Sənə üz versə kədər, məclisə cananı çağır,
Dodağı qönçəli, ol gözləri ceyranı çağır.
Eşqdir, hicridir, aləmdə vüsaldır məna,
Varsa şübhən, bunun isbatina dünyanı çağır.
Söndürə bilməyəcəksən yenə eşqin adını,
İstəyirsən köməyə çayları, dəryanı çağır.
Sağalar məncə, vüsal ilə bu hicran yarası.
Zəhmət çəkmə, nə təbibi, nə də loğmanı çağır.
Səni qəmlər dənizi boğmağa eylərsə hücum,
Özgə bir kimsəni yox, təkcə Süleymanı çağır!