Günlərin axını o qədər tez gəlib keçdiki.Səliqəli və bəzən dağınıq.Hər şeyə biganə könül sevməkdən heç zaman əl çəkmir. Qəm-qüssə kədərlə boğulan qəlb, yenə öz sevgisini səsləyir.Qorxular içərisində yaşadığın hər bir an sevgin üçün ən əziz xatirə olaraq qalır.Bəzən xatirə olaraq adlandırdığımız nəisənin adını dəyişdirmək istərik.Xatirə sözüdə bəzən bizə qəzəb gətirər,əsəbləşərik.Yaşadığımız hər bir xoş günün əbədiləşməsini istərik.Ən dərinliklərə daldığımızda ürəyimiz çırpınar,gözlərimiz dolar.Keçmiş hər zaman bizdə bir qəm –qüssə yaşatmışdır. Arzuladığımız insan yanımızda olsun istərik.Bəzən biz sevdiyimizi digər sevdiyimizə qurban verərik.Amma hər şeyin haqsızlığını üzə çıxaran bir gün gəlib çıxdıqda bəzi şeylər üçün peşmançılıq çəkərik.Əlbəttə atdığımız hər bir addımı yüz ölçüb ,bir biçməliyik.Sonra irəliləməliyik.Amma etiraf edəkki, bunu hər zaman etməyi bacarmırıq.Hər birimiz duyğusalıq.Duyğularımız bizim ən dərin və ən həssas sahibləndiklərimizdir.Bəzən qəlbimizin səsini dinlərik.Sonunda sevincdə ola bilər kədərdə.Həyatı öz ritmi ilə yaşamaq gərək bəzən.Əslində mən düşünürəm ki, qəlb səsi bizi kədərə sürükləsin.O yoldan keçsəkdə mütləq sonu aydınlıqdır.Çünki qəlb Allahımızın bizə bəxş etdiyi hissə boyanar və o hiski onu doğru dinləməyi bacarsaq peşman olmarıq.Olsaqda bizi yanıldan özgə deyil,öz qəlbimizdir.Qəlb üçün,aldanmağa dəyər! İstər yaşadar ,istər ödürər.Bəzən duyğularım o qədər yorğun düşər ki gecələri pəncərəni açıb təmiz meh ruhuma dinclik gətirər.Rüzgar bəzən bizə yön verər.düşündünüzmü bir kərə? Niyə məhz gecələr? Mənim səbəblərim çoxdur.Amma ən sadəsini yazım..Nə zamanki qara düşüncələrimdə itib batıram , ozaman onları qaranlıqlara qərq edərək aydınlığı gözləyirəm.Həmin aydınlıqki, səbirlə açdığım səhər mənə cavablarımı gətirir.Yuxusuz qalmağa dəyər..Bir gün belə gecələrin birində çox pis kövrəldim.İllərin keçməsinə baxmayaraq gecə ilə bağlı hüznümdə var…
( yaman ürəyimə darıxma gəlib .Durub bir zəng edim rəfiqəmlə söhbət edim deyə düşündüm əlimi telefona atıb zəng etdim)
-Salam ey dost! Səsin sorağın gəlsin ,haralardasan?
-Eh Esi, harda olacam evdə qalmışam həmişəki kimi…
-Fidan, əziz rəfiqəm darıxmışam sənin üçün nə zaman biz tərəflərə gələcəksən?!
-Əlbəttə , gələcəm .Sabah bir balaca işim olacaq. Mütləqki onu həll edib gələcəm
Hələlik ,Fidan o zaman görüşərik-dedim və telefonu bağladım.
Fidan həmişə qəmli musiqilər dinləyərdi .Bilməzdim hansı səbəbdən o həmişə qəmli idi.O mənə ilk dəfə ürəkdən birini sevdiyini söylədi. O qədər sevinmişdim ki..Mənə onsuz həyatın boşuğunu indi anladığını, dost deyəndə məni, məhəbbət deyəndə onu gördüyünü söyləyirdi..Özü haqda o qədər danışırdıki, hərdən məni dinləməyə hazır olmadığını görürdüm.Mən də çox sevinirdim.Rəfiqəmi xoşbəxt görmək məni də xoşbəxt edirdi.Onların münasibətləri çox yaxşı idi. Bir –birlərini başa düşürdülər. Beləcə aradan bir neçə il keçir.Ancaq onlar hələ də ailə qurmamışdılar.Bir gün rəfiqəm narazı və keyifsiz gördüm.Mənə sevdiyi oğlanın başqa şəhərə gedəcəyini söylədi.Buna baxmayaraq bir-birlərinə məktub yazacaq ya da zəngləşib söhbət edəcəklərinə söz vermişdilər.Xatirə olaraq şəkil çəkdirdilər.Oğlan çıxıb getdi.Bir daha da gəlmədi.Verdiyi telefon nömrəsi də səhv idi.Rəfiqəm hər gün ağlayır onun üçün darıxdığını söyləyirdi.Onu başqaları da istəyirdi.Lakin o ,cavabını, həsrətlə yolunu gözlədiyinə vermişdi.Bunu müqəddəs sayan rəfiqəm əz həyasına sığışdırmırdı.Bir göz qırpımını xəyanət hesab edən rəfiqəm, çox təəssüfki aldanırdı..Daha rəfiqəm yenə küskün həyatına geri dönmüş, danışmaga belə qüvvəsi olmayan ,yorğün birinə çevrilmişdi.Nə bilmək olur taleyi..Bilsəydi rəfiqəmdə bu sevginin müqəddəratını əvvəcədən aydınlaşdırardı.Bir zamanlar məndə qırmızı çaxır içməyi çox sevirdim.Bir gün qədəhimi rəfiqəmə qaldırdım.Qarşımda dayanan rəfiqəmmi deyə öz içimdə sual verdim..Təəccübləndim.İçim qan ağlayırdı.İstədim bir günlük belə olsa onu bu kədərdən uzaq edim.Süzdüm qədəhlərə, içək taleyin şərəfinə ,dünyanın qədərinə -dedim…İçdik-içdik sərxoş olduq.Güldük..səhəri olanları anam xatırlatsada anladımki mən rəfiqəmə heçnə unutdura bilməmişəm..Təsəllilər boş idi..Günlər keçdikcə,rəfiqəm daha da kədəri sinəsinə yarmışdı.özümdə təəccüb qalmışdım.Axı insan bu qədər alçaq olarmı? Yalan bu qədərmi bir insanın iliklərinə işləyər?
Bir gün bir xəbər gəldi.Evlənmişdi! Bir də uşağı vardı.Adını da Fidan rəfiqəmin adını vermişdi.Bu xəbərdən sonra rəfiqəm daha da dəyişildi.Sevgisi nifrətə, qəlbi daşa döndü.Çox əsəbi, günləri stresli keçirdi.Onu ancaq mən tanıya bilirdim.Çünki onu hər gün görən mən idim.Ancaq onun bu kini ,nifrəti tez də sona yetdi.Sanki keçmişə nəzər saldı.Elə bil rəfiqəmi aldadıb gedən ,onun həyatını cəhənnəmə çevirən o deyildi! Salamlaşdılar.Daha onu rəfiqəm hər gün görürdü.Çünki sevdiyi oğlan yeni evini onların qonşuluqlarından almışdı.Onu hər gün görmək əvvəl sevinci idi, indi əzabı.O buna dözməyirdi.Mənə buralardan çox uzaqlara gedəcəyini söylədi.Heç yadımdan çıxmaz.Gecənin bir vaxtı, ulduzları seyir edirdik.Deyəsən elə bu vaxt da biz, ayrılığıda təsvir edirikmiş.Ən gözəl ulduzu seçirdik.Ayın tamaşasından doymurduq.Rəfiqəm göylərdən ulduzlar içərisindən ən gözəl parlaq birini mənə göstərib dedi:”Bax mənim ulduzumda elə olacaq.Hər zaman ona baxarsan.Çünki səni dinlər olacam”.Bu söhbətdən iki gün sonra rəfiqəm dünyasını dəyişdi.Sanki məni də özü ilə aparmışdı.Heyifki həsrətə,hicrana dözə bilmədi.Alçağı alcaqcasına unuda bilmədi.Vəfasızlığı həzim edə bilmədi.Yuxuları çox sevdiyini söyləyirdi.Ölümüdə bir yuxu oldu.Günahı yalnız sevmək olmuşdu.Hər zaman sualım olub? Bu qədər alçaqlıq niyə? Aldadanı aldatmaq bir yerdə doğrudursa ,aldatmayanı aldatmaq,bəs bunu necə anlayaq? Buna nə ad qoyaq? Bəlkə rəfiqəm onu bu qədər güclü məhəbbətlə sevməmiş olsaydı həyat onu bu qədər sınamazdı.Sevilərdi.Bəzən sevilmək üçün sevmək kifayət deyilmiş.Çünki dünya yalan dünyadı deyə(düşünürdüm bir zamanlar.) Acı da olsa mən həyatıma davam etdim.Rəfiqəmsiz taleyin hökmünü yaşaya-yaşaya..Amma anladım bir gün.Dizimi yerə qoyduran, şükrümü hıçqıra-hıçqıra ağlayaraq dilimə duamı gətizdirən Rəbbimə şükürlər olsun.Yalan dediyim bu dünya əslində nə qədər də gərçəkmiş mənə.Kini,nifrəti unutdum.Rəfiqəmdən fərqli olaraq yaşamağı seçdim.Şükür edərək,inadına yaşadım.Allah təkdir dedim,təkliyimlə sinəmdəki ağrıları sinəmdən ayırmaya çalışdım.Bəli rəfiqəm dünyasını dəyişdi.Bu mənə həyatımın son saniyəsinədək zülüm verici ağrıdı, ruhumda.Amma həqiqət o idiki mən saf sevgini rəfiqəmdə öyrəndim.Məni aldadan sevgini canıma qıyaraq tərk etmədim.Sevgimə qıyaraq canımdan tərk etdim.
Elə gecələr məhz rəfiqəmlə doğmadır mənə,gecələr aydınlıqdan sabaha açılan yoldur mənə,gecələr xeyirlə şərin mübarizəsi kimidir mənə.Gecələr nəğməli qonağım,ən sadiq dostumdur mənə.
Elə o gündən də ulduzları seyir etmək həyatımın andı olmuşdu.Hər zaman da deyirəm.
“ Bütün ulduzlar sənin parlaqlığını qısqanır.çünki ürəyin tək, ulduzunda gecələrində təkdir”
.Daha gündüzləri yatıb, gecələri oyaq qalıram.