* * *
Kim ki, sevdayi-səri-zülfu-pərişanə düşər,
Gah zindanə, gehi çahi-zenəxdanə düşər.
Afəti-dəhr dəyer ol kəsə kim, kamildir,
Mah hər gün ki, kəmalə yetə, nöqsane düşər.
Mərd igidler özünə məhbəsi meydan bilir,
Sanma kim, nakəsü namərd bu meydanə düşər.
Eybdən saf çıxar, pakü mübərra görünür,
Hər tila kim, küreyi-atəşi-suzanə düşər.
Piçü tabə düşənin işi, bəli, üzde olur,
Zülf bu vechlə rüxsareyi-tabanə düşər.
Hər yaman yer ki, olur — yaxşılann mənzilidir,
Ləl daş içrə, xəzinə dəxi viranə düşər.
Şəmi-qəm şadlıq əyyamma xoş ziyvərdir,
Necə kim, xali-siyəh arizi-cananə düşər.
Ey Vidadi, qəmi-zindane giriftar olmaq,
Bir sənə, bir məne, bir Yusifı-Kənane düşər.
Eşqə düşmək səne düşmez, qocalıbsan belə dur,
Belə işlər yenə Vaqif kimi oğlanə düşər.
* * *
Mehribanlıq görməyib bir mehliqadən küsmüşəm,
Gündə yüz al eyləyən qəlbi qəradən küsmüşəm.
Şənine dedim şirin söz, bir şey ondan dadmadım,
Bu səbəbden ağzı şəkkər dilrübadən küsmüşəm.
Bir qədəh mey istədim, smdırdı könlüm şişəsin,
Daş bağırlı saqiyi-sahib-cəfedan küsmüşəm.
Çün “uman yerdən küsərlər” bir məsəldir xalq ara,
Küsdüyüm bica deyildir, aşinadən küsmüşəm.
Gördüm ewəl ki, binasın yarlıq etmek deyil,
Vaqifa! Əsli budur, mən bu binadan küsmüşəm.