Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının İran İslam Respublikası üzrə yeganə təmsilçisi
DƏVƏSİ ÖLMÜŞ ƏRƏBƏM
İllərdiki bir ıtıgın dalınca,
Zəncir salıb yerə-göyə gəzirəm,
Gecə, gündüz qaraüzlü taleyi,
Qarqışlayıb, öyə-söyə gəzirəm,
Qaraçıyla uca dağlar aşıram,
Qurbətiylə yad ellərdə yaşıram,
Həsrətilə sözü-sözə qoşuram,
Ağı üstə deyə-deyə gəzirəm.
Yol gedirəm ömrüm, günüm uzunu,
Geyinmişəm yollarımın tüzünü,
Bu yollarda bir sevdanın ızını,
Dəmir çariq geyə-geyə gəzirəm.
Dərin-dayaz, dərə-təpə gedirəm,
Ələnsə qar, uçsa şəpə gedirəm,
Gül-çiçəyi öpə-öpə gedirəm,
Tıkanlara dəyə-dəyə gəzirəm.
Axşamını çoxu səhər unudub,
Sevdiyni çox sevənlər unudub,
Bəlkə, məni o bəxtəvər unudub,
Heç bilmirəm nədən, niyə gəzirəm.
“Əndəlib” yox, yolda qalmış ərəbəm,
Susuz çöldə bir yorulmuş ərəbəm,
Mən də belə dəvəsi ölmüş ərəbəm,
Öz başıma döyə-döyə gəzirəm.
Bölünmüş vətən olduq
Bızlıgımız çalındı,
Oğulub sən, mən olduq.
Yazını dolu döymüş,
Verana kövşən olduq.
Arzımız bar görmədı,
Bəxətimiz at sürmədı,
Sulumuz tağ vermədı,
Quruda dənnən olduq.
Yeyə sı ölmüş damıq,
Çökürüq damıq- damıq,
Ah sahıbsız adamıq,
Hər dimdigə dən olduq.
Dərd çəkdik, acı yedik,
Sevinc nədir bilmə dık,
Niskilə şənlik dedik,
Kədərə kəfən olduq.
Vermişik yelə ərki,
Uduzub başda börkü,
Bununla bızı görkükü,
Döşünə döyən olduq.
Həsrətdən deyə – deyə,
Səsimiz qalxdı göyə,
Gör haçandan ikı yə,
Bölünmüş vətən olduq.