-Ayə, düdük oğlu düdük, Gürcüstandan gəlib bura baydax asırsan?
-Mobil əmi, axı bu Azərbaycan bayrağıdı?
– Oğraş oğlu oğraş, düş cəhənnəm ol. Guya mən bilmirəm baydax nətəri olur?
-Mobil əmi, vallah Azərbaycan bayrağıdı. Tahir şəhid olanda onun tabutuna sarılmışdı. Tahiri basdırandan sonra qırağa tullamışdılar. Götürüb gətirdim evə. İndi də ağaca asmaq istəyirəm ki, bayrağımızı hamı görsün.
-Oğru gürcü köpəyoğlu, gəl bura.
-Mən gürcü deyiləm, azərbaycanlıyam. Oğru da deyiləm. Atmışdılar götürdüm bayrağı. Vurma noolar.
-Götür baydağını da cəhənnəm ol burdan. Bir də gözüm səni görməsin.
Bu dialoq 1992-ci ildə Gürcüstandan (Borçalıdan) Bakıya köçdüyümüz zaman Kəlbəcərdən məcburi köçkün olan qonşumuzla mənim aramda olmuşdu.
Cəmi 10 yaşında idim. Qonşumuzun oğlu Tahir şəhid olmuşdu. Onun tabutuna sarılıb dəfndən sonra qəbiristanlıqda bir kənara atılan bayrağı götürüb evə gətirmişdim. Tahirin dəfnində qisas andı içənlərin bayrağa olan laqeyidliyi içində vətən sevgisi olan bir uşağı çox sarsmışdı.
Bayrağı məhləmizdəki ən hündür çinar ağacından asmaq istəmişdim. 10 yaşlı uşaq o ağaca necə çıxmışdımsa indi o ağaca baxanda vahimə basır məni.
Nə qədər çox istəsəm də qonşumuz Mobil əmi icazə verməmişdi bayrağı məhlədən asmağa. İddia edirdi ki, o Azərbaycan bayrağı deyil. Doğrudur, rəngləri bir az solğun idi, amma mavi, qırmızı və yaşıl rənglər açıq sezilirdi. Ay və səkkizguşəli ulduz isə, demək olar ki, görünmürdü…
***
Bu hadisəni tamamən unutmuşdum. İllərcə bayrağın varlığını belə xatırlamırdım. Amma niyəsə Mobil əmini hər görəndə sanki qəribə hislər keçirirdim. 1992-ci ildən bu yana 24 il ötmüş, artıq oğlum həmin yaşa çatmışdı. Tam 10 yaşına…
Birdən məhləmizdə vay-şüvən qopdu. Təlaşla hamımız həyətə qaçdıq. Nə olduğunu anlamağa çalışdıq. Hərə bir tərəfdə ağlaşır, dizinə vuran, saçını yolan qadınların fəryadı ürəkləri dağlayırdı. Nə baş verdiyini kimə soruşsaq, hönkürtü ilə ağlayaraq fəryad qoparırdı. Hamımız bir-birimizin üzünə baxırdıq. Gözlərimizlə bir-birimizə suallar yağdırırdıq.
Məhlədəki hay-küy səsinə məhləyə daxil olan ambulansın səsi qarışdı. Öndən gələn hərbi maşın gəlib düz Mobil əminin yanında dayandı. Maşından düşən hərbi geyimli bir adam Mobil əmiyə yaxınlaşaraq oğlu Habilin çantasını uzatdı və “başınız sağ olsun “ dedi.
Bir atanın içlər göynədən susqun fəryadı divarları, daşları, ağacları belə lərzəyə gətirdi. Qadınların vay-şüvən səsi daha da ucaldı. Damarımda qan donmuşdu. Gözümün önündə böyüyən , hələ 6ay əvvəl təmtəraqla hərbi xidmətə yola saldığımız Habil cəmi 19 yaşında şəhid olmuşdu.
Anasını gələn ambulansda ayıltmağa çalışırdılar. “Dağ boyda” Mobil əmi isə dağdan qopmuş daş parçası kimi yerə çırpılmışdı. Hamımız ona baxırdıq. Necə təsəlli edə bilərdik axı övladını itirmiş bir atanı?
Birdən Mobil əmi ayağa duraraq bizə tərəf qaçmağa başladı və hamımızı kənara itələdi. Arxama dönəndə özümü gördüm. 24 il əvvəlki özümü. Əlimdə də həmin bayraq, amma o bayrağı hardan tapmışdım? Elə bilirdim xəyal görürəm. O uşağın oğlum olduğunu anlayanda onu gördüm ki, Mobil əmi həmin bayrağı oğlumun əlindən alaraq oğlunun tabutunun üstünə sərir və var gücü ilə “BU AZƏRBAYCAN BAYRAĞIDI, BU AZƏRBAYCAN BAYRAĞIDI” deyə bağıraraq mənim gözlərimə baxır.