Sən mənim yazıma birinci yağış,
Sən mənim qışıma sonuncu qardın.
O mənim qəlbimdə ünvan tapmamış,
Pərişan bir eşqi hara apardın…
Sən getdin, təbiət bir səs itirdi,
Bir sevgi dastanı qaldı yarımçıq.
Bir ulduz əbədi buluda girdi,
Bir çiçək göyərib soldu yarımçıq.
Sən getdin, son həsrət eşqi gözündən
Qəlbimə axmadı sözlə, qılıqla.
Bəlkə oğurlayıb səni özümdən
Sənə qaytarırdım bu ayrılıqla…
Son dəfə dinlədim ayaq səsini,
Qəlbimdə bir tufan qopdu dərindən…
Sən getdin, elə bil yer kürəsini
Ayırdın bir anlıq öz mehvəridən.
Dəydi bir-birinə səma, dəniz, dağ,
O görüş nə idi, bu ayrılıq nə?
Nə bilim, hər halda bir qəlbi qırmaq,
Bir tale yıxmaqdan asandır mənə.
Bir də ki, dənizə bənzər bu aləm,
Həyatım, taleyim onsuz deyildir.
Mən yalnız gəmiyəm, üzmək bilirəm,
Hara üzməyimi – cəmiyyət bilir…
1964