmet ERDOĞAN
1970 Kayseri doğumlu 47 yaşında.
Şehit Tümgeneral Aydoğan AYDIN’ın emir astsubayı idi. Şehit Tümgeneral Aydoğan AYDIN’ın Kayseri 1’inci Komando Tugayında emir astsubayı olarak görev yaparken geçen yıl 23’üncü Jandarma Sınır Tümeni’ne tayini çıkan Aydoğan Paşayla birlikte yeni görev yerine gitti. Komutanını 5 yıllık sürede hiç yalnız bırakmayan Başçavuş Mehmet Erdoğan onunla birlikte şahadete yürüdü. Kayseri Melikgazi İlçesi Yıldırımbeyazıt Mahallesindeki evlerinin önüne getirilen şehidimiz için helallik alınırken, 22 yıllık öğretmen eşi Rüya hanım, 21 yaşındaki oğlu Burak ve 15 yaşındaki oğlu Emre ile babası Şahin Efendi gözyaşlarına boğuldu. Şehidin cenazesi Garnizon Şehitliğinde toprağa verildi. Allah rahmet eylesin.

Şehit Piyade Uzman Onbaşı Zeki KOÇ
1975 Osmaniye Düziçi doğumlu 42 yaşında.
Osmaniye Düziçi İlçesi Bostanlar köyünde ikamet eden baba Ali Efendi ve anne Zeynep Hanım tabuta sarılıp gözyaşı dökerken “Oğlum sana hakkım helal olsun.” diyerek dua ettiler. 18 yıldır görev yapan Şehit Zeki KOÇ Kayseri’de görevli iken geçici görevle Şırnak’a gitmişti. Eşi Fadime Hanım ve çocukları 17 yaşındaki Alican, 7 yaşındaki Emine Nur ve 5 yaşındaki Ethem Tuğra Kayseri’de ikamet ediyorlardı. İl Müftüsünün kıldırdığı cenaze namazının ardından köy mezarlığında toprağa verildi. Allah rahmet eylesin.

Şehit Pilot Yüzbaşı Serhat SIĞINAK
1985 Osmaniye Kadirli doğumlu 32 yaşında, bekâr.
Adana Çukurova İlçesi Huzurevleri Mahallesi’nde yaşayan şehidin annesi Sema Hanım ve babası Hayati Efendi acı haberle “Sizi Serhat’ın düğününe çağıracaktık” diyerek gözyaşına boğuldular. Büyük bir kalabalığın duaları eşliğinde Adana Asri Mezarlık Şehitliğinde toprağa verildi. Allah rahmet eylesin.

Şehit Pilot Üsteğmen Abdulmuttalip KESİKBAŞ
1988 Merzifon doğumlu 29 yaşında
Bir süre önce babası vefat eden şehidin annesi Merzifon Bahçelievler Mahallesinde ikamet ediyor. Sekiz aylık hamile olan eşi Gizem Hanım şahadet haberi ile yıkıldı. Şehidin cenazesi Merzifon Garnizon Şehitliğine defnedildi. Allah rahmet eylesin.

11. Şehit Piyade Uzman Çavuş Hakan İNCEKAR
1979 Amasya Gümüşhacıköy doğumlu 38 yaşında.
İzmir’de görev yaparken Şırnak’a atanması nedeniyle eşi Satı Hanım ve oğulları 12 yaşındaki Ata Yağız ve 11 yaşındaki Yiğit Ali ile birlikte İzmir’in Menderes ilçesinde ikamet ediyorlardı.
Merzifon Tekke mahallesinde yaşayan babası İsmail Efendi ve annesi Nurdane Hanım güçlükle ayakta durabildi. Eşi Satı Hanım havacı asker kıyafetiyle uğurladı Şehit Uzman Çavuş Hakan İNCEKAR’ı. Merzifon’da toprağa verildi. Allah rahmet eylesin.

Şehit Teknisyen Başçavuş Fevzi KIRAL
1982 Manisa Akhisar doğumlu 35 yaşında
İzmir Gaziemir Ulaştırma, Personel Okulu ve Eğitim Merkezi Komutanlığında görevli olan şehit Fevzi KIRAL on gün önce geçici görevle Şırnak’a gitmişti.
Tören esnasında şehidin annesi Nurdan Hanım, babası Sabri efendi ve ağabeyi Yüzbaşı Hürşehit Kıral, tabuta asker selamı verdi.
Şehidin eşi Nirgül Hanım ve kızları Sude Nur ile Zehra tabuta sarılıp üstündeki fotoğrafı öptü.
Akhisar Beyoba mezarlığında dualarla toprağa verildi. Allah rahmet eylesin.

Güldərən VƏLİYEVA.”BOYNUMA DOLANAN HİCRAN QOLUYMUŞ”

Sənlə görüşümə gəlməz gümanım,
Boynuma dolanan hicran qoluymuş.
Vüsala yetməyə yoxdur gümanım,
Eşqin-məhəbbətin sanki yoxuymuş.

Qəmli könlüm ha alışa, ha yana,
Arif odur hay eşidə, hay ana.
Haçalandı ömrüm yolu hayana,
Ayların, illərin həsrət yoluymuş.

O keçən günlərim gəlməz yadına,
Qıyarsanmı Güldərəni yad ana?
Hicran günlərini yazdın adına,
Sən adlı sevincim qəmlə yoğrulmuş.

Şəlalə ADİLQIZI.”Ağ yol”

Bəmbəyaz saçlarım
Hər dənəsi bir ağ yoldur.
Hərəsi bir dərd yolunda
Ağarıbdır, uzanıbdır.
Dərdlərim uzandıqca
Saçlarım uzandı.
Qəm-kədər çoxaldıqca
Saçlarım ağardı.
Saçlarım dərdlərimin sayı qədərdir.

Ağ tellərimin hərəsi bir yol,
Bu yollar hörükdədir,
Ətəyi də düyünlüdür.
Ömür yollarım dolaşıq,
Çalın-çarpazdır.
Sonu da hörüyün ucu tək düyünlüdür.
Saçlara qar yağanda saçlar ağarmır,
Başa dərdlər yağanda
Saç ağarır…

Əziz MUSA.Yeni şeirlər

em

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

ÇOXALIR

Baxan yoxdu nəsiyyətə, söhbətə,
İbdi çoxu üzün tutur qürbətə,
Dözmək olmur ayrılığa, həsrətə,
Ayrılıqdan dərd çəkənlər çoxalır,
El-obadan perikənlər çoxalır.

Yol-irizi çayır basır, bağlayır,
Bu ayrılıq ürəkləri dağlayır,
Həyət-baca yetim qalıb, ağlayır,
Dərd səpənlər, qəm əkənlər çoxalır,
El-obadan perikənlər şoxalır.

Yapınçıdan ayrı düşür çobanlar,
Bağ-bağçadan əlin çəkir cavanlar,
Qəm gətirir gələn günlər, zamanlar,
Qərib yurda kül tökənlər çoxalır,
El-obadan perikənlər çoxalır.

Belə getsə boşalacaq kənd-kəsək,
Məzarları dağıdacaq yel, külək,
Heç bilmirəm nə oyundu, nə kələk,
Baxışlarda duman, çənlər çoxalır,
El-obadan perikənlər çoxalır.

Qərib ruhlar yer tapmayır özünə,
Qürbət baxmır qəriblərin üzünə,
Ata, ana burda döyür dizinə,
Yad ellərdə ev tikənlər çoxalır,
El-obadan perikənlər çoxalır.

GƏLMİR

Ar-namus biilməyən adam,
Gözə gəlmir, Əziz Musa.
Əyrilərə gələn fürsət,
Düzə gəlmir, Əziz Musa.

Xoş olur yazın nəğməsi,
Şirindi bülbülün səsi,
Ha axtar gülün qönçəsi,
Sözə gəlmir, Əziz Musa.

Hər sözün üstündə əsək,
Sevgisiz köklənməz ürək,
Köhnənin qədrin bilməsək,
Təzə gəlmir, Əziz Musa.

Həyat nədi bilməz naşı,
Vermə yelə yayı, qışı,
Hər insanın ömür yaşı,
Yüzə gəlmir, Əziz Musa.

Yurd-yuva qiymətli inci,
Bu qismətdən nə küs, inci,
Dünyanın bir xoş sevinci,
Bizə gəlmir, Əziz Musa.

Əliağa KÜRÇAYLI.”Bəndəm”

Ömür karvan keçən yollara bənzər,
Ona yük olmasın, dövlət, simü-zər.
Ayı keşməkeşli ilə bərabər;
Günü əsr boyda bir aya bəndəm,

Getsəm də nə qədər kəndə, şəhərə,
Baxsam da cənnətə bənzər yerlərə-
Dənizlər deyəndə bəhri – Xəzərə,
Çaylarda Kür adlı bir çaya bəndəm.

Mənim doğma anam – Azərbaycanım,
Taleyim, vüqarım, eşqim, həyanım,
Yolunda ölümə hazırdır canım,
Ey Vətən, ey Vətən, bir haya bəndəm!

Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI haqqında deyilənlər

“Bu cavanın böyük gələcəyi var. Mən onun əsərlərini oxuyanda öz gənclik illərimi xatırlayıram”
Səməd Vurğun. (xalq şairi).

Əliağa Kürçaylı poeziyada ardıcıl surətdə işləyən,çalışan, çox yazan, özü də əsasən yaxşı yazan şairlərimizdəndir.
Cabir Novruz.(xalq şairi)

İstəkli qələm dostumuz Əliağa Kürçaylı bu gün sıralarımızda olmasa da, qiymətli əsərləri səfərindən qalmayacaq. Onların son mənzili, son dayanacağı həmişə oxucuların könül aləmi olacaq.
Bəkir Nəbiyev (akademik)

Günlər keçəcək, şerlərin gəzəcək dodaq-dodaq sənsiz, Məhəbbətin gəzəcək ürək-ürək sənsiz.
Rəsul Rza (xalq şairi)

Nəğməsində Kür harayı, nəfəsində Muğan düzü-
Ömrü boyu oxuduğu kitab idi Muğan düzü.
Məmməd Araz (xalq şairi)

Mən Əliağa Kürçaylını, 1980 – ci ildə vəfat etsə də,bu gün bizimlə bir sırada addımlayan, sabaha doğru addımlarımızda bizimlə bir olan, sevincimizdə də, kədərimizdə də görünən bir şair kimi hiss edir, duyuram.
Vaqif Yusifoğlu (şair)

Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI

Vəliyev Əliağa Həsənağa oğlu (Əliağa Kürçaylı) — şair, dramaturq, tərcüməçi, 1951-ci ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü.

Əliağa Həsənağa oğlu Vəliyev 1928-ci il fevral ayının 20-də Salyan rayonu Kürqaraqaşlı kəndində doğulub. Orta məktəbin 9-cu sinfindən təhsilini yarımçıq qoyub, 1944-1946-cı illlərdə Zaqafqaziya Dəmir Yolu İdarəsinin Salyan şöbəsində mühasib işləməyə başlayıb.Daha sonra Bakı Təbabət Texnikumunda birillik mühasiblər kursunda oxuduqdan sonra baş fəhlə olmuş, Rusiya Dram Teatrında eyni vəzifəyə dəyişilmişdir (1946-1947). Bu dövrdə onda poeziyaya güclü maraq oyanmışdır. “Sənin gözlərin” adlı ilk şeiri ilə (“RUSİYA GƏNCLƏRİ, 1946) ədəbiyyata gəlişi uğurlu olmuş, mərkəzi və respublika dövri mətbuatda müntəzəm çıxış etmişdir. Moskva radio qovşağında redaktor işləmiş, yaşlı yazıçıların I . müşavirəsində iştirak etmişdir (1947). Bakıda fəhlə gənclər orta məktəbinin son sinfini bitirib İİO-nun Filologiya fakültəsinə daxil olmuşdur. Onu M.Qorki adına Ədəbiyyat İnstitutuna təhsil almağa göndərirlər, abu-havası düşmədiyindən geri qayıdıb universitetdə təhsili davam etdirir (1949-1954), eyni zamanda “Diaform” qəzeti redaksiyasında ədəbi işçi, nsksnavə incəsənət” qəzetində şöbə müdiri (1953-1955) işləyir. Bakıda ali ədəbiyyat kursunun dinləyicisi (1955-1957), “Azərbaycan gəncləri” qəzeti redaksiyasında şöbə müdiri (1959-1965), “Azərbaycan” jurnalı redaksiyasında məsul katib, Azərbaycan Yazıçılar İttifaqı nəşriyyat şöbəsinin rəisi (1965-1966), “Literaturnıy Azerbaydjan” jurnalı redaksiyasında məsul katib, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatında redaktor (1966-1967) işləmiş, sonra bir müddət yaradıcılıq fəaliyyəti ilə məşğul olmuş, yazıçılar ittifaqında dramaturgiya bölməsinə rəhbərlik etmiş (1975), “Yazıçı” nəşriyyatında (1978-ci ilin mayından ömrünün axırınadək) baş redaktor olmuşdur.
1980-ci il fevralın 11-də vəfat etmişdir.

Mükafatları

Azərbaycan SSR əməkdar incəsənət xadimi — 30.07.1979

Ədəbiyyat siyahısı

1. Arifin bağçası. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1953, -16 səh.
2. Salam gələcək illər. Bakı: Azərnəşr, 1954, -112 səh.
3. Səfərə çıxıram. Bakı: Azərnəşr, 1956, 212 səh.
4. Gözəllik. Bakı: Azərnəşr, 1958, 56 səh.
5. Cavabsız məktublar. Bakı: Azərnəşr, 1960, 76 səh.
6. Nargindən əsən külək. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1961, S səh.
7. Şeirlər. Bakı: Azərnəşr, 1963, 90 səh.
8. Əsmər və Zəfər. Bakı: Azərnəşr, 1964, 32 səh.
9. Durnalar cənuba uçur. Bakı: Gənclik, 1967, 255 səh.
10.Seçilmiş əsərləri. Bakı: Azərnəşr, 1969, 488 səh.
11.Yollarda axtar məni. Bakı: Gənclik, 1970, 180 səh.
12.Həyatın dolayları. Bakı: Azərnəşr, 1973, 232 səh.
13.Dünya ovcumdadır. Bakı: Gənclik, 1976, 243 səh.
14.Bütövlük (şeirlər və poemalar) Bakı:Yazıçı, 1978, 60 səh.
15.Ülkər (şeirlər və poemalar) Bakı: Yazıçı, 1980, 23 səh.
16.Qəlbin sıxılsa əgər… (şeirlər və poemalar) Bakı:Yazıçı 300 səh.
17.Seçilmiş əsərləri. Bakı: Azərnəşr, 1989, 344 səh.
Şeirləri Xəzər Universiteti Nəşriyyatı tərəfindən çap olunan Azərbaycan Sevgi Poeziyası toplusunun İkinci kitabına (Bakı, 2009) daxil edilmişdir (Tərtibçi: Hamlet İsaxanlı).

Tərcümələri (ruscadan)

1. Sergey Yesenin. Şeirlər və poemalar. Bakı: Azərnəşr,
1965, 182 səh.
2. Sergey Yesenin. Qadına məktub. Bakı: Gənclik,
1971, 170 səh.
3. Aligyeri Dante. İlahi komediya. Bakı: Azərnəşr,
1973, 546 səh.
4. Sergey Yesenin. Şeirlər və poemalar. Bakı: Azərnəşr,
1975, 253 səh.

Dövri mətbuatda.

1. Yusifli Vaqif.Dünya səndən kimlər keçdi: Əliağa Kürçaylı haqqında Söz // 525-ci qəzet.- 2012.- 15 sentyabr.- N 167.- S. 26.
2. Əliağa Kürçaylı // Kaspi.- 2010.- 27-29.- N 209.- S. 15.
3. Vahid Təranə. Əliağa Kürçaylı adlı bir şair vardı // Mədəniyyət.-2011.- 25 noyabr.- №87.- S. 12.
4. Kürçaylı Əliağa.Mənim nəyim var? : Şeir / Ə. Kürçaylı // Yeni Azərbaycan.- 2011.- 05 fevral.- № 22.- S. 11.
5. Əlövsət Bəşirli. Çıxıram qəlblərin səyahətinə:{Şair Əliağa Kürçaylı} // 525-ci qəzet.- 2010.- 18 dekabr.- № 232.- S.21.
6. Şəhla Qaryağdıoğlu.Dünya mənə zindan oldu: {Şair Əliağa Kürçayının 80 illiyi} // Mədəni-maarif.- 2008.- № 11.- S. 45-52.
7. Qulam Sadıq.Bahar ömürlü şair: {Əliağa Kürçaylı} // Mədəniyyət.- 2008.- 14 iyun.- № 52.- S. 12.
8. Hacızadə Nahid.Ellər xatırlayar məni: {Əliağa Kürçaylı-80} //
Ədəbiyyat.- 2008.- 11 iyul.- № 26.- S. 3.

Əliağa Kürçaylının sözlərinə bəstələnmiş mahnılar.

1.”Gəl barışaq” – Mus: Elza İbrahimova.
2. “Gedək üzü küləyə” – Elza İbrahimova.
3. “Mən sənin yanına gəlirdim” – Elza İbrahimova.
4. “Səslə məni” – Elza İbrahimova.
5. “Buludlar” – Vasif Adıgözəlov.
6. “Mən gəzirəm hər yanı” – Vasif Adıgözəlov.
7. “Qarabağım mənim” – Zəfər Cəfərov.

İnternetdə

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

rahileanam

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

GÖNDƏRƏSƏN

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Ya Rəbb, yarı görcək, aşiqi oldum,
Ağlar bulud kimi, yamanca doldum.
Payız yarpağıtək saralıb, soldum,
Könül isitməyə, yay göndərəsən.

Gəlsin gül ömrümə bahar,yaz kimi,
Qonsun sinəm üstə telli saz kimi.
Çəksin hər cəfamı sərvi- naz kimi,
Bu aşiq qəlbimə, pay göndərəsən.

