MƏNİM ANASIZ DÜNYAM!
Elə anlar olur ki, insan özünü tək – tənha hiss edir və özünü tanıya bilmır. Lakin bu tənhalıq onun daxili dünyasını tanıyacaq qədər yardımçı olur və hiss edir ki, sonu olmayan boşluqlar onu çəkib aparır. Bu boşluqlar içərisində yşaqlıq illəri istər – istəməz yadına düşür, göz önündə ata – ana sevgisi canlanır və özünü o illərdə hiss edir. Belə hisslər insanı özünə hesab verməyə vadar edir. Həyatında hesablaşa bilmədiyin anlar elə yaş dövrünə düşür ki, yaddaşında silinməz izlər qoyur. Sizinlə bölmək istədiklərim uşaqlığımdan bu günə kimi qəlbimdə yaşatdığım ANA məhəbbətinin qüdrətindən yaranan incə, nəfis duyğularımdı, o duyğular ki,insanı yaşadır, həyata bağlayır. Lakin bu tükənməz duyğuların bitəcəyiyi günü heç düşünmürsən. Boy atırsan, həyata pərvaz edirsən, ATA – ANA sevgisinin əhatəsində ətrafına naz edirsən, həyatsa səni çəkib aparır, amma bilmirsən hara…! Zamam – zaman həyatın qaranlığına doğru irəlləyirsən. İlk büdrədiyin an uzaq olmur sənə. Gözlərin həyata açılar – açılmaz fələyin ilk zərbəsi səni silkələyir. Dəyərsiz, əvəzolunmaz valideynlərini itirirsən. Bu sarsıntıların acısını yalnız yaşayan bilər, bu ağrı – acını bir ömür boyu daşımalı olursan və sanki həyata gözlərin qapanır. Mən də yaşadım, o barışa bilmədiyim anları. Artıq anayam, nənəyəm, yaş yetirmişəm, lakin gözlərim daima məni yaşamaq üçün dünyaya gətirən ANANI axtarır. Bu səslənən üç hərfin sədası insana nələri bəxş etmir ki…?
ANA! elə möcüzə baş verəydi ki,mən uşaqlığıma qayıda biləydim. KAŞ Kİ…! Kaş ki, sənin südqöxulu nəfəsini duya biləydim. Yuxuya gedəydim qollarında, mənə həzin səsinlə lay – lay calaydın ANAM! Bəlkə indi hiss edərdim səsinin məlahətini. ANA qarşında diz çöküb gözlərinə baxmaq istərdim. Gözlərinin dərinliyində hiss edəydim qəlbinin ağrı – acısını. Hansı ki, çəkdiyin acılar qəlbindən silmədi heç, heç övlad məhəbbətini. Sevdin bizi ANAM! Sevdin aşiqanə məhəbbətin möcüzəsi kimi sevdin! Çünku bizlər məhəbbət bulağından çağlayan çeşmələr idik sənin üçün! ANA qayğısız yaşayaraq bu çeşmənin daima axar olacağına unanmışdıq. AMMA… əfsuslar olsun ki, bu çeşmənin suyu daima qaynaya bilmədi. Niyə deyə bilmirəm, çünki yaradana üsyan etmiş olaram. ANA bilirsən sən gedəli nələr oldu? ANA sənin yoxluğun məni həyatımdan küsdürdü. ANA barışa bilmirəm yoxluğunla. Gülüşümü nazı – qəmzəmi, sevgimi, aşıb – daşan qəlbimi apardın özünlə ANA…! Hayqırmaq bağırmaq istəyirəm: Qaytarın məni analı günlərimə, qaytarın məni dərd ortağıma! Qucağına baş qoyum çiləli qəlbimi onunla bölüşüm. Həyat, qaytar Anamı! Qaytar onun titrəyən əllərini saçlarımda gəzdiyini duyum, hiss edim. ANA həyatla barışmayan qəlbim bilirsən, mənə nələri bəxş etdi? Qəlbim sənin pıçıltınla ehtizaza gəlir, sənə deyə bilmədiklərim könlümün süzgəcindən süzülür sətir – sətir. ANA mənim könül təranələrim ağrılı – acılı səsə – sədaya çevrilib. ANA, sənin pçıltıların qəlbimin nidasına dönüb, o nida ki, mən onu insanlarla bölüşürəm. Bircə duymayan sənsən ey mənum könül rübabım! Sənsiz nə varsa heçdir bilirsən? Sənsiz dunyam boşdur, amma könlüm boş deyil.Sənin məhəbbətin mənimlə yaşayır,məni oxşayır,qoxlayır, xəyalların yaşadır məni ANA…! Bu böşluğu dolduracaq elə bir qüvvə yoxdur. ANA görürsən, sanki şıltaq uşaq kimiyəm heç, heç dəyişmədim. Yenə dəlilər kimi aşıram daşıram, kişnəyib şahə qalxan ayğıra bənzəyirəm. Hərdən də aram – aram yayılan ləpələr təki səssiz oluram. Bu zaman görəydin məni. Görəydin axıtdığım göz yaşlarımı. Bu çilələr şerə sözə dönür sənin üçün. ANA necə edim ki, duyasan məni. Bax, eşidirsən, könlümün səsi necə vəsf edir səni. ANA sənsizdi, səssizdi düyam! Dünyam, gözlərim sənsiz, dilim, ağzım dadsız qalsa da, qəlbim vicdanım qarşısında çöx
rahatdı ANA! Sənin xəstə gözlərin gözümə baxanda oxşadım o gözləri, dilimə şəkər qatıb oxşadım dilindəki sözləri, yana- yana hiss etdim, qəlbindəki közləri. Qəlbin yanırdı ANA! Hiss etmişdin, duymuşdun ki, sənin cik – cik sərçələrin bir gün qanadsız qalacaq. Düşünmürdün, çiçəklərim mənsiz solacaq? Solduq, ANA solduq, solduq gülüzlu çiçəklər təki,üzüldük, üzüldük budaqdan ləçəklər təki!
Qeyd: Oxuyun, bur övladın həsrətli könül sevdasını. Onun necə üzüldüyünün şahidi olun. Sizlər də üzülün, düzülün onların enişli – yoxuşlu yollarında! Məncə ATA – ANA övlad üçün heç vaxt qoca sayıla bilməz: Sağlığında onları sevin, sevin ki, ahıl yaşda sizi də sevsinlər. Elə edin ki, daima vicdan rahatlığı tapasınız. Mən nə qədər yanıb, ANA həsrəti şəksəmdə ALLAH qatında qəlbim, ürəyim çox rahatdı, ən azı ona görəki, anama balam kimi baxmışam. Xəstə yatanda ürəyimə daş basıb, gözümün yaşını qəlbimə, təbəssüm dolu baxışlarımı gözlərimə taxmışam. Necəki zamanında bu təbəssümləri ANAM mənə bəxş etmışdı. Anaları oxşayın, ağaran saçlarına sığal çəkin, yaşadın önları, qırmayın onların kövrək qəlblərini. Analar həyatdır, analar bin – bərəkətdir, analar qapıları üzünüzə açılan cənnətdir. Cənnətə gedən yol anaların qəlbindən keçir. Fət edin bu CƏNNƏTİ…!