STİ QƏLB EVİMİN DOĞMA KƏSİSƏN
Sən mənim könlümün şirin avazı,
Sən mənim ruhumun dinən səsisən.
Sən varsan duymuram qarı, ayazı,
İsti qəlb evimin doğma kısisən.
Su kimi şəffafsan, günəş tək parlaq,
Paklıq zirvəsisən, əlçatmazsan sən.
Həyatla çağlayan şirin bir bulaq,
Şəfanı, nurunu azaltmazsan sən.
Sən düzlük simvolu, xeyirxah mələk,
Hörmətə, izzətə layiq bir insan.
Sən güllər bəzəyən güllü kəpənək,
İnsanlar zövq alır tək varlığından.
Bu solğun dünyanın mənasısan sən,
Bu zalım dünyanın xoş təbəssümü.
Bir bəyaz dünyanın sonasısan sən,
Behişt hurisinin tam təcəssümü.
Səni vəsf etməyə gücsüzdü sözlər,
Tanrı əsəridi surətin sənin.
Baxdıqca cilvənə yorulmaz gözlər,
Mərmərdən yonulmuş qamətin sənin.
DÜNYA BİZDƏN BEZAR OLDU
Qəlbə hopan dumanıyla,
Tezcə qaçan zamanıyla,
Vermədiyi amanıyla,
Dünya bizdən bezar oldu.
Xərclədikcə ömür, günü,
Tapdaladıq yolu, yönü,
Ha qaldırdıq səsi, ünü,
Başqasını sezər oldu.
Cəhd etdik sevincə sarı,
Atmaq üçün dərd, qubarı,
Önə qoydu mar , bezarı,
Bizə qalan azar oldu.
Yağdırmadı qışda qarı,
Selə verdi bağı, barı,
Qaranəfəs çay yuxarı,
Haqq dalınca gəzər oldu.
Gül istədik, verdi xarı,
Kimə lazım balsız arı,
Kədər yarı, qəmi yarı,
Şandan zəhər süzər oldu.
Həris vardan doyammadı,
Göz torpaqsız qapanmadı,
Din imanla tapınmadı,
Nuh gəmisi üzər oldu.
03. 02. 2016