Posted on

Cümhuriyyət nəğməkarı şair Əhməd CAVAD.”Çırpınırdı Qara dəniz”

Çırpınırdı Qara dəniz
Baxıb Türkün bayrağına!
“Ah!…” deyərdim, heç ölməzdim
Düşə bilsəm ayağına.
Ayrı düşmüş dost elindən,
İllər var ki, çarpar sinən!..
Vəfalıdır gəldi, gedən,
Yol vər Türkün bayrağına!

İncilər tök, gəl yoluna,
Sırmalar səp sağ, soluna!
Fırtınalar dursun yana,
Salam Türkün bayrağına!

“Həmidiyyə” o Türk qanı!
Həç birinin bitməz şanı!
“Kazbek” olsun ilk qurbanı!
Heyran Türkün bayrağına!

Dost elindən əsən yellər,
Bana şer, salam söylər.
Olsun turan bütün ellər
Qurban Türkün bayrağına!

Yol ver Türkün bayrağına!!!

Posted on

Səlcuk Bayraktar Azərbaycana şeir həsr edib – FOTO

“Bayraktar TB2” pilotsuz uçuş aparatının yaradıcısı, Türkiyə Prezidenti Rəcəb Tayyib Ərdoğanın kürəkəni Səlcuq Bayraktar Azərbaycana həsr edilmiş şeir yazıb. 

O, “Twitter” hesabında paylaşdığı şeirini “Cansan can, Azərbaycan” sözləri ilə bitirib.  

Səlcuq Bayraktar həmçinin azərbaycanlı gəncin ixtirasını səhifəsində paylaşıb.

Şu yeryüzü er meydanı
Gönül sevmez her meydanı
Yüreksize yorgan döşek
Koç yiğite ver meydanı
…
Yetişsin Asım’ın nesli
Etsin sana dar meydanı!
Geldiği gün kutlu çağrı
Bas, titresin yerin bağrı
Doğu’dan batıya doğru
Bir yay gibi ger meydanı.”

Cansın can #Azerbaycan… 🇦🇿🇹🇷 https://t.co/zwXcpLKXcx— Selçuk Bayraktar (@Selcuk) October 24, 2020

Posted on

Kamran Murquzovu doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (25 oktyabr 1989-cu il)

10730926_708473925888118_1815156677351752954_n

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin VƏ Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Sumqayıt jurnalistika məktəbinin layiqli yetirməsini, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) Baş redaktorunu , Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) və “kenanaydinoglu.com” Mətbuat xidmətinin rəhbərini, “Kümbet”, eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilçisinin Baş məsləhətçisini, tərcüməçi-jurnalistini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edirik, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olmaq diləyi ilə İnşAllah!

Mətbuat xidməti

Kamran AYDIN (Murquzov Kamran Aydın oğlu)- şair, publisist, tərcüməçi, jurnalist . Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri (2012), Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş redaktoru (2013), Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü (2015), Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Baş məsləhətçisi (2015), “Usare” iki aylık kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri (2016)
1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub. 2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət İqitisad Universitetinin Mühasibat Uçotu və Audit fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıbidir.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və təçkilatçılığı ilə ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Kümbet”, “Usare”, “Kardelen”, “Hece Taşları” dərgilərində, “Önce Vatan” qəzetində dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdıırlıb.

Posted on

Kənan Aydınoğlunu doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (25 oktyabr 1989-cu il)

Photo Kenan

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin VƏ Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Sumqayıt jurnalistika məktəbinin layiqli yetirməsini, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) Mətbuat xidmətinin rəhbərini, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Baş məsləhətçisini, “Kümbet”, eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilçisinin Məsul katibini, tərcüməçi-jurnalistini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edirik, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə bol-bol uğurlar diləyir!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olmaq diləyi ilə İnşAllah!

Mətbuat xidməti

Kənan AYDINOĞLU (Murquzov Kənan Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub .2008-2012-ci illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. “Ömürdən bir səhifə” (Bakı, “Adiloğlu”, 2007) və “Ömrün yarı yolunda” (Bakı, “MK”, 2010) şeirlər kitabının müəllifidir. Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəridir. Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktorudur. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.

Posted on

Hasan AKAR.”GÖĞÜ SELAMLAYAN TOPRAKLAR ŞAVŞAT’TAN NİKSAR’A GÖÇ EDEN BİR AİLENİN DEĞERİ SAKARYA GAZİSİ ÖĞRETMEN OSMAN NURİ SAKARYA”

1979 yılında Erzurum Tortum’da başladığım öğretmenliğimin üçüncü yılında devlet bizi Artvin’e gönderdi.1980 öncesi meydana gelen terör ve siyasi sıkıntılardan dolayı Artvin il ve ilçelerinde bulunan görevli, özellikle de yerli öğretmenleri Milli Eğitim Bakanlığı, Sıkıyönetim Komutanlığı önerisiyle 1980 Askeri İhtilali sonrası başka illere tayin etmiş yerine de apar topar bizleri göndermişti. Yürekleri memleket sevgisi ile dolu Artvinliler o dönemde terör örgütlerinin baskısı ile sindirilmiş, büyük acılar yaşamıştı maalesef.1981 Aralık ayında Arhavi Lisesi’nde başladığım görevime daha sonra Şavşat’ta devam ettim. Bir valizimiz vardı, nereye derlerse gidecek azim ve yaştaydık. Memleket bizimdi, milli ve manevi değerlere bağlı yetişmiştik kısacası.Erzurum’dan sonra Artvin’de üç yılı aşkın görev yaptım ve güzel hatıralarla Tokat/Niksar’a döndüm. Veda zordur, nasip bitmişti o topraklarda yapacak bir şey yoktu. Gözümüz ve gönlümüz yaşlı ayrıldık tabiatla ve hayatla mücadele veren çilekeş insanların yaşadığı; yeşilin çeşidinin ve tonlarının tanımın yapılamayacağı o güzel memleketten.Kırk yıl geçti aradan ama neredeyse bütün öğrencilerimle görüşüyorum desem abartmış olmam herhalde. Hatta Şavşat Çoraklı (Garkilop) Köyü’nün İstanbul’daki derneklerinin de üyesiyim. Üç yıl evvel de derneklerinin düzenledikleri geceye Mehmet Akif ERSOY’un torunu Selma Argon Hanımefendi ile birlikte davet edilme ve katılmanın onurunu yaşadım. Cilveli oyu, Atabarını, çift jandarmayı, Coşkun Çoruh’u yine beraber oynadık o gece öğrencilerimle el ele…1985 yılında eş durumundan Niksar’a tayin olunca görev yaptığım Şavşat’tan daha önce Niksar’a yerleşmiş ailelere –rahmetli Çilehane İmamı Sait Yılmaz ve Yusuf Ayverdi’ye-mektup bile getirdim. Kaderin güzel bir cilvesidir ki “ Göğe bakan topraklardan Şavşat’tan göğü selamlayan topraklara Niksar’a” gelmiş ve orada yuva kurmuştum.Memleketimin Efkâr Tepesi’nin o efkârlı insanlarını, Bilbilan yaylasının, Sahara’nın, Arsiyan’ın, Çağlayan’ın, Çoraklı’nın ,Atalar’ın, Şenköy’ün, Şalcı’nın o tertemiz çiçekleri öğrencilerimi çok sevdim, ışık olmaya çalıştım. Karda, tipide onlarla savruldu bedenim ve onlarla ısınıp sevgi doldu yüreğim. İnşallah o sevgi ömrüm bitinceye dek daim olacak. Artvin’in, Şavşat’ın uzantısını 1985 sonlarında geldiğim Niksar’da görmek bu şehirle ilgili bende apayrı duygu oluşturmuştu.…1877-1878 Osmanlı Rus Savaşı sonrası Şavşat’tan Niksar’a göç eden vatandaşlarımızın yaşadığı köyleri Sorhun’dan ,Gidiver’e ,Muhtardüzü’ne tek tek gezdim ve o anlar kendimi Artvin’de hissettim. Ve anladım ki tabiat yapısı bakımından Şavşat’tan fazla farkı olmayan Niksar’a Osmanlı Devleti bu savaş ve göç mağdurlarını özellikle yerleştirmişti. İşte O Toprakların Niksar’da Unutulmayan Bir Değeri Sakarya Gazisi, Cumhuriyet’in İlk Öğretmenlerinden Osman Nuri Sakarya Halk arasında Muallim Nuri Efendi olarak da bilinen Osman Nuri Sakarya 1895 Niksar Sorhun Köyü doğumlu. Babası Dursun Ağa, annesi Firuze hanımdır. Dursun, on beş yaşında iken Rusların Artvin’i işgali üzerine Şavşat İmerhav/ Meydancık’a bağlı Ziyos /Tepebaşı Köyünden yollara düşüyor ailesiyle birlikte.(Gelenlerden bir kısmı da Gidiver Köyü’ne yerleştirilmiştir)Ailesi Şavşat’ta Sarvanidzade (Servan oğulları) olarak bilinmektedir. Yolda hemşerisi Şavşat Çağlayan Köyü’nden Firuze Hanım’la tanışıyor, Sorhun’a yerleştiklerinde de sade bir düğün töreni ile evleniyorlar.Dursun, çevresinde çok güvenilir bir delikanlı olarak kısa sürede tanınır. Öyle ki 1902 yılında yirmi beş yaşlarında iken bu güvenirliliğinden Sorhun Köyünün mera olarak ortaklaşa aldığı Niksar Ovasındaki Kömüşlük mevkiinin tapusu onun üzerine yapılır. Nuri, Alişan, Temur ve Osman adını verdikleri üç evladı olur. Dursun Ağa daha sonra eşi Firuze’den için “Yörenin yemeklerini fazla bilmiyor, tarla işlerini yetiştiremiyor” bahanesi ile Eskidir kasabasından bir kadınla evlenir. Sabri, Şükrü, Hatice doğar. Firuze’den doğan Osman yaşı gelince askere alınır. Gidişinden kısa bir zaman sonra karalama haberi (şehitlik haberi) gelince Dursun Ağa’ya felç iner. Osman Nuri’nin Okul ve Savaş YıllarıSorhun’da büyük bir koyun sürüsü sahibi olan Dursun Ağa, altı yedi yaşlarında olan oğlu Nuri’yi Niksar’da arkadaşı Tabakçı Hacı Hasan Ağa’nın yanına verir. Hacı Hasan Ağa Dursun Ağa’ya :”Dursun Ağa sende erkek evlat çok bende kız var, Nuri’yi bana ver .” deyince Dursun Ağa da yakın arkadaşını kıramaz Hasan Ağa’nın yanına verir. Hasan Ağa Nuri’yi önce Niksar Taş Mektep’e gönderip okutur. Bu eğitimini Niksar Rüştiyesi ile devam ettirir. Oradan da 1912 yılında Niksar Rüştiyesi’nden aldığı diploma ile İstanbul Fatih Gelenbevi Orta Mektebi’ne (sonra Sultanisi olmuştur) gönderir.(İstanbul yolculuğu at ve trenle bir ay sürmüştür).Osman Nuri, okulun 398 numaralı öğrencisi olur. Yaşı küçüktür, ilk defa memleketinin dışına çıktığından İstanbul’a ve okula uyum sağlamada sıkıntılar yaşar. Nihayetinde bu zamanla derslerine yansır.1329-1330 (1913-1915 )öğretim yılındaki imtihanlarda terfi edemeyerek 8.sınıfta ibka edilir.(azledilir) Harb-i Umumi ilanında hizmeti maksureye (kısa dönem askerliğe) tabi tutularak İstanbul İhtiyat Zabit Talimgâhına sevk olunur.1911 yılında öğretime başlayan Gelenbevi Orta Mektebi açıldığı ilk döneminde ve sonrasında çok kaliteli bir eğitim veren kurumdur. Buradan yetişenler arasında Ord. Prof. Dr. Şemsettin Günaltay, Tevfik İleri (Milli Eğitim Bakanı),Muallim Cevdet, Nihat Sami Banarlı, Ord. Prof. Dr. Mükrimin Halil Yinanç, Abdulbaki Gölpınarlı gibi değerli şahsiyetler bulunmaktadır.Öğretmen ve öğrencilerinin bir kısmı Çanakkale Savaşlarına, Birinci Dünya Savaşının değişik cephelerine gönderilen okul, savaş yıllarında öğretime ara vererek hastane görevinde ve cephane üretim merkezi olarak değerlendirilir.Osman Nuri, ikinci sınıfın sonunda Birinci Dünya Savaşı çıkınca (Harb-i Umumi, Seferberlik) 28 Temmuz 1914’de askere alınır. Önce İhtiyat Zabit Talimgâhı’nda görevlendirilir.1 Kasım 1914’te de A sınıfının nakil ile İhtiyat Zabit Talimgâhı’nın “Acemi İkmal Taburu’nda” acemi muallimi olarak kalır. Altı ay sonra İstanbul Kandilli’de Dördüncü Depo Alayı’na tayin edilir.18 Temmuz 1915’de bu görevde iken zabit vekili olur. 29 Ocak 1916’da (29 Kanun-i sani 1332) 3.Fırka 165.Alay, 1.Tabur, 4.Bölük ile Filistin Cephesine hareket ederek bizzat savaşın içinde bulur kendini.19 Nisan 1333 (1917) tarihinde İkinci Gazze Muharebesine katılır. Bu cephelerde savaşırken birliği ile birlikte İngilizlere esir düşer. İngilizler onu Mısır İskenderiye yakınında bulunan Seydibeşir Esir Kampı’na götürürler.İngilizler dünya kamuoyunda iyi intiba yaratmak için özellikle kamptaki subaylara daha iyi davranırlar. İngiltere Savaş Bakanlığı’nca rütbelerine göre maaş bağlanır, her türlü sosyal imkânlar sağlanır, oyun, müzik, tiyatro, spor gibi.Subaylara pirinç düğmeleri olan mavi ceket pantolon giydirilir, bazen serbest kıyafete izin verilir. Kıyafetler üzerinde onların esir olduğunu belirten beyaz metal plaka üzerine yazılmış esir numaraları bulunurdu.(Nuri Sakarya ailesine aktardığı anılarda kampta fazla sıkıntı çekmediklerini hatta bir miktar para da biriktirdiğini ifade etmiştir.)Osman Nuri, iki yılı aşkın süren esaret sonrası gemilerle önce İstanbul’a sonra memleketi Niksar’a döner. Çiçek düşkünü olduğundan gelirken yanında zakkum çiçeği bile getirip evinde sıcak bir ortamda koruyup büyütür.Nuri Sakarya ile ilgili 1929 yılında düzenlenen Tercüme Hâl Kâğıdında 10787 sicil numaralı ve İhtiyat Zabit-i Mülazım-i Evvel olarak görülmekte ve Birinci Dünya Savaşı’na katılım ve bitim süresi olarak toplam 4 yıl, 2 ay bilgisi bulunmaktadır. Birinci Dünya Savaşı sona erer ama 30 Ekim 1918’de imzalanan Mondros Ateşkes Antlaşması hükümlerince memleketimiz yabancı devletlerle işgal edilince İstiklal Mücadelesi başlar. Osman Nuri bu kez kendini Mülazim-i sani (asteğmen)rütbesi ile İstiklal Savaşının Batı cephelerinde bulur. Önce Kütahya Muhaberatı Yedinci Fırka Hücum Taburuna tayin edildi. Savaşın en yoğun olduğu- 23 Ağustos -13 Eylül 1921 tarihleri arasında cereyan eden Sakarya Savaşı – sırasında cephede 27 Ağustos 1921’de siperde iken şarapnel ile bacağından (kalçasından) yaralanarak Yozgat Hastanesinde ameliyat edilir ve uzun bir müddet yatar. Bu sırada rütbesi Mülazım-i evvelliğe (üsteğmen) yükseltilir. Tedavisi sona erince Niksar’a gönderilir. Buradaki istirahatten sonra tekrar eski birliğine (Yedinci Fırka Hücum Taburu)döner.(Niksar’da iken 20 gün kadar da burada bulunan askeri birliğe iştirak etmiştir)Buradan da Yedinci Depo Alayı’na tayin edilir. Savaşın son dönemlerinde depodaki askerlerle birlikte cepheye hareket ederek, ihtiyat olarak kıtaları takip ederler.Balıkesir’de İkinci Ordu’ya katılıp 14.Fırka,30.Alay. 3.Tabur.12.Bölük’ten Piyade Makineli Tüfek sınıfından 15 Ağustos 1339 (1923 ) tarihinde terhis edilir. İstiklal Savaşı’ndaki toplam askerlik süresi de 2 yıl dört ay, bir gündür.Savaştan sonra Gazi unvanı alarak kırmızı şeritli İstiklal Madalyası sahibi olan Osman Nuri Efendi’ye bu durumundan dolayı 1934 yılında Soyadı Kanunu çıkınca aileye Niksar Nüfus Memurluğunca “Sakarya” soyadı verilmiştir.(Kendi ifadesine göre: Sakarya Muharebesindeki fedakârlığına mukabil Fevka’l adeden Mülazim-i Evvelliğe terfi ile bir adet Büyük Millet Meclisi Alinin yedinde mahfuz kırmızı kenarlı taltifname almıştır.12 Eylül 1337)Öğretmenlik YıllarıSavaş sonrası Osman Nuri Bey komutanları ve Niksar’da bulunan eşi subaylıkta kalmasını isterler ama hassas bir yapıya sahip olduğundan –esaret yıllarını da düşünerek – bu görevde kalmayı tercih etmeyerek teskeresini alıp memlekete döner. Cumhuriyetin ilanından sonra memlekette öğretmen açığı bir hayli fazladır o da verilen haktan yararlanarak gerekli müracaatını yapar. İlk görev yeri Tokat Maarif Müdürlüğü’nce 125 sicil numarası verilerek 6 Şubat 1924 tarihinde 450 kuruş maaşla atandığı Niksar Gazi Ahmet Danişmend Mektebi’dir.1 Mayıs 1924’e kadar bu görevde kalır ancak beş ay kadar açıkta kalıp bir bekleme süreci geçirir. Uzun bir bekleyişe rağmen bir türlü ataması yapılmayınca Niksar eşrafından Hurşitzâde Tombul Mehmet Efendi Ankara’ya giderek Osman Nuri Bey’in tayini ile birlikte Ramiz Aybak, Remzi Zarakoğlu, Hüsamettin Bey, Abdurrahman Bey (Paketçi Kaya’nın babası),tayinlerini de yaptırır. 10 Ekim 1925 tarihinde tekrar eski görev yerine 600 kuruş maaşla tayin edilir. Maaşı 22 Mart 1926’da 800 kuruşa yükseltilir. Aynı tarihte bu maaşla Camii Kebir Muallimliğine nakledilir.1928 yılında muallimlerin kadroları yeniden düzenlenince 30 Eylül 1928’de 1500 kuruş maaşla Eskidir (Gürçeçme/Yapraklı) Köyü Mektebi’ne tayin edilir.1 Haziran 1930’da maaşı 17.500 kuruşa yükseltilir. Üç yıl kadar burada görev yapan Osman Nuri Bey 30 Eylül 1931’de Avara(Serenli) Köyü öğretmenliğine tayin olur.1 Ekim 1931’de başladığı bu görevini 8 Ekim 1938 tarihine kadar sürdürür. Aynı ay içinde Geyran (Yazıcık)Köyü’ndeki görevine başlar.Osman Nuri Bey,1939 yılında Kelkit vadisinde meydana gelen, Niksar’ı da can ve mal kaybı açısından etkileyen kırk bini aşkın can kaybının yaşandığı Erzincan Depremi sırasında iki gün enkaz altında kalır, ev sahibi Yusuf Ağa ve bir komşusunun yardımı ile kurtarırlar ve kağnı ile Niksar’daki evine getirirler. Uzun bir tedaviden sonra tekrar görevine döner.(Halis Cinlioğlu Kütüphanesi’nde bulunan Tokat Pansiyonu Kayıt Defteri’nde Nuri Sakarya’nın velisi bulunduğu oğlu İsmet Sakarya ile ilgili bilgi verilirken Nuri Sakarya’nın Lâdik (Gökçeli) kasabasında 1942-1943 yıllarında öğretmen olduğu görülmektedir.)Ancak aynı yerde fazla çalışma isteği kalmayınca müracaatı üzerine Osman Nuri Bey, yeniden Avara Köyü İlkokulu Başöğretmenliği ’ne atanır.1950 yılında yeniden tayin isteyince şehir merkezine daha yakın olan Kakün Köyü (Çimenözü) Başöğretmenliğine atanır.O, binlerce öğrenci yetiştirdikten sonra son görev yeri Kakün (Çimenözü) İlkokulu Başöğretmeni iken 1951 yılında emekli olur. Çalıştığı köylerdeki kız öğrencileri yatılı okullarda okumaları için yönlendirmiştir.Evliliği ve Ailesi İlk evliliği yanlarında kalıp onu okutan Hacı Hasan Efendi’nin kızı Hamide Hanımla 3 Mayıs 1336’da (1920) olur. İlk kızı Saadet (1924)yılında doğar. Daha sonra Sadakat (1927), İsmet (1928) ve Sabiha dünyaya gelir. Kalp rahatsızlığı ve iltihaplı romatizması olan eşini 1935 yılında 36 yaşında kaybedince ikinci evliliğini yaşı kendisinden bir hayli küçük 1923 doğumlu Behiye (Fatma ) Hanım ile yapar. Behiye Hanımın ailesi Ordu’dan Niksar’ın Tenevli (Işıklı) Köyü’ne yerleşmiş kültürlü bir ailedir. Babası Halil Ağa (Kilci) annesi Mevlüde Hanım’dır. Behiye Hanım Osman Nuri Bey’in önceki hanımından olan çocuklarına kol kanat gerer.İlk hanımdan olan büyük kız Saadet (Hamide Hanım, Saadet’in doğumunda isminin konulması için 1920-1923 yılları arasında görev yapan Belediye Başkanı eşraftan Hacı Mahir Efendi’ye (1862-1937) gider. O da: “İstiklal Savaşında düşmanı yendik saadete kavuştuk onun ismi Saadet olsun” der) kardeşlerinin büyütülmesinde yeni annesine yardımcı olur. Bu hanımdan da Güler (1939),Gültekin (iki buçuk yaşında vefat),Güven (Gülsen-1942) ,Nursel (1944)ve Aysel (1946) doğar. Çocuklarından Güler, Güven ve Aysel hayattadır.Osman Nuri Sakarya 1926 yılında Çitçili Mehmet Emmi’nin önerisiyle annesinden kalan beş beşibirliği bozdurarak Mugayitlerden Karşıbağ’dan bahçe içindeki her tarafından rüzgar giren viran bir ev satın alarak yerleşir.1939 ve 1942 depremlerinde zarar gören bu evi yıktırıp yeniden yaptırır.(Bu evin son restorasyonu oğlu Dr. İsmet Sakarya tarafından yaptırılmıştır.)Emeklilik sonrası hayatını kışları Niksar’daki evinde, yazları Çamiçi Yaylası’nda geçirir. Sosyal hayattan ve arkadaşlarından kopmaz, kahvehane arkadaşlarını yalnız bırakmaz. Çocuklarının iyi bir öğrenim sürdürmeleri için yoğun çaba harcar. Bol bol kitap okur, evini gazetesiz bırakmaz.(Esaret yıllarında kâğıt ve tavla ustası olmuştur)1967 yılında vefat eder, Harmancık Mezarlığına defnedilir.Ruhu şâd olsun.NOT: Bu değerli insanın oğlu Dr. İsmet Sakarya ile ilgili çalışmayı da arkadaşım Araştırmacı –Yazar Mustafa Necati Güneş yaparak yazısını bu sütunlardan yayınlayacaktır.Kaynaklar: Rüştü Bozkurt, Unutulan Göç,Yaylacık Matbaası ,İstanbul ,2015Kızı Güler ve eşi Yılmaz Öz ile 2014 Eylül ve 2020 Temmuz ayında yapılan görüşme Kızı Güven Türker’in İstanbul’dan 26.02.2009 tarihli gönderdiği mektup ve fotoğraflarHasan Akar, “Bir Çift Yürek ya da Bir Güler Ana” Belgeseli Tokat 2008 Hanife Sakarya, (Nuri Sakarya’nın oğlu Dr. İsmet Sakarya’nın eşi ) ile 2020 Temmuz ayında Niksar’da yapılan görüşme Kızı Sadakat Özdemir’le 23.10.2009 tarihinde M. Necati Güneş’in yaptığı röportajTorunu Hülya Sakarya ile 2020 Temmuz ayında yapılan görüşme Torunu Fatma Sakarya ile Ağustos 2020’de yapılan görüşme ve Amerika’dan gönderdiği Osmanlıca Belgeler ve Mazbatalar.Kızı Aysel Karakuş ile 2020 Ağustos ayında yapılan görüşme.+5

