Hardasan, ey mənim sevincli, qayğısız, həyat dolu uşaqlıq illərim….Kaş bir anlıq keçmişə qayıdıb uşaq olaydım. Dərdimi, problemlərimi unudub əziz atamın əlindən “şirinlik” payımı alaydım. Amma təəssüf ki , nə atam həyatdadır, nə də ki, zamanı geriyə qaytarmaq olur. Bir zamanlar – yəni avropaya inteqrasiya etməzdən əvvəl “şirinlik” deyəndə körpələrin üzlərində sanki gülüş, təbəssüm işıq saçardı. Onları sevindirmək üçün qohum, əqrabalar konfet, saqqız, müxtəlif formalı şirniyyatlar alardılar. Doğma dilimizdə bu onların “şirinliyi” hesab olunurdu. Onda “şirinlik” axar sular kimi saf və təmiz idi. Uşaqlar onu əldə edəndə şirinlik onlar üçün elə mənalı və sevincli olurdu ki, bunu söz ilə təsvir etmək olmaz. Amma illər keçdi, uşaqlar böyüdü, sonradan dünyaya gəlib, böyüyəcək uşaqlara “şirinlik” payı qalmadı. Birdən- birə nə oldusa uşaqların “şirinliyi” vaxtından əvvəl boy atıb böyüklərin “şirinliyi”nə çevrildi. Bundan sonra nəyə oxşayacaq bəlli deyil. Tanrı pisindən saxlasın. Biz nədənsə “şirinlik “almağdan çox onu kimlərəsə verməyə adət etmişik. “Şirinlik” adı gələndə gözlərimizin önündə manatlar, dollarlar, yevrolar və s.. uçuşur. Deyirəm ya rəbb, müasirləşdik, avropalaşdıq, day demədik ki, şirinliyimiz bu günə qalsın. Bu bir həqiqətdir ki, böyüklərin “şirinliyi” bahalı və qiymətlidir. Lakin dadlı və şirin olması baxımından uşaqların şirinliyinə çata bilməz.Onda nə qorxu, nə də təmənna var. Bu gün şirinlik alanlarla verənlər bərabərlik təşkil etdiyindən bizə də onlara “ağzınız şirin olsun” demək düşər. Sanıram, körpələrimiz, nə vaxtsa, həqiqəti dərk edəndə bir ağızdan: “Toxunmayın bizim şirinliyimizə, almayın onu əlimizdən, qaytarın özümüzə!”- deyib sizlərə səslənəcəklər.