Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.
NEÇƏ İLDİR HƏSRƏTİN YANDIRIR MƏNİ, ANA!
Qubadlının erməni silahlı qüvvələri tərəfindən işğalının 20-ci il dönümünə.
Neçə ildir həsrətin yandırır məni, Ana!
Görə bölə bilmirəm, düzü, illərdi səni, Ana!
Görəsən bu ayrılıq sona çatacaqmı bəs,
Qürubda doğan günəş denən batacaqmı bəs?!
Yenə ömür uzunu səni gözləyəcəyəm,
Vaxtımı saya-saya həsrətə dözəcəyəm.
Qanlı-qadalı günlər ömrümə dağ çəkibdi,
Övladın AYDINOĞLU həsrətini çəkibdi.
Yollarına boylanıb arayacam səni mən,
Qubalı-Anam mənim, yoruldum gözləməkdən.
Nə vaxt qayıdacaqsan Anam Azərbaycana,
Nə vaxt boylanacaqsan Anam Azərbaycana?!
Nə vaxt büsbütün səni görə biləcəyəm mən,
Nə vaxt şəninə çələng hörə biləcəyəm mən?!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!
Dünyadan böyükdür şairin dərdi
Məndən soruşsalar, şairlik asan,
Yoxsa ki, yığılan dərd qədərağır?!
Duyub-anlamazsan, inan, a quzum,
Şairin gözündən nə həsrət yağır.
Əsrlər boyunca, tarix boyunca,
Şairlər qələmin sınadı gəldi.
Gözünə qəm-kədər ələnən zaman,
Yenə cəmiyyəti qınadı gəldi.
Axı o neyləsin ömrün mayası,
Əzəldən xəbərsiz belə yoğrulmuş.
Gülsə də, hər üzə körpələr kimi,-
Qəlbində, könlündə kədər doğulmuş.
Bulaq tək gözündə coşub-çağlayan,
Nə Kürü, nə də ki Arazı qaldı.
Gülməsə, üzünə bu ömür onun,
Həyatın özündən narazı qalır.
Onun da dərdini başa düşməli,
Dünyada özünü özü axtarır.
Baxışla qəlbləri ovsunlamayan,
Qayğılı gözlərdə gözü axtarır.
Tarixdə sınanmış bir həqiqətdir ki,
Sevməsə, bir qıza salmaz meylini.
Gah düşüb səhraya Məcnunlar kimi,
Axtarır yenə də sadiq Leylini.
Yaxşı ki, əzəldən coşan qəlbində,
Nə dovşan, nə tülkü, nə də qurd qalmış.
Dünyanın özündən dörd dəfə böyük,
Bir şair dünyası bu gün yurd salmış.
Şair ilhamının coşub-daşması,
Şairin özünə yenə xoş xəbər.
Dünyası qayıdıb gəlsə yanına,
Dağılıb gedəcək gözündən kədər.