Bir həftə olardı ki, işdən çıxmışdım. Hələ bir- iki günlü pulum vardı, lakin tezliklər iş tapmasam vəziyyət heç də yaxşı olmayacaqdı. Düzdü, qaldığım otağın kirayə haqqını təzə vermişdim, hələ üç həftə çöldə qalmayacaqdım… ancaq yemək, içmək və siqaret pulunu tapmaq üçün işləmək lazımdı. Aprel ayıydı deyəsən. Yazın ən gözəl vaxtları.. belə günlərdə insan gəzmək, içmək və çoxlu sevişmək istəyir. Sevişmək dedim də bu dövrdə həyatımda bir neçə qadın vardı. Demək olar ki, hər gecə qonağım olurdu. Bu qadınların gəlib getdiyinə görə bir neçə dəfə qaldığım yeri dəyişdirməli olmuşdum. Hətta bir dəfə qonşular məni polisə vermişdi. Güc bəla ilə canımı qurtarmışdım. Nəyisə… uzun sözün qısası belə gözəl günləri boş keçirmək olmazdı. Qərara gəldim ki, bu günü də gəzib, gecəni yaxşıca əylənirəm və sabahdan başlayıram iş gəzməyə.
Parkda skamyada əyləşmiş, ətrafdakı insanları seyr edirdim. Bu parkın arxa tərəfində gizli bir yer vardı- gənclərin gəlib, doyunca öpüşdüyü… əyləşdiyim skamya elə bir yerdəydi ki, o gizli yerə gedən bütün gənclər qarşımdan keçməli olurdu. Cavanların həyacanı, titrəməsi mənə iyirmi il öncəki məni xatırladırdı. Indi qırx yaşlı yazıçı Kənan Ümid də bir zamanlar gəncdi. Bax elə bu cavan oğlanlar kimi sevdiyi qızın əlindən tutub gəzir, xəlvət yer tapan kimi də doyunca öpüşürdü… onda öpüşmək, əlindən tutmaq çox maraqlı gəlirdi. Elə ki, böyüdü… qadınları tanıdı, sevişdi..bir çox şeyin mənası itmiş, dəyərləri dəyişmişdi. Adam gəncliyində elə bilir ki, dünyanın ən zövqlü işi sevişməkdi..lakin böyüdükcə, sevişdikcə anlayırsan.. sevişməyin elə də zövqlü olmadığını, seksdən daha zövlqü şeylərin olduğunu… bu düşüncələrlə gəncləri yola salır, qarşılayırdım. Axşama az qalırdı. Saat dörd olardı. Birdən yuxum gəldi, evə getmək istədim. Həm də bərk acmışdım. Pulum az olduğu üçün çöldə nəsə yeyə bilmirdim. Evdə yeməyə məcburdum. Ancaq yemək bişirməyə ərinirdim. Bu zaman ağlıma bir fikir gəldi. Zəng vurub Reyhanı evə dəvət etdim. Qırx beş yaşlı bu dolu qadın əla yeməklər bişirirdi. Elə bu cəhətinə görə onunla əlaqəni tamamı ilə kəsmir, həftədə bir dəfə görüşürdüm. Hər gəlişində beş- altı günlük yemək bişirərdi. Işin yaxşı tərəfi həm də ondaydı ki, gələndə özü ilə çaxır da gətirirdi. Tək istədiyi isə sevişməkdi… elədiyi bu qədər şeydən sonra kiçik bir fədakarlıq etmək olardı hər halda. Evə dəvət etdiyim zaman sevinərək qəbul etdi. Imkanı pis deyildi, işləyir tək yaşayırdı. Oğlu Rusyaya işləməyə getmiş, qızı isə ailə qurub öz evinə köçmüşdü. Indi bu qadının tək əyləncəsi həftədə bir dəfə olan mənimlə görüşü idi. Sakitcə ayağa qalxıb evə doğru addımlamağa başladım. O qədər də uzaqda deyildi qaldığım otaq. Doqquz mərtəbəli bir binanın sonuncu mərtbəsində tək otaqlı bir ev…. görəsən, indi necə bir yerdə işləyəcəkdim. Indiyə qədər işləmədiyim iş qalmamışdı. Ölkədə yazıçılıqla, kitab yazmaqla dolanmaq olmurdu. Nəşr olunan kitablar özlərinin xərcini güclə ödəyirdi. Ayda bir- iki dəfə yazdığım yazıların qonororu isə heç siqaret pulu etmirdi. Məcbur qalıb başqa işdə işləməlisən, ya da ölməlisən… başqa yolun yoxdu.
