Bu gün də adi günlərdən biridir. Axşamdan yağan şiddətlə yağan yağış sabaha doğru zəiflədi, tədricən kəsildi. Jalə həmişəki kimi bu gün də böyük həvəs və zövqlə işə getməyə hazırlaşır. Küləkli yağan yağış təmirə ehtiyac duyan işıq tellərini sıradan çıxarıb. Ona görə də işıq yanmır. Jalə tədbirli qızdır. O axşamdan işlərini qaydasına qoyur ki, sabah açılanda sürprizlərlə qarşılaşmasın.
Saat 8 00 –da o evdən çıxdı və işə gəldi. Binanın qabağında iş yoldaşı ilə qarşılaşdı, birlikdə ofisə qalxdılar. Saat 9 –dur və hamı iş başındadır həmişə olduğu kimi. İşçilər qeydiyyat jurnalına qol çəkmək üçün bir yerə yığıdılar. Arada söhbət başladı. Ümumi ortamda gedən söhbətə hərə öz fikrini əlavə edirdi. Gənclərimizin psixoloji təsirlərə tez məruz qalmasından, məktəb psixloqlarının işinin zəifliyindən və s. Söhbət gəlib hal-hazırda bütün İslam dünyasının bəlası olan Vahabilik təliminə gəldikdə işçilərdən biri-Murad hamının tanıdığı gənc idmançı Elşadın və onunla birgə Suriyaya gedənlərin öldüyünü söylədi.
Hamı susdu. İçində gənclərə ağladı. Elşad barəsində onu deyə bilərəm ki, o ağıllı, savadlı, işgüzar, yaxşı ata və yaxşı həyat yoldaşı kimi hamı tərəfindən tanınıb. O günə qədər ki, Suriyaya gedişini həyata keçirdi. Onun Suriayaya Vahabi olaraq döyüşə getdiyini eşidən hər kəs qınadı, sonra içdən onun üçün ağladı. Bəlkə də əslində o və onun kimilər gələcəkdə haraya gedəcəklərini, başlarına hansı müsibətlərin gələcəyini bilmədən dövrün mən deyərdim ki, ağ ölümü-narkotikdirsə, gizli xəstəliyi –Vəhabiliyə cəlb edilmişlər. Bərli-bəzəkli, cəlbedici sözlər, insanın aciz nəfsini əksər hallarda özünə qul edən pullarla son dəhşətə, fəlakətə aparan bir yola düşmək üçün bu sahədə maarifləndirmə işləri aparan “müəllimlər” şagirdlərini-qurbanlarını həyatada yaşayış səviyyəsinin aşağı olmasından narazılar sırasında axtarıb seçirlər.
Elşad da yəqin ki, bədəncə güclüolmasına baxmayaraq, psixoloji cəhətdən ən zəiflərdən, acizlərdən biri imiş.
Sabahını romantik bir ortamda qarşılayan Jalə, gününü acı xəbərlə davam etdirir. Elşadın ölümü hamı kimi onu da sarsıtdı. Ona görə yox ki, Elşad öldü. Daha dəhşətlisi orasındadır ki, o özüylə Suriyaya gedərkən ailəsini- oğlunu, qızını və yoldaşını da aparmışdı. Onun kimsəsiz, yad ölkədə iki övladla qalan qadınının halına acıdı Jalə. Bir an belə özünü o qadının yerində təsəvvür etməsi Jaləni dəhşətə bürüdü.
Öz özünə səssizliyə qapanıb düşünməyə başladı və içində qəribə suallar baş qaldırmağa başladı. Ölüm ağırdır, amma əlacı olmayan dərddir.Hər kəs öz mənfəətini güdsə, onda insanlıq ölər. Niyə Suriyaya gedənlər yalnız özlərini düşünüb buna müvafiq hərəkət edirlər? Məgər onların qəlbi elə acımasız olur, daşlaşır ki, onlara həyat verən valideynlərini gözü yaşlı buraxırlar? Tnrının özü də “Müqəddəs Qurani-Kərim”-də buyurur ki, valideynlərinizi incitmədən, onlara sevgi verərək yaşasanız ən yaxşı savab əməl olarsınız. Dini bəhanə gətirərək qardaşın qardaşa silah qaldırması nə deməkdir? Məgər döyüşənlərin hər iki tərəfi müsəlman deyil? Hansı din deyir ki, apar ailəni yadların içinə burax? Oğlanlarını, qızlarını qardaşlarının qanına qıyanalarla bir yerdə yaşat?
Elşad və elşadlar cihad adıyla vuruşub ölürlər. Bəs onların özləriylə apardıqları qadınlarını, qızlarını kimin ümidinə buraxırlar? Aclıq, səfalət, və daha müxtəlif əzabların baş alıb getdiyi bir ölkə yaxşıdır, yoxsa müstəqil, bolluq, sivil yaşam tərzi olan Azərbaycan?! Axı hamıya bəllidir ki, din uğrunda cihad müsəlman qanına susamaq demək deyil. Hamımız bilirik ki, ölkəmiz , xalqımız, milllətimiz bizim üçün daha doğma, daha əzizdir. Yurdumuzun yağı tapdağında, yurddaşlarımızın didərgin olduğu bir vaxtda elimizin oğlanları canını sataraq aldığı pul naminə yad bir ölkə üçün vuruşmalıdırmı?
“Ana haqqı-Tanrı haqqı” deyib atalarımız. Övlad ona həyat verən, hər şeyin ilkini öyrədən, min bir əziyyətlə böyüdüb boya başa çatdıran valideynləriniövladsızlıa məhkum etməkləmi mükafatlandırmalıdır?! Bütün bu suallar içində az qala itib batan Jalə özündən qeyr-iradi gözlərinin yaşını saxlaya bilmədi. Ağladı gəncliyimizə… Kimsəsiz qalan qadın və azyaşlı körpələrə….
Beləcə ömür kitabından bir gün də Jalə üçün acılı, həyat dərsi qazandıracaq səhifə kimi yaşanıb örtüldü.Sabah nə olacağını isə kimsə bilmir, Tanrıdan savayı. Çalışın “Gizli xəstəliyə” yoluxmayın. Analarınızın, atalarınızın ahıl çağlarında onların zəifləmiş gözlərini yaş içində buraxmayın. Vallahi-billahi valideynlərini ağladanı Tanrı da bağışlamaz. Ona görə də bu günümüzü ləyaqətlə yaşayaq ki, sabahımızın nur saçan günəşinə kölgə salmasın.
05.09.2014