311Sən, Ilhan Koçgöz, Rasim Yılmaz və başqa 308 nəfər163 Rəy15 PaylaşmaBəyənRəyPaylaş

Posted on

MAHMUT HASGÜL KARDEŞİMİN BİLGİ VE BİRİKİMLERİNİN GÜL YÜREĞİ İLE BÜTÜNLEŞTİRDİĞİ YENİ ESERİ

Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği Başkan Yardımcısı,Kümbet Dergisi Genel Yayın Yönetmeni,İLESAM İl Denetleme Kurulu Üyesi ,Araştırmacı-Yazar Mahmut Hasgül bu eserinde:Gençliğe vizyon kazandıran,onlara ufuk açan bir çalışmayı sergiliyor.Çarpıcı hikayeler,örnekler ve tespitlerle zenginleştirilen bir başucu kitabı özelliği taşıyor.Sivas Vilayet Yayınları arasından çıkan bu kıymetli eseri kütüphanesine kazandırmak isteyenler;Mahmut Hasgül TR 730001200966800001012886 Numaralı banka hesabına kargo dahil 20 TL yatırdıklarında eser adreslerine hemen gönderilecektir.İLETİŞİM: Mahmut Hasgül:0531 623 3699Hasan Akar: 0533 557 1654Saygı ile duyurulur…

Posted on

Almaz Ülvinin “Əlişir Nəvainin əsri və nəsri” monoqrafiyası çap olunub

AMEA Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun “Sənətkarın elmi pasportu” seriyasından 11-ci kitabı işıq üzü görüb. İnstitutun Azərbaycan – Türkmənistan – Özbəkistan ədəbi əlaqələri şöbəsinin müdiri, filologiya elmləri doktoru Almaz Ülvi Binnətovanın “Əlişir Nəvainin əsri və nəsri” adlı kitabı çap olunub. “Əlişir Nəvainin əsri və nəsri” adlı kitabda dahi sənətkarın elmi-filoloji və dini-təsəvvüfi əsərlərinin məzmun şərhi, bəzən mətn tərcümələri təqdim edilib. Kitab Ədəbiyyat İnstitutunun Elmi Şurasının 3 iyul 2020-ci il tarixli 3 saylı qərarı ilə yayımlanıb.

Kitabın elmi redaktorları AMEA-nın birinci vitse-prezidenti, Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun direktoru, akademik İsa Həbibbəyli və Özbəkistanın nəvaişünas alimi, filologiya elmləri doktoru, professor Şöhrət Siracəddinovdur. Monoqrafiya akademik İsa Həbibbəylinin “Azərbaycan nəvaişünaslığının yeni səhifəsi” adlı əhatəli ön sözü ilə nəşr edilib. Kitabın rəyçiləri filologiya elmləri doktorları Ataəmi Mirzəyev, Yaşar Qasımbəyli və filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Akif Azalpdır. Məsul redaktoru isə filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent Şəhla Məcidovadır.

570 səhifədən ibarət kitabın ilk fəsli “Əlişir Nəvai: dövrü, həyatı və yaradıcılığından səhifələr” adlanır. Həmçinin “Əmir Əlişir Nəvainin bu tədqiqatda bəhs edilən elmi-filoloji və dini-təsəvvüfi əsərlərinin xronologiyası” da yer almışdır. Kitabda tədqiqatın qısa mahiyyətini ifadə edən ingilis dilində geniş xülasə, ədəbiyyat siyahısı və müəllifin Əlişir Nəvai, özbək ədəbiyyatı və ədəbiyyatşünaslığı ilə bağlı yazdığı kitabları və məqalələri də təqdim edilib. Kitab “Elm və təhsil” nəşriyyatında çap olunub.

Gülnar SƏMA,

Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası (AMEA) Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutu, İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi

Posted on

Azərbaycanlı gənc yazar Kamran Murquzovun şeiri “Ədəbi Kültür” dərgisində işıq üzü görüb

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilçisi, “Kardelen” üçaylıq mədəniyyət, ədəbiyyat və sənət dərgisi yazarı, şair, tərcüməçi, publisist, jurnaist, gənc yazar Kamran Murquzovun “Yoxdu ehtiyacın Sənin, ay ALLAH!” adlı şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Ədəbi Kültür” dərgisinin rəsmi saytında dərc olunub.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi

Posted on

Azərbaycanlı gənc yazar Kənan Aydınoğlunun şeiri “Ədəbi Kültür” dərgisində işıq üzü görüb

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsinin müdiri, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü Kənan Aydınoğlunun “Azərbaycanın” adlı şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Ədəbi Kültür” dərgisinin rəsmi saytında dərc olunub.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi

Posted on

Zeynəb Rövşən qızı Məmmədovanı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (28 avqust 2010-cı il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik omlmasın, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun! İnşAllah!

Mətbuat xidməti!

Posted on

Şəfa VƏLİYEVA.”Sosial şəbəkəni ağlı kəsən kimi istifadə edənlərdən yox ha, sosialşəbəkədən… “

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Son günlərdə hamı sosial şəbəkələrdən narazıdır… Sosial şəbəkəni ağlı kəsən kimi istifadə edənlərdən yox ha, sosialşəbəkədən…

Texnologiyanın bu dövründə, camaatın Ayda özünə torpaq aldığı, Marsa uçmaq üçün növbəyə durduğu bir vaxtda “Feysbuk pisdir” demək elə asandı ha… Dərd budur ki, elə demək asandır… Deməyə nə var? Allahın lütfüdür, danışmaq qabiliyyəti verib, Sözün yaxasını bizə tanıdıb, atalar demiş, “aç ağzını, yum gözünü, döşə gəlsin ey…” Bəs, görəsən, heç düşünən olubmu ki, atalar niyə gözü yummağı məsləhət bilib? Məsələ burdadı, bax… Biz millət olaraq ağzımıza gələni gözüaçıq döşəyəcək qədər həyasız deyilik. Bizdə həya var, abır var, “üz-üzdən utanar”, “gözünə baxammıram” kimi kriteriyalar var… Amma Feysbuka qədər… İndi gələk, Feysbuka… Bilirsiniz, Feysbuk niyə bizim (məhz azərbaycanlıların) həyatımızın içinə bu qədər dərin və sürətlə daxil oldu? Çünki biz buyuq… Həyatımız bütünlüklə “kimsə” (lər) üçün hesablanıb. Atamıza görə makiyaj etmək arzumuzu öldürürük. Anamıza görə bir gün axşamadək sevdiyimiz işlə məşğul olmaq istəyimizdən əl çəkirik. Qardaşımıza görə öz küçəmizdə yaşayan, xoşumuza gələn oğlana bir təbəssüm etməyi qəbahət sayırıq. Bacımıza (dolayısı ilə bacımızın ərinə, qayınanasına) görə ailəvi qonaqlıqlarda şənlənə bilmirik. Dekanımıza görə tələbəliyimizi asudə keçirib, dərsdə, tənəffüsdə sərbəst olammırıq (dekan deyər: “Qudurub!”). Qonşularımıza görə həyətdə ürəyimiz istədiyi kimi gəzə, əylənə bilmirik. Beynimizin içində bu söz həmişə səslənir: “Gör bizə neçə göz baxır!” Nəhayət, evdə ərimizlə (arvadla) danışmağa qorxduğumuz bütün məsələləri üzbəüz oturmadığımız adamlarla müzakirə edə bilirik.Bizim qanımıza işləyib “üz-üzdən utanar” söhbəti. Axı, Feysbukda “yatıb-duranların” çoxu bilmir ki, “face” elə “üz” deməkdi… Düz deyirəm… Bu fikrə bir günə gəlməmişəm, nə az-nə çox, 8 ildi Feysbukdayam…2012-ci ildə, Feysbuku təzə açdığım vaxtlarda bir evə qonaq getmişdim. Evin gəliniylə belə bir dialoqumuz oldu:- Şəfa, Feysbukdasan?- Hə…- Anam sənin dostluğunda var?- Hə…- Qayınanam da var elə?- Hə…- Mən də istəyirəm Feysbuk. Amma yoldaşım narazıdı. Feysbuka girən gəlinlərə, qızlara pis baxır. Deyir, Feysbuka girmə.Gözlərimi bərəldib susmuşdum. Ciddiyəm, gözlərim bərəlmişdi onda. Anası və qayınanası Feysbukda olan bir kişi arvadına nəyi və niyə qadağan edirdi ki? Düşünə-düşünə gəlmişdim evə, di gəl, düşüncələrimin içində sualımın cavabı yox idi.Bir ay keçmədi ki, Feysbukdan mənə mesaj gəldi: “Şəfa, mənəm ey, Mətiş. Gülçöhrənin gəlini. Anam da var dostuğumda, inanmırsan bax. Dostluq atmışam, qəbul elə də”. Mesajı iki dəfə oxudum. Çünki mənə dostluq atanın adı “Maga Qaqayev” idi. Ərinmədim, girib şəkillərinə baxdım, həqiqətən, Mətişiymiş. Mətbəxdə yemək bişirərkən, yuxudan duranda saçını fenləyərkən, həyət süpürərkən, küçədə ağ su alarkən selfilər çəkdirmiş, Feysbuka qoymuşdu. Dostluğunu qəbul etdim və elə 8 ildi “layklaşırıq”. “Layklaşmaqda”, lap elə “ürəkləşməkdə” ayıb heç nə yoxdu, bilirəm. Ayıb nədir, bilirsinizmi? O günü Mətiş bir təzə don alıb, geyinib güzgünün qabağında selfi edib, donun etiketi də çiynində, hələ qoparmayıb. Şəkli də qoyub profil şəkli. Mən də bir “ürək” atdım, rəy yazdım: “Qəşəng dondu, Mətiş”. O da bir rəy yazdı: “Caannnnn….qəşəng günün olsun, öpürəm, ürəyimmm…” Borclu qalmaq istəmədim, girib rəyinə cavab yazdım: “Mən də səni öpürəm Maga Qaqayev”.Hə, rəyin əvvəlini mən yazmışdım, sonrası avtomatik etiketlənmişdi və nəticədə bu cür biabırçı bir mənzərə alınmışdı. Yazdığım rəyi sildim və qaçdım mesaj qutusuna: “Qadan alım, ay Mətiş, sən mənim canım, profilini öz adına elə də, nolar. Rəy yazanda birtəhər alınır e…” Nə cavab versə yaxşıdı?! “Nə danışırsan? Ərim məni boşayar. Tapşırıb ki, Feysbukda görməyim səni. Deyir, mən camaatın içinə çıxanda başıyuxarı gəzirəm ki, arvadım xalxın arvadları kimi Feysbuka girmir, ağlına gələni yazıb şeir adıyla paylaşmır. Yox, o qələti edəmmərəm, boşamasa da, başımı kəsər. Qısqanc adamdır da, tanıyırsan”. Hə, elə beləcə də yazdı. Anladım ki, daha yazmağa, deməyə sözüm qalmayıb. Özümə söz verdim ki, bundan sonra Mətişin şəkillərini ancaq “layk”layacağam, rəy yazdı yoxdu. Beynimin içindəsə bir səs o gündən bəri elə hey məni qurdalayır ki: “Şəfa, ayıl ey, ayıl… Onun ərinin misal çəkdiyi “xalxın arvadı” sənsən…”Yox, əşşi… Məni deməz. Toyda-vayda üz-üzə gəlirik, məni deməz yəqin… “Üz-üzdən utanır” axı…… Bir də “Feysbuk arifləri” var; bir statusdan adam tanıyan, bir rəylə hökm verən. Hansı qız bir kişi şairin şeirinə “ürək” qoydusa, vəssalam, evdə qaldı. Evdə qaldı nədir, basalaqda adı bədnam oldu. Hələ evdə atasının, qardaşının üstünə cumub: “O nədi, aazz? O kişinin şeirinə “ürək” atan çıxıbsan?” – deməsi o yana, əsas sirr Feysbukda olmayan atanın, qardaşın bunu hardan öyrənməsidir. Hardanmı? Qonşunun qızı Məsməxanım deyib, ərinməyib, həmin “ürək” məsələsini “screen” də edib, durub Nargülün dükanının qabağında, gələnə-gedənə göstərib. Solmaz qarı da tumanının qırçınını bir əlinə yığıb, bir əliylə də hasardan tuta-tuta özünü həmin qızın istəklisinin anasına çatdırıb: “Vaxsey, evi yıxılmış… Oğluna deynən, bir də o qızın adını dilinə gətirməsin. Feysbukda şeirinə “ürək” qoymadığı, statusuna rəy yazmadığı kişi şair qalmayıb…” Sonra da o yan-bu yana baxıb, astadan pıçıldayıb: “İndiki zamanda qız alanda gərək birinci baxasan ki, öz adına Feysbuku var, ya yox?”Hə… Məsələ həmin qızın Feysbukda olub-olmaması deyil ha! Qətiyyən! Yoxsa bu basalaqda Məsməxanım niyə “bizim qızdan” üstün sayılsın ki?! Məsələ ondadır ki, “bizim qız” Feysbuka öz adıyla girib, Məsməxanımsa “Bəhmənkəs Feşmənkəsov” adıyla, özü də “BDU-da oxumuşam”, “SOCAR-da işləyirəm” yazıb.Bu yaxında “Criminal minds” serialında nə eşitsəm yaxşıdır? FBİ agentinin biri o birinə deyir: “Bir qız haqqında hər şeyi bilmək istəyirsənsə, onun Feysbuk və Tvitterinə bax”. FBİ cinayətləri Feysbukla açır məsələsini qoyuram bir qırağa, qızı Feysbukda tanıyırlar… Deməli, biz bizdən bir addım öndəkilərdən öyrənmək əvəzinə, malik olduğumuz düşüncə tərzimizi başqalarına ötürürük; virtual olsa da… Yox, əşşi, bu qədər də olmaz… Biz hara, ABŞ cəmiyyəti bizdən öyrəndi hara, hə?Mənsə, yaman şübhələnirəm. Şübhə də ki, pis şeydir, ya rədd etməlisən, ya inanmalısan. Rədd etmək, imtina etmək də bizim qanımızda yoxdur. Çünki “yox” demək ayıbdı, “bilmirəm” demək zəiflik bizdə. Halbuki bütün ruhani düşüncə sistemlərində imtina kamillikdir… Eybi yox, kamil olmasaq da olar, Feysbukda “laykımız”, “rəyimiz” çox olsun, bəsdir…Hələ 10 dəqiqənin içində, ən azı, 50 rəy yazmağımız, bu rəylərin də: “Amin!”, “Allah rəhmət etsin!”, “Təbriklər!”, “Toyunu görəsən!”, “İraq olsun!”, “Uğurların bol olsun!”, “Görüm, başına daş düşsün!” ardıcıllığında olması bizə nə deyir? Hə… Bilirəm, mən də o fikirdəyəm ki, bizim real həyat tərzimizin virtual kopyasıdır Feysbuk. Utanmasam, deyərdim ki, Mark bu ideyanı bizdən oğurlayıb. Amma utanıram. Axı, üz üzdən (“face face”dən) utanar…Şəfa Vəli (2020)

