Bu gecə yuxumda sübh çağı idi. Azan oxundu .Sübh namazı başladı.Bütün ağaclar səcdə edirdilər.Qarşımda çinar ağacları üzü qibləyə əyilmişdilər.İki rukət namazdan sonra, əllərini açıb uca səslə dua edirdilər. ALLAHIM bizi bağışla deyə… Gözlərim yaşlı bir kənarda dayanmışdım. Uca çinarlara səsləndim. Nə olar xahiş edirəm mənim üçün də dua edin. sanki çox əlacsız idim. Allah sizi bağışladığı kimi məni də bağışlasın dedim; sonra yerlə göyün danışdığını, küləyin yarpaqları qarışdırdığını, baharın gəldiyini gördüm. Ətrafım güllər,çiçəklər, küləyin əsməsi ilə cənnət qoxusu dolurdu çiyərlərimə. Bu nə gözəlliklərdir deyə düşündüm. O gözəlliklərdən sonra telofon səsi məni yuxudan oyatdı. Və çox utandım sübh namazım qəzaya getmişdi.Yuxudakı çinar ağaclarından yerdən, göydən hər şeydən utandım… bu sabah Allaha salam verməmişdim.sübhün açıldığı üçün Ona təşəkkür etməmişdim… kaş ki, namazım qəzaya getməsəydi, çox kədərləndim. Zəng edən bacım idi.Orda bax o ömrü yaşamaq istədiyim üçün kədərləndim. Kaş ki, gözlərim heç açılmasaydı deyə düşündüm illərlə bütün ömrümü…Dualar, gözəlliklər və mən. Bəlkə də bunlar mənə bir işarə edirdilər. Sən belə yaşamalısan deyirdilər. Bəli bəlkələrsiz belə yaşamalısan deyirdilər. Sadəcə belə…