alçaldılmış qadınların tüprüyü
sinəmdə məzar daşları
ildən ilə böyüyür…
qan daşlanır..
yaddaşlanır…
yad daşlanır.
özümüzə dəyir daşımız!
təzələnir ildən ilə yaddaşımız
daşımız, baş daşımız!!!
bu ağrılar lövhələrdə göyərir…
bitir ölkə-ölkə.
salxım-salxım dən verir elə bil
hər il.
yollara qanlı ləçəklər sərilir
bayraq bayraq!
qışın üzü sərtləşir ayın bu günündə
altıyüz on üç məsumun ölümündə.
baş-baş doğranıb atılanların, dəhşətli faciələri
körpünün üzündə yazılıb deyə
körpünü də sovurublar göyə.
qanlı divarlar uçurulmasaydı
hələ də mıxlanmış, diri-diri soyulmuş
uşaqların fəryadı qalmış olacaqdı divarlarda,
düzdə, dərədə, dağda
xaçaturun şərab içdiyi bağda.
həmin izlərdir ki, daşların altında qalıb
iyirmi üç ildir ki, qışqırır….
səsinə səs verən yox.
diri-diri yandırılmış qəhrəmana
ağac sarılmışdı ki, sona qədər yandırsın.
gözü mismarlanan şəhid,
Qarabağa verib gözünü…
deşik-deşik üzünü, özünü…
döşü kəsilmiş qadının da,
döşü çürüyüb artıq, torpağın altında.
əsirlikdə olan qadınlar
zorlanaraq, bic doğuzdurulur
çoxalır xaçaturların nəsli.
gələcəyə güllə atmaq,
keçmişin bağrını dəlmək üçün.
daşlanır yaddaşım hər il!
şəhidlərin doğranılmış ruhuları
hayqırır məzarlarda
imzalarda…
milyardlarla tüprük düşür üzümə;
alçaldılmış qadınların tüprüyü…