Posted on

Şəfa vəliyeva.”Günəşi axtararən…”

Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Yazarlarımızın “oxucu yoxdur”, oxucuların da “yazan var ki?!” deyə haray çəkdiyi bir dövrdə yazmağı eşqdən, oxumağı ədəbdən sayıram. Eşqimə güvəndiyim qədər ədəbimə qısılıram, bu gün sizə yaxın vaxtda oxucu marağınızı səsləyəcək bir kitabdan danışmaq istəyirəm: Şahanə Müşfiqin “Hərənin öz romanı”ndan…

Kitabda Şahanənin yelkəni dərddən olan qayıq misalı hisslərin burulğanlarında batmamağa, məhv olmamağa çalışan insanların taleyindən bəhs edən hekayələrilə yanaşı “Qaranlıqlar günəşi” povesti də yer alır. Şahanənin hekayələri haqqında əvvəllər bir-iki dəfə fikir bildirmişəm. Ona görə bu dəfə yalnız povest haqqında danışmaq istəyirəm. İllərdir adını eşitdiyim, amma, oxumaqçün məhz bu ili-karantinin “üzünü ağ çıxarmaq” naminə çalışdığımız bir dövrü gözləməliymişəm. Bu da taledir…Zahid Sarıtorpaq deyirdi ki, “ədəbi mühitdə hərənin bir taleyi var”. Mənsə, elə düşünürəm ki, bu tale, bəxt, şans deyilən nədirsə, müəllifdən ötə mətnə aiddir. İki misrasının şöhrətinə ömrünü oyuncaq edənləri də çox gördük, cild-cild romanların unudulmasıyla adı unudulanı da… Gördük… “Görməz olaydıq” demirəm, bu da tale işidi. Bizimki yazmaqdısa, taleylə nə işimiz var?!

Şahanənin “Qaranlıqlar günəşi”ndə günəşin özünü görməksə, oxucu taleyidir. Ümid edirəm, oxucular da o günəşi görəcək… Görməlidirlər… Bu yazıda günəşin bütöv rəsmin hansı etüdündə gizləndiyinə dair ipucu verəcəyəm, sonra deməsinlər ki, “səmt göstərənimiz, cığır manşırlayanımız olmadı, mətnin içində azdıq…” Bəli, o ipucunu bu yazıda tapa biləcək oxucular…

Hələliksə, Şahanənin məni bir oxucu kimi kompyuterin qarşısından qalxmağa, yaşaran gözlərimi hikkəmə yenik düşməsin deyə yumağa məcbur edən düşüncələrindən bəhs edəcəyəm.

“Hərdən oxuduqlarını beynindən keçirirdi: “İnsan fərd kimi dünyaya gəlir və şəxsiyyət kimi formalaşır. İnsanın şəxsiyyət kimi formalaşmasında cəmiyyətin rolu danılmazdır.” Belə anlarda öz-özünə sual verdiyi də az olmurdu: “Hansı cəmiyyət? Mənə xor baxan, özlərindən təcrid etməkçün əllərindən gələni edən cəmiyyət? Görəsən, bu cəmiyyət məni necə formalaşdıracaq?” Suallarının cavabını tapmaq üçün hələ tez idi; hələ ki, həyat yolunun bu cığırında qarşısına çıxanlar xırda çınqıllar idi…” – Səidədən bəhs edən bu cümlələrdə mən Şahanənin özünü gördüm. Onun həyata baxışına, təkcə öz əllərinin deyil, min illərdi dünyanın ətəyinə uzanan bütün əllərin dərdinə yanmasına bələdəm çünki… Və elə burdaca Şahanə həyat yolunun min bir döngəyə burulan cığırlarından, bu cığırlardakı “keçilməz”lərdən, “gedər-gəlməz”lərdən öyrəndiklərini anlatmağa cəhd edir; əsl həqiqətin insanın əlini dünyanın ətəyinə deyil, sonsuz qüdrətlinin sevgisinə və vəfasına doğru uzatmasında olduğunu söyləyir…

Povestdəki qadın obrazlarının dərdləri taleyin hörüklərinin üç cığasıdı. Lakin, tale burda “saçın ucun hörməzlər”i unudur, çəlmə-keçir edir hörüyünün ucunu, ona görə də hörüyü bənd almır, açılır, cığaların hərəsi küləyə qoşulub bir səmtə havalanır.

Əvvəlcə, Ceylan Mumoğlunun “Qadının üç yaş dövrü” romanını xatırlayıram, Humayı gətirib Gülarənin qarşısına qoyuram. Gözləyirəm ki, görüm, kim kimi danlayacaq: qadınlığına, insanlığına yenilib balasına yadlaşan Humay Gülarəni acizlikdə, itaətkarlıqda suçlayacaq? Yoxsa, “balamı atmamışam” deyə-deyə öz günahsızlığına günahkar axtaran Gülarə qulaqlarını balasının səsinə yumduğu üçün Humaya küsəcək? Heç biri olmur amma təsəvvürümdə… İkisi də anadı axı… İkisi də… İkisinin də ürək dağında “bala” adlı bir göynək var… İkisinin də balasının dilini yandıran bir kəlmə var… Bu kösövə dönən kəlməni Şahanə povestdə elə qəribə anladır ki… İlk dəfə anasını görərkən Nazilənin yaşadığı hisslərdə gizlidir həmin kösövün yanğısı: “İllər boyu deməyə ünvan tapmadığı, dilində közə, ürəyində min cavabsız suala dönən o kəlmənin lənətmi, ərməğanmı olduğunu dərk etməyə çalışdı, bacarmadı… Sadəcə, o sözü dilinin ucundan geri qaytarıb udmağa, ömür boyu elədiyi kimi sükunətə məhkum etməyə gücü çatmadı, sinəsindən qopan “ah” o sözü itələyib dilinin ucundan balalarının məsumiyyətinin üstünə çilədi:

– Ana?!”

İkinci xatırladığım əsər Ancela Karterin “Öpüş” hekayəsiydi. Hekayədə Teymurləngin xanımı memarı öpür ki, Teymurləng döyüşdən dönənədək məscidin souncu tağını da bitirsin. Bunu ərinin naminə etdiyinə özünü inandırmaq istəyir, di gəl, öz-özünü günahlandırmaqdan yaxa qurtarammır. Özü də bilir ki, Teymurləng bundan heç vaxt xəbər tutmayacaq; nə o, dilinə gətirməyəcək, nə də memar kəlləsinin havaya uçmasını gözünün altına almayacaq… Yenə də qadın daxilən ərinə xəyanət etdiyini dərk edir, özünü bağışlaya bilmir, əri gələndə onun üzünə baxmır.

Bu özünü bağışlamamaq Gülarənin də daxilində var; o da anlayır ki, taleyin cığırlarını alaq otlarından təmizləmək iqtidarında deyil, cəhd etsə də, bunu bacarmaz. Yenə də içdən-içə balasızlığında günahkar axtarışına çıxır, atasını, analığını, ərini, qaynanasını düşüncəsində yan-yana düzür, hamısının gözlərinin içinə baxıb “Niyə?” sualını ünvanlamaq istəyir… Amma, onda belə səsi çıxmır Gülarənin… Onda belə susur… Kipləşən dodaqları ürəyindəki harayın kiminsə qulağına çatmasına izn vermir, beləcə, Gülarə uzun illər ürəyində bala nisgili, ruhunda günahkarlıq hissi yaşamağa məhkum olur… Və bir gün Nazilənin ona ünvanladığı “Niyə?” sualına cavabı bu olur: “Mən səni ev-ev, küçə-küçə axtarsaydım, bəlkə də tez tapardım, qızım… İş orasındadır ki, mən səni öz taleyimin tüstüçıxmaz bacalarında, bəxtimin su çəkmiş kömüründə, cığırını ot basmış komalarında axtarırdım… Səni tapmaq bir yana, özüm də azırdım…”

Bir də daxma obrazı var Şahanənin povestində… İnsan talelərinin alatoranlığında siluet kimi görünən bu daxma haqqında Şahanə elə qəribə cümlələr işlədir ki…

“Təbii ki, qoca daxma bunları bilmirdi; onun təsəllisi başqaydı… İllərdi kainata kədərli mesajlar, göz yaşları ötürdüyünə görə utanan daxma bu gün özünü kainatın mərkəzi sayırdı…”

“…O axşam Nazilə və uşaqları çox şeydən danışdılar; Vahiddən, Səriyyə xaladan, onlara həmişə tənə edən, yuxarıdan aşağı baxan qonşulardan, Səidənin “Gün işığı” essesindən… Ən çox da qoca daxmadan…”

Hər köçdə bir dəfə tərk edilməyi yaşayan daxmanı yenə ayrılıq gözləyir. Sonuncu əşyaları götürüb daxmadan ayrılan Naziləylə Səidə təpəyə çatanda Nazilə ağlayır. Qızı ondan niyə ağladığının səbəbini soruşanda deyir: “Bu daxmaya ağlayıram. Bax, biz də gedirik, daha onun hənir edən heç kimi olmayacaq”.

İndiyədək Şahanənin şeirlərində, hekayələrində SEVGİni çox görmüşəm, onun haqqında gah şikayət, gah tərif, gah da dostyana ərk “eşitmişəm” bu mətnlərdə… “Qaranlıqlar günəşi”ndə isə Şahanə “sevgi və xoşbəxtlik” problemini müzakirəyə çıxarır. Öz arqumentini “Sevgini tanıyan hansı ürək dərdin gözünün içinə dik baxmır ki?! Və çərxidönmüş fələk hansı böyük sevgiyə xoşbəxtlikdən heykəl qoyub ki!?” – cümlələriylə masaya qoyur. Mən bu masadan tez qalxdım, bildim ki, dediyim hər kəlmənin arxasında ya şərtilik, ya da sərtlik olacaq. “Bir az vaxtım var” povestimdə dediyim ki, “sevgi- bütün dünyanın əzbər bildiyi, lakin oxuyub-oxumamaqda hər kəsin özü qərar verdiyi yeganə nəğmədir…”

Burdan da keçib söz verdiyim ipucunun yanında dayanıram. Tural Sahabın “Türkan” romanının qəhrəmanıyla “Qaranlıqlar günəşi”nin qəhrəmanını xəyalən tanış edirəm, üz-üzə oturduram… İkisi də-Türkan da, Səidə də qaranlıqların içində işıltıya dönürlər, işıqlarını yorulmadan, usanmadan ətrafdakılara, xüsusilə də, yaşadıqları mühitə, cəmiyyətə ərməğan etməyə çalışırlar. Və işığın mənbəyinə-günəşə gedən yol burdan başlanır: bu günəş təhsildir… Bəli, təhsil! Təhsil və qadın haqqında deyilən müxtəlif yozumlu fikirləri, aforizmləri ard-arda düzməyəcəyəm, yox, bunu istəmirəm! Oxucu özü hansı yozumda, hansı deyimi xatırlayacaq, bu, onun öz işidir…

Sevinirəm… Şahanənin bu povestini oxumaq şansım olduğuna görə, onun növbəti kitabının tezliklə nəşr olunacağına görə. Povestdə Aytacın Səidəyə dediyi bir cümlə var: “Yoxsa, yazıçılar sevinməyə birtəhər baxır?” Bəlkə də, sevincimin altındakı o kövrək nisgilin adıdır “birtəhərlik”, kim bilir?

Yenə də sevinirəm… Və sevirəm tezliklə kitaba dəyər verənlərin masasında yerini tutacaq bu kitabı…Gəlişini sevərək gözləyirəm… Bu ilin aprelində Şahanə artkaspi.az saytına müsahibə vermişdi. Demişdi ki: “Mən yalnızca əsərləri sevirəm, müəlliflərini yox…” Onun fikri məni gülümsətmişdi… Məntiqə sığınanda doğrudur, di gəl, könlünü şeirə əsir edənlərə məntiq yaman yad olur ha… Elə bu səbəbdən, bəzən bir əsərə görə müəllifi, müəllifə görə də əsəri sevdiyini dərk edəndə, artıq gec olur…

Bəlkə də sevincimin altında gizlənən əsas səbəb Şahanənin bu kitabının redaktoru olduğumdur? Bu suala qəti bir “Hə!” desəm, bundan əvvəl “Ulduz”dan oxuduğum “Zaman çatı”, “Bir qutu peçenye” hekayələri məni bağışlamaz…

Nə isə… Əsas odur ki, çox yaxında kitab dünyamıza “Hərənin öz romanı” adlı bir kitab gəlir. O yaxın zamanı gözləyə-gözləyə bu axşamın laylasında kitabı əlinə götürdüyü an Şahanənin sevincini, orda “redaktoru: Şəfa Vəli” sözlərini görəndə anamın necə sevinəcəyini düşünürəm… Edip Cansever`in “İzmirin axşamları” şeirindəki kimi: “İzmirin axşamları İzmirin, Hər kəs səadətini düşünür…”.

Posted on

Şəfa EYVAZ.Seçilmiş şeirlər (IV hissə)

This image has an empty alt attribute; its file name is sefaeyvaz.jpg

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Sözlərlə rəqs edən şair

Bu dünyanın sözə həsrət səhra üzündə, təşnə söz aşiqlərinin ürəyinə su səpəcək biri var. Viləş çayı kimidir onun hər sözü, səssiz də axar, çağlayar da… Kim bilir, bəlkə elə Viləş çayı özü də kiminsə göz yaşlarından yaranıb, hər açıq yarada bir az daha qaynayır. Hər qaynadıqca da sözlərlə rəqs edən bir qız gəlir dünyaya – Viləşi özünə ad seçib, hər sözündə yenidən doğulan bir qız.

