Qara donlu qaranlığın əsiri olar bütün cahan .Kədər nəğməsin’’i sevər’’ könüllər. Torpaq suyu deyil dərdin axıtdığı göz yaşlarını çəkər canına .Qəmdən ruh alan çiçəklərin hüzün dolu baxışları bir az da duz basar yarana.
Hanı yamyaşıl libaslı füsunkar təbiət lövhələri?! Hanı o vüqarlı dağlar?! Hanı o şıltaq ,çılğın, dodağından gülüşü qaçırmayan insan ?!Fəryad etmək istəyərsən ,ağrın- acın elə böyük ki, bütün dünya duyar harayını .Bəzənsə sükütün qoynuna girib əzabının tellərini sığallayarsan .Bax ,yalnız onda anlayarsan əslində kimin dostun ,sirdaşın olduğunu .Ən yaxın dostun zülmət gecələr… Bərk- bərk qucaqlayar ,boynuna sarılarsan yalnızlığının .
Deyirlər bahar fəslidir ,isti meh əsir çöldə . Ehh ,sən inanmazsan deyilənlərə .Axı sənin qəlbinin sənə diktə etdikləri deyilənləri yaxına buraxmır heç vaxt .Günəşin doğmasını deyil ,batdığı anı izləmək ,yazın hərarətini deyil, qışın soyuqluğunu duymaqdırsa qismətin… Çıxışı yoxdur bu yolun .Deyəsən ,sonuna çatmısan … Tükənir həyat eşqin .Məsum deyilsən əvvəlkitək. Nifrətin eşqinə qalib gəlir. Səbirsizliyinin qulu olmusan. Kölgətək izləyirsən tənhalığını .Kənardan baxıb aciz olduğunu düşünürlər ,fəqət onlar heç bir zaman anlamayacaqlar yolun sonuna doğru səni hansı keşməkeşlərin gətirdiyini .
Qapı döyülür. İndi isə qapını açmalısan.
Bu gün yenə qalmışam ,
Xəyallarla baş- başa .
Həyat sanki tamaşa.
Zülmət çöküb gözümə,
Kədərlə boylanıram,
Bəxtimin aynasında
Gördüyüm öz üzümə.
Dərd verirəm özümə.
Hönkür hönkür ağlayır
İçimdəki buludlar
Sızıldadır ruhumu
Bu sağalmaz yaralar
Külü olmuşam indi
Yanan hər bir ocağın
Ruhumun qığılcımı
Hər tərəfə nur saçır
Özümuysə yandırır
Kədərlə qucaqlaşıb
Dərdimi danışıram
Fikirlərim dil açıb
Bir biriylə danışır
Gözümdəki kədərim
Üzümdəki gülüşlə
Dost olmağı bacarmır
Saxta gülüşlərimi ortür
Gözümdəki dərd
Qəm kədər körpü çəkir
Yol salır qəlb evimə
Zülmət qapımı döyür
Mən gedirəm açmağa
Bilmirəm nə ad verim
Mən belə yaşamağa