Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
Necə danışdığına deyil, nə danışdığına diqqət edin🥲🙂
” 11 yaşım olardı. Ailəmiz dağılmış,yoxsul həyat tərzi yaşayırdıq. Anam evdə dərzilik edirdi. Birtəhər keçinib gedirdik.Kitablarımın çoxu dəxlisiz idi, məktəbə vurmağa çantam belə yox idi.
Bayram ərəfəsi idi.Anam biraz pul toplayıb çətinliklə də olsa mənə bir cüt ayaqqabı ala bilmişdi. Bir şalvarla bir köynək də tikmişdi əynimə.
Səhər tezdən geyindim əynimi.Bir-iki gün əvvəldən sözləşmişdik ki, dostlarım bizə gələcək, bizdən bayram gəzintisinə gedəcəkdik. Əyləncə maşınlarına minəcək,ola bilsin haradasa əyləşib yemək yeyəcəkdik. Bunun üçünsə cibimdə pulun olması vacib idi.Anamdan pul istədim.
-‘Pulumuz yoxdu,balam’-dedi.
Dəliyə dönmüşdüm.Dostlarım gəlmək üzrə idi.Onlara “pulumuz yoxdu deyə mən sizinlə bayram gəzintisinə gedə bilmərəm..” deyə bilməzdim axı.
Az qala anamın üzünə xırçınlaşıb* çəmkirmiş*, əynimdəkiliəri çıxarıb divarlara çırpmışdım.
Məni izləyən anam ‘şfoner’dəki çantasından bircə məmməd( Məmməd Əmin) tapıb mənə uzatdı:
-bu çatarmı?! (O vaxtlar kasıblar üçün böyük pul idi)
Tez əynimi geyindim. Pulu cibimə qoyub dostlarımı gözlədim. Az keçmişdi ki, uşaqlar gəldilər.Anam bişirdiyi alma kompotundan uşaqlara verdi.Hər iki dostumun saçını oxşadı, üzündən öpdü və bizi yola salıb, ‘sağ-salamat vaxtında geri dönün,doyunca gəzin’- dedi.
Həyətə çıxdıq. Yere -göyə sığmırdım.Fəqət məhləni dönərkən gözüm pəncərədən bizə baxıb əl yelləyən anama ilişdi. O an içimdə qəribə bir ağlama gəldi,gözlərim doldu.Boğazımda nəsə düyünlənmişdi. Kövrəldiyimi dostlarıma bəlli etmədən onlarla getmək istəmədiyimi dedim.
Səbəbini bilmədilər , hətta, ‘pulun yoxdu ona görə’ deyib lovğalandılar. Cibimdəki bir məmmədi onlara pulumun olduğunu gôstərdim.Məni ordaca qoyub getdilər.
Xeyli məhlə aralarında dəli-dəli fırlandım,adam olmayan yerlərdən keçəndə gizli-gizli,hıçqıra-hıçqıra ağladım. Ürəyimi boşaltdım.Sonra üz-gözümü yaxşıca sildim. Xeyli sevincliymiş kimi gülümsəməyə başlayıb evə geri döndüm. Anam məni görüncə soruşdu:
-Niyə qayıtdın?
+Ürəyim istəmədi.. (cibimdəki pulu çıxarıb anama uzatdım.Anam pula baxıb ,məni qucaqlayıb sinəsinə sıxdı. Sonra isə hönkûr-hönkür ağlamağa başladı. O ağlayırdı mən isə daha ağlamırdım.Ürəyimi küçədə boşaltmışdım.Anamı öpüb ondan ağlamamasını xahiş etdim.
Daha kədərli deyildim.Bayram gəzintisinə gedə bilməmişəm deyə pis olub üzülmək mənim kimi böyük uşağa yaraşmazdı..Bəlii😊 həmin gün böyümüşdüm birdən-birə.. “
Banu Muharrem