“Şəhərəgəldiyim heç iki il də deyil. Şükür Allaha, özümə görə qazanmışam. Balaca dükanım da var. Bir qədər də pul toplamışam. Allah qoysa, bu gün-sabah ev də alaram. Atam deyirdi ki, şəhərdə yaşamaq, işləmək çətindi. Ora bizim kənd deyil. Bakıda hər cürə adamlar var. Həmişə ayıq-sayıq ol. Vallah, Bakı bizim kənddən də sakit yer imiş. Heç bizim kənddəki dələduzlar burada yoxdu”.
–Qardaşoğlu, olar bu tarı bir-iki saatlığa yanına qoyum?—Əlli-əlli beş yaşında üzündən mehribanlıq yağan bir kişi Güləddini şirin xəyaldan ayırdı. –Xəstəxanaya gedirəm, qardaşım ağır xəstədir. Ona baş çəkib gəlirəm.
–Niyə olmur, əmi, arxayın olun. Verin mənə, qoyum göz qabağına. Nə vaxt gəlsəniz, götürə bilərsiniz.
Güləddin tarı alıb piştaxtanın arxasındakı masanın üstünə qoydu.
Güləddinin dükanı şəhərin mərkəzində yerləşdiyindən tez-tez bura əcnəbilər də gəlirdi. Dükana bir azərbaycanlıyla görkəmindən ingilisə oxşayan bir nəfər şəxsin girməsi də onu təəccübləndirmədi. İngilis heyranlıqla tarı göstərib nəsə dedi
Tərcüməçi:
–Cənab Karl tarla maraqlanır. Məşhur biznesmendi. Dünyanın hər yerində iri müəssisələri var. Bizim musiqinin vurğunudur.
Güləddin, –buyurun, baxın, – deyərək tarı ingilisə uzatdı. İngilis tarı əlinə allıb o üzə, bu üzə çevirdi. Simlərini əli ilə danqıllatdı, pərdələrinə əl gəzdirdi, aşıqlarına barmağı ilə toxunub öz dillərində nəsə dedi.
–Cənab Karl tarı almaq istəyir, –tərcüməçi üzünü Güləddinə çevirdi.
Güləddin “Tar satlıq deyil, əmanətdir. Sahibi indi gəlib aparacaq.”
Tərcüməçi tarın əmanət olduğunu ingilisə başa saldı. İngilis nəsə dedi və tərcüməçi əcnəbinin tara iki yüz dollar vermək istədiyini söylədi.
–Dedim sata bilmərəm, əmanətdir.
–Bəlkə, beş yüz dollar? –ingilisin tərcüməçi vasitəsi ilə satıcı ilə dialoqu davam etdi.
–Tarı qaytarın mənə, satmıram, vəssalam.
–Min dollar verirəm.
–Satmayacağam.
–İki min dollar.
Tərcüməçi az qala yalvararaq:
–Eloğlu, görürəm yaxşı oğlansan. Cənab Karl da sənin etibarına heyran qalıb. Şəhərdə çoxlu tar görsə də, qəlbinə bu tar yatıb. Lap sənə dörd min dollar da verər. Tarı sat bizə. Al bu min dolları beh kimi. Üç min dolları da günün axırına kimi gətirəcəyəm. –O, əlindəki on dənə yüzlük dolları Güləddinin ovcuna basdı. –Xeyirli olsun.
Müştərilər dükandan çıxsalar da, Güləddin yerində donub qalmışdı. O, nəyə görə razılıq verdi. Birdən nə isə qiymətli bir şey tapmış kimi qışqırdı.
–Tapdım, əla.
Bir az keçmiş tarın sahibi qayıtdı.
–Allah köməyin olsun. Tarı ver gedim.
–Əmi, tarı satın mənə də. Nə qədər istəsəniz pul verərəm, –Güləddin dedi.
–Bala, musiqi alətləri mağazasında kefin istəyən qədər tar var. Get, onlardan hansını istəsən al. Bunu isə satmıram, atamın yadigarıdır.
Bir az əvvəl ingilis Güləddinə necə dil tökürdüsə indi Güləddin tar sahibini elə yola gətirmək istəyirdi. Çox çək-çevirdən sonra Güləddin istəyinə çatdı. İki min dollara razılaşdılar. Karldan aldığı min dolları özünün yığıb topladığı min dolların üstünə qoyub verdi tar sahibinə.
Yaman sevinirdi. Bir neçə saatın içində iki min dollar düşürdü qabağa. Bir azdan tərcüməçi pulu gətirəcək. Doğrudan da, adamınkı gətirəndə gətirir.
…Amma Güləddin bilmirdi ki, onunku gətirməyib. Üç nəfər fırıldaqçı kənddən gəlmiş oğlanı aldadaraq aylarla zəhmət çəkib qazandığı min dolları əlindən alıblar.
Axşam düşürdü. Güləddin səbirsizliklə tərcüməçinin gəlməsini gözləyirdi.