Bakı şəhər 82 nömrəli məktəbin VI sinif şagirdi
“Əziz atam, salam! Yəqin təəccüb edirsən atam sözünə. Mən sənin hələ anadan olmamış qızınam. Mən sənə bu məktubu gələcəkdən yazıram. Bilirəm, çox qəribə səslənir. Ancaq biz yaşadığımız dövrdə artıq bu mümkündür. Bizim oxuduğumuz məktəbdə hər uşağa bir şans verildi ki, keçmişə məktub yazsın. Mən də səni seçdim.
Mən sən bu dünyadan köçəndən, sən şəhid olandan sonra doğulmuşam. Sənin evində çox böyük bir şənlik var. Ağlım kəsəndən anam- atana bax, bu sənin atandır,- deyir.
Əzizim, sənə deməyə o qədər sözüm var ki…
Bilmirəm hansından başlayım. Məni görənlər deyir ki, mən sənə oxşayıram. Bilirsən, mən 2 dəfə Qarabağa getmişəm. Təəccüblənmə, axı biz torpaqlarımızı qaytarmışıq. Ərazimiz bərpa olunub, xarici turistlərin ardı-arası kəsilmir. Bütün dünyaya Qarabağın gözəlliyindən danışırlar. Şuşada Qarabağ uğrunda şəhid olan əsgərlərimizin şərəfinə əzəmətli bir abidə ucaldılıb.
Mənim əziz atam, bu məktuba ürəyimi qoya bilsəydim, sənə göndərərdim. Mən səni çox istəyirəm. Fəxr edirəm ki, şəhid övladıyam. Sənə söz verirəm ki, sən də göylərdən baxıb mənimlə fəxr edəcəksən.
Əlvida, mənim qəhrəman atam!”
Məni dönə-dönə oxudu. Sonra qatlayıb döş cibinə qoydu. Sanki sığal çəkirmiş kimi əlini bir neçə dəfə cibinə sürtdü. Anamın əlinin istisini üzümdə hiss etdim. Yatmışdım. Bunlar yuxu imiş. Nə qəribə yuxu idi. Gələcəkdən keçmişə yazılmış bir məktub idim.
Bir anlıq fikirləşdim. Görəsən, mənə belə bir şans verilsəydi, mən kimə məktub yazardım?! Aprel şəhidlərinin xatirəsinə…