Ağ atlı igidtək, kəhər belində,
Səmum küləyitək, tumar telində.
Sevirəm kəlməsi bitsin dilində,
Sevda harayıma, hay göndərəsən.

Eşqi məskən salsın qəlbdə, canımda,
Mehri- məhəbbəti coşsun qanımda.
Yanıma yaraşan, olsun yanımda,
Sevgimə- sevgisin, tay göndərəsən.

Dəyərin dərk edək zamanın, anın,
Birgə tutaq nəbzin fani dünyanın.
Sevincdə qərq olsun, ömrü Dövranın,
Zülmət gecəsinə, Ay göndərəsən.

YA RƏBB QURTAR MƏNİ

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Yağmura dönməyə hazır buludam,
Qədər aman vermir, dərdi unudam.
Fələyin çəngində sızlayan udam,
Ya Rəbb, qurtar məni, fələk felindən.

Kamantək inləyir sədəfli sazım,
Dönüb qarlı qışa baharım, yazım.
Qüssədir, hicrandır, alnımda yazım,
Ya Rəbb, qurtar məni,qəmin əlindən.

Yanaqda iz salıb duzlu göz yaşım,
Xəyal, xatirədir sadiq sirdaşım.
Nisgildən qurtulmur bəlalı başım,
Ya Rəbb qurtar məni,kədər selindən.

Bəxt aça bilməyir düyün, ilməni,
Dil tapa bilməyir, haqlı kəlməni.
Dərdimi bilməyən, qınayar məni,
Ya Rəbb, qurtar məni, elin dilindən.

Ömür vəfa etmir, acımır zaman,
Nə sevənim qalıb, nə də ki, heyran.
Diz çöküb önündə, yalvarır Dövran-
Ya Rəbb, qurtar məni, qurtar zülümdən…

Şəfa VƏLİYEVA.Yeni şeirlər

sxv

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Cib dəsmalım

qat kəsibdi nə vaxtdı
tikdiyim cib dəsmalı…
hər ilməsi nağıllı,
bəzəyi eşq misallı…

elə bil sevəni yox
çoban qızıdır, yazıq…
barmaq sığalını çox,
həm də çox axtarırıq…

ikimiz də küsmüşük
modern variantdan;
boyu bircə bükümlük
saya kağız dəsmaldan…

dəsmalımla üz-üzə
bu gün xeyli baxışdıq…
utandıq…
və dünənə
küskün bir naz da satdıq…

***

Onda dördüncü ayın
Üçüncü həftəsiydi…
Özümə ağlamağım
Uşaqlığın səsiydi…

Sən böyütdün bu qızı…
Böyümək bu imişsə…
Nə çoxu, nə də azı
Bölüşmək bu imişsə…

İndi gücüm də çatmaz
Qovmağa dərd-qəmləri…
Deyir: “Ağlamaq olmaz!”
Gəncənin həkimləri…

Nə bilirlər axı, nə?!
Mənim göz yaşım nədir?
Gözlərimin şəklindən
“Qorxub qaçmağı” nədir?

Yenə Bakıdan küsüb
Dəli qızın yuxusu…
Bəlkə də bilib…
Gülüb
Sevdasına çoxusu…

Özü “gəlincik” olan
Qızın oyunumu var?
Yığıb qəlb “sandığına”
Dərdi “sonuna” saxlar…

2015

***

Kim dedi ki, səninçün
Bu qız təkcə ağlayır?
Bürünüb küçələrə
Bütün Gəncə ağlayır…

Kim dedi axı sənə
Bu qız ölür dərdindən?
Gizlənib döngələrə
Gəncə susur qəhrindən…

Kim uydurub bu sözü:
-Bu qız sənsiz öləcək?
İnanma, ömrüm-günüm,
Qıymaz sevənə Gəncə.

* * *

Ay anam qızılgül, nənəm qızılgül…
Ölüm qucağında, laylam yel olsun,
Yağışlar süzülsün butalarından.
Ağrıyan tərəfim, qıyma, sol olsun,

Ürək boyun əyir xətalarıma.
Düşüm torpağına, andım gül olsun,
Ölsəm, sinə daşım çiçək qoxusun.
Dərdi ki, çəkirəm, dərd əsil olsun,

Bu qızın şairlər yozsun yuxusun.
Gülüşüm yaraşmır ləçəklərinə,
Bağrındakı xarın mənəm, qızılgül…
Tutulsa sol yanım, uyut ətrinlə,
Ay anam qızılgül, nənəm qızılgül…

2015

Qurban bayramı münasibətilə Azərbaycan xalqına təbrik

Hörmətli həmvətənlər!

Sizi və dünyanın müxtəlif guşələrində yaşayan bütün soydaşlarımızı mənəvi kamillik və vəhdət rəmzi olan müqəddəs Qurban bayramı münasibətilə ürəkdən təbrik edir, ən səmimi arzu və diləklərimi yetirirəm.

Öz demokratizmi, humanizmi və bəşəri idealları ilə dünya sivilizasiyasının möhtəşəm səhifəsini təşkil edən İslam dini xalqımızın dünyagörüşünün formalaşmasında və milli-mədəni inkişafında müstəsna rol oynamış, mütərəqqi islami dəyərlər və ənənələr Azərbaycanda həmişə uca tutulmuşdur.

İslamın bir din kimi tamamlanmasını və mənəvi-əxlaqi qurtuluş yolu olaraq bəşəriyyətə göndərilməsini özündə təcəssüm etdirən mübarək Qurban bayramı insanları mərhəmətə, həmrəyliyə və qardaşlığa dəvət edən bir bayramdır. Bu əziz gündə müsəlmanlar Allah yolunda hər cür fədakarlığa hazır olduqlarını nümayiş etdirir, uca Tanrıya yaxınlığın fərəhini yaşamaq fürsəti əldə edirlər.

Xalqımız öz milli-mənəvi dəyərlərinə və ənənələrinə həmişə ehtiramla yanaşır. Bütün dini mərasimlər, o cümlədən Qurban bayramı hər il böyük təntənə ilə qeyd edilir. Ölkəmizin hər yerində Allahın adına qurbanlar kəsilir, geniş xeyriyyəçilik işləri görülür, dövlətimizin tərəqqisi və əmin-amanlığı üçün dualar edilir, Azərbaycanın müstəqilliyi və ərazi bütövlüyü uğrunda canlarından keçmiş şəhidlərimizin ölməz xatirəsi ehtiramla yad olunur. Əminəm ki, builki Qurban bayramı da cəmiyyətimizdə milli-mənəvi həmrəyliyin, xeyirxah əməllərin, şəfqət və mərhəmət duyğularının təntənəsinə çevriləcəkdir.

Əziz bacı və qardaşlarım!

Bu mübarək gündə bir daha hamınıza ulu Tanrıdan möhkəm cansağlığı, ailələrinizə xoşbəxtlik, süfrələrinizə bol ruzi-bərəkət arzulayıram.

Qurban bayramınız mübarək olsun!

İlham Əliyev
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti
Bakı şəhəri, 29 avqust 2017-ci il.

