AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
“Türklərdə belə bir söz var: “Aşk geliyorum demez, ama gidiyorum der”. Mən həmişə bu sözü xatırlayıram. Həmişə də mənə elə gəlir ki, nəsə düz deyil. O düz olmayan isə budur: ” Ayrılıq gəlirəm deyər”. Hə… deyər… Vallah, deyər… özü də ən bərk sevənlərə deyər ha! Hər adama da yox! O bərk-bərk sevdiyimizi sandığımız da bütün həyatımız boyu yalnız bir nəfər olar… Ondan əvvəlkiləri nağıl, ondan sonrakıları təsəlli bilirik. Bilə-bilə də yaşayırıq. Bəs neyniyək?! Axı çarə varmı ki?! Axı o ilahi sevgi cəmi bir dəfə gəlir ömrümüzə, bir meh kimi sadəcə xoşhallandırır, bir sel kimi qabağına qatıb aparır, dağa-daşa çırpır, ağrısını da sevirik, bir ocaq kimi “iki daşın arasında” yandırır, yandırır… və birdən… Bizə elə gəlir ki, qəfil gəldiyi kimi də qəfil gedir. Yox! Gedişinə hazırlayır bizi… Qram-qram daddırır “O”nsuzluğu… Dada-dada doymuruq həsrətindən. Yapışırıq ətəyindən “bəlkə”li ümidlərin. Sürüyür bizi, heyy… Və bir ömür boyu gedişi unutmuruq. Unutmaq nədi ey, ölənəcən bu gedişi yaşayırıq…” Çoxdandı yazmaq istəyirdim ayrılığın gəlişindən. Çoxdandı beynimdədi. Ötən ilin noyabrın 5-dən.
Onda Bakıya yenə Gənc Ədiblər Məktəbinə getmişdim. Onda Rəşad Məcidin “Çiyələk qadın” kitabının təqdimatı idi. Onda o kitabı həvəslə əlimə götürmüşdüm. Düz Gəncəyədək oxumuşdum. Dönə-dönə oxuduğum da ” Bir də gəlməyəcək” şeiri olmuşdu. Xoşlamışdım… “Bu “xoşlamaq” sözü də ağır gəlir bəzən mənə. Xoşladıqlarım da bu dünyaya aid olmur. Mənim kimi bu dünyanın qəribi, qəribəsi olur… Qonşu qadınların yanından “salam” vermədən keçəndə arxamca gicgahlarına qaldırdığı şəhadət barmağı kimi xoşladığım heç bir şey yoxdu küçəmizdə… Və adını bildiyim cəmi iki nəfət var ucunu-bucağını bilmədiyim küçədə… O iki nəfərin birindən həmişə çiyələk ətri gəlir. Çünki, ətir satır. Və həmişə deyirəm:-Ay xala, ətirlərin ən gözəlini özün seçirsən ki! Və heç vaxt da ondan ətir almıram. Adam ətirdən tanıyar adamı. Iki adam eyni qoxuludursa, vay o günə!!! Demək ki, çox şey mənasızlaşmış… Demək ki, nələrsə hardasa adiləşməyə üz tutmuş… Demək ki, “ayrılıq gəlirəm deyir”… Rəşad müəllimin bir ” Ətir” şeiri var:”Ifsenloren” qarışmasın “Hermes”ə,Bənzər olan ətirləri dəyişdir.Mesajları eyni yolla hər kəsə,Cavabları yığan yeri dəyişdir…Oxşar olan hər məkandan uzaqlaş,Hər kişini öz ətriylə qoxla sən.Bədənləri, sifətləri qarışsa,Yaddaşında ətirlərlə saxla sən! Oturub uzun-uzun düşünür adam… Kimin qoxusu qalıb burnunda? Kimin ətri hopub xatirələrə? O qədər düşüncənin qabağında tapdığım elə qəribə cavab idi ki… “Uşaqlığımın keçdiyi o dağ kəndində balaca bir qız vardı. Qapqara… Anadan olanda nənəsi demişdi:-Necə də balacadı! Bundan uşaq olmaz! Bax, o “uşaq olmağına” ümid edilməyən balaca qız uşaq olmadı da… Elə tez böyüdü ki… Onu dərdlər böyütdü. Onu çatmadığı arzuları böyütdü. Onu itirdiyi ümidlər “qocaltdı”… Saçı ağarmadı, yox!! Beli də bükülmədi. Ümidləri qırışdı, xatirələri əsa aldı əlinə. O balaca qara qızın sevdiyi bir məşğuliyyəti vardı.
Qış gecələrində neft lampasının yarı qaralmış şüşəsinə baxmaq… Baxa-baxa da yaxınlaşıb o lampadan gələn yanıq qoxusunu ciyərlərinə çəkmək… Burnumda tütdüyüm bu qoxu idi Rəşad müəllimin şeirini oxuyandan sonra. Və o yanıq qoxusu sadəcə, lampadan gəlmirdi. Uzaqda, çox uzaqda qalan uşaqlığımdan gəlirdi. “Uşaq olmayan” balaca, qaraca qızın qoxusu idi…” İndi yaydı… Ömrümün elə bir anındayam ki…Körpüdəyəm kimi gəlir mənə. Bu körpüyə gəlib çıxdığım cığırlara baxıram. Orda dolaşıq izlər də var… Muncuq kimi düzülmüşləri də… Və körpüylə yolun qovşağında kiçik bir kitab var. “Ömrümün xatirə kitabı” hesab eləyirəm onu. Orda 2014-cü ilin 5 noyabrında “Çiyələk qadın” adlı yaşıl üzlü bir kitab var… Içinə də Rəşad Məcid yazıb:”Şəfa Vəliyə uğurlar arzusuyla…” Bu səhifədən üzü bu yana bir arzu asılıb addımlarımdan. Kaş ki, növbəti ad günümdə Bakıda olaydım. Rəşad müəllim mənə başqa bir kitab hədiyyə edib yazaydı:”Şəfa Vəlinin ad günü mübarək!” Ama, gəlmirəm Bakıya. O başı dumanlı, saçları xəyallı şəhərdən yenə küsmüşəm… Barışmağım da küsdüyüm kimi olacaq, bilirəm özümü… Qəfil küsmüşəm Bakıdan… Qəfil də barışacağam… Ama, bu arzumun yerinə yetməsini də istəyirəm. Məni təbrik edin, Rəşad müəllim! Çünki, mən də heç vaxt “Bakıya gəlirəm!”-demirəm. “Bakıdan gedirəm!-deyəndə isə… “Gəncəyə gəlirəm!”-deyirəm!
Şəfa Vəli (Gəncə)