On gündən çox olardı ki, qarşıdakı binanın beşinci mətəbəsində- üzbəüz mənzildə qəribə hadisələr baş verirdi. Hər gün eyni saatda baş verən bu hadisə getdikcə onun marağını daha çox cəlb edirdi. Axşam saat on bir olan kimi pəncərədə bir qadın rəqs etməyə başlayır və bu oyun düz bir saat çəkirdi. Binalar bir- birinə çox yaxın olduğundan bu hadisəni aydınca görmək olurdu. Iki binanın arasından sadəcə bir yol keçirdi. Qaranlıq şəhərin üzərinə çökən kimi, evə tələsirdi. Bu rəqsin nə qədər davam edəcəyini bilmirdi, lakin bu hadisə indi onun həyatının ayrılmaz bir parçasına çevrilmişdi.
Ürək həkimi olan Vidadi otuz beş yaşında , subay bir kişiydi. Demək olar ki, bu günə qədər həyatında heç bir qadın olmamışdı. Daha doğrusu qadınlara ayıracaq zamanı yoxdu. Öncə təhsil, sonra işləmək və başarılı olmaq onu bəzi şeylərdən məhrum etmişdi. Ölkədə kifayət qədər tanınan, qazanan bir həkim olmasına baxmayaraq, son zamanlar içində bir boşluq hiss etmişdi. Elə qarşı binanın pəncərəsindəki qadın da bu zamanlarda rəqs etməyə başlamışdı. Gecə olanda beyninə suallar hücum edir, bu qəribə hadisəni anlmağa çalışrdı. Bu küçəyə bir ay olardı köçəli, ona görə də heç kimi tanımırdı. Ilk iyrimi gündə hər şey qaydasında idi, heç o pəncərəyə fikir də verəməmişdi. Lakin on gün bundan öncə pəncərədə siqaret çəkərkən bir qadının qəribə hərəkətlər elədiyini gördü. Ilk öncə nə baş verdiyini anlamadı, ancaq aradan xeyli vaxt keçəndən sonra qadının rəqs etdiyini anladı. Bu gün düz on gün olurdu. On gündür ki, hər gecə rəqs edən qadın onun ağlını əmməlicə başından almışdı. Pəncərədən göründüyü qədər qadın gəncdi. Onun bədən cizgiləri belə düşünməyə əsas verdirdi.
Bu gün on birinci gündür. Daha səbr edə bilmir. Bir az da gözləsə həqiqətən ağlını itirəcək. Nə olur, qoy olsu- deyə düşünür. Bu gecə saat on birə yaxınlaşanda gedib qadının qapısını döyəcəkdi. Yəqin ki, qadın onu öldürməzdi, bunun üçün. Ancaq bu rəqsin sirrini öyrənməsə öləcəkdi. Vaxt getmirdi, deyəsən, saatın əqrəblərini hansısa sehirli bir qüvvə tutub saxlayır, bu görüşü əngəlləmək istəyirdi. Yox, heç nə ona mane ola bilməyəcəkdi. Bu gecə o qadının sirrini öyrənməliydi. Vaxt gəlib düzələnə qədər düz bir paket siqaret çəkdi. Nəhayət ki, on birə on dəqiqə qalırdı. Pencəyini geyib qapıdan çıxdı. Pilləkənləri düşərkən qılçalarının titrədiyini hiss etsə də, yolundan dönmədi. Hər ehtimala qarşı əmilyyatlarda istifadə etdiyi kəsici alətlərdən birini pencəyinin cibində gizlətmişdi. Qarşıdakı binaya daxil olub, pilləkənləri yuxarı qalxarkən sadəcə ayaqları deyil, bütün bədəni əsirdi. Bu qadın əri vəya sevgilisi ilə yaşasa, onlara nə deyəcəkdi, yox tək yaşasaydı, gecə vaxtı yalnız bir qadının evinə hansı adla gedirdi. Sualları bir təhər beynindən qovub qapıya yaxınlaşdı. Sakitcə qapının zəngini sıxdı. Bir neçə dəqiqə gözləməli oldu. Bu dəqiqələrin necə keçdiyini sözlərlə demək çox çətindi. Ürəyi elə döyünürdü ki, bir an damarlarındakı qadının burnundan, qulaqlarından