Mənbə: http://www.president.az

Qurban bayramı münasibətilə QMİ Qazılar Şurasının F ə t v a s ı

Bağışlayan və Mehriban Allahın adı ilə

Qarşıdan İslam aləmi və xalqımızın müqəddəs günlərindən biri, uca insani keyfiyyətlərin təntənəsini simvolizə edən Qurban bayramı gəlir. Bütün səmavi dinlərin əziz tutduğu Həzrət İbrahim əleyhissalamın adı ilə bağlı bu müqəddəs gün ümumbəşəri birlik və tolerantlıq mesajını çatdırır. Bu bayramın ən mühüm ayini Həcc ziyarətidir. Dünyanın hər bir yanından Həcc ziyarətinə yola düşən müsəlmanlar Kəbə evi ətrafında təvaf edirlər. Bu, müsəlman həmrəyliyinin, ilahi eşqlə çiyin-çiyinə birgə hərəkətin nümayişidir. Səfa və Mərva dağları arasında səy etmək daim inkişaf etmək, dayanmadan çalışmaq anlamına gəlir. Həzrət Adəm əleyhissalamın hekayəsi başlayan Ərəfə çölündə toplaşaraq müsəlmanlar insani kimliyin mahiyyətinə varır, keçmişdəki səhvləri təhlil edib gələcəyə əzmlə irəliləmək üçün mənəvi güc toplayırlar. Nəhayət, Mina çölündə hər kəs öz İsmayılını qurban gətirir – şəxsiyyətin inkişafına mane olan bütün bağları kəsir. Həccin hər ayini yardımlaşaraq, düşünərək, çalışaraq dayanmadan irəliyə yönəlməyi tərənnüm edir. Qurban bayramı bu ilahi dəyərlərin unudulmamasına xidmət edir.
“Hamınız bir yerdə Allahın ipindən yapışın, bir-birinizdən ayrılmayın!…” (Ali-İmran:103)
“….(fərqlilikləriniz) sizi imtahan etməsi üçündür. Yaxşı işlər görməkdə bir-birinizlə yarışın…” (Maidə:48)
Şükürlər olsun ki, doğma Azərbaycanımız həmişə dinlərarası tolerantlıq və müsəlman həmrəyliyinin məskəni olub. Cənab Prezidentimiz İlham Əliyev həzrətlərinin bu istiqamətdə apardığı siyasət, gündəmə gətirdiyi mövzular və dəstəklədiyi beynəlxalq tədbirlər bunun bariz nümunəsidir.
Qurbanlıq ayini yalnız hacılara vacib olsa da, Həcc ziyarətində olmayanlar da Allah-Təalaya öz qurbanlarını təqdim edə bilərlər. Unutmaq lazım deyil ki, Uca Allah müqəddəs Qurani-Kərimdə qurbanlığın dəyərini deyil, xeyirxah və təmiz niyyətin əhəmiyyətini vurğulayır:
“…Ona çatan yalnız sizin təqvanızdır…” (Həcc:37)
Adətən qurbanlıq üçün qoyuna üstünlük verilir. Lakin keçi, inək və dəvəni də qurbanlıq üçün seçmək olar. Həmin ətin bölgüsündə hər kəs azaddır, hərçənd imkansızlara yardım etmək dinimizin ruhuna daha yaxındır. Əziz Peyğəmbərimiz (s) də belə davranmağı bizlərə vəsiyyət edib. Qurban kəsən şəxsin həmin ətdən özünə pay götürməsinin heç bir eybi yoxdur. Tövsiyə edirik ki, bu müqəddəs ayin təmizlik və yüksək sanitariya şəraitində, münasib yerlərdə icra olunsun.
Bayram qəməri təqvimlə zil-hiccə ayının 10-dur. Azərbaycan üfüqünə uyğun olaraq həmin gün miladi təqvimlə sentyabrın 1-nə təsadüf edəcək. Həmişə xalqın dini inanclarının qayğısına qalan dövlətimiz iki günü –sentyabrın 1-ni və 2-sini qeyri-iş günü elan edib.
Hədislərdə qeyd olunduğu kimi, Qurban bayramının gecəsi və günü dualar qəbul olunar. Həmrəylik, yardımlaşma və mənəvi təmizlənmə rəmzi olan bu müqəddəs gündə vətənimizi və millətimizi xüsusi dua etməliyik. Vətən uğrunda canlarından keçən şəhidlərimizi yad etmək, köçkün düşmüş soydaşlarımızın tezliklə doğma yurdlarına qayıtmasını dua etmək bir müsəlman olaraq hər birimizin vəzifəsidir. Allah tezliklə Qarabağımızın işğaldan azad olmasını nəsib etsin!
Bu əziz bayram münasibətilə Qafqaz Müsəlmanları İdarəsi və onun rəhbərliyi Azərbaycan xalqını və bütün müsəlmanları təbrik edir, bu bayramın daşıdığı dəyərlərə həmişə sadiq qalmağı Uca Yaradandan diləyir. Allah-Təala bütün ibadətlərinizi qəbul etsin!

Vəssalamu əleykum və rəhmətullahi və bərəkətuh!

Mənbə: http://www.qafqazislam.com

Məryəm İsmayılovanı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! ( 29 avqust 2013-cü il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və Kollektivi Sizi, İsmayılova Məryəm Rüfət qızını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun! İnşAllah!

Mətbuat xidməti

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

rahileanam

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

ŞƏHİD OĞLUM

Şəhid anasının dilindən

Dərdə boyun əymişəm,
Göz yaşımı silmişəm.
Məzarına gəlmişəm,
İgid oğlum, can balam.

Lənət qara qurşuna,
Baxmadı gənc yaşına.
Səni aldı tuşuna,
Sərvi- boylum, can balam.

Düşmən qənimin oldu,
Haqq verən vədən doldu.
Gülüm- gülzarım soldu,
Qoç Koroğlum, can balam.

Nə söyləyim yarına?
Məğrur, möhkəm dayana.
Qıyacaq şirin cana,
Yolu bağlım, can balam.

Anan qurban boyuna,
Necə gəldin oyuna?
Qoç demişdim toyuna,
Qara toylum, can balam.

Tez alınsın qisasın,
Dövran bitirsin yasın.
Vətən, anan yaşasın,
Şəhid oğlum, can balam.

DOĞRU YOL

“Düşüncələrim” – silsiləsindən

Deyinməyək zəmanəyə, dövrana,
Gələn bahar, gedən qışda nə günah?
Yolçu olan ömür adlı karvana,
Fəğan etməz güzərana, çəkməz ah.

Hər bir anın, dəqiqənin hökmü var,
Ömrə gərək zinət olsun yaşamın.
Əməllərdir səndən sonra yadigar,
Biləsən ki, sönməyəcək gur şamın.

Bərk tutasan zəmanənin nəbzini,
Qalmayasan məhvərindən kənarda.
Sığallayıb babaların izini,
Azmayasan nə tufanda,nə qarda.

Gen durasan hiylə, məkr, tamahdan,
Niyətin də, əməlin də, saf ola.
Dar zamanda qaçmayasan qabaqdan,
Adın,sanın günü-gündən ucala.

Qəlbin çarpsın yurdun üçün,xalq üçün,
Dövran kimi doğma yurda bağlı ol.
Hünərinlə zəfər qazan hər bir gün,
El yolunda çarpışmaqdır doğru yol.

Şəfa VƏLİYEVA.”Ayaqlarım qatran olar”

sxv

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Ayaqlarım qatran olar
Izlərinə yapışar…
Vəhşiləşər cığırlar;
Gedişinçün qapışar.

Keçib getdiyin vədə
Heykəlləyər zamanı…
Təsəllidi şəklin də.
“Saxlayıram samanı”…

Qulağım səsə düşər
Böcəklər ötüşəndə…
Barmaqlarım öpüşər
Kirpiklər sevişəndə…

Ah…
Nə xoş mənzərədi
Yenə yuxu görürəm…
Adın əzbərimdədi
Adından ev hörürəm..

Hərf-hərf ucalan
Bəxtin qızıl sarayı.
Sənsiz kimdi qocalan
Axı məndən savayı?!

Yaxşı ki, gedişlərin
Dadı-duzu kəm olur..
Fələyin əl işləri
Əzəlindən nəm olur…

Yoxsa bağrım çatlardı
Bu səhra yoxluğunda…
Başınımı ağrıtdım?
Əfv et…
Sənsiz qorxuram.

28 avqust-Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin 4 yaşı tamam olur

Təsisçisi və direktor: Rafiq ODAY

cenabrafiqoday

Rafiq ODAY ( Bayramov Rafiq Hüseyn oğlu) 23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Şərur rayonunun Şəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədridir.”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktorudur.Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar jurnalisti”dir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının təsisçisi və direktorudur.Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanıdır.”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatıdır.”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihələrini həyata keçirən ilk AZƏRBAYCANLI ŞAİRDİR.

Baş redaktor: Kamran MURQUZOV

10730926_708473925888118_1815156677351752954_n

Kamran AYDIN (Murquzov Kamran Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub. 2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət İqitisad Universitetinin Mühasibat Uçotu və Audit fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. 2013-cü ilin avqust ayının 28-də etibarən, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş redaktorudur. 2012- ci il fevral ayının 14-dən etibarən, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəridir. Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum!”” şeiri Osmanlı türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 44-cü sayında dərc olunub.
“Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin və “Usare” iki aylık kültür sanat edebiyat dərgisinin Azərbaycan təmsilcisinin Baş məsləhətçisidir.

Baş məsləhətçi: Şəfa VƏLİYEVA

sxv

Şəfa VƏLİYEVA (Şəfa Elxan qızı Vəliyeva) 1988-ci il iyulun 22-də Göyçə mahalının Dərə kəndində dünyaya göz açıb.2005-2009-cu illərdə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Gəncə filialının “İbtidai təhsilin metodikası və pedaqogikası” fakültəsində bakalavr dərəcəsu üzrə ali təhsil alıb. İlk kitabı kiçik həcmli hekayələrdən ibarət olan “Ümiddən olan qurbanlar” 2010-cu ildə işıq üzü görüb. “BUTA” -2012 Qadın yazarlar seminarının iştirakçısıdır.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər-İdman Nazirliyi tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında hekayəsi dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.
2014-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və həyata keçirilən “Vətən sevgisi sərhəddən başlamır, sərhəddə bitmir” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Bitməz könlümüzün Vətən sevgisi” antologiyasında şeiri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.Həmin layihədə fəal iştirakına görə Sertifikata layiq görülüb.
2015-ci ildə “Zərrələr” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Zərrələr” antologiyasında şeirləri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.
“Qafqaz Media” İctimai Birliyi tərəfindən “Cəsarətli qələm” və “Peşəkar jurnalist” media mükafatlarına layiq görülüb.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Ən sadə şəkil” hekayəsi Türkiyə türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 40 sayında dərc olunub.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi və “Nəsr” bölməsinin redaktorudur.Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvüdür.Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan 3-cü “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimidir. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsüdür.Gənclər mükafatçısıdır.

