Tariximiz,baxmayın ki,qocalıb,
olayları yaxşı yadda saxlamış,
görürsən ki,birisini ucaldıb,
qürur duyur:”Millət üçün ağlamış!”.
Qürur duymaq istəyərkən adından-
gözlərimə cılız,zəif görünüb,
“palazına bürünərək” bu adam
ağlayaraq millətiylə sürünüb.
Bu sürünmək,bu ağlamaq cinayət;
öndə gedib Bayraq olmaq gərəkmiş,
qaniçənlə mehribanlıq–xəyanət,
düşmənindən qisas almaq gərəkmiş!
Bilməmişik dəli yellər əsəndə,
baş verənlər günahların qəsdidir,
babam,düşmən qulağını kəsəndə,
düşünmürdün “yaralanmış vəhşidir!”.?
Gül əkmişıik,tikan bitib–dalayıb,
şahidimiz qan rəngində körpüdür,
bir şahımız tutub torpaq paylayıb,
elə bil ki,dədə-baba mülküdür!
Şah Xətayi Türkə qılınc vuranda,
laxlatmışdın Sarayının dirəyin,
düşmən “ballı barmağını soranda”,
bilmirdin ki,gedəcəkdir biləyin?
Xor baxaraq ləyaqətə,əxlaqa,
çox ziyalı öz qınına giribdi,
biz susanda,yalmananda–bu xalqa
sürünənlər “Tarix dərsi” deyibdi…