AİLƏDƏ GƏRƏK DİQQƏT VƏ QAYĞI QARŞILIQLI OLSUN.
Bir dəfə Polad adlı 50-55 yaşlarında bir kişi həyat yoldaşı Gülyaz xanımı mənim yanıma müayinə və müalicə üçün gətirmişdi. Mən Gülyaz xanımdan necə xəstələndiyini, xəstəliyə nə səbəb olduğunu soruşduqda o belə dedi: mən bilən, xəstələnməyimə səbəb ağır ev işləri, xəstəliyimin ağırlaşmasına səbəb isə ərimin mənə qarşı biganəliyi və onun mənim xəstə olmağıma inanmamağı olub. Mən Pedaqoji Universiteti qiyabi bitirdikdən sonra ərə getmişəm. Biz ailə quranda mənim 25, ərimin 35 yaşı var idi. Biz kənddə yaşayırdıq. Mən ev işləri ilə məşğul olurdum, ərim də maşınları təmir edən usta kimi işləyirdi. Əvvəllər, mən evi yığıb-yığışdırır, xörək bişirir, paltar yuyur, toyuq-cücə və mal-qaraya baxırdım, sonra bunlara uşaqlara qulluq da əlavə olundu. Toyumuzdan sonrakı 1-2 il ərzində ərim mənə qarşı çox diqqətli və qayğıkeş idi. O, mənə Gülyaz yox, Gülüm deyirdi. Bazarlığı özü edir, ev işlərində də kömək edirdi. Sonra onun qayğısı tükəndi. O, hər işi mənim öhdəmə buraxdı, özü də səhər getdi, axşam gəldi. Günlərin bir günü hiss etdim ki, ürəyim göynəyir, o gah vurur, gah dayanır. Ərimə dedim, deyəsən xəstələnmişəm, məni həkimə apar, ya da onu evə çağır. Polad dedi, heç nə olmaz, keçər-gedər, arvadların canı bərk olur. Mən dinmədim. Evdə olan valerian tabletkasını qəbul etdim, 30 damcı korvalol içdim, bir az sakitləşdim. Sonra bir neçə dəfə bu hal təkrar olundu. Səbrim tükəndi, mən Polada dedim: sən mənim xəstəliyimə laqeyd yanaşırsan, bunun axırı pis ola bilər. Xəstəlik özünə yer eləsə, xroniki hal alsa mən ömür boyu müalicə almalı olacağam. Sənin bir yerin ağrıyanda mən əlimdən gələni edirəm ki, sənə heç nə olmasın. Polad dedi: eləməlisən, çünki mən sənin çörək ağacınam. Birdə ki, mən səni almışam mənə baxmağa. Sən mənə bax, sonra vaxtın qalanda özün-özünə də bax. Poladın bu sözləri məni hövsələdən çıxardı və mən ona dedim, əgər istəyirsənsə mən yataq xəstəsi olmayım, sən də mənə adam kimi bax. Ailədə bir-birinə qarşı diqqət və qayğı qarşılıqlı olmalıdır. Ürəyim sıradan çıxsa onu dəyişmək mümkün olmayacaq. Maşın hissəsi deyil ki, alıb yerinə təzəsini qoyasan. Allah xəstəlik də yaradıb, həkim də. İnsan xəstələnəndə ona ancaq Allah və həkim kömək edə bilər. Mən özbaşına dərman içməklə sağalmayacağam. Polad dedi, ay qız, həkimə getmək pulsuz deyil, Allah bilir məndən neçə manat pul istəyəcəklər. Həkimə ver, analizlərə ver, kardioqrammaya ver, dərmana ver, sonra da iynə vuran tibb bacısına ver. Mənim o qədər pulum yoxdur. Mən dedim, indiki zamanda hər bir xidmət pulludur, saç düzəltmək də, evi və maşını təmir elətdirmək də. Bir müğənni toyda yarım saat oxumaq üçün 4 min manat, bir məmur nəyəsə icazə vermək üçün qol çəkməyə 10 min manat alır. Sənin