Binanın qarşısına çatanda saat beşin yarsı olmuşdu. Bir siqaret yandırdım, bir az daha baharı seyr etdikdən sonra liftə minib yuxarı çıxdım. Yaz olmasına baxmayaraq hava isti keçirdi. Bir neçə saatlıq gəzinti məni əməllicə tərlətmişdi. Reyhan gələnə qədər duş almaq olardı. Duşdan çıxanda saat beş olmuşdu. Soyuducunu açıb dünəndən qalan pivədən bir bardak içdim. Pəncərəni açıb siqaret yandırdım. Hələ ki, Reyhandan səs soraq yoxdu. Aclıq isə məni haldan salırdı. Başımı qatmaq üçün komputeri açıb yarım qalmış yazılardan birini tamamlamaq istəyirdim. Sabah axşam jurnallardan birinə göndərəcəkdim… yazmaq tək şeydi ki, həqiqətən məni məndən alır, dünyanı unutdururdu. Həqiqətən də elə olmuşdu. Düz bir saat yazmaqla məşğul oldum. Saat altı olardı, qapının zəngi çaldı. Məqalə demək olar ki, bitmişdi. Nöktəni qoyub leptopu bağladım və qapını açdım. Nəhayət Reyhan gəlib çıxmışdı. Hər iki əli doluydu. Içəri girən kimi üzümdən öptü və gecikdiyi üçün üzr istədi. Sən demə yeməyi evdə bişirib gətirmək istəmişdi. Bir yekə qazan yarpaq dolması… dolmanı həqqi çox sevirdim. Təbii ki, sadəcə dolma ilə gəlməmişdi. Iki dənə də çaxır çıxdı zənbilindən… on dəqiqə sonra sofranın kənarında əyləşib çaxırla dolmanı vururduq. Reyhan xeyli bəzənmişdi. Çaxır bardakları boşaldıqca bu kök qadın belə getdikcə gözəlləşirdi. Həqiqətən çirkin qadın yoxdu, az içki vardı… yarım saat çəkdi yeməyimiz. Sonra Reyhan duş almaq üçün hamama girdi, mən də siqaret yandırıb sevdiyim mahnılardan birini açdım internetdən. Gənclikdən bəri iki şey dəyişməmişdi həyatımda- sevişəndə və yazanda mütləq mahnı dinləməliydim. Mahnılar da eyni mahnılar. Iyirmi ildi eyni mahnını dinlədiyimi bilsələr yəqin dəli deyərdilər mənə… bu nəğmələr mənə saflığı, sevgini xatırladır axı… hələ məhv olmamış həyatımı, ümidlərimi… nəysə on dəqiqə sonra Reyhan hamamdan çıxdı və biz yatağa tərəf getdik….
Reyahan məni əməlli başlı yormuşdu. Saat ona qədər bir neçə dəfə sevişdik və sonra o, çıxıb getdi. Mənə isə sadəcə yatmaq qalırdı. Gözümü yumdum və yatdım. Sabaha saat on birdə gələn telefon zəngi güclə yuxudan oyatdı. Zəng vuran Gülbənizdi. Otuz yaşlı, çox gözəl qadındı. Əri ilə beş il evli olduqdan sonra ayrılmışdı. Indi iki az yaşlı qızını tək başına böyüdürdü. Həmkar sayılırdıq. Yazıçı deyildi, ancaq jurnalist kimi fəaliyyət göstərirdi. Hərdən görüşürdük. Onunla sevişmək həqiqətən ləzzət verirdi adama. Nəyisə… zəng vurub mənə iş tapdığını dedi. Yuxulu olub mızıldadığımı görüb.. “ on beş dəqiqə sonra “ pələng” kafesində səni gözləyirəm” dedi və telefonu söndürdü. Axşam olanlardan sonra yerimdən qalxacaq halda deyildim, lakin qalxmalıydım. Bir təhər yataqdan qalxıb hamama getdim. Soyuq su başıma, bədənimə dəydiyi zaman ayıldığımı hiss etdim… on dəqiqə sonra liftlə aşağı endim və Gülbənizin dediyi yerə doğru addımladım. Pələng kafesinə qədər olan yol iyirmi dəqiqə olardı… on beş dəqiqə sonra Gülbənizdən mesaj gəldi.. “ tez ol, yarım saat sonra orada olacam”. Hmm demək mənə vaxtında qalxım gedim deyə yalan söyləmişdi. Bir siqaret yandırıb gülə- gülə yeriməyə başladım. Hələ xeyli zamanım vardı. Ona görə də tələsmədən gedirdim…