Məsul katibi: Şəfa EYVAZ

Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci ildə Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Məhəbbət” şeiri Azərbaycan türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 41 sayında dərc olunub.

Mətbuat xidmətinin rəhbəri: Kənan AYDINOĞLU

1902788_614529541965133_896121757_n

Kənan AYDINOĞLU (Murquzov Kənan Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.2008-2012-ci illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.”Ömürdən bir səhifə” (Bakı, “Adiloğlu”, 2007) və “Ömrün yarı yolunda” (Bakı, “MK”, 2010) şeirlər kitabının müəllifidir.Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəridir.Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının baş redaktorudur.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

2013-cü ilin avqust ayının 28-də Bakı şəhərində “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində istifadəyə verilən Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi çağdaş dönəmdə Müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin qurucusu və memarı, Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ictimai-siyasi xadim Heydər Əlirza oğlu Əliyevin 7 dekabr 1999-cu il tarixli “Azərbaycan Respublikası Kütləvi İnformasiya Vasitələri haqqında” qanunun tələblərinə uyğun olaraq, öz fəaliyyətini uğurla davam etdirməkdədir.
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının tərkib hissəsi olan yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndələrinin, istedadlı qələm sahiblərinin müasir ədəbi prosesə cəlb edilməsi, əsərlərinin təbliği,
Ədəbi birliklərə üzv qəbul edilməsi yönündə məqsədyönlü tədbirlər planı hazırlayıb, həyata keçirir.Avropanın bir çox ölkələri ilə, xüsusilə də Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən bir neçə ünlü mətbu orqan ilə əməkdaşlıq əlaqələrini uğurla davam etdirərək, yeni və orta nəslin nümayəndələrinin əsərlərinin təbliğinə xüsusi diqqət yetirir.
Çağdaş Azərbaycan ədəbi elektron məkanında fəaliyyət göstərən mədəniyyət və ədəbiyyat yönümlü elektron orqanlardan fərqli olaraq, “Ədəbi birliklər” bölməsini özündə əks etdirir.Müvafiq bölmədə Azərbaycan Respublikasında fəaliyyət göstərən Azərbaycan Yazıçılar Birliyi, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi, Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan “Gənc Ədiblər Məktəbi”, Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu haqqında məlumat yer alıb.
Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndələrinin təbliği yönündə həyata keçirdiyi tədbirlər Azərbaycan dövlətinin diqqət mərkəzindədir.
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondunun maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən layihələrə dəstək olduğu üçün sertifikatlara layiq görülmüş, mükafatlandırılmışdır.
Respublika səviyyəsində gerçəkləşdirilən bir neçə layihəyə öz töhfəsini verib.
Azərbaycan Respublikasının Milli Təhlükəsizlik Nazirliyi tərəfindən daim nəzarətdə saxlanılan Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin səhifəsində Azərbaycan dövlətçiliyinin əleyhinə yönəlmiş yazıların heç biri dərc olunmur.

E-mail: gundelik.info@mail.ru
Bizimlə əlaqə saxlamaq üçün
055 260 98 89; 070 815 12 96
Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Sumqayıt şəhəri, 2-ci mikrorayon

Əliağa KÜRÇAYLI.”Vətən”

Azərbaycan SSR Dövlət mükafatı laureatı, Azərbaycan SSR Əməkdar incəsənət xadimi

Mən səndənbir yaşıl budaq istədim,
Sən mənə bəxş etdin zümrüd meşələr.
Mən səndən kiçik bir otaq istədim,
Sən mənə bəxş etdin dilbər güşələr,

Mən səndən adicə həyat istədim,
Sən məni çıxartdın min-min səhərə.
Mən səndən kiçik bir qanad istədim,
Sən məni uçurdun ənginliklərə.

Mən səndən bir dəstə çiçək istədim,
Mənimçün dörd fəsil yaz elədin sən.
Mən səndən ilhamlı ürək istədim,
Sən mənə təb verdin minyon ürəkdən.

Mən səndən kiçik bir sevinc istədim,
Sən mənə bəzş etdin bütöv səadət.
Mən səndən bir parça bürünc istədim,
Sən mənə bəxş etdin xəzinə,dövlət.

Mən səndən istədim açıq biralın,
Sən mənə bəxç etdin əzəmət,vüqar.
Məndə başı açıq ayağı yalın
Yolunda can qoysam, yenə az olar.

Bəlkə,buna görə əzəmətlisən-
Nəyin var vermisən əsigəmədən!
Sən bir ana kimi səzavətlisən,
Anam Azərbaycan, Vətən, can Vətən

Zəlimxan YAQUB.Şeirlər

Azərbaycanın Xalq şairi

YUNUS İMRƏYƏ

Məni məndə gəzmə, məndə deyiləm,
Bir mən vardır məndə, məndən içəri.
Yunus İmrə

Heç gərək yoxuymuş səni görməyə,
Əllərim toxunan budaqdasanmış.
Yaşıl zəmilərə baxdım, düşündüm,
Səpilən dən kimi torpaqdasanmış!

Səhrada, çəməndə, güldə, çiçəkdə,
Barda, bərəkətdə, duzda, çörəkdə,
Ulu sevgi kimi canda, ürəkdə,
Şirin nəğmə kimi dodaqdasanmış!

Od kimi baxışda, nur kimi üzdə,
Qan kimi damarda, güc kimi dizdə,
Ruh kimi bədəndə, gün kimi gözdə,
Səs kimi könüldə, qulaqdasanmış!

Qəlbimə sirdaşsan, könlümə yarsan,
Hayana boylandım, hər yerdə varsan.
Gülsəm, dodağımda çiçək açarsan,
Ağlasam, yaş kimi yanaqdasanmış!

Yağdın varlığıma qarla, yağışla,
Hopdun iliyimə nurlu baxışla.
Bağışla, Yunusum, məni bağışla,
Mən elə bilirdim uzaqdasanmış!!!

DÜNYANIN YAXŞI ŞERİ

Ulu ozanımız Yunus İmrəyə

Nurlu gözdə bəslənir, odlu canda yaranır,
Çaxır şimşəklər kimi, bircə anda yaranır.
Gah qanlı davalarda, gah zindanda yaranır,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Xəzinəsi tükənməz ağır eldi, obadı,
Dilqəmin məktubunu öpən badi-səbadı.
Şəhriyarın dilindən qopan “Heydərbaba”dı,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Dünən dərin bildiyin bu gün dayaz görünür,
Yazdığın yazılarda nə qış, nə yaz görünür.
Zəiflər bolluğunda yaxşılar az görünür,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Oğulsan, axarına, zərbəsinə qarşı dur,
O, zülmə, ədavətə, xəyanətə qarşıdır.
Məhməd Akif Ərsoyun sərt “İstiqlal marşı”dır,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Doğulan çox olsa da, neyləsin doğan ana,
Hər gün dünyaya gəlmir nə Yunus, nə Mövlana.
Dahilik zərrə-zərrə hopur iliyə, qana,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Qəlb incələ-incələ iynəyə sap olsa da,
Can quruya-quruya quruyub çöp olsa da,
Qalaq-qalaq yazılar yığılıb çap olsa da,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Kökü qədimdən qədim, Adəmdən, Nuhdan gəlir,
Qarışıb qandan keçir, süzülüb ruhdan gəlir.
Ruh da, qan da, nəfəs də qadir Allahdan gəlir,
Dünyanın yaxşı şeri hər gün yazılan deyil!

Bəxtiyar VAHABZADƏ.Qəzəllər

240px-Bəxtiyar_Vahabzadə

Azərbaycanın Xalq şairi

* * *

Daş ürəklərdə yanıb daşları sındırdı muğam.
Haqqa düşmən olanı haqqa tapındırdı muğam.

Nə güman eyləmisən ondakı tilsimləri sən,
“Kürü ahıyla qurutdu”, “salı yandırdı” muğam.

Onun hər guşəsi bir xatirə, bir canlı kitab,
Keçilən yolları hərdən bizə andırdı muğam.

Su çilər kinli ürəklərdə qəzəb tonqalına,
Neçə qəsdin önünü kəsdi, dayandırdı muğam.

O – ürək yanğısı, göz yaşları, bir çəngə bulud,
Oyadıb yaddaşı, vicdanı utandırdı muğam.

Dəfn edin siz məni Zabul segahın mayəsinə,
Deyirəm, bəlkə, məni bir gün oyandırdı muğam.

Çox kitablar oxudum, zənn elədim bəxtiyaram,
Mənə çox mətləbi ahəstəcə qandırdı muğam.

1974

***

Bu qədər saldı məni həsrət, amandan-amana
Könlüm axırda mənim düşdü gümandan-gümana.

Neçə alim yazıb öz dərdini izhar elədi,
Aşiqin dərdi fəqət keçdi zamandan-zamana

Dərdü-qəmdən usanıb düşdü könül hicr oduna,
Eləyək indi şikayətmi yamandan-yamana?!