Qəpiyi əlində uşaq kimiyəm,

Hər dərdə, azara daxılın açan.

Bilirəm, haçansa, çıxıb gedəcək,

Bir zaman yüyürüb yanıma qaçan…

Gülə-gülə dərd çəkənlərin, sığalı yerinə düşməyənlərin, gecikmiş sillələrin sözçüsüdür bu söz adamı.

Nələr yaşayırsan, nələr görürsən,

Adam gülə-gülə dərd çəkə bilər.

Yüz sığal illərlə yerinə düşməz,

Bir sillə yüz il də gecikə bilər…

Bir qadının harayında milyon qadının nisgilini daşımaq… Söz, bax budur!

Söz “Könül pıçıltısı”dır (2004). Bir ömrün 19-da yaşanmamış yaşanacaqların şeiri sevən ruhlara su səsi kimi ahəstə axıb tökülməsidir. Söz, “Çiçək nəğməsi”dir (2006), bir dəstə çiçəyin bir həzin bəstəyə çevrilib könül gözüylə duyanlara oxunmasıdır. Söz, “Salam, Tanrım” (2008) deməkdir, Allahın ətəyinə sığınanda dilində dualar, gözündə yaşlarla Yaradana baş əyməkdir. Söz, “25 Nar çubuğudur” (2010), 25-ci baharda düşmən gözü dağlamağa ömürdə dəstələnən 25 igiddir. Söz “Söyüd balası”dır (2012) – “söyüd bar verməz” deyənləri söyüd balalarının sözləriylə ittiham etməkdir. Söz başqa şeydir Afət Viləşsoy üçün…

Çətindir, bir gözlə qadın daşıyıb,

O biri göz ilə yuxuya getmək,

Ağırdır, içində ağılar deyib,

Yatağa oxuya-oxuya getmək…

O, sözü demir, rəqs edir sözlərlə. Sevgilisi kimi, aşiqi kimi, lap elə doğma balası kimi sözə sarılıb sözlə rəqs edən, sözlərini gözlərindən asan biridir o qız – Afət Viləşsoy. Kədəri belə elə gözəl ritmik ifadə edir ki, az qalırsan qol götürüb doya-doya ağlayasan kədərinə.

Əllərim yad əldən sığal almasın,

Saçlarım bir qızdan geri qalmasın,

Dünya mənsiz olsun, sənsiz olmasın,

Doğ məni dünyaya, doğ addım-addım.

Bu qızın sözləri insanı özündən alır və yer üzünün fövqündə bir yerdə səyahətə çıxarır. Əslində, bu dünyada yaşamır “onun içindəki adam”. Hər qələmi əlinə alanda bu dünyada olmur Afət, “Salam, Tanrım” deməyə gedir. Başına yığır boynubükük söyüd balalarını… və bir söyüdün altında görüşür özüylə.

Salxımlanıb qara gözün yuxusu,

Saçlarında yad sığalın qoxusu,

Səsi titrək, qəlbikövrək bir qızın

Bu söyüdün altı görüş yeridir.

Sözü özündən əvvəl doğulub Viləş qızının. Allah onu yer üzünə söz adamı göndərib. Öz ruhani nəfəsindən ürəyinə, duyğusuna pay verib. Sözlə hər rəqs edəndə Allahın bir istəyini çatdırır o yer üzünə.

Yaram qaysaq tutub, yaram köz tutub,

Üzsüz adamlardan üzüm üz tutub,

Mənim doğulandan dilim söz tutub,

Doğrunu deməkdən yorulmamışam.

Hər şair kimi onun da gözləri qəlbinə aynadır. Yaşamış kimi görünüb də yaşaya bilmədiklərinin üsyanını daşıyır gözlərində, sehrə dönən sözlərini məktub edib bir şeir qanadında anasına yollayır.

Anama məktub
Ana, qadan alım, bir daha doğma.
Sənin doğduqların mənə oxşayır.
Mənim gördüklərim Allahsız qalıb,
Şeytana oxşayır, cinə oxşayır.

Sən güclü qadınsan, ağrını alım,
Qayıtsan keçmişə, məni də qaytar,
Allah əmanəti, göy əmanəti,
Məni bir dəfəlik geriyə qaytar.

Harda zillət olur-cərgədə adım,
Unudub sevinci, şadlığı yadım,
Mən şeir doğuram, sən şair qadın,
Ana, qadan alım, bir daha doğma.

Əslində başqa bir şeydir, söz deyil onun dediyi. Hələ oxunmamış nəğmədir bəlkə də. Bəlkə də səssiz-səssiz fəryad qoparan bir qadının qulaqları kar edən sükutudur.

Bu qadın daşdandı-dözənə dəymə…

Əlini qaldırıb süzənə dəymə,

O yanda Afətin gözünə dəymə,

Afətin dərdini bu yandan soruş.

Sən yenə sözlərinlə rəqs et, sözün qutsal qadını, biz yer adamları sevə-sevə ruhumuzu doyuraq.

Sözardı: Sözün doğduğu, sözü doğan qadın… Sən doğduğun şeirlərdə, sözlər sənin taleyində yaşayır. Səni ən yaxından tanıyan adam kimi, sözlərinin vurğunu olan bir oxucun kimi deyirəm ki, hər şey yaxşı olacaq, Sarı gəlin!

Nədir gözlərində bu məlul baxış?!

Vurursan qəlbimə daş, Sarı Gəlin.

Allah, gözlərində bulud lay tutub,

Az qalır sellənə yaş, Sarı Gəlin!

Sənə – Sarı Gəlinə ürəyimdən keçən dost sözlərimdir bunlar. Gözlərin gülsün, Afətim. Yerdə yaşayan Göy Tanrının övladı. Yeni yaşın qutlu olsun!

Yazdı: Şəfa Eyvaz

Posted on

Şəfa EYVAZ.Seçilmiş şeirlər (III hissə)

This image has an empty alt attribute; its file name is sefaeyvaz.jpg

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Körpəm


Oturub önümdə 
muncuq gözlərində həyat işığı
Çiçəklərdən daha gözəl bir körpə.
Baxır minbir sualla,
Kədər çökmüş üzümə.
Gizlətməyə çalışsam, alınarmı?!
Bilmirəm…

Baxıb üzündəki məsum suala,
Çalışıram az da olsa gülməyə,
İnanmadın bilirəm,
inanma, körpəm…
Ağrılar asanca yox olub getmir,
Böyüyüncə sən də öyrənəcəksən…

Gizlədə bilmirəm indi gözümü,
Mənim kədərimə şahid olursan…
Dilim susa bilər…
ruhum kirimir.
Tələsmə böyüməyə
Uşaq qal, körpəm,
Böyümək həmişə sevinc gətirmir…

Tanrıdan bir dilək haqqım olsaydı əgər,
Yəqin bu dünyadan qəmi alardım…
Yığıb xoş anları, xoşbəxt günləri,
Körpə əllərinə bağışlayardım…

İndi ağrıları sıxıb dişimə, 
Üzünə dodaqla gülümsəyirəm.
Gözlərim gülmədi bunu bilirsən, 
Bilirsən və qarşılıq vermirsən körpəm…
Gül körpəm, qəhqəhələrin dünyaya dönsün,
gül ki, gülüşlərin dərman kimidi…
gül ki, mənim yorulmuş ruhum,
bəlkə gözlərinə baxıb kiridi…

11.05.2018

***

Çoxmu maraqlıdır səndən sonra nəyim var?!
Qarışıq yuxularım var,
çılğın səksəkələrim.
Yollarda ilişib qalan yorğun
baxışlarım var,
yerli-yersiz uşaqca ümidlərim.

Çoxmu maraqlıdır səndən sonra necədi həyat?!
Dumanlı səhərlər var, yağışlı günlər
Şəhərin üstünü almış qara buludlar.
Fikirli başlayan mənasız günlər,
Birdə səni xəyal edən üzgün axşamlar.

2015

Çıxıb getmək var… bacarsan

Çıxıb getmək var bir də

Ətrin hopmuş bu şəhərdən.

Həsrətli baxışları

yığıb küncdən, bucaqdan

kimsəsiz döngələrdən.

Sıxmaq var susqunluğu

Dişlərində qəhərdən.

Çıxıb getmək var bir də

bu şəhərdən,

Gedə bilsən…

Çıxıb getmək var

səndən,

Sənə bağlı xatirələrdən.

Ömür dediyin uzun deyil,

Düşüncənin bir yerində

bütün  bağlar qırılır…

Yenidən sevmək üçün

gücü yetmir ürəyin

qopub səndən, özündən

yeni liman axtarsın…

Çıxıb getmək var,

amma

getməyin də növü var.

Unudulmaq itkidir,

Unutmaqsa intihar!

Çıxıb getmək var,

Çıxıb getmək… bacarsan.

2015-2018

Tənhalar

Kimsəsiz bir adadır,

Bu dünyada tənhalar.

Sağı-solu sevgidi.

Sevgiyə addım atmaq,

Tənhalığa ölümdü.

Mübarizə istəyir,

Yeni ömrə başlamaq.

Kimsəsiz bir adadır,

Bu dünyada tənhalar.

Sağı-solu sevgidi.

Sevgi bəzən qazancdır,

Sevgi bəzən itkidir…

Bu dünyada sevginin

Çoxluğu da qorxudu.

İnsan bəzən lap elə

Sevgidən də boğulur…

04.05.2018

Sən yağış deyilsən ki?!

Yenə yağış yağır,

Sən düşürsən yadıma.

“Necəsən, əzizim?

Bayırda deyilsən ki?!”

Yenə yağış yağır,

Bürünüb plaşıma,

Səni düşünürəm…

Görəsən, sənə soyuq deyil ki?

Yenə yağış yağır,

Yadıma, yaddaşıma.

Yağışdan qoxun gəlir,

Sən yağış deyilsən ki?!

06.06.2016

Nağıl

Nağıl kimi olacaq hər şey…

bu nağılın sonunda

göydən düşən üç alma
yenə sənin olacaq…

Mənsə namərd ipiylə,

Gözəl qızları əsir saxlayan

Divlərin quyusuna enəcəyəm.

bu müdhiş nağıllarda

bütün gözəl qızları divlər aparır…

Bu nağıl məhəbbətdə

ümidlərin canı şüşədə olur.

Mənə qalan bu nağıldan

saxlamağa çalışdığım bir şüşə ümid,

bir də

kəsilmiş kədərli iplər olacaq.

Yaxşı ki nağıllar insaflı olur,

bütün qaranlıqların sonu səhərdi.

Mən də bu nağılın “qurbanı” kimi,

Bir Simurq quşunu gözləyəcəyəm…

Üzülmə nağıl adamı,

sonu nə olur olsun

bu qorxulu nağılda

üç alma irəlisən…

13.07.2018

Tanrım

Yorğun ürəyimi də götürüb,

hüzuruna gəlmişəm, Tanrım…

o qədər yolu yorğun yoldaşla gəlmək necə çətindir,

bilirsənmi?!


bir kədərdən perikib

ürkmüş arzularımı toplayıb gətirmişəm…

görə bilirsənmi, Tanrım, neçəsini itirmişəm?


ümidlərim qalaqlanıb,

satın alan yoxdu,

əlimdə qalıb, Tanrım,

alırsanmı?

tükəndim, Tanrım,

görmürsənmi?!

tükəndim…

06.07.2018


***

Baxışlarım da səssizləşib bu aralar,

dinləyən olsa eşidər səsini

sızıldayan səssizliyin…


Mən bu gün yoxam.

uzun illərin ardından

itirdiyim özümə boylanıram.

kimdi o qız?!


Əlimdə qalan nədi,

nələri itirmişəm…

soyuq qış gecəsiyəm indi mən.


daha umidlərim inciməz,

neçəsini istəyirsiniz

sındırın, “adamlar”, sındırın.

donan hisslər üzündən

ağrını hiss etmirəm.

indi soyuq qış gecəsi,

ruhu itmiş biriyəmsə,

nə anlamı qalır ki,

nələri itirmişəm.

indi bu səssizlikdə

bir qurd ulayır içimdə,

bütün yoxluqları kəndir eləyib

tənha kədərindən asır özünü…

06.07.2018

Posted on

Xalq şairi Süleyman RÜSTƏM.Qəzəllər

QƏZƏLLƏR

***
Yaxşı məclisdə, könül, söhbət məhəbbətdən düşər,
Dostluğa, qardaşlığa sonsuz sədaqətdən düşər.

Darda meydandan qaçan, ağ gündə cövlan eyləyən,
Hər kim olsa, el içində, məncə hörmətdən düşər.

Kim ki, aləmdə “təkəm mən, məndən olmaz” söyləsə,
Şübhəsiz gözdən düşər, bir sözlə şöhrətdən düşər.

Olsa da məddahı minlərlə, nə qəm tezdən də tez,
Xalqına bağlanmayan sənət təravətdən düşər.

Gör nə xoşbəxtsən, Süleyman, ta yüz ildən sonra da,
Məclisində söz bu al bayraqlı millətdən düşər.

***
Sevgilim, qoyma dilimdə nə şikayət qalsın,
Nə də könlümdə-gözümdə acı həsrət qalsın.

Gəl, vəfasız, demə “bəsdir” səni candan sevənə,
Qoymaram bir daha üstümdə bu töhmət qalsın.

Bir gözəlsən ki, gözəllər sənə dikmiş gözünü,
Deyirəm, ölkədə haqqında bu söhbət qalsın.

Son verək gəl bu şikayətlərə, səndən, məndən,
Dərdə dözmək, cavan aşiqlərə adət qalsın.

Varsa şübhən sözümə, onda buyur, al, gözəlim,
Ürəyim qəbrə qədər, səndə əmanət qalsın.

Gəl, Süleyman o qızılgül dodağından öpsün,
Torpaq altında da ağzında bu ləzzət qalsın.

***
Gələndə məclisə mey əldə lalə şəklində,
Nigarım ay tək olur, mənsə hələ şəklində.

Ürək qanımla yazıb sönməyən məhəbbətimi,
Nigarə söyləyirəm odlu nalə şəklində.

Vəfalı könlünə bir yol tapan zaman şe’rim,
Gözündə nəm görürəm, inci, jalə şəklində.

Mən aşiqəm, beləyəm mən, hər aşiqanə sözüm,
Coşub, axır ürəyimdən, şəlalə şəklində.

Sevin, sevin ki, Süleyman, əlində sevgilinin,
O qan olan ürəyindir, piyalə şəklində.

***
Könlüm yenə min şövq ilə, canan, səni istər,
And olsun əziz canına ki, can səni istər.

Çəkməz ətəyindən əlini, çəksə də hicran,
Eylər canını canına qurban, səni istər.

İlham alıram incə səsindən, nəfəsindən,
Tək mən deyiləm, şanlı bu dövran səni istər.

Sən qəlbi təmiz, alnı açıq, şux gözəlimsən,
Ellər də olub hüsnünə heyran, səni istər.

İşdir, mənə üz versə fəraqından kədər, qəm,
Könlüm yenə də dərdinə dərman səni istər.

Gün keçsə, zaman keçsə, vəfasız belə olsan,
Əvvəlki məhəbbətlə Süleyman səni istər.

***
Aşiq olanın bağrı dönər qanə, deyirlər,
Atəşdə yanan aşiqə, pərvanə deyirlər.

Dost-aşnanı öyrən, baxıb ətrafına, könlüm,
Hər addımını, eybini, cananə deyirlər.

Aç qəlbini cananına, göstər ki, inansın,
Bilsin, nə deyirlər ona, əfsanə deyirlər.

Ey nazlı nigar, sən mənim eşqim, həvəsimsən,
Eşq atəşidir, can verən insanə, deyirlər.

Mən fəxr edirəm, çünki əleyhimdə nə varsa,
Sən tək gözələ, gözləri ceyranə deyirlər.

Məndən sənə, ey gül, nə deyirlərsə, inanma,
Səndən də gəlib gündə Süleymanə deyirlər.

***

Sənə üz versə kədər, məclisə cananı çağır,
Dodağı qönçəni, ol gözləri ceyranı çağır.

Eşqdir, hicrdir, aləmdə vüsaldır mə’na,
Varsa şübhən, bunun isbatına dünyanı çağır.

Söndürə bilməyəcəksən yenə eşqin odunu,
İstəyirsən köməyə çayları, dəryanı çağır.

Sağalar məncə vüsal ilə bu hicran yarası,
Çəkmə zəhmət, nə təbibi, nə də loğmanı çağır.

Səni qəmlər dənizi boğmağa eylərsə hücum,
Özgə bir kimsəni yox, təkcə Süleymanı çağır.

***
Sevgilim, könlüm sənin heyranın olsun, olmasın?
Can cedyib, candan keçən cananın olsun, olmasın?

Bəlkə bilmirsən özün, çoxdan mənim qəlbimdəsən,
Canına bağlı bu canda canın olsun, olmasın?

Bir gün hicran yollarında könlünə üz versə qəm,
Odlu, ilk busəm sənin dərmanın olsun, olmasın?

Şux çiçəklər, güllər öpsün gül dodağından gərək,
Aşiqin bağçandakı bağbanın olsun, olmasın?

Mən Süleyman Rüstəməm, dillən görüm, yandım ki mən,
Gündə min yol can sənin qurbanın olsun, olmasın?

***
Əbədidir bu gözəl, ülvi məhəbbət məndə,
Məncə, səndəndir, əzizim, bu təbiət məndə.

Səni son mənzilədər gözləyəcəkdir bu könül,
Eşqinə olmayacaq zərrə xəyanət məndə.

Ölkə, xalq gəzdirəcək sözlərini qəlbində,
Günbəgün artacaq hər nəğmənə hörmət məndə.