axacağından qorxdu. Ürək həkimi indi öz ürəyinə nəzarət edə bilmirdi. Və nəhayət ki, ayaq səslərini eşitməyə başladı. Bir neçə saniyə sonra isə qapı açıldı. Qapını açan gənc, gözəl bir qadındı. Əynində qırmızı gecə köynəyi, dodaqlarında qırmızı boya. Bəli, qadın rəqsə hazırlanırdı. Qızın üzündə, bədənində ehtirasın bütün rənglərini görmək olardı. Lakin nə qədər baxsa da, onun gözlərində bir damcı da sevgi görə bilmədi. Qadın qapını açdıqdan sonra heç nə demədən içəri keçdi. Qapı açıq olduğuna görə onu izləməli, o, da qadının ardınca içəri keçməli idi. Bir an tərəddüt etsə də, daha geri dönmək olmazdı. Onun üçün içəri keçdi. Evdə işıqlar söndürülüb, şamlar yandırılmışdı. Yəqin ki, qadın tək yaşayırdı, çünki ətrafda heç kimi görmədi. Saat on bir oldu, bunu saatın zəngi bildirdi. Bu zaman qəribə bir müsiqi səsləndi və qadın içəri otaqdan gəlib, düz onun qarşısında rəqs etməyə başladı. Pəncərənin önündə deyil də, onun qarşısında oynadığına görə, deməli bu rəqs onun üçün, onun diqqətini çəkmək üçündü. Indi ürəyindəki qorxu daha da şiddətlənmişdi. Başına nələrin gələcəyini bilmirdi. Qadın isə öz dünyasında rəqs edir, bu rəqslə onu ehtirasa, atəşə dəvət edirdi. Nədənsə vaxt indi çox sürətlə gedir, onu həyacanlandırırdı. Masanın üzərində qırmızı şərab, bir ədəd də piyalə vardı. Bu şərab kimin üçündü? …. ancaq indi bunu düşünəcək zaman deyildi. Içməsə həyacandan yıxılacaqdı. Heç nə düşünmədən şərabdan süzdü. Qırmızı şərabı dodaqlarına yaxınlaşdırarkən, qarşısında qırmızı gecə paltarında, dodağında qırmızı boya olan qadın rəqs edirdi. Belə bir anda bütün bunlar təsadüf ola bilərdimi, görəsən… ürəyinin döyüntüsü isə dayanmırdı. Saatın əqrəbləri in iki yazılan yerə yaxınlaşmaqdaydı. Bir az sonra rəqs bitəcək və nəyisə baş verəcəkdi. Ancaq nə olacağını bilmirdi. Şərabı nə zaman bitirdiyini bilmədi. Bircə sonuncu dəfə piyalə əlindən yerə düşdü- düz qadının ayaqları altında və çilik- çilik oldu. Şüşə parçaları qadının yalın ayaqlarını yaralasa da, rəqs etməyə davam edirdi. Indi qırmızıların sayı artmışdı, ancaq bu dəfəki, qırmızın adı qandı. Bir ayağa qalxıb buradan qaçmaq istədi, lakin qılçalarında onu apparacaq güc qalmamışdı. Bir az şərabın sərxoşluğu, bir az da qorxu…. məcbur olub bu işin sonunu gözləməliydi. Bir neçə dəqiqə qalırdı vaxtın bitməsinə. Sonlara doğru qadının ehtirası daha da artmışdı. Sanki bu dünyada deyildi, haradasa buludların üzərində uçur, buludlardan adlayıb ulduzlara çatmaq istəyirdi. Nəhayət birdən müsiqi dayandı. Rəqs bitmişdi. Oyun sona çatan kimi qadın yerə yıxıldı. Nə baş verdiyini anlaya bilmirdi, görəsən, bu mənzərə hər gecəmi, baş verirdi. Qadın xalçanın üzərində huşsuz halda dayanmış, ayağından isə qan axırdı. Huşunu itirməsinə bu balaca yara səbəb ola bilməzdi. Həm yara balacaydı, həm də bir neçə dəqiqə olardı, ayağı yaralanmışdı. Birdən ürəyinin döyüntüsü dayandı və o, yerində qalxa bildi. Indi qadına yardım etmək lazımdı. Tez qadını qucağına alıb, divanın