Səni gördükdə mən ancaq belə dil-dil ötürəm,
Boşalır göydə buludlar da dolandan-dolana…

Demərəm görməmişəm mən səni çoxdandı,
gülüm, Görürəm surətini yalqız olandan-olana…

Könlümün üstə düşən kölgələr əlan silinir,
Başımın üstünə sən kölgə salandan-salana.

Neçə yol vədə verib əhdə vəfa qılmadı yar,
Bəxtiyar! Qəlbin axır düşdü talandan-talana.

Sentyabr, 1963

Xəlil Rza ULUTÜRK.Şeirlər

İlham üstündə

Kameram – qızıl saray, barmaqlığım – bağça, lək,
Əyləşdim şah taxtımda şerin hökmdarı tək.
Ərzin hökmdarı tək!
Qarşımda ağ vərəqlər… büllur bahar səhəri,
Qələmimdə sıyrılmış Misri qılınc kəsəri.
Mürəkkəbim – Göygölüm bir cüt mavi damlası,
İlhamım – əzəmətli bir Xəzər qasırğası.
Köksüm – alov kürəsi, üzüm-gözüm dan yeri,
Barmaqlarım – günəşin şüa-şüa telləri.
Addımlarım – toprakdan bir azca hündür, uca
Hazıram varıb keçim xəttüstüva boyunca.
Gülüm qaima nigaran obadayam, eldəyəm,
Rövşənəm, zindanda yox, doğma Çənlibeldəyəm.

Dədə Heydər – ATATÜRK

Azadlıq allahı tək əyləşib öz yerində,
Yerin-göyün nuru var peyğəmbər gözlərində.
Sadəliyi nur saçır, əzəməti dərində.
Gedir, polad çiynində Kəpəz, Qoşqar boyda yük.
Dədə Heydər – Atatürk.

Dərin mavi gözləri sakit yanan od-ocaq,
Alovunda satqınlar yanacaq, kül olacaq.
Qaranlıqda işıqdır – o işığa yol açaq.
Məsləki varlığından böyükdür, min qat böyük.
Böyüklük heykəlidir Dədə Heydər – Atatürk!

Dörd tərəf qar-qiyamət, sərt qış… o, güllü yazdır,
Dinc, mülayim səsi də qaynar bir ehtirasdır.
Ərzurumdan Xəzərə şığıyan Xan Arazdır.
Dalğasında dönüklər ağ köpükdür, boz köpük,
Dalğalanır nəhr tək Dədə Heydər – Atatürk.

Azərbaycan, Türkiyə… Daş qala – qoşa səngər,
Bütün qasırğalara birləşməklə sinə gər.
Bu birlik qarşısında düşmən tük salacaq, tük…
Qucur iki sahili Dədə Heydər – Atatürk.

Məhəmmədhüseyn ŞƏHRİYAR.”Yalan dünya”

images

Bu dünya fanidir, fani,
Bu dünyada qalan hanı?
Davud oğlu Süleymanı
Təxt üstündən salan dünya.
Xəstə Qasım

Sənin bəhrən yeyən kimdir?
Kiminkisən? Yeyən kimdir?
Sənə doğru deyən kimdir?
“Yalan dünya, yalan dünya!”

Səni fərzanələr atdı,
Qapıb divanələr tutdu,
Kimi aldı, kimi satdı,
Satan dünya, alan dünya,

Atı əzəl dağa saldıq,
Yorulduqca dalı qaldıq.
Atı satdıq, ulaq aldıq,
Yəhər oldu palan, dünya.

Çatıb səndən keçən keçdi,
Əcəl camın içən keçdi,
Olan-oldu, keçən-keçdi,
Nə istirdin alan dünya.

Boğulaydın doğan yerdə,
Doğub, xalqı boğan yerdə,
Oğul nəşin oğan yerdə
Ana zülfün yolan dünya.

Qazanıb, hey talanıbsan,
Qalanıb hey calanıbsan,
Əzəldən çalxalanıbsan,
Yenə də çalxalan, dünya!

Nənə qarnı ilk beşiyin,
Qəbristanlıq sən deşiyin.
Nə içərin, nə eşiyin,
Qaranlıq bir daları dünya.

Səni bayquşlar alqışlar,
Dəli viranəni xoşlar.
Dolan əqlə səni boşlar,
İçi boşla dolan dünya.

Sənə Qarunlar allandı,
Qızıldan təlli qallandı,
Batıb zülmatə quylandı,
Ölüb təlli qalan dünya.

Ocaq ikən sönəymişsən,
Çanaq ikən çönəymişsən,
Nə pis qan nənəymişsən
Nağıl! Yalan-palan dünya.

Biri ayna, biri pasdır,
Biri aydın, biri kasdır,
Gecə toydur, səhər yasdır,
Gül içində solan dünya.

İgidlərin başın yeyən,
Qocalar bozbaşın yeyən,
Qəbirlərin daşın yeyən,
Özü yenə qalan dünya!

Nə qandın, kim gül əkəndir?
Kim qılınc tək qan tökəndir?
Teymur hələ kürəkəndir,
Çingiz canın alan dünya.

Yaman qurğu, yığılaydın!
Tufanlarda boğulaydın!
Noleydi bir dağılaydın,
Bizi derdə salan dünya.

Süleyman RÜSTƏM.Şeirlər

116

Azərbaycanın Xalq şairi

ŞAİR QARDAŞIMA MƏKTUB

Qoy söyləyim ürəyimin sözünü,
Bir kərə də görməmişəm üzünü,
Nigaranam, yetir mənə özünü
Məhəbbətin bağrımdadır, Şəhriyar,
Mənim ürək ağrımdadır, Şəhriyar.

Kim deyir ki, ünvanımız ayrıdır,
Nə adımız, nə sanımız ayrıdır,
Nə canımız, nə qanımız ayrıdır,
Ürək birdir, bədən birdir, Şəhriyar,
Vətən birdir, vətən birdir, Şəhriyar.

Havaları nə gözəlmiş bu yazın,
Araz üstdən çatdı mənə avazın,
Yarı canım bu tayında Arazın,
Yarı canım yanındadır, Şəhriyar,
Şerin, sözün ətir dadır, Şəhriyar.

Gülşənlərdə çiçəkləri dindirən,
Gözəlləri, göyçəkləri dindirən,
Sevgi dolu ürəkləri dindirən
“Heydərbaba”n nə gözəldir, Şəhriyar,
Nə qəsidə, nə qəzəldir, Şəhriyar.

Hər canlıdan sənə bu can yaxındır,
Uzaq deyil yol ki, yaman yaxındır,
Qaşla gözün arasından yaxındır,
Gəl-gəl deyir sonbeşiyim, Şəhriyar,
Qurban sənə ev-eşiyim, Şəhriyar.

Hicran odu sinəmizi yaxdı, gəl,
Səndən ötrü ürəyimiz axdı, gəl,
İstəyirsən əncir-üzüm vaxtı gəl
Məclislərdə başda otur, Şəhriyar,
Ürəyimdə arzum budur, Şəhriyar.

Gəl qəmləri küləklərə verim, gəl,
Öz bağımdan sənə güllər dərim, gəl,
Sən məni gör, mən də səni görüm, gəl,
Demə ömür xəzansızdır, Şəhriyar,
Əcəl yaman amansızdır, Şəhriyar.

Beşikdəki quş yuxulu körpələr,
Dodaqları süd qoxulu körpələr,
Babaları dağdan ulu körpələr
Bizi əvəz edəcəklər, Şəhriyar,
Yolumuzla gedəcəklər, Şəhriyar.

Qoy bir də qan çilənməsin torpağa,
Yer üzündə nə qul olsun, nə ağa,
Şənlik qursun Təbriz, Mərənd,
Marağa Dilə gəlsin kamanımız,
Şəhriyar, Belə keçsin dövranımız, Şəhriyar.

Gəl Bakıya bağım-bağçam güləndə,
Bircə ovuc torpaq gətir gələndə.
Dostlar qatsın torpağıma öləndə,
Bəlkə onda kama çatam, Şəhriyar,
Son mənzildə rahat yatam, Şəhriyar!!

18 may 1968

DOST KİMİ, QARDAŞ KİMİ

Meşədə quşlar artıq oxumur kef-damaqlı,
Günəş üstdə bulud var göz üstündə qaş kimi.
Payız gəlib… çəmənlər görünür qaşqabaqlı,
Hərdən yağış çiləyir torpağa xaşxaş kimi.

Cığırların al-əlvan, rəngbərəngdir örtüyü,
Havalara sovrulur yuvalardan quş tükü.
Görünür gözlərimə palıdların kötüyü
Bərkə-boşa dözümlü qaya kimi, daş kimi.

Sabah yəqin hər tərəf bürünəcəkdir qara,
Qoynu çəmənli dağlar, dözməkçün soyuqlara,
Qışdan sonra bir daha qovuşmaqçın bahara –
Verəcəkdir baş-başa dost kimi, qardaş kimi.

Uca dağlar qoynunda – Lerikdəyəm mən yenə,
Payız öz nəfəsiylə qəm gətirib gülşənə.
Hərdən günəş doğanda, görünür aydın mənə-
Savalanın təpəsi çalpapaqlı baş kimi.

