Rüzgar eskiden ne kadar hoşdu
şimdi esdikce maziler tökülmüş yapraqlar gibi..
Umudlar ne kadar özeldi eskiden dilek tutduğumuz anda güneş doğar gibiydi.
Ağlamak ne kadar anlamlıydı eskiden
kendi kalbində doyasıya tökülən yaşlar gibi.
Hayat ne kadar gözeldi eskiden yaşamak için can atardıq.
Sevmək o kadar safdı ki bir kişi için nələri gözə alırdıq
Şimdi ölmək bile utanc verici kim için
yaşamak seçimin bile yok gibi.
Ya neden bu kadar acı yürek bile yüz çevirmiş
Ya ben eskiden ben diyilmişim , yaşadıqlarım güzeldi.