\
YEDİ İKLİM ÖZLERİM
Sevda yükü yüreğim çarparken deli deli
Seslenir ki nerdeydin çeyrek asır evveli
Zemheride güneşim çölümün saba yeli
Gözlerinden kalbine yol alırken gözlerim
Dört mevsim seni yaşar yedi iklim özlerim
Müzmin olan özlemin tak edince bu cana
Meftun gönül yalpalar bir o yana bu yana
Soldan sızı girdikçe bağrımdaki çıbana
Canhıraş feryadımdan ifşa olur gizlerim
Dört mevsim seni yaşar yedi iklim özlerim
Karanlığa boğunca sensizliğin gecesi
Yer ile yeksan olur dağlarımın yücesi
Ey gönül tellerime ses olan aşk hecesi
Titrek dudaklarımda boğulsa da sözlerim
Dört mevsim seni yaşar yedi iklim özlerim
Eriyip tükenirken yokluğun denen zulda*
Kim olur Dervişine acep kim olur dulda*
Visale yürüyünce hasret çıkmazı yolda
Bağları çözülür de tutmaz olur dizlerim
Dört mevsim seni yaşar yedi iklim özlerim
KÖZ BIRAKTIN
Yay kaşların altından ok gibi bakışınla
Gönlüme bir fırtına gözüme iz bıraktın
Kirpiklerden yanağa süzülen akışınla
Can evimin içine sönmeyen köz bıraktın
Öylece mahzun durdum giderken ardın sıra
Yine özlemin kaldı senden bana hatıra
Göz ucuyla dönerken bu yana ara sıra
Ahlardan müteşekkil gırtlakta söz bıraktın
Sırlı camı ağlattı saçlarımın beyazı
Kendi kendini boğdu yüreğimin avazı
Hüzün yağdı bahara kırağı vurdu yazı
Yapraklarım savruldu dalıma güz bıraktın
Ey yüreğin maliki Derviş’in gerçek varı
Sensiz ne çiçek açar ne de bal yapar arı
Kazanmak üzre iken vuslat denen kumarı
Busesiz veda ile hasrete koz bıraktın