QIŞ LÖVHƏSİ
Yaxasını söküb bulud
Qar ələyir küçələrə.
Bəyaz pərdə çəkib bulud
Gündüzlərə, gecələrə.
Ağarıb bəxti Bakının,
Gəlinlik geyinib şəhər.
Qış sirri danışır quşlar
Qar üstündə səhər-səhər.
«Bəyaz güllər» səpələnir
Çölə, düzə ləçək-ləçək.
Naxışlanır pəncərəmdə
Ulduz-ulduz, çiçək-çiçək.
Düzüm-düzüm sırsıralar
Ağacların buz sırğası.
Sirdi, sehrdi, əfsundu
Qarın, çovğunun qovğası.
Mürgü döyür göy dalğalar,
Dənizin yuxusu gəlir.
Təbiətin nəfəsindən
İlk sevgi qoxusu gəlir.
Göylər bərəkət göndərir
Torpağa qar tökə-tökə.
Səttar fırçası gərəkdir
Bu qış lövhəsini çəkə.
TÜRKÜN MASALIə
Sen anımsamazsın,
Henüz yoktun o zaman.
Doğmuştum babamın
Altın çadır-evinde
soyluların en güçlüsü
Türkün soyunda,
Oğuz ilinde …
Büyüdüm Korkutu gördüm,
Türk’ün gücünü tanıdım.
Bir elimde kopuz,
öbürüsü silahda,
büyüyordu üzerinde
büyüdüğüm toprak da.
Büyük küçük putlara
Tapıyordu o zaman
bu dünyanın yarısı,
Tekti benim Tanrım.
En büyük şöhretim, varım
Aziz Türk adıydı.
Ben Türk’ün gücüydü,
ya öyle inadıydı
Vatanım büyüye-büyüye
Varmıştı ta Bağdat’a.
Sonra ne oldu bilmiyorum,
İnandık düşmana, yada …
Türkü Türk’e saldırdılar.
Bir de gördüm Çaldıran savaşındayım
O savaşta bizi bize düşürdüler …
Ben de o savaşta öldüm.
Sonrasını anımsamıyorum…
Sen de anımsamazsın,
Henüz yoktun o zaman.