Cəmilə maşından düşüb hovuza tərəf asta addımlarla gəldi. Kərim evə tərəf gedəndə arxasınca onu səslədi.
– Kərim
Kərim geri döndü. Cəmilə Kərim ona yaxınlaşana qədər diqqətlə gözlərinin içinə baxdı.
Cemilə – Peşman olmadın ki?
– Nə üçün?
– Yeməyə aparmışdın. Peşman olmadın?
Kərim yorulmuşdu, Cəmilənin sualına cavab verib söhbəti uzatmaq istəmirdi.
– Xahiş edirəm, fəlsəfi söhbətlərini saxla,sonra danışarıq.
Kərim evə getmək istəyirdi, Cəmilə qolundan tutdu.
– Niyə? Həqiqətləri bilmək istəmirsən?
Kərim şübhəylə Cəmiləyə yaxınlaşdı.
Cəmilə – Bakirəliyimi, neçə ilimi sənə verdim. Bugünümüzə baxıram, özümü qurbanlıq qoyun kimi hiss edirəm. O qadın… sənə rast gələnəcən sevirdin məni.
– Cəmilə, hansı həqiqətdən danışırsan?
– Hələ də onu sevirsən. Gərək ondan bugün iyrənəydin. Məndən qaçdın, ondan qopa bilmədin. Necə ola bilər? Başım çıxmır e, bizim cəmiyyətdə zorlanan qadınlara yaxşı baxmırlar. Kişilər xortdan görmüş kimi ya qaçırlar, ya da istifadə edirlər. Bəs, sən hardan gəlmisən? İki-üç kişi birdən zorladı, yenə də qəbul elədin.
– Ona görə ki, iyrəniləsi o deyildi.
– Əlimi vicdanıma qoyuram,haqlısan. Sən də əlini vicdanına qoy ki, mənə qarşı haqsızlıq elədin. Neçə il sənə sadiq qalan qadını yatağında kişilərin sayını bilməyən fahişəyə dəyişdin. Mən sənə xəyanət edə bilmədim, lakin əvəz-əvəz olduq.
Kərim əsəbləşdi, düşünürdü ki, Cəmilədən şübhələnməkdə haqlıymış. Yenə də inanmaq istəmirdi.
Kərim – Deki fikirləşdiyimi etməmisən.
Cəmilə bir addım da Kərimə yaxınlaşdı.
– Etmişəm.
Kərim Cəmiləyə şillə vurdu. Cəmilə özünü itirdi, hovuza düşdü
Eldar evine gizli girmiş adamın arxasınca həyətə qaçanda adam dəmir qapıdan qaçırdı. Yerdə uzanmış cangüdəni görən Eldar dayandı.
Yaxınlaşıb qolundan tutub silkələməyə başladı:
– Samir…Samir.
Samir zarıyırdı – Məni vurdu.
Eldar Samirin dediklərindən və əliylə ayağından tutandan sonra fikir verdi, cangüdəni budundan yaralanmışdı.
Samir – Burnuma neyse tutdu, huşumu itirdim. Müqavimət göstərəndə bıçaqladı.
– Sənə nəysə demədi?
– Heç nə.
Eldar Samirin telefonuyla “Təcili Yardım” – ın nömrəsini yığdı.
– Bizə kömək edin.
Cəmilə hovuza düşəndən sonra özünü itirmədi. Boğulmamaq, hovuzdan çıxmaq üçün üzməyə başladı. Çıxmağına az qalmışdı, Kərim saçlarından tutdu, özü də hovuza girib Cəmilənin başını suya saldı.
– Deməli, kişi tutub qadın zorladırsan, hə?
Aybəniz mətbəxdə çay içə-içə telefonda mesaj yazırdı. Həyətdən eşitdiyi səs diqqətini dağıtdı. Evin qapısını açıb hovuzun içində atasının anasını boğduğunun şahidi olanda ayaqyalın qaçmağa başladı.
– Ata, sən neynirsən? Ata…Ata…
Kərim qızını eşitmirdi. Aybəniz özünü hovuza atdı. Atasının qolundan tutub güclə anasından ayırdı. Cəmilə başını hovuzdan çıxartdı, dərindən nəfəs almağa başladı. Nəfəs ala-ala qırıq-qırıq sözlərlə Kərimi hədələyirdi
– Səni məhv edəcəm. Ayaqlarıma düşərsən.
