YEGANƏ
Poeziya duyğuların dərinliklərinə nüfuz edən, ruhu gözə‐
görünməz məqamlarını sözə çevirən, idrakən böyüklüyünə
dəlalət edən təkrarsız və əvəzolunmaz vasitədir. Poeziya tanrının
bəndələrinə lütf etdiyi ilahi ifadə qabiliyyətidir. Və təsadüfən
deyilməyib ki, yer üzündə sonuncu insan qalana qədər poeziya
yaranacaqdır.
Antologiya
133
BURLAXATUN
(Qızıma)
Sən mənim canımdan deyil,
ürəyimdən doğuldun.
İşıq oldun gözlərimə yığıldın.
Nə qədər ki, yoxdun –
Mələklərin pıçıldadığı
ən şirin nağıldın.
Gəldin… gerçəyim oldun,
bircəyim oldun.
Çin olan tək arzum,
Xanım ədalı qızım,
Adına yaraşanım…
Baxışların ruhumu isidən
yeganə hərarətdir,
Bilmirəm Sənmi dünya deməksən,
Yoxsa…
dünya səndən ibarətdir?..
BU GECƏ
Bu gecə
ara-sıra sayrışan ulduzlar
sevincim kimi kəm-kəsir.
Donub düşüncələrim –
Nə keçmişə qayıdır,
nə gələcəyə tələsir.
Hərdən soyuq külək əsir
xatirələrin üzərindən.
Gecə lampasına daraşan
pərvanələrin
ölüm şərqisi yağır şəhərə.
Ağır bir səssizlik
və sükut.
Hələ milyon il qalıb səhərə.
134
HARA ÇƏKİR
Duyğularımı parçalayır
Xatirələrin qəlpələri.
Yox, bitməyibmiş… illər sonra
Ürəyimin sahillərini
Döyür həsrətin ləpələri.
Düşüncələrim dumanlanır,
Baxışlarıma xiffət çökür.
Qəlbim vurnuxur içərimdə,
İllər tutub ətəyimdən,
Görən indi məni hara çəkir.
Eh, o zavallı xatirələr
Yollarım üstə çözələnir.
Nə çətinmiş həyat deyilən…
Sevinci bitir, dərdi bitmir,
Elə həmişə təzələnir.
SUSDURUN O NƏĞMƏNİ
Tərpəndikcə o tellər,
Həsrətimə toxunur.
Elə bil kəlmə-kəlmə
İçərimdə oxunur.
Susdurun o nəğməni.
Səslənir həzin-həzin,
Dədimə köklənirəm.
Çölümdən üzülürəm,
İçimdə təklənirəm,
Susdurun o nəğməni.
Antologiya
135
Uyuşub ahənginə,
Pıçıldayır dodağım.
Necə yatır dilimə,
Göynəyir köhnə dağım,
Susdurun o nəğməni.
Xatirələr yol boyu,
Sökülür ilmə-ilmə,
Elə bil çəkib məni
Aparırlar ölümə.
Susdurun o nəğməni.
DAŞ QATDIM
Yamanca su apardı
Bu taleyin xəmiri.
Bəs etmədi, indi də
Gözlərimdən yaş qatdım.
Həyatımdan hər ötən
Eh, ömrümdən qopardı.
Axı mən də insanam…
İnsaf-mürvət yerinə
Ürəyimə daş qatdım.
Heç bilmədim yelkənim
Hansı dəryada batdı,
Elə getdi dərinə.
Çox da ki, tanrı gördü,
Nə səsimə hay verdi,
Nə əlini uzatdı.
Həsrətimin üstündən
Qara-qura xətt çəkib,
Xatirəylə baş qatdım.
136
NƏSƏ
Nəsə yarımçıq qalıb
elə bil.
Hardasa xatirələrin qapısı
həsrətimin üzünə açıq qalıb
deyəsən.
Yoxsa…
sabaha tələsən arzularımı
geriyə çəkən nədir..?
Ürəyimə çökən yorğunluq
indi daha uzun sürür.
Bəzən də nə beynim düşünür,
nə gözlərim görür.
Həyat deyilən bu çarxda
talelər tərsinə dövr edir.
Eh…
çox da desinlər –
«Olan olub, keçən keçib».
Axı içimdə məni didir nəsə.
Nəsə üşünür duyğularımda
xatirə qismində
hərdən.
Bilirəm