Görürəm, hiss edirəm ölməyəcəksən, bilirəm,
Dözərəm hicrinə, varkən bu həqiqət məndə.

Get, zəfərlərlə qayıt, ölmə, Süleymanım get,
Get, fəqət, qoy ürəyin qalsın əmanət məndə.

***
Məni yandırdı Füzuli kimi hicran dərdi,
Uzun illər demədim xalqa bu pünhan dərdi.

Aşiqəm, eşqimi gizlətməyə haqqım yoxdur,
Həmdəmimdir gecələr sevgili canan dərdi.

Vurdu, soldurdu xəzan sevgilimin gülşənini,
Daşıyır gör necə qəlbində bir ümman dərdi.

Eşqimin hər iki sahildə dərin kökləri var.
Yox, deyil dərdimə tay eşqdə Sənan dərdi.

Hardasan, harda, xəyalımdakı təbrizli gözəl,
Tək sənin dərdin olub indi Süleyman dərdi?!

Posted on

Xalq şairi Zəlimxan YAQUB.Seçmə şeirlər

Köç mənim

Aldanmışam sərvətinə dünyanın,
Ömrüm-günüm, yalan mənim, puç mənim.
Nahaq yerə yaxasından yapışdım,
Taqsır mənim, günah mənim, suç mənim.

Beş-altı gün yas paltarı geyəllər,
Hərdən yaxşı, hərdən yaman deyəllər.
Ehsanımı şirin-şirin yeyəllər,
Qırxa qədər yeddi mənim, üç mənim.

Qələm alsın başdaşımı yazanlar,
Bel götürsün məzarımı qazanlar.
Ay Zəlimxan, ağı desin ozanlar,
Kəfən mənim, karvan mənim, köç mənim

Dünya

Vaxtında uzadıb kömək əlini,
Vermədin mənimlə əl-ələ, dünya!
Nəyimə gərəkdi vaxtı keçəndə,
Göydən qızıl yağdır, ləl ələ, dünya!


Acı yel üstümdən əsdikcə əsdi,
Yağan qar yolumu bağladı, kəsdi.
Gəl, məni bu qədər yandırma, bəsdi,
Mən ki nə Kərəməm, nə Lələ, dünya!


Yolsuz yoxuşlarda yordum dizləri,
Ahımla qurutdum göy dənizləri.
Qaldı kürəyimdə kəndir izləri,
Dərdi dərd üstündən şələlə, dünya!


Aşılmaz dağları mən necə aşım,
Zəlimxan, fikirdən çatılıb qaşım.
O sənin daşındı, bu mənim başım,
Nə qədər istəsən, gəl, ələ, dünya!

Vəfalıymış

Nə vaxta arxalan, nə baxta aldan,

Nə dövran, nə də bir çağ vəfalıymış.

Min bir daşürəkli dostdan, tanışdan

Bir daşlı, qayalı dağ vəfalıymış.

Nə toxa bel bağla, nə aca söykən,

Nə şaha arxalan, nə taca söykən,

Özün basdırdığın ağaca söykən,

Bağbandan min dəfə bağ vəfalıymış.

Zəlimxan dilində min dürlü dastan,

Gah toydan söz açır, gah da ki, yasdan.

Bahalı köynəkdən, əlvan libasdan

Kəfən etibarlı, ağ vəfalıymış.

OLA

Dəlib-deşir ürəyi dərd ürəkdə qalanda,

Dərdləşmək gözəl işdi, dərdini duyan ola.

Ürəyindən keçəni gözlərindən oxuyan,

Sənə ömrünü verib, vaxtını qıyan ola.

Qayğılar sığal çəkə könül adlı sazına,

Naz satasan dünyaya, dünya dözə nazına.

İnsan qibləyə dönə, durasan namazına,

Sirrinə yaxşı sirdaş, qəlbinə həyan ola.

Səslər içində səsin, adlar içində adın,

Əzizinə dönəsən həm doğmanın, həm yadın.

İçində boğulmaya arzun, eşqin, muradın,

Hökmünü, qüdrətini ellərə yayan ola.

Yalan, zülmət, qaranlıq, doğru – səhər, doğru – dan,

Danışasan doyunca həqiqətdən, doğrudan.

Nə ruhunu sarsıdan, nə başını ağrıdan,

Nə dediyin söz üstə dərini soyan ola!

Ömür-gün varaqlana qədim bir kitab kimi,

Sevinci sevinc kimi, əzabı əzab kimi,

Duyğular, düşüncələr çözələnə sap kimi,

Fikir fikrə, səs səsə, söz sözə uyan ola!

Hökmü sənə yar ola dəqiqənin, saatın,

Nuruna çevriləsən, bu nurlu Kainatın.

O qədər şirinləşə ömrün, günün, həyatın,

Nə sən doymaq biləsən, nə səndən doyan ola!

EH, BU QOCA DƏYİRMAN

İnsan niyә vurulur ada, şana-şöhrәtә,

Dünyanın sәrvәtindә, zәrindә nә var görәn?

Rahatlıq yoxdu yerdә, Adәm yerә düşәndәn,

Bu xaraba dünyanın yerindә nә var görәn?

Ağrımız çoxalanda yaranı keyitmәdi,

Dәrdi hәr gün böyütdü, sevinci böyütmәdi.

Eh, bu qoca dәyirman kimlәri üyütmәdi,

Dәyirmanın çarxında, pәrindә nә var görәn?

Tәmiz ürәk gözәldi, isti can, isti sinə,

Kin-küdurәt bağlasa, hisdi can, hisdi sinә.

Düşәndә tәbiәtin oduna, istisinә

Niyә kölgә gәzirik, sәrindә nә var görәn?

Savaşların, qanların göz açmırıq yasından,

Tәmizlәnә bilmirik paxırından, pasından.

Niyә әlini çәkmir dünyanın yaxasından,

Şeytanın fitnәsindә, şәrindә nә var görәn?

Uyduq fani dünyanın adәtinә, dәbinә,

Möhtac olduq axırda dәrmanına, hәbinә.

Ömrü boyu can atdıq dәryaların dibinә,

Heyif, bilә bilmәdik dәrindә nә var görәn?

Posted on

Xalq şairi Nəriman HƏSƏNZADƏ.Seçmə şeirlər

This image has an empty alt attribute; its file name is neriman-hesenzade-300x227.jpg

* * *

Bir yol ayrıcına bənzəyir həyat,
Yaramaz həyatın üstündə əsmək.
Cəsarət istəyir, bir də ehtiyat,
Nə ləngimək olar, nə də tələsmək.

Ehtiyat elədim orda ki, bir vaxt,
Cəsarət hər şeyə, məncə, dəyərdi.
Cəsarət göstərdim orda ki, ancaq,
Adi bir ehtiyat bəs eləyərdi.

Bu dünya qəribə bir əyləncədir,
Dünya sərt, mən bəzən uşaqxasiyyət.
Yaşadım, bilmədim bu dünya nədir,
Bilmədim, dünyada nədir səadət.

Kədərim dünyanın vecinə deyil,
Sevincim necə bəs, düşürmü yada?
Bəlkə dünya üçün, bu – heç nə deyil,
Nə qədər sevinc var, qəm var dünyada.

Dünya sərgisində göründüm, yetər,
Həqiqət dedim mən ”yalan dünya”ya,
Dünyanı əyləncə hesab edənlər,
Əylənib baxsınlar bir an dünyaya.

* * *

Sən məni bu qədər gözlətməmişdin,
Belə qoymamışdın gözümü yolda.
Bu qədər özünü gizlətməmişdin,
Gizlənpaç oynayan vaxtımızda da.

Hayana getsən də, dönmüşdün yenə,
Qayıdıb gəlmişdin mənsiz darıxıb.
Bu dəfə bilmirəm nə olub sənə,
Gedibsən, qayıtmaq yadından çıxıb.

Qalıb evimizdə palın paltarın,
Tələsik gedəndə kimə deyibsən?!
Qapının ağzında başmaq tayların,
Yolda ayağına bəs nə geyibsən?!

Solub pianonun üstündə güllər,
Təzə pərdələri yandırıbdır gün.
Sənin bişirdiyin o mürəbbələr
İçilib qurtardı hardasan özün?!

Bu axşam qəribə bir hiss keçirdim,
Nə tez ömür ötdü, yaş əlli oldu,
Sənin ad gününü sənsiz keçirdim,
Şəkilin yeganə təsəlli oldu.

Şirin söhbətindən olmayıb doyan,
Çağır qonşuları doyunca gülək:
Mənsiz gördünüzmü dözmür Nəriman,
Sənə qurban olum sən görmədin tək

* * *

Sən getdin, həsrətin qaldı canımda,
Sonradan mat qaldım, düzü bir şeyə.
Qeyri-adi idin mənim yanımda,
Getdin, ele bil ki, adələşməyə.

Sənə yalvarırdım burda bayaqdan,
Eşikdə qış idi, otaqda bahar.
Sən de gedib evde yalvaracaqsan –
Gecikdiyin üçün bağışlasınlar.

Səni bağışlamaq… dünyaya bir bax,
O qelbi, o ruhu gərək duyasan.
Axı səndən gərək üzr istəyələr,
Lazımsa, sen gərək bağışlayasan.

Bir qəlbin en eziz şahzadesiydin,
Qulluq gözleyirdim hüzurunda mən.
Gedib evinizdə sən ona yəqin
Bir qulluq gösterib, çay süzəcəksən.

Getdin, üreyimi salıb tufana,
Sədaqət həyatda başqa rəng deyil.
Mənim sevincimi apardın ona,
Bəlkə də ona heç bu, gərək deyil.

Posted on

Bir şeirin tarixçəsi

Şair Səməd Vurğun tez-tez Arana, Muğan düzünə gələr, burada ceyranları seyr edər, ceyran ovlarmış. Muğana qonaq gələndə Kürdəmirin Mollakənd kəndində İslam Məmmədov adlı bir şəxsin evində qonaq qalarmış. Şairin İslamla dostluğunun maraqlı bir tarixçəsi də var: İslam gənc yaşlarında Qazax rayonunda raykom katibi işləyirmiş. Bir gün bir məcslisdə (1940-cı illərdə) şair Səməd Vurğunla tanışır və dostlaşır. Bu dostluğun ömrü 5 il çəkir. Bu müddətdə şair bir neçə dəfə Mollakənd kəndinə gəlmiş, Kür çayı kənarında tut bağlarında dincəlmiş, Sarısu gölündə ov etmişdir.Əsgəri heyət sarıdan əziyyət çəkən SSRİ hərbi rəhbərliyi dövlət işçilərini də döyüşə cəlb etmiş, beləliklə, raykom katibi İslam da aktiv döyüşlərə qoşulmuşdur.1945-ci ilin 8 mayında İslam Polşada döyüşlərdə aldığı yaralardan vəfat etmiş, Polşanın İliç rayonunda dəfn olunmuşdur.Şair İslamın ölümünə “İslam” adlı şeirini qələmə almışdır. Şeiri sizə təqdim edirəm: İSLAMOder çayı dolanmışdır gümüşü bir kəmər kimi Vrotslavın gövdesine;Şırıl-şırıl göy lopələr axdıqca nəğmələr kimi, Heyran olur öz səsine. Ağaclar da kölgə salır Bu saf suyun aynasına. Könlüm, gözüm heyran qalır Su üstdeki ehtişamın Min ulduzlu bir axşamın Ürək açan mənasına.Çiçək sevən, şeir sevən bir millətin Qəlbi kimi gülür bağlar.Ele bil ki, insanlara töhfəsidir tebiətin Göy təpələr, yaşıl dağlar. Hələ bahar! Hola bahar! Polşanın yüz şəhərində, Demə, gülsüz bir eyvan var, Şairlərin rübabı tek, Qəlbi dinir titrəyərək Axşamın da, səhərin de.Vrotslavda ayna kimi parıldayır gen küçəler, Göy üzündən nur tökülür.Dörd yüz bahar, almanlara bir qul olmuş yazıq şəhər, Bu gün baxıb üzə gülür. Dilə gəlir hər mənzərə: “Yer azaddır! Yer azaddır!” Hər ürəkdə bir pəncərə Açılmışdır Şərqə sarı. Gülür insan arzuları. Hamı şaddır! Hamı şaddır! Qəmlər bulud-bulud keçir qəlbimdən, Od tutub alışır sinəmdə ilham. Deyirem: bəlkə də, özüdür ki, var. O, qırxıncı ildə, rahat bir vaxtda Qəlbində sönməyən böyük arzular, Raykom katibiydi bizim Qazaxda. O mənə ilk dəfə el verən zaman, Duydu bir-birini dost ellərimiz. Oxudum o gəncin baxışlarından Ki, birdir eşqimiz, əməllərimiz. Qaməti sərv kimi, köksü irəli, Qapqara saçları, qaşları vardı; Bir cüt ulduz kimi gülər gözleri Səhəri çox zaman çölde açardı. Yaşıl tarlalarda günəşdən qabaq Əlini sıxardı qəhrəmanların. Əvvəl qocalarla salamlaşaraq, Halını sorardı dostum onların. Tarlalar eşitcək onun səsini, Onu yerişinden bilirdi hamı. Duyardı hər kəsin öz nəfəsini, Kənd yeri sevərdi yoldaş İslamı. Tez-tez görünərdi xeyirdə-şərdə, Nə qədər mehriban bir qəlbi vardı! Döşünə döyməzdi o məclislərdə, Hər yerdə bir işdən söhbət açardı. Hər təzə imarət, her bağça, her bağ, Tikilən her məktəb, her kitabxana, Təzə paltar geymiş her yetim uşaq, Oğlunun toyunu görən her ana, V Əridi dağlarda axırıncı qış. Qırx beşinci ilin sekkiz may günü Zəfər bayramına bircə gün qalmış Bizə qurban verdi İslam ömrünü. Cəbhə paltarını o çıxarmadı, Bir də qılıncını görmədi qında; Kürün yaz fəslini seyrə varmadı, Süfrə de açmadı bulaq başında. Yox, yox, ayrılmadı o bizdən, dostlar! Yaşadı ən şirin xatirələrdə, Hər il al geyinib gəldikcə bahar Biz onu görürük min bir səhərdə… İliç lampaları yanıb yan-yana, Çıraqban olduqca kəndin axşamı, Hər ağsaqqal ata, ağbirçək ana Hörmetlə yad edir yoldaş İslamı. Ellər çay üstdəki dəmir körpüdən Keçdikcə piyada, ya da ki atla, Ən əziz, ən şirin bir xatiratla İslamı yad edir tanışlar hərdən. Hər kim öz əlilə bircə şitil də Basırsa anamız qara torpağa, O șitil bir ağac olur bir ildə, İnsana hörmətlə qalxır ayağa. VI Polşa göylərinin dan ulduzları Mavi üfüqlərdə söndükca bir-bir, Eşqi azad olmuş polyak qızları İslamın qəbrini salama gəlir.Araşdırma: Tamerlan MəhərrəmovŞəkil nisbidir (daha dərin məlumatlar üçün arxiv materiallarına ehtiyac var)

Yazını təqdim etdi:

Tamerlan MƏHƏRRƏMOV,

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mədəniyyət Bölməsinin rəhbəri

Posted on

Azərbaycanın İlk Dövlət Mükafatı laureatı qəzəlxan-şair Əliağa VAHİD

Bir dəfə Mircəfər Bağırov bütün şairləri – Səməd Vurğun, Rəsul Rza, Süleyman Rüstəm, Vahid və başqalarını yığaraq Sovet İttifaqına qarşı çıxan Yaponiyanı kəskin pisləyən şeirlər yazmağı tapşırır. Tapşırığı alan şairlər dağılışsa da, Vahid Bağırovun köməkçisinə yaxınlaşaraq elə orada bədahətən 2 bənd söyüşlərlə dolu Yaponiyaya aid şeir yazır. Bağırov çıxıb qəbul otağında onu görür və hiss edir ki, Vahid “bir balaca da boğazını yaşlayıb” gəlib. Vahid şeirini ona oxuyan kimi başını yelləyir və belə bir tapşırıq verir: “Buna 200 manat verin, şeir yazmasın, lazım deyil”.

Yazını təqdim etdi:

Tamerlan MƏHƏRRƏMOV,

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mədəniyyət Bölməsinin rəhbəri

Posted on

Xalq şairləri Hüseyn ARİF və Bəxtiyar VAHABZADƏ

Hüseyn Ariflə Bəxtiyar Vahabzadənin yola getmədiyini, bir-birlərinə hətta nifrətə bənzər münasibətlərini hamı bilirdi. Bir gün məhərrəmlik vaxtı “Hüseyn! Hüseyn!” sədaları şairi yuxudan oyadır. Nə baş verdiyini anlamayıb arvadından səs-küyün səbəbini soruşur. Yoldaşı “Heç, camaatdır da, “Hüseyn, Hüseyn” deyib qışqırırlar” deyə cavab verir. Şair gülümsəyərək: – Görürsən, heç “Bəxtiyar, Bəxtiyar” qışqıran yoxdur.

Yazını təqdim etdi:

Tamerlan MƏHƏRRƏMOV,

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mədəniyyət Bölməsinin rəhbəri

Posted on

Nemət Tahiri doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (27 avqust 1987-ci il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Həyat yükü

Bir an olsun, ana haqqı,
Onda seçər tükdən-tükü.
Boynumuzda ana haqqı,
Çiynimizdə övlad yükü.

Yer üzünə kədər yağır.
Kəndir nazik, yüküm ağır.
Çiyinlərim oldu yağır.
Nə ağırmış həyat yükü.

Yerə,göyə sığmaz insan,
Nəfsə uyar, doymaz insan,
Son mənzilə gedər insan,
Varı, yoxu bir at yükü.

