Qovuşa öz sevdiyinə sevən can,
Bütün bəxtlər sülh rəngitək ağ ola.
Ömrü boyu bircə dəfə deyə can,
Sonra qəlbi üzə,üzə ağ ola.
Hisslərimin ar gözəli,ar xası,
Ar ismətin,ismət arın arxası.
Gözəl ola gözəl ilkin arxası,
Ürəyində arzun üzü ağ ola. (daha&helliip;)
Azrail’in ayak sesi duyuldu,
Uyan dünya Türkistan’da ölüm var.
Şeytanlara, zalimlere uyuldu,
Uyan dünya Türkistan’da ölüm var.
Soydaşıma bin bir türlü zulüm var.
Çuvaldızı batır önce sen sana,
Kim zulmeder bu şekilde insana,
Oğlu ölmüş, çırpınıyor bir ana,
Uyan dünya Türkistan’da ölüm var.
Soydaşıma bin bir türlü zulüm var. (daha&helliip;)
Bu gün doğum günüdür
Və tam 33 il gecikmişdi xoşbəxtlik…
Bir qərinə ayağını sürüyüb
Çata bilməmişdi
həyatın səssizliyinə.
Ya həsrət əllərini uzatmışdı,
Ya xoşbəxtlik…
“Kloun təbəssümü” gəzdirən
Saxta ürəklər qalmışdı səhnədə.
Və pərdə arxasında
Məğlub olmuş xoşbəxtlik
Tam 33 il sonra
Ağlayırdı həyata.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Sevəndə yazılır sevgi şeiri,
Sonradan yazılan xatirələrdi.
Vüsal Oğuz
Öldürdü bu sevgi, öldürdü bizi-
-Bıçqıdı, tətikdi, daha nələrdi..
Narahat ruhlardı yerə enənlər,
Həftənin günləri bəhanələrdi.
Yağıya, düşmənə gərəyimiz yox,
Qocalıb ölməyə diləyimiz yox,
Sevgidən keçirik, ələyimiz yox,
Ələnib keçənlər əfsanələrdi.
Güləndə üzünə düşən cizgidi,
Gedəndə yolunda qalan kədərdi..
“Sevəndə yazılır sevgi şeiri,
Sonradan yazılan xatirələrdi.”
29.06.2015
Anam Türkiyənin bir parçasısan,
Gördükcə səni şad oldum, Adana!
Qəriblər qəribdi qərib dünyada,
Dünyada mən də yad oldum, Adana!
Qoynunda dil açan yeni nəğmələr,
Dodaqdan dodağa süzülüb gəldi.
Hüsnü camalına tamaşa üçün,
Ərənlər torpağa düzülüb gəldi.
Günəşlə birlikdə oyanan səhər,
Üzünə nurunu səpib gələcək.
Köhnə xatirəni təzələməkçün,
Sənin yanağından öpüb gələcək.
Daha gözlərində qəm olmayacaq,
Hər səhər sübh çağı dan söküləndə.
Məğrur görünəssən həyatın boyu,
Yağışın yerinə nur töküləndə.
Atatürk yurdunda şükür millətin,
Qarışıq düşmədi yası və toyu.
Sən nə İstanbula, nə Ankaraya,
Düzü, bənzəməssən həyatın boyu.
15 sentyabr 2014-cü il.Bakı şəhəri
geyindiyin alma budağı, qatilin.
içdiyin şərab qədəhi rəqibin.
qədəhlər boğub öldürəcək
çayda uşaq boğulduğu kimi.
düşəcəksən dənizin ənginliklərinə
o da çox çəkməyəcək
xilasedicilər çıxaracaqlar meyidini
balıqlara yem olmaqdan qurtulacaqsan.
torpağa əkəcəklər cismini
hər gün keçdikcə bir az torpaqlaşacaqsan
bir az göyərəcəksən
bir az çürüyəcəksən
torpağı daşıyacaqlar başqa bir məkana
ev tikməyə, tikəcəklər.
hər gün qulağın evin divarlarında söz eşidəcək
yaxşı vəya pis olmağından asılı olmayaraq.
bir müddət yaşayıb
sökəcəklər səni.
keçəcəklər üstündən taptalayaraq
onda bir başqa sən olacaqsan
əvvəlki səndən fərqli olaraq.
bu dünyada ruhunu
o dünyada cismini əzəcəklər.
daşın sinəsində qədəhi çilikləyib
torpağın gözünü ov ki,
gözünü ovanda, ruhun qanamasın.
Sənin gözlərinə baxa bilmərəm,
Sənin gözlərindən günahım axır.
Mən bu cazibədən çıxa bilmərəm,
Ürək sındırmışam-bir ürək axı…
Sənli xatirələr üzülər qəmdə,
Yanına gəlməyə üzüm də olmaz.
Görəndə sarsilib üzülərəm də,
Bir kəlmə kəsməyə sözüm də olmaz.
Bağışla demərəm, sarsılsam belə,
Sən ki büdrəmisən, yıxılan mənəm.
Bilirəm-qəlbində yerim var hələ,
Çox da ki dilində yox olan mənəm.
Günahım böyükdür, buna sözüm yox,
Bu səhvi çiynimdə daşıyıram da.
Daha bu kədərə məndə dözüm yox,
Görən elə bilir- “yaşıyır”am da…
Mənə də dəyərmiş qüssə silləsi,
Bu dərd deyiləsi, yazası deyil.
Nə mən bu qədəri qəlbdən siləsi,
Nə TANRIM alnımdan pozası deyil…
Göz yumub könlümdən keçənə, gözəl,
Gözünə dəymərəm-üzüm qaradır.
Mən necə keçirim gecəni gözəl?!
Sənli günlərimin üzü qaradir.
Sənin gözlərinə baxa bilmərəm,
Sənin gözlərindən günahım axır.
Mən bu məngənədən çıxa bilmərəm,
Ürək sındırmışam- bir ürək axı…
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
GÖYÜN ÜZÜ GÖY DİVARDI
Axşam düşür.
Qaranlıq pərdə kimi
Çəkilir pəncərəmə,
Qaralır evimin rəngi
Və tənhalıq başlayır…
Tavanı çökmüş evdi gözüm,
Damır, damır yanağıma.
Üzü sənə sarı
Yol da uzanıb,
Böyüyüb ayağıma.
Eeeh! Bircə bacarasan ölməyi,
Gözlərini sulu çəkəsən
Sənsiz, quru dünyadan.
Heyif…
Göyün üzü göy divardı,
Çıxmaq olmur bu dünyadan.
PƏNCƏRƏDƏN BOYLANIRAM
Pəncərədən boylanıram,
Ay güzgümdə aylanıram.
Yer üzü qadın qapısı,
Gecə yarı döymək olmur.
Göy üzü yadın qapısı,
Keçmək olmur,
Keçmək olmur…
Həmin yol, həmin küçədi,
Qarayanız bir gecədi.
Bu azalan adamların arasında
Bir sən yoxsan,
Bir mən yoxam.
İki oldu bu yoxluq.
Böyüdü, boyumdan da
Yekə oldu bu yoxluq.
Heç kim ilə bölünməyən
Tikə oldu bu yoxluq.
Ömrümdən sənsiz illərim
Meyvə kimi dəyib düşür,
Gözlərimi döyüb düşür.
Və beləcə…
Və beləcə
Ölüm məndən duyuq düşür.
Torpağın qara canına
Mənim boyda oyuq düşür.
ASARAM ÖZÜMÜ GÖYÜN ÜZÜNDƏN …
Buludların ac it kimi
Elə hürür ki, üstümə, İlahi,
Məni yağışın tutacaq.
Qapından qayıdır dualarım da,
Məni qarğışın tutacaq.
Ömrüm il – il tökülür,
Daşlayıblar ömrümü.
Bir ulduzsuz gecəyəm,
Bir kimsəsiz küçəyəm.
Bu dəlisov yağışlar
Xoşlayıblar ömrümü.
Eh! Daha əlimi açmaram sənə,
Eh! Daha əllərim qoynumda qalar.
Asaram özümü goyün üzündən,
İlahi, ölümüm boynunda qalar.
YAXŞI Kİ, GÖYƏ ƏL ÇATMIR
Dərzi əlinə düşmüsən, vətən,
Kəsibdi torpağını.
Nə iynəm var,
Nə sapım var.
Tikəmmirəm torpağına
Sənin Qarabağını…
Göydən
Qara-qara buludlar baxır
Göy üzündə ləkə kimi.
Yerdə çeynəyirlər səni,
Udulmayan tikə kimi.
Ağla, boşalt ürəyini,
Torpağı da alnı kimi
Qırış vətən.
Qarış-qarış
Bölüşdürübdülər səni.
Yığış, vətən,
Göyə köçək…
Yaxşı ki,
Göyə əl çatmır.
BƏTNİMDƏ BÖYÜYƏN ADAM
Bətnimdə böyüyən adam,
Bir ömür gözləyir səni.
Ömrün yaşına gələcək,
Həyat başına gələcək.
Qoy səni aldatmayım ki,
“Dünya xoşuna gələcək”…
Bətnimdə böyüyən adam,
Dünya bətnim kimi deyil,
Enişi var, yoxuşu var.
Bu dünyaya hər gələnin
Torpağa bir qapı açıb
Bu dünyadan çıxışı var.
Qapı-qapı qəbirlərini tanı,
Bunu, onu, o birlərini tanı.
Bizi saxlayır, böyüdür,
Dayədi bu dünya bizə.
Dünyadan ev olmaz, balam,
Kirayədi dünya bizə.
