Bu bizim hekayəmizdi-sənin və mənim.Düzünü desəm sənin, ömrümün köhnə divarına yazdığın bir eşq hekayəsi.Ona əndrabadi adlar da qoya bilərik.Əgər istə-
sən…Məsələn, “Vurulmuşlar”, “Dəli kimi sevənlər” və sairə və ilaxır.Ancaq mə-
nim təmtəraqlı adlardan xoşum gəlmir.Ona görə də”Çarəsizlik”qoydum.Bilmirəm,
xoşuna gələcəkmi?Bircə onu bilirəm ki,bəyənsən də,bəyənməsən də bacardığım
budur.Neyləmək olar.Varını verən utanmaz.Nə isə…Deyəsən mətləbdən uzaq düş-
düm.Bir az çərənçilik elədim.Uzun-uzadı müqəddimələrdən elə uşaqlıqdan zəhləm
gedib,istər həyatda olsun,istərsə də hekayədə və ya romanda.
Elə bilmə ki ayrı bir məqsədim var.Yaxud səndən cavab gözləyirəm.Qətiyyən!
Əsla!Heç ağlına belə gətirmə.Bunu özünə dərd eləmə.Heç vaxt istəmərəm ki,sən
dərd çəkəsən,özü də mənə görə.Onu da deyim ki sənin “nə” və “necə” cavab ver-
məyin heç nəyi dəyişməyəcək.Əgər iyirmi il əvvəl-mənim dəliqanlı vaxtlarımda
olsaydı,bəlkə də hər şey başqa cür qurtarardı…Bağışla,filosofluq elədim.
Sadəcə ürəyimi boşaltmaq istədim.Bəlkə bir az yüngülləşim deyə.
Sən o gün ağlamasaydın,heç bu hekayə də yazılmayacaqdı.
…O gün iclas zalı ağzınacan doluydu.Məmmədkərim demiş,iynə atsaydın yerə
düşməzdi.Yeni layihələr müzakirə olunurdu.Sənin də layihən müzakiryə çıxarıl-
mışdı.Heç özündə-sözündə deyildin.Qar kimi ağarmışdın.Layihələr bir-bir mü-
zakirə olunur,əvvəl mütəxəsislər,sonda isə baş direktor öz rəyini bildirirdi.Növbə
sənin layihənə çatdı.Hamının “ifritə” adlandırdığı şöbə müdiri birinci çıxış etdi.
Və sənin layihəni alt-üst elədi.Elə coşdu ki,etika qaydalarını belə- pozdu.Təhqirə
keçdi.
-Rasim müəllim,mən belə işçini bir gün də işdə saxlamazdım.Əgər belə getsə…
-Kifayətdi.Əyləşin! Aman verin başqa yoldaşlar da öz fikirlərini bildirsinlər.
“İfritə” susmağa məcbur oldu.Rasim müəllim üzünü qocaman mühəndis Məm-
Mədkərim müəllimə tutdu:-Sənin fikrin nədir?Məmmədkərim müəllim elə bil
yatmışdı,yuxudan oyandı.Dili topuq vura-vura:-Hə,deməli,deyəsən…bu la…la…
Rasim müəllimin zəhmli sifətinə bir xoş təbəssüm yayıldı.Tarıma çəkilən əsəb-
lər yumşaldı.Hamı bir yüngüllük hiss elədi.Sənin ağarmış üzün birdən birə qıp-
qırmızı oldu.Qısa bir pauza yarandı.
Bir də onda ayıldım ki,ayaq üstəyəm.Səni müdafiə eləyirəm.Özüm özümə mat
qalmışdım.Çünki mən iclaslarda hələm-hələm çıxış eləməzdim.Hələ indi də yadı-
ma sala bilmirəm ki,bu necə baş verdi.Ha fikirləşirəm,bir yana çıxara bilmirəm.
Baş direktor mənim rəyimlə razılaşdı.Xırda-para nöqsanları düzəltmək şərtiy-
lə sənin layihən əsasən qəbul olundu,
İlahi,sən necə sevinirdin.Ucmağa qanadın yoxdu.Gözlərini gözlərimdən çəkmədən gülümsəyirdin.Utanmasaydın bəlkə də yüyürüb məni qucaqlayıb
öpərdin…Heyif ki öpmədin…
İclas başa çatdi.İş saatının sonuna beş dəqiqə qalmışdı.Mən iş stoluma əl gəz-
dirib,aşağı-yeməkxanaya düşdüm ki,heç olmasa bir stəkan çay içim.Yarıyolda
səninlə qarşılaşdım.Daha doğrusu sən qarşımı elə kəsdin ki,aradan çıxmağa macal
tapmadım.Əlini mənə tərəf uzatdın və dedin:
-Çox sağ olun,Hafiz müəllim!Heç bilmirəm Sizə necə təşəkkür edim.
Məni xilas elədiniz.
Əlin əlimi yandırdı.Mənə elə gəldi ki,əlin bax indicə ovcumda əriyib yox
Olacaq.Elə qorxdum ki!Və istədim ki…Bu an sən səssiz-səmirsiz elə ağladın ki!
Bir anda özümü itirdim.Bilmədim neyləyim.Səni necə ovudm.Sifətimin od tutub
Yandığını,Kürəyimdən axan soyuq tərin köynəyimi islatdığını hiss etdim.Əlin
əlimdə ikimiz də donub daşa dönmüşdük.Elə bilirdim bu dördmərtəbəli binada
nə qədər adam varsa,hamısı bizə baxır.Ürəyimdə”Allah-Allah”deyə pıçıldayırdım.
Sən nələrsə danışırdın,ancaq mən heç nə eşitmirdim.Qulaqlarım uğuldayırdı.
…Bəlkə də aradan min il ötdü desəm,yanılmaram.Bəlkə də bir dəqiqə…Yadımda
deyil.Bircə o yadımdadı ki,Sən səssiz-səmirsiz ağlayırdın.Pərişan tellərin üzünə.
Çiyinlərinə dağılmışdı.Nəmli,qıyıq,qara gözlərini gözlərimin içinə zilləyib durmuş-
dun.