Yanımdaydın… Mən isə heç vaxt olmadığım qədər xoşbəxt idim. Yadındadı həmin gün?…Cəmi 40 qəpiyimiz var idi.Birde ki, içimizde dünyaya sigmayan xöşbəxtliyimiz. Elə xöşbəxtiydim ki o gün… Allah, ele bil həmən gün bütün şəhər sakinkərinin xöşbəxtliyini alıb mənə vermişdi. Içim içimə sığmırdı. Yad planetdən gələn bir varlıq kimiydim. Şəhər də bir başqa idi o gün. Insanlar gülümsəyirdi, hamı görürdü mənim xöşbəxtliyimi. Ətraf aləm gülümsədiyi yerdəcə donmuşdu. Maşınlar hərəkətsiz dayanmışdı. Insanlar addım atarkən, harasa tələsərkən donub qalmışdılar. Allah hamının xöşbəxtliyini alıb bizə vermişdi o gün, onları isə dondurmuşdu. Bir tək biz addımlayırdıq. Əlimdən elə tutmuşdu ki, sanki qaçacaqdım. O da ele qorxurdu bu xöşbəxtliyin bizdən uçub getməsinə. O üzdən bərk bərk yapışmışdı əllimdən. Arada dayanıb üzmə baxır , “CANIM” deyirdi.
Bütün ruhumu alıb aparırdı məndən. Gözlərində bir həyat var idi. O gün dünya bir nağıl idi. Mən də sanki içi xöşbəxtliklə dolu bir şar balonu idim. Ayağım yerdən bir qarış havada, əlim də onda. Bütün şəhər donmuşdu. Allah şəhəri bizə ərmağan etmişdi. Evdən metroya qədər xeyli yolumuz vardı. Yolu yarıyacan piyada gəlmişdik, birdən yadıma düşdü ki, məndə metro kardı var içində də 3gediş. Ikimiz də güldük. Çünki özümüzdə olan 40 qəpiyi elə metrodan keçməyə saxlamışdıq. Orda da məktəbə piyada çıxacaqdıq. Hə birdə dərsdən sonra bir dostumuzun doğum gününə gedəcəkdik… Metroyacan uça uça gəlmişdik sanki . Göylər də bizə baxıb gülümsəyir, göz dəyməsin deyə arabir üstümüzə yağış çiləyirdi. Təbiyət bizlə zarafatlaşırdı. Gah gün çıxardır, gah yağış çiləyirdi. Biz isə iki qayğısız, körpə uşaq kimi əl ələ tutub bir birimizə baxa baxa addımlayırdıq, hərdən də dayanır göz gözə baxır, gözlərimizlə öpüşürdük, sonar gedirik. Metroda hamı bizə baxrdı o gün. Nəinki ruhum ruhuna, gözüm gözünə, dodağı qulağıma hətta saçım saçına sarılmış, sevgi etirafı edirdi. Saçlarımız belə elə gözəl qucaqlaşdılarki, adam ayırmağa qıymırdı onları. Sanki əsgər yola salan ana kimi qucaqlayıb buraxmaq istəmirdi saçım saçını. Nəyinki gözlərimin içi hətda beynimin içi, ruhumun içi gülümsəyirdi. O bir canlı həyat idi yanımda addımlayırdı, o diri bir xöşbəxtlik idi yanımda nəfəs alırdı, o nəfəsim idi bir an yox olsaydı ölərdim həmin an.. Hər can deyəndə sanki ürəyim qabırğalarımın aldından çıxacaq kimi döyünürdü. Xöşbəxtlikdən boğulacaqdım sanki, üreyim dayanacaqdı elə bil.Arabir dü$ünürdüm-insan da bu qədər xöşbəxt olarmı, Ílahi. …Artıq işə çatmışdıq. əllərimizi ayırmaq istəmirdik. Ordan bura necə gəldiyimizdən xəbərsiz idik. Sanki mələklər qanadında gətirmişdi bizi. Bəlkə ona görə də yarım saat tez gəlmişdik. Dəhlizdə dəli kimi nə edəcəyimizi bilmirdik dayanıb ancaq görməmiş kimi bir birimizə baxırdıq. Birdən şef gəldi. – heç kim gəlməyib hələ, gedin çayçıda bir çay için gələrlər – dedi.. Bizse bir-birimizə baxıb ürekden güldük.Axi çay içməyə pulumuz yox idi. Xöşbəxtliyimizin əlindən tutub dəhlizdə gəzinməyə davam etdik. Bir bədəndə iki ruh… Gözlərimi açanda sarımtıl yarpaqların üşüyən gecəsindəydim… Gecənin lap uzaqlarında bir səs pıçıldayırdı.Sanki adımı çağırır kimi. Külək isə pecərəmi döyür sonar da qcıb gizlənirdi elə bil. Hər yan soyuq idi. Ele bil ay da küsmüşdü o gecə məndən.Çünki boylanmırdı pəncərəmdən. Hər gecədeki kimi soyuq otağım fikirlərimi belə dondururdu. Sarılıb yatmağa nə quru bir xəyal, nə də təsəlli verici bir xatirəm var idi. Ama bu gecə yarımçıq oyansam da hər şey o qədər gerçək idi ki, bədənimdə bədəninin istisi, beynimdə o xöşbəxtliyin rəsmi, gözlərimdə dodaqlarının CAN deyilişi və içimdə bir bütünləşmiş o var idi. Ağlımda isə bir düşüncə- Sabah işdə onun üzünə necə əvvəli kimi dost kimi baxacam?