Day: İyun 10, 2016

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

Günahımız nədir görən,
Əzdi zalim əyyam bizii.
El pərişan, pərən-pərən,
Kimə açaq dərdimizi?

Əlif qamət dönüb lama,
Həsrət qalıb vüsal kama.
Necə gəlsin qəlb ilhama?
Dərd, sər sarıb qəlbimizi.

Hiss etmədən dolduq yaşa,
Bəyaz qırov qondu başa.
Uzaq olduq dost, sirdaşa,
Həsrət örtüb izimizi.

Öz hökmü var, hər zamanın,
Ismi bəlli say-sayanın.
Hər yazdığı bu Dövranın,
Cilalayır səbrimizi.

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

Yenə ləpələndi xəyal dənizim,
Apardı dalğalar, gözdən itincə.
Dedim o yerləri bir daha gəzim,
Yurd yerim göründü,ləpə bitincə.

Göz açıb dünyaya gəldiyim eldən,
Qalmayıb bu günə, bir qırıq kərpic.
Necə qəddar olub,gör bir hökm edən,
O gözəl məkandan qalmır heç bir iz.

Şura fitvasıyla sökülən bu kənd,
Zalımca yıxılıb,məhv edilibdir.
Araz buxovlanıb,köksündə bir bənd,
Tarixdə böyük bir səhv edilibdir.

Yox olub bağçalar,güllər,qönçələr,
Dəryaya çevrilib gözəl yurd yerim.
Qorqud övladları geri dönsələr,
Salur Qazana mən, nə cavab verim?

Hanı “Muncuq təpə”, pir-“Qara Baba”,
Yox “Xaraba şəhər”, yox “Qara çuxur”.
Silinib tarixdən şanlı bir oba,
Xan Araz səssizcə üstündən axır.

Hanı “Çəlvik yeri”, ”Dizə məhləsi”?
Hanı “Narbənd dibi”, o – “Dəvə ölən”?
Yoxdur “Qoşa məscid”, yox azan səsi,
Quruyub “Şor çeşmə”, kəndi tən bölən.

Udub azğın sular “Kotanavar”ı,
Gömülüb lillərə “Kənd içi”,”Çimən”.
Nə çayçı Eyib var, nə samavarı,
“Qəfəni”, ”Məktəb”i necə tapım mən?

Yosuna bürünüb “Kolxoz həyəti”,
“Klub”un yerində naqqalar üzür.
Qərq olub bir elin nazı, neməti,
Pak baba ruhları didərgin gəzir.

Boynu bükük qalıb, “Tülkü yaylağı”,
“Ağbaşaq”bitirmir ta “Məmiş əkən”.
Ketmənlər,oraqlar kəsmir alağı,
Çalmalı bir kişi,yox əkib,biçən…

Ayıltdı Dövranı öz xəyalından,
Sahilə çırpılan ləpənin səsi.
Sildi al dəsmalla tərin alından,
Beləcə yarandı,yeni töhfəsi.

Öc almaq zamanı,qisas zamanı,
Qələbə yolundan dönməyin geri.
Düşmənə cəhənnəm edin dünyanı
Allah amanında vətən əsgəri.

Kəsilin var güclə düşmənə qənim,
Şumlayın torpaqdan alaq-ot kimi.
Alın qisasını “Mübarizlərin”,
Allah amanında vətən əsgəri.

Tapacaq yerini bir gün ədalət
Qarabağ azaddır deyək nəhayət
Siz Allaha,Vətən sizə əmanət
Allah amanında vətən əsgəri.

03.04 2016

Nəşəm qəmdən aşağıdır,
Üzümdəki yaş, ağıdır.
Gözlərimdən yaş axıdır,
Yoxdur həyası- dərdimin.

Tükənməyir, yetmir sona,
Vərdiş edib, qəlbə qona.
Gündə girir dondan-dona,
Mindi boyası,-dərdimin.

Hay verən yoxdur səsimə,
Nə zilimə, nə pəsimə.
Necə qıyım özgəsinə,
Özüm geyəsi dərdimi?

Pəl qatır, xoş diləyimə,
Hopub qana, iliyimə.
Neştər olub ürəyimə
Batır tiyəsi dərdimin.

Könül sızlar, hər gün, hər ay,
Bir kimsədən gəlməz haray.
Ürəklərdə qurub saray,
Üzdə dəyəsi*- dərdimin.

Andıra qalmış birdimi?
Dərdim açılmaz sirdimi?
Mən belə dərd istəmirəm,
Gəlib aparsın dərdini,
Kimdi yiyəsi- DƏRDİMin!!!

Demirəm ki, qızıldan
siz mənə taxt-tac verin.
Qaytararam yenə də,
Yaxşılığı borc verin.

Sevən qəlbi sıxmayın,
Yandırmayın, yaxmayın.
Şairləri yıxmayın,
Həvəs verin, güc verin!

…Sözdən başqa işim yox,
Ayrı bir vərdişim yox,
Sağlığımda ,,beş”im yox.
Heç olmasa öləndə,
Sağlığıma üç verin!!

