Yenə havalıydı divanə könlüm,
nə sənə taleydi, nə mənə könlüm.
Dünyanın ən ucqar, ən sakit yeri,
Qolumun üstüydü səndən ötəri.

Sən dedin beləcə daşa dönəydik,
mən dedim daşa yox, quşa dönəydik.
Uçaydıq, doyunca nəfəs alaydıq,
yerə enməyəydik, göydə qalaydıq.
Üzərrik yandırıb sən düz ataydın,
Qolumun üstündə bir az yataydın.

Sən dedin quş olsaq, bizi vurarlar,
daş olsaq, dəyməzlər, dinc oturarlar.
Mən dedim daş olsaq, görərlər bizi,
götürüb divara hörərlər bizi.

Yandıq bu eşq ilə, bu arzu ilə,
bu arzuya əhsən, bu eşqə əhsən.
Daşa dönmüşlərin içində hələ,
daşa dönməyəni bizik deyəsən.

hələ məhəbbətə inanan bizik,
yanıb içimizdə gül olan bizik.
Allah, ya daş eylə: divarda qalaq,
ya bizi quş eylə, yanına qalxaq.