üzərinə yatırdı. Yarasını təmizləmək lazmıdır- deyə düşündü. Bu zaman otağa, evə göz gəzdirməli oldu. Ətrafda qəribə heç nə yoxuydu. Ilk öncə lampanı yanırdı. Şam ışığı otaqda qorxulu hava yaradırdı. Lampa yandı, otaq işıqlandı. Indi ürəyi normal döyünürdü. Qadının dodaqlarına, bədəninə baxdı. Qırmızı rəng bir qadın dodaqlarına, bir də qürub vaxtı günəşə bu qədər gözəl yaraşa bilərdi. Indi filosofluq etmək lazım deyildi. Tez qadının ayağında olan yaraları təmizləməyə başladı. Bir yandan yaranı təmizləyir, digər tərəfdən də qızın bədəninə baxırdı. Bu indiyə qədər gördüyü, tanıdığı qadınların ən gözəli idi. Qadının ayaqlarında belə qəribə bir gözəllik vardı. Indi o, yavaş- yavaş gözlərini açmaq istəyirdi, lakin yorğunluq buna imkan vermirdi. Yaranı təmizlədikdən sonra qadını qucağına alıb, otağına apardı və yerinə yatırdı. Bəli, qadın gözəl bir şəkildə yuxuya getmişdi. Bu yuxunu günəş batarkən dağların gözəlliyinə bənzətdi. Bir qədər də onu izlədikdən sonra otaqdan çıxdı. Burada- yad bir qadının evində çox qalmaq olmazdı. Onun üçün də evinə gəldi, yatağına uzandı. Beynindəki suallardan heç birinə cavab tapa bilməmişdi. Ancaq, heç olmasa qadını tanımışdı, onun gözəlliyini gözləri ilə görmüşdü. Bu düşüncələrlə haçan yuxuya getdiyini bilmədi….
Sabah yuxudan ayılıb, işə getdi. Bütün gün eyni hadisələr təkrarlandı- eyni işlər, müxtəlif xəstələr. Ağlı isə evdə- pəncərənin qarşısında qalmışdı. Bir təhər iş gününü başa vurub evə gəldi. Saatın on bir olmasını böyük həyacanla gözləyirdi. Görəsən, yenə qadın pəncərənin qarşısında rəqs edəcəkmi… gözləməkdən dəli olacağından qorxurdu, vaxt isə keçmək bilmirdi. Siqaretin birini söndürüb, digərini yandırırdı. Bir an da yerində dayana bilmirdi. Nə qədər çətin olsa da, saat on bir olmuşdu, nəhayət ki… tez pəncərənin qarşısına keçib gözləməyə başladı. Ancaq nə otaqdan işıq gəlir, nə də qadın rəqs edirdi. Bir saat beləcə keçdi. Ürəyi yenidən dəhşətlə döyünməyə başladı. Tez evdən çıxıb, qaça- qaça qarşıdakı mənzilə gəldi. Qapının zəngini nə qədər sıxsa da, qapı açılmadı. Bu zaman qonşu mənzilin qapısı açıldı. Yaşlı qadının dediyinə görə burada bir ildən çox olardı ki, heç kim yaşamırdı. Onları daha anlmağa çalışmırdı, sakitcə küçəyə çıxdı. Uzun zaman gəzib dolaşdı, bu olanları anlamağa çalışırdı. Dünən gecə nələr baş vermişdi, yoxsa bütün bu olanlar düşüncələrinin ona bir oyunu idimi…
Aradan aylar keçməsinə baxmayaraq olanları unuda bilmirdi. Ancaq bir şeyi dəqiq bilmirdi ki, unutmadığı o gecə olanlar, yoxsa qadının özü idi. Bu zaman qapı döyüldü və praktika üçün gələn bir qrup tələbə otağa daxil oldu. Gələn qızların içində bir nəfər o qadına çox bənzəyirdi. Sadəcə dodaqlarında boya , əynində isə gecəlik yoxdu… özünü ələ alıb, tələbələri mehribanlıqla qarşıladı. Indi keçmişi, yaşadıqlarını xatırlamağın bir mənası yoxdur. – bəzən elə şeylər olur ki, onu ağılla heç vaxt izah etmək olmur- deyə, keçirdi içindən. Gözlərini isə qızdan çəkə bilmirdi..