Cəmi altıca günə bir də “Ol!” əmrindən,
Yoxdan var eyləmisən bu dünyanı sən, Allah!
Yenə şükür söyləyim gərək ki, kərəminə,
Bu ömrün hər gününə, hər anına mən, Allah!
Bilirəm ki, izninlə dağ başından qar atar,
Kimi öz niyyətinə, kimi murada çatar.
Gözlərdən gəlib keçsə, günlər də qatar-qatar,
Çatmaz yüz camalına: nə duman, nə çən, Allah!
Vaxt olub ki, haqlıca özümü danlamışam,
Hikmətinin önündə ruhlanıb, canlanmışam.
Dinləyib haqq “Quran”ı, doğrusu, anlamışam,
Mülkündə ola bilməz bəndələrin tən, Allah!
Gərək ki, hikmətinin önündə mən olum mum,
Daşların arasından süzülüb mən olub qum.
Yenə Ana torpaqda becəridsə arpa, tum,
Necə tərif deməsin mənlə birgə dən, Allah?!
Səpilən arpa, buğda bu torpaqda əkilməz,
İmam Zaman ağanın həsrəti də çəkilməz.
Diləməsən bir nütfə bir bədənə tökülməz,
Gələ iblməz ortaya: bir insan, bir gen, Allah!
2010-cu il.Bakı şəhəri