* * *

Brilyant, cəvahir, qızıl,
Özünü asıb intihar edir.
Sanki dar ağacıdır qadın qulağı.
Uşaqdan böyüyə hər kəsin yeri
Bələkdi, beşikdi, hüzurdu, sevgidi
Sığaldı qadın qucağı
Dünyanı dəyişər hər kəlməsi…
Kişini yaşadar, öldürər…
Hakimdi, cəlladdı, həkimdi, dərmandı
qadın dodağı…
Hara getsə, cənnəti aparar ora
Dinclikdi, ruzidi, bərəkətdi, ocaqdı,
qadın ayağı…
Bəzən günəş doğar üzündə
Bəzən bulud ağlar üzündə
Sevgi, nifrət, ümid, qayğı, məhəbbət…
Nə istəsən, yaparsan, taparsan
gözlərində…
Udur kədəri, qurudar göz yaşını…
Solmadın, solmasın qadın yanağı…

Cavabsız sevgi

Nazını çəkməyə hazırdım hər an
Çünki mənasızdır əzabsız sevgi
Ancaq ki, insanı bir ağac kimi
İçindən çürüdür cavabsız sevgi

Yanımda olsan da, mənə uzaqsan
Hər yandan üstümə həsrət çilənir
Baxışın bənzəyir ölüm hökmünə
Gözündən üzümə nifrət çilənir

Sanmaki, hər işin doğrudur, düzdür
Ömrünü puç edər əyrilər bir gün
Sevgimə gülərək alçaltma məni
Nifrətin sevgiyə çevrilər bir gün

***

Çəkilməyən,dözülməyən,
Dediyiniz o dərd mənəm.
Qova-qova namərd edib
Söydüyünüz o mərd mənəm.

Özümə də bir az yadam.
Bir az suyam,bir az odam.
Həm küləyəm,həm torpağam.
Bildiyiniz o dörd mənəm.

Dostu azdır,düşməni çox
Qarnı acdır,gözləri tox
Kölgəsinə güvəni yox
Yalquzağam,bozqurd mənəm.

Qan qoxuyur çiçəkləri.
Kəfənsizdir şəhidləri.
Kimsəsiz “ruhlar şəhəri”-
Gördüyünüz o yurd mənəm.

Mətbuat xidməti

Posted on

Azərbaycanlı şairə-publisist Nəcibə İLKİN.”Nişanlı məR” (Hekayə)

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Adəti üzrə məktəbdən çıxan kimi dayanacağa tərəf tələsdi. Yenə də fikirli idi. Çatılmış qaşlarının tən ortasındakı düyün simasında təbii görünürdü. Kənardan baxan istənilən adam bu qızın çiynində bir dərd yükünü daşıdığını hiss edərdi. Qaldı ki, Rəvana- onu demək olar ki hər gün addım-addım izləyən birinin gözündən bu gizli ah, kədər qaçası deyildi. Qonşu idilər Nərgizlə. Qibtə olunası ziyalı bir ailənin övladı olsa da, bu məsum qonşu qızın həyatı, talehi onu üzürdü. Əlində əlacı olsa idi bütün işlərdə- həm ev, həm dərslərində, ən əsası isə onu üzüb əldən salan, içindən yeyən uşaqlıq illərindən bu günə qədər başına gəlmiş bütün acınacaqlı hallarından xilas olmasına kömək edərdi. Amma necə? Heç yaxınlaşmağa belə cürəti çatmırdı. Qəribə də o idi ki, məhəllədə baş verən müəyyən içtimai söhbətlərdə, bayram günləri ilə əlaqəli olaraq binanın qarşısına yığışan mehriban qonşuların keçirdiyi şənliklərdə ünsiyyətdə olur, ordan-burdan söhbət edirdilər. Kənarda isə ona yaxınlaşmağa çürət etmirdi. Nə desin, nəyi bəhanə edib yaxınlaşsın? “Nərgiz, olar sizi məktəbdən evə qədər ötürüm? Ya da, Nərgiz, bu gün hava yaxşıdı. Mən də inistitutdan tez çıxacağam. Bəlkə dərsdən sonra bir az gəzək? Nərgiz, səndə maraqlı kitablar var? Məndə də kitablar çoxdu. Bəlkə dəyişib növbə ilə oxuyaq, məlumatlanaq dünyadakı hadisələrdən?” Bütün bu suallarla hər gün özünü yorsa da, sonda yenə susaraq qızı kənardan izləmək olurdu qisməti. Evdəkilər də hiss etmişdi onun hərəkətlərindəki dəyişikliyi. – Bax hələ, dəridən qabıqdan çıxdı bu uşaq. Gör pəncərədən necə pusur? – gülümsəyərək dedi Məqbulə. Sərdar kişi açıq söz-söhbətləri sevmədiyi üçün ciddi qarşılamışdı onun bu sözlərini. – Burda pis heç nə görmürəm. Evlənən vaxtıdır. Seçimini özü etsin. Belə də ki, Nərgiz də pis qız deyil. Gözümüzün qabağında böyüyüb zavallı. Mən danışaram Yaqubla. Görüm bu işə necə baxır, – təmkinlə cavab vermişdi. Rəvanın gözləri isə qarşı binanın pəncərəsinə zillənib qalmışdı. Bilirdi ki, Nərgiz də onun baxışlarındakı sözü, mənanı anlayır. Amma bu baxışların cavabsız olduğu qorxudurdu onu. Təkcə qızın ailəsindəki ciddi problemlərlə bağlı kədər libasına büründüyünü bildiyi üçün dözürdü. Onu itirmək qorxusu yox idi ürəyində.

Nərgiz həmişəki kimi dərslərini hazırlayandan sonra mətbəxə keçdi. Bulaşıq qab-qacaqlar sanki sərgidə nümayiş olunacaq halda dayanmışdılar. Atası hələ gəlməmişdi. Kiçik qardaşı və bacısı isə dərsləri ilə məşqul idilər. Anaları bu evi tərk edib getdiyi gündən bəri Nərgiz bütün ev işlərini öz üzərinə götürmüşdü. Ağrı-acınının bütün yükünü çiyninə almış, uşaqların üzülməsini istəmirdi. Atası hər gün səhər evdən gedir, axşam qayıdırdı. Zeynəb ərini, uşaqlarını tərk edib gedən gündən bəri korluq verməmişdi Yaqub evə. Amma mənəvi dayaq ola bilmirdi övladlarına. Heç buna zamanı da çatmırdı. Bir də ki, onun təbiətinə görə əgər evdə soyuducu ağzına qədər dolu idisə, demək hər şey qaydasında idi. Nərgizi isə belə həyat qane etmirdi. Tez-tez atasından gələn zərif qadın ətirlərinin qoxusu, köynəyindəki rəngli dodaq boyalarının izi atasının yaxşı həyat sürməsindən xəbər verirdi. Əvvəllər bu mənzərəli qəbul edə bilmir, otağına çəkilib saatlarla ağlayırdı. Getdikcə adiləşdi hər şey. Böyüdü, yaşından tez kamilləşdi. Atasının da bir insan kimi qayğıya ehtiyacı olduğunu dərk etdi. “Əgər o yad bir qadını gətirib bizə ana etsəydi, bu daha ağır dərd olmazdımı”- deyə düşünəndə təsəlli tapırdı. Yaxşı bilirdi ki, anası qayıtmayacaq. Qayıtsa da yenidən ailənin bir üzvü kimi qəbul olunmayacağını bilirdi. Atasından soruşmağa cəsarəti çatmırdı. Anasının niyə ailəni tərk etiyini, hara getdiyini soruşmağa cəsarəti çatmırdı. Qonşu qadınların pəncərədən küləklə gətirib otağa saldığı söhbət, dedi-qodulardan onun yad bir kişi ilə sevişərək evi tərk etdiyinə isə inana bilmirdi. Hamı kimi o da sevirdi anasını. Gözləri gözlərinin önündən bir an da olsa çəkilmirdi. Gecələr əllərini bacı-qardaşının saçlarına çəkərək qayğını əsirgəmir, sonra təkrar əllərini saçlarına çəkib için-için ağlayırdı. Ana nəvazişinə həsrət qalmaq ən ağır dərddir övladı üçün. Yoxluğu həzm etmək olur gec-tez. Bu yoxluq isə həzm ediləsi deyildi. Məktəbdə ana haqqında şeirlər söylənəndə, inşa yazılanda baxışlarını gizlətməyə yer tapmırdı. Xəcalət çəkirdi. Anasının etdiyi bağışlanmaz səhvin günahını, əzabını yaşayırdı, hər gün ölüb-dirilirdi. Uşaqlıqdan bəri çəkdiyi acılar beynində yüklənib qalmışdı. Bir neçə dəqiqə davam edən güclü baş ağrıları ona düşünməyə imkan vermirdi. Əllərini başına tutub dayanır, bu ağrıların keçib getməyini gözləyirdi. Şiddətli ağrılar keçəndən sonra dərindən nəfəs alırdı. Əvvəllər bu ağrlar beş-on dəqiqə davam edirdisə, getdikcə dəqiqələrin sayı da çoxalmış, onu narahat etməyə başlamışdı. Gün ərzinə damarlarında dövr edən qanın beynində bir neçə dəfə ilişib qaldığını, yubandığını açıq-aydın hiss edirdi. Nə vaxtsa anası ilə qovuşacağı günü, bu ağrıların da keçib gedəcəyini gözləyirdi.-Salam Nərgiz, – axşam anası ilə söhbətdən sonra güc toplayıb yaxınlaşdı qıza Rəvan. Nərgiz dönüb baxsa da üzündəki ifadə dəyişmədi. Dilucu salam verdi.- Bilirəm ki, indi dediklərim əhvalını heç də dəyişməyəcək. Amma deməyim məsləhətdi. Bilirsən ki…- Nə? Nəyi bilməliyəm? Məndən xoşun gəldiyini? Mənimlə əylənmək istədiyini? Mən heç kəsi bu fürsətdən istifadə etməyə qoymaram. Başa düşürsən? İmkan vermərəm. Axı anamın həyatının mənum həyatım ilə nə əlaqəsi? Ölüb! Ölüb o insan. Yoxdu. Anlayırsız, – ixtiyarsız bir sözə bənd imiş kim çığırdı qız. Rəvan söz tapa bilmədi. Onun dedikləri isə cəsarət verdi oğlana.- Sən nə danışırsan? Bu nə söhbətdi? Gözləməzdim səndən. Səni ağır düşüncəli bir qız bilirdim. Yaxınlaşmaqda isə pis heç nə görmürəm. Onu da qeyd edim ki, sən düzgün düşünmürsən.- Bu söhbətləri saxla tələbə dostlarınla edərsən. Dərsə geçikirəm. Bağışla,- deyib uzaqlaşdı. Rəvanın arxadan dediyi sözlər qulağında cingildədi.- Anamla atam axşam sizə gələcək.Axşam döyülən qapının arxasında onun valideyinlərini görən qız işin ciddiliyini bildi. Hörmət xatirinə yaxşı qarşıladı onları. Az keçmiş atası da gəldi. Bir saat davam edən söhbətdən sonra mehriban qonşular xoş davranışla sağollaşdılar. İndi atasının otağa gəlib ona deyəcəklərini gözləyirdi. Elə də oldu.-Axı mən indi o halda deyiləm, ata. Həm də məktəbi bitirməmişəm. Bir az vaxt ver onlara. Bu barədə bir az düşünməliyəm, – çəkinmədən dedi.-Bu təbiidir. Sən gec-tez ailə qurmalısan. Rəvan yaxşı oğlandı. Səni qayğıdan kənarda saxlamaz. Əminəm buna,- yazıq görkəm aldı Yaqub. Sevinmiş olsa da gözlərindəki kədəri gizlədə bilmədi.-Yaxşı, bir söz demirəm. Amma, o gəsin. Sonra… – sözünü bitirmədən ağladı.-O, gəlməyəcək. Gəlsə də mən qəbul etməyəcəm. Bu qədər. Gecən xeyrə qalsın.Nərgiz bilirdi anası gəlməyəcək. Ondan heç bir xəbər olmasa da sağ olduğuna əminlik var idi içində. Onun geri- ailəyə dönəcəyi günü gözləyirdi. Otağına keçib pəncərəni açdı. Hava qəbul etmək istədi. Gözləri yenə də Rəvanın baxışları ilə toqquşdu. Dərhal pəncərəni bağlayıb, pərdəni çəkdi. Yenə şiddətli ağrı ilə baş-başa qaldı. “Yox, belə olmaz. Atama ağrılarım barədə nə isə deməliyəm. Niyə? Axı niyə deyim? Bilsə dərhal məni həkimə aparacaq. Mən isə istəmirəm, istəmirəm. Yaşamaq istəmirəm” pıçıldayaraq üzü üstə yatağa uzanıb ağladı.Son zəng tədbiri bitəndən bir neçə gün sonra Nərgizə nişan taxıldı. Qara buludlar bu nişan şamlarının şölələri ilə birgə ailənin başı üzərindən uzaqlaşdı. Qonşular ehtiramla hal-əhval tutur, əvvəlki günlərə nisbətən xoş davranırdılar. Ayağı üzülmüş qohumların da ayaq izləri tanış evin otaqlarında göründü. Toya hazırlaq gedir, ailə məsələləri müzakirə olunurdu. Nərgiz bu bir neçə gündə dəyişmiş- elə bil böyümüş, daha da gözəllşmişdi. Övladlarının acısını çəkən, hər gecə onların gələcək həyatı barədə narahat olub düşünən Yaqubun da qırışları açılmışdı. Rəvan tez-tez Nərgizlə birgə gəzintiyə çıxır, xoş anlar yaşayırdılar. Sevdiyi insanı bir an da olsa qayğıdan kənarda saxlamırdı. Onu ömrü boyu sevəcəyinə, anasız keçirdiyi o acı günləri unutduracağıa qıza söz vermişdi. Nərgizin ağrıları isə üzə çıxmağa başladı. Rəvan bunun yaxşı bir əlamət olmadığını duyub qızın tez-tez özündən getməsini evdə danışdı. Böyük qanqaraçılığa səbəb oldu müzakirələr. Söz-söhbət Yaquba çatanda isə ailənin sorağı klinikadan gəldi. Nərgiz ciddi həkim nəzarəti altınla saxlanılmalı, güclü müalicə olunmalı idi. Bir səhər isə həkimin qoyduğu diaqnoz ailənin bütün xoşbəxtliyinə son qoydu.-Onsuz da öləcək. Bunu bilə-bilə qızın ürəyinə xal salmayaq. Qoy son saatlarını xoşbəxt yaşasın barı, – kövrələrək dedi Sərdar.Nərgizdən başqa hər kəs onun bu ağır xəstəliyinin adını bilirdi. Rəvanın özündən çox bu bəxtsiz sevgilisinə ürəyi yanırdı. Tale onun ilk məhəbbət arzusunu ürəyində boğdu. Qızın yanından bir an belə çəkilmir, onu ümüdləndirirdi. Son günlər isə Nərgiz heç nə danışmır, nə baxışları, nə də hərəkətləri ilə heç bir reaksiya vermirdi. Ancaq bir nöqtəyə baxb axtarır, axtarır, onu cavan ikən dərdə salan insanı arzulayırdı. Bu arzu ilə də Rəvanın qolları arasında həyatını itirdi.Toya hazırlaşan bütün qohumlar dəfndə iştirak etdi. Nərgizi gül-çiçək dəstəlri ilə torpağın qoynuna gəlin köçürdülər.Rəvan uzun müddət özünə qapandı. Sevdiyi insanın yoxluğunu həzm edə bilmirdi. Onun istəyi ilə Nərgizin qara mərmərdən olan baş daşına “Nişanlı məzar. Nişanlısı Rəvandan əbədi xatirə” sözlərini həkk edildi. Tez-tez gəlib məzarı ziyarət edir, göz yaşı axıdaraq təskinlik tapırdı. Bu qara mərmər Yaqubun və Rəvanın baxışlarının əksini özündə saxlamışdı. Doğmaları gələndə elə bil mərmərdən boylanan şəkil gülümsəyirdi, məmnun idi. Bu baxışlara bir çüt göz də qoşulmuşdu. Hamıdan xəlvət qızının məzarını seyr edən, peşimançılıq içində yanb, qovrulan, hisslərinin qurbanına çevrilmiş Zeynəbin baxışları idi. İndi Nərgiz çox rahat uyuyurdu. Anasının isti göz yaşları qəbrinin üstünə axdıqca ruhu sevinirdi.Son

Posted on

Şair Əziz Musanın “Sevgi dastanı” adlı yeni şeirlər kitabı işıq üzü görüb

Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin (ADPU) müəllimi, pedaqogika üzrə fəlsəfə doktoru, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qarabağ bürosunun rəhbəri, şair Əziz Musanın “Sevgi dastanı” adlı yeni şeirlər kitabı işıq üzü görüb. Kitaba müəllifin son illərdə qələmə aldığı ədəbi-bədii nümunələri, poeziya örnəkləri, müxtəlif mövzularda qələmə alınan poemalar daxil edilib. Kitab oxucularla müəllifin sayca 35-ci görüşüdür. Geniş oxucu auditoriyası üçün nəzərdə tutulub. Ədəbiyyatsevərlər, poeziya həvəskarları tərəfindən rəğbətlə qarşılanacağına ümid edirik.

Ümumilikdə isə, zəngin bədii yaradıcılığı ilə oxucuların qəlbinı yol tapan şair Əziz Musanın şeirləri “Ədəbiyyat qəzeti”, “Ədəbiyyat naminə”, “Kaspi”, “Olaylar”, “Ədalət” qəzetlərində, “Azərbaycan”, “Ulduz” jurnallarında, mədəniyyət və ədəbiyyatyönümlü saytlarda dəfələrdə dərc olunub. 2018-ci ildə Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində işıq üzü görən “Şairlerin Seçkisi” adlı şeir antologiyasının X, XI hissələrində və İraq İslam Respublikasında fəaliyyət göstərən “Türkmen yazarı” aylıq şeir dərgisində şeirləri yayınlanıb.

