İllərdir xalqına şeirlər yazan şairə Aysu Pərqu 87 yaşına bir gün qalmış özünü pis hiss edir.Öləcəyindən şüphələnən şairə bütün yaxınlarını yanına toplayır və son musiqili nitqini,incələnmiş və hecalanmış şeirini,bir növ vəsiyyətini sakit,aram səslə deməyə başlayır. Salam əziz dostlarım, Mənim təmiz dostlarım. Yaxşı ki,var idiniz, Ömrümə yar idiniz. Sizsiz bir şeir belə, Yazmamışam mən hələ. Sizin sayənizdə mən, Batmadım dənizdə həm, Çəkmədim kədər və qəm. Son sözümü dinləyin, Tək özümü dinləyin. Mənə qardaşsan Nicat, Anlatdın mənə həyat. Çətin günlərimdə sən, Dağ oldun qəlbimdə sən. Tutdun daim əlimdən, Qələm oldun dilimdən. Bu səbəbdən də sənə, Qələmi pay verirəm, Səmadan ay verirəm. Vahid səni sevirəm! Sən mənim həm həyatım, Həm sonsuz kainatım. Sən ata oldun mənə, Sən ana oldun mənə. Sevgindən ilham aldım, İçi şərab cam aldım. Ən çətin günlərimdə, Qaralmış dəftərimdə. Ömrümə maraq oldun, Yeni səhifə oldun, Tər təmiz varağ oldun. Buna görə qəbul et, Öz ömrünü məşğul et. Ağ vərəq verdim sənə, Sevgimi verdim sənə. Yenidən ağ varağdan, Lap əvvəldən,qabağdan. Yaxşı bəxtə laiqsən, Taca taxta laiqsən. Qızım qızılım mənim, Tənha,yalqızım mənim. Adı Bahar ,özü yay, Qışım,payızım mənim. Öz ayamam Pərqunun, Mənası deyil uzun. Qu quşunun lələyi, Dəyər sənə köməyi. Məndən xatirə qalsın, Məni yadına salsın. Pərqu kimi incə ol, Ən gözəl düşüncə ol. Heca-heca ömrümü, Hər səsimi,səmrimi. Sizə həsr edirəm, Sözə əsir edirəm. Son şeiri bitirdim, Heyif sizi itirdim…
…və bu şeirdən sonra Aysu Pərqunun gözlərində son dəfə işıq közərib söndü…