yadındamı, qaraj tikmək üçün icazə almağa nə qədər pul vermisən. Həkimə dövlət ayda 130 manat maaş verir, 2 ildə bir dəfə də onun maaşını 10 % artırır. O, pulsuz xidmət göstərsə ailəsini necə saxlaya bilər. Kim həkimə pulsuz xidmət göstərir?. Həkim insanın ürəyini, beynini, ciyərini və başqa vacib üzvləri təmir eləyir, onların əmək qabiliyyətini bərpa edib işinə qaytarır. Həkimlər olmasa əhalinin müəyyən hissəsi ya ölər, ya da əlil olar. Əlillərin artması da dövlətə artıq yük olar. Ona görə, həkimə edilən hörmət halaldır. Hər bir şəxs aldığı məvacibdən özünün müalicəsi üçün pul ayırmalıdır. Sən özün siqaretə, arağa, maşın hissələri almağa pul tapırsan, məni müalicə etdirməyə yox. Mən öləndən sonra təzə arvad almağa pul tapacaqsanmı? Polad dedi: sən xəstə-zad deyilsən. Özün də diplomat kimi danışırsan. Otur evdə, bozbaşını bişir. Mən az qala dəli oldum və Polada dedim: arifə söz deyəndə o bir kəlmədən qanır, anlamaza yüz söz de, birini də anlamır. Bizim şairlərimiz aşağıdakı təmsilləri elə sənin kimilər üçün yazıblar.
Ayı deyir, mən qanmazam, düzdür, bunu danmıram, amma nədir qanmazlığım, bax mən bunu qanmıram.
Eşşək deyir, deyirlər ki, mən qanmazam, mən buna inanmıram, belə sözləri heç vecimə almıram.
Meymun deyir, mən meymunam, mənə də meymun deyirlər, adam var ki, adam deyil, ona niyə insan deyirlər.
Mən bilmirəm, sən yuxarıdakılardan hansısan. Ancaq onu bilirəm ki, sən Polad yox, palıd kötüyüsən, sənə söz batmır. Ay kötük, başa düş, mən yataq xəstəsi olsam sənin günün nə olacaq. Tək mən yox, sən də əzab çəkəcəksən. Elə bunları demişdim, birdən hiss etdim sinəmin arxasında ürəyim çapalayır.Əlimi döşümün üstünə qoyub qışqırdım, Polad, öldüm. Sonra gözlərim dumanlandı və mən huşumu itirib döşəmənin üstünə sərildim.Gözlərimi açanda gördüm ki, xəstəxanadayam. Polad yanımda stulda oturub. O, bir əli ilə başımı sığallayır, o biri əlində tutduğu cib yaylığı ilə yaşarmış gözlərini silir. Mən dedim, qorxma, Polad, mən yaxşıyam. Sən indi inandınmı, mən xəstə idim. Mən ölsəydim, yəqin deyəcəkdin, çox gec tapdım Gülümü, vaxtsız saldım itirdim. Şükür olsun Allaha, sağ olsun həkimlər, mən ölmədim, yoxsa mənim soyuqqanlı ərim və istiqanlı uşaqlarım yetim qalardılar. Gülyaz xanım danışarkən Polad heç dinmədi, onun heç bir sözünə etiraz eləmədi. Mən düşündüm, hər kim nöqsanını başa düşürsə, onda bir az kamillik var.
Mən sonra Gülyaz xanımı yoxladım, müalicə təyin etdim və məsləhətlər verdim. Onlar mənim yanımdan gedəndə mən Polada dedim, sənə də məsləhətim var.
İtirmə,itirmə,can sirdaşını,
İtirsən tapmazsan sən bir də onu.
Sonrakı peşmançılıq fayda verməz,
Günah hissi səni heç vaxt tərk etməz.
Kimsəsiz qalarsan, bədbəxt olarsan,
Ürəyin qəm yeyər, tez qocalarsan.
Polad mənə cavab verdi: düz deyirsən.