Səfər həyətə çıxıb Fidanın ev nömrəsini yığdı. Fidan telefona cavab verdi.
– Allo
– Nə olub?
– Səfər, atan bizə zəng eləmişdi. Təhminəni soruşurdu.
– Nə danışırsan? Yaxşı, atamla kim danışdı?
– Eldar danışdı.
– Nə bilirsən atamdı?
– Səfər, Təhminənin atandan başqa tanıdığı Kərim yoxdur. Yaxşı ki, əriylə xaricə gedib.
Səfər təəccübləndi: – Təhminə ailə həyatı qurub?
– Hə, ailə qurub. Xahiş edirəm, Kərim dayıya de ki, birdə bizi yığmasın.
– Yaxşı, narahat olma.
Bir müddət Fidan da, Səfər də telefonda susdular. Danışmağa söz tapmırdılar. Səfər telefondakı sükutu pozdu.
– Özün necəsən?
– Yaxşıyam. Bəs sən? Sənin yaraların sağalıb?
– Hə, sağalıb.
– Sözün yoxdursa…
– Fidan, təssüf ki, sənin günahsız olduğunu gec bildim.
Fidanın gözləri doldu.
– Necə bildin?
– Fərqi nədir? Onsuzda gecikmişəm. Sənə qarşı etdiklərim isə, kişilikdən deyildi. Heyf!… Çox heyf!…
– Xoşbəxt ol Səfər.
Səfərin də gözləri doldu.
– Məndən keçdi Fidan. Məndən keçdi.
Səfər telefonu cibinə qoyub, iki barmağıyla gözlərini ovuşdurdu. Evə qayıtmaq üçün qayıdanda Lamiyənin pəncərədən ona baxdığını gördü.
Lamiyə əllərini qoynuna qoymuşdu, kədərli baxışlarla Səfərə baxırdı.
Səfər telefonu cibinə qoydu, evə girdi. Hazırlanmış süfrəyə yaxınlaşıb başda oturdu. Lamiyə mətbəxdən qazanı gətirdi, süfrəyə qoydu. Səfərin qarşısındakı boşqabı götürüb bişirdiyi mərcidən bir-neçə çömçə boşaltdı. Lamiyə özünü gülərüz aparırdı ki, Səfər şübhələnməsin.
Cəmiləni Fidanın zəng edib oğlunu soruşması narahat etmişdi. Kərim evə gələndə Cəmiləyə salam verdi. Cəmilə pəncərədən həyətə fikirli baxdığı üçün yoldaşının salamını almadı.
Kərim sakitcə Cəmiləyə yaxınlaşdı.
– Cəmilə
Cəmilə adını eşidəndə diksindi.
– Qorxutdun məni.
– Yenə nə olub fikirlisən?
– Fidan zəng eləmişdi.
Kərim qaşlarını çatdı.
– Hansı Fidan?
– Çiçəyin qızı Fidan evə zəng eləmişdi. Səfərin nömrəsini istədi məndən.
– Səndə verdin?
– Səfərin ev nömrəsini verdim.
– Heç olmasa cib telefonunun nömrəsini verərdin. Evi nömrəsini verməklə düzgün iş görmədin.
– Nə bilim e, baş qoymusunuz ki məndə? Bilmirəm kimin dərdini çəkim.
Cəmilə deyinə-deyinə qonaq otağından çıxdı.
Kərim Cəmilənin otağına girdiyinə əmin olandan sonra ev telefonunu götürdü, oğlunun ev nömrəsini yığmağa başladı.
Səfər ev telefonun zənginə süfrədən yarımçıq qalxdı
– Allo
Kərim səsini qısaraq danışırdi. Kürəyi qonaq otağının qapısına tərəf idi. – Neynirsən?
– Çörək yeyirdim. Yaxşı ki,zəng eləmisən ata. Onsuzda səni yığacaqdım
Lamiyə çörəyini yeyirdi, özünü fikir vermirmiş kimi aparırdı.
Səfər – Ata, Fidangili yığma. Təhminə… Təhminə ailə qurub.
Kərim kədərləndi – Necə?
– Ailə qurub. Yoldaşını da tanıyıram.
– Başa düşdüm, sonra danışarıq.
– Eşidirsən ata? Xahiş edirəm, lazım deyil.
Kərim dəstəyi yerinə qoydu. Səfər yarımçıq qoyduğu süfrəyə qayıtdı.
Lamiyə – Kərim dayı, kimin evini yığmışdı?
– Heç, tanış vardı, onları yığmışdı
Lamiyə maraqla soruşdu:
– Niyə?
– İşi vardı.
Səfərin onu gic yerinə qoyması Lamiyəni hirsləndirirdi.
– Bəyaq Fidanın adını eşitdim. Siz Fidanla görüşürsüz?
– Əlbəttə yox. Fidan ərdədir, bir oğlu da var
Lamiyə “oğlu” sözünü eşidəndə qaşıqı əlindən yerə saldı.
Lamiyə qaşıqı yerdən götürmədi. Səfərin gözlərinin içinə baxdı.
– Sən hələ də onu sevirsən?
– Bu sualı vermək üçün çox gecikmisən.
Səfər sakitcə süfrədən qalxdı, mətbəxə tərəf getdi. Mətbəx qapısınıa yaxın yerdəki çörək qırıntılarını görəndə Lamiyənin Fidanla telefonla danışdıqlarını eşitdiyinə əmin oldu.
Gecə Eldar evə gələndə Fidan da, oğlu da yatmışdılar. Eldar qonaq otağında divanda oturub siqaret çəkirdi.
Gecə-gecə ev telefonuna zəng gəlməyi onu fikirlərindən ayırdı.
Eldar telefonun dəstəyini götürdü.
– Allo
Dəstəyin o biri tərəfindən kobud, Eldarın tanımadığı kişi səsi eşidildi.
– Hədiyyəmi aldın?
Eldar əsəbi deyildi, kinayə ilə dedi:
– Əlbəttə, səsini tanımasam da hədiyyən ürəyimcə oldu.
Eldar cibindən balaca bıçağı çıxardıb baxa-baxa sözünə davam elədi.
– Onda bilməmiş olmarsan. Borclu qalmağı sevmirəm.
– Əksinə, mən sənə borcluyam. Təbrik edirəm, cavan arvadın, oğlun var.
Bəyaqdan təmkinini qoruyan Eldar bu dəfə əsəblərini cilovlaya bilmədi.
– Köpəkoğlu, gec – tez tapacam səni
Qarşı tərəf dəstəyi yerinə qoydu.
Gecə Səfər kürəyini Lamiyəyə tərəf çevirib yatmışdı. Lamiyə diqqətlə Səfərə baxırdı, öz-özünə düşünürdü. Lamiyə ayağa qalxdı, mətbəxə getmək üçün yataq otağından çıxdı, pilləkanları düşdü.
Özünə bir stəkan su süzüb içdi. Lamiyənin gözləri doldu.
– Səni lənətə gələsən, Səfər. Ay əclaf, hər şeyi sənə görə elədim. Kaş o uşaq səndən olaydı, kaş. Heç bilmirəm kimdəndi.
Lamiyə ürəkdən ah çəkdi. Səfəri mətbəxə gəldiyini hiss etməmişdi.
Səfər – Kim kimdən olaydı? – soruşanda içini çəkdi, geri döndü.
– Sə – sə – Səfər!…
– Niyə ağlayırsan?
– Mən… mən ikimiz üçün ağlayıram. Taleyimə ağlayıram.
Səfər Lamiyənin ağlamağına pis olmuşdu. Lamiyəyə yaxınlaşıb qucaqladı.
– Düzdür, bizim evliliyimizdə ürəkaçan heç nə olmadı. Heç vaxt səni sevmədim, ürəyimdə sənə qarşı həmişə qəzəb oldu
Lamiyə Səfərin üzünə təəccüblə baxdı.
– İçkili vəziyyətdə səninlə yatdığım üçünmü? O səhvimi mən də özümə bağışlaya bilmirəm. Bağışlamayacamda. Bizi yaradana and olsun Səfər, Fidanla sənin ayrılmağında mənim əlim yoxdu
– Bilirəm.
– Onda niyə bu qəzəb?
– İndi sənə qarşı qəzəbim yoxdur. Əksinə, normal ailəmin olmasını istəyirəm. Bəlkə uşağımız da oldu. Hər şey qismətdir.
– Uşağımızın olmasını istəyirsən?
– Qəribəsən. Ailəliyiksə olmalıdırda.
Lamiyə sevincindən Səfəri qucaqladı. Çox keçmədi, yenidən Səfərə sual dolu baxışlarla baxdı.
– Onda Fidanla niyə görüşürsən?
– Yenə eyni söhbət!…Sənə kim dedi ki, mən Fidanla görüşmüşəm. Fidanla heç vaxt görüşməmişəm.
– Bəs, ev nömrəmizi hardan bilir?
– Anam verib. Sənə bir sirr deyəcəm. Aramızda qalacaq amma
– Əlbəttə…
– Əslində atam Fidangili yığmışdı.
– Niyə? – Köhnə söhbətdi. Fidanın rəfiqəsi vardı, Təhminə. Ona görə.
– Başa düşürəm. Yataq. Darıxmışam sənin üçün.
Lamiyə Səfərin sinəsindən öpməyə başladı. Səfər Lamiyəni qucaqlayıb birlikdə otaqlarına getdilər.
Fidan qonaq otağına gələndə Eldar divanda uzanmışdı, əlində tutduğu bıçağa baxırdı. Fidan Eldara yaxınlaşdı.
– Sən niyə burda yatmısan?
Eldar bıçağı bir kənara qoyub divanda oturdu.
– Yuxudan oyatmaq istəmirdim.
– Bu bıçza nədir?
– Hədiyyədir.
– Kimdən?
– Yaxın dostumdan. Fidan, yorulmuşam, yataq . Madam ki, oyanmısan, yerimə keçə bilərəm.
Eldar Fidanın əlindən tutub yataq otağına tərəf apardı.
Lamiyə başını Səfərin sinəsinə qoymuşdu. Əliylə sinəsində gəzdirə-gəzdirə danışırdı.
– Barışmağımızı möcüzə kimi qəbul edirəm. Elə bilirdim yollarımız tamamilə ayrılıbdır.
– Qəribədir, dünənəcən səndən boşanmaq istəyirdim. Deməli, möcüzələr həmişə varmış.
– Sinənin tüklərinə ilk dəfədir bu qədər diqqətlə baxıram.
– Qəribə danışığın var.
Səfər güldü. Lamiyə də gülüb qəfildən Səfərin sinəsindən bir tük qopartdı, gülərək dedi.
– Lağ eləmə sözlərimə.
Səfər – Yaxşı-yaxşı, özünə gəl.
Lamiyə ovcunda Səfərin sinə tükü ayağa qalxdı. Xələtini geyinib otaqdan çıxdı.
Səfər – Yenə hara gedirsən?
– Hamama
Lamiyə səhər-səhər Lamiyəni işə yola salandan sonra əl telefonunu götürdü, Zamanı yığdı.
– Sabahın xeyir. Necəsən?
– Yaxşı, siz necəsiz?
– Dediyini elədim. Qaldı uşaq?
– Narahat olmayın, bu gecə həll edəcəm.
– Çox sağ ol, Zaman. Çox sağ ol.
– Sin mənim üçün dəyərlisiz. Sizin üçün bunu edəcəm. Gərək əvvəldən ananızı eşitməyəydiniz.
– Kaş eşitməyəydim. Nə isə…Uşaq sənlikdir.
Lamiyə əl telefonunu stolun üstünə qoyub ev telefonunun dəstəyini götürdü.
Cəmilə Kərimi qapıdan yola saldı. Ev telefonuna zəng gələndə dəstəyi Aybəniz götürdü.
– Allo
Lamiyə – Sabahın xeyir.
Lamiyənin səsini eşitmək Aybənizə xoş olmadı.
– Eşidirəm. Nə lazım idi?
– Halınızı xəbər almaq üçün zəng eləmişdim.
– İncimə, səninlə çənə döyməyə hövsələm yoxdur. Anamla danışarsan.
Cəmilə qızından zəng eləyənin kim olduğunu soruşanda Aybəniz dəstəyi anasına uzatdı.
– Gəlinindir.
Cəmilə dəstəyi qızından aldı.
– Allo
– Necəsiz Cəmilə xanım?.
Cəmilə kinayə ilə danışmağa başladı.
– İndi xanım olduq?
– Başa düşürəm sizi. Ola bilsin əvvəlki kimi ola bilmərik. Səfər hər şeyi bağışlayıbsa, deməli, biz də bağışlamalıyıq.
– Səfər nəyi bağışlayıb? O sənə elə gəlir. Fidanla Səfər hələ də bir-birilərini sevirlər.
Cəmilənin sonuncu cümləsi Lamiyəyə güllə kimi dəydi.
– Oğlunuz Fidanı sevsəydi, Fidan da onu sevsəydi, bugün Səfərin yanında mən olmazdım.
– Sən kağız parçasına arxayın olma. Sevgi heç nəyə baxmır.
– Düz deyirsiniz, məhəbbət kağızla olsaydı, dünən sevimli qaynatam keçmiş sevgilisi, daha doğrusunu demək lazımdırsa, sözün əsl mənasında sevdiyi qadını yığmazdı. Siz narahat olmayın. Səfərin daha məndən gizlədəcəyi sirri yoxdur. Fidanın zəng etdiyini bilirəm. Axı, Təhminə Fidanın rəfiqəsiydi.
– Lənətə gələsən səni!
– Peşman elədiniz yığmağıma. Daha sizi yığmayacam. Ailəmi də dağıtmağa çalışmayın. Birdə gördünüz ana oldum, nəvə gördünüz məndən.
Cəmilə Lamiyəyə cavab verə bilmirdi. Gözləri dolmşdu. Lamiyə qaynanasının cavab gəlməyəndə təəccübləndi.
Lamiyə – Allo…allo…
Cəmilə dəstəyi yerinə qoydu. Aybəniz anasının ağladığını gördü.
– Ana, o ifritə sənə nə dedi? Nə olub?
– Heç nə…Heç nə olmayıb.
– İndi mən Səfəri yığaram…
Cəmilə qızının sözünü kəsdi.
– Qətiyyyən! Heç kimə bir kəlmə də demirsən. Eşidirsən məni?
– Yaxşı demərəm.
– Otağıma gedirəm. Atan gələnəcən heç kim məni narahat eləməsin.
Cəmilə pilləkanları ağır-ağır qalxmağa başladı.
Fidan gözlərini açanda yanında nə Eldarı, nə də Yaşarı görmədi, narahat oldu.
Yataqdan cəld qalxıb qonaq otağına tərəf qaçdı. Heç kimi görmədi, həyətə çıxdı. Həyətdə cangüdən Samirdən başqa heç kim yox idi.
– Samir, Eldar hara getdi?
– Uşağı da götürüb getdi. Heç nə demədi.
Fidan qapını örtüb yataq otağına gəldi. Pəncərənin qarşısına qoyduğu əl telefonunu götürdü, Eldarın nömrəsini yığdı. Eldar səsnini eşidən kimi həyəcanla suallar verməyə başladı.
– Eldar hardasan? Fikirləşmədin ki, narahat olaram? Bu soyuqda uşağı hara aparmısan?
Eldar qucağında oğlu maşınında idi.
– Bahoo!…Səhər-səhər nə yemisən belə? Bir sualın cavabını gözləməmiş ikincisinə keçirsən. Balam, anan nə deyir belə?
– Məni niyə oyandırmadın?
– Bir-iki dəfə tərpətdim, gördüm yuxun dərindir.
– Tez gəlin. Qarışıq yuxu görmüşəm. Ona görə belə narahatam.
– Yarım saat da gəzək gəlirik. Oğlumuz deyəsən böyüyəndə maşını atasının əlindən alanlardan olacaq. Yapışıb roldan əl çəkmir.
Fidan gülümsədi. Elə bil ürəyi yerinə gəlmişdi.
– Siz gələnəcən mən də hazırlaşım. Bugün Təhminənin anasıyla danışacaqdıq. Yadındadır?
– Yadımdadır.Hazırlaş gəlirik.
Cəmilə ayna əlində özünə baxırdı. Digər əliylə gözlərinin altındakı qırışlara toxunurdu. Yanaqlarından yaş süzüldü. Öz-özünə danışmağa başladı.
– Qədrimi bilmədin Kərim. Hələ də o qadını axtarırsan. Bundan sonra sən mənim nəyimə lazımsan? Hə? De görüm axı, nəyimə lazımsan?
Cəmilənin gözünün qarşısına bir zaman Kərimin onu boşamaqla hədələməsi düşdü.
Mahmudun arxasında onun olduğu ortaya çıxsaydı, Kərim boşanacaqdı.
Cəmilə kinayə ilə gülməyə başladı.
– Bundan sonra boşansan da, boşanmasan da mənim gözümdə dəyərin yoxdur. Sabah get görüm necə boşayacaqsan.
Cəmilə gülməyə başladı. Güldükcə gözlərindən yaş gəlirdi.
Eldarla Fidan maşından düşüb bir məhləyə girdilər. Yaşar Fidanın qucağında idi. Eldar məhlədən çıxan cavan oğlana yaxınlaşdı.
– Salam.
Oğlan Eldarın salamını aldı.
– Salam.
– Burda Şərifə adlı bir xanım qalmalıdır.
– Şərifə xala..Sağ tərəfə dönün, ikinci qapı onun qapısıdır.
– Çox sağ olun.
Oğlan başıyla razılığını bildirdi, yoluna davam elədi. Eldarla Fidan oğlan deyən qapıya yaxınlaşdılar. Eldar qapını döydü. Əslində üz-gözü qırışmış, rəng qoymaqdan başında bir dənə də olsun bəyaz tük olmayan qadın açdı qapını. Eldar gülümsəyərək dedi:
– Salam Şərifə xanım. Sizinlə danışa bilərik?
Şərifə təəccüblə həm Eldara, həm də Fidana baxdı, qaşqabaqla cavab verdi.
– Tanımadım sizi. Kimsiz?
– İçəri girə bilərik? Söhbətimiz bir az uzun çəkəcək.
Lamiyə qapını açanda qarşısında Zamanı gördü. Bükülmüş kağızı Zamana uzadıb dedi.
– İçindədir. Tanışnla danışmısan?
– Danışmışam. Bir az baha deyir.
– Nə qədər?
– Min dediyi adamlara, beş yüz özünə.
– Problem yoxdur.
– Sağ olun.
– Ehtiyyatlı ol, Zaman.
Zaman diqqətlə Lamiyəyə baxıb başıyla təsdiqlədi.
Fidanla Eldar Şərifənin göstərdiyi divanda yanbayan əyləşmişdilər. Şərifə isə, stulu qarşılarına qoyub oturmuşdu.
– Təhminə bizim başımızı yerə soxub. Onu bağışlaya bilmərəm. Camaat sonra mənə nə deyər?
Eldar – Sizə qızınız lazımdır, ya camaat? Hamımızın səhvi olub Şərifə xanım. Qızınız düşündüyünüz kimi əxlaqsız olsaydı, dostum onunla ailə qurmazdı. O gün nahaq qızınızı qapıdan qovmusunuz.
– Nə bilim, qohum-əqraba hərəsi bir söz deyirdi haqqında.
– Bizim cəmiyyət əxlaqlını əxlaqsız, əxlaqsızı əxlaqlı edən cəmiyyətdir. Inanmıram ki, qızınızı görmədiyiniz illər onun üçün darıxmayasınız.
Şərifənin gözləri doldu. Fidan Yaşarı Eldara verib ayağa qalxdı, Şərifəyə yaxınlaşdı.
– Siz qızınızla fəxr edin. Allahın altında etdiyi yaxşılığı heyf bilmirsiz. Məni küçədə qalmaqdan qorudu. Bugün ailəliyəmsə, bunda qızınızın da rolu az olmayıb.
Şərifə – Bizim aramızda iplər qopubdur. İnanmıram yoldaşı da görüşməyimizə razı ola.
– Şərifə xanım, tanımadığınız kürəkəniniz haqqında danışmayın. İndi Türkiyədədilər. Gələndə gətirərəm ikisini də bura.
Fidan – Bəlkə bir az fərqli olsun. Təhminə qapıdan içəri girəndə sizi görsün. Sürpriz olsun.
Şərifə özünü saxlaya bilməyib hönkür-hönkür ağladı.
Kərim evə gələndə qızı qonaq otağında nəvəsi üçün çağırdığı dayə ilə söhbət edirdi.
Aybəniz – Neçə il bu sahə ilə məşğulsuz?
Orta yaşlı qadın cavab verdi: – On ildir.
– Lap yaxşı. Səhər gələcəksiniz, mən işdən qayıdandan bir saat sonra gedəcəksiniz
– Problem yoxdur.
– Dediyiniz maaşı da verəcəm. Xahiş edirəm, evdə adam olmayanda dost-tanışlarınızdan heç kim gəlməsin.
Kərim nə isə demək istəsə də fikrindən daşındı. Pilləkanlarla yuxarı qalxıb otağının qapısını açdı. Cəmilə ayaq üstə dayanıb onu gözləyirdi. Ağlamaqdan gözləri qızarmışdı. Kərim Cəmiləyə yaxınlaşdı.
– Ağlamısan sən?
– Pencəyini soyunma. Getməliyik.
– Hara?
– Yolda deyəcəm.
– Bu nə hərəkətdir? Müəmmalı danışırsan.
– Xahiş edirəm. Son vaxtlar yaşadıqlarımız məni necə yorubsa, hələ də özümə gələ bilmirəm. Başa düş, dincəlmək istəyirəm.
– Başa düşdüm. Yaxşı, gedək. Görünür mənim də ehtiyacım var.
Eldar oğlunu otaqda qucağında yatızdıranda Fidan süfrəni hazırlayırdı. Ev telefonuna gələn zəng Fidanın mətbəxdən geri qayıtmasına səbəb oldu.Fidan dəstəyi götürdü.
– Allo
Gecə Eldarı hədələyən həmin o kişinin səsi idi.
– Axşamın xeyir Fidan.
Fidan təəccübləndi – Axşamınız xeyir.
– Necəsən?
– Kimdir soruşan?
– Eldarın qohumlarındanam.
– Doğrudan? Bağışlayın, indiyəcən Eldarın qohumlarından heç kim bizə zəng etməyib. Adınız nə idi?
– Camal.
Fidan hiss etdi ki, bədəni əsir. Telefonun dəstəyini yerinə qoydu. Telefona təzədən zəng gələndə Eldar girdi otağa, telefonun dəstəyini götürdü, susdu.
Zəng edən həmin kişi cavab verdi.
– Nəzakətsiz arvadın var.
– Onsuzda səni tapacam şərəfsiz.
Eldar hirslənib telefonu yerə çırpdı. Fidana yaxınlaşdı.
– Sənə nə dedi o adam?
– Camal sağdır?
Eldar Fidanla divanda əyləşdilər.
– Deyəcəkdim sənə.
– Camalın sağ olduğunu niyə mənə demədin?
– Mən onu öldürmədim.Anasına görə. Xəstə idi, Camaldan başqa heç kimi yox idi. Rəşadla onları göndərdik başqa ölkəyə. Görünür anası ölüb, o da qayıdıbdı.
– Qisas üçün qayıdıb. İti də o zəhərləmişdi?
– Hə
Eldar Fidanı qucaqladı.
– Nə qədər ki, mən sağam, heç kimdən, heç nədən qorxma.
Fidan başını Eldarın sinəsinə qoydu, səssizcə ağlamağa başladı.
Kərim Cəmiləni şəhərdəki restoranların birinə gətirmişdi. Yemək də sifariş vermişdilər.
Kərim – İndi ürəyində nə varsa, de. Birinci de görüm səni kim ağladıb?
– Sən
Kərim təəccübləndi: – Mən niyə?
– Təhminəni hələdə gözün axtarır.
– Sənə bunu kim deyib?
– Deməli təsdiqləyirsən.
Kərim Cəmilənin sözlərinə tutulub qaldı. Cəmilə sözlərini davam etməyə başladı.
– Necə gəldik bu vəziyyətə?
– Səncə?
– Məncə sən başqa qadına meyil etməsəydin, hər şey yaxşı olacaqdı.
– Bizi daxildən parçalayan sənin təkəbbürün oldu.
– Xəyanət etmək üçün yaxşı bəhanə tapmısan. Nə isə…Bir-iki saatı xoş keçirmək üçün gəlmişik. Hələ vaxtı deyil.
Səfər işdən gələndə tez yatmışdı. Lamiyə yanında uzansa da narahat idi. Tez-tez telefonun saatına baxırdı.
Fidanla Eldar birlikdə yatağa girdilər.
Fidan – Səni and verirəm allaha, Rəşad da gəlsin evlərin ikisini də satın, köçək.
Qorxuyla yaşaya bilmərəm.
– Sənə dedim axı, qorxma.
– Qorxum sənə görədir, uşaqlarına görədir. Birdən sənə nə isə etsə? Onda mən necə yaşayaram?
– Rahat yat, heç nə olmayacaq.
Fidan yorğanı başına çəkdi, yorğanın altında mızıldanmağa başladı.
– Bir dəli şeytan deyir ki, köç ucqar kəndlərin birinə, qoyundan-inəkdən nə tapsan sağ.
Eldar Fidanın dediklərin qəşş edib güldü.
– Vallah, maraqlı adamsan. Heyvan saxlayanlar kimi danışdın lap.
Fidan da dediklərinə gülmüşdü.
Restorandan çıxandan sonra Cəmilə üzünü Kərimə tutdu.
– Yadındamı, məni boşamaqla hədələmişdin?
Kərim Cəmilənin eyhamlı dedikləri sözlərini dinlədikcə əsəbləşirdi.
– Hədələməmişdim, xəbərdarlıq etmişdim.
– Hə, yadıma düşdü. Təhminəyə görə. Sonra yollarınız ayrılmışdı.
– Cəmilə, Təhminə hardan yadına düşüb bilmirəm, bilmək də istəmirəm. O qız ailə qurub.
– Ailə dağıtmayıb ki?
– Nə ailə dağıdıb, nə də bir qadının zorlanmasına səbəb olub.
Cəmilə başını sakitcə yellədi
– Gedək, üşüdüm.
Kərimlə Cəmilə maşında əyləşdilər. Kərim maşını sürüb restorandan uzaqlaşdı.
Başına, qara , yun papaq keçirən orta yaşlı bir kişi açıq qalan yataq otağına astaca girdi. Fidanla Eldar yatmışdılar. Fidanın üzü qapıya tərəf idi. Kişi cibindən qayçını çıxardıb, Yaşarın saçından kəsdi. Tükü gödəkcəsinin cibinə qoyub, gödəkcənin zamoqunu yuxarı çəkdi. Fidan qəfildən gözlərini açdı, oğlunun başında yad adam görəndə qışqırmağa başladı. Yad adam otaqdan qaçaraq çıxdı. Eldar yerindən diksinib ayıldı. Fidan qışqıra-qışqıra deyirdi.
– Qaçdı… Qaçdı Eldar…
Ardı var…