Elxan Sultanli 1996- ci ildə Baki şeherinde anadan olmuşam. 2003- cü ildə Maştağa qəsəbəsində yerləşən 128 saylı orta məktəbdə təhsil almağa başlamışam. 2013 – cü ildə həmin məktəbdən məzun olmuşam. 2013- cü ildə Baki Texniki Kollecinə daxil olmuşam və hal hazırda təhsili orda davamç etdirirəm. Bədii yaradıcılığa 13 yaşımdan başlasamda iştimaiyyətlə ilk tanışlığım 16 yaşımda olub.
Ölülər Şəhəri
Şəhərin çirkin küçələri ilə addımlayıram. Piş taxtaların önündən keçdikcə öz əksimi görürəm. Küçələr tamami ilə boş. Böyük küçə ilə addımladıqca öz ayaq səsələrim məni vahiməyə salır. Qəribə düşüncələr beynimi yeyib bitirir. Köhnə sevgilim ağlımdan nedənsə çıxmır. O, məni sevirdimi? Ya vaxtını keçirirdi? Qəribəydi o deyesən yenisinide tapıb artıq. Küçələrdə həyat sönmüşdü sanki. Hələ günorta idi halbuki. Gecələri belə yatmayan şəhərin belə boş olması məni qorxudurdu. Gedib dəniz kənarı milli parkada baş çekim. Sahil metrosunun yanından düz istiqametdə gedirəm. Daim sıxlıq olan yolda bir dənə maşın yoxdu. Bir qədər öndə isə avtobillər karvan qurub. Cəld o istiqamətdə qaçıram. Avtobillər işləy vəziyətə olsada heç birinin sürücüsü yoxdu. Qəribəlik üstünə qəribəlik. Nədənsə ilk yaddaşıma ən yaxın dostum düşür. Cibimdən telefonu çıxarıb onun adının üstünə gəlirəm və… Aman Allah ! telefon sim karti dəsyəkləmir. Telefonun batereykasını çıxarıb başqa sim kart ilə yoxlayıram nəticə eyni olur. Narahatlıq məni rahat bıraxmır. Qərəra alıramki gedim dostumun gilin evlərinə…
İçəri şəhərə daxil oluqda içimdəki qorxu iki qat artır. Uzun və geniş küçələrdə elədəsezilməyən qorxu bu dar küçələrdə adamı bitirir. Biz uşaqlıq dostuyuq. İlk dəfə 6 yaşı olanda tanış olmuşduq. Bizi sinif yoldaşı edən tale sonda universitet həyatındada bizi ayrı salmadı. Düzdü ayrı- ayrı fakultələrdə oxusaqda eyni universitetdə təhsil almışıq. Bəs görəsən dostum bugün evdədi? Bazar günü olmasına baxmayaraq o işdə ola bilər. Çünkü dostum dövlət işində çalışır və ehtiyac olarsa onu hətta məzunyətdə olarkən belə işə çağırırlar. Budur dostum gilin evinə doğru olan sonuncu döngə. Cəmi 20 addımdan sonra çatacam…
Qapını döyürəm:
– Elşən! Elşən?!
Cavab gəlmir 3dəfə təkrar etdikdən sonra isə 29 yaşın mənə verdiyi qüvvə ilə geriyə çəkilib qapını sındırıram. İçəri daxil olduqda heç kimin olmadığını sezirəm. Bəlkə səhv etdim qapını sındırmaqla həqiqətəndə heç kəs yox idi çünkü. Amma yenədə ikinci mərbərtəbəyə qalxıram. Budur dostum Elşən divanda oturub futbola baxır
– Məni eşidmirsən bayaqdan?!
Cavab gəlmədikdə isə mən onun üzərinə gedirəm. Biraz əsəbi halda önünə keçdikdə isə
– AAAAAAAAAAAAAAAAA…….
Tələsik küçəyə çıxıram. Bayaqdan heç kim olmayan küçənin o biri başında yay- qış orda olan dilənçini görürəm. Hər dəfə onu görəndə pul verərdim oda:
– Allah ürəyincə versin deyərdi.
Yaxınlaşıb cibimdən bir 20 qəpik çıxarıram. Əlinə qoyduqda isə…
– AAAAAAAAAAAA………….
Üzü Qız Qalasına doğru dayanmadan qaçıram. Nəfəsimi dərdikdə isə kimsə məni arxadan əl ilə çağırır. Arxaya çönürəm və….
– AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
Çox yorğun halda gözlərimi açıram
– Mmmm mən hardayam?
– Adil həkim xəstə ayılır.
– Dərhal ağrı kəsici ilə yuxuya verin!
– Baş üstə!
Əllərimi açmaq istəyirəm. Amma ağ parça ilə qollarım bağlıdı. Bayaqdan danışan ağ paltarlı qızın mənə vurduğu iynədən başım hərlənir. Yüngüllük hiss edirəm….
– Ay bu nə ağrıdı.
Bu dəfə gözlərimi açanda isə ağ paltarlı o qız yoxdu. Mənim kimi əlləri bağlı bir iki nəfər vardı.Mən çətinləklə:
– Bura haradı? Mən burda nə edirəm?
– Aramıza xoş gəldin.
– Necə?
– Aramıza xoş gəldin
– AAAAAAAAAAAAAA….
– Sakit ol bura Ölülər şəhəridi!
Elxan Sutanli
07.02.2014