22.03.2015

Könlümü titrədən həsrət yelidir,
Görüş yerindəyəm, gələcəkmisən?
Gecənin yuxusu səksəkəlidir,
Qəlbimin nigaran döyüntüsündən.

Ümidim göylərdən asılı qalıb,-
Demişdin: Gələcəm ay doğan kimi.
Bu salxım söyüd də küsülü qalıb,
Darıxır mən sənsiz darıxan kimi.

Söykənib könlümün kövrəkliyinə,
Məcnun bülbüllərin açılıb dərdi.
Həyandır gecənin bu təkliyinə,
Bülbülün naləsi, mənim həsrətim.

Ulduzlar min illik karvan yoludur,
Bəlkə də min ildir gətirir səni.
Yarıb neçə-neçə qara bukudu,
Ay gəlib görüşə ötürür səni.

İndicə gələrsən, gözləyirəm mən,
Kainat boydadır sinəmdə ürək.
Gəl, ayla qoşa gəl, günəşlə gedək,
Bu bülbül naləli tənha gecədən.

Dünya mənim yaşıdımdır,
Mən dünyanın uşağıyam.
Ömür məndən yuxarıdır,
Mən ölümdan aşağıyam.

Bu dünyanı seyr edirəm,
Tale adlı pəncərədən.
Fələk ölü hazırlayır,
Mənim kimi biçarədən.

Ömrü ömrüm qədərdirsə,
Qədər nədən qədir bilmir?
İnsafını Allah kəsib,
Möhlət, aman nədir bilmir.

Bu dünya tək mənzillidir,
Rahat ömür sürən yoxdur.
Qapısında bir giriş var,
Çıxışını görən yoxdur.

Yaşamağı hamı blir,
Yaşanmağı öyrənirəm.
Çox daşıdım,
son mənzilə
Daşınmağı öyrənirəm.