Qeyd edək ki, bundan öncə görkəmli və istedadlı Azərbaycan şairi Əziz Musanın “Çiçək yağışı” (2012), “Çingiz dastanı” (2013), “Mübariz dastanı” (2014), “Ramil haqqında dastan” (2015), “Qarabağ” (2016), “Yurd sevgisi” (2017), “Ayrılığın göz yaşları” (2018) adlı şeirlər və poemaları kitabları nəşr olunmuşdu.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi.

Posted on

Azərbaycanlı şair Əziz MUSA.”Polad odda bərkiyir” (Poemadan bir parça)

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İgidləri unutmaz ulu yurd, qoca zaman,

Qəhrəmanlar yurdudur əzəldən Azərbaycan,

Hər oğlu, hər bir qızı, igid, şanlı qəhrəman,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Əziz bilər canından el-obanı, milləti

Bu dünyaya tanışdı onun dönməz qeyrəti,

Danılmazdı heç zaman onun gücü, qüdrəti,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Amalı doğma yurdu, torpağını qorumaq,

Döyüşlərdə şir kimi, həmişə qalib olmaq,

Borcludur ona hər vaxt, bu yurd, bu ana torpaq,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Əyilməzdir, mətindir, döyüşlərdə ad alar,

Qorxu bilməz igiddir, düşməni oda salar,

Atılar döyüşlərə, həmişə zəfər çalar,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Uca tutar həmişə ay, ulduzlu bayrağı,

Qoymaz sönə heç zaman, yurdun odu, alovu,

Canından çox istəyər doğma, əziz torpağı,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Düşmənin qarşısında dayanar bir dağ kimi,

Dağıdar neçə səddi,, qırar neçə tilsimi,

Dilində əzbər olar Azərbaycanın himni,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Satqının yolun kəsər, namərdi atdan salar,

Bir xəyanət görəndə dərin xəyala dalar,

O qanlı döyüşlərə, savaşlara atılar,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Düşmənləri mat qoyar, hünəri, rəşadəti,

Bu dünyaya tanışdı mərdliyi, mətanəti,

Danılmazdı bu yurda sevgisi, sədaqəti,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Xalqın görən gözüdür, elin vuran qoludur,

Keçdiyi şərəfli yol, müqəddəsdir, uludur,

Qəlbi vətən eşqiylə, sevgisiylə doludur,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Ruhu pərvaz eyləyər “Cəngi” , “Misrı” dinəndə,

Nərə çəkər, hayqırar, o darda, o çətində,

Bu gün də o belədir, belə olub dünən də

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Bir yenilməz qaladır, düşmənlərin önündə.

Qılıncını siyirər vətənin dar günündə,

Gözündən quş yayınmaq, sərvaxtdır səngərində,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Düşmənin gözün oyar, kəm baxarsa vətənə,

Öz yerini göstərər, o xəyanət edənə,

Qurban olum ordumun gücünə, qeyrətinə,

Yenilməzlik rəmzidir-Azərbaycan ordusu.

Posted on

Azərbaycanlı şair Əziz MUSA.Yeni şeirlər

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

QIYMA

Hər gün məhəbbətim bir az da artır,

Ruhum səni görüb, xəyala dalıb,

Həsrətim oyaqdı, sevincim yatır,

O gül dodağında, gözlərim qalıb,

İndi gözlərimdə şimşəklər yanır,

Əcəlin nəfəsi üzümə dəyir.

Fələk də mənimlə oyun oynayır,

Bu həsrət, bu hicran qəddimi əyir.

Məndən uzaqdasan canın sağ olsun

Necə də ağırdı sənsiz bu gecə,

Mənə dərd verirsən, üzün ağ olsun.

Ağlayıb, sızlaram vallah gizlicə.

Göyləri dolaşır fikrim, xəyalım,

Canım bu həsrətdən alışıb, yanır.

Sənsiz canım, gözüm fənadır halım,

Sənli xatirələr bir-bir oyanır.

Qalıb ayrılığın əlində yaxam,

Ay zalım sinəndə yoxdurmu ürək,

Sən olmayan günü ölmüşəm, yoxam,

Məni hey öldürüb, dirildir fələk.

Sənsiz bu ömür, gün zülümdü, zülüm,

Gülüm, gözlərimi yollarda qoyma,

Yanmağa od gəzir pərvanə könlüm,

Dərdindən dəliyəm, Əzizə qıyma.

MƏNİMSƏN

(nəğmə)

Mən səni sevirəm ürəyim kimi,

Eşqinlə döyünür qəlbimin simi,

Səni qoruyuram bəbəyim kimi,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Günəşim, Ayımsan səndədir gözüm,

Ən şirin nəğməmsən, ən şirin sözüm,

Sən bir qızılgülsən, dərmişəm özüm,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Can qurban demişəm sənin tək cana,

Ürəyim dözməz ki, dərdə, hicrana,

Sənə olan sevgim sığmaz cahana,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Olmusan ömrümün mənası gülüm,

Sənsiz neyləyərəm, sən gül ki, gülüm,

Qoyma həsrətindən, dərdindən ölüm,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Sənsiz sevinmərəm, sənsiz gülmərəm,

Kərəmdən, Məcnundan vallah betərəm,

Səndən başqasını sevə bilmərəm,

Mənimsən, kimsəyə vermərəm səni.

Posted on

Xalq şairi Vahid ƏZİZ.Yeni şeirlər (XVII hissə)

SU BİRDƏ GƏLƏCƏK SU GƏLƏN ARXA…

Su-gəldiyi arxla birdə gələr

Atalardan.

Dövran param-parça elədi Yurdu,

düşmənə qəsbkar dayandı arxa,

baxma ki,Tərtərdə qollar qurudu;

and olsun müqəddəs göyə,torpağa-

su birdə gələcək su gələn arxa!

Geriyə dönəcək vaxtın təkəri,

bilir gözəl Laçın,Şuşa,Həkəri,

gələr hərəkətə dəyirman pəri,

ləpələr cumduqca mürgülü çarxa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

O vaxt hərlənəcək dəyirman daşı,

o vaxt əziləcək ilanın başı,

onda quruyacaq gözlərin yaşı;

millət məqam gəzir hayıf çıxmağa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

Torpaq şumlanacaq,dən səpiləcək,

qaliblər yoluna nur ələnəcək,

ocaq diriləcək,daş isinəcək-

dolacaq ciblərə qovut,qovurğa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

Elat qaldıracaq alaçıqları,

hələ yerindədir “çadır mıxları”,

“Cəngiylə” coşduqca el aşıqları,

cavanlar çapacaq atları yorğa-

su birdə gələcək su gələn arxa.

Özünə gələcək qartallı dağlar,

dirılər ot basmış doğma cığırlar,

“El gücü-sel gücü!”-Yurdu ucaldar;

Ordumuz and içir Ulu Bayrağa-

SU BİRDƏ GƏLƏCƏK SU GƏLƏN ARXA…

22,08,2020.

GEDİR…

Yandıra-yandıra “Eşq dastanını”

Ələsgər daığalı bir Bayraq gedir,

elə tutubdu ki,söz meydanını-

nə qol qalxa bilir,nə ayaq gedir!

Sözün çox yolu var; bu,ayrı yoldu,

mızrab sağdan vurar,bundakı soldu,

ağzının sözünü bilməyən oldu

gördüm–həmləsindən mayallaq gedir.

Duyub,hər beytinnən dərsimi aldım,

sehrinə düşdükcə qalxdım,ucaldım,

istədim bu sərvə peyvənd bağlanım;

tutmadı–nə yamaq,nə calaq gedir.

Ələsgər elimin şah qüruruydu,

Göyçə güllərində şehdən duruydu,

zəmanə o vaxt da həlbət koruydu–

görmədi-mülkünnən bir Allah gedir.

Şair olmaq olmur təkcə həvəsnən,

kaş,ala biləydim od nəfəsinnən,

böyük ustadların yan-yörəsinnən

tikanlar,alaqlr solaraq gedir.

Ustad,nə o yerlər,nə o Vətən var,

nə də oralardan gəlib-gedən var;

Vahid ƏZİZ adlı bir “nəticən” var,

hələ də heyranın olaraq gedir…

16,08,2020.

Posted on

Xalq şairi Vahid ƏZİZ.Yeni şeirlər (XVI hissə)

İTİRİLMİŞ OBALAR…

Vaxt gedir büdrəyərək,

yeriyir əsə-əsə,

itirilmiş hər şəhər,

yoxa çıxmış qəsəbə-

qızıl dolu bir kisə.

Dağılmış binaların

yox oldu qapıları,

salamat qalanların

paslanıb açarları.

Yolun düşsə haçansa,

kim çıxar qabağına?

daha burda evlərin

quşlar qonmaz damına–

çünkü bu obalarda

daha həyatdan iz yox,

ləmpələrində işıq,

ocaqlarında köz yox.

İtirilmiş kəndlərin

cığırların ot basıb,

bərəkətdən əsər yox,

xırmanların yad basıb.

İtirilmiş obalar

getmiş ismət kimidir,

yoxa çıxmış ləyaqət,

itmiş qeyrət kimidir…

18,08,2020.

NƏ QƏDƏR VARAMSA…

Şükürlər Tanrıya,yaşadım az-çox,

vaxtımın xeylisi getsə də hədər,

tərifə-filana ehtiyaclm yox,

nə qədər varamsa o qədər yetər.

Hər an bir cür olur həyatın rəngi,

kim hansın istəyir seçib sevinsin,

xırdalar özünü təriflədir ki,

alçala-alçala ucala bilsin.

Namərd–yetim payın əlindən qaplb,

insanı yaşadar mərhəmət,saflıq,

məni səmt yelləri özləri tapıb,

həm yelkən olmuşam,həm də ki,qayıq.

Həm dahi bizimki,həm də ki,dəli;

arada dolaşan Şeytan əliydi,

laylalar anladan Anamın dili

təkcə onun deyil-Vətən diliydi.

Çox nadan çalışdı qəddimi əyə,

xainlər artdıqca məzlum oluruq,

atalar dünyadan tez köçür deyə,

ana kölgəsində solğun qalırıq.

Ömür Dastanımın sicimi uzun,

içdə Tanrı varsa ümid üzülməz,

ruhu Peyğəmbərin mübarək olsun,

“İnsanı sevməyən Allahı sevməz!”.

Var olsun dünyanı; yaşadın az-çox;

bir ömrə bərabər xoş dəqiqələr,

tərifə-filana ehtiyacım yox,

nə qədər varamsa,o qədər yetər…04,08,2020.

Posted on

Xalq şairi Vahid ƏZİZ.Yeni şeirlər (XV hissə)

YIXILDI…

Fərq eləməz-ya kişi ol,ya qadın,

insan ömrü bir uydurma nağıldı,

nə zaman ki,zarafata başladın;

hesab et ki,baxtın evi yıxıldı!

Bəxtəvərsən–sevə bilsə elatın,

eşidilsə içindəki bayatın,

binəvayla peyvənd olsa həyatın,

ucaltdığın “Taxtın” evi yıxıldı.

İnsan olmaq həm çətindir,həm asan,

elə ömr et el-obanın olasan,

bir əzazil şahlar-şahı yaransan,

yarandığın vaxtın evi yıxıldı!

Zülmətin də yönü olar sabaha,

el bazarı gah ucuzluq,gah baha,

Vahid ƏZİZ,şərik çəxan Allaha,

viran oldu,baxdın?-evi yıxıldı…

20,08,2020.

HANSIDI?

Gizli qalar sevən qəlbdə arzular,

görən-könlü hansı səmtə yansıdı?

Hər çiçəyin öz sevimli ətri var,

bu gözəlin bəyəndiyi hansıdı?

Eşitmişəm; onnan-bunnan soruşar,

dilə nə var?-hərə bir söz danışar,

son zamanlar yuxum tez-tez qarışar,

hardan bilim-öyrəndiyi hansıdı?

Bağa saldı; nə becərib,nə dərim?

Məcnun kimi nə yurdum var,nə yerim,

nəfəsində həm də mənim qəhərim,

boğazına dirəndiyi hansıdı?

Öz dəyişməz axarı var hər çayın,

görünməyi,batmağı var hər Ayın,

kimi baxta,kimi “Taxta” arxayın-

bu ülkərin güvəndiyi hansıdı?

İman etsin!-dözümün də sonu var,

səbirin də bir gün sınan anı var!

həm ipəkdən,həm alovdan donu var-

bu görüşə geyindiyi hansıdı?

Tez yayınar dayananda göz-gözə,

gah kül olar,gah da dönər can közə,

getməyinə şad olduğu mənəmsə,

gəlməyinə sevindiyi hansıdı?…

18,,08,2020.

Posted on

Xalq şairi Vahid ƏZİZ.Yeni şeirlər (XIV hissə)

ÇƏKƏ-ÇƏKƏ…

Qazanmazsan imdadını

zülm önündə çökə-çökə,

yaralandım yar adını

qarasına çəkə-çəkə,

Aramız çətin düzələr;

bəyaz etdi ağır illər

əllərini qara tellər

arasına çəkə-çəkə,

Uzaqlaş–varsa hünərin,

qaçmağa yetsə təpərin,

yar oynadar sevənlərin

sırasına çəkə-çəkə,

Atıb başının daşını,

yar bitirər savaşını,

məlhəm bilər göz yaşını

yarasına çəkə-çəkə…

20,08,2020.

DANIŞMA…

And içərək yalvarmaqdan yoruldum-

bir yanlışlıq bəla oldu başıma,

elə bilər;”özgəsinə vuruldun…”,

yar yanında incə beldən danışma.

Heç olarsan ümid səni qıranda,

nələr yoxmuş məhəbbətlər barında?!

qulağı var leysanın da,qarın da;

gileylənib sudan,seldən danışma.

Hərdən könül cuşa gəlib çağlayar,

şəkillrim gəncliyimi saxlayar,

körpə kimi için-için ağlayar-

ağ birçəyə qara teldən danışma.

Qismət buymuş–nə qınayım Fələyi?

təskinlikçün uydurublar gileyi,

ona bağlı yelkənlərin taleyi-

“Səmum” adlı qara yeldən danışma.

Vaxt zalımdır–çox yaşadıb bel bükər,

boş ümidə uzanan qol əl bükər,

küyə getsə–həm dağıdar,həm tikər;

Vahıd ƏZİZ,bizim eldən danışma…

20,08,2020.

Posted on

Xalq şairi Vahid ƏZİZ.Yeni şeirlər (XIII hissə)

BİR DƏRƏNİN ADAMLARI…

Bir zamanlar biz hamımız

bir bədənin damarları,

yad olanlar deyərdilər:

“Bir Dərənin adamları”.

Biz hamımız sözü bütöy,

körpəsi kür,əxlaqı dürr,

birgə keçən axşamları,sabahları-

bir Dərənin adamları.

Çörəyimiz halal idi;

fərq etməzdi-yağlı,yavan,

sayqılıydı bir-birinə qoca,cavan,

hamısının bu cür idi ünvanları:

“Bir Dərənin adamlar.”.

Hər birimiz adam kimi

saymaqdaydıq saymalını,

calaq vurub,peyvənd edib

adam etdik zay olanı.

Orda hər şey düz olurdu,

bir-birinə göz olurdu

pəncərənin adamları.

Dərəmizin ormanları,

gül-çiçəyi dərmanları,

çeşmələri,çayı vardı,

Dan ulduzu sönməmişdən ayılardı,

bir adət də bu idi ki,

bir-biriynən qohum olub-

qız verərdi,qız alardı

bir Dərənin adamları.

Fərq olmazdı dəyirmanda;

“sənin dənin,mənim dənim”,

nə biçində,nə xırmanda

ləj düşməzdi nə igidlər,

nə qız-gəlin.

İndi hamı pərən-pərən,

diyar-diyar dağılsaq da

o Dərədən,

dəyişməyin, “O Dərəli” qalın barı,

o Dərənin adamları…

A BİÇİNÇİ…

A biçinçi,Allaha bax-

ləçəklərdən şəbnəm iç,

kərəntini qoy qırağa-

güllər solsun,sonra biç.

Kərəntini qoy qırağa,

hər güldə bir arzu var,

nəzər yetir yarpaqlara-

gör bir nə cür yalvarar?

Dəymə gülə;pətəklərin

arıları bal gəzir,

son bahara nə qalır ki?

çiskin,duman yol kəsir.

A biçinçi,dan yeri də

qəhərlənir səhərlər,

yoxa çıxdı bənəvşələr,

solub getdi lalələr.

A biçinçi,dərdləş hələ

çiçəklə sən,güllə sən;

çəmənlərin çiçəkləri

soluxanda biçərsən…

10,08,2020.