Kərim Cəmilənin üstünə getmək istəyirdi, qızı ortalarına keçdi. Ağlaya-ağlaya yalvarırdı:
– Bəsdirin, qurban olum,bəsdi. Adamda arvadını öldürər?
Kərim – Anan kimi qadını gərək tikə-tikə doğrayaydım.
Cəmilə qışqırmağa başladı. – Niyə ay alçaq? Deyimdə niyə məni boğurdu. Fahişəsinə görə. Evlənib arvad olub axı!.. Xanım olub, güldən ağır söz demək olmaz.
Kərim – Boşayacam səni, əşyalarını yığ, rədd ol bu evdən.
– Özün gedərsən.
Kərim Cəmilənin üstünə gedib vurmaq istədi, yenə qızı müdaxilə etdi.
Aybəniz – Lazım deyil, ata. Sabah gedəcək. Səfərə deyərəm, gəlib aparar.
Cəmilə qışqırdı – Bu evdən ancaq meyidim çıxar mənim. Mən yox,sən gedəcəksən.
Kərim diqqətlə Cəmilənin gözlərinə baxdı.
– Sənin xatirən olan evdə yaşamağa dəyməz. Səfər də iyrənəcək səndən. Tələsmə! Səni ölməkdən betər günə salacam
Kərim hovuzdan çıxıb evə tərəf iti addımlarla getdi. Evin qapısını açıb içəri girməsiylə uşaq kimi ağlaması bir oldu
Eldar qucağında yatmış oğlunu yatızdıran Fidanı sakitləşdirməyə çalışırdı.
– Başa düşürəm.Günah məndədir. Camalın buracan gələcəyi ağlıma gəlməzdi.
– Niyə? Camal sənin düşmənindir Eldar. Bizi öldürməmiş dayanmayacaq. Vicdansızlığa bax, oyanmasaydım, uşağı öldürəcəkdi.Dayın nəvəsi nə vaxt gələcək?
– Yoldadır. Bir müddət Qadirin evində qalarsız. Uşağı ver mənə, lazım olan paltarlarını yır-yığış elə.
– Bəs sən?
– Mən xəstəxanaya getməliyəm. Samirin yanında olmalıyam.
– Narahatam sənə görə.
– Mənə heç nə olmayacaq.
– Nə vaxt gələcəksən?
– Səhər gələrəm yəqin.
– Uff! Camal adlı zibilə düşmüşük, çıxa bilmirik
Fidan körpəni Eldara verdi, otağına keçdi. Evin qapısı döyüləndə Eldar qapını açdı. Gələn Eldarın dayısı nəvəsi Qadir idi. Yanında ozü yaşında oğlanla gəlmişdi. Eldar şübhəylə oğlana baxdı. Qadir yanındakı oğlanı Eldarın nigaran olmaması üçün tanış etdi.
– Narahat olma, Sərdardı. Dostumdur.
– Keçin içəri.
Oğlanlar evə girdilər
Eldar – İlk dəfədir bizə gəlirsən, o da belə vəziyyətdə. Üzürlü sayın.
Qadir – O nə sözdü? Olan işdi. Ev yiyəsiylə danışmışam.
Eldar təəccübləndi. – Ev yiyəsi nədir? Öz evində qalmırsan?
– Evimi ehtiyyacdan çoxdan satmışam. Kirayədə qalıram. Narahat olma, bina evidir. Həyətdə gözətçisi də var. Gedəndə özün də görəcəksən.
– Mən gələ bilməyəcəm. Uşaqla yoldaşımı apar, səhər zəng edərəm, xəstəxanaya gələrsən. Oturunda. Mənim başım şişib, sizə nə olub?
Qadirlə Sərdar divanda oturdular.
Eldar Qadirə – Gəlin bacın hazır olanacan dostuna da, özünə də çay süz. Görürsən ki, qucağımda uşaq var.
Qadirlə dostu Eldarın sözlərinə gülümsədilər. Qadirin könlündən Eldara zarafatyana sataşmaq keçdi.
– Görürəm,görürəm. Çöldəki hökümlü Eldardan əsər-əlamət qalmayıb.
Sərdarla Eldar güldülər.
Eldar – Səni də görəcəm. Axmağın biri axmaq.