Bu ailədə süfrə arxasına hamı bir oturub, bir qalxardılar. Saleh də işdən həmişə yeməyə vaxtında gələrdi. Hərdən gecikmələr olurdu. Lakin yenə də oturub gözləyərdilər. Ara-sıra işdən sonra dostlariyla birlikdə olardı.
– Bu gədə harda qaldı görəsən? Belə gec gəlməyindən bilinir ki, işi çox olub – deyərək Gövhər xala narahatlıqla divardakı saata baxdı. Qızı birdən diksinərək bayaqdan gözünü dikdiyi əlindəki telefonu sanki arxasında gizlədəcəkmiş kimi kənara qoyub cəld dilləndi:
– Yox, ay ana! Saleh bayaq zəng eləmişdi. Dedi ki, işdən çıxıb Bəhruzgilə gedəcəm. Yeməyə məni gözləməyin.
– Deyirəm axı, bu uşaq niyə belə gecikir? Yenə getdi avaralanmağa – deyə Gövhər xala işləməkdən kobudlaşmış əllərini dizlərinə dirəyib kök bədənini ağır hərəkətlə ayağa qaldırdı. Mətbəxə doğru addımlamaq istəyərkən ayaq saxlayıb geri boylandı:
– Sən də az o telefonla oyna. At bir kənara, gəl süfrəni düzəlt! Atan da acdır – deyə qızını tənbeh etdi və dilinin altında: “Səsimi çıxartmasam elə ac-susuz oturarlar” – deyinərək mətbəxə girdi. Bayaqkı sükutu pozan qab-qacaq səslərindən bir neçə dəqiqə sonra hər kəs artıq süfrə arxasında oturmuşdu.
Yeməklərini bitirib bəlkə gələcək deyə, Salehi bir az da gözlədilər.
– Taleh, yedin-içdin, bala? İndi də qalx, get otağına dərslərinlə məşğul ol! – deyə Gövhər xala sonbeşik oğlunu otağına yolladı. Nəhayət, hövsələsi daralan Gövhər xala çətinliklə ayağa qalxaraq qızına dedi:
– Dur, qızım, dur, qabları yu, mətbəxi səliqəyə sal, sonra yat. Bax, səhərə qab saxlama ha.
” Heç özümə oxşamadı da bu qız” – deyə anası deyinərək divanda oturub toxuduğu corabın millərini əlinə aldı.
Sənubər telefonunu cibinə qoyub qulaqcığını qulağına taxaraq ayağa qalxdı. Süfrədəki qabları iç-içə yığıb mətbəxə daşıdı. Süfrə arxasından yenicə qalxaraq yeməkdən təngnəfəs olmuş Əlövsət kişi də televizorun pultunu əlinə götürüb:
– Xəbərlərin vaxtıdır – deyərək bir addımlığında olan kresloya yayxanaraq pultun düyməsini basdı.
Bir neçə saat keçdikdən sonra Gövhər xala ayağa qalxıb mətbəxə keçdi. Sənubəri telefon qulağında söhbət etdiyini və hələ də qabların yuyulmamış stolun üstündə qaldığını görüb:
– Ay qız, sən bayaqdan burda neynirsən? Bu qablar ortalıqda hələ çox qalacaq – deyərək danladı.
– Ay maa, indi yuyacam daa. Rəfiqəm söz soruşurdu – deyib tez əlindəki telefonu kənara qoyaraq qabları yumağa başladı.
Gec olduğundan artıq hamını yuxu basırdı. Səhər işə gedəcəkdi deyə hər kəs əsnəyərək öz otağına dağılışdılar. Mətbəxdə isə qabların səsi gəlirdi.
* * *
Gecədən xeyli keçmiş çöl qapısı yavaşca açıldı. Saleh səs eləməməyə çalışaraq ehtiyatla ayagını içəri atdı. Sakitcə əynini soyunub, ayaqqabılarını çıxartdı. Tələsik özünü mətbəxə salmağından ac olduğu aydın idi. Qaranlıqda əlini divara sürtüb mətbəxin işığını yandırmağa çalışdı. Kuçədəki yol kənarı fənərlərin işığı mətbəxi azca işıqlandırırdı deyə yandırmağa ehtiyac duymadı. Əllərini yuyub qazana əlini uzatdı. Hələ də isti idi. Sevindi: “Eləcə çörəyini doğra ye” – deyə sevinərək öz-özünə pıçıldadı. Demək isitməyə vaxt getməyəcəkdi. Bir qaşıq götürüb yeməyin dadına baxdı. Dilinin altında deyindi: “Elə bil bir balaca şit çıxıb”. Çox ac olduğundan qazanı qabağına çəkdi. İçinə bir az duz töküb, çörək doğradı. Bəh-bəhlə yeməyə başladı. Çörək doğramağına baxmayaraq hərdən bir az qırıb yeməyin kənarlarındakı yağa batıraraq ləzzətlə yedi. “Hmm… Bu başqa məsələ. Bir az dada gəldi.” – deyib yeməyə davam etdi. Yemək deyəsən çox bişmişdi. İçindəki tikəsindən məlum idi. Tikəni axıra saxlamaq bir növ adəti idi. Özü də axıra qaldığından çıntır tikə saxlamışdılar. Əlini tikəyə atdı. Elə bu vaxt yataq otağının qapısının səsi gəldi. Kimsə ya qazanın taqqıltısının səsinə durmuşdu, ya da ayaqyoluna tələsirdi. Dəhlizdə ayaq səsləri eşidildi. O “çıntırın” bir tərəfini dişləri ilə o biri tərəfini əli ilə tutub dartdı. Elə dartdığı anda tikənin cırıldamağı ilə mətbəxin qapısının açılırkən cırıltısı üst-üstə düşdü. Bacısı qapını aralayıb yarıyuxulu halda gözünü qıyaraq azca işıq düşən alaqaranlıq mətbəxə göz gəzdirdi. Qardaşını görüncə:
– Niyə belə gec gəlmisən? Bu nə vaxtın gəlməyidir? – deyə soruşdu.
Saleh əsəbi halda bacısına tərəf döndü:
– Sən hələ de görüm bu yeməyi kim bişirib? Nə duzu var, nə dadı. Axşamdan səhərə qədər öküz kimi işləyirəm. Qazandığım bu evə gedir. Bişirdiyiniz yeməyə bax. Mənə saxladığınız da bu çıntır – deyib əlindəki “çıntırı” helikopterin pərləri kimi havada fırlatdı və soruşdu: – Bu əti kim alıb? Bunun bir tərəfindən tutub dartsan dəhlizin o başına kimi uzanar.”
Bacısı bir onun əlində tutduğuna, bir də qabağındakı qazana baxıb özünü itirdi:
– Bu ki… – nə isə demək istəyirdi ki, iş-işdən keçib deyə qorxudan səsini çıxartmadı. Elə bu an anasının ona dəfələrlə dediyi sözlər yadına düşdü: “Bu gün, sabah birinin evinə gəlin gedəcəksən, elə bilirsən ki, heç qazan yumayacaqsan? Yoxsa qabları yuyub, qazana su töküb saxlayacaqsan ki, yenə gəlim mən yuyum? Yu, öyrən də.”
Elə bu dəm Salehin səsi onu fikirdən ayıltdı:
– Sualıma niyə cavab vermirsən? Bu nə tikədir saxlamısız?
– O? – deyə Sənubər həyəcanlı halda soyuducuya yaxınlaşıb balaca qazançanı çıxartdı – Sənin yeməyin budur.
– Başa düşmədim. Bəs bu nədir? – deyib əlindəkini bir daha havada yellədi.
– O… O əlindəki? “Kalqotkadır”. Onunla qab-qacağı yumaq daha rahatdır. Neyniyime…süngər xarab olmuşdu. Mən də atdım – bacısı danışdıqca Salehin gözləri hədəqəsindən çıxırdı. Bir əlində tutduğu neylon coraba, bir də qarşısındakı qazanın içinə baxıb öyüdü və sifətini turşudaraq dedi:
– Dayan, dayan. Belə çıxır ki, mən bayaqdan yediyim yaxantıdır? Vəziyyətin gərginləşdiyini görən Sənubər:
– Bilirsən, məncə sən evə vaxtında gəlsən yaxşıdır – deyib günahkar kimi boynunu bükərək divara sığındı.