Canlanır göz önümdə hər an başqa mənzərə,
Yağan yağış altında yuyunduqca dağ-dərə –
Yarpaqların ucundan damcılar düşür yerə
Gözdən axan yaş kimi.

Qış qapını kəsdirib yurd salacaq bu yerdə,
Küləklərin mahnısı qalxacaq pərdə-pərdə.
Şaxta baba əliylə bütün pəncərələrdə
Min naxış çəkəcəkdir mahir bir nəqqaş kimi.

Gün gah çıxır, gah batır, sıxır qəlbimi hicran,
Yürüyür dağlar üstə buludlar karvan-karvan.
Yol çəkən gözlərimi çəkmirəm Savalandan.
Qanı qanımdan olan qardaşım Balaş kimi!

Osman SARIVƏLLİ.Şeirlər

Azərbaycanın Xalq şairi

Bu yerlər

Yaxın sirdaş kimi, əziz dost kimi,
Qolunu boynuma saldı bu yerlər.
Mənim bu nisgilim vardı əzəldən,
Oxşayıb könlümü aldı bu yerlər.

Göylərə uçsam da bağlıyam yenə,
Əziz dogma yurda, doğma Vətənə…
Min eldə min nemət dadmışam, mənə-
Şəkərdi bu yerlər, bu yerlər!

Aşıq eldən alır öz nəfəsini,
Gəldim eşitməyə elin səsini;
Könlümün dil açan kəməçəsini,
Zərif əllərilə çaldı bu yerlər.

Obanın, oymağın sordum yaşını,
Dağlar təzim edib əydi başını.
O dəm alim kimi çatıb qaşını,
Dərin xəyalata daldı bu yerlər.

Vidadi xanlardan görmədi kərəm,
Vaqifə dağ çəkdi burda min sənəm.
Öldü qoç Koroğlu, öldü xan Kərəm
Sinəsi kədərli qaldı bu yerlər.

Kim minit Qazağın dilboz atını,
Götürür toyların şal xalatını…
Şeirin, sənətin mükafatını,
Hər zaman hər yanda aldı bu yerlər.

Qazax, 5 yanvar 1938

Mən Qazağa gəlmişəm

Vaxt olub ki, bu yerləri dolanıb
Bir ov üçün min sorağa gəlmişəm.
Düşüb arxasından, başı alovlu,
Boz arandan, göy yaylağa gəlmişəm.

Nə çəkmədim hələ cavan yaşımda?
Oda düşdüm min bir sevda başımda,
Xatirəm var torpağında, daşında,
Mənə tanış bir oylağa gəlmişəm.

Yer üzündə min bir cənnət olsa da,
Bağ-bağçası mələklərlə dolsa da,
Tayı yoxdur bu yerlərin dünyada-
Cənnət kimi bir torpağa gəlmişəm.

Günəş doğdu, parçalandı çən, duman,
Güldü bizim üzümüzə dağ, aran…
Əziz gündür-hər yan çalan, çağıran,
Şən büsata, xoş növrağa gəlmişəm.

İllər keçir, ömür yarı, gün yarı;
Necə atım etibarı, ilqarı?
Bayram günü sizin kimi dostları
Görmək üçün mən Qazağa gəlmişəm.

Qazax 1948

Hüseyn ARİF.Şeirlər

Azərbaycanın Xalq şairi

Qədim Gəncə çinarları

Bir-birinə dayaq olur,
Qədim Gəncə çinarları.
Axşam-səhər oyaq olur
Qədim Gəncə çinarları

Yeri öpər, höyü qucaq,
Meh toxunar, ətir saçar,
Kölgəsini dosta açar,
Qədim Gəncə çinarları.

Vaxt dolanar fəsil-fəsil,
Dözümdə dağ, çəkimdə fil,
Hər küləkdən qopan deyil,
Qədim Gəncə çinarları.

Pıçıldaşan yarpaqları,
Nəğmə deyən dodaqları,
Necə oxşar qulaqları
Qədim Gəncə çinarları.

Çay boyu qatar-qatardı,
Əsrlərdən yadigardı,
Dünya görmüş babalardı –
Qədim Gəncə Çinarları.

Qocaldım

Gəzdim qarış -qarış ana torpağı,
Nə yaxında ,nə uzaqda qocaldım.
İsti ,soyuq heç var varmadım fərqinə
Nə aranda , nə yaylaqda qocaldım.

Məlhəmdi dağ moruğu,bağ narı,
Hər kimsənin öz istəyi ,öz yarı.
Görməyəndə qədir bilən dostları
Çil-çırağlı ağ otaqda qocaldım.

Altmışımda zirvələri aşanda ,
Yaş on beşdi!- Söyləmişəm bu anda.
“Millət!” -deyə-satqın coşub-daşanda
Belə çağda ,belə xavta qocaldım.

Hüsyn Arifəm , yaxşılara yananam,
Ömür boyu yamanlara yamanam.
Sevinəndə -qoca ikən cavanam,
Qəmlənəndə -cavanlıqda qocaldım.

Mirvarid DİLBAZİ.Şeirlər

Azərbaycanın Xalq şairi

Yasəmən gül açıb, bəzəyib bağı,
Qönçəyə dolubdur gülün budağı,
Bölümdə qaldıqca vətən torpağı
Mən bu gözəlliyi duya bilmirəm,
Bahar sevincinə uya bilmirəm.

Sarmaşıb çəməndə yenə gül-gülə,
Nəğməli quşlar da gəliblər dilə,
Mən elə qəmliyəm, qəmliyəm elə,
Bu gözəllikləri duya bilmirəm,
Bahar sevincinə uya bilmirəm.

Şuşam, Qarabağım, dağlar maralı!
Siz də yaralısız, mən də yaralı,
Elim düşən gündən sizdən aralı,
Bu gözəllikləri duya bilmirəm,
Bahar sevincinə uya bilmirəm.

Sinəmdə dağı var Əskiparanın,
Ağrısı azalmırheç bu yaranın,
Düşmənlərə qalan dağım, aranım,
Sizsiz gözəlliyi duya bilmirəm,
Bahar sevincinə uya bilmirəm.

Gün doğub, ürəyim işıqlanmayır,
Könlümdə çıraq yox, şam da yanmayır,
Çoxdandır saçlarım xınalanmayır,
Ürəyim şəhidlər qəbristanıdır,
Gözlərimdən axan göz yaşı deyil,
Şəhid qanıdır.

* * *

Sən-qəhqəhə,
Mən-göz yaşı.
Hardasan, könlüm sirdaşı?
Tufanlıdır ömrün qışı.
Sən gül!
Mən gülə bilmirəm.
Şənlik içindəykən aləm,
Nədir könlümdəki bu qəm?
Neyləyim ki, mən bəxti kəm
Dərdimi bilə bilmirəm.
Qəm əyib məğrur başımı,
İtirmişəm sirdaşımı,
Selə dönən göz yaşımı
Üzümdən silə bilmirəm.
Səhrada bitmiş bir güləm,
Fəsli quraq keçən iləm.
İstəyirəm sənsiz öləm,
Neyləyim, ölə bilmirəm.

Ülkər Piriyevanı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (24 avqust 1987-ci il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və Kollektivi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini, DGTYB üzvünü doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun! İnşAllah!

Mətbuat xidməti

Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Düşüb yer üzünə Tanrıdan gəlir,
Torpaq gözəlliyi, su gözəlliyi.
Hələ qoy yaşayaq günlər içində
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Bir üzü qaranlıq bir üzü işıq ,
Elə başdan-başa dünya yaraşıq.
Hələ gözəllikdən heç doymamışıq,
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Haqq ilə nahaqqı ayırır insan,
Ruhunu söz ilə doyurur insan..
Qəlbini içindən sıyırır insan,
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Hər xeyir tapılar bir itən şərdə,
Nə deyim sonumda gizlənən dərdə..
Gözəllik eşqiylə gəzir bəşər də,
Allahım sən alma bu gözəlliyi..

Gözlərindən həsrət yağır

Gözlərindən həsrət yağır,
Ay yağışa düşən bəndə.
Vaxtsız gəlib yer üzünə,
Təktənha yetişən bəndə.

Götür ürkək baxışları,
Söykə dünyanın dizinə.
Saxla düşən ulduzları,
Yapışdır göyün üzünə

Bir gün için çıxıb çölə,
Çatacaq göyün üzünə.
Aldadıb ömür də səni,
Atacaq göyün üzünə.

Ürəyimə yağış yağır bu gecə

Gözlərindən baxışların tökülür,
Od nəfəsim sənlə dara çəkilir…
Varlığımda eşq sarayı tikilir,
Bir xəbərsiz eşq yaranır gizlicə,
Ürəyimə yağış yağır bu gecə..

Bəxtim sənə nə göz yaşı ol deyir,
Nə tökülən göylər daşı ol deyir..
Bir ürəyin gəl sirdaşı ol deyir,
Arzularla ötüb gedir gün necə,
Ürəyimə yağış yağır bu gecə..