Bətnimdə böyüyən adam,
Müxtəsəri,
Anan mənəm, atan odu.
Evin budu, odan odu.
Səni hər gün əzizləyən
Bacın, qardaşın da var.
Daşın üstə daş qoymağa
Balaca daşın da var.
Ürəyimiz üzünə
Açılıbdı taybatay,
Gözləyirik aybaay.
Fərqi yoxdu, oğlan, ya qız,
Balamsan, balamsan, mənim.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
SƏN ELƏ BİLDİN Kİ, EŞQ SƏLTƏNƏTDİR…
Sən elə bildin ki, eşq səltənətdir,
Hər axşam üzümə qapı bağladın.
Qonşu elçi gəldi, baş barmağına
Mənim rənglədiyim sapı bağladın.
Dünən düşüb itib nişan üzüyün,
Bilirəm, dünəndən əlin üşüyür.
…Mənim də gözümdə məndən nigaran
Bir ruhu havalı gəlin üşüyür…
Könül vəsf eləmir sən deyən sözü,
Götür nəyin varsa, canımdan gen dur.
…Tanrı, insaf elə, köç vədəsidir,
Bu gün bu xınalı xanımdan gen dur!
SÖZ TA MƏNİM ÜÇÜN SAPAND DAŞIDIR
Söz ta mənim üçün sapand daşıdır,
Ruhum kövrək olur özümün hərdən.
Nədən ayrı düşdük Göylə Yer kimi?!
Ətəyin su basır gözümün hərdən.
Daha bu arzunun duvağın dartma, –
Vüsal kal baxışçun duru təmənna.
Kaş heç bilməyəydik məhəbbət nədir,
Sevdik, nə qazandıq: quru təmənna…
Bir çevrə içində iki kölgəyik,
Həyat çox çıxardıb qırağa səni.
Sənin atan ölsün, mənim qaynatam,
Kimsə dolamasın çırağa səni…
…GÖZ YAŞINI AĞ-QARA ÇAP ELƏ…
…Göz yaşını ağ-qara çap elə…
Gözlərimi rəngli sevdalara
alışdıra bilməmişəm…
Bilirsən, sevgi –
qoxusu tez dağılan ətir kimidi.
Acığını damımızın üstünə tökmə,
ruhumu ürküdür baxışın.
Bir də, hicranın oduna düşmə,
Həsrət çətir kimidi…
Yad sevgilər də yağlı fətir kimidi –
tez ovulur…
DƏRD MƏNİ ÜŞÜDÜR YAZ QARI KİMİ
Dərd məni üşüdür yaz qarı kimi,
Bir yandan qəm salır tuzağa, tez gəl.
Qurtarmır fələklə haqq-hesabım, qız,
Bir köç başlamışam uzağa, tez gəl.
Yuxu duza qoyub gözümü sanki,
Acgöz quzu kimi baxır bulud da.
Hardan eşidib ki, görüşümüz var?
Mənim acığıma çaxır bulud da……
Yaman kövrək olub özgə baxışlar,
Hicran neçə qəlbdə zəlidi, vallah……
Ta köç uzaqlaşır, mən getməliyəm,
O qıza deyin ki, dəlidi, vallah.
QƏFİL BALTALAMA, ADAM, KÖTÜYÜ
Bəsdir gözlərimi qınağa çəkdin,
Bu lal pərvanələr şamdan yıxılıb.
Qonşu qız köçüncə, bir Allah bilir,
Ruhum neçə kərə damdan yıxılıb.
Çətiri islanıb tindəki qızın,
Bir qapı açan yox, üstün quruda.
Yazıq bu yağışdan qurtula bilmir,
Gedə, yalqızlığın büstün quruda.
Qəfil baltalama, adam, kötüyü…
Tanrı ruzusudur kömür adamçün.
Qopur yuxuların qara layları,
Keçmiş xatirədi ömür adamçün.
Yuxular ölümün uşaq forması,
Fələk heç durmur ki, sözünün üstə.
…Qaşların ağappaq ağarıb, gözəl,
İki vergül qoynan gözünün üstə.
ALLAH, BU ƏZABIN YOLUNU UZAT!
Bir az yaxın otur canıma bu gün,
Götür yaylığını, nəmə batmışıq.
Gözün qapı deyil, üzümə örtmə,
Görən elə bilər qəmə batmışıq.
Ruhun yarpaq kimi yüz rəngə çalır,
Nolar, ay insafsız, qolunu uzat…
Mən vaxtsız gəlmişəm bu yer üzünə,
Allah, bu əzabın yolunu uzat!
Uzağa aparır bir kölgə məni,
İndi bu ləpiri silim ki, yadsan?!
Aç o gül ağzını, bir kəlmə söz de,
Barı heç olmasa bilim ki, yadsan.
EŞQ DƏRDİN SONUNCU MƏRTƏBƏSİDİ…
Eşq dərdin sonuncu mərtəbəsidi…
Qəlb ora adamı dillə çıxardır.
Yuxuda gördüyüm alagöz gəlin
Göz yummur, elə bil çillə çıxardır.
Mənim də içimdə eşq odu sönüb,
…Eh, mənə bu kəndin havası düşmür.
Anam ocaq çatır, külək söndürür,
Anamla küləyin davası düşmür…
İştahı çoxalır qonşu qızın da,
Az qalır çəpərdən tullanıb gəlsin.
…Ruhuma deyin ki, ürək tab etmir,
Getsin, yad şəhərdə pullanıb gəlsin.
“AYDINOGLU CONSULTİNG GROUP” LLC Rəhbəri Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvünü doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın!
Sevib, sevdiyiniz insanlar ilə birgə olun!
Mətbuat xidməti
SƏNSƏN
Ana, mənim ürəyimin,
Ən böyük dəvası sənsən.
Zəyif, nursuz gözlərimin,
Işığı, şəfası sənsən.
Mənim mənasız ömrümün,
Qəmgin, yaralı könlümün.
Susuz, havasız günümün,
Həm suyu, havası sənsən.
Darıxmışam sənin üçün,
Ağlayıram için için.
Söylə, yaşayıram neyçün?
Ömrümün mənası sənsən.
Bir, barsız budağam məndə,
Mənim tək olmaz bir bəndə.
Bu Zeynəbin hər günündə,
Xeyiri, duası sənsən.
DƏRBƏNDDİR
Ürək açır meşələri, bağları,
Min bir dərdlərin dəvası Dərbənddir.
Çiskinli, dumanlı, çənli dağları,
Əsirlərin nur havası Dərbənddir.
Cümə Məscidi dünyanın bəzəyi,
Həmişə ətirli gülü, çiçəyi.
Tarixə həkk olan daşı, kəsəyi,
Fətəli Xanın dünyası Dərbənddir.
Hər yerində bulağı var, daşı var,
Çiçəkli baharı, qarlı qışı var.
Öyrənmək istəsən neçə yaşı var,
Qoç Koroğlu macərası Dərbənddir.
Gözəl Muminənin ulu türbəsi,
Abidədir, bircə daşın tikəssi.
Dilin unutmağa qoymaz heç kəsi,
Hər millətin Əlifbası Dərbənddir.
Dəmir qapıları, dəmir izləri,
Heyran edir ona baxan gözləri.
Bir cənnətdir təpələri, düzləri,
Heç vaxt alınmayan Qala Dəebənddir.
Ona göz dikənin üzü qaradır,
Şairləri burda yazıb, yaradır.
Zeynəbdən soruşssaz, yerin haradır?
Deyər vətəni, obası Dərbənddir.
Beybudova Nurlana Bidadi qızı 1989-cu ildə Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.1996-cı ildə Bakı şəhəri 102 saylı orta məktəbin birinci sinfinə daxil olub.2007-ci ildə həmin məktəbi bitirib.2007-2011-ci illərdə Bakı Dövlət Universitetinin “Şərqşünaslıq” fakültəsində ali təhsil alıb.Hal-hazırda Naxçıvan Dövlət Universitetində magistr təhsili almaqdadır.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri dərc olunub.”Ziyalı Ocağı” İctimai Birliyinin üzvüdür.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Ədəbi-bədii yaradıcılığını davam etdirməkdədir.
Gənc yazar Nurlana Beybudova həm orta məktəbdə, həm də ali məktəbdə təhsilini davam etdirən zaman bütün tədbirlərdə fəal iştirak edib.Əksər tədbirlərin aparıcısı, ssenari tərtibçisi olub.Dünyanın müxtəlif ölkələrinin dövlət başçılarının Naxçıvan Muxtar Respublikasına səfəri zamanı qonaqlara həm Naxçıvan Muxtar Respublikası, həm də Naxçıvan Dövlət Universiteti haqqında bilgiləri qonaqların nəzərinə çatdırıb.Naxçıvan Televiziyası gənc yazar Nurlana Beybudva haqqında çəkilişlər lentə alıb göstərir.Artıq iki ildir ki, ardıcıl olaraq “İlin ən yaxşı magistrantı” seçilir.Fəxri diplomlar və sertifikatlarla təmin olunub.
Bu gün ən müqəddəs gündür, Anacan,
Sənin doğum günün mənimçün bayram.
