Cəmilə Çiçəyin “Əyyub və Sənəm” dastanına
Bir baxışdan həsrətini duymuşam,
Sən ürəyi paralısan, sənəmsən.
Vüsalına əliçatmaz Məcnunam,
Leylimisal yaralısan, sənəm, sən!
Gül qönçəsi, ətrin edib məst məni,
Üzməmişdi belə əda, qəsd məni.
Lal eyləyib, kar eyləyib – süst məni,
İndi bildim haralısan, Sənəm, sən.
İstisuda, Dəlidağda maraldın,
Gül açmamış qönçə-ləçək saraldın.
Yanıb-sönüb od almamış qaraldın,
Əyyub görən o işvəli Sənəmsən?!
Tər çiçəyin ləçəyisən, əsirsən,
Məhəbbətin girdabında yesirsən.
Eşqin bəlasında hələ əsirsən,
Məhəmmədə deməsən də, Sənəm, sən!