Gülbəniz dediyi zamanda “ Pələng” kafesinə gəlmişdi. Içəri keçib əyləşdik. Iki çay və bulku sifariş verib söhbətə başladıq. Ilk öncə mən başladım. Onun üçün çox darıxdığımı bu gecə görüşə biləcəyimizi dedim. Başını bulayıb gülə- gülə razılaşdı. Haqlıydı… o, mənim üçün iş tapsın. Mən isə işin nə olduğunu soruşmamış sevişmə təklif edim. Sonra keçdik əsas məsələyə- iş haqqında danışmağa. Gülbənizin tapdığı iş “ Venera” qəzetindəydi. Qəzetə həftədə beş gün yazı yazacaqdım və hər yazı üçün iyirmi manat alacaqdım. Ayda 400 manat.. bir- iki yazı da başqa qəzetlərə, saytlara yazsam yaşamaq olardı. Ona necə təşəkkür edəcəyimi yaxşı bilirdim… soyuducuda dünənki çaxırlardan biri və xeyli yarpaq dolması qalmışdı… bir xeyli söhbət etdikdən sonra qəzetin yerləşdiyi binaya getdik. Böyük bir otaqda ona yaxın insan çalışırdı. Bu qəzet ölkədə ən çox tirajla çıxan qəzetlərdəndi. Ilk başda diqqətimi çəkən burada olanların hamsı 25- 35 yaş arası qızlar və gəlinlərdi. Qəzetin rəhbəri Ramil Vüsal və mələkləri… beş dəqiqə gözlədikdən sonra Ramil müəllimin otağına gedə bildim. Gülbəniz içəri girmədi. Ramil Vüsalı yaxşı tanıyırdım. Hətta dəfələrlə yazı da göndərmişdim. Lakin bu yazıları sistemli şəkildə yox, elə- belə pulsuz olanda göndərirdim. Yarım saata yaxın söhbət edib, bəzi məsələləri aydınlaşdırdıq. Mən yazıları yazıb göndərəcəkdim hər gün axşam. Onlar isə hər həftənin altıncı günü pulumu verəcəkdi. Bura vacib işim olmadıqca gəlməyimə ehtiyac yoxdu… sağollaşıb oradan ayrılan zaman mini yupkalı bir gəlin gülə- gülə Ramilin otağına girdi və qapını örtdü… bu olanlar on beş il öncə məni təəccübləndirə bilərdi, lakin qırx yaşında hər şey insana adi gəlir… Mən- Kənan Ümid Ramili də, onun yanına girən o qızı da yaxşı tanıyıram, hətta digərlərini də… məsələn o gəlin üç il öncə normal həyat yaşayan biriydi. Əri, uşaqları vardı. Hətta bir neçə dəfə mənə şeirlərini göndərmişdi ki, o zamanlar işlədiyim saytda yayınlayım. Sonra öyrəndim ki, ərinin kimlərəsə borcu olub. Borc sahiblərinin qorxusundan qaçıb xarici ölkələrdən birinə…bu xanım öncə yaşadığı rayonda qalmağa, işləməyə cəhd etdi. Daha sonra Ramil kimi insanlar bunun qanına girib çağırdılar bu şəhər. Bir- iki tədbir, kitab təqdimatı… sonrası da bəlli. İndi Ramil Vüsalın məşuqələrindən biri…. yenə deyirəm, əvvəllər olsa bu məni narahat edərdi. Indi isə heç vecimə də deyil. Elə mənim “ dostum” Gülbəniz də bu qəzetdə işləyir.( Ramilin sevgilisi olmayan heç bir qadın burada işləyə bilməzdi. Onun üçün kişi yazarlar ancaq uzaqdan əməkdaşlıq edirdi) Gənc Kənan yəqin ki, onu qısqanar, trip atar, bunu ürəyinə dərd edərdi… indi isə… qəzetin yerləşdiyi binadan çıxanda Gülbəniz qapıya qədər yola saldı və axşam mütləq gələcəyini deyib oradan ayrıldı. Mənim isə axşama qədər görəcək işlərim vardı. Evə gedib bir neçə məqalə qaralamalı, sonra isə əsas işimə- romanıma davam etməliydim. Indi Kənan Ümid diblərdə, Ramil Vüsallar isə zirvədə görünə bilərdi, lakin o bədbaxtlar ancaq mənim romanlarımda bir obraz olaraq tarixdə qala bilərdi… mən isə ölümsüz olacaq, insanlar var olduqca onlarla söhbət edəcəm…
Indi cibimdə qalan pulu ürəklə xərcləyə bilərdim. Yer altında yerləşən Publlardan birinə enib, pivə sifariş verdim. Belə yerlərdə kimi istəsən tapa bilərdin. Sosial şəbəkə fenomeni olan qızları, yazarları, aktyorları, rəssamları- həyata üsyan edən hər kəsi. İnsanların saxtakar olduğunu nə zaman öyrənmişdim, ilk dəfə sevgini, saf hissləri nə zaman atmışdım ürəyimdən yadıma gəlmirdi. Nəysə … sərxoş olana qədər içib oradan ayrıldım və bir təhər evə gəldim. Indi işim vardı… rahat yaza, içə və sevişə bilərdim. Mənim Ramil Vüsaldan fərqim nədir, bilirsinizmi… mən saxtakar, iki üzlü deyiləm. O, qəzetə işçi götürmək adı ilə özünə sevgili gəzir. Mən isə heç bir bəhanə gətirmədən tapıram, sevişirəm və ayrılıram…
Bir duş alıb, azca özümə gəldim və axşama qədər yazdım. Saat yeddi olardı Gülbəniz gəldi. Dünəndən qalmış dolmaları yeyib, çaxırı içdik. Indi tamamı ilə sərxoş olmuşdum. Gülün də gözləri axırdı. Elə masanın araxasındaca paltarlarını çıxarıb yerə atdı…. səbirsizdi, tezcə sevişib yuxuya getdik….
Mənbə: http://www.kultur.az