Ürəyim sevinclə döyünür bu an,
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA
Qəlbimdə ən ülvi diləksən -ANA
Sənsiz hər bir anım hədərdir, hədər
Sənli günlərimsə cənnətə bənzər
Bir quru baxışın dünyayə dəyər
Mənimçün həyatda sən təksən-ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA
Neynirəm dünyanın varın dövlətin
Mənasız yaşamın, şanın-şöhrətin
Hər şeydən üstündür mənə diqqətin
Hər zaman sən mənə gərəksən -ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA
Səninlə həyatım mənalı keçər
Yanında kədərim sevincə dönər
Hər an yanımda ol-mənə bəs edər
Qəlbimdə pak arzu-istəksən -ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA
Hikmətli sözünlə dolmuş yaddaşım
Həm anam olmusan, həm də sirdaşım
Yaşarsam olarsa əgər yüz yaşım
Yenə də sən mənə gərəksən-ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA
Ey ilahi varlıq, müqəddəs insan
Daim mənim üçün oldun pasiban
Mələktək yaratmış səni yaradan
Olmaz sənə bənzər bir mələk-ANA
Ad günün mübarək, mübarək-ANA
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, istedadlı qələm sahibi, şair Əlirza Həsrətin “Saat səsi” adlı yeni kitabı işıq üzü görüb.Kitabda müəllifin son illərdə qələmə aldığı şeirləri toplanıb.Nəfis tərtibatla işıq üzü görən kitabın geniş oxucu auditoriyası tərəfindən müsbət qarşılanacağına ümid edirik.Kitab müəllifin oxucularla sayca altıncı görüşüdür.Qeyd edək ki, 2009-cu ildə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin “Qadınlara Həsr olunmuş ən yaxşı şeir müsabiqəsi”nin qalibi olub.2013-cü ildə Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi-“Türk Dünyasına Xidmət Ödülü” ilə təltif olunub. “Kim sənə oxşayıb, sevmişəm elə”, “Ayrılıq sevginin dar ağacıdır”, “Edam çiçəyi”, “Sükut nəğməsi”, “Bundan belə ayrılıqdır” şeirlər kitabı işıq üzü görüb.
Azərbycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti
Balaca bir otagin içində oturub düşünürəm, qəlbim çağlayir, beynimdən isə sözlər axıb masama tökülür. Amma hardan başlayıb, hardan yazım? Kompüterin “bağla” düyməsini basıb pəncərədən kənara baxıram… Qarşıdakı hündür binalar, sağdakı körpü, soldakı park… Mənə heç nə xatırlatmır. hələ şütüyən maşınlarin səslərindən, svetoforun yaşıl işığı yanmamış öndə olan maşın üçün siqnal vermələrindən söz açmaq istəmirəm. Fikrimi toplaya bilmirəm…
… Hə, bax ele burdan başlasam yaxşıdır.İnsanlar “qara qızıl ” dır. indi siz seçin qara kim, qızıl kim. Bəlkə də xəzinə. Bağlı qutu. Açmağı bacaran yalnız xəzinəyə sahib olar.
Bir neçə gün öncə “dünya ” ilə əlaqəmi kəsib dənizə qaçdım. Səhər saat 6 idi. Ora çatdıqdan sonra anladım ki, ev və kitablar mənim əlaqəsizliyimin tek səbəbidir. Məndən başqa hamı oyaq imiş amma məndən fərqli olaraq hamı “əkizləşmişdi”. Evə dönüb Orhan Pamukla, Dostoyevskiylə dərdləşirim. Düşündüm ki, hər şey belə zamansa fərqli olsaydı nə olardı? Hamurapi Qız qalasına salnamə yandırardı məncə. 1990ci ildə qan axıdılmazdi o salname yazilmis qala indi bizim “Amasiyada” mərkəzə qoyulardi. Hündür binaları taxıl zəmiləri. Avtomobilləri atlar evez ederdi. Cinayətin sayı azalardı. Boşanma olmazdı. Bu gunki nece cildlik kansutusiyaya ehtiyac olmazdı… Konstitusiyada maddələr çoxaldıqca insanlarımızın törətdiyi cinayətə layiq işlərdə çoxalır deməkdir. Ölüm hökmünü boynunda gəzdirən insanlarla bəlkə salamlaşırıq, tanışıq ona görə… Birde deyirəm ki, Hamurapi salam olsun sene… Kaş “Türkbaycan ” dəyişərdi.Amma düşünürəm Hamurapi yox oğlu Samsuili bele “Türküstan” qura bilməzdi… Bu dəyişiklik asanlıqla əldə edilməzdi əlbəttə. Mərtəbəsine toxunmadan təməli deyişdirilən bina gördünüzmü heç? Az çoxda olsa “Misir” yaranardı amma” qullarımız” artardı. Eh ne olur olsun qızılımız çox olsun deye düşünərdik yenə ferq etmez ağ ya qara… Axı vərdiş halını alıb bizdə qabmıza qoyulanla yetinib şükr etmək.
Fikirlərimi burda toplasam yaxşıdır. Dərdin sonu yoxdur dərdləşməyinse bir nöqtesi olmalıdır, mən istəsəm də istəməsəm də.
inci bir saflığı varsa da suda
artıq içində dərd verir o da…
Deməli, gedirsən tək qoyub məni,
Bilirəm, bu görüş son görüş deyil.
Heç vaxt əvəz etməz dünyada səni,
Şirin xatirəli bir neçə şəkil.
Öpüb, qucaqlayıb rəsmini hər an,
Gözüm yaşla dolu anacam səni.
Dilimə gətirib ismini hər an,
Qarşımda dayanmış sanacam səni.
“Sevirəm” sözünü etməklə təkrar,
Sevgimi qiymətdən salmaq istəməm.
Sənsiz bir yerdə mən tutmaram qərar,
Sənsiz bu həyatda qalmaq istəməm.
“Ağlasan, ağlaram, gülsən, gülərəm,
Yaşasan, yaşaram, ölsən, ölərəm”.
Alqış
Vətənə məhəbbət imandan gəlir,
Ölkəmi qoruyan əsgərə alqış.
Qeyrətin əsrarı nəsildən gəlir,
Hərbi libas geyən zabitə alqış.
Fədakar qəlbiylə mərdlik göstərən,
Vətən sərhədini hər an gözləyən,
Dənizdə, quruda keşiklər çəkən,
Hərbi andlar içən, mərdlərə alqış. (daha&helliip;)
Şəfa Vəli yaddaşımda, təsəvvürümdə həmişə Gəncədən-Bakıya gələn və daim yol üstə olan şair kimidir. Bir az keçir, o zəng edəcək, “Qəşəm müəllim, az qalıb Bakıya, Hacıqabuldayam” və hər dəfə nədənsə Şəfa Vəli elə Hacıqabulda olmalı imiş… Gəncə – Bakı arasında Hacıqabul çox maraqlı yerdi. Ötən əsrin 1980-ci illəri… Gəncə. Arıq, uzun saçlı dəli bir oğlan, şair-mən. Tələbəyəm. Universitetdə uzun saç saxlamağa icazə vermirlər. Amma mənim saçlarımın “arayış”ı var. C.Cabbarlı adına Gəncə Dövlət Dram Teatrında Məcnun rolunu oynamalıyam. Onda Şəfa yox idi, hardasa, hansısa enerjinin bətnində yer kürəsinə yol gəlirdi Şəfa. Hələ yerə çatmağına 8 il vardı. O gün oxuyuram, həmin teatrda Şəfanın “Bəyaz ölüm” pyesi tamaşaya qoyulub. Çox təsirləndim, yadıma 21 yaşım düşdü, o vaxt biz heç yaxşı tamaşaçı deyildik, nəinki pyes müəllifi olaq. “Gəncə” sözünü Şəfa Vəli kimi gözəl tələffüz edən ikinci şair tanımıram. O qədər şirin deyir “Gəncə” sözünı, elə bil “Göyçə” deyir. Göyçə deyəndə Gəncə kimi başa düşülür. Dili o qədər şirindir Şəfanın. Xan bağı, Gəncə çayı, Yeni Gəncə, Dəmir yolu vağzalı, Səməd Vurğunun şəkli olan tralleybus, Bağbanlar, Gəncə çayının sahilləri, Fontanlar bağı, Qatır Məmmədin heykəli (indi yoxdur), Gəncə Alimlər evi, yazıçı Qərib Mehdi, şairlər Xəzangül, Aləmzər Əlizadə, Bahadur Fərman, Sahib İbrahimli, Mikayıl Yanar, Sədnik Paşayev, Zaur Həkim, İnqilab İsaq, Oqtay Abdulla, Aydın Murovdağlı, Hüseyn Hatəmi, Şəfanın anası Güldərən xanım… Qaçdığım, sevdiyim, sevildiyim, döyüldüyüm, unudulduğum yerlər… O vaxt Şəfa yox idi, yer kürəsinə yol gəlirdi. Indi Şəfa Vəli mənim xatirələrimin ustə gəzir. Yaxşı eləyir gəzir, şairdir, gəzir, haqqı var. Şəfa Vəli kuklaları (özü də böyük, məsələn,ayı, şir) çox olan qıza oxşayır. Bəlkə də o, ən kiçik, hətta əzik-üzük olmuş kaqız parçalarını da saxlayır. (daha&helliip;)
Ay məndən şairlik uman qardaşım,
Yarımçıq misralar könül ovutmaz…
İlhamlı könlümü duyan qardaşım,
“Qəriblik” bəd sözdü, rədif tapılmaz…
Məndən nağıl istə, nənəm danışıb,
Yaddaşımda qalıb Simurq quşları…
Məndən şeir umma…. O misraları
Yazır yanağıma gözümün yaşı…
“Ola”-deyib arzulama şairə
“Möhtəşəm” misralar, ağladan bəndlər…
Qorxuram deməyə- mən də şairəm!
Şairi var edir sonsuz kədərlər…
Elnur Coşqun
Kor vicdanlar gərək şişə çəkilə,
Haram ola,Vətən eşqin oyana.