Posted on

KÜMBET DERGİSİ 54. SAYISI İLE OKUYUCULARI İLE BULUŞUYOR. EDİTÖRDEN

Değerli okuyucularımız içeriği ile önemli yansıma ve değerlendirmelerde bulunulan bir önceki sayımızdan sonra 54. sayımızla sizlerle beraberiz. Dünyayı ve ülkemizi etkileyen korana virüs salgını sebebiyle alınan tedbirlerden dolayı basın hayatında da gecikmeler meydana geldi. Kültür-sanat alanında yapılacak olan etkinlik ve benzeri faaliyetler sağlığımız açısından durduruldu. Dileğimiz ülkemizde de altı bine yakın vatandaşımızın hayatını kaybettiği, şimdilik çözümü bulunamayan bu hastalığın daha kısa sürede sona ermesidir.Bu sayımızda da memleketimize hem sağlık alanında hem de kültür alanında büyük hizmetleri olan Ceyhun Atıf Kansu’ya yer vermeğe çalıştık. Kansu’un evlatları Prof. Dr. Bahar Gökler ve Gazeteci -Yazar Işık Kansu’ya, onu tanıyan dostlarına hemşerisi olduğu Turhallılara ulaştık.Ceyhun Atıf Kansu’nun diğer bir güzelliği bizim topraklarımızda Turhal’da on yıl kadar görev yapması ve Anadolu’yu çok daha iyi Yeşilırmak kıyılarında tanıyıp, edebiyat dünyasına tanıtmasıydı. O da Cahit KÜLEBİ gibi belki de şiirinin kaynaklarına Tokat’tan ulaşmıştı.Ertuğrul Döver, Kansu için şöyle diyordu:“Cumhuriyetin ilk yıllarında doktor olan Ceyhun Atıf Kansu Turhal Şeker Fabrikası’nın bursu ile yurt dışında eğitim gördü. Döndüğünde Ankara’da pek fazla doktor yoktu. Arkadaşları ‘seni iyi bir hastaneye tayin ettirelim ‘dediler. Ceyhun Atıf Kansu:-Hayır, ben bursu ile yurt dışına gönderen Turhal Şeker Fabrikası çalışanlarına ve pancar üreten köylülere borçluyum. Onlara hizmet götürerek borcumu ödemek zorundayım. Der ve Turhal’a gelir. Biz de vatanını ve insanlarını seven görev aşkıyla zor şartlarda hizmet eden Ceyhun Atıf Kansu’ya vefayı Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği ile KÜMBET Dergisi olarak bir borç bildik. Saygıyla anıyoruz.Bu sayımızda Ceyhun Atıf Kansu dosyalarıyla birlikte çok kıymetli yazarları, araştırmacıların ve hocalarımızın bizlere gönderme nezaketinde bulundukları çalışmalarına yer verdik. Bu güzel yazıların arasında şairlerimizin şiirleriyle bir gül bahçesi yapabilme gayreti içinde olduk.İşte birbirinden değerli kalemlerimiz: Prof. Dr. Nurullah Çetin, Gazeteci-Yazar Işık Kansu, M. Halistin Kukul, Doktor, Öğretim Üyesi Mehmet Yardımcı, Yusuf Ayhan Necli, Şefeg Nasir, Hanefi Işık, Nurdane Özdemir Sağkan, Doktor, Öğretim Üyesi Göktan Ay, M. Ali Kalkan, Bekir Yeğnidemir, Turan Erdoğan, M. Necati Güneş, Mahmut Hasgül, Nihat Aymak, Çetin Oranlı, Ziya Zakir Acar, Celalettin Çınar, Yalçın Ünlü, Oktay Salepçigil, Ayla Bağ, Canan Örükaya, Hasan Basri Atay, Abdulkadir Türk.Ve şairlerimiz: Rıza Akdemir, Ayhan Nasuhbeyoğlu, Ali Akbaş, İbrahim Sağır, Doğan Kaya, Cengiz Numanoğlu, Erdal Erçin, Hüseyin Koç, Şemsettin Ağar, Sündüs Arslan Akça, Songül Eski, Durmuş Kaya, Uğur Gürekin, Tülay Aydın, Veysel Turgut, Şerare Kıvrak Yağcıoğlu, Filiz Yüksel, Sergül Vural, Ayşe Şahin, Remzi Özkan, Rasim Yılmaz, Nurgül Kaynar Yüce, Hüseyin Gök, Remzi Zengin, Esra Erdoğan, Burhan Kurddan, Aygün Akbaba, Ayşe Şahin.55.sayımızda buluşmak arzusuyla esenlikler diliyoruz.Hasan AKARTokat Şairler ve Yazarlar Derneği Başkanı

NOT: Okuyucularımız dergimizin 54. sayısına http://www.tosayad.org.tr/pdf/kumbet_54.pdf adresinden ulaşabilirler.

Posted on

Rafiq Odayı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (22 iyul 1960-cı il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Kollektivi Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının sədrini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvünü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktorunu, Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Ећairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanını, respublikanın Əməkdar jurnalisti, şair-publisistini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!

Mətbuat xidməti

Rafiq ODAY ( Bayramov Rafiq Hüseyn oğlu) 23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Ећərur rayonunun Ећəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədridir.”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktorudur.Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar jurnalisti”dir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının təsisçisi və direktorudur.Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Ећairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanıdır.”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatıdır.”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihələrini həyata keçirən ilk AZƏRBAYCANLI ŞAİRDİR.

Posted on

Nəcibə İlkini doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (22 iyul 1961-ci il)

This image has an empty alt attribute; its file name is necibexanim-300x300.jpg

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvünü, Dünya Azərbaycanlılarının Mədəniyyət Mərkəzinin Mətbuat xidmətinin rəhbərini, “Azad qələm” qəzetinin və “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş redaktorunu doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

1961-ci il 22 iyulda Tərtər rayonun Sarov kəndində doğulub. 1978- ci ildə həmin kənddə orta məktəbi qurtarıb. 1979-81- ci ildə Bakı Kooperativ texnikumun əmtəəşünaslıq fakültəsini bitirmişdir. Həmin il qiyabi yolla Moskva Kooperativ (indiki Koomersiya universiteti) institutunun iqtisadiyyat fakültəsinə daxil olmuşdur. Ailə qurmasıyla əlaqədar institutun 3-cü kursundan sonra davam etməmişdir. 1998- ci ildə Beynəlxalq Elmi Tətbiqi Kosmonavtika institunun filologiya (dil-ədəbiyyat) fakültəsinə daxil olmuş, oranı əla qiymətlərlə başa vurmuşdur. Əvvəllər əmtəəşünas, iqtisadçı sahələrində çalışsa da, müəllimlik sahəsinə meyl etməmişdir. 1980-ci ildən dövrü mətbuatda şeir və məqalələri dərc olunduğundan, mətbuat aləminə maraq göstərmiş və bir filoloq kimi bu sahədə fəaliyyətə başlamışdır.
Nəcibə İlkin orta məktəbdə oxuduğu illərdən şeir yazır. Şeirləri və publisist məqalələri “Zaman”. “Ümman”, “Kaspi”, “Respublika”, “Demokratiya”, “İcmal”, “Ədalət” qəsetlərində və “Vəfa”, “Sözün işığı” , “Qoşa ulduz”,”Kotoloq” jurnallarında dərc olunmuşdur.
2004-cü ildə “Bir ömür uduzdum”, 2006-cı ildə “Qəlbimdə dil açan dünya “ şeirlər kitabı işıq üzü görmüşdür. 2007- ci ildə “Tərtər inciləri” toplusunda bir neçə şeirləri çap olunmuşdur. Bu kitablar haqqında tanınmış qələm sahibləri rəy yazmış və müsbət mənada öz fikirlərini bildirmişdir.
Şeirlərinə və publisist məqalələrinə görə Az.KİVİHİ-nın “Qızıl Qələm”, “Xalqın nüfuzlu ziyalısı”, “Xan qızı Natəvan” mükafatına, “ İnam” şərəf diplomuna layiq görülmüşdür. Qafqaz Media İctimai birliyi tərəfindən “Vicdanlı qələm” , “Peşəkar jurnalist” diplomları ilə mükafatlandırılmışdır. Bu yaxınlarda təsis etdiyi “Azad Qələm” qəzetinin 3 yaşı tamam olmasına görə, publisist məqalələri və ədəbi yazılarına görə AZKİVİHİ-nın “Qızıl Qələm” mükafatına layiq görülmüşdür. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin ədəbi orqanları olan “Ulduz” , “Azərbaycan” jurnallarında şeirləri dərc olunub.
Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibidir.
AYB-nin və AJB-nin üzvüdür. 2006- cı ildən təsis etdiyi “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin, “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş radaktorudur.
Ailəlidir. Iki övladı və bir nəvəsi var.

SƏN GETDİN

Sən getdin göynədi sinəmdə ürək,
Yox olub əridi ömrün illəri.
Soldu qucağımda arzularım tək,
Dərib gətirdiyin sevda gülləri.

Sən getdin… arxanca baxan gözlərim –
Su səpdi yoluna aydınlıq üçün.
Dilimdə ilişib qalan sözlərin,
Bir haray salmadı, bilmədim neyçün?

Sən getdin… eşqinin bahar naxışı,
Min ilmə toxudu payız ömrümə.
Gözümdən süzülən sevda yağışı.
Sanki qılıncını çəkdi könlümə.

Get gülüm, – qınama sənsiz səbrimə,
Küləklər yan alar, sellər yan alar.
Get barı, tez qayıt, mənim xətrimə,
«Sənsizlik» dərd olub məndən can alar.

EŞQİMİN QIŞ HARAYI

Payız elə getdi, qış belə gəldi,
Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan.
Görüşə bilmədik, bu necə dərddi?
Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.

Sanki acıq çıxır təbiət bizdən,
Görüşmək vədəmiz uzanır yaman.
Həsrət də qar kimi gözlərimizdən,
Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.

Bölündük sevginin fəsillərinə,
Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq.
Bəlkə ömrümüzün son illərindən,
Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!

Eh… yenə səbrimin üstünə əsir,
Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran.
İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir,
Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!

Posted on

Yunus Oğuzu doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (22 iyul 1960-cı il)

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və kollektivi “Olaylar” İnformasiya Agentliyi və “Olaylar” qəzetinin rəhbəri, yazıç-pulisist, türkoloq alim, əziz dostumuz Yunus Oğuzu
doğum günü münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Yunus Oğuz (azərb. Yunus İsaxan oğlu Əliyev) — 1960-cı il iyunun 22-də Şirvan şəhərində anadan olub. 1977-ci ildə orta məktəbi bitirdikdən sonra bir il Şirvan DRES-də fəhlə işləyib. 1978-1979-cu illərdə Bakı şəhəri 6 nömrəli texniki peşə məktəbində təhsil alib. 1979-1981-ci illərdə sovet ordusunda xidmət edb. Ordudan tərxis olunduqdan sonra 1983-cü ilin avqust ayına qədər Şirvan şəhər pambıq təmizləmə zavodunda mülkü müdafiə qərargahının rəisi vəzifəsində çalışıb.

Həmin müddətdə ictimai əsaslarla zavodun komsomol təşkilat katibi secilib. 1983-cü ildə Rostov Dövlət Universitetinə daxil olub və 1988-ci ildə RDU-nun fəlsəfə fakultəsini bitirərək filosof ixtisasina yiyələnib. Ali təhsilini bitirdikdən sonra təyinatla Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının Fəlsəfə və hüquq institutuna göndərilib və burada kiçik elmi işçi vəzifəsində çalışıb. 1988-ci ildən də Milli Azadlıq hərəkatına aktiv qoşulub. Fəlsəfə və hüquq institutunda kiçik elmi işçi işləməklə yanaşı 1989-cu ildən 1991-ci ilədək Azad söz qəzetinin, həmçinin Xüsusi bulletenlərin qeyri-leqal nəşrinə rəhbərlik edib. 1990-ci ilin yanvarında akademiyanın bir qrup gənc alimi ilə Xalq Azadliq Partiyasının (XAP) yaradıb və onun sədri seçilib.

1991-1992-cı illərdə Ordu qəzetinin baş redaktoru vəzifəsində çalışıb. 1990-cı ildə AXC Ali Məclisinə, sonra AXC idarə heyətinə üzv seçilib. 1992-ci ildə AXC idarə heyəti ləğv olunduqdan sonra AXC sədrinin müavini təyin olub. 1993-cü ildə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin müavini təyin edilib. 1994-cü ildə AXC –ni tərk edərək Azərbaycan Bütövlüyü Uğrunda Cəmiyyəti və eyni adlı partiyanı təsis edib və onun sədri seçilib. Yunus Oğuzun təşəbbüsü ilə 1997-ci ildə ABUP və XAP birləşib və o, Xalq Azadlıq Partiyasınin sədri seçilib.

1998-ci ildə XAP və Vəhdət Partiyası birləşib və bu dəfə partiya sədrinin birinci müavini seçilib. 2000-ci ildən Vəhdət Partiyası adını Milli Vəhdət Partiyası elan edib ve qurultayda Yunus Oğuz Milli Vəhdət Partiyasının sədri seçilib. 1995-ci ildən bu günə qədər “Olaylar” İnformasiya Agentliyinin baş direktoru və eyni adlı qəzetin baş redaktoru vəzifəsində çalışır. Yüzlərlə elmi və publisistik məqalələrin müəllifidir. 15 oktyabr 2003-cü ildə keçirilən prezidenti seçkilərində namizədliyi qeydə alınmışdır.

Kitabları Redaktə
Qarabağ nəzarətsiz zona (1993) (ingiliscə)
Siyasi hakimiyyətin idarəetmə prinsipləri (1994)
Qadın ulduzu (1996)
Qədim Anadolu və Azərbaycan türkləri (2002)
Türkün tarixinə yeni bir baxış (2006)
Atilla pyesi (2007)
Nadir Şah (tarixi roman) (2008)
Təhmasib şah (tarixi roman) (2009)
Türkün gizli tarixi (2010)
Əmir Teymur zirvəyə doğru (2011)
Qədim Türklər və passionarlıq nəzəriyyəsi Qumilyovun tədqiqatlarında (2011)
Əmir Teymur dünyanın hakimi (2012)
“Şah arvadı və Cadugər” tarixi romanı (2013)
Sultan Alp Arslan (tarixi roman) (2015)
Azərbaycanın geosiyasəti (2016)
Atabəy Eldəniz (tarixi roman) (2017)
Ovçu (2018)[1]

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və kollektivi “Olaylar” İnformasiya Agentliyi və “Olaylar” qəzetinin rəhbəri, yazıç-pulisist, türkoloq alim, əziz dostumuz Yunus Oğuzu
doğum günü münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Yunus Oğuz (azərb. Yunus İsaxan oğlu Əliyev) — 1960-cı il iyunun 22-də Şirvan şəhərində anadan olub. 1977-ci ildə orta məktəbi bitirdikdən sonra bir il Şirvan DRES-də fəhlə işləyib. 1978-1979-cu illərdə Bakı şəhəri 6 nömrəli texniki peşə məktəbində təhsil alib. 1979-1981-ci illərdə sovet ordusunda xidmət edb. Ordudan tərxis olunduqdan sonra 1983-cü ilin avqust ayına qədər Şirvan şəhər pambıq təmizləmə zavodunda mülkü müdafiə qərargahının rəisi vəzifəsində çalışıb.

Həmin müddətdə ictimai əsaslarla zavodun komsomol təşkilat katibi secilib. 1983-cü ildə Rostov Dövlət Universitetinə daxil olub və 1988-ci ildə RDU-nun fəlsəfə fakultəsini bitirərək filosof ixtisasina yiyələnib. Ali təhsilini bitirdikdən sonra təyinatla Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının Fəlsəfə və hüquq institutuna göndərilib və burada kiçik elmi işçi vəzifəsində çalışıb. 1988-ci ildən də Milli Azadlıq hərəkatına aktiv qoşulub. Fəlsəfə və hüquq institutunda kiçik elmi işçi işləməklə yanaşı 1989-cu ildən 1991-ci ilədək Azad söz qəzetinin, həmçinin Xüsusi bulletenlərin qeyri-leqal nəşrinə rəhbərlik edib. 1990-ci ilin yanvarında akademiyanın bir qrup gənc alimi ilə Xalq Azadliq Partiyasının (XAP) yaradıb və onun sədri seçilib.

1991-1992-cı illərdə Ordu qəzetinin baş redaktoru vəzifəsində çalışıb. 1990-cı ildə AXC Ali Məclisinə, sonra AXC idarə heyətinə üzv seçilib. 1992-ci ildə AXC idarə heyəti ləğv olunduqdan sonra AXC sədrinin müavini təyin olub. 1993-cü ildə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin müavini təyin edilib. 1994-cü ildə AXC –ni tərk edərək Azərbaycan Bütövlüyü Uğrunda Cəmiyyəti və eyni adlı partiyanı təsis edib və onun sədri seçilib. Yunus Oğuzun təşəbbüsü ilə 1997-ci ildə ABUP və XAP birləşib və o, Xalq Azadlıq Partiyasınin sədri seçilib.

1998-ci ildə XAP və Vəhdət Partiyası birləşib və bu dəfə partiya sədrinin birinci müavini seçilib. 2000-ci ildən Vəhdət Partiyası adını Milli Vəhdət Partiyası elan edib ve qurultayda Yunus Oğuz Milli Vəhdət Partiyasının sədri seçilib. 1995-ci ildən bu günə qədər “Olaylar” İnformasiya Agentliyinin baş direktoru və eyni adlı qəzetin baş redaktoru vəzifəsində çalışır. Yüzlərlə elmi və publisistik məqalələrin müəllifidir. 15 oktyabr 2003-cü ildə keçirilən prezidenti seçkilərində namizədliyi qeydə alınmışdır.

Kitabları Redaktə
Qarabağ nəzarətsiz zona (1993) (ingiliscə)
Siyasi hakimiyyətin idarəetmə prinsipləri (1994)
Qadın ulduzu (1996)
Qədim Anadolu və Azərbaycan türkləri (2002)
Türkün tarixinə yeni bir baxış (2006)
Atilla pyesi (2007)
Nadir Şah (tarixi roman) (2008)
Təhmasib şah (tarixi roman) (2009)
Türkün gizli tarixi (2010)
Əmir Teymur zirvəyə doğru (2011)
Qədim Türklər və passionarlıq nəzəriyyəsi Qumilyovun tədqiqatlarında (2011)
Əmir Teymur dünyanın hakimi (2012)
“Şah arvadı və Cadugər” tarixi romanı (2013)
Sultan Alp Arslan (tarixi roman) (2015)
Azərbaycanın geosiyasəti (2016)
Atabəy Eldəniz (tarixi roman) (2017)
Ovçu (2018)[1]