Ey, İnsan!
Çək, çək əlini həyatımdan… Yaşamaq istəyirəm, qoymursan!
Çək, çək gözlərini məndən… Baxışların “pis”dir, pisliyə yozurlar!
Çək, çək şəklimi xəyalında… Alma əlinə vərəq, rəngli qələmlər!
Çək, çək mənim yerimə yükümü… Çox ağır olsa da, bax, gör, dözürsən?!
Çək, vicdan əzabı, qınadın deyə… Qınamaq asandır kənardan baxsan!
Çək, çək mənim yerimdən öz nəfsini… Nəfsin ağırdır, işlərim düz gətirməz…
Çək, çək barmaqlarını ciblərimdən… Boş cibdən boşluqdan başqa nə çıxar?!
Çək, çək siqaretini içinə… Tüstünü vermə mən tərəfə, həyatım zəhər içindədir…
Çək, çək içkini başına, ötür mədənə, yandır özünü… Mənə demə ki, mənəm günahkar!
Çək, çək bir film, al əlinə kamera… Həyatımdan bir serial çıxar bitməz süjetin, obrazların…
Çək, qəlbini özünə tərəf… Mənim qəlbimin qəlbinə yoxdur ehtiyacı…
Çək, sığal çək öz başına… Mənim başımla işin olmasın…
Çək, bacardıqca, al, çək, vermə ancaq… Budur sənin niyyətin,”saflığın”, aldatmaq!
Aldatmaq, öncə özünü, sonra başqalarını…
Bax, indi çək, dediyim sözlərin ağırlığını, söymədim səni, təhqir etmədim…
Sözüm kəsərlidir, qəlbini yaraladı, axır içində qan…
Bax, rahatlıq tapmaq istəyirsənsə, məndən birdəfəlik qəmişini çək!