Qarşısında dəftər, əlində qələm dayanmışdı. Nə yazacağını, necə yazacağını bilmirdi. Hər zaman səsli – küylü, bir dəqiqə yerində dayana bilməyən nadinc uşaq indi bacardıqca hər kəsdən gizlənməyə çalışırdı. Bəlkə də əlacı olsaydı bu dəqiqə heç kim onu görməsin deyə yerin dibinə də getməyə razı olardı. Körpə qəlbi hürkmüş bir quş ürəyi kimi çırpınırdı, sanki köksünü yarıb çıxmağa can atırdı. Hər gözündə iki damla yaş gilələnib azadlığa çıxmağa tələsirdi. Bircə gözünü qırpmağına bəndmiş kimi bəyaz vərəqin üzərində bozumtul ləkələr əmələ gəldi. Özü öz etdiyindən utanırmış kimi sol əlini həmin ləkələrin üstünə qoyub gizlətməyə çalışdı, ürkək – ürkək ətrafa boylandı. Ondan başqa sinifdəki bütün uşaqlar başını aşağı salıb dayanmadan nəsə yazırdı. Bircə o idi qarşısındakı ağ vərəqə baxan.
Yaxşı ki pəncərənin yanında oturmuşdu. Arada bir pəncərədən boylanıb idman dərsi keçən başqa sinif uşaqlarını seyr edirdi. Fikri isə nə dərsdə idi, nə də həyətdə oynayan uşaqlarda. Xəyalları çox uzaqlarda idi, çox uzaqlarda…
– Nadir…
Müəllimin zəhmli səsi onu bu xəyallardan ayırdı. Onu çağırırdı. Başını qaldırıb Müəllimin üzünə baxmağa utandı. Səsini çıxartmadan başını dəftərinə əydi. Deyəsən, müəllim də yazı yazan uşaqlara mane olmamaq üçün sözünü davam etdirmədi. Ancaq nə olsun ki, yenə də yazmağa heç nə tapmırdı. Onsuz da inşa yazı yaza bilmirdi, həmişə ondan – bundan köçürürdü. Bu dəfəki mövzu isə onun kövrək uşaq qəlbini getdikcə daha da üzürdü. Bir az da beləcə keçdi. Ürəyində dərsin tez bitməsi üçün Allaha dua edirdi. Heç nə yazmadığı “yazı” dan iki alacağını bilirdi, ancaq bu, onu heç düşündürmürdü belə…
– Nadir, sən niyə heç nə yazmırsan?
Yenə də müəllim onun yazmadığını görüb acıqlanmışdı. Hələ ondan cavab da tışdı. Hələ ondan cavab da tələb edirdi.
– Yazıram, müəllim.
Bu dəfə müəllim sinifə müraciət etdi:
– Zəngə on dəqiqə qalıb, yekunlaşdırın artıq.
Bu an uşaq ilk dəfə özü yazdı inşasını. Kimsədən köçürtmədən, kimsədən yardım istəmədən öz sözlərini, öz hisslərini yazdı…
…Axşam bütün işlərini bitirib səhər şagirdlərinə yazdırdığı inşanı yoxlamaq üçün yazı masasının arxasına keçdi. İbtidai sinif müəllimi idi Rəhimə müəllimə. İyirmi ilə yaxın idi müəllimlik edirdi. Şagirdlərinə daim ana qayğısı ilə yanaşmışdı. Lap körpə yaşlarından uşaqlar ana qucağından çıxıb onun qollarına sığınırdılar. İndiki sinfini də iki il idi ki qəbul etmişdi. Şagirdlərinin ən böyüyünün səkkiz yaşı var idi. Əksəriyyəti yeddi yaşlı uşaqlar idi. Aralarında çalışqanı da var idi, nadinci də, tənbəli də. Ancaq bütün şagirdlərini bir ana məhəbbəti ilə sevirdi…
Aram – aram dəftərləri açmağa, yazıları oxumağa başladı. Hər yazını oxuyandan sonra müxtəlif hisslər yaşayırdı. Uşaqların səmimi sözləri ürəyini kövrəltmişdi. Nəhayət, növbə Nadir Cabbarlının yazısına çatdı. Nadir də sinifin dəcəllərindən biri, bəlkə də birincisi idi. Dərs oxumaqla da heç arası yox idi. Ancaq saf, mehriban, bir az da kövrək uşaq idi. Digərləri kimi onu da çox sevirdi Rəhimə müəllimə. Bu düşüncələrlə dəftəri açdı. Həmişə olduğu kimi yenə də şagirdinin qarışıq, səliqəsiz xətti ilə qarşılaşdı. Amma yazılı səhifələrin sonuncusunda həm hərflər bir-birinə qarışmış, həm də mürəkkəb yayılmışdı, oxumaq çətinləşmişdi. Elə bil yazının üstünə su dağılmışdı. Onsuz da inşa çox deyildi, cəmi bir neçə cümlədən ibarət idi, buna əsəbləşən müəllimi uşağın bu səliqəsizliyi daha da özündən çıxartdı:
– Bu uşaq lap həddini aşıb artıq, indi buna iki yazmayıb nə edim mən?
Bir anlıq əsəbini boğub yazılan cüm
– Bu uşaq lap həddini aşıb artıq, indi buna iki yazmayıb nə edim mən?
Bir anlıq əsəbini boğub yazılan cümlələri çətinliklə də olsa, oxumağa çalışdı:
“Müəllim bizə ana haqqında inşa yazmağı tapşırıb. Bayaqdan fikirləşirəm, ancaq yazmağa heç nə tapmıram. Axı heç vaxt görmədiyim adam haqqında nə yaza bilərəm ki? Anam mən doğularkən ölüb. Mənim “ana” deyərkən anladığım tək şey qəbiristanlıqda bizi gözləyən soyuq məzar daşıdı”.
Şagirdin göz yaşı ilə islanmış yazısına daha iki damla yaş da qarışdı…