Qarabağın yanan rəsmi çəkilə,
Yatan millət,bəlkə,baxa oyana.
Qələbə de,and iç, ruha tik andı,
Vətən,ruhsuz bu yırtığı tik,andı.
Əsir ellər qəlb göynədən tikandı,
Dərd səddini aşıb bu dərd o yana
Coşqun, dərdi bifər açdın,fər dola,
Zaman-zaman fər boşalan fər dola,
Döyüş gələ bir erməni fərd ola,
Qəzəbimi mən yandıram,o yana.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru
Baxışlar uzanar…
Hardayam, necəyəm, nəyinə gərək?!
Gecənin bir vaxtı qarışır yuxun,
Ötən günlər üçün üzülür ürək,
Səni əsir edir, hisslərin, duyğun…
Arzular uzanar həsrətə sarı,
Sevgiyə uzanan əllərin yanar,
Qürurun keçməyir məftil hasarı,
Kin dolu baxışla orda dayanar.
Otağımda vüsal qəm qoruğunda,
Burda sevincimi haqlayar kədər,
İzimiz qalıbdı çay qırağında,
Baxışlar uzanar yurduna qədər.
Qəlbinin qürrəsi göyü dələndə,
Boy atıb uzanar yıxılanacan,
Kölgələr uzanar gün gödələndə,
Qürurdan uzanar yox olanacan.
Günel Nazim 1995-ci il 14 iyulda Salyan rayonunda anadan olmuşdur.2000-ci ildə Humanitar fənnlər təmayüllü məktəb liseyinde tədrisə başlamış 2012 – ci ildə eyni liseyin məzunu olmuşdur. Hal- hazırda Bakı Asiya Universitetinin tarix fakültəsində təhsilini davam etdirir.
Şəfizadə ailəsinə payız gəlmiş bir yarpağını yerə salmışdır. Ölümündən tam 1il keçmişdi 03.09.2013-cü il idi.Hər kəs sosial şəbəkə olan “facebook”da “ Zərdüşt Şəfi səni unutmuruq və ya görüşünə gəlirik” deyə paylaşımlar edirdi. Nəhayət ki,Zərdüşt Şəfinin yaxin dostlarından olan Tamilla Qulami ile Zərdüşt haqqında danışdıq.Heç tanımadığım,heç zaman ünsiyyətdə olmadığım biri üçün neyçün ağladığımıda bilmirdim…Həmin günü evdən çölə çıxmağı istəmədim ürəyimdə yalniz onun ölümü, beynimdə isə cavabsız qalan suallarım dolaşırdı.Axı Zərdüşt Şəfini mən niyə öncədən tanımadım?Tanısaydım görəsən bu qədər mənə pis təsir edərmiydi ölümü ya dahada şiddətli əzablar çekərdi ürəyim? Dünyada hər gün minlərlə insan ölür niyə onların ölümü məni bu qədər düşündürməzkən,Zərdüşt məni tamam özündən aslı hala çevirdi. ..Əgər yaşaydı ona tanıyardım?
Yenədə ağlımda min suallar yarandı.
Zərdüştün bir kitab yazdıgını öyrəndim.Axı mən kitabları və yeni yazıcilari hemin an bilirdim mutleq o kitabi bir yerdən əldə edib oxuyardım niyə Zərdüştden xəbərim olmayib?Qismət deyilən şey budur? Demək olar ki, hər gün şeirlərini oxuyuram. Hər şeiri bir ümidsizlik,bir acı,bir ölüm dadır sanki.Görəsən ölümünü öncədən mi bilirdi? Ya onsuzluqdan mı şeirləri belə görünür?Məncə o göyə ucalacagini coxdan anlayirdi ve bu seirleri biz oxuculara isaredir. Nece hereqlof, mixi yazini oxuyan cox az insan varsa Sefinide anlayan da beledir. Şəfinin bütün yaradıcılığını bəyənirəm o yaşasaydı hələ çox zirvələri fəth edərdi buna əminəm.Amma Zerdüşt şeirlərində çox böyük mənalar kəsb etsədə hekayələri qədər möhtəşəm deyil şeirləri mənim üçün.Görəsən yaşasaydı bu sözümü bilsəydi nə deyərdi?Ürəyində inciyərdi?Yoxsa nəticə çıxarırdı?
Hər şeiri və adı keçəndə onun qara məzar daşı , bir ovuc qara torpağı canlanır gözümün qarşısında.Axı niye günəş kimi parıldamasına başladığı an o bizdən əbədiyyətə qədər ayrıldı?yox doğrusu ədəbiyyata qədər cox gec gec dogan edebiyyata qədər… Zərdüşt Şəfinin ölümünü bildiyim gün öz ölümüm ağlıma gəldi bir gün məndə ölə bilərəm deyə düşündüm.
Ölüm qocanı deyildə tam cavanı “hələ gələcəyin qarşıdadı “dediyimiz insanı ala bilir. Hər kəsdən-dünyadan qopurub Tanriya sürüyə bilir.Bəs mən ölsəydim mənim bu yazdıqlarımı eyni Zərdüştə etdiyim kimi məst eden,tanıtdıran olar mı ?Kim görünərdim gözlərinə?
Zerdüşt sanki bir kəpənək idi.Qonduğu hər ürəyi gözəlləşdirən yalnız ömrü iki gün…Həmin iki gün müddətində isə mənə yetməyən, indi isə kəpənəyini gözeləyərək solan çiçəyə bənzədirəm özümü.Görəsən səhv mi edirəm?Heç tanımadığım ,əlaqəm belə olmadığı bir yazıçını,yazar olması bir tərəfə bir insanı bu qeder sevməkdə,belə ümidlə gözləməkdə heç gəlməyəcəyini bilərək həmdə…Bu məndə bağlılığmıdır?Yoxsa zamanla keçən sadə hiss mi?Heç özümdə bilmirəm niyə beləyəm Yox bu insani hissdir bir insana perestişdir ya bəlkə yazılarında aşiqliq görməy? Şəfi üçün ağlayıram,şeirlərini oxuyuram,rəsmlərinə baxıram üreyimdə minlərlə sözlüklər yaranır ona aid.Amma əlimə qələm aldıgım an artiq saatlar keçdiyini mənimsə “Zərdüştdən” basqa söz yazmadıgımı görürəm.Hər kəsdən tamamən fərqliyəm?Beli ürəyimdə dərin yaraya səbəb olan Zərdüşt daha doğrusu ölümü…Onsuzluq…
Görəsən özü tez mi qovuşmaq istəyirdi tanrısına?Sözlərinə aldanaq mı? Yoxsa gerçəkliyini dadaq mı?Mən indi səndən böyük yardımlar alacaqdım yazılarıma böyük köməklik edəcəkdin bəlkədə yaşasaydi yenə tanımayacaqdım amma mənimçün “ az amma böyük yazıların müəllifidir”…Bu gün əgər mən özümüzü tanıtdırmasam,bu cəmiyyətdə yerim olmazsa əminəm ki,bu yazımda tanınmaz,bu yazımla Zərdüştü tanıyan o bir-neçə insanda…
Sən günəşi görməmisən
səni görən görüb onu.
Göyü qüvvə bilməmisən
səni sevən bilib onu.
Sən heç zaman gülməmisən
həsrətini çəkənlər var.
Sən bilmirsən sevgi nədi
şah belini bükənlər var.
Sən heç zülm çəkməmisən
gözündə yaş görənlər var
Sən bilmirsən ölüm nədi
sənsizlikdən ölənlər var.
Eyni ilə öz şeirində dediyin kimi ” Zərdüşt ,həsrətini çəkənlər var,sənsizlikdən ölənlər var” …Həsrətin ölüm kimi gələnlərində var….
Ürəyimdə bir sızıntı var,bir ümid var elə bilirəm heç vaxt mümkün olmasa belə o, dönəcək mən onu şeirlərində, kitabında, dostlarında deyil onu onda öyrənəcəm…Onu onda susacam…
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Ədəbiyyat-poeziya işi ilə ünsiyyətin əsas vahidi təcrübi-praktik və bir qədər də tənqidi təzahürlərdir. Səmimi etiraf edək ki, istedadlı tənqidçi, müasir tənqidin nəzəri-ədəbi əsaslarını dürüst məntiqə kökləməyi bacaran Əsəd Cahangir də müraciət obyekti kimi seçdiyi, təhlilə, tədqiqə cəlb etdiyi mövzularda tənqid-yaradıcılıq işini tam əhatə edir; mövzulara münasibətdə dürüstdür. Onun qələm nümunələrində tənqid və mətn sistemləri ilə xarakterizə olunan ədəbi struktur quruluş, mövzu-mətn vizuallığı və ədəbiyyatşünaslıq məsələləri semantik xüsusiyyətli, geniş şəkillidir, bir sıra tənqidi yazılarında tənqid mədəniyyəti dolğun təsəvvür yaradır. O, ilk növbədə mətnin təşkili, fikrin qurulma texnikası üzrə semantik forma təşkil edir, üzərində israrçı mövqe tutduğu hər bir yazılı prosesin funksional əhəmiyyətini daha qabarıq göstərmək üçün dəqiq qrammatik təsirlərə üstünlük verir. Kim nə deyir, desin, Əsəd Cahangirin, mövzu xarakterlərinə ədəbi yanaşması sistemli şəkildədir. Onun tədqiq və təhlillərində – mövzu təhliletməsində mətn sintaksisi, aktual üzvlənmə, tənqidin tarixi aspektləri və qrammatik seyrçilik, fikrin qurulma texnikası, ədəbi hissin kommunikativ funksiyası faktik olaraq ədəbiyyat-yaradıcılıq işinə yaxından bələd olmasını isbatlayır. Bu mənada deyək ki, onun əksər təhlillərində fikirlər ictimai-fəlsəfi və normativ əsaslıdır: o, sxematik hissi təbəddülatlardan peşəkarcasına istifadə etməklə mövzuların (məsələn, Azərbaycan dramaturgiyası barədə tədqiqini buna bariz nümunə göstərmək olar) əsas-tipik həddə oxucuya çatmasını təmin edir; fikirlərinin struktur-semantik zərurəti mövzudan şərhə keçidi qaydalara uyğun təsbitləyir. Anlayışlı oxucu onun ədəbi dərketməsində bu prosesin əhəmiyyətli rol oynaydığını yaxşı görür. (daha&helliip;)
Şəfa Nur (Şəfa Piriyeva) “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvüdür.Bakı Slavyan Universitetinin Yaradıcılıq fakültəsinin tələbəsidir.Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Fəxri üzvü və əməkdaşıdır.
