İstanbullu Kamal
Londonun tən ortasında,
Pikadello meydanında
İstanbullu göygöz Kamal
Əyləşibdir dükanında.
O, bir funta aldığını
Bir funt əlli pensə satır.
Tiyanında atəş açan
Qovurduğu şabalıddır.
-Nə vaxt gəldin?
-Dörd sənədir.
-Niyə gəldin?
-Çörək… para…
Yüz “thank you” söyləyirəm
Mən şabalıd alanlara.
-Evlisənmi?
-Əvət, əvət,
Mən evliyəm, çoçuq, qarı.
Şabalıdla saxlayıram
Bu yad eldə mən onları.
-Vətən yada düşürmü heç?
-Qovruluram şabalıdtək…
-Yurda nə vaxt qayıdarsan?
-Tanrı bilər… Görək, görək…
Türkiyədə qovurmağa
Şabalıdmı tapılmayır?
– Mən ki, belə söyləmədim,
Şabalıq var… Hayır…Hayır…
– Sənə yasaq etmişdilər
Orda alıb qovurmağı?
Kamal susdu. Başa düşdü
Kinayəni, bu danlağı.
Bir cinayət eləmiştək
Gözlərini yerə dikdi,
Sonra beş-on şabalıdı
Bir kağıza alıb bükdü.
– Götür!.. – dedi.
– Ver, “Thank you!”
İngiliscə dedim mən də.
O rəng verdi, o rəng aldı
Mən bu sözü söyləyəndə.
– Yox, danış öz lisanında.
Mən bu dilə tamarzıyam
Bənzəri var türk dilinə.
Mən məmnunam, mən razıyam…
Sən gedərsən bugün, sabah,
Mən qalaram burda fəqət.
O göy gözlər dumanlanır,
Anlayıram nədir qürbət…
… Londonun tən ortasında,
Pikadello meydanında
Şabalıdla bir qovrulur
Kamal
həsrət tiyanında.
KƏNARDAN BAX ÖZÜNƏ
Saçlarını ağartmış həqiqət var cahanda:
“Sifət aydın görünməz üz-üzə dayananda.”
İnsanlar öz yurdunun keçmişini ananda,
Bu günüyçün övladtək alışanda, yananda –
Kənardan bax özünə.
Azərbaycan ölkəsi! Dünya görmüş məmləkət,
Əzəl eşqi həqiqət, saflıq, düzlük, sədaqət.
Müsafiri məhəbbət, andı namusla qeyrət.
Bir gün bəyaz süfrətək ləkələnsə bu xislət –
Kənardan bax özünə.
Vətən böyük – şəhəri, məhəlləsi, kəndi var,
Məhəlləni vətənə döndərənlər indi var.
Fikrində hər küçəyə çəkir min sədd, min divar.
Onlar desə: el üçün öldü yoxdur, döndü var –
Kənardan bax özünə.
Həyat yollarındadır sınıqlıq da, zəfər də,
Müsafirdir bizimlə sevinc də, qəm-kədər də,
Qarşıda düz yol da var, qorxulu döngələr də.
Onunçun bir uğurlu, bir uğursuz səhərdə
Kənardan bax özünə.
Öz qınını kəsməmiş heç vaxt qılınc tiyəsi,
Ləyaqəti, nöqsanı düşündürsün hər kəsi,
Haçan, harda oxunsa Sabirin “Fəxriyyə”si
Sən xəcalət çəkərək dinləməsən bu səsi –
Kənardan bax özünə.
Tale iki üzlüdür – biri ağ, biri qara,
İki möhür də vurur bir elli torpaqlara.
Desələr ömrünü ver, sağalacaq bu yara,
Bu vaxt sına özünü, çəkil bir az kənara,
Kənardan bax özünə.