Koroğlu gözlədi otuz doqquz gün
Cəmi bircə günə səbri çatmadı.
Yuxusu gözündən düşdü didərgin,
İlan vuran yatdı, osa yatmadı.
Tələsdi məqsədə, kama yetməyə,
Gizlicə seyr etdi öz atlarını.
Günəşdən süzülən zərrin şəfəqlər,
Əritdi atların qanadlarını.
Peşiman olsa da öz əməlimdən.
Boğdu qəzəbini, səbrlə dözdü,
Yəhərsiz-yüyənsiz mindi Qıratı,
Dağlarda, düzlərdə quş kimi süzdü.
At duydu belində ürəkli ər var,
Çapdıqca hey çapdı, açdı qol-qanad.
…Belcə Dürat da çıxdı sınaqdan,
Verdi bəhrəsini cəsarət, inad…
Artıq atlarımız qanad çıxarıb,
Hələ də səbr edib gözləyirik biz.
Dəli bir nərə çək səbrsiz babam,
Bəlkə də diksinib daşa səbrimiz.
Qanadlı atlar yox, Koroğlu kimi,
Qanadlı igidlər istəyir Vətən.
Əsl vətənpərvər oğullar minsə,
Atlar qanad açar ər qeyrətindən.