Axşamdan səhərə…
Ruhumun yolundan aza bilmirəm,
Ürəyin dərdini yoza bilmirəm.
Duyğular süzülüb dolur içimə,
Heyf, hər birini yaza bilmirəm..
Uzaqdan duyulur şeirin ətri,
Duyğular yazdırır gedən sətri.
Kəsib doğrayıram itməsin məna,
Yenə sonda qalır onun kəsri…
(daha&helliip;)
20 iyun Kitab Evim.Az yenidən kitab sevərləri, saz, söz aşiqlərini gözəl xanım, əsl ana, Ədəbiyyata gec gəlib amma tez bir zamanda minlərlə insanın qəlbində şeirə, sənətə böyük məhəbbət yaradan ən dəyərli ürəyə malik şairə Cığatel xanım İsaqızının ətrafına toplamışdı. Həmin günü həmçinin Cığatel xanımın 50 illik yubiley yaşı günü qeyd olunurdu. “Seçilmişlər” adlı yüzlərlə şeirlər toplandığı kitabın təqdimatı Cığatel xanımın “Cığatel xanım sevərlər”i salamlaması ilə başladı. Ömrünün 50 ilinin xeyli vaxtını həm ana, həm gözəl insan, həm də əsl şair kimi söz üçün yandıran Cığatel xanım sözün insan həyatında önəmli rol oynadığını və şairin ən qiymətli zinətinin söz olduğunu dönə-dönə vurğuladı. Onun
“Şairi aldatmayın” şeirindən bir parça; (daha&helliip;)
Bədii qiraətçi, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Bakı Slavyan Universitetinin Yaradıcılıq fakültəsinin tələbəsi.
19 iyun Kitab evim.Az yenidən gözəl bir insanla təqdimat keçirdi. Dəyərli insan, əsl xanıməfəndi, jurnalist, Millət vəkili hörmətli Qənirə xanım Paşayeva və onun ürəyini qoyduğu müxtəlif mövzulu kitabları ilə gözəl və yaddaqalan görüş baş tutdu. Görüşdə müxtəlif mətbuat nümayəndələri, tanınmış insanlar və ən əsası Qənirə xanım Sevərlər iştirak edirdi. İlk çıxış elə Qənirə xanımın özü tərəfindən oldu. O Azərbaycan Gəncliyində kitaba olna marağ bərpa etmək üçün hər kəsdən öz üzərinə düşən vəzifəni məsuliyyətlə yerinə yetirmələrini və bu yolda onun mütəmadi xidmətlərinin olduğunu söylədi . Həmçinin hər bir Azərbaycan vətəndaşının öz xalqının tarixini geniş şəkildə bilməsində kitabların bizim həyatımızda əvəzsiz rolounun olduğunu və gələcəyə yüksək istedadlı kadrlar yetişdirmək istəyiriksə, kitabları həyatımızın ayrılmaz bir parçasına çevirməyimizin gərəkli olduğunu dəfələrlə vurğuladı. (daha&helliip;)
AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Bütün yalanları söyləyib getdin…
səni aldatmağa söz tapammıram…
təsəllin budurmu üfləyib getdin?!
ömrüm şam ömrüdü… hələ yanıram…
sənə kim demişdi, Gəncə düzləri
lalələr içində sevda bitirir?
gərək tanıyaydın… mənim gözlərim
sənin hər şəklində bir nur itirir…
Boş deyib keçmə
Bu həyati boş deyib keçmə
Məni özündən uzaq etmə
Geri gəl belə getmə
Sevgimi boş deyib keçmə!
Uzaq ya yaxin-pis ya yaxşi
Sən yoxsan nəyimə lazim bu həyat!
dəli etmə
öldürmə məni
sevirəm axi səni.
Oynama hisslərimlə!
Xoşbəxt olaq sevgimizlə!
İkimizi boş deyib keçmə.
taleyimiz Əbəlkədə bir!
Qaçmayaq taleydən Olaq bir!
Sevgimizi boş deyib keçmə.
Sənin ürəyin mənə məxsus!
İllər keçsə belə dünya dönsə belə
Sənin ürəyin mənə məxsus.
Kimi sevirsən sev kimlə olursan ol
Sənin ürəyin mənə məxsus!
Boş deyib keçmə məni
boşuna sevməmişəm səni
Qoymaran unudasan məni
Sənin ürəyin mənə məxsus.
Yaxşi düşün həyatini
Sevgimin alaram qisasini
Kimsəsiz deyiləm tutma yasimi
Sənin ürəyin mənə məxsus
Hər kəlməni yazanda
Səni düşünürəm hər anda
Ayriliğimizi deyil qovuşmağimizi!
Sənin ürəyin mənə məxsus!
Yarim qaldi!
Xoşbəxt idim onunla
Üzüm gülürdü onunla
Bilmirəm nə oldu
Xoşbəxtliyimdə yarim qaldi onunla
Ürəyim hələ belə olmamişdi
Gözlərimdə belə xəyala dalmamişdi.
Kimsə ürəyimi belə Əələ almamişdi
Tez başladi tezdə bitdi
Sanki yuxu idi ayildim gözümdən itdi
Axtardim onu tapa bilmədim
Həyatim kimi yuxularimda yarim qaldi!
Ürəyimdə bilinməyən hisslərlə sevirdim.
Onsuz yaşaya bilmərəm elə bilirdim
Ürəyimdə sevgim yarim qaldi
o getdiyi gündə yarimda onunla getdi
Qalan yarimda onsuz yarim qaldi.
Özümdə o gedəndən kimsəsiz qaldim
KAR BAHARI
Bir turna uçurdum, gönlüm ağına.
Yaktı yüreğimi saldı, bağına.
Gelir diye koştum, zorlu dağına.
Döndü güzel günüm, zar baharına.
Yasla geçer benim, kara gözlerim.
Gün geçtikçe yârim, canım özlerim.
Gelmez olur kızım, kızan sözlerim.
Yandı güzel sürüm, er baharına.
Düşe kalka çıktım, ben bu dağlara.
Yavruma yandım da kandım ağlara.
Nasıl gidem dosta, nasıl bağlara.
Söndü güzel sözüm, var baharına.
Nazlı yavrum gömdüm, kara toprağa.
Ezildi yüreğim, kuru yaprağa.
Kapandı gözlerim, döndü kurağa.
Erdi güzel gönlüm, har baharına.
Bu dünyada var mı candan bir özge
Gün geçtikçe, kanlı bağrımı eze
Görsün eller, nasıl geldim ben dize
Sevdi güzel gözüm, dar baharına.
Varın gidin, derdim anama verin
Açmadan güllerim, bağımda derin
Kara saçım akla, doldu kederin
Bitti güzel dünüm, yar baharına.
Öztek Ahmet, nasıl geldi bu başa
Ağuyu yuttun da saldın mı aşa
Kanlı yüreğin çaldın, taştan taşa
Öldü güzel gülüm, kar baharına.
02 Şubat 2015/Ahmet ÖZTEK
Tablo: Hüseyin SARTAŞ
Türkiye’de lise ve üniversite mezunu 5 milyon kişi üzerinde bir anket yapılsaydı ve onlara sorulsaydı, denilseydi ki:
“Köroğlu kimdir ve nerede yaşamıştır?”
Herhalde 4 milyon 999 bin kişi derdi ki:
“Köroğlu bizim halk kahramanlarımızdan birisidir. Şairdir. Çamlıbel ve Bolu dağlarında yaşamıştır. Çalıp söylediğimiz güzel türküleri vardır!”
Eğer 1980 yılından önce, bana da böyle bir soru sorulsaydı aşağı yukarı, ben de aynı şekilde cevap verirdim. Ama 20 yıl önce Özbekistan’a gittiğimde Taşkent’te Semerkant’ta Buhara’da büyük bir hayretle fakat anlatılmaz bir sevinçle gördüm ki Köroğlu, Türkler daha İslamiyet’i kabul etmeden önce, Hazar Denizi’nin doğusunda yâni Türkistan’da doğup yaşayan Oğuz boyundan bir ozanmış. Bizdeki Köroğlu Türkistan’daki Goroğlu’nun basit bir kopyasından ibaretmiş. Özbekistan’da Köroğlu’na Goroğlu diyorlar. Gor, Özbek Türkçesi’nde “mezar” demektir. Efsaneye göre kahramanımız, gorda yani mezarda doğduğu için, ona Goroğlu denilmiş. Özbek Türklerine göre Goroğlu’nun asıl adı Rövşen’dir. Rövşen, Türkistan’da Çenbil veya Çandibil dağında oğlu Övez’le veya Hövez’le birlikte yaşayan bir kahramandır ve aynı zamanda ozandır da.