Baxışınla gözlərimə dolanda,
Ta qayıtma… Sığın onda qal onda…
Adın qəlbdə, taleyinsə alında,
Sənsiz günüm nə yaşana, nə keçə,
Ürəyimə yağış yağır bu gecə..

Gecə

Gəl bağrıma daş tək basıl,
Uyu qoynumda gecə…
Uşaq nağıllardan bezib,
Böyüklər ağılardan.
Dərdlərim salxım kimi,
Asılıbdır tənəkdən,
Min bir dərdi ələrəm
Biri keçməz ələkdən.
Dünya da bir ələkdir..
Keçən heç vaxt
Diri keçməz ələkdən..
Dünyanın işinə matam doğrusu,
Canavar gözünü çıraq eləyir.
Qanun keşiyində milyon oğrusu,
Qəpik oğrusunu dustaq eləyir..

Qocalır atam…

Baharı yaşayıb yetişir qışa,
İndi tellərinə qar alır atam.
Elə yaşadığı əzab içində,
Qocalır İlhai, qocalır atam.

Baxışı çıraqdı, Odu çıraqdı,
Müqəddəs bir sevgi qəlbinə axdı.
Bu da bir, alnıma yazdığın baxtdı,
Qocalır, İlahi qocalır atam.

İllər yarpaq-yarpaq uçur ömründən,
Şaxtalar, sazaqlar keçir ömründən.
Zaman öz qanını içir ömründən,
Qocalır, İlahi qocalır atam.

Sənin ömüründə qurulan həyat,
İsti baxışında axtarır nicat.
Əlləri gör necə oloubdur, çat-çat,
Qocalır, İlahi, qocalır atam.

Hələ, sabahlara çəkir yaşını,
Görür həyatında bəxt savaşını.
Haqlayır günbəgün ömrün qışını,
Qocalır, İlahi, qocalır atam.

Rahilə DÖVRAN.”Ala məstanım”

rahileanam

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

“Uşaq şeirlərim” – silsiləsindən

Özün ağıllı sayır,
Tanımayır çöl,bayır.
Bütün günü oynayır,
Mənim ala məstanım.

Nə gözəldi xoş səsi,
Miyo-miyo nəğməsi,
Yaradanın töhfəsi,
Mənim ala məstanım.

Gözləri var hər yanda,
Qaçın cırmaq atanda.
Xoruldayır yatanda,
Mənim ala məstanım.

Şəfa VƏLİYEVA.”Ay sonuncu pəncərədir”

sv

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Ay sonuncu pəncərədir,
Zülmət əksin olan evdə…
Dan yeri əl eyləməkdir
Vida üçün gəldiyində…

Bu tövr ağlamaq asan,
Umub-küsmək də nisyədi…
Kaş, yolları unudasan,
Hər dönüşün min “niyə”di…

Bu şəhərlə sevişirsəm
Öpmə qəmli nəğmələri…
Utanarsan,durub örtsəm
Həya rəngli pərdələri?

Gəlmisən, yay da ötüşür,
Yarpaqlar da ayaq bağı…
Bax, romantiklər görüşüb:
-Şəfa və Mahrasa bağı…

2017

Şəfaqət Cavanşirzadəni doğum günü münasibətilə təbrik edirik (18 avqust 1987-ci il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Nəsr” bölməsinin Baş redaktorunu, Redaksiya heyətinin üzvünü və əməkdaşını, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvünü, doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

“Dünyanın gözəl şeiri Yunus Əmrədən gəlib”

sv

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

“Dünyanın şair taleyi…” Bu, Taleh Mansurun essesidi. Həmin esseni oxuyandan sonra Taleh üçün bir dost məktubu da yazmışdım. O qədər təsirlənmişdim ki… Və nədənsə, məhz o esseni oxuyandan sonra bütün şairlərin yaradıcılığında lirik obrazlar arasında şair obrazını axtarıram. “Görüm, kim “ÖZ”ünü anlada bilir?“-deyə…
Elə buna görə Kənan Aydınoğlunun şeirləri içərisində də axtardığım obrazı tapacağım ümidi ilə yola çıxdım… Gördüm ki, Kənan Aydınoğlu şeirində hələ də kədərdən yaranan misraların gözəlliyini danışır. Bildiyimiz, izaha, sübuta ehtiyac duymadığımız bir poeziya qanunu daha var: “Ən gözəl şeirlər sevgiliyə yazılır”. Kənan da ən gözəl şeirlərini sevdasının ovuclarında sevdalısına göndərir:

Qəlbimi sevgiyə, şeiri sevgiyə,
Bu gün səsləməkdən yorulmadım heç.

Yaşamının anlamını izah etməkçün böyük mənada etirafa ehtiyac duymur Kənan Aydınoğlu. Onun üçün sevmək-yaşamaqdır… Sevmək-varoluşun özüdür… Sevmək-bütün məbədlərdən ucalan ən qutsal duaların əks-sədasıdır… Və sevgi üçün axan bir gilə göz yaşı haqqa tapınmanın ən qısa yoludur:

Nə bilim, bəlkə də sənin göz yaşın
Mənim hisslərimi haqqa aparar?!

“İllərin arxasında candakı ruhu gördüm”… Bu da gənc şairin misrasıdır. Uzun-uzun düşündüm bu misraya. Anlamağa çalışdım ki, Kənan bu misrada hansı mesajı çatdırmaq istəyir oxucularına. Duruxub qaldım, ta ki, növbəti misra məni illərin o tayına səsləyənədək: “Dünyanın gözəl şeiri Yunus Əmrədən gəlib”. Burda artıq anlamışdım illərin arxasında candakı ruhun narahatlığını… Bəlkə də, çox adam bilmir, Yunusun bir məqamı da Azərbaycanımızdadır. Qax rayonu, Oncallı kəndində… Yadıma 2014-cü ildə o məqama getdiyim, ordakı Oğuz qəbristanlığında ruh əhvalımın başqa bir dünyada yaşayırmış kimi vücudumu titrətməsi düşdü… Bir də Əskişəhərin daş döşənmiş yolları… Bir də Sarıköydəki məzar… Bütün bunları yenidən yaşamış kimi mən də ruhumdan süzdürdüm Kənanın misrasını: “Dünyanın gözəl şeiri Yunus Əmrədən gəlib”.

Bəlkə də dilindən çıxan bir kəlmə,
Şairin ən böyük əsəriymiş, eh…

Kənan Aydınoğlunun “şah əsər” hesab etdiyi də elə “ƏLAHƏZRƏT SÖZ”dür… Və Kənan “SÖZ”ün ucalığını bildiyini də təvazökarlıqla dilə gətirir. Bu gün çoxlarının guya adi hal kimi baxdığını şeirində elə səmimiyyətlə söyləyir ki, oxuduqda az qaldım arxivimdəki bütün çap olunduğum qəzetlərə şeir yazam… Kənan yazır ki:

Qəzetdə çıxanda bir-iki yazım,
Gülərdi üzümə bu həyat mənim…

Düzdü, Kənan bu əhvalı keçmiş zamana aid edir, lakin mən hələ də qəzetdə çıxan bir misrama, bir cümləmə, kiminsə müsahibədə çəkdiyi adıma görə həyata, taleyə, Tanrıya şükür edirəm.
Belə… Uğur olsun, Kənan Aydınoğlu! Gəl, sonuncu şükrü birgə edək: “SÖZü anladana şükür!”

Şəfa Vəli (Gəncə)

Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

rahileanam

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

G E C Ə L Ə R

“Düşüncələrim” – silsiləsindən

Şəvə, qara tülün çəkib başına,
Gəlir həmdəm ola dərd sirdaşına.
Olur dərdəyanan, həmdərd, aşina,
Lal- dinməz, ulduzlu,aylı gecələr.

Çox şükür Xaliqin verdiyi paya,
Könül qucaq açır ulduza, aya.
Xəyal, xatirələr gəlməyir saya,
Lal- dinməz, ulduzlu, aylı gecələr.

Olur qəlb tarının lal çahargahı,
Əridir kədəri, qübarı, ahı.
Qovur könüldəki suçu, günahı,
Lal- dinməz, ulduzlu, aylı gecələr.

Axşamlar durulur damarda qanı,
Hüzura can atır, insanın canı.
Sehriylə ovudur şair Dövranı.
Lal- dinməz, ulduzlu, aylı gecələr.

MƏNİ

“Könül dəftərim” – silsiləsindən

Keçir ürəyinin saf süzgəcindən,
Köçür şah damarla qanına məni.
Qəlbində kök salım şux düyğutək mən,
Endir ümmanlardan yanına məni.

Axı mən Xudadan alın yazınam,
Dilinin əzbəri, xoş avazınam.
Aşiqin yandıran telli sazınam,
Götür sıx sinənə, canına məni.

Şərəfin, şöhrətin, şanın olaram,
Bəyaz gecələrdə Danın olaram,
Canının içində, canın olaram,
Hopdur zamanına, anına məni.

Əldə dəmir əsa gəzsən cahanı,
Hər yerdə gözlərin gəzər Dövranı.
Bizimtək yarına yaraşan hanı?
Döndər sultanına, xanına məni…