Səfər qonaq otağında televizora baxırdı. Lamiyə arxayın yataq otağının qapısını bağlayıb, əl telefonu ilə anasını yığdı. Zəngə bir qadın cavab verdi
– Allo
– Necəsən?
– Yaxşıyam. Nəysə olub?
– Ay ana, sənə zəng etmək üçün gərək pis hadisə baş versin?
– Nə bilim? Ailə quran gündən xoş günün olmayıb. Ona görə həmişə narahat oluram.
– Hər şey yaxşıdır, şükür. Səfər necə dəyişibsə, özüm də tanıya bilmirəm. Qəzaya düşəndən bəri elə bil yerinə başqa Səfər gəlib.
– Maşallah de, göz dəyib eləyər. Bir uşağınız da olsa, daha sizə heç kim bata bilməz.
– Kaş əvvəldən yaxşı olardı. Yanımda olardı, mən də…
Lamiyə ah çəkdi
Aynur – Bir səhv idi. Unut getsin. Gələcəyə bax. O biri əclaf səni narahat eləmir?
– Tahir? Yox. Daha ona da maraqlı deyiləm.
– Olmalıydın?
– Başım tamam qarışdı, niyə zəng etdiyimi yaddan çıxartdım. Mənə biraz pul lazımdır.
– Nə qədər?
– Hardasa 1000-1500 manat.
– Bu pulu neynirsən?
– Həkimə gedəcəm. Səfər istəyir uşağımız olsun.
– Lap yaxşı, Səfər özü aparsında. Daha məndən niyə pul istəyirsən?
– Bir qızın var, onada pul qıymırsan. Nə isə… sağ ol.
Lamiyə anasının danışmağına imkan vermədi, adboy düyməsini basdı. Telefonuna zəng gəldi. Zəng edən Zəminə idi
Lamiyə telefona cavab verir.
– Allo. Zaman
– Lamiyə xanım, lazım olan artıq əlimdədi.
– Səni görən olmadı?
– Fidan gördü. Birdə…
Lamiyə şübhəylə: Birdə?
– Birdə cangüdəni bıçaqlamalı oldum.
– Necə? Bir dəqiqə, bir dəqiqə! Ölüb eləmədi ki?
Bu zaman Səfər otağın qapısını açıb içəri keçdi. Lamiyə Səfəri qarşısında görəndə telefonu sinəsinə sıxdı.
Səfər – Kimlə danışırsan?
– Qapı ağzında məni dinləyirsən?
– Lamiyə, kiminlə danışırdın?
Lamiyə udqundu – Anamla.
Səfər asta addımlarla yaxınlaşanda Lamiyə geri gedirdi.
Səfər – Özünü niyə itirirsən? Rəngin də qaçdı.
– Niyə itirməliyəm ki?
Lamiyənin əl telefonuna zəng gəldi. Lamiyə telefona baxdı.
– Anamdı.
Səfər qəfildən telefonu Lamiyənin əlindən aldı. Telefonun ekranında ” Ana ” yazılmışdı.
Səfər telefona cavab verdi:
– Allo Aynur Səfərin səsini eşidəndə təəccübləndi.
– Səfər? Lamiyə hara getdi?
– Aşağıda atamın yanındadır.
Lamiyə təəccüblə Səfərə baxırdı. Bir tərəfdəndə ürəyi qorxudan əsirdi.
Aynur – Yaxşı, Lamiyəyə deyərsən sonra məni yığar.
– Deyərəm. Sağ olun.
Səfər telefonu Lamiyəyə uzatdı.
– Birdə özünü şübhəli aparma. Atam gəlib. Bizimlə qalacaq.
– Niyə? Yəni deyirəm, nə qədər istəyir qala bilər,öz evidir. Nəysə olub eləməyib?
– Uzun söhbətdi. Ananla danış, aşağı düş.
– Yaxşı. Səfər otaqdan çıxdı.
Lamiyə anasının nömrəsini yenidən yığdı.
Qadir Fidanı və oğlunu dostu Sərdarla doqquz mərtəbəli binada kirayə yaşadığı üç otaqlı evə gətirdi. Çamadanlarını yataq otağına gətirib, Fidanla birlikdə mətbəxə keçdi. Mətbəx bir az səliqəsiz idi.
Qadir – Bağışla sən allah, qəfildən oldu, yır-yığış edə bilmədim.
Fidan gülümsəyir – Narahat olma, başa düşürəm.
– Zəhmət olmasa, telefonunu ver.
Fidan qucağında körpəsi yataq otağına keçdi. Yatmış oğlunu çarpayının üstünə qoydu. Cibindən telefonunu çıxardıb Qadirə tərəf uzatdı. Qadir Fidanın telefonuna nömrəsini yazıb, adını qeyd elədi, sonra geri qaytardı
– Nə lazım olsa zəng elə. Canla-başla qulluğunda hazıram.
Qadir Fidanla sağollaşıb evdən çıxdı. Fidan Eldara zəng etdi.
– Necəsən?
– Yaxşıyam. Qadirgil getdi?
– Hə. Samir necədir?
– Budundan bıçaqlayıblar. İndi tikiş qoyublar.
Aybəniz anasının otağına iri fincanda çay gətirdi. Cəmilə paltarını dəyişmişdi, əynində ağ xələt yatağında oturmuşdu. Cəmilə isti çaydan içə-içə Kərimə qarğış edirdi.
– Köpəyoğlu! Hələ sən Cəmiləni yaxşı tanımırsan. Başına oyun açım, sən də bax. Rəhmətlik baban olmasaydı zibil idi atan. O boyda kişinin kürəkəni olmasaydi, kim idi onu icra başçısı qoyan.
Aybəniz maraqla anasını dinləyəndən sonra dedi:
– Atamı birinci dəfə idi belə gördüm. O sənə güldən ağır söz də deməzdi.
– Atamı bu həddə çatdırmaq üçün neyləmisən?
Cəmilə susurdu, qızının sualına cavab vermək ürəyincə deyildi.
– Sən bizim işimizə qarışma.
– Mən sizin işinizə qarışmıram. Belə başa düşdüm ki, Səfər qarışmalı olacaq. Şəkərdi, yazığın gəlmir atama?
– Atan məni boşasa, hələ gör neynirəm.
Aybəniz hiss olunurdu ki, narahatdır. Ona elə gəlirdi ki, anasını bugünəcən yaxşı tanımayıb.
Səhər-səhər Kərim pencəyini geyinə-geyinə otağından çıxdı. Lamiyə səhər süfrəsini hazırlamışdı.Səfər əlində təndir çörəyi qapıdan içəri girdi. Qapıda atasıyla üz-üzə gəldilər.
Səfər – Bıy, gedirsən?
Kərim gülümsədi ; – Sabahın xeyir.
Lamiyə – Süfrəyə əyləşmirsiz?
– Tələsirəm, axşama çatdıraram özümü.
Səfər – Hara gedirsən.
Kərimlə – Gecə vəkilimlə danışmısam. Məni gözləyir.
Səfərlə Lamiyə bir-birilərinf baxdılar.
Səfər – Vəkili neynirsən? Axşam da heç nə demədin bizə. Evə də zəng etdim, cavab verən olmadı.
– Bugün ərizəmi yazacam. Sonra da ananla boşanacam.
Səfər atasının anasının boşanmaq istədiyini biləndə təəccübləndi
– Ata, boşanmaq nədi?
– Məndən heç nə soruşma. Vaxtı çatanda sənə hər şeyi deyəcəm. Anana görə məndən incimə. Bu işdə mənə kömək elə. Bilmədiyin çox şey var.
– Ona görə istefa vereceksen ki, boşandığınızı heç kim bilməsin? Bilmirəm nə deyim.
Kərim qapını açdı, evdən çıxdı. Səfər Lamiyəyə – Lap qanım qaraldı.
Lamiyə – Təhminəyə görə boşanırlarlar?
Səfər süfrə arxasında oturdu.
– Əlbəttə yox. Təhminə ailə qurub.
– Maraqlıdır,niyə boşayır?
– Bilmirəm. Onsuzda aralarındaki iplər qırılmışdı.Gərək həkimə zəng edəm, görüşü təxirə salam
– Həkim? Həkim nədi?
– Deyirdim bugün günorta həkimə aparım səni, alınmayacaq. Anamın yanına gedəcəm.
– Məni niyə?
– Demişdim axi!… Uşağa görə.
Lamiyə əlindəki fincanı özünü itirib yerə saldı.
– Mən uşaq istəmirəm…
Ardı var.
Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