Türkiye’de çalınıp söylenen Köroğlu destanlarına göre de onun asıl adı Ruşen Ali’dir. Arkadaşı Ayvaz’la birlikte Çamlıbel veya Bolu dağlarında yaşamış bir kahramandır. Türkistanlı Rövşen, Türkiye’de Ruşen olmuştur. Övez veya Hövez, Ayvaz ismini almış, Çandibil dağı yerini Çamlıbel dağına bırakmıştır. Goroğlu ise Köroğlu diye değişikliğe uğramıştır.
Azerbaycan’a gittiğimde gördüm ki Azerbaycan Türkleri, Özbeklerin Goroğlu dediği kahramanımızı Koroğlu diye sahiplenmişler. Övez veya Hövez Azerbaycan’da “Eyvaz” olmuş. Çandibil dağına ise Azerbaycan’da Çenlibil dağı denilmiş. Azerbaycan Türkleri de Koroğlu’nun kendi ülkelerinde yaşadığını iddia ediyorlar. Özbekistan, Azerbaycan, Türkiye yanında Kafkasya da, Gürcistan da, Kazakistan da, Kırım da, Gagavuz Türkleri de, Tacikistan da, Sibirya Tobolları da, Karakalpaklar da Köroğlu’na sahip çıkıyorlar. Bütün bu ülkelerde de bizdeki gibi çalıp söyleyen Köroğlu’lar olmuş. Ama bütün o Köroğlu’lar asıl Goroğlu’nun taklitlerinden başka bir şey değil. Bizim Başbakanlık arşivlerimizde belgeyle sabit: 1579-1582 yılları arasında Bolu çevresinde Köroğlu isimli bir eşkıya yaşamış. Doğru, ama esas Köroğlu’ndan yüzyıllar sonra.
Köroğlu ile ilgili ilk ilmî eser, 1842 yılında İngiltere’de neşredildi.1856 yılında ise Rusya’da. Bizdeki Köroğlu çalışmaları Batı’daki çalışmalardan çok daha sonradır.
Köroğlu için hazırlanan o ilmî eserlerde anlatılmıştır ki, kahramanımız, Türkler İslâmiyeti kabul etmeden önce, bugünkü Türkmenistan’da doğmuş-yaşamış bir büyük Oğuz ozanıdır. Dede Korkut gibi bir Oğuz ozanıdır. Köroğlu destanları en çok Türkmenistan’da söyleniyor. Yalnız Türkmenler Köroğlu’na Goroğlu diyorlar. Goroğlu’nun Türkmenistan’da yaşadığı dağın ismi Çandibil’dir. Çamlıbel değil Çandibil. Türkmen destanlarında Goroğlu’nun oğlu, Övez veya Hövez diye geçmektedir. Bizde ise Övez, Ayvaz olmuştur.
Türkmenistan’ın Ankara Büyükelçiliği’nin şair ve roman yazarı, aziz dostum Annaguli Nurmemmet, Ankara’da 1996 yılında, Goroğlu Türkmen Halk Destanlarını tam 8 cilt halinde yayımladı. Dikkat buyurmanızı istirham ederim. Türkiye’de Kültür Bakanlığı tarafından yayımlanan Köroğlu Kol Destanları sadece 335 sayfalık bir kitaptır. Doğu ve Batı Dünyasında, hiçbir ilmî heyetin huzuruna, 8 ciltlik Göroğlu Halk Destanları dururken, 335 sayfalık kitapla çıkamayız. Edebiyatımızı, dilimizi, tarihimizi, destanlarımızı, geleneklerimizi, Türkistan ve Azerbaycan dikkate alınmadan ortaya dosdoğru koyamayız.
Neden Türkistan’ı ve Azerbaycan’ı çok sevmemiz gerektiğini anlatabildim mi acaba? Kimse kırılmasın, öfkelenmesin, bu 8 ciltlik Göroğlu Destanları da yüzde yüz bizim milletimizin destanlarıdır. Selçukluyu da, Osmanlıyı da Türkmenler kurmadı mı? Biz de Türkmen değil miyiz? Yunus Emre de, Karacaoğlan da, Göroğlu gibi Türkmen şairleri değil mi?
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Hər can bir adamı qaraya çəkir,
Hərə bir can dartır öz ağlığına.
Qayıt, ağ əzaba bükdüyün canın,
Diz çök qarşısında, döz ağlığına…
Tabutdu elə bil o qara taxta,
Sənin nə vecinə ölən kimdi, qız.
Yaman naz atırsan, o da ruh verir,
Kaş, bircə biləydim kölən kimdi, qız…
Bir ömür bəs etmir bir sısqa eşqçün,
Özünə zəhmət ver, yu xəyalları…
Nə sevgi sənlikdir, nə sən sevgilik,
Çəkil, boşa verim bu xəyalları.
Qəmim, kədərim,
Göz yaşlarım,
Ən böyük günahım ,
Dərdim-sərim,
Qəlbimdəki tək sevgim.
Ahu, naləm,
Qəlbimdəki yaram,
Ən böyük günahım,
Yuxusuz gecələrim,
Ürək, həmdəmim, (daha&helliip;)
Payızı, qışı xoş gəlir,
Yolu eniş, yoxuş gəlir.
Ömür mənə tanış gəlir,
Mən bu ömrü yaşamışam.
Bu dünyanın saz vaxtıydı,
Türkün basılmaz vaxtıydı.
Vaxtıydı, ya bivaxtıydı,
Mən bu ömrü yaşamışam.
(daha&helliip;)
Xuraman Camalqızı (Abbasova Xuraman Camal qızı) 1959 cu ildə Laçın rayonun Alxaslı kəndində anadan olub. Gənc yaşlardan şeir yazmağa başlayıb. 2007-ci ildə “Durnalar Var Köçümdə”adli kitabım işıq üzü görüb. Vətən həsrəti, Qarabağ harayı, şeirlərinin başlıca mövusudur. “Laçın yurdu” jurnalında və bəzi qəzetlərdə şeirləri dərc olunub.
QARABAĞ SEVDALILARI AND
Qarabağ sevdalıları cəmlənin bir arada, Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham
Bu elə bir gündür ki, durmaq olmaz daldada Əliyevin And içmə mərasiminə həsr edirəm…
Qartallar tək, mavi, əngin səmada
Dağlarda, daşlarda örüşlərdəyəm
Qarabağ uğrunda döyüşlərdəyəm.
Azad olmuş Qarabağda qürur ilə gəzəcəyik
Əzəmətli dağlarında qartal kimi süzəcəyik
Tarixi biz yazırıq, nəsillər ansın bizi
Dümənləri tapdalayıb, cəsarətlə əzəcəyik
Vətənsevər, qeyrətli bir insan sansın bizi (daha&helliip;)
Bəlkə mənə ərki var,
Dərdin boşu, bərki var.
Fələk verən dərd ki var:
Boğaza yığır məni.
Dad, bu dərddən, dad, ağa*,
Qoy bu dərdə qadağa.
Salıb dilə, dodağa.
Ağıza yığır məni.
(daha&helliip;)
Sənsiz elə darıxmışam,
Ey sevgilim, gəl hardasan?.
Məni üzən dərdlərimi,
Gəl mənimlə böl, hardasan?.
Sənsiz ömrüm talanıbdı,
Yanar oda qalanıbdı.
Dərdə, qəmə calanıbdı,
Məni qəmnən al, hardasan?. (daha&helliip;)
AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Uçurumdu uçurum…
Uçurumdu uçurum…
Hikkə geyinən gözlər…
uçuram, hey… Uçuram…
Buludlanıbdı sözlər…
İndicə, bax, indicə…
bir leysan başlayacaq…
İncə-incə, çox incə… (daha&helliip;)
Bu dünya şairin nəyinə gərək?!
Günahı duayla yuyub gəlibdi,
Ömrü şeir üçün qoyub gəlibdi,
Onsuz da dünyadan doyub gəlibdi,
Bu dünya şairin nəyinə gərək?!
Divara daş kimi vurulub qalan,
Bir göz qrpımında durulub qalan,
Yalan üzərində qurulub qalan,
Bu dünya şairin nəyinə gərək?!
Süleyman mülküdü qalan ha deyil,
Şairi yadına salan ha deyil.
Şairin könlünü alan ha deyil,
Bu dünya şairin nəyinə gərək?!
Əhd-peyman bağlamaz sonuna qədər,
Dağılmaz gözündən qəm ilə kədər.
İstər gündüz olsun, istərsə səhər,
Bu dünya şairin nəyinə gərək?!
Sevinib, şadlanıb, gülən deyil ki,
Ömrü başa vurub ölən deyil ki,
Sevinci, kədəri bölən deyil ki,
Bu dünya şairin nəyinə gərək?!
Qədər məhkumuyam
Sən olan şəhəri tərk edirəm mən,
Keçdiyim yollardan keçərsən mənsiz.
Səndən uzaqlara tək gedirəm mən,
O, görüş yerinə gələrsən mənsiz.
Soruşma kimsədən, soruşma məni,
Heç vaxt axtarmağa çalışma məni,
Sevgimiz xətrinə bağışla məni ,
Birtəhər yaşayıb, dözərsən mənsiz.
(daha&helliip;)
Dədə-babalarımız zaman-zaman cəsurluğu, igidliyi, düzlüyü və mərdliyi ilə ad çıxarmışlar. Bir çox müsbət məziyyətləri ilə azərbaycanlı kişilər həmişə başqa millətlərin kişilərindən fərqlənmişlər. Onların dəyərli kəlamları, fikirləri bu gün hamımız tərəfindən “atalar sözləri” adı alaraq dillər əzbərinə çevrilib. Həmin dövrlərdə atalarımız indiki kimi savadlı olmasalar da, onların dünyagörüşləri, intellekt səviyyələri, söylədikləri fikirlər – “atalar sözləri” günümüzdə də öz əhəmiyyətini saxlamaqdadır. Onların bəziləri müasirliklə səsləşir, bəziləri isə üst-üstə düşmür. Atalar sözlərini dərindən təhlil edəndə ortaya elə maraqlı faktlar çıxır ki, insanı düşünməyə vadar edir. Düşünəndə də ürəyini qorxu bürüyür. “Yuxarıya baxırsan bığ, aşağıya baxırsan saqqal”. Atalarımız pul haqqında elə fikir yürüdüblər ki, təzadlı məqamlar ortaya çıxıb. “Pul əl çirkidir”, “Pul hər şeydir”, “Pul kəsəni qılınc kəsməz” və s. və i. söyləyib atalarımız. Bir anlıq düşünün. Pulun hər şey olmasına inamın yüksək olduğu cəmiyyətimizdə pulun əl çirki olması qənaətinə gəlmək üçün gərək səfeh və dəli olasan. Yəqin ki, atalarımız “pul əl çirkidir” deməklə gəncləri sınamaq istəyiblər. Qərara gəliblər ki, nəyin düz, nəyin yalnış olduğuna özümüz qərar verək. Buna başqa mövqedən də yanaşmaq olar. “Pul əl çirkidir” – deyimi kasıb atalarımıza, “pul hər şeydir” isə varlı atalarımıza məxsus olub. (daha&helliip;)
Qurdlar və Canavarlar, güclülər və gücsüzlər – iki fərqli təbəqəyə ayrılan dünyada məğrurlar bəzən qələbəyə bərabər məğlubiyyətlər yaşayırlar. Qarşısındakı ikiqat gücə malikdir, onlar isə, ürəklərinin səslərini dinləyir, sınmayan qürurlarından, tanrıdan aldığı sonsuz mənəviyyatdan ilham alırlar. Ürəkləri fəth edən qəhrəmanlar yaşayıb, yaşayacaqlar.
Emosional canavarlar isə, həmişə təcrübəsi, peşəkar hiylələri olan qurdların qurbanı olurlar. Qurdlar ölümünə yaxın yerə sakitcə uzanıb “ məni parçalayın ” işarəsini verə bilərlər. Lakin canavarlar qurdlar kimi ölümündən sonra baş verəcək hadisələrin qoxusunu duya bilməzlər. Biz qurdlarda neçə illərin günahları gizlənir, tələmizə düşən neçə ovun bərəlmiş gözlərinin xatirələri var… (daha&helliip;)
Ziyadxan Nəbibəyli,
Yazıçı-publisist, t.e.d., professor, Prezident mükafatçısı
Tanrı ilə baş-başa
«Hikmət Məlikzadə dərdi fəlsəfi mənalandırmaya cəlb edən şairdir. Onun poetikası dolğun və məzmunludur».
Əzizə Cəfərzadə
Azərbaycanın Şirvan torpağından süd əmən Hikmət Məlikzadə gəncliyinin ilk illərindən kimliyini ortaya qoymuş bir gərəkli vətəndaşımızdır. O, artıq bir çox həmyaşıdlarını qabaqlamış, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə üzv seçilmiş, Prezident mükafatına layiq görülmüş, öz yaradıcılığı ilə bir çoxlarını, o cümlədən mənim də diqqətimi özünə cəlb etdirə bilmiş fərqli yaradıcıdır, heç kimi təkrarlamır və yeni ideyalar müəllifidir. (daha&helliip;)
Xəlbirindən keçirəcək bir anda,
Sığışmışıq dünya boyda ələyə.
Gələn gündən qol çəkmişik bir anda,
Gözləyirik bir gün bizi ələyə.
Kim ödəmir, tale qoyan tavanı?
Yaş ötdükcə damır ömrün tavanı.
Bu yandığım yağsız,quru tavanı,
Yandıran od deşib edib,ələy ə!
Coşqun,baxmaz nə şirin,nə acıya,
Sondur əgər ömrün xəmri acıya.
Haqq divanı çətin sənə acıya,
Vay o gündən gördüyünü əl əyə.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Anamın əlləri qocalır yaman,
Əllərinə cavan qırışlar düşür.
Aybaay, günbəgün ,saatbasaat
Cavanlığı barmağından sürüşür.
Anamın əlləri qocalır yaman,
Əllərinə illər ağrısı çökür.
Bizim qayğımızı, zəhmətimizi,
İndi də qocalmış əlləri çəkir.
Bu qocalmış əllər cavan əllərin
Beşik yürgələyən xatirəsidi.
Anamın əlinə düşən qırışlar
Onun taleyinin xəritəsidi.
Anamın əlləri qocalır yaman,
Ömrümü bu qoca əllərə yazın.
Ölsəm, ruhumu da yaşadar mənim,
Qəbrimi anamın əllində qazın.
Qələmdə ağlayır , vərəq də . söz də
arxanca boylanan o qəmli göz də
sənə hər gün baxan öyrəşən üz də
tutb buraxmayan o əllər kimi
sən bizi tərk etdin qəlbim və məni…
Sancılan ox kimi sızlayır ürək
içimdə qalmadı bir arzu, isdək
kim yalqız insana olacaq dəsdək
min insan gəlsədə susdurmaz məni
sən bizi tərk etdin, qəlbim və məni…
Bir yad insan kimi danışma barı
qışdakı o buzlu bəm-bəyaz qarı
itirdim bir gözəl mən vəfadarı
hanı mən demişdim tək qoydun məni
sən bizi tərk etdin qəlbim və məni…
Bu ağır yük ilə çıxmasam başa
demə ki, eşqimiz dəymişdir daşa
daha get kim ilə istərsən yaşa
sınıq ürəyimi ovudan qəmi…
sən bizi tərk etdin , qəlbim və məni…
AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
dözüb durmaq olmur… yıxılır ölür
hər gün bircə-bircə can ümidlərim…
çəkdiyim ağrılar sən qoxuludu,
həkimlər uydurur xəstəlikləri…
daha yaşamağım bir ovuc qalıb…
ürəyim canıma sinmir… sığışmır…
gözüm bulud olub yoldan asılıb,
təpinə bilmirəm… sözümə baxmır…
bilirəm… bilirsən, sevmək asandı…
bir-iki şeirdi dəli əlində…
sən elə bilirsən ölmək asandı,
ömür adlı sənsizliyin əlində?
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü
De, niyə bizləri sınağa çəkib,
Sən özün özünə şadsan a dünya?
Kiminə kilo ilə qızıla dönüb.
Mənə qəlb yandıran odsan a dünya.
Az olubmu mənə, verdiyin əzab,
Allah deyən bəndə, buna etməz tab.
Kimi dərd qəm içir, kimisi şərab,
Kiminin ağzında dadsan a dünya.
Nə yazığ, bizləri fələyə satdın,
Özün hər arzuya, diləyə çatdın.
Dərbəndli Zeynəbi, qərib yaratdın,
Sən dünya adında, adsan a dünya.
Üzümdəki təbəssüm
içimdəki hıçqırıq,
Sızıb üzə çıxınca
olubdu qırıq-qırıq.
Sinəm bir köhnə divar,
güllələrlə yazılıb.
Bir eşqin kölgəsində
qəbrim çoxdan qazılıb.
Dünən qəfil güllədən
ölənin yasındayam.
Gündüzlər “Fatihə”-də,
gecələr “Yasin”-dəyəm.
Təbrizdə güllələnib,
Hələbdə soyuluram.
Bir çinaram,min ildi
içimdən oyuluram.
Tökülür yarpaqlarım,
könlümdə xəzan yeli.
Məni tərsinə atıb
qoca taleyin əli…
Dövranın sapı çürük,
demə:” soldu gül nədən?”
Mən də qəfil ölərəm
bir çovutma güllədən.
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi
Nehirleri mecralarından çıkarıp
Bana getirsen
Ödeyemezsin bir damla gözyaşımı.
Gönlümden gönlüne
Uçmaz ki sevdam!
Artık
Kanadı kırık, yüreği yanık,
Üşümüş, ıslak,
Yaralı kuştur aşk…
Yitik anılar yumağı
Titrek uykusuzluğuma sarılmış,
Tırnaklarım
Uykusuzluğumla yastığıma geçmiş.
Yağmur
Dışarıda cama,
İçeride yüreğime vuruyor.
Güçsüz değildim ki ben
Yıkamazdı hiçbir kuvvet!
Şimdilerde
Ordusunu kaybetmiş komutana,
Süngüsü düşmüş askerlere dönmüşüm.
Geçecek bu iğreti tutsaklık,
Kabullenemediğim yenilgi
Zafere dönüşecek
Biliyorum.
Yaraya tuz basmayı da öğrenmek gerek!
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru
Səni gizli görümmü?
Tellərini hörümmü?
Bal kimi dodaqları,
Yana-yana öpümmü?!
Busələri pay eylə,
Vücudunla könlümü,
Məcnunlara tay eylə…
Ürək yaşasın deyə,
Heyranam gözəlliyə…
Xəta olmasın deyə,
Kimsə xətrinə dəyə,
Səni gizli görümmü?!
Meyxoş olum, ölümmü?!
İnsanların eqoistlikləri, mənfəətpərəstlikləri, acgözlükləri olmasa, bir-birlərini sevib bir-birlərinə kömək etməyi üstünlük kimi görsələr, dünya indikindən daha fərqli olar. O zaman dünyanın bir hissəsində uşaqlar acından ölərkən, digər hissəsində futbol komandalarına milyardlarla dollar pul xərcləmək məntiqsiz olar. Suriyada, Əfqanıstanda müharibənin ortasında qalan uşaqlar yerdən çörək qırıntıları topladığı halda, özlərinə qızıldan maşınlar düzəldənlər utanardı. Gəlir bərabərsizliyi, sosial ədalətsizlik olmaz, məzlumların pulunu yeyənlər silinib gedərdi. Lakin sevgisizlik, dünyanı bu qorxunc mənzərəyə aparır. İnsanlar paylaşmaq əvəzinə israf etməyi üstün tutur. (daha&helliip;)
Qapını üzümə çırpıb gedərkən
heç düşünmədinmi kim var otaqda
bir zaman qürurla məni sevərkən
bilməzdim qoyarsan sən məni yolda….
Qəlbimə toxundu o sərt baxışlar
elə bil dünyadan küsən kimiyəm
ilahi böyükdür hər vaxt bağışlar
mən sanki bir dəmir qəfəs kimiyəm…..
Sarıb hər yanımı kədər üzüntü
var olan bir seyi necə yox edək
o mənim dünyamın sonsuz sevinci
deyirsən ayırdıq yox olaq gedək?…..
İsdərsən bir düşün isdərsən üzül
daha o qoydugun yerdə deyiləm
Fidan bəsdir daha sıraya düzül
mən onsuz dünyandan çıxıb gedirəm.
Qədim zamanlardan bu yana müxtəlif mərhələlərdən keçən Azərbaycan ədəbiyyatının ən yeni dövrünün ikinci mərhələsində yaşayıb ədəbi-bədii yaradıcılıq fəaliyyəti ilə məşğul olan sayğıdəyər dostlarım içərisində ən çox öz humanist addımları ilə diqqəti cəlb edən yazar, jurnalist, eyni zamanda publisist Rafiq Odayın ədəbi-bədii fəaliyyətinə nəzər salmaq zərurəti yaranır.Bununla əlaqədar olaraq, istedadlı qələm sahibləri üçün ən çox səciyyəvi olan keyfiyyətlərdən biri-daha çox yazarları təbliğ etmək məqsədilə əməli fəaliyyətə illər öncəsi başlayan və bu məqsədyönlü tədbirlərin həyata keçirilməsi üçün zəruri addımlar atan Rafiq Odayın ictimai fəaliyyəti də yaradıcılığı qədər geniş və çoxşaxəlidir (daha&helliip;)
Yazıçı Eyvaz Zeynalovun “Alın yazısı” romanının təqdimatı keçiriləcək,
İyunun 13-ü saat 16-00-da Nəsimi r., Puşkin k., 32 a, AK center II mərtəbə yerləşən kitab satış mərkəzində (28 may Metrosu, Dəmiryol xəstəxanasının yanında) yazıçı Eyvaz Zeynalovun “Alın yazısı” romanının təqdimatı keçiriləcək. Oxucularımızın hamısını bu tədbirə dəvət edirik.
Həsrət Əli Zülfüdağlı (Kərimov Həsrət Əli oğlu) 1955-ci il iyun ayının 10-da Şəmkir rayonunun Şiştəpə kəndində anadan olub. 1972-ci ildə Şiştəpə kənd orta məktəbini bitirdikdən sonra Ç.İldırım adına AzPİ daxil olmuş və 1978-ci ildə Mühəndis-mexanik ixtisası ilə həmin insitutu bitirmişdir.İlk şeirlərini orta məktəb illərində yazmağa başlamışdır.
1980-ci ildən başlayaraq dövri mətbuatda mütamadi olaraq dərc edilən şairin ilk kitabı “Ocaq daşı” 5000 tirajla (Gənclik nəş.)işıq üzü görmüşdür. indiyə kimi şairin “Şam ömrü”, “Anaların laylasında”, “Bir çiçək eşqi”, “Mələklər”,”Elə sevirdim ki”, kiçik yaşlı uşaqlar üçün “Almalı nağıllar” və “Şur” nəşriyyatında nəşr olunan ” Nə susmusan” adlı təcnislər kitabı oxucuların diqqətinə çatdırılmışdır. Hal-hazırda “Ömür üçün ayrılan vaxt” və “Altı an” adlı kitabları çap ərəfəsindədir. 1995-ci ildən AYB-nin üzvüdür. Ailəlidir, dörd uşağı, doqquz nəvəsi var. Bakı şəhərində yaşayır.
YARISI BİZİK DÜNYANIN
Yarı isti, yarı soyuq,
Yarı torpaq, yarı suyuq,
Bu dünyanın yarısıyıq,
Yarısı bizik dünyanın.
Gecə sabah açılınca,
Zaman dönür bir qılınca,
Qaçırıq çörək dalınca,
Arısı bizik dünyanın.
Vaxtın zalım arabası,
Dəyirmana aparası
Dənlik buğdası, arpası,
Darısı bizik dünyanın.
Dərd önündə dönək dağa,
Sinəmiz verək qabağa,
Gəl qoymayaq dağılmağa,
Varisi bizik dünyanın
Sonunda ölüm qucası,
Həm alçağı, həm ucası,
Həm cavanı, həm qocası,
Qarısı bizik dünyanın.
Məni duyan dalğalar
Qəlbim kimi yas saxlar.
Danışar harayından,
Nisgilli hər anından.
Dərdim elə böyük ki
Ox olub bağrım yarar.
Özgəsi gülüb keçər,
Ağlasa anam ağlar.
İçimdə dərdin cəmi,
Nifrət yüklü bir gəmi,
Köksümə çəkdim qəmi,
Əzab məni yaralar.
Azər Cəbrayıllı (Məmmədov Azər Mikayıl oğlu) 1967-ci il iyun ayının 19-da Cəbrayıl rayonuda ziyalı ailəsində anadan olub. 1983-cü ilin may ayında atam Mikayıl Məmmədovun işi ilə əlaqədar orta təhsilini Zaqatala şəhər 1 nömrəli orta məktəbdə davam etdirib.1984-cü ildə orta məktəbi başa vurduqdan sonra Azərbaycan Kənd Təsərrüfatı Akademiyasının (indiki Aqrar Universitet) “Kənd təsərrüfatı iqtisadiyyatının təşkili və idarə edilməsi” fakültəsinin qiyabi şöbəsinə daxil olub.1993-cü ilin mart ayından sentyabr ayınadək könüllü olaraq Azərbaycan Respublikasının Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Cəbrayıl, Füzuli və Ağdam rayonlarında Nazirlik tərəfindən keçirilən hərbi əməliyyatlarda iştirak etdiyi üçün müharibə veteranıdır. Ailəlidir, bir qızı, bir oğlu var.
Sevən qəlblər
Mən sənə eşqimin baharı dedim,
asta-asta açan bir qönçə bildim.
Qəlbimin açarı , ön sözüm dedim,
qəlbimin hakimi mən səni gördüm.
Mən sənə qəlbimin nurusan dedim,
qəlbimdə olmasan nə edərəm mən?
Qəlbim də kor olar kor gözlər kimi,
sənsiz bu dünyada nə edərəm mən?
Mən sənə dünənin özüsən dedim,
keçmişi unudan sabahı görməz.
Sənə mən qəlbimin çırağı dedim,
sevən ürəklər çünki heç vaxt sönməz!
Mən sənə kədərin şəriki dedim,
kövrələn qəlbimin dərmanı bildim.
Sənə ümidimin közüsən dedim,
köz varsa bu halda həyat var bildim.
08 mart 2014-cü il
Buludun da dolub gözü elə bil ki bax bu axşam,
Axıdaraq göz yaşını kimdən imdad diləyir o?
Nə yaxşıdır, heç olmasa qara bulud qara günü,
Taleyindən çıxardaraq yer üzünə çiləyir o.
Bir gecədə yer üzünə düşən hər bir damla yağış,
Günəşin al şəfəqiylə par-par yanır səhəri gün.
Axıtmasa göz yaşını çıxararaq ürəyindən,
Qurudaraq yox etməz ki dərdi, qəmi, qəhəri gün…
Əgər bir gözələ könlümü verib
Sevirəmsə, demək, yaşayıram mən.
Ürəyimin mənə dediyi yerə
Gedirəmsə, demək, yaşayıram mən.
Bəsdir yaşadığım mütilər kimi!
İtirsəm, itirrəm, söylə nəyimi?
Axı mən insanam! İstədiyimi
Edirəmsə, demək, yaşayıram mən.
Çox ağac əkmişəm dostluq bağında.
Dostluq etməmişəm pul marağında.
Dostun köməyinə dar ayağında
Yetirəmsə, demək, yaşayıram mən.
Bəzən susub-susub xəyala dalan!
Bəzəndə çox danışıb gözləri dolan!
Ürəyimdə yaşatdığım varlığım!
Çox düşünə bilmirəm həyatimi!
bilirəm bir gün tutacaqlar yasimi!
heç vaxt ölməyəcək yaşayacaq varliğim!
Zaman çox tez keçir!
Dünən ən uşaq idim bu gün gənc oldum!
Həyat məni sabah necə dəyişəcək bilmirəm!
Bəlkə də zamanız öldürəcək!
Amma heç vaxt yaşlanmayacaq varligim!!
