Gecənin zülmətinin tozunu
üstümdən çırpmamış səhər açılmışdı…
Onsuz keçən günlərimin hədiyyəsi
Şillə kimi üzümü qızartmışdı.
Dünyadakı heç bir həzzi bu iztiraba
dəyişməzdim.
Tipik Oxatanlar kimi inadkardım,
Oysa o qədər mərhəmətli idi ki, hətta
Iblisə də yazığı gəlirdi…
Ehh, kim təsəvvür edə bilər ki, bu nə cür
xoşbəxtlikdir.
Daha ölməyə azca da niyyətim yoxdur.
Amma o gün…
O gün…Səhər dodaq boyasıyla
güzgüyə yazdım:
“Sevgilim, bu dünyada biz